Падарожжы Гулiвера (на белорусском языке)

      Сэрца ў Гулiвёра забiлася. Ён адразу ўспомнiў, што ў яго ў кiшэнi падзорная труба, i прыставiў яе да вачэй. Так, гэта была лодка! Вiдаць, бура сарвала яе з карабля i прынесла да блефускуанскiх берагоў.
      Гулiвер пабег у горад i папрасiў iмператара даць яму зараз жа дваццаць самых вялiкiх караблёў, каб прыгнаць лодку да берага.
      Iмператару было цiкава паглядзець на незвычайную лодку, якую знайшоў у моры Чалавек-Гара. Ён паслаў па яе караблi i загадаў дзвюм тысячам сваiх салдат дапамагчы Гулiверу выцягнуць яе на сушу.
      Маленькiя караблi падышлi да вялiкай лодкi, зачапiлi яе кручкамi i пацягнулi за сабой. А Гулiвер плыў ззаду i падштурхоўваў лодку рукой. Нарэшце яна торкнулася носам у бераг. Дзве тысячы салдат дружна ўхапiлiся за прывязаныя да яе вяроўкi i дапамаглi Гулiверу выцягнуць яе з вады.
      Гулiвер агледзеў лодку з усiх бакоў. Адрамантаваць яе было не так i цяжка. Ён адразу ж узяўся за работу. Перш за ўсё ён акуратна праканапацiў дно i барты лодкi, затым выразаў з самых вялiкiх дрэў вёслы i мачту. У час яго працы тысячныя натоўпы блефускуанцаў стаялi навокал, глядзелi, як Чалавек-Гара рамантуе лодку-гару.
      Калi ўсё было гатова, Гулiвер пайшоў да iмператара, стаў перад iм на адно калена i сказаў, што хацеў бы хутчэй рушыць у дарогу, калi яго вялiкасць дазволiць яму пакiнуць выспу. Ён даўно знудзiўся па сваёй сям'i i сябрах i спадзяецца сустрэць у моры карабель, якi завязе яго на радзiму.
      Iмператар спрабаваў угаварыць Гулiвера застацца ў яго на службе, абяцаў яму шматлiкiя ўзнагароды i нязменную прыхiльнасць, але Гулiвер стаяў на сваiм. Iмператар павiнен быў згадзiцца.
      Вядома, яму вельмi хацелася пакiнуць у сябе на службе Чалавека-Гару, якi адзiн мог знiшчыць непрыяцельскую армiю цi флот. Але калi б Гулiвер застаўся жыць у Блефуску, гэта абавязкова выклiкала б жорсткую вайну з Лiлiпуцiяй.
      Некалькi дзён таму назад iмператар Блефуску атрымаў ад iмператара Лiлiпуцii доўгае пiсьмо з патрабаваннем адправiць назад у Мiльдэнда ўцекача Куiнбуса Флестрына, звязаўшы яму рукi i ногi.
      Блефускуанскiя мiнiстры доўга думалi, што адказаць на гэтае пiсьмо. Нарэшце, пасля трохдзённых роздумаў, яны напiсалi адказ.
      У iх пiсьме было сказана, што iмператар Блефуску вiтае свайго сябра i брата iмператара Лiлiпуцii Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, але вярнуць яму Куiнбуса Флестрына не можа, бо Чалавек-Гара толькi што адплыў на велiзарным караблi невядома куды. Iмператар Блефуску вiншуе свайго любiмага брата i сябе са збаўленнем ад лiшнiх клопатаў i вялiкiх выдаткаў.
      Адаслаўшы гэтае пiсьмо, блефускуанцы пачалi спешна збiраць Гулiвера ў дарогу.
      Яны зарэзалi трыста кароў, каб змазаць яго лодку тлушчам. Пяцьсот чалавек пад наглядам Гулiвера зрабiлi два вялiкiя ветразi. Каб ветразi атрымалiся моцныя, яны ўзялi самае тоўстае тамашняе палатно i сшылi яго, склаўшы ў трынаццаць столак. Снасцi, якарны i прычальны канаты Гулiвер зрабiў сам, скруцiўшы па дзесяць, дваццаць i нават трыццаць моцных вяровак лепшага гатунку. Замест якара ён прывязаў вялiкi камень.
      Усё было гатова да адплыцця.
      Гулiвер апошнi раз пайшоў у горад, каб развiтацца з iмператарам Блефуску i яго падданымi.
      Iмператар са сваёй свiтай выйшаў з палаца. Ён пажадаў Гулiверу шчаслiвай дарогi, падарыў свой партрэт на ўвесь рост i кашалёк з дзвюма сотнямi чырвонцаў - у блефускуанцаў яны называюцца "спругамi".
      Кашалёк быў вельмi далiкатнай работы, а манеты можна было разгледзець толькi з дапамогай павелiчальнага шкла.
      Гулiвер ад усяго сэрца падзякаваў iмператару, завязаў абодва падарункi ў ражок сваёй насоўкi i, памахаўшы капелюшом усiм жыхарам блефускуанскай сталiцы, пайшоў на бераг.
      Там ён пагрузiў у лодку сотню валовых i трыста баранiх тушаў, вяленых i вэнджаных, дзвесце мяшкоў сухароў i столькi смажанага мяса, колькi паспелi прыгатаваць за тры днi чатырыста павароў.
      Акрамя таго, ён узяў з сабою шэсць жывых кароў i столькi ж авечак з баранамi.
      Яму вельмi хацелася развесцi такiх танкарунных авечак у сябе на радзiме.
      Каб кармiць у дарозе свой статак, Гулiвер паклаў у лодку вялiкi ахапак сена i мяшок збожжа.
      24 верасня 1701 года, у шэсць гадзiн ранiцы, карабельны доктар Лемюэль Гулiвер, празваны ў Лiлiпуцii Чалавекам-Гарой, узняў ветразь i пакiнуў выспу Блефуску.
      20
      Свежы вецер надзьмуў ветразь i пагнаў лодку.
      Калi Гулiвер азiрнуўся, каб апошнi раз глянуць на нiзкiя берагi блефускуанскай выспы, ён нiчога не ўбачыў, акрамя вады i неба.
      Выспа знiкла, быццам яе нiколi i не было.
      Пад вечар Гулiвер даплыў да маленькага скалiстага астраўка, на якiм жылi адны смаўжы.
      Гэта былi самыя звычайныя смаўжы, якiх Гулiвер тысячу разоў бачыў у сябе на радзiме.
      Лiлiпуцкiя i блефускуанскiя гусi былi трошкi меншыя за гэтых смаўжоў.
      Тут, на астраўку, Гулiвер павячэраў, пераначаваў i ранiцой рушыў далей, узяўшы па сваiм кiшэнным компасе курс на паўночны ўсход. Ён спадзяваўся знайсцi там населеныя астравы цi сустрэць карабель.
      Але мiнуў дзень, а Гулiвер па-ранейшаму быў адзiн у пустынным моры.
      Вецер то надзiмаў ветразь яго лодкi, то зусiм сцiхаў. Калi ветразь абвiсаў i матляўся на мачце, як ануча, Гулiвер браўся за вёслы. Але цяжка было грэбцi маленькiмi, нязручнымi вёсламi.
      Гулiвер хутка выбiўся з сiлы. Ён пачаў ужо думаць, што яму нiколi болей не ўбачыць радзiмы i сапраўдных людзей.
      I раптам на трэцi дзень каля пяцi гадзiн дня ён заўважыў удалечынi ветразь, якi рухаўся, перасякаючы яму шлях.
      Гулiвер пачаў крычаць, але адказу не было - яго не чулi.
      Карабель iшоў мiма.
      Гулiвер налёг на вёслы. Але адлегласць памiж лодкай i караблём не змяншалася. На караблi былi вялiкiя ветразi, а ў Гулiвера - ветразь з малюсенькiх кавалачкаў i самаробныя вёслы.
      Бедны Гулiвер ужо страцiў усякую надзею дагнаць карабель. Але тут, на яго шчасце, вецер нечакана сцiх, i карабель перастаў уцякаць ад лодкi.
      Не спускаючы вачэй з карабля, Гулiвер гроб сваiмi маленькiмi вёсламi. Лодка рухалася ўперад i ўперад - але ў сто разоў марудней, чым хацелася Гулiверу.
      I раптам на мачце карабля ўзняўся флаг. Грымнуў гарматны стрэл. Лодку заўважылi.
      26 верасня, а шостай гадзiне вечара, Гулiвер падняўся на борт карабля, сапраўднага, вялiкага карабля, на якiм плавалi людзi - такiя ж, як сам Гулiвер.
      Гэта было ангельскае гандлёвае судна, якое вярталася з Японii. Капiтан яго, Джон Бiдль з Дэптфорда, быў мiлы чалавек i цудоўны марак. Ён ветлiва сустрэў Гулiвера i адвёў яму зручную каюту.
      Калi Гулiвер адпачыў, капiтан папрасiў яго расказаць, дзе ён быў i куды накiроўваецца..
      Гулiвер коратка расказаў яму пра свае прыгоды.
      Капiтан толькi паглядзеў на яго i пакiваў галавой. Гулiвер зразумеў, што капiтан не верыць яму i лiчыць яго чалавекам, якi страцiў розум.
      Тады Гулiвер, нi слова не гаворачы, дастаў са сваiх кiшэняў адну за другой лiлiпуцкiх кароў i авечак i паставiў iх на стол. Каровы i авечкi разбрылiся па стале, як па лужку.
      Капiтан доўга не мог апамятацца ад здзiўлення.
      Цяпер толькi ён паверыў, што Гулiвер расказаў яму чыстую праўду.
      - Гэта самая цудоўная гiсторыя на свеце! - усклiкнуў капiтан.
      21
      Усё астатняе падарожжа Гулiвера iшло шчаслiва, калi не лiчыць толькi адной няўдачы: карабельныя пацукi ўкралi ў яго авечку з блефускуанскага статка. У шчылiне сваёй каюты Гулiвер знайшоў яе абгрызеныя костачкi.
      Усе астатнiя авечкi i каровы былi жывыя. Яны добра перанеслi доўгае плаванне. У дарозе Гулiвер кармiў iх сухарамi, якiя перацiраў у парашок i размочваў у вадзе. Збожжа i сена iм хапiла толькi на тыдзень.
      Карабель iшоў да берагоў Ангельшчыны на ўсiх ветразях.
      13 красавiка 1702 года Гулiвер сышоў па трапе на родны бераг i неўзабаве абняў сваю жонку, дачку Бэцi i сына Джонi.
      Так шчаслiва закончылiся цудоўныя прыгоды карабельнага доктара Гулiвера ў краiне лiлiпутаў i на выспе Блефуску.
      ПАДАРОЖЖА Ў БРАБДЫНГНЕН
      1
      Гулiвер пражыў дома нядоўга.
      Не паспеў ён яшчэ як след адпачыць, а ўжо зноў пацягнула ў плаванне.
      "Напэўна, такая ўжо мая натура, - думаў ён. - Неспакойнае жыццё марскога бадзягi мне больш падабаецца, чым мiрнае жыццё маiх сухапутных сяброў".
      Адным словам, праз два месяцы пасля свайго вяртання на радзiму ён ужо зноў быў залiчаны доктарам на карабель "Адвенчар", якi выпраўляўся ў далёкае плаванне пад камандай капiтана Джона Нiкалса.
      20 чэрвеня 1702 года "Адвенчар" выйшаў у адкрытае мора.
      Вецер быў спадарожны. Карабель iшоў на ўсiх ветразях да самага мыса Добрай Надзеi. Тут капiтан загадаў кiнуць якар i набраць свежай вады. Пасля двухдзённай стаянкi "Адвенчар" павiнен быў рушыць далей.
      Але нечакана карабель стаў цячы. Давялося выгрузiць тавары i распачаць рамонт. А тут яшчэ капiтан Нiкалс захварэў цяжкай лiхаманкай.
      Карабельны доктар Гулiвер уважлiва агледзеў хворага капiтана i вырашыў, што яму нельга плысцi далей, пакуль ён зусiм не паправiцца.
      Так "Адвенчар" i зазiмаваў каля мыса Добрай Надзеi.
      Толькi ў сакавiку 1703 года на караблi зноў былi ўзняты ветразi, i ён шчаслiва дайшоў да Мадагаскарскага пралiва.
      19 красавiка, калi карабель быў ужо недалёка ад выспы Мадагаскар, лёгкi заходнi вецер змянiўся моцным ураганам.
      Дваццаць дзён карабель гнала на ўсход. Уся каманда змучылася i марыла толькi аб тым, каб гэты ўраган нарэшце сцiх.
      I вось настаў поўны штыль. Цэлы дзень на моры было цiха, i людзi пачалi ўжо спадзявацца, што iм удасца адпачыць. Але капiтан Нiкалс, бывалы марак, якi не раз плаваў у гэтых водах, з недаверам паглядзеў на прыцiхлае мора i загадаў мацней прывязаць гарматы.
      - Надыходзiць шторм! - сказаў ён.
      Сапраўды, на другi ж дзень узняўся моцны, шквалiсты вецер. З кожнай мiнутай ён станавiўся ўсё мацнейшы i мацнейшы, i нарэшце ўсхадзiлася такая бура, якой яшчэ не бачыў нi Гулiвер, нi матросы, нi сам капiтан Джон Нiкалс.
      Ураган бушаваў шмат дзён. Шмат дзён змагаўся "Адвенчар" з хвалямi i ветрам. Умела манеўруючы, капiтан загадваў то ўзняць ветразi, то спусцiць iх, то iсцi з ветрам, то легчы ў дрэйф.
      У рэшце рэшт "Адвенчар" выйшаў пераможцам з гэтай барацьбы. Карабель быў добры, правiянту хапала, каманда здаровая, вынослiвая i ўмелая. Адно толькi было дрэнна: на караблi канчалiся запасы прэснай вады. Трэба было папоўнiць iх. Але як? Дзе? За час буры карабель так далёка аднесла на ўсход, што нават самыя старыя i бывалыя маракi не маглi сказаць, у якую частку свету iх закiнула i цi ёсць паблiзу зямля.
      Усе былi ўстрывожаны не на жарт i з непакоем чакалi слова ад капiтана.
      Але вось нарэшце юнга, якi стаяў на мачце, убачыў удалечынi зямлю.
      Нiхто не ведаў, што гэта такое - вялiкая зямля цi выспа. Пустынныя скалiстыя берагi былi незнаёмы нават капiтану Нiкалсу.
      На другi дзень карабель падышоў так блiзка да зямлi, што Гулiвер i ўсе маракi маглi выразна разгледзець з палубы доўгую пясчаную касу i бухту. Але цi была яна дастаткова глыбокай, каб у яе мог увайсцi такi вялiкi карабель, як "Адвенчар"?
      Асцярожны капiтан Нiкалс не адважыўся без лоцмана ўводзiць свой карабель у не вядомую нiкому бухту. Ён загадаў кiнуць якар i паслаў на бераг баркас з дзесяццю добра ўзброенымi матросамi. Матросам далi з сабой некалькi пустых бочак i даручылi прывезцi прэснай вады, калi толькi iм удасца знайсцi дзе-небудзь непадалёк ад берага возера, рэчку цi ручай.
      Гулiвер папрасiў капiтана адпусцiць i яго на бераг разам з матросамi.
      Капiтан добра ведаў, што яго вучоны спадарожнiк для таго i выправiўся ў далёкае падарожжа, каб пабачыць чужыя краiны, i ахвотна адпусцiў яго.
      Хутка баркас прычалiў да берага, i Гулiвер першы выскачыў на мокрыя камянi. Навокал было пуста i цiха. Нi лодкi, нi рыбацкай хацiны, нi ляска ўдалечынi.
      У пошуках прэснай вады матросы разбрылiся па беразе, Гулiвер застаўся адзiн. Ён пайшоў наўздагад, з цiкаўнасцю аглядаючы новыя мясцiны, але не ўбачыў нiчога цiкавага. Усюды - направа i налева - цягнулася бясплодная, скалiстая пустыня.
      Стомлены i незадаволены, Гулiвер пайшоў назад.
      Мора распасцiралася перад iм суровае, шэрае, няветлiвае. Гулiвер абышоў нейкi велiзарны камень i раптам спынiўся, спалоханы i здзiўлены.
      Што такое? Матросы ўжо сядзелi ў баркасе i з усяе сiлы грэблi да судна. Як жа гэта яны маглi пакiнуць яго аднаго на беразе? Што здарылася?
      Гулiвер хацеў закрычаць, паклiкаць матросаў, але язык у роце быццам акамянеў.
      I не дзiўна. З-за прыбярэжнай скалы раптам выйшаў чалавек вялiзнага росту - сам не меншы за скалу - i пагнаўся за лодкай. Мора ледзьве даходзiла яму да каленяў. Ён рабiў велiзарныя крокi. Яшчэ некалькi такiх крокаў, i ён схапiў бы баркас за карму. Але, мусiць, вострыя камянi на дне замiналi яму iсцi. Ён спынiўся, махнуў рукой i павярнуў да берага.
      У Гулiвера ад жаху закружылася галава. Ён упаў на зямлю, папоўз мiж камянёў, потым усхапiўся на ногi i стрымгалоў пабег, сам не ведаючы куды.
      Ён думаў толькi аб тым, дзе б схавацца ад гэтага страшнага вялiзнага чалавека.
      2
      Нарэшце ўзбярэжныя пяскi i камянi засталiся далёка ззаду.
      Задыхаючыся, Гулiвер узбег па схiле крутога ўзгорка i азiрнуўся. Навокал усё было зелена. З усiх бакоў яго абступалi гаi i лясы.
      Ён спусцiўся з узгорка i пайшоў па шырокай дарозе. Справа i злева суцэльнай сцяной стаяў густы лес - гладкiя голыя ствалы, прамыя, як у соснаў.
      Гулiвер задраў галаву, каб паглядзець на верхавiны дрэў, i ажно ахнуў. Гэта былi не сосны, а сцяблiны ячменю вышынёй з дрэва!
      Напэўна, была пара жнiва. Спелыя зярняты велiчынёй з вялiкую яловую шышку раз-пораз балюча бiлi Гулiвера па спiне, па плячах, па галаве. Гулiвер прыбавiў крок.
      Ён iшоў, iшоў i нарэшце дабраўся да высокай агароджы. Агароджа была разы ў тры вышэйшая, чым самыя высокiя сцяблiны, i Гулiвер ледзь мог разгледзець яе верхнi край. Трапiць з гэтага поля на суседняе было не так лёгка. Для гэтага трэба было спачатку ўзабрацца па каменных замшэлых прыступках, а потым пералезцi цераз вялiкi, урослы ў зямлю камень.
      Прыступак было ўсяго чатыры, але кожная з iх была нашмат вышэйшая за Гулiвера. Толькi стаўшы на дыбачкi i высока ўзняўшы рукi, ён з цяжкасцю мог дацягнуцца да краю нiжняй прыступкi.
      Нечага было i думаць падняцца па такой лесвiцы.
      Гулiвер вырашыў уважлiва агледзець агароджу: цi няма ў ёй хоць якой-небудзь шчылiнкi цi адтулiны, праз якую можна было б выбрацца?
      Шчылiнкi не было.
      I раптам на верхняй прыступцы лесвiцы з'явiўся велiзарны чалавек - яшчэ большы за таго, што гнаўся за баркасам. Ростам ён быў не меншы за пажарную вышку!
      Мярцвеючы ад жаху, Гулiвер кiнуўся ў ячменны гушчар i прытаiўся, схаваўшыся за тоўсты колас.
      Са сваёй засады ён убачыў, як велiкан памахаў рукой i, павярнуўшыся, нешта моцна крыкнуў. Напэўна, ён проста зваў некага, але Гулiверу здалося, быццам гром загрымеў у ясным небе.
      Здалёк пачулiся гэтакiя ж грымоты, i праз хвiлiну побач з велiканам стаялi яшчэ сямёра хлопцаў гэтакага ж росту. Напэўна, гэта былi парабкi. Апрануты яны былi больш проста i бедна, чым першы велiкан, i ў руках у iх былi сярпы. Ды якiя сярпы! Калi шэсць нашых кос раскласцi на зямлi паўкругам, наўрад цi выйшаў бы такi серп.
      Выслухаўшы свайго гаспадара, велiканы адзiн за другiм спусцiлiся на поле, дзе схаваўся Гулiвер, i пачалi жаць ячмень.
      Гулiвер, не памятаючы сябе ад страху, кiнуўся назад, у гушчыню ячменю.
      Ячмень рос густа. Гулiвер з цяжкасцю прадзiраўся памiж высокiмi, прамымi стваламi. Дождж цяжкiх зярнят сыпаўся на яго зверху, але ён ужо не звяртаў на гэта нiякай увагi.
      I раптам дарогу яму перагарадзiла прыбiтая да зямлi ветрам i дажджом сцяблiна ячменю. Гулiвер пералез цераз тоўсты, гладкi ствол i наткнуўся на другi, яшчэ таўсцейшы. Далей - цэлы дзесятак каласоў, прыгнутых да зямлi. Ствалы пераплялiся мiж сабой, а моцныя, вострыя вусы ячменю, правiльней сказаць - вусiшчы, тырчалi, быццам коп'i. Яны пранiзвалi адзенне Гулiвера, упiвалiся ў цела. Гулiвер павярнуў налева, направа... I там тыя ж тоўстыя ствалы i страшныя вострыя коп'i!
      Што ж цяпер рабiць? Гулiвер зразумеў, што яму нiзавошта не выбрацца з гэтага гушчару. Сiлы ў яго ўжо не было. Ён лёг у баразну i ўткнуўся тварам у зямлю. Слёзы пацяклi ў яго з вачэй.
      Ён мiжвольна ўспомнiў, што яшчэ зусiм нядаўна, у краiне лiлiпутаў, ён сам адчуваў сябе велiканам. Там ён мог пакласцi сабе ў кiшэню ездака з канём, мог адной рукой цягнуць за сабой цэлы непрыяцельскi флот, а цяпер ён сам - лiлiпут сярод велiканаў, i яго, Чалавека-Гару, магутнага Куiнбуса Флестрына, могуць схаваць у кiшэню. I гэта яшчэ не самае горшае. Яго могуць раздушыць, як жабяня, могуць адкруцiць яму галаву,як вераб'ю! Усё можа быць на свеце...
      У гэтую самую хвiлiну Гулiвер раптам убачыў, што нейкая шырокая цёмная плiта ўзнялася над iм i вось-вось апусцiцца. Што гэта? Няўжо падэшва велiзарнага чаравiка? Так i ёсць! Адзiн жнец непрыкметна падышоў да Гулiвера i спынiўся над самай яго галавой. Варта яму апусцiць нагу, i ён растопча Гулiвера, як жука цi мошку.
      Гулiвер крыкнуў, i велiкан пачуў яго крык. Ён нагнуўся i пачаў уважлiва аглядаць зямлю i нават мацаць па ёй рукамi.
      I вось, адсунуўшы ўбок некалькi каласоў, ён убачыў штосьцi жывое.
      Хвiлiну ён з апаскай разглядаў Гулiвера, як разглядаюць нiколi не бачаных звяркоў цi насякомых. Вiдаць было, што ён думае, як бы гэта схапiць гэтага дзiўнага звярка, каб той не паспеў абадраць цi ўкусiць яго.
      Нарэшце ён асмелiўся - схапiў Гулiвера двума пальцамi за бакi i паднёс да самых вачэй, каб лепш разгледзець.
      Гулiверу здалося, што нейкi вiхор падхапiў яго i панёс у неба. Сэрца яго замерла. "А што, калi ён з размаху шпурне мяне аб зямлю, як мы кiдаем жукоў цi прусакоў?" - з жахам падумаў ён, i як толькi перад iм заблiшчалi вялiзныя здзiўленыя вочы, ён умольна склаў рукi i сказаў ветлiва i спакойна, хоць голас у яго дрыжаў, а язык прылiпаў да нёба:
      - Прашу вас, дарагi велiкан, пашкадуйце мяне. Я не зраблю вам нiчога дрэннага.
      Вядома, велiкан не зразумеў, што яму гаварыў Гулiвер, ды Гулiвер пра гэта i не думаў. Ён хацеў толькi аднаго: каб велiкан убачыў, што ён, Гулiвер, не квакае, не цiўкае, не гудзе, а гаворыць, як людзi.
      I велiкан гэта ўбачыў. Ён уважлiва паглядзеў на Гулiвера i схапiў яго яшчэ мацней, каб не ўпусцiць. Пальцы яго, быццам велiзарныя клешчы, сцiснулi рэбры Гулiвера, i той ажно ўскрыкнуў ад болю.
      Але велiкан зусiм не збiраўся душыць Гулiвера. Конiк, якi ўмеў гаварыць, вiдаць, вельмi яму спадабаўся. Ён прыўзняў крысо кафтана i, асцярожна паклаўшы на яго сваю знаходку, пабег на другi канец поля.
      "Нясе да гаспадара", - здагадаўся Гулiвер.
      I сапраўды, праз хвiлiну Гулiвер быў ужо ў руках велiкана, якi першы з'явiўся на ячменным полi.
      Убачыўшы такога маленькага чалавечка, гаспадар здзiвiўся яшчэ больш, чым парабак. Ён доўга разглядаў яго, паварочваў то направа, то налева. Потым узяў саломiнку таўшчынёй з палку i пачаў падымаць ёю крысы Гулiверавага кафтана. Мабыць, ён думаў, што гэта нешта накшталт надкрылляў у хрушча.
      Усе парабкi стоўпiлiся ў кучу, i выцягнуўшы шыi, моўчкi глядзелi на дзiўную знаходку.
      Каб лепш разгледзець твар Гулiвера, гаспадар зняў з яго капялюш i лёгенька падзьмухаў яму на валасы. Валасы ў Гулiвера ўсталi, як ад моцнага ветру. Потым велiкан асцярожна апусцiў яго на зямлю i паставiў на карачкi. Напэўна, яму хацелася паглядзець, як бегае гэты дзiвосны звярок.
      Але Гулiвер зараз жа ўстаў на ногi i пачаў важна разгульваць перад велiканамi, стараючыся паказаць, што ён не хрушч, не конiк, а такi ж чалавек, як i яны, i зусiм не збiраецца ўцякаць ад iх i хавацца сярод сцяблiн.
      Ён узмахнуў капелюшом i пакланiўся свайму новаму гаспадару. Высока ўзняўшы галаву, ён моцна i выразна прывiтаўся на чатырох мовах.
      Велiканы пераглянулiся i здзiўлена пакруцiлi галовамi, але Гулiвер бачыў, што яны яго не зразумелi. Тады ён дастаў з кiшэнi кашалёк з золатам i паклаў яго на далонь гаспадара. Той нiзка нахiлiўся, прыжмурыў адно вока i, зморшчыўшы нос, пачаў разглядаць гэту дзiўную рэч. Ён нават выцягнуў аднекуль з рукава шпiльку i паторкаў вастрыём у кашалёк, вiдаць, не здагадваючыся, што гэта такое.
      Тады Гулiвер сам расчынiў кашалёк i высыпаў на далонь велiкана ўсё сваё золата - трыццаць шэсць гiшпанскiх чырвонцаў.
      Велiкан наслiнiў кончык пальца i прыўзняў на iм адну залатую манету, затым другую...
      Гулiвер стараўся знакамi растлумачыць, што ён просiць велiкана прыняць ад яго гэты сцiплы падарунак.
      Ён кланяўся, прыцiскаў рукi да сэрца, але велiкан так нiчога i не зразумеў i таксама знакамi загадаў Гулiверу пакласцi манеты назад у кашалёк, а кашалёк схаваць у кiшэню.
      Потым ён загаварыў аб нечым са сваiмi парабкамi, i Гулiверу здалося, што восем вадзяных млыноў разам зашумелi ў яго над галавой. Ён быў рады, калi парабкi нарэшце пайшлi на поле.
      Тады велiкан дастаў з кiшэнi сваю насоўку, склаў яе ў некалькi столак i, апусцiўшы левую руку да самай зямлi, накрыў далонь насоўкай.
      Гулiвер адразу здагадаўся, што ад яго хочуць. Ён паслухмяна ўзлез на гэту шырокую далонь i, каб не звалiцца з яе, лёг нiцма.
      Вiдаць, велiкан вельмi баяўся ўпусцiць i згубiць Гулiвера - ён асцярожна загарнуў яго ў хусцiнку, быццам у коўдру, i, прыкрыўшы другой далонню, панёс да сябе дамоў.
      3
      Быў поўдзень, i гаспадыня паставiла ўжо на стол абед, калi велiкан з Гулiверам на далонi пераступiў парог свайго дома.
      Нi слова не гаворачы, велiкан працягнуў жонцы далонь i прыўзняў край насоўкi, якой быў закрыты Гулiвер.
      Яна адхiснулася назад i вiскнула так, што ў Гулiвера ледзь не лопнулi барабанныя перапонкi.
      Але потым велiканша разгледзела Гулiвера. Ёй спадабалася, як ён кланяецца, здымае i надзяе капялюш, як асцярожна ходзiць па стале мiж талерак.
      А Гулiвер i на самай справе хадзiў па стале асцярожна, з апаскай. Ён стараўся трымацца далей ад краю, бо стол быў вельмi высокi - напэўна, з двухпавярховы дом.
      Уся сям'я гаспадара пасела вакол стала - бацька, мацi, трое дзяцей i старая бабуля. Гулiвера гаспадар пасадзiў каля сваёй талеркi.
      Перад гаспадыняй на талерцы ўзвышаўся вялiзны кавалак смажанай ялавiчыны.
      Яна адрэзала невялiчкi кавалачак мяса, адшчыкнула хлеба i паклала ўсё гэта перад Гулiверам.
      Гулiвер пакланiўся ёй, дастаў з футарала свой дарожны прыбор - вiдэлец, ножык - i пачаў есцi.
      Гаспадары апусцiлi свае вiдэльцы i, усмiхаючыся, пазiралi на яго. Гулiверу зрабiлася страшна. Кавалак засеў у яго ў горле, калi ён убачыў з усiх бакоў гэтыя вялiзныя, як лiхтары, цiкаўныя вочы i зубы, большыя, чым яго галава.
      Але ён не хацеў, каб усе гэтыя велiканы, дарослыя i маленькiя, заўважылi, што ён iх баiцца, i, стараючыся не глядзець па баках, даеў свой хлеб i мяса.
      Гаспадыня нешта сказала служанцы, i тая зараз жа паставiла перад Гулiверам чарку, да краёў напоўненую нейкiм залацiстым, празрыстым напiткам.
      Напэўна, гэта была самая малюсенькая лiкёрная чарачка - у ёй было не больш за гладыш вiна.
      Тулiвер устаў, узяў чарку абедзвюма рукамi i, падышоўшы да гаспадынi, выпiў за яе здароўе.
      Гэта вельмi спадабалася ўсiм велiканам. Дзецi пачалi так рагатаць i пляскаць у ладкi, што Гулiвер ледзь не аглух.
      Яму захацелася зноў схавацца за гаспадаровай талеркай, але, спяшаючыся, ён зачапiўся за скарынку хлеба i расцягнуўся на ўвесь рост. Але ён зараз жа ўсхапiўся на ногi i з трывогай паглядзеў кругом - ён зусiм не хацеў здавацца смешным i няўклюдным.
      Аднак на гэты раз нiхто не засмяяўся. Усе занепакоена глядзелi на маленькага чалавечка, а служанка хуценька прыбрала праклятую скарынку.
      Каб супакоiць сваiх гаспадароў, Гулiвер памахаў капелюшом i тройчы пракрычаў "ура", тым самым гаворачы, што ўсё скончылася добра.
      Ён не ведаў, што ў гэту самую хвiлiну яго падпiльноўвае новая непрыемнасць.
      Як толькi ён падышоў да гаспадара, адзiн з хлопчыкаў, дзесяцiгадовы свавольнiк, якi сядзеў побач з бацькам, схапiў Гулiвера за ногi i ўзняў так высока, што ў небаракi заняло дух i закружылася галава.
      Цяжка сказаць, што мог яшчэ прыдумаць свавольнiк, але бацька выхапiў Гулiвера ў яго з рук, зноў паставiў на стол, а хлопчыку даў добрую аплявуху.
      Такiм ударам можна было б выбiць з сёдлаў цэлы эскадрон грэнадзёраў вядома, нармальнай чалавечай пароды.
      Пасля гэтага бацька загадаў сыну зараз жа выйсцi вон з-за стала. Хлопчык зароў, як статак быкоў, i Гулiверу стала шкада яго.
      "Цi варта на яго злавацца? Ён жа яшчэ маленькi", - падумаў Гулiвер, апусцiўся на адно калена i знакамi пачаў прасiць гаспадара дараваць свавольнiку.
      Бацька кiўнуў галавой, i хлопчык зноў заняў сваё месца за сталом, а Гулiвер, стомлены ўсiмi гэтымi прыгодамi, сеў на абрус, прыхiлiўся да сальнiцы i на хвiлiну заплюшчыў вочы.
      Раптам ён пачуў за сваёй спiной нейкi моцны шум. Такое размеранае густое вуркатанне можна пачуць у панчошных майстэрнях, калi там працуе не менш за дзесяць машын адразу.
      Гулiвер азiрнуўся - i сэрца ў яго абмерла. Ён убачыў над сталом велiзарную, страшную морду нейкага драпежнага звера. Зялёныя, яркiя вочы то хiтра жмурылiся, то прагна расплюшчвалiся. Ваяўнiча разыходзiлiся ў бакi доўгiя пушыстыя вусы.
      Хто гэта? Рысь? Бенгальскi тыгр? Леў? Не, гэты звер быў разы ў чатыры большы за самага вялiкага льва.
      Асцярожна выглядваючы з-за талеркi, Гулiвер разглядаў звера. Глядзеў, глядзеў - i нарэшце зразумеў: гэта кошка! Звычайная хатняя кошка. Яна ўзлезла на каленi гаспадынi, гаспадыня гладзiць яе, кошцы гэта падабаецца, i яна мурлыкае.
      Ах, калi б гэтая кошка была такая ж маленькая, як усе тыя кошкi i кацяняты, якiх Гулiвер бачыў у сябе на радзiме, ён таксама б пагладзiў яе i паказытаў за вушамi!
      Але цi асмелiцца мышка казытаць кошку?
      Гулiвер ужо хацеў схавацца куды-небудзь - у пустую мiску цi кўбак, - але, на шчасце, успомнiў, што драпежныя звяры заўсёды нападаюць на таго, хто iх баiцца, i баяцца тых, хто сам нападае.
      Гэта думка вярнула Гулiверу смеласць. Ён паклаў руку на эфес шпагi i храбра ступiў наперад.
      Даўнi паляўнiчы вопыт не падвёў Гулiвера. Пяць цi шэсць разоў ён бясстрашна падыходзiў да самай морды кошкi, i кошка нават не асмелiлася працягнуць да яго сваю лапу. Яна толькi прыцiскала вушы i адступала назад.
      Скончылася ўсё тым, што яна саскочыла з каленяў гаспадынi i сама пайшла ад стала. Гулiвер уздыхнуў з палёгкай.
      Але тут у пакой убеглi два вялiзныя сабакi.
      Калi вы хочаце ведаць, якой яны былi велiчынi, пастаўце аднаго на другога чатырох сланоў - i вы будзеце мець самае дакладнае ўяўленне.
      Адзiн сабака, нягледзячы на свой велiзарны рост, быў звычайны дварняк, другi - паляўнiчы, з пароды хартоў.
      На шчасце, абодва сабакi не звярнулi на Гулiвера ўвагi i, атрымаўшы ад гаспадара па костцы, пабеглi на двор.
      Пад канец абеда ў пакой увайшла кармiцелька з гадавалым дзiцем на руках.
      Дзiця адразу ж убачыла Гулiвера, працягнула да яго рукi i пачало страшна раўцi. Калi б гэтае двухсажнёвае дзiця знаходзiлася на адной з лонданскiх ускраiн, яго голас абавязкова пачулi б на другой ускраiне нават глухiя. Напэўна, яно падумала, што Гулiвер цацка, i злавалася, што не можа дастаць яе.
      Мацi ласкава ўсмiхнулася i, не доўга думаючы, узяла Гулiвера i паставiла перад хлопчыкам. А хлопчык таксама, не доўга думаючы, схапiў яго ўпоперак тулава i пачаў запiхваць у рот яго галаву.
      Але тут ужо Гулiвер не вытрываў. Ён закрычаў яшчэ мацней за свайго мучыцеля, i дзiця спалохана выпусцiла яго з рук.
      Напэўна, гэта была б апошняя прыгода Гулiвера, калi б гаспадыня не паспела злавiць яго на ляту ў свой фартух.
      Дзiця зараўло яшчэ мацней, i, каб супакоiць яго, кармiцелька пачала трэсцi перад iм бразготкай. Бразготка была прывязана да пояса малога тоўстым якарным канатам i нагадвала вялiкi выдзёўбаны гарбуз. У сярэдзiне яе грымела i перакочвалася, напэўна, штук з дваццаць камянёў.
      Але хлопчык i глядзець не хацеў на сваю старую бразготку. Ён аж заходзiўся ад крыку. Нарэшце велiканша захiнула Гулiвера фартухом i непрыкметна вынесла ў другi пакой.
      Там стаялi ложкi. Яна паклала Гулiвера на сваю пасцель i накрыла чыстай насавой хусцiнкай. Хусцiнка гэтая была большая, чым ветразь ваеннага карабля, i такая ж тоўстая i грубая.
      Гулiвер вельмi стамiўся. Вочы ў яго злiпалiся, i, як толькi гаспадыня пакiнула яго аднаго, ён накрыўся з галавой сваёй грубай палатнянай коўдрай i моцна заснуў.
      Ён спаў больш за дзве гадзiны, i яму снiлася, што ён дома, сярод родных i сяброў.
      Калi ж ён прачнуўся i зразумеў, што ляжыць на ложку, якому канца-краю не вiдаць, у велiзарным пакоi, якi не абыдзеш i за некалькi гадзiн, яму стала вельмi сумна. Ён зноў заплюшчыў вочы i пацягнуў вышэй рог хусцiнкi. Але на гэты раз заснуць яму не ўдалося.
      Ледзь толькi ён задрамаў, як пачуў, што нехта цяжка саскочыў з полага на пасцель, прабег па падушцы i спынiўся каля яго, не то пасвiстваючы, не то сапучы.
      Гулiвер хуценька прыўзняў галаву i ўбачыў, што над самым яго тварам стаiць нейкi даўгаморды вусаты звер i глядзiць яму проста ў вочы чорнымi, блiскучымi вачыма.
      Пацук! Паскудны буры пацук велiчынёй з вялiкага сабаку! I ён не адзiн, тут iх два, яны нападаюць на Гулiвера з двух бакоў! Вось нахабныя жывёлiны! Адзiн з пацукоў асмялеў так, што ўспёрся лапамi проста на каўнер Гулiвера.
      Гулiвер усхапiўся, выхапiў шпагу i адзiным ударам распароў зверу жывот. Пацук упаў, а другi кiнуўся наўцёкi.
      Але тут ужо Гулiвер пагнаўся за iм, дагнаў ля самага краю пасцелi i адсек яму хвост.
      У гэту самую хвiлiну ў пакой увайшла гаспадыня. Убачыўшы, што Гулiвер увесь у крывi, яна спалохана падбегла да пасцелi i хацела ўзяць яго на рукi.
      Але Гулiвер, усмiхаючыся, падаў ёй сваю акрываўленую шпагу, паказаў на мёртвага пацука, i яна ўсё зразумела.
      Паклiкаўшы служанку, яна загадала зараз жа ўзяць пацука шчыпцамi i выкiнуць вон. I тут абедзве жанчыны ўбачылi адсечаны хвост другога пацука. Ён ляжаў ля самых ног Гулiвера, даўгi, як пуга.