- Мы не ведаем, што здарылася ў пакоi. Нам вядома толькi адно: нехта страляў.
      - Аднак мы прыходзiм да аднаго i таго ж вываду. Чалавек паводзiць сябе, ну, скажам... абуральна. Брат дзяўчыны ў тым жа доме, таксама як i стары слуга Луi. Дзяўчына клiча на помач. Адзiн з мужчын чуе крык, паспешлiва прыбягае i ў парыве абурэння хапае рэвальвер, якi, як вы самi сцвярджаеце, ляжыць на туалетным столiку.
      Гледзячы на Мэгрэ, можна было падумаць, што ён гатовы згадзiцца з камiсарам. Але, выпускаючы са сваёй люлькi адно з прыгажэйшых у сваiм жыццi кольцаў дыму, ён цiха запярэчыў:
      - Што б вы зрабiлi на месцы таго чалавека? Уявiце, што ў вашай руцэ рэвальвер, з якога яшчэ курыцца дымок, як гэта пiшуць у газетах. А на падлозе ляжыць забiты цi сур'ёзна паранены чалавек.
      - Прымаючы гiпотэзу, што чалавек паранены, я паклiкаў бы доктара.
      - Гэта не было зроблена.
      - I адсюль вы робiце вывад, што чалавека забiлi?
      Мэгрэ, нiбыта сам спрабаваў разабрацца ва ўсiм, цярплiва развiваў думку далей.
      - Якраз у той момант чуецца стук ва ўваходныя дзверы. Гэта стукае прахожы, якi пачуў крыкi аб ратунку.
      - Згадзiцеся, дружа Мэгрэ, што мала прыемнасцi ўблытваць у свае сямейныя справы першага лепшага.
      - А з лесвiчнай пляцоўкi гукаюць: "Не марнуйце часу, Луi!" Што ўсё гэта азначае?
      Мэгрэ з цяжкасцю ўсведамляў, што цяпер ён кiраваў ходам размовы, што ролi ў пэўнай ступенi памянялiся, што яго шэф усё часцей трапляў у даволi кепскае становiшча.
      - Тое, што чалавек быў яшчэ жывы, напэўна? А можа, у Элiз быў нервовы прыпадак? Дакладна не ведаю. Лiчу, што ў сходных сiтуацыях чалавекам апаноўвае разгубленасць. Луi вышпурнуў няпрошанага госця, заехаўшы яму кулаком па фiзiяномii.
      - Не надта высакародны ўчынак з яго боку.
      - I нiхто не выглядаў занадта разгубленым. Вiдаць, яны адразу скемiлi, што тып, якога дварэцкi толькi што аддубасiў, заявiць у палiцыю. I яна не забавiцца i запатрабуе тлумачэнняў.
      - Што вы i зрабiлi.
      - У iх распараджэннi быў пэўны час. Яны маглi патэлефанаваць уладам: "Вось, маўляў, што ў нас здарылася. Гэта не злачынства, а няшчасны выпадак. Мы вымушаны былi забiць вар'ята, якi пагражаў нам". Думаю, менавiта i вы зрабiлi б тое ж самае, месье камiсар?
      Як гэта мяняла сiтуацыю - тое, што ён знаходзiўся тут, дома, ва ўласным ложку, у ложку, а не ў камiсарыяце! За абабiтымi дзвярыма ён не асмелiўся б сказаць i чвэрцi з таго, што сказаў тут. Галава яго расколвалася на часткi, але якое гэта мела значэнне! Мадам Мэгрэ на кухнi, мабыць, прыходзiла ў жах, чуючы, з якой упэўненасцю ён размаўляе. А ён нават пераходзiў у наступленне.
      - Дык вось, месье камiсар, якраз гэтага яны i не зрабiлi. А зрабiлi вось што. Спачатку труп цi параненага некуды перанеслi. Магчыма, у адзiн з пакояў па-над стайняй - адзiнае памяшканне, якое мне не паказалi.
      - Гэта ўсяго толькi ваша меркаванне.
      - Абгрунтаванае на тым факце, што, калi я прыйшоў, цела ў доме ўжо не было.
      - А што, калi Боб пайшоў сам?
      - Тады яго сябар Дэдэ ўчора не паклаў бы ў кiшэню пяцьдзесят тысяч франкаў, i тым больш не рашыўся б выехаць у Бельгiю разам з Люсiль.
      - Магчыма, вы маеце рацыю.
      - Такiм чынам, шаноўныя пестункi лёсу з вулiцы Шапталь мелi ў сваiм распараджэннi ўсяго з паўгадзiны. Гэтага iм аказалася дастаткова, каб навесцi парадак, сцерцi самыя нязначныя сляды таго, што адбылося. I iм прыйшла ў галаву амаль генiяльная думка. Найлепшы сродак звесцi на нiшто паказанне флейтыста, прымусiць паверыць, што ўсё гэта толькi трызненне п'янчужкi, пераканаць, што пакой, на якi той паказваў, пусты. Гэта давала яшчэ адну перавагу. Мажлiва, Элiз Жандро, нягледзячы на ўсё, была, груба кажучы, на мяжы iстэрыкi. Паказаць яе ў ложку i запэўнiваць, што яна спала? Прадставiць яе мне i сцвярджаць, што яна нiчога не чула? I тое, i другое было б аднолькава рызыкоўна.
      Яе запхнулi ў пакой служанкi, якi, на шчасце, аказаўся не заняты. Хiба нейкi няшчасны палiцэйскi разбярэцца ў гэткiх тонкасцях?
      I дастаткова будзе сказаць, што яе няма дома, што яна ў сваiм замку ў Ньеўры. Нiчога не чулi! Нiчога не бачылi! Стрэл? Якi стрэл? Дзе? Калi?
      Людзi, якiя швэндаюцца па вулiцах а гадзiне ночы, часта бываюць занадта ўзбуджаныя.
      А назаўтра настане дзень. I хто пасмее ў чым-небудзь абвiнавацiць Жандро-Бальтазараў?
      - Вы суровы, Мэгрэ. - Лё Брэ ўздыхнуў, падняўся. - Але, магчыма, вы маеце рацыю. Ну што ж, я параюся з шэфам Вышукной.
      - Вы лiчыце, гэта неабходна?
      - Калi сапраўды мела месца забойства, у што вы прымусiлi мяне паверыць...
      - Месье камiсар! - прыцiхла, амаль умольна аклiкнуў Мэгрэ.
      - Слухаю вас.
      - Вы не маглi б пачакаць трошкi, ну хоць суткi?
      - Толькi што вы амаль папракалi мяне ў тым, што я не пачаў дзейнiчаць раней.
      - Паверце мне, я магу ўстаць. Зiрнiце.
      I, нягледзячы на пратэст Лё Брэ, ён адкiнуў коўдру. Яго трошкi павяло ўбок, але ён устояў, збянтэжаны, што стаiць перад сваiм начальнiкам у адных споднiках.
      - Гэта мая першая справа...
      - I я вiншую вас з тым запалам, з якiм...
      - Калi вы сёння заявiце ў Вышукную, то справу давядзе да канца група шэфа.
      - Магчыма. Перш за ўсё, калi Боб забiты, трэба адшукаць яго труп.
      - А калi ён мёртвы, то можна ж i пачакаць, праўда?
      Ролi памянялiся зноў, i цяпер ужо камiсар хаваў усмешку, адварочваючы галаву ўбок.
      Мэгрэ, лiтаральна хвiлiну назад гэткi з'едлiвы i ўпэўнены Мэгрэ, цяпер у сподняй кашулi з чырвонай вышыўкаю на каўняры набыў раптам выгляд вялiкага дзiцяцi, якое бачыць, што яго ашукалi ў паабяцанай радасцi.
      - Мне зусiм нi да чаго гэтая заваруха.
      Мэгрэ памкнуўся сарваць з галавы павязку.
      - Я магу хадзiць i закончыць расследаванне сам. Дазвольце мне толькi дапытаць Дэдэ i Люсiль, асаблiва Люсiль. Што яны кажуць?
      - Сёння ранiцай, калi дзяжурны камiсар дапытваў Дэдэ, той спытаў: "Жуль мёртвы?" Мяркую, ён меў на ўвазе вас.
      - Калi да заўтра, да гэтай гадзiны я не спраўлюся, можаце перадаваць справу ў Вышукную.
      Занепакоеная мадам Мэгрэ прыадчынiла дзверы i стала як укопаная, убачыўшы мужа на нагах.
      У гэты момант у кватэру пазванiлi. Яна пайшла адчыняць. Мэгрэ i камiсар чулi, як яна з некiм зашапталася на лесвiцы.
      Калi яна вярнулася адна, Мэгрэ запытаў:
      - Хто гэта?
      Яна падала яму нейкi знак, але ён не зразумеў, i, калi перапытаў, ёй прыйшлося прызнацца:
      - Музыкант.
      - Ну, я пайшоў, - сказаў Лё Брэ. - Лiчу, што будзе непрыстойна адмовiць вам у вашай просьбе.
      - Выбачайце, месье камiсар. Я хацеў бы яшчэ... Калi будзе дадзены ход падзеям i калi, так сказаць, разварочваць iх прымецца Вышукная, цi дазволiце вы мне, калi ў гэтым узнiкне неабходнасць, звярнуцца да мадэмуазель Жандро?
      - Спадзяюся, вам це здрадзiць пачуццё такту? Будзьце, аднак, вельмi асцярожны.
      Мэгрэ свяцiўся радасцю. Ён пачуў, як дзверы зачынiлiся, i стаў апранацца. У пакой у суправаджэннi мадам Мэгрэ ўвайшоў Жустэн Мiнар. Музыкант быў збянтэжаны, занепакоены.
      - Вы паранены?
      - А, дробязь.
      - У меня нядобрыя весткi.
      - Кажыце.
      - Яна ўцякла.
      Мэгрэ ледзь не разрагатаўся, настолькi разгублены быў флейтыст.
      - Калi?
      - Учора ўвечары цi, дакладней, сёння ноччу. Яна настаяла пайсцi са мной у рэстарацыю "Клiшы", даводзячы, што проста задыхаецца без музыкi i хоча паслухаць маю iгру.
      Прысутнасць мадам Мэгрэ перашкаджала прызнанню. Тая зразумела i зноў знiкла на кухнi.
      - Жэрмена сядзела на тым самым месцы, дзе i вы, калi прыходзiлi да мяне. Мне было няёмка. Я не хадзiў абедаць, за цэлы дзень нi разу не заглянуў дадому, таму кожную хвiлiну чакаў з'яўлення жонкi.
      - I яна прыйшла?
      - Прыйшла.
      - I яны пачалi выясняць адносiны?
      - Якраз у перапынку памiж выступленнямi. Я сядзеў за сталом. Жонка наляцела на Жэрмену, сарвала ў яе з галавы капялюшык i - у залобiцу.
      - Iх папрасiлi за дзверы?
      - Абедзвюх. Я вярнуўся на эстраду. Самi разумееце, трэба было iграць, каб неяк згладзiць скандал. Але сварка працягвалася i на вулiцы. Да мяне потым падышоў гаспадар i папрасiў далучыцца, як ён сказаў, да свайго гарэма.
      - Яны чакалi вас?
      - Толькi жонка. Яна адвяла мяне дадому i замкнула туфлi, каб я не змог нiкуды пайсцi. Але гадзiну назад я ўсё-такi вырваўся, пазычыў туфлi ў канс'ержкi. Жэрмены ў гатэлi няма. Знiкла разам са сваiмi рэчамi. Што ж мы цяпер будзем рабiць? - закончыў ён.
      Раздзел VIII
      АДЗIН МАЎЧЫЦЬ, ДРУГI ЗАШМАТ ГАВОРЫЦЬ
      - Зрабi мне хоць гэтую ласку, апранi цёплы плашч, - папрасiла мадам Мэгрэ.
      Тады ў яго было два плашчы: адзiн цёплы - чорны, з аксамiтавым каўняром, якi ён насiў ужо тры гады, i другi прарызiнены, кароценькi, якi ён прыдбаў нядаўна i якога яму хацелася даўно, яшчэ з пары яго хлапецтва.
      Мэгрэ ж напэўна не здалося, што, калi яны выходзiлi з кватэры, жонка шапнула Мiнару: "Галоўнае, не пакiдайце яго аднаго!".
      Хоць яна, можа, трошкi i падсмейвалася над флейтыстам, але адчувала да яго шчырую прыязнасць, лiчачы музыку выхаваным, сардэчным, сцiплым. Шэрыя друзлыя хмары паволi зацягвалi неба. Было падобна на тое, што хлыне густы цёплы лiвень - першы за апошнiя два тыднi, - i цяжкi плашч Мэгрэ гэтак набрыняе, што ад яго адразу стане патыхаць вымаклай псiнай.
      Свой кацялок ён трымаў у руцэ - це мог надзець яго, таму што галава была па-ранейшаму забiнтавана. Мiнар правёў яго на бульвар Вальтэра да доктара, ад якога Мэгрэ дамогся толькi аднаго: той наклаў больш лёгкую павязку.
      - Вам сапраўды пазарэз трэба ў горад? - Доктар працягнуў яму кардонавы карабок з жоўтымi пiлюлямi: - На выпадак, калi закружыцца галава.
      - Па колькi штук прымаць?
      - Па адной. Чатыры-пяць на сёння. Я ахвотней бачыў бы вас у пасцелi.
      Мэгрэ не ведаў, што рабiць з музыкантам, адправiць дадому цяпер, калi ён болей не меў у iм патрэбы, i гэтым засмуцiць яго, - не хацелася.
      Пераканаўшы Мiнара, што яму даручаецца вельмi сур'ёзная справа, ён паслаў яго на вулiцу Шапталь.
      - Насупраць вядомага вам дома, трошкi ўбаку, маецца невялiкая рэстарацыя "Стары Кальвадос". Мне б хацелася, каб вы адтуль паназiралi, што адбываецца ў Жандро.
      - А калi вам стане кепска?
      - Я буду не адзiн.
      Мiнар развiтаўся з iм толькi ля дзвярэй турмы на Набярэжнай Арлёж. У той момант Мэгрэ яшчэ поўнiўся верай у сябе. Нават пах змрочнага пад'езда ён удыхаў з задавальненнем. Усё тут было бруднае, агiднае. Менавiта сюды штоночы палiцэйскiя зводзiлi ўсё, што выклiкала iх падазрэнне пры дзяжурствах на вулiцы, увесь зброд, падабраны "чорным воранам" у час аблаў.
      Ён увайшоў у каравульнае памяшканне, якое патыхала казармай, запытаўся, цi можа прыняць яго камiсар. Яму здалося, што глядзелi на яго з нейкай дзiўнай цiкаўнасцю. Але ён не надаў гэтаму ўвагi. Вiдаць, падумаў ён, сакратара з квартальнага камiсарыята лiчаць тут асобай даволi пасрэднай.
      - Пасядзiце.
      Палiцэйскiх было трое, адзiн пiсаў, двое сядзелi без справы. Кабiнет камiсара знаходзiўся побач, але нiхто i не падумаў пайсцi папярэдзiць яго, нiхто не звяртаў анiякай увагi на Мэгрэ; з iм паводзiлiся так, нiбыта ён не меў да гэтай установы нiякага дачынення. Становiшча было настолькi няёмкае, што ён не пасмеў нават набiць сваю люльку.
      Праз чвэрць гадзiны ён асмелiўся запытацца:
      - А што, камiсара няма?
      - Заняты.
      - Дзе знаходзяцца людзi, якiх забралi сёння ноччу?
      Праходзячы па калiдоры, ён нiкога не пабачыў у прасторнай зале, дзе звычайна выгружаюць вылаўленую "дзiчыну".
      - Наверсе.
      Ён не адважыўся папрасiць дазволу схадзiць туды. Наверсе - азначала пакой, дзе праводзiлася антрапаметрыя. Усiх затрыманых выстройвалi ў рад, як у школе. Iм загадвалi распрануцца i стаць у ланцуг адзiн за адным. Iх аглядвалi, занатоўвалi самыя нязначныя характэрныя прыкметы, пасля чаго, дазволiўшы апрануцца, з iх знiмалi меркi, фатаграфавалi, бралi адбiткi пальцаў.
      Цi Дэдэ ўсё яшчэ фанабэрыцца, стоячы ў ланцугу разам з жабракамi i бадзягамi?
      Пазней, калi Мэгрэ стане працаваць у групе шэфа, ён набудзе права хадзiць усюды, куды трэба, па ўсёй гэтай установе.
      Што да жанчын, то iхнi агляд рабiў медык у другiм пакоi, i хворыя адсылалiся ў Сэн-Лазараўскую бальнiцу.
      - Вы ўпэўнены, што камiсар усё яшчэ заняты?
      Ён чакаў ужо болей паўгадзiны. Яму падалося, што ўсе трое весела пераглянулiся.
      - Трэба пачакаць яго званка.
      - Але ён не ведае, што я тут. А ў мяне важная справа. Трэба папярэдзiць яго.
      - Вы, здаецца, з квартала Сэн-Жорж?
      I адзiн з палiцэйскiх, той, што пiсаў, кiнуў позiрк на нейкую паперку, што ляжала на яго стале.
      - Жуль Мэгрэ?
      - Ён самы.
      - Прыйдзецца пачакаць, старына. Нiчога не магу парадзiць.
      З суседняга пакоя, дзе мусiў быць камiсар, не даносiлася нi гуку. I толькi яшчэ праз гадзiну, калi Мэгрэ ўжо знемагаў ад нецярпення, з'явiўся камiсар, але не з кабiнета, а з вулiцы.
      - Вы сакратар Лё Брэ?
      Нарэшце дайшла чарга i да яго! А то сядзi тут на краёчку лаўкi, як проська...
      - Вы, здаецца, паранены?
      - Дробязi. Я хацеў бы...
      - Ведаю. Вам трэба дапытаць аднаго чалавека, так званага Дэдэ. Я думаю, ён унiзе. Будзьце ласкавы, Жэрар, паглядзiце. Калi ён там, прывядзiце яго да мяне ў кабiнет.
      I да Мэгрэ:
      - Заходзьце, калi ласка. Мой кабiнет - у вашым распараджэннi.
      - Мне трэба дапытаць яшчэ i адну жанчыну.
      - Дык у чым справа?! Скажыце брыгаднаму.
      Хiба ва ўсiм гэтым мелася што ненатуральнае? Мэгрэ ўяўляў сабе трошкi iначай развiццё падзей, але пакуль што ён не трывожыўся. Проста ён не ведаў яшчэ тутэйшых парадкаў, i таму ўсё гэта рабiла на яго такое ўражанне.
      Палiцэйскi прывёў Дэдэ i таксама, як i камiсар, выйшаў i зачынiў за сабою дзверы.
      - Як справы, Жуль?
      Уладальнiк гаража з вулiцы Акацый быў у тым жа клятчастым гарнiтуры. У яго толькi забралi, згодна правiлам, гальштук i шнуркi ад чаравiкаў, што надавала яму трошкi неахайны выгляд. Мэгрэ нерашуча сеў за стол камiсара.
      - Я рады, што вас не дужа пакалечылi, - сказаў Дэдэ. -Можаце запытацца ў гэтых ажанаў: першае, што я спытаў, калi прыбыў сюды, што з вамi.
      - Вы ведалi, хто я, так?
      - Яшчэ б, не ведаў - чорт пабяры!
      - I я таксама ведаў, што вы ведаеце, - кiўнуў Мэгрэ.
      - I вы што ж, не разумелi, што вам морду наб'юць? А калi б з вамi расправiлiся па-сапраўднаму?
      - Сядай.
      - Добра. Мне падабаецца, што вы са мной на "ты".
      Мэгрэ ведаў, што тут прыняты менавiта гэткiя паводзiны з арыштантамi, але яшчэ не прывык да гэтага.
      - Мне вядома i шмат што iншае, i, я думаю, мы здолеем паразумецца.
      - Сумняваюся, - адказаў Дэдэ.
      - Граф мёртвы.
      - Вы так думаеце?
      - Ноччу з 15 на 16 красавiка ты прывёз графа ў сваiм "дыён-бутоне" на вулiцу Шапталь i чакаў яго там, не выключаючы матора.
      - Не прыпамiнаю.
      - Потым у адным з пакояў расчынiлася акно, жанчына закрычала, i раздаўся стрэл. Тады ты ўцёк на вулiцу Фантэн. Аб'ехаў вакол квартала. Прыпынiўся на вулiцы Вiктор-Масэ, затым яшчэ раз праехаў па вулiцы Шапталь, каб паглядзець, цi не выйшаў Боб.
      Дэдэ глядзеў на яго i спакойна ўсмiхаўся.
      - Прадаўжайце, - сказаў ён. - У вас не знойдзецца цыгарэты? Гэтыя свiннi падчысцiлi ўсё, што было ў маiх кiшэнях.
      - Я куру толькi люльку. Табе было вядома, навошта граф заявiўся ў той дом.
      - Працягвайце, працягвайце.
      - Ты зразумеў, што там адбылося нешта паганае. Назаўтра ты нiчога не знайшоў у газетах. Граф не вяртаўся. На наступны дзень зноў нiчога.
      - Вельмi цiкава.
      - Ты зноў наведаўся на вулiцу Шапталь - нiчога новага. Потым, здагадваючыся, што здарылася, ты адправiўся да Рышара Жандро. Не дадому, канешне, а ў офiс.
      - I што ж я сказаў гэтаму субчыку?
      - Што за пэўную суму, ну, тысяч так за пяцьдзесят, ты згодны маўчаць. Бо, ведаючы, што Боб меўся рабiць на вулiцы Шапталь, ты ведаеш, чаму яго забiлi.
      - Гэта ўсё?
      - Усё.
      - Што вы мне прапануеце?
      - Нiчога. Гаварыць.
      - Што б вы хацелi, каб я сказаў?
      - Граф ведаў Жандро. Ён неаднойчы наведваўся ў госцi да дзяўчыны. Ён быў яе палюбоўнiкам?
      - Вы калi-небудзь бачылi яго?
      - Не.
      - Калi б вы бачылi яго, вы не задалi б мне гэтага пытання. Гэта не той хлопец, што ўпусцiць сваё.
      - Яны хацелi пажанiцца, праўда?
      - А ведаеце, вы мне падабаецеся. Гэта ж самае я казаў i Люсiль: шкада, што ён палiцэйскi! I як толькi вам узбрыло ў галаву - стаць шпегам? Гэта пры вашай паставе i магчымасцях?
      - Табе больш даспадобы турма?
      - Чаму?
      - Калi ты скажаш, то, магчыма, табе даруюць шантаж Рышара Жандро.
      - Вы думаеце, ён паскардзiцца?
      - Даруюць i спробу забойства, ахвярай якога я аказаўся.
      - Паслухай, Жуль. Шанцы ў нас с табой няроўныя. Не распiнайся дарэмна, мяне проста верне ад усяго гэтага. Ты слаўны хлопец. Магчыма, калi-небудзь мы сустрэнемся i раздавiм разам пляшачку. Але тут - мы не на роўных. Ты проста харыст. Цябе абвядуць вакол пальца - i вокам не мiргнуць.
      - Хто?
      - Няважна! Я хачу толькi вось што сказаць табе: Боб быў хлопец што трэба. Ён меў уласныя думкi наконт таго, як паводзiць сябе ў жыццi. Ён не мог без агiды глядзець на пэўныя мурлы. Але ён быў няздатны на подласць. Ушалопай гэта сваёй мазгаўнёй.
      - Ён мёртвы.
      - Магчыма. Я нiчога не ведаю. А калi i ведаю нешта, то да гэтага нiкому няма справы. I па-таварыску раю табе: "Кiнь!" Разумееш? Кiнь, Жуль. Мне няма чаго сказаць. Я нiчога не скажу. Такiя фокусы табе не пад сiлу. Дапусцiм, што гэта вышэй нашага разумення - i твайго, i майго. Я нiчога не ведаю, нiчога не бачыў, нiчога не чуў. Пяцьдзесят тысяч франкаў? Я паўтару гэта столькi разоў, колькi спатрэбiцца: я выйграў iх на скачках. Што да таго, як мне выбрацца адгэтуль, то - сляпы сказаў - пабачым! - Ён неяк шматзначна пасмiхнуўся, кажучы гэта. - Цяпер, калi можаш, зрабi такую ласку, не дужа прыставай да небаракi Люсiль. Яна сапраўды кахала свайго Боба. Ты можаш зразумець гэта? Можна быць шлюшкай i па-сапраўднаму кахаць. Не муч яе, магчыма, калi-небудзь я аддзячу табе за гэта. Усё.
      Ён устаў i рушыў да дзвярэй.
      - Дэдэ! - аклiкнуў яго Мэгрэ, таксама ўстаючы.
      - Баста! Я набiраю ў рот вады. Ты не пачуеш ад мяне болей нi слова.
      I Дэдэ расчынiў дзверы, паклiкаў палiцэйскiх.
      - Мы скончылi, - сказаў ён са з'едлiвай усмешкай.
      - Прывесцi жанчыну? - запытаў у Мэгрэ брыгадны.
      Люсiль адмовiлася сесцi, стала ля стала.
      - Вы ведаеце, пры якiх абставiнах памёр Боб?
      Яна ўздыхнула.
      - Я нiчога не ведаю.
      - Яго забiлi ў адным доме на вулiцы Шапталь.
      - Вы думаеце?
      - Ён быў палюбоўнiкам адной дзяўчыны.
      - Я не раўнiвая.
      - Чаму вы не хочаце гаварыць?
      - Таму, што мне няма чаго сказаць.
      - Калi б вы ведалi, што Боб жывы, вы не паехалi б у Бельгiю?
      Яна маўчала.
      - Чаму вы не хочаце адпомсцiць за Боба?
      Яна закусiла вусны i адвярнулася.
      - Некалькi банкнотаў даражэй вам за яго забойцу?
      - Вы не маеце права казаць так.
      - Тады кажыце вы.
      - Я нiчога не ведаю.
      - А калi я дапамагу вам?
      - Я нiчога не скажу.
      - Хто бачыўся з вамi, пасля таго як вы апынулiся тут?
      Ён нарэшце ўсё зразумеў. Яго змусiлi чакаць зусiм не таму, што камiсар быў заняты. Аддзелы Вышукной палiцыi, якiя займалiся апазнаннем асоб злачынцаў i iх ахвяр, - тыя, "наверсе", - былi звязаны з Набярэжнай Арфеўр.
      Цi прайшоў Дэдэ праз антрапаметрыю? Цi перанесла Люсiль медыцынскi агляд? Мала верагодна.
      Амаль неабвержна было другое: што нехта ўжо дапытваў iх, нехта з Вышукной.
      Калi Мэгрэ прыйшоў сюды, прайшло не меней гадзiны, як Лё Брэ пакiнуў бульвар Рышар-Ленуар.
      Цяжка было даць веры, аднак хiба цi i не сам Дэдэ намякнуў Мэгрэ, што яго проста абдурылi?
      Ён выйшаў з кабiнета, i яму здалося, што ён заспеў усмешкi на тварах палiцэйскiх. Нiбыта выпадкова, якраз у гэты самы момант вярнуўся камiсар.
      - Ну як, дружа? Можна павiншаваць з поспехам? Яны загаварылi?
      - Што вы мяркуеце рабiць з iмi?
      - Яшчэ не ведаю. Чакаю распараджэнняў.
      - Ад каго?
      - Ад начальства, як звычайна.
      - Дзякуй вам.
      Калi ён апынуўся на Набярэжнай, хлынуў лiвень. Мэгрэ раптова ахапiў такi адчай, што ён гатовы быў занесцi камiсару заяву аб звальненнi.
      "Ты толькi харыст", - сказаў яму ўладальнiк гаража з адценнем шкадавання.
      Ён, каму так хацелася быць прыналежным да гэтага дома, адкуль ён выйшаў з апушчанай галавой i з камяком у горле!
      Ён зайшоў у пiўную "Дафiн", дзе заўсёды можна было сустрэць аднаго-двух iнспектароў з Набярэжнай Арфеўр, якiя заходзiлi сюды на куфаль пiва. Ён ведаў iх у твар, але сам быў для iх нечым не вартым увагi.
      Спачатку ён прыняў пiлюлю, якую даў яму доктар, у надзеi, што яна падбадзёрыць яго. Затым выпiў вялiкую чарку гарэлкi.
      Вось яны. Нядбайна развалiўшыся ў крэслах, сядзяць за сталом i абменьваюцца навiнамi, такiя задаволеныя сабой! Яшчэ б! Яны маюць доступ усюды, куды спатрэбiцца, яны ў курсе ўсяго на свеце!
      Цi Мэгрэ ўсё яшчэ хацелася быць адным з iх? Цi не быў ён на шляху да адкрыцця, што погляд, якi склаўся асабiста ў яго пра палiцыю, быў памылковы?
      Пасля другой чаркi ён быў гатовы адправiцца да свайго высокага начальнiка i заступнiка Ксаўе Гiшара i выказаць яму ўсё, што на душы набалела.
      Яго пакiнулi ў дурнях. Лё Брэ выведаў у яго ўсе звесткi. Ля дзвярэй яго чакаў экiпаж. Безумоўна, ён адразу ж адправiўся на Набярэжную Арфеўр, а Мэгрэ прымусiлi чакаць.
      "Мой сакратар проста звар'яцеў. Ён можа натварыць бог ведае што i давесцi справу да скандалу".
      Хто ведае, цi не звярнуўся ён вышэй, да прэфекта, напрыклад, або да самога мiнiстра ўнутраных спраў?
      А можа - чаму б не? - мiнiстр унутраных спраў таксама сутрапезнiк тых буржуа з вулiцы Шапталь?
      Цяпер Мэгрэ быў перакананы: справу аддалi яму - ды яшчэ з гэткiмi папярэджаннямi аб асцярожнасцi! - толькi для таго, каб ён скруцiў сабе шыю.
      "Вы хочаце дапытаць Дэдэ? Чаму б не? Калi ласка, дружа!"
      Толькi спачатку яны самi як след пагавораць з уладальнiкам гаража. Бог ведае што было паабяцана Дэдэ за тое, каб ён маўчаў. Купiць яго маўчанне было лёгка: арыштоўваўся ён не ўпершыню. Што да Люсiль, то, калi яна не будзе маўчаць, яе ў любы момант маглi на адпаведны час запраторыць у Сэн-Лазараўскi вендыспансер.
      "Ты толькi харыст".
      Ён ухмыльнуўся, таму што некалi сапраўды быў харыстам, калi жыў у вёсцы.
      Яны ўтапталi ў гразь яго веру, апаганiлi яго палiцыю. Ён не меў злосцi на тое, што яны ўкралi ў яго поспех. Пачуццё яго куды глыбей, яно хутчэй нагадвала расчараванне ў любвi.
      - Гарсон!
      Ён хацеў заказаць трэцюю чарку, але перадумаў, расплацiўся i выйшаў з уражаннем, што тыя чацвёра з-за свайго стала правялi яго iранiчнымi позiркамi.ь
      Ён разумеў, што цяпер увесь час будзе натыкацца на падтасоўку. Што яму заставалася? Далучыцца да флейтыста. Таму што адзiным козырам, якiм ён валодаў у сваёй гульнi, быў флейтыст! Менавiта пра Жустэна Мiнара Лё Брэ распарадзiўся ў першы ж дзень сабраць звесткi.
      Хай сабе ён, Мэгрэ, злуе, а калi што якое, то можна будзе сцвердзiць, што ад удару па галаве ў яго, беднага, цяпер проста не ўсе дома.
      Ён ускочыў у папутны аўтобус i застаўся стаяць на пляцоўцы, насуплена ўдыхаючы пах мокрага сабакi, якi зыходзiў ад плашча. Яму стала душна. А можа, ён трошкi тэмпературыў?
      Дабраўшыся да вулiцы Шапталь, ён ледзьве не павярнуў назад, прыгадаўшы Памэля, гаспадара "Старога Кальвадоса", якi таксама глядзеў на яго з паблажлiвасцю.
      Хто ведае, можа, усе яны маюць рацыю? У рэшце рэшт, можа, ён проста перабольшыў свае магчымасцi, можа, ён абсалютна няздатны да прафесii палiцэйскага?
      Аднак як слаўна адчуваў бы ён сябе, калi б яму развязалi рукi i ён давёў справу да канца! У гэтым доме, за якiм Мэгрэ назiраў з вулiцы, не засталося б нiводнага невядомага яму куточка, нiводнага невядомага яму насельнiка - i ўсё стала б яму ясна, ён раскусiў бы iх усiх, ад нябожчыка старога Бальтазара да Лiзы Жандро i Луi.
      Тое, што адбылося ў ноч з 15 на 16, якраз не самае iстотнае, бо гэта ўсяго толькi завяршальны этап. Калi б ён выведаў думкi кожнага, яму было б няцяжка выявiць праўду, тое, што прывяло да развязкi.
      Але гэты дом, як i дом на авеню дзю Буа, - крэпасць з замкнёнымi для яго дзвярыма. Па самай нязначнай трывозе да яе адсюль спяшалiся на помач. Дэдэ неспадзявана набiраў у рот вады, а Люсiль пакутлiва працiвiлася жаданню адпомсцiць за свайго Боба.
      Ён злавiў сябе на тым, што на хаду размаўляў сам з сабою, пацепаўся плячыма i рэзка штурхнуў дзверы ў рэстаранчык.
      Жустэн стаяў ля стойкi з чаркай у руцэ. Ён нiбыта падмянiў Мэгрэ пры сустрэчы з Памэлем. Апошнi не выказаў анiякага здзiўлення, убачыўшы новага клiента.
      - I мне гэтага ж, - загадаў Мэгрэ.
      Дзверы былi расчынены насцеж. Лiвень сцiхаў, праз рэдкую дажджавую сетку ззяла сонца. Маставая блiшчала, адчувалася, што яна хутка прасохне.
      - Я так i думаў, што вы яшчэ завiтаеце сюды, - сказаў гаспадар. - Мяне толькi дзiвiць, што вы не разам з тымi ветрагонамi.
      Мэгрэ рэзка павярнуўся да Жустэна Мiнара, якi не рашуча памуляўся, але ж усё прамовiў:
      - У доме людна. Наехалi з паўгадзiны таму.
      Машын на вулiцы не было. Значыць, госцi прыбылi на рамiзнiках.
      - Хто?
      - Не ведаю, але, па-мойму, судзейскiя. Там i нейкi белабароды месье, i малады службовец. Можа, пракурор з сакратаром?
      Сутаргава сцiскаючы чарку, Мэгрэ запытаў:
      - Яшчэ хто?
      - Бог iх ведае. Мне не даводзiлася сустракацца з гэтымi людзьмi.
      Жустэн з далiкатнасцю казаў не тое, што думаў.
      - Калегi вашы, - буркнуў Памэль. - Не з камiсарыята. З Набярэжнай. Я пазнаў аднаго.
      Бедны Мiнар! Ён не ведаў, куды падзець вочы. Выходзiла так, нiбыта Мiнар i яго падвёў пад дурнога хату. Мiнар быў перакананы, што менавiта Мэгрэ вядзе следства - флейтыст са шчырай душой памагаў яму.
      I вось, аказваецца, Мэгрэ нiчога не варты, яго нават не папярэдзiлi, што збiраюцца рабiць.
      Яшчэ раз ён ледзь стрымаўся, каб не вярнуцца дадому, у ярасцi скласцi заяву аб адстаўцы i легчы ў пасцель. Галава яго гарэла, ажно расколвалася ад шчымлiвага, таргатлiвага болю. Гаспадар трымаў пляшку кальвадосу. Мэгрэ кiўнуў галавой, каб налiваў.
      Напляваць! Яго абышлi па ўсiх швах. Яны маюць рацыю. Ён усяго толькi харыст!
      - Жэрмена таксама там, - прамармытаў Мiнар. - Я заўважыў яе ў акне.
      Чорт бы iх забраў! I яна таксама. Ну што ж, усё натуральна. Яна, магчыма, не дужа вялiкага розуму, затое, як усе жанчыны, мае нюх. Скемiла, што стала не на тым баку, на якiм трэба, што Мэгрэ са сваiм флейтыстам усяго толькi пешкi ў чужой гульнi.
      - Я пайду туды! - вырашыў ён раптам i паставiў чарку на стойку.
      Ён так баяўся перадумаць, што ледзь не подбегам перасек вулiцу. Апынуўшыся ля брамы, убачыў двух мужчын, якiя капалi зямлю ў садзе. Злева, ля дзвярэй, што вялi ў хол, стаяў дзяжурны iнспектар.
      - Я супрацоўнiк квартальнага камiсарыята, - прадставiўся Мэгрэ.
      - Трэба пачакаць.
      - Чаго?
      - Пакуль там яны закончаць.
      - Але ж я вёў расследаванне!
      - Магчыма. Аднак так мне загадалi, старына.
      Яшчэ адзiн з Набярэжнай Арфеўр!
      "Калi мне самому калi-небудзь давядзецца служыць у Вышукной, - падумаў Мэгрэ, забываючыся пра свой цвёрды намер пакiнуць палiцыю, - клянуся, што нiколi не буду выказваць пагарды да небаракаў з камiсарыята!"
      - I пракурор тут?
      - Усе тут.
      - Мой камiсар таксама?
      - Я не ведаю яго. Як ён выглядае?
      - У шэрым гарнiтуры. Высокi, хударлявы, з тонкiмi светлымi вусiкамi.
      - Не бачыў.
      - Хто прыехаў з Набярэжнай?
      - Камiсар Барадэ.
      Мусiць, той Барадэ, пра якога найчасцей пiсалi ў газетах. Гэты чалавек са старанна паголеным тварам швейцара, з маленькiмi дапытлiвымi вочкамi, якiя вечна глядзелi некуды ўбок, у вачах Мэгрэ быў, бадай, самай значнай асобай у свеце.
      - Што шукаюць у садзе?
      - Труп.
      Палiцэйскi не дужа ахвотна адказваў на пытаннi, рабiў гэта толькi як бы з паблажлiвасцi.
      - Рышар Жандро дома?
      - Якi ён?
      - Смуглявы, з доўгiм крывым носам.
      - Ёсць такi.
      Значыць, Жандро альбо не пайшоў, як звычайна, у свой офiс, альбо паспешлiва вярнуўся адтуль.
      У гэты момант ля дома спынiўся фiякр. З яго выскачыла дзяўчына, таропка рушыла да дзвярэй, ля якiх перагаворвалiся Мэгрэ i iнспектар.
      - Мадэмуазель Жандро, - холадна, ледзь разнiмаючы вусны, прадставiлася яна.
      Iнспектар услужлiва расчынiў перад ёю дзверы.
      - Так загадана, - даверлiва прызнаўся ён Мэгрэ.
      - Яе чакалi?
      - Мяне проста папярэдзiлi, каб я прапусцiў яе.
      - Вы бачылi дварэцкага?
      - Менавiта яго якраз i дапытваюць зараз. Вы ў курсе справы?
      - Збольшага, - адказаў Мэгрэ.
      - Як вiдно, мярзотны тыпус.
      - Хто?
      - Ды той, каго прыкончыў слуга.
      Мэгрэ ўтаропiўся на свайго субяседнiка, разявiўшы рот ад здзiўлення.
      - Вы ўпэўнены?
      - У чым?
      - Што Луi...
      - Ведаеце, я нават не знаю, хто такi Луi. Я чуў толькi абрыўкi размовы. Адзiнае, што я ведаю, - не дапускаць тут людской зборнi.
      Адзiн з далакопаў, якi, вiдаць, таксама быў з палiцыi, падышоў да параднага; той, хто застаўся ў садзе, быў, мусiць, камердынер. У першага рукi былi запэцканы, на чаравiкi таксама налiплi камякi зямлi, твар выказваў грэблiвасць i агiду.
      - Лепш бы не бачыць! - на хаду прагаварыў ён.
      Яму адчынiлi дзверы, i ён знiк у доме. За той мiг, пакуль дзверы былi прыадчынены, Мэгрэ паспеў заўважыць Элiз Жандро i яе брата, якiя стаялi ў холе i размаўлялi. Астатнiя, з пракуратуры, вiдаць, знаходзiлiся ў адным з салонаў. Дзверы туды былi зачынены.