Уiльям Шэкспiр
      Санэты
      Пераклад: Уладзiмiр Дубоўка
      1
      Краса нiколi не памрэ на свеце, Тварэннi дзiўныя прыносяць плён. Пялёсткi вянуць на ружовым цвеце, Ды аднаўляе памяць iх бутон.
      Зiхценнем воч сваiх зачараваны, Ты палiш сам сябе сваiм агнём. Ты катуеш сябе не горш тырана, Набыткi ўсе развеяўшы суздром.
      Для свету лепшая акраса сёння, Вястун вясенняй зыркай пекнаты, Сок жыватворчы тоячы ў бутоне, I марнатраўца ты, i скнара ты.
      Шкадуй наш свет, не кiнь таго ў магiлу, Што новае жыццё ускаласiла б.
      2
      Як пройдзе сорак зiм па-над табой, Чало збароздзяць, быццам поле плугам, Згадае хто убор квяцiсты твой, Пабачыўшы старэцкую дзяругу?
      На запытанне: "Дзе ўся прыгажосць, Дзе скарбы дзён юнацтва залатога?" Пакажаш, што ў запаўшых вочах ёсць? Красы ў iх мала, але здзеку многа!
      Наколькi прыгажэй сказаць бы так: "Усё найлепшае маё у сыне! Яго прыняў, як спадчыну, юнак, Мяне яна таксама не пакiне".
      Калi пачне у жылах стынуць кроў, Яна праз сына запалае зноў.
      3
      У люстра глянь на вобраз дзiўны свой, Скажы яму стварыць такi ж, як гэты. Абразiш свет, спазнiўшыся сяўбой, Благаславiць не здолеўшы кабеты.
      Якой красунi люба не было б, Каб ты ўзараў нявораныя гонi? Якi б дзiвак на звод павёў свой род, Любоў ва ўласным пахаваўшы лоне?
      Ты адлюстровак матчыным вачам, Яе прадвеснi успамiн дзiвосны. Ты ўцеху знойдзеш некалi i сам, Праз вокны старасцi пабачыш вёсны.
      Як не пакiнеш памяцi такой, Ты сам памрэш i вобраз твой з табой.
      4
      О марнатраўца! Спадчыну, багацце, Якiя нам прырода ў доўг дае, Ты безрахубна толькi можаш трацiць На асалоды ўласныя свае.
      Цудоўны скнара! Для цябе пазыкi, Дабро чужое - як уласны дар. Калi лiхвяр хавае скарб вялiкi, Якi прыбытак будзе мець лiхвяр?
      Гандлюючы цяпер з самiм сабою, Сябе самога ашукаць ты рад. А што ж, як лёс прызначанай парою Запатрабуе справаздачу страт?!
      З табою ляжа i краса таксама, Якая б накш твой здзейснiла тастамант.
      5
      Мастак цудоўны, незраўнаны час, Нам творыць дзiвы дзiўныя няспынна. I ён жа ўсё, што захапляла нас, Нiбы тыран, знiшчае ў мiг адзiны.
      Пазбыўшы лета, ён зiму вядзе Ў наш засмучоны свет, такi знямелы, Дзе анi кветкi, нi лiстка нiдзе, Адзiн прасцяг сцюдзёны, снежна-белы.
      I каб не кветак хараство за шклом, Зачыненых у iльдзяной вязнiцы, На цуды, створаныя мастаком, Маглi б напэўна мы ураз забыцца.
      Зiхценне кветкi страцiлi зiмой, Але душа iх з той жа пекнатой.
      6
      Пiльнуй, каб лета i твайго прыход Бязлiтасна зiма не зруйнавала, Пакуль дасi красе ў скарбнiцу плод I не напоўнiш слодыччу фiяла.
      Ты не лiхвяр, калi за ўласны дар Бярэш аддзяку шчыра, без умовы. Ты сам свайму багаццю гаспадар, Сябе паўторыш дзесяцiразова.
      Калi ўсе новыя ўдзесяцярых Разоў па дзесяць вобраз твой адновяць, I смерць не страшна ў твой апошнi мiг, Тваё патомства - вось твая адповедзь!
      Занадта ты прыгожы, дасканалы, Каб гэта ўсё здабыткам смерцi стала.
      7
      Калi ў агнi ўрачыстых, ясных шат Iдзе з начы магутнае свяцiла, Ўзнiмае ўсё жывое свой пагляд, Вiтае прамянiстасць дзiўнай сiлы.
      Калi яно у залатых агнях Iдзе па небу да свайго узвышша, Тады ўсе з захапленнем у вачах Глядзяць, нiбы юнак чароўны выйшаў.
      Калi ж яно на небакрай зiрне, Стамлёна ў дол пакоцiць каляснiцу, Тады ўсе вочы недзе ў старане, Пакуль яму да захаду хiлiцца.
      I ты без следу ў свеце знiкнеш так, Калi не застанецца сын-юнак.
      8
      У музыцы твая ўся асалода. Чаму ж яе ты слухаеш з тугой? Калi яна табе не даспадобы, Чаму не развiтаешся ты з ёй?
      I хоць акорды жалем горкiм поўны, У iх сугучнасцi табе дакор: Хто без гармонii жыве чароўнай, Самотны той на ўвесь зямны прастор.
      Ты чуў калi, як струны ў дружным ладзе У перазвон гудзяць адна другой? Так бацька з сынам, разам з iмi мацi Шчаслiвы спеў пяюць адной сям'ёй.
      I сведчаць гукi шчырыя усiм: Самотны - як i не жывы зусiм.
      9
      Каб не пакiнуць любую ўдавой, Дагэтуль ты нi з кiм не заручоны. Калi ж бы смерць устала над табой, Апанаваў бы светам смутак чорны.
      Свет плакаў бы, як удава, па тым, Што вобраз твой загiнуў беззваротна. Сын адлюстроўкам мог бы быць тваiм, Праз сына ты i быў бы бессмяротным.
      Калi растрацiць скарбы хто усе, Другiя спажывуцца iхнiм коштам, А калi знiкнуць суджана красе, Яна ў нябыт адыдзе занiвошта.
      Хто сам сабе гатоў прынесцi шкоду, Таму нiкога на зямлi не шкода.
      10
      Якая ганьба! Жыць i не любiць Людзей спагадных i сябе самога, Любоў да свету цэлага згубiць, Набыўшы ў сэрца пачуццё благога!..
      Уласным ворагам сваiм ты стаў, Супроць сябе самога паўстаеш ты, I дом цудоўны, ў спадчыну што ўзяў, Не аднаўляеш, бурыш ты дарэшты.
      Змянiся ты, i я змяню настрой, Краса каханню быць павiнна домам. Як з выгляду, будзь ветлы i душой, Не будзь ты ворагам сабе самому.
      Краса твая зусiм са свету згiне, Як не пакiнеш нам яе ты ў сыне.
      11
      Не звянеш ты, бо закрасуеш зноў Цераз дзяцей сваiх i з iх красою. Сваёй ты назавеш нашчадкаў кроў, Якую даў часiнай маладою.
      Ёсць мудрасць, прыгажосць у думцы той. Без iх жа радасцi i шчасця мала: Калi б згадзiўся свет увесь з табой, Дык праз капу гадоў жыцця б не стала.
      Няхай пачвары, вырадкi усе На свеце нашым згiнуць без расплоду. А ты, за ўсе дары тваёй красе, Павiнен шчыра дзякаваць прыроду.
      Ты, як пячаць, што выразаў разьбяр, Павiнен шмат разоў вярнуць свой дар.
      12
      Калi гадзiннiк адбiвае час нам, А дзень вясёлы нiкне ў шэры змрок, Цi сiвiзну на чорных бачу пасмах, Фiялкi кволае панiклы зрок,
      Калi пабачу дрэвы пры дарозе Ўсе без лiстоў, без засенi густой, Або пласты сухой травы на возе, Нядаўна што была жывой травой,
      Тады цябе мiжвольна я згадаю: Тваёй красы не вечны такжа цвет. Адно жыве, другое памiрае, А трэцяе ў жыццё цярэбiць след.
      Як стане смерць па-над табой з касой, Змагацца з ёй пачне нашчадак твой.
      13
      Каб мог ты вечна быць самiм сабою! Але жывеш на свеце да пары. Пакуль це стане смерць перад табою, Сабе падобны вобраз ты ствары.
      Краса табе аддадзена на раты, Але i вечнай можа стаць, калi Твой вобраз будзе новым пераняты I будзе красаваць з iм на зямлi.
      Хто дасць, каб дом цудоўны быў зруйнован Цi сцюжай смерцi, цi лiхой зiмой? Гаспадаром руплiвым апiльнован, Устоiць ён перад навалай злой.
      Ты бацьку меў. Дазволь другому, мiлы, Сказаць такое ж ля тваёй магiлы.
      14
      Нiколi я не варажыў на зорках, Хоць разумею iх спрадвечны шлях. Не папярэджу аб часiнах горкiх, Што нам прыносяць голад, войны, жах;
      Не ведаю, цi навальнiца будзе, Цi будзе неба яснае без хмар, Цi будуць жыць шчаслiва ў свеце людзi, Цi шчаслiвейшым будзе уладар,
      Але ў тваiх вачах чытаю ясна, У гэтых зорках вечнай чысцiнi, Што праўда з хараством тады не згасне, Калi потомкi ўдоўжаць твае днi.
      Калi ж стварыць ты гэтага не ў сiле, Краса i праўда згiнуць у магiле.
      15
      Калi падумаю, што ўсё жывое Красуе на зямлi кароткi мiг, Што свет - тэатр, а мы, яго героi, Ад зор залежым на шляхах сваiх,
      Калi падумаю, што людзi, як раслiны, Жывуць i гiнуць з ласкi неба ўсе, Што поўны сiл юнацкiя часiны, А сталасць адцвiтанне нам нясе,
      Тады згадаю я аб тым мiжвольна, Як бродзiць нашай маладосцi сок I як знiшчальны час iдзе павольна, Каб дзень змянiць на шэры, хмуры змрок.
      Я за цябе iду на час вайною, Каб аднавiць прышчэпкаю сваёю.
      16
      Чаму на час вайною сам не йдзеш ты I не змагаешся з тыранам сам? Мой верш слабая абарона, зрэшты, А што ж мацнейшае ад рыфмы дам?
      Ты дасягнуў цяпер свайго узвышша, I колькi з радасцю далi б табе, Каб ты сады iх апрацоўваць выйшаў, Прыняў удзел у веснавой сяўбе.
      Закрасавалi б там жывыя кветы I да цябе былi б падобны лепш, Чым самых лепшых мастакоў партрэты, Чым выдатнейшага паэта верш.
      Сваiм мастацтвам створыш ты такое, Што будзе жыць i без цябе - табою.
      17
      Паверыць хто ў наступным часе мне, Калi цябе ў сваiм праслаўлю вершы? Само жыццё схавана у труне, А верш цi можа за жыццё быць лепшым?
      Каб я спрамог малюнак даць красы, Даць вобраз твой з усёю пекнатою, Наступны век сказаў бы: "Во хлусы! На небе можа толькi быць такое!"
      I як смяялiся б тады яны З мяне i з аркуша рудой паперы. Для iх старыя ўсе - балбатуны, Якiя хлусяць без нiякай меры.
      Але каб сын твой быў дасюль жывым, Ты б двойчы жыў: у вершы раз i ў iм.
      18
      Я з летнiм днём цябе не параўнаю, Мiлей, вышэй ты хараством сваiм. Суровы вецер крышыць кветкi мая, I лета борзда коцiцца за iм.
      То з неба Вока палiць нас зацята, То знiкне так, што не вiдаць нiдзе. Прыгожага бывае малавата, Дзе выпадковасць нашы днi вядзе.
      Тваё ж не зменiцца нiколi лета, I смерць не зможа пахвалiцца тым, Што ты забраны назусiм са свету: Знайшоў бяссмерце ў вершы ты маiм.
      Ты будзеш жыць, аж покуль будуць людзi, I будуць вочы бачыць, дыхаць грудзi.
      19
      О час! Льву - прытупi ты кiпцюры, У тыгра злога - з пашчы iклы рвi, Прымусь зямлю глытаць свае дары I фенiкса спалi ў яго крывi;
      Тасуй наш год, рабi што хочаш з iм, Круцi наш свет, як здумаеш калi, Адзiн злачын забараню пры тым, Злачын страшнейшы самы на зямлi.
      Ты не чапай любiмага чала, Яго пяром старэцкiм не кранi, Каб, як узор, краса яго жыла На ўсе наступныя часы i днi.
      Але калi ты ўсё ж ткi закранеш, Яго красу мой абаронiць верш!
      20
      Жаночы твар дала табе прырода, З больш дасканалай нават пекнатой. Мяне прывабiла твая урода, Ты пан i панi для душы маёй.
      Пяшчотны погляд, шчыры i прыгожы, У пазлацiстасць апранае след. Мужчын ён вабiць сiлаю вяльможнай, Сардэчнасцю чаруе ён кабет.
      Цябе прырода ладзiла жанчынай, Пасля адну драбнiчку дадала, Што не патрэбна мне нiякiм чынам, А для жанчын прывабнаю была.
      Калi такая справа - мне любоў, А iм - як можна больш яе пладоў.
      21
      Натхнення я не маю ад красы, Якая звонку ўся нафарбавана, Хоць многiя раўнуюць галасы Яе да неба, сонца, акiяна.
      Успомнiць можна перлы ўсёй зямлi Цi параўнаць да месяца, да зорак. I кветкi, што з-пад снегу расцвiлi, Да вершаваных прыплясцi гаворак.
      Але не ў гэтым праўда прадвякоў, I хараство не толькi ў зорнай шаце, Мая каханая, мая любоў Прыгожа так, як роджаны ад мацi.
      Лепш пра любоў сказаць бы я не мог, Мая любоў - для сэрца, не на торг.
      22
      Не давядзе мне люстра, што стары я, Пакуль тваё юнацтва не мiне. Калi цябе час зморшчкамi ускрые, Тады скажу: "Пара памерцi мне!"
      Краса твая мне апранае сэрца, Яно жыве ў тваiх грудзях даўно. I кожнае з падвойнай сiлай б'ецца, Яны хоць паасобна - як адно.
      Мая любоў! Так многа ў свеце злога, Высцерагайся ж пiльна ты бяды! Як мацi сына пестуе малога, Цябе я буду даглядаць заўжды.
      Два сэрцы нашы маюць лёс адзiны: Жыццё i смерць iх да адной хвiлiны.
      23
      Як той акцёр, збянтэжыўшыся, стане, Згубiўшы ролi вызубранай нiць, Цi безразважны, ў раззлаваным стане, Знямее, сiл не меўшы гаварыць,
      Так я замоўк, бо словаў больш не маю, Якiмi надарае нас любоў. Але ж яна, магутная такая, Мяне навучыць гаварыць без слоў.
      Няхай тлумачыць кнiга мову сэрца, Як абаронца красамоўны мой. Хай у радочку кожным адгукнецца, Што варты ўзнагароды я тваёй!
      Пачуем пра любоў з нямых радкоў? Вачыма слухаць вучыць нас любоў!
      24
      Твой вобраз, на здзiўленне мастакам, У сэрцы вока мне маё стварыла. Жывая рама для яго - я сам. У iм - выдатная мастацтва сiла.
      Каб асалоду мець ад пекнаты, Спынiцца трэба позiркам на раме. А вокны ўсе ў маёй майстэрнi ты Зашклiла чараўнiчымi вачамi.
      Сябруюць нашы вочы мiж сабой: Мае цябе нарысавалi ў сэрцы, А сонца ходзiць праз твае за мной, Каб на красу тваю лепш наглядзецца.
      На жаль, мае рысуюць толькi тое, Што бачаць, сэрца ж iм пакуль чужое.
      25
      Хто з-пад шчаслiвай зоркi мае лёс, Той ганарыцца тытуламi можа. А мне любоў для шчасця ён прынёс, З ёй самы большы ў свеце я вяльможа.
      Нiбыта кветкi ў сонечным святле, Ля ўладара красуюць фаварыты. А згасне сонца ў вечаровай мгле, Нахмурыцца ўладар - i ўсе забыты.
      Меў ваявода мноства перамог, Яго iмя гучала, як малiтва. Калi ж апошняй дасягнуць не мог Забыты ён са славаю ўсiх бiтваў.
      Маiх заслуг нiхто нiяк не здыме: Любiў, люблю i буду век любiмы.
      26
      Майго кахання пан! Як твой васал, Бязмежна вартасцям тваiм адданы, Пiсьмовае пасольства я паслаў, Хоць без дасцiпнасцi, але з пашанай.
      На жаль, прыдатных слоў я не знайшоў, Каб выканаць пачуццi-летуценнi. Прымi ж маiх гаротнiкаў паслоў I апранi душы сваёй адзеннем.
      Магчыма, зоркi, што кiруюць мной, Вядуць мяне у край нязнаны свету, Сваёю прамянiстаю красой Маю адзначаць i аздобяць мэту.
      Тады i я прызнаюся у тым, Як шчыра мной ты заўсягды любiм.
      27
      У цяжкай стоме я шукаю ложак, Каб супачыць i целам i душой. Ды i адтуль iмкнуцца ў падарожжа, Як пiлiгрымы, думкi за табой.
      У дальнi край, пад засцiлаю ночы, Цябе шукаючы, лятуць яны. Хоць бачу тое, што сляпога вочы, Але мяне мае мiнаюць сны.
      Да дарагога ўсюды ёсць дарога, Рысуе мне замiлавання зрок Твой дзiўны вобраз хараства такога, Перад якiм зiхцiць вясёлкай змрок.
      Не маю я спакою праз каханне, Хоць прыйдзе ноч, хоць ранiца устане.
      28
      Ды як жа мне сваёй пазбыцца стомы, Калi няма патолi мне нiдзе? За мною скруха сцежкаю знаёмай Праз ноч у дзень, праз дзень у ноч iдзе.
      Мiж днём i ноччу непрыязнi многа, Але i дружбы ў iх бывае шмат, Калi нясуць мне смутак, i трывогу, I успамiны незваротных страт.
      Каб ублагаць i улагодзiць золак, Кажу, што ты зiхцiш яго красой. Калi няма у ночы ясных зорак, Кажу, што ты святлiш яе сабой.
      Але штодня цяжэй мая пакута, Але штоночна мой гарчэе смутак.
      29
      Зняслаўлены людской няпраўдай, лёсам, У неба шлю я смутак горкi мой. Але мой лямант не скране нябёсы З iх абыякасцю, да слёз глухой.
      Бывае зайздрасць горш самога ката, На ўласны скарб забыцца з ёй гатоў. Зайздрошчу ўсiм, надзеямi багатым, На таленты шчаслiвым, на сяброў.
      Калi ж цябе, у той хвiлiне самай, Згадаю я, дык стану ўраз другiм. Нiбы жаўрук перад нябеснай брамай, Мая душа табе спявае гiмн.
      За успамiны пра тваю любоў Не ўзяў бы я багаццi каралёў.
      30
      Калi на суд маўклiвых, горных дум Я выклiкаю дзён мiнулых дзеi, Мяне пякельны агартае сум Па ўсiм, што страцiлi мае надзеi.
      З маiх вачэй бягуць патокi слёз За ўсiх, аддадзеных сырой магiле. Шукаю тых, што ўзяў дачасна лёс, Што я любiў i што мяне любiлi.
      Рахунак праглядаючы даўгi, Жахаюся над iм ад кожнай страты. I зноў плачу, нiбыта за даўгi, За тое ўсё, за што даваў я плату.
      Цябе ж згадаўшы, думаю: "Iзноў Утраты ўсе ў табе адной знайшоў!"
      31
      А сэрцы тых, забраны што нябытам, Я чую ў сэрцы i ў грудзях тваiх. Тваё аблiчча дзiўнае спавiта Святлом вачэй i водзiркамi iх.
      Я горка плакаў на магiльных плiтах Па тых усiх, чый дзень дачасна згас. Цяпер яны прыйшлi iзноў, нiбыта На час кароткi пакiдалi нас.
      Як бы на схоў яны табою ўзяты, Для сэрца мiлыя, любiмыя усе. I кожны з iх, замiлавання варты, Майго кахання частачку нясе.
      Як адлюстровак мною ўсiх любiмых, Ты нада мной пануеш разам з iмi.
      32
      Калi навекi лягу я ў труне, А смерць мае засыпле прахам косцi, Згадаеш ты як-небудзь пра мяне I пачытаеш з кнiгi гэтай штосьцi.
      Паэтаў новых, здольных прыйдзе шмат, Званчэй iх рыфмы будуць незраўнана. А ўсё ж тваёй я буду ўвагi варт, Цябе любiў сардэчна i аддана.
      Скажы ўсiм iм: "Калi б мой друг не згас I за жыццём пазнаў бы лiха меней, Не горш бы ён тварыў за многiх вас, Не горшым быў бы ў вашым пакаленнi.
      Шаную вас за гучнасць вашых слоў, Яго люблю за шчырую любоў".
      33
      Я неаднойчы бачыў, як свiтанне, Пацалаваўшы верхавiны гор, Шле пазлацiстае сваё вiтанне Лугам зялёным, на блакiт азёр.
      Я i такое бачыў, як раптоўна, Аддаўшыся самохаць волi хмар, Iшоў на захад уладар чароўны, Схаваўшы сплямлены, як катам, твар.
      Так i маё ўзыходзiла свяцiла, Пазалацiўшы мой шчаслiвы час. Так i маё нядоўга мне свяцiла, З iм час шчаслiвага кахання згас.
      Калi на небе сонца мае плямы, Чаму ж не быць iм у зямных таксама?
      34
      Ты мне цудоўны дзень дакляравала, Каб без плашча ў дарогу я пайшоў. I ты ж дазволiла, каб хмар навала Мяне дагнала, твой зацьмiўшы схоў.
      I што з таго, што дождж утаймаваны, Табой абсушан збiты бурай твар? Цi ж то бальзам, што звонку гоiць раны, А ў асяродку не спыняе жар?
      Твая спагада не ўтаймуе сэрца, Ад смутку зелля мне не прынясе. Ўсё той жа крыж пакуты застанецца, А ў сэрцы крыўды застануцца ўсе.
      Але ты плачаш. Перлы шчырых слёз На выкуп крыўд усiх мне лёс прынёс.
      35
      Ты не сумуй! Усюды хiбы ёсць: На ружах дзiды, твань на дне крынiцы, Чарвяк нiкчэмны блоцiць прыгажосць, А сонца ценем месяца зацьмiцца.
      Ўсе памыляюцца. I я не мепш, Даруючы табе грахi цяжкiя. Я грэшны сам, i грэшны гэты верш, Калi не бачыць хiбы ён такiя.
      Цябе я вiнавачу на судзе I на судзе ж цябе абараняю. Куды любоў i ненавiсць вядзе: Я сам з сабой вайну распачынаю!
      Ты абакраў мяне, цудоўны злодзей, А я цяпер прашу цябе аб згодзе!
      36
      Хоць мы ўдваiх з табой дасюль былi, Адна iстота мы ў сваiм каханнi. Калi дакор нам выслiзне калi, Няхай да аднаго мяне прыстане.
      Такая доля суджана для нас: Бягуць асобна нашы каляiны. Нас пазбаўляе асалоды час, Крадзе ў кахання светлыя хвiлiны.
      Не разумею, ў чым мая вiна, Чаму любоў хаваць я мушу ў сэрцы? I ты, каб ганьбу не пазнаць да дна, Са мной не можаш пры людзях сустрэцца.
      Хай так i будзе! Гонар чысты твой, Як i любоў, - ён разам з тым i мой!
      37
      Старым бацькам уцеху сын дае, Упэўненасць дае ў юнацкай сiле. Так i мяне ўсе вартасцi твае На схiле дзён нiбы уваскрасiлi.
      Твой розум ясны, слава, прыгажосць, Здароўе, род славуты старадаўнi Усё найлепшае, ў табе што ёсць, Перадаецца мне з замiлаваннем.
      Больш не кульгавы, не самотны я, З тваiх дарункаў моц iзноў я чую, А прамянiстасць чыстая твая Маленькай частачкай мяне сiлкуе.
      Чаго б табе нi пажадаў цяпер, Усё найлепшае ёсць у цябе!
      38
      Што можа быць для музы цiкавейшым. Калi натхнення столькi ты даеш? Твой вобраз варты, каб пяром найлепшым Яму у гонар быў напiсан верш.
      Калi сустрэнеш добрае што ў творы, Сабе самому i падзякуй ты, Бо толькi той, хто змалку не гаворыць, Тваёй не будзе славiць пекнаты.
      Дзесятай музай будзь, разоў у дзесяць За тыя лепш, што любяць рыфмачы, Каб твой паклоннiк мог такое здзейснiць, Што памагло б нябыт перамагчы.
      Наступны час па праву дасць нам славу: За працу мне, табе за ўзлёт яскравы.
      39
      Як я праслаўлю вартасцi твае, Калi адна iстота мы з табою, I пахвала для часткi аднае Прыдацца можа самапахвальбою?
      Нам паасобна трэба жыць затым, Не называць адзiнствам дружбу нашу. Тады, ў разлуцы, будзе ўсё тваiм, Што пра цябе мая любоў нi скажа.
      Гарчэй за ўсё, разлука, ты ў жыццi! Але даюць лятункi нам збавенне, Каб асалоду мы маглi знайсцi I ашукаць самотныя iмгненнi.
      Разлука надвая нам дзелiць сэрца, Каб лепш хвалiць таго, хто застаецца.
      40
      Вазьмi любоў, любiмы мой, вазьмi! Цi будзеш толькi, ўзяўшы, багацей? Любоў, мой любы, знаная людзьмi, Твая i так уся была раней.
      Калi любоў, любiмы, ўся твая, Цi вiнавачу я цябе на тым? Дакор адзiн, мой любы, маю я, Што пагардзiў каханнем ты маiм.
      Цудоўны злодзей! Грэх дарую твой, I нават той, што скрыўдзiў жабрака. Але любовi крыўды, любы мой, Для нас цяжэй, чым ворага рука.
      Любоў маю прашу я аб адным: - Забi, ды ворагам не будзь маiм!
      41
      Калi мне ў сэрцы месца не стае, А захапленне змусту прынясе, I маладосць i прыгажосць твае Даруюць дробныя пахiбы ўсе.
      Спакуса ходзiць за табою ўслед, За пекнатой прываблiвай тваёй. А перад ласкай змуслiвых кабет Устоiць сын кабецiны якой?
      Але, на жаль, юнацкi твой запал, Але, на жаль, юнацкi твой iмпэт Прыязнi нашай лiтасцi не даў, А двойчы пакрышыў яе ушчэнт:
      Заплямiў здрадаю душу сваю I спадабанку спакусiў маю.
      42
      Мой жаль не ў тым, што ты уладаеш ёй, Хоць я, прызнацца, сам люблю яе, А што яна ўладарыць над табой, Разбiўшы нас, вось гэта жаль дае!
      Я ўсё ж, гарэзнiкi, прабачу вас: Яе ты любiш, бо любiў мяне, Яна ж, праводзячы з табою час, Выказвае замiлаванне мне.
      Яе губляю - ты знаходцы рад, Цябе - дарунак для яе такi ж. А сам, пасля маiх падвойных страт, Я змушаны падняць нялёгкi крыж.
      Ёсць тут i радасць: ты - адно са мной, Дык толькi я любiмы ёй самой.
      43
      Прыемна мне, калi заплюшчу вочы, Бо што б удзень пабачылi яны? Цудоўны вобраз твой скрозь цемру ночы Мне зiхатлiвыя прыносяць сны.
      Калi твой сцень i ноч перамагае, Святлом барвовым разганяе змрок, Дык як жа ўдзень краса свяцiла б тая, Твой яснавейны, прамянiсты зрок?
      Якiм бы дзень прыгожым стаў раптоўна, Каб ты з'явiлася ў сваёй красе, Калi адзiн твой толькi сцень цудоўны Такую слодыч для мяне нясе!
      Мне без цябе i дзень - як ноч глухая, З табою ж ноч - як ясны дзень бывае.
      44
      Каб думкай стала плоць мая калi, Яе тады б адлегласць не спынiла, I да цябе, ў далёкi край зямлi, Яна б мяне сваёй аднесла сiлай.
      Мне абыякава было б зусiм, Дзе я стаю i дзе ты ў гэтым часе. У небе ясным, над усiм зямным Я думкай борздай да цябе б iмчаўся.
      Ды не пазбыцца мне сваёй журбы, Нiяк мне думка не раскрые крылляў. Пакуль, як створаны з зямлi й вады, Я не магу сягнуць праз безлiч мiляў.
      Зямля дае павольнасць у хадзе, Вада слязамi горкiмi iдзе.
      45
      Агонь з паветрам - розныя стыхii: У першай - палкасць, думка у другой. Яны лятуць, нястрымныя такiя, У непарушнай еднасцi сваёй.
      Калi яны, як пасланцы кахання, К табе кiруюць вольны свой палёт, Зямлi й вады наступiць панаванне, А ў iм так многа смутку i турбот.
      Сумую я аж да тае часiны, Пакуль пасольства прыляцiць назад I скажа мне, што любы мой адзiны Жывы, здаровы, прывiтанням рад.
      Якое шчасце! Але без адкладу Зноў мкнуць яны табе маю спагаду.
      46
      У воч i сэрца вечная вайна: Не падзялiлi ўлады над табой. I тая i другая старана Тваёю захапляюцца красой.
      Гаворыць сэрца, што жывеш ты ў iм I ў тайнiку схаваны там на дно. А вочы кажуць, што ў святле сваiм Адлюстравалi вобраз твой даўно.
      Каб скончыць спрэчку, склiканы быў суд. Паселi суддзi - думкi - ля стала. Каму належыць што, - сказаў прысуд, А ў iм развага мудрая была:
      - Над сэрцам - сэрца будзе уладар, Знадворнасць - вочам дастанецца ў дар.
      47
      У сэрца i вачэй умова ёсць Дапамагаць заўжды адно другому, Калi твая прывабiць прыгажосць, А ў сэрца млявая прыходзiць стома.
      Як вочы намiлуюцца красой, Яны даюць i сэрцу наглядзецца. А вочам асалодаю сваёй Дае усмак нацешыцца i сэрца.
      Цi так, цi накш - а ўсё ж ткi ты пры мне I летуценнямi, i сам сабою. Далей маiх ты думак не сягнеш, Я з iмi заўсягды, яны - з табою.
      Заснеш - твой вобраз з'явiцца у сне, Абудзiць думкi, сэрца схамяне.
      48
      Як пiльна я, выходзячы ў дарогу, Паабмыкаў драбнiцы ўсе свае, Каб захаваць ад злоснiка лiхога I скарыстаць пасля да аднае.
      Цябе ж, мой скарб найдаражэйшы самы, Што за усе багаццi мне мiлей, Мая ты радасць i журба таксама, Украсцi можа першы лiхадзей.
      Нi ў якiх сховах не замкнуў цябе я, Апроч таго, ў якiм цябе няма. Схоў - сэрца шчырае, куды з надзеяй Прыйсцi i выйсцi можаш ты сама.
      Але, баюся, быўшы нават праўдай, Табой спакушаны цябе украў бы.
      49
      У часе тым, - каб лепш ён не прыйшоў! Калi асудзiш ты мае заганы I, спанявераны ў сваю любоў, Мяне пазбавiш жаднае пашаны;
      Калi мiнеш, нiбы чужы, мяне, Ледзь кiнуўшы сваiм паглядам светлым, I след кахання больш не мiльгане Ў тваiм аблiччы зiмным, хоць i ветлым,
      Няхай мне горна будзе аднаму Ў свядомасцi, што я цябе не варты. Супроць сябе руку я паднiму За праўду тую, што табою ўзнята.
      Калi я права на каханне страцiў, Павiнен з тым пазбыцца ўсiх багаццяў.
      50
      Як цяжка падарожнiчаць, калi Не дакляруе радасцi мне гэта. I колькi б так я нi праехаў мiль, Мяне ад шчасця аддаляе мэта.
      Мой конь, стамiўшыся маёй бядой, Iдзе павольна, ледзьве суне ногi, Нiбыта чуе, што перада мной Няма нiчога, апрача трывогi.
      На шпоры нават не зважае ён, А часам толькi уздыхне ад гора. Мне больш балюча слухаць конскi стогн, Чымся яму прымаць удары шпораў.
      Далей яшчэ цяжэй ад горкiх дум: Пакiнуў радасць, а шукаю сум.
      51
      Прабачыў я маркотнага каня. Каню павольнасць дараваў яго. Бо сапраўды навошта мне гання, Калi ад друга еду я свайго?
      Але якi пачуе ён дакор, Калi вяртацца будзе так у двор?! Хоць засядланым быў бы сам вiхор, I той пазнаў бы смак сталёвых шпор!
      Найлепшы конь жаданню не раўня. Яно з любовi выткана самой. Ляцiць жаданне з лёгкасцю агня I скажа клячы памаўзлiвай той:
      - Не можаш ты, каб i хацеў, хутчэй, А я - на крыллi паляту далей!
      52
      Як багатыр з ключом сваiм цудоўным, Я хоць калi магу дастаць свой скарб. Але ў каханнi сквапнасць рызыкоўна, Бо асалоду прытупiць магла б.
      Не кожны дзень у нас бывае свята, Таму яно i дорага для нас. Мiж самацветаў на святочных шатах Найпрыгажэй нам зiхацiць алмаз.
      Няхай i час цябе ў сваёй скарбнiцы, Як самацвет, пiльнуе ад вачэй. На нашым свяце будзе прамянiцца Твая краса мiлей i яскравей.
      Якую слодыч прынясе спатканне За хваляваннем палкага чакання!
      53
      Скажы, якой стыхii ты стварэнне? Адзiн жа цень у кожнага з людзей, А за табою адлюстроўкаў-ценяў, Дзiвосных вобразаў мiльён iдзе.
      Адонiс быў для хараства узорам. Перад тваiм - адбiтак ён слабы. З красой Гелены параўнаць не сорам Красу тваю у нашыя гады.
      Вясеннi дзень i восенi ўсе плёны Адлюстраваны ў вобразе тваiм: Як дзень жнiва, ты шчодрасцямi поўны I хараством убраны веснавым.
      Твая ёсць частачка ва ўсiм прыгожым, Але з чым сэрца параўнаць мы можам?
      54
      Аздобленая праўдай прыгажосць Нiчога роўнага не мае ў свеце. Ў цудоўных ружах водар дзiўны ёсць, Якi жыве у пурпуровым цвеце.
      У квет атрутных зiхацення шмат I водар да ружовага падобны. Яны прывабiць могуць наш пагляд, Калi вясной раскрыюцца бутоны.
      Няма з iх цвету радасцi для нас, Атрутай адцвiтанне iх спавiта. А калi ружам вянуць прыйдзе час, Iх душы ў водар будуць пералiты.
      Калi ж, юнацтва, вянуць ты пачнеш, Пералiю тваю ўсю праўду ў верш!
      55
      Нiякi мармур царскiх пахаванняў Не будзе трывалей, чым гэты верш. Калi ўсе плiты скрышацца дазвання, У iм будзеш жыць, як i цяпер жывеш.
      Калi знiшчальныя паваляць войны Ўсе статуi, разбураць камянi, Жывое слова пройдзе супакойна У час наступны праз усе агнi.
      Ты не паддана нi уладзе смерцi, Нi забыццю, што йдзе за ёй услед. Не здолеюць нi выкраслiць, нi сцерцi Твайго iмя, пакуль iснуе свет.
      I так жывi ў людскiх прыхiльных сэрцах, Пакуль на свеце судны дзень пачнецца.
      56
      Устань, любоў мая! Устань, любоў! Цi ж ты слабей, тупей сваiх жаданняў? Навек не наясiся. Заўтра зноў Для нас усiх патрэбна сiлкаванне.
      Цяпер ты задаволена. Твае Заплюшчваюцца вочы з асалоды. А новы дзень спакою не дае: Агонь не згас, палае, як заўсёды.
      Каб гэты мiг для нас быў даражэй, Няхай разлука стане акiянам I дасць хоць прамянiстасцю вачэй Цераз яго спаткацца закаханым.
      Калi разлука як зiма на сэрцы, Дык утрая мiлей з вясной сустрэцца.
      57
      Твой верны раб, аж покуль дзень мiне, Вартую пiльна ўсе твае жаданнi. Як да сябе паклiчаш ты мяне, Тады мой час шчаслiвы i настане.
      Марудны час не праклiнаю я, Ягоную хаду сачу упарта. Гарчэй тады бывае мне ўдвая, Калi тваё пачую я: "Да заўтра!"
      Нi словам я, нi думкаю сваёй Не запытаюся, ўладарка, дзе ты. Зайздрошчу тым, хто дзелiць час з табой, Яны - шчаслiвыя абранцы свету.
      Любоў бязглузда i ў жыццi тваiм Не можа бачыць дрэннага зусiм.
      58
      Хай крые бог, што рабства мне паслаў. Каб я хоць думкай запытаўся нават, Як час праводзiш ты. Я - твой васал. Чакаць загадаў - вось мая ўся справа.
      Нiбы табой зняволены ў турму, З табой разлучаны, з'яднаны з горам, Пакорны знаку кожнаму твайму, Не папракну цябе сваiм дакорам.
      Жывi, як схочаш, панi над сабой, Твая свабода жадных меж не мае. Сама суддзя ты над сваёй вiной, Калi натрапiцца вiна такая.
      Чакаю я. Хоць пекла ў тым чаканнi, Цябе нiяк i нi за што не ганю.
      59
      Калi навiн на свеце не бывае I ўсё, што ёсць, iснуе з прадвякоў, Дык сам сябе, напэўна, ашукае Той, хто народжанае родзiць зноў.
      Хацеў бы я зiрнуць у днi былыя, За кругабегаў сонечных пяцьсот, Каб там сказалi кнiгi мне старыя, Каго любiў i пеставаў народ.
      Тады пазнаў бы, ад якiх дзiвосаў З'явiлася ты ў свеце праз вякi I хто быў лепш благаславёны лёсам: Той даўнi час цi нашы мастакi.
      Адно скажу: якi б нi быў чый лёс, Той час цябе узнёс бы да нябёс.
      60
      Як хвалi мкнуцца ў камянiсты бераг, Знiкаючы адна каля адной, Так i ў жыццi хвiлiн бясконцы шэраг Iдзе ў нябыт няспыннаю хадой.
      Юнацтва ўсё аздоблена праменнем. Мiнае сталасць. Ад тае пары Змагаемся супроць лiхiх зацьменняў, Пакуль час возьме ў нас свае дары.
      Час губiць цвет цудоўнай маладосцi, Кладзе разоры на чале красы. Узоры незраўнанай прыгажосцi Сцiнае сквапнасцю сваёй касы.
      А ўсё ж мой верш з красой тваёю пройдзе, Насуперак яму, ў наступныя стагоддзi!
      61
      Цi праз цябе я вочы не самкну, Калi ўначы прыходзiш летуценнем? Цi вобраз твой мяне пазбавiў сну, Цi карагод табе падобных сценяў?
      Хiба твая з'яўляецца душа, Каб зварушыць усё перабытое, У памяцi зайздросна ўваскрашаць Мае памылкi, усё маё благое?
      О, не! Хоць моцная твая любоў, Ды не такая, каб у сне з'явiцца. Мая любоў, пазбыўшыся ўсiх сноў, Каля цябе стаiць, як вартаўнiца!
      Яна вартуе, не самкне вачэй, Пакуль ты да другiх сяброў блiжэй.
      62
      Я самалюбствам так апанаваны, Яно прасякла так мяне наскрозь, Што, мне здаецца, ад яго заганы Наўрад цi дзе на свеце лекi ёсць.
      Здаецца мне, што роўнага красою, Аблiччам, станам, розумам - няма. Здаецца мне, што вартасцi такое I дасканаласць не знайшла б сама.
      Але калi перад люстэркам стану, Пералiчу ўсе зморшчкi на чале, Тады прызнаю не адну загану, А ўсе, адлюстраваныя на шкле.
      Я падмяняў сваю - тваёй красою, А век стары - юнацкаю парою.
      63
      Надыдзе час, калi мая любоў, Падобна мне, сагнецца пад гадамi, Калi пачне у жылах стынуць кроў, А зморшчкi лягуць на чале радамi;
      Калi ад золку маладосцi шлях На захад прыйдзе, стане там ля схiлу, I зiхаценне згасне у вачах, I веснавая ўся пагасне сiла.
      Той дзень чакаючы, цяпер ужо Я супраць смерцi падрыхтую зброю, Каб часу ўсезнiшчальны сквапны нож Не сцяў любоў ад памяцi людское.
      А зброя гэта - кнiг маiх радкi, Якiя будуць жыць ва ўсе вякi.
      64
      Калi пабачу, як красу вякоў Знiшчае час бязлiтаснай рукою, Як вежы гордыя звяргаюцца далоў I бронзу крышыць ён сваёй хадою;
      Як акiян галодны - берагi За цаляй цалю вынiшчае, рэжа, А сухазем'е, каб спагнаць даўгi, У воды сiнiя адносiць межы;
      Як у дзяржавах, цераз сотнi змен, За росквiтам прыходзiць угасанне, Дык i руiны, i стагоддзяў тлен Мне сведчаць, што не вечна ўсё ж каханне.
      Нашто ж мне лёс такое даў багацце, Каб вечна думаць аб яго утраце?
      65
      Калi ў змаганнi з часам не трывае Зямля цi мора, камень або медзь, Дык чым краса, нядужая такая, Як кветка, здолела б адолець смерць?
      Што зробiць лета, хараством убрана, Супроць асады ваяўнiчых дзён, Калi муры нязломныя i брамы Ад часу рушацца з усiх старон?
      Жахлiвы час! Як ад яго самога Уратаваць, што ён жа сам стварыў? Як захаваць ад вынiшчэння злога Дзiвосныя, бясцэнныя дары?
      Атрамант паратунак дасць ад згубы, Каб вечна зiхацеў твой вобраз любы!
      66
      Стамлёны ўсiм, я лепш сустрэў бы смерць, Чым занядбаных бачыць жабраванне, I здзек пустапарожнасцi цярпець, I найчысцейшай праўды зневажанне,
      I бачыць пыху ў залатых страях, I цноту, згвалчаную хiжай сiлай, I для бязглуздасцi пачэсны шлях, I моц, якую немач паланiла.
      I мастакоў нiзкапаклонны зброд, I недарэк мастацтвазнаўцаў з iмi, I iсцiну, якой затулен рот, I зло, што верхаводзiць над усiмi.
      Стамлёны ўсiм, сумую па труне, Ды як жа друг мой будзе без мяне?
      67
      Нашто жыве ён мiж такiх заган? Каб даць ганебным справам апраўданне? Каб прыкрываць хлуслiвасцю румян Самотную часiну адцвiтання?
      Нашто шукаць патрэбна пекнаце Да руж падобнасць шляхам нейкiм кружным? Яна нiколi больш не расцвiце, Хоць сапраўды была жывою ружай.
      Навошта жыць, калi згасае плоць, Калi прырода ў ёй збанкрутавала, Былых багаццяў толькi рэшткi ёсць I кроў у жылах ходзiць так памалу?
      Каб дням наступным паказаць магла б, Якi яна цудоўны мела скарб.
      68
      Ён сам увесь - як часу адлюстровак, Калi краса была яшчэ красой, Не ведала нiякiх падфарбовак, I зiхацела кветкай веснавой.
      Тады яшчэ па смерцi не зразалi Ў нябожчыц косы залатыя iх, Каб, як цяпер, спадалi пышна хвалi Красы чужое на плячах чужых.
      Краса яго ў свае страi адзета, Няма на ёй напазычаных фарб, З чужой вясны сабе не творыць лета I не рабуе дзён мiнулых скарб.
      Нашто яго вартуе так прырода? Красу без фальшу паказаць народу!
      69
      Найлепшы друг або найгоршы вораг Дадаць не могуць, каб хацелi нат, Хоць рыску да праслаўленага ўзору, Што бачыць свету цэлага пагляд.
      Праслаўлена твая знадворнасць звонку, Але калi ўсё тыя ж языкi Пра якасць сэрца распачнуць гамонку, Тады i водгук будзе не такi.
      Тваёй душой цiкавячыся вельмi, Глядзiць на справы здзейсненыя свет. I тут, бывае, водар пустазелля Зглушае водар самых лепшых квет.
      А лiху гэтаму адна прычына, Што кветнiк твой бадай для ўсiх адчынен.
      70
      Не ў тым загана, што цябе хто ганiць: Краса спрадвеку мэта для хлуснi. Брыда нiяк да неба не прыстане, Хоць лётае варона ў вышынi.
      Калi ты цнотай будзеш, як заўсёды, Дык ганьба вартасцi падкрэслiць лепш. Смаўжы шукаюць чысцiню i слодыч, Таму i да цябе паўзуць найперш.
      Свайго юнацтва ты мiнула змусты Або ў змаганнi iх перамагла. Не знойдзеш хусты на чужыя вусты, Хлусню не знiшчыць праўды пахвала.
      Калi б табе i з хмаркай не сустрэцца, Адна б ва ўсiх ты панавала сэрцах.
      71
      Не плач па мне ты больш хвiлiны той, Калi абвесцiць сумны звон званоў, Што я злучаюся навек з зямлёй I ў свет нiжэйшы да чарвей пайшоў.
      Не ўспамiнай, чытаючы мой верш, Руку, напiсаны ён быў якой. Любоў мая! Забытым быць мне лепш, Чым згадкай твой нарушыць супакой.
      Не хочу я, каб водгулле радкоў, Калi з зямлёй знiтуецца зямля, Мяне нагадвала. Твая любоў Няхай памрэ, калi пагасну я.
      Не хочу я, каб да самотных слёз Людскi прысуд i горкi здзек прынёс.
      72
      Каб свет цябе не прымушаў сказаць, За што мяне любiла так сардэчна, Няхай твая не заблiшчыць сляза, Калi знайду я адпачынак вечны.
      Не шмат чаго для памяцi людской Магла б знайсцi ў мяне пры ўсiм жаданнi, I мiмаволi дапаўняць маной Табе прыйшлося бы апавяданне.
      Любоў тваю каб не заплямiць той Няпраўдай самых шчырых успамiнаў, Iмя маё няхай памрэ са мной, Няхай са мною ляжа ў дамавiну.
      Каб не ўпiкнуў нiхто цябе затым, Што з памаўзой кахалася такiм.
      73
      Мяне раўняць ты можаш да часiны, Калi пажоўклы лiст адзiн за 'дным З галля таго, дзе хор звiнеў птушыны, Нясе свой жаль над полем нежывым.
      Падобны я таксама да змяркання, Калi шарэе ў захадзе заход, Калi, як вобраз смерцi, ноч устане, А з ёю змрочных сценяў карагод.
      Ва мне ты бачыш полымя згасанне Пад прыскам юных, перабытых дзён. I там, дзе меў нядаўна сiлкаванне, У шэры попел пераходзiць ён.
      Зважай на ўсё, каб узмацнiць любоў, Пакуль апошнi час твой не прыйшоў.
      74
      Калi абвесцяць мне прысуд такi, Якi за ўсе на свеце найцяжэйшы, Хай будуць помнiкам маiм радкi Апошняга напiсанага верша.
      Калi пачнеш ты iх чытаць калi, Ў iх знойдзеш тое, што тваё па праву. А рэшта дастанецца хай зямлi, Бо для цябе яна i не цiкава.
      Табе у вершах прысвячаю я Усё найлепшае, што мае сэрца. А абалонка грэшная мая, Зямля, няхай зямлi i дастанецца.
      Ёй - прах i тлен, сядзiба чарвякова, Табе - любоў майго жывога слова.
      75
      Ты для мяне мацунак лепшы мой, Як дождж, што нiве смаглай дасць напiцца. Шчаслiвы я каля цябе, з табой, Як сквапны скнара ля сваёй скарбнiцы.
      Яму уцеха, што багацця шмат, Але i страх зладзейскае напасцi. А я не толькi быць з табою рад, Хачу, каб свет увесь глядзеў на шчасце.
      Тады я задаволены зусiм, Калi са мной ты дзелiш асалоду. Сустрэць я прагну твой пагляд сваiм, Хоць не заўсёды ён дае лагоду.
      Так i вядзе няспынна час мяне: То маю ўсё, то анiчога не.
      76
      Чаму я не пiшу на новы лад, Не маю ў вершы модных завiхрэнняў? Чаму мой верш iдзе за радам рад Без хiтрамудрых словаспалучэнняў?
      Пiшу аднолькава заўсёды я, Ў старым адзеннi ўсе мае лятункi. У вершах словы - як пячаць мая: Без подпiсу мае пазнаюць думкi.
      А ўсё таму, што я пiшу iзноў, Мая любоў, з твайго усё натхнення. Якiх бы слоў сардэчных нi знайшоў, Не зменiць думкi новае адзенне.
      Нам так i сонца: штодня маладое, Хоць з прадвякоў яно адно i тое.
      77
      Пакажа люстра, як краса знiкае, Гадзiннiк плынь iмклiвую хвiлiн. А гэта белая старонка мае, Як скарб, усё, што ў першым i другiм.
      Нам нагадаюць зморшчкi ў шкле люстраным Дарогу, што на могiлкi вядзе. А стрэлкi часу - як бесперастанна Ён па-зладейску ў нябыт iдзе.
      Каб думак шчырых не згубiла памяць, Ты запiшы, i я iх запiшу. Як дзецi родныя, яны устануць, Нам дапамогуць лепш пазнаць душу.
      З старонкi кожнай скарб нам прамянiцца, А ў кнiзе добрай - цэлая скарбнiца.
      78
      Цябе так часта я у вершах клiкаў, Твой вобраз так мне добра дапамог, Што спевакоў другiх кагал вялiкi Пачаў цябе ўслаўляць, як толькi мог.
      I вочы, што наўчылi пець нямога, А невукаў - узняцца у прастор, Мастацтва здольных збольшылi намнога, У крылле iм далi багата пёр.
      А ўсё ж ты мусiш мною ганарыцца: Мае ўсе творы створаны з табой. Калi ў другiх твой вобраз прамянiцца, Дык у маiх - жыве з усёй красой.
      I тое, што несамавiтасць пiша, Тваёй рукой узведзена на ўзвышша.
      79
      Пакуль адзiн я пiў з твае крынiцы, Зiхцелi вершы дзiўнай пекнатой. Але цяпер iм суджана зацьмiцца, А музе - месца саступiць другой.
      Я згодзен: варты вартага i варты, Але што б iншы нi стварыў пясняр, Ён толькi аддае, што вiнаваты, Ён доўг дае, а не прыносiць дар.
      Калi пачне тваю ён славiць цноту, Дык, значыцца, крадзе ў тваiх жа дзей. Красу ён славiць - зноў маленькi клопат: Прыносiць дар, якi ў цябе ж крадзе.
      Не думай дзякаваць за "пахвалёны", Бо сам сабе заплацiш доўг ягоны.
      80
      Я спраняверыўся ў сабе зусiм, Калi падумаю, якi мастак Складае творы з iменем тваiм, Бо не магу зраўняцца з iм нiяк.
      Твая душа - як мора шырынёй, На iм прастор для ўсякiх ветразей: I карабель iдзе сваёй хадой, I човен мой не менш рызыкаўней.
      Ты толькi можаш зратаваць мяне, Бо човен мой - нядужы i стары. А той плыве бяспечна праз вiры, Таго нiяк пагiбель не кране.
      Калi я згiну ўсё-ткi ў акiяне, Мая пагiбель праз каханне стане.
      81
      Хоць да мяне памрэш ты, хоць пазней, Калi ў зямлi мае сатлеюць косцi, Нiяк не згасне бляск тваiх вачэй, Твой вобраз чараўнiчай прыгажосцi.
      Бяссмертным зробiцца тваё iмя, Калi навекi згiну я аднойчы. Звычайнай будзе могiлка мая, Красе тваёй - усе людскiя вочы.
      Твой вечны помнiк - мой сардэчны верш, Для нашых дзён, для часу, што настане, Для тых людзей, з якiмi ты жывеш, Для тых, што прыйдуць пасля iх згасання.
      Так, як дыханне з роду ў род iдзе, Ты будзеш жыць на вуснах у людзей.
      82
      Не заручоны з музаю маёй, Ты можаш быць паблажлiвым для тых, Што кожны твор табе прысвецiць свой, Благаславення просячы для кнiг.
      Каб славiць розум, прыгажосць тваю, Мой талент вельмi сцiплы i малы. А новы час, на сiлу ўсю сваю, Нясе табе багата пахвалы.
      Але калi ад новых спевакоў Пачуеш красамоўны iх тандэт, Тады ацэнiш праўду шчырых слоў, Якiя даў ад сэрца друг-паэт.
      Малюнкi iх - як нежывыя ўсе, А вобраз твой - радня самой красе.
      83
      Я думаў, што красе тваёй цудоўнай Нiякiх штучных не патрэбна фарб I што паэт наўдачу мерай роўнай Аддасць табе пазычаны iм скарб.
      Таму i размаўляў я цераз зубы, Чакаючы, каб пекната сама, Устаўшы, свету давяла ўсяму бы, Што лепшай, чым твая, нiдзе няма.
      Але за грэх маё маўчанне ўзята. Тым часам модныя ўсе песняры, Намераў добрых маючы багата, Цудоўны скарб хаваюць да пары.
      Жыцця ў вачах ты маеш больш, чым гэта Маглi бы выказаць i ўдвух паэты.
      84
      I хто больш красамоўны? Той, якi, Абмежаваўшыся найбольшай хвалай, Сказаў, што ты - якраз, як сам, такi, Бо скарбу большага на свеце не бывала.
      Той бедны верш, якi не дадае Пры апiсаннi слова цi другога. Затое збольшыць вартасцi свае, Хто скажа: "Ты падобны на самога!"
      Калi праўдзiва апiсаць, як ёсць, Усё, што створана самой прыродай, Дзiвiцца будзе свет на прыгажосць, Здзiўленнем дасць паэту ўзнагароду.
      Але i небяспека ёсць ва ўсiм: Каб не перахвалiлi разам з тым.
      85
      Прыцiхлi з музаю мы, як нямыя, Тым часам плойма модных песняроў, Пабраўшы ў рукi пёры залатыя, Да кучаравых прылягла радкоў.
      Пакуль яны грымзоляць спрытна словы, Я думы думаю свае адзiн I, як дзячок да псалмаў адмысловых, Да гладкапiсаў дадаю: "Амiн!"
      Пачуўшы хвалу, пасылаю кожнай: "Але!", "Папраўдзе, так!", "Во гэта - верш!" Хоць так пачуццi выказаць няможна, Любоў к табе я выкажу найлепш!
      Цанi за пуставейнасць спевакоў, Мяне - за думкi цiхiя, без слоў.
      86
      Цiкава б знаць, паэзiяй сваёй, Што на ўсiх ветразях нясе iмкненнi, Спынiў ён лёт фантазii маёй I пахаваў у месцы нараджэння?
      Цi самы ён, каго якiсьцi дух Вучыў ствараць пачварныя стварэннi. Цi, аб'яднаныя, яны удвух Мае пазабiвалi летуценнi?
      О, не! Нi ён, нi ўсе дарадцы з iм Маёй паэзii забiць не могуць! Ён, са сваiм дарадчыкам начным, Мяне жудой сваёй не перамогуць!
      Але, як ты яго ўзнёс да нябёс, Я страцiў тое: што у сэрцы нёс.
      87
      Бывай! Цябе нiяк я не стрымаю, Занадта ты, любоў, любiма мной. Цябе з сваёй вязнiцы вызваляю, Сам развiтаўшыся з тваёй турмой.
      Як я ўладаў дарункамi тваiмi I дзе заслугi для такiх дароў? Калi любоў назад усё аднiме, Якое б права, каб не даць, знайшоў?
      Дарыла ты мне безрахубна скарбы, За што - не ўцямлю да сяе пары. Вялiкi грэх я на душу узяў бы, Каб не вярнуў табе твае дары.
      Я над табой нiбыта ў сне ўладарыў. Калi прачнуўся - знiк i след ад мараў.
      88
      Калi мяне знялюбiш ты зусiм, На ўсё маё нядобрым вокам глянеш, Я пагаджуся з выракам тваiм, Сам на сябе я выйду на змаганне.
      Свае пахiбы ведаючы ўсе, Супроць сябе магу сказаць такое, Што мне бяды багата прынясе, Яшчэ вастрэй тваю наточыць зброю.
      I, зрэшты, буду ў выйгранцы i я: Хоць у змаганнi пацярплю я страту, Памогшы перамозе, удвая За ўсе выдаткi атрымаю плату.
      Я так люблю цябе, што без дакора Гатоў прыняць якое згодна гора.
      89
      Скажы, што ты знайшла ў мяне загану, Прыйсцi з якой i здрадзе балазе, Скажы: кульгавы я. Адразу стану Кульгаць сумысна на адной назе.
      Не знойдзеш слоў ты, каб мяне пакрыўдзiць, Такiх, як сам я на сябе знайду. Як ты жадала, перамена прыйдзе Табе на радасць, на маю бяду.
      А знаючы, табе што даспадобы, Парэжу дружбы нашай нiцi ўсе. I што калi мiж намi нi было бы, Няхай няпамяць пылам разнясе.
      Супроць сябе я на змаганне стану: Мне вораг той, табе хто не жаданы.
      90
      Калi знялюбiш - знелюбi хутчэй, Пакуль мне свет рыхтуе ўкрыжаванне. Лiеш мне горыч - налiвай паўней. Страшней за ўсё чаканне пакарання.
      Цяжкое гора пасылае лёс, Не трэба i табе з сваiм пазнiцца. Навошта б золак мне iмжу прынёс, Калi ўсю ноч грымела навальнiца?
      Пакiнь мяне, ды не ў апошнi час, Калi ушчэнт закатуюць нягоды. Раптоўна кiнь, каб праглынуў я ўраз Свой горкi жаль ад найвялiкшай шкоды.
      I што нягоды дробныя тады, Калi цябе губляю наўсягды?
      91
      Той ганарыцца талентам, багаццем, Паходжаннем, той знатным сваяком, Той модна скроеным, дзiвосным плаццем, Той сокалам, стаеннiкам цi псом.
      I кожны так: шукаючы, знаходзiць Усё, што радасць для яго нясе. Маё ўсё шчасце ў гэткай асалодзе, Ў якой сабраны iншыя усе.
      Твая любоў мне даражэй багацця I гонару вяльможнага мiлей. З ёй не зраўняцца самай пышнай шаце, Яна за слодыч нават прыямней.
      Ты, адабраўшы гэты скарб знянацку, Мяне заручыш з доляю жабрацкай.
      92
      Нiяк не здзейсняцца твае жаданнi: Маёй ты будзеш да апошнiх дзён. Жыццё маё залежыць ад кахання: Канец кахання дасць мне вечны сон.
      Чаго баяцца горшае напасцi, Калi найменшая прыводзiць смерць? Маё няшчасце - можа, ў iм i шчасце Твайго гумору змены ўсе цярпець.
      Калi жыццё залежнае такое, Чаго ж мне добрага чакаць ад здрад? З каханнем я i з вечным супакоем Цяпер аднолькава спаткацца рад.
      Але з дабра бывае нам i лiха: Ты можаш здрадзiць. Здрада ходзiць цiха.
      93
      Я жыў бы так, як ашуканы муж, Якi цябе любiць не перастане. Кахання цень здаваўся бы яму ж, Нiбыта як сапраўднае каханне.
      Не бачу змен у позiрку тваiм, У iм няма варожасцi нiякай. Не так, як на аблiччы дзе-якiм Накрэслены усiх злачынстваў знакi.
      Ты, з ласкi неба, што ад нас вышэй, На твары маеш пекнаты зiхценне. Што б нi было на сэрцы, а з вачэй Заўжды свiцiцца яснае праменне.
      Красой ты яблык Евы нагадала б, Каб цнота выгляду адпавядала.
      94
      Хто не пакрыўдзiў слабага нiчым, Не назаляў уладаю нiкому, Ўзрушаў хто iншых, сам жа разам з тым Халодны быў, як камемень нерухомы,
      Той ад жыцця найлепшы мае дар, Узбагацiць яго сваёй ашчадай, Той над сабою поўны гаспадар, Для ўсiх другiх - узор ён i парада.
      Належыць лету водар летнiх квет, Хоць кветка тая пацвiце i звяне. Калi ж загана ў ёй праложыць след, Нат пустазелле прыямнейшым стане.
      Дзядоўнiк сэрцу нашаму мiлей, Чым водар цвiлых i гнiлых лiлей.
      95
      Якой красой, прывабнасцю якой Ад воч людскiх грахi твае схаваны! Ды, як на ружы плямачкi пад тлёй, I на табе застаўся след заганы.
      Маўчаць не змусiш ты людскi язык, Ён так змяшае праўду i няпраўду, Што, як, здаецца б, грэх нi быў вялiк, Хвалой табе адразу загучаў бы.
      Якi даеш палац дзiвосны ты Для той спакуснай i распуснай змусты! Пад засенню цудоўнай пекнаты Становiцца прывабнаю распуста.
      Ды не забудзься, што iржа, на жаль, З людской нядбайнасцi, знiшчае сталь.
      96
      Адны - вiну кладуць на маладосць. Не хочуць бачыць той вiны другiя. А ўсе твае грахi i прыгажосць Кахаюць маладыя i старыя.
      Падобна, як тандэтны самацвет Зiхцiць зырчэй на пальцы у царыцы, За дабрадзейнасць грэх прымае свет, На ўсё благое можа ён забыцца.
      Як спрытна статак воўк бы ператрос, Каб мог з'явiцца ў выглядзе ягняцi. Як пакараў бы закаханых лёс, Каб ты надумала зачараваць iх!
      Так не рабi! Ты так любiма мной, Што й гонар твой я падзялю з табой.
      97
      Якой зiмой здаваўся мне той час, Пакуль цябе не бачыў я, мой дружа: I Дзед Мароз хадзiў навокал нас, I днi i ночы ускрывала сцюжа.
      А сапраўды, было каля жнiва, Калi свой плён ледзь восень паднiмае, Нiбыта тая сумная ўдава, Што ад вясны цяжар вялiкi мае.
      Ды для мяне патомства ўсё яе Здавалася сям'ёй асiрацелай, Дзе ты - мне там i лета настае, Цябе няма - i птушка б не запела.
      Калi ж пачне - то цыркне, то замоўкне, Ад песень тых i лiст на дрэвах жоўкне.
      98
      Вясной мы разышлiся, ў той пары, Калi з'явiўся красавiк вясёлы, Калi i ён, i бог Сатурн стары З вясной спявалi i вадзiлi кола.
      Нi птушак спеў, нi водар веснавой, Найлепшай самай, зiхатлiвай краскi Не ўзялi ўсё ж ткi ўлады нада мной, Не памаглi ствараць i баяць казкi.
      Не захапляў мяне ружовы цвет, Не мiлаваўся я лiлейным цветам, Усё найлепшае, што мае свет, На ўзор цябе i створана сусветам.
      Хоць пачуваўся я, нiбы зiмой, Я ў кветках бачыў вобраз ясны твой.
      99
      Фiялцы ранняй кiнуў я дакор, Што водар свой яна ў цябе украла, Што сiнь вачэй ўзяла ў цябе на ўзор Для ўсiх валошак i для ўсiх фiялак.
      Лiлеi ўзялi белiзну сваю Ад рук тваiх, вынежных, незраўнаных. Я сорам руж нiяк не утаю: Ў цябе ўсе барвы iхнiя забраны.
      Адна ў дадатак да ўсяго ўзяла I водар дзiўны ад твайго дыхання. Затое кару жорсткую знайшла: Ад слiмака яна напэўна звяне.
      I колькi б кветак я нi бачыў дзе, Што-небудзь кожная ў цябе крадзе.
      100
      Дзе муза? I чаму маўчыць яна Аб тым, хто даў усю магутнасць ёй? Цi, можа, ля чужога дзе акна Складае спеў нiкчэмнасцi якой?
      Вярнiся! Стань i спевам адплацi Таму, хто даў натхненне ў лепшы верш, Мастацтва даў, што нас вядзе ў жыццi, Дзеля якога ў свеце ты жывеш.
      Уважна ўгледзься ты ў яго чало. Калi заўважыш зморшчкi дзе на iм, Паўстань на час, на ўсю няпраўду, зло, А за разбой - кляймi пяром сваiм.
      Праслаў хутчэй адвечную красу, Пакуль не ўзняў час серп свой i касу.
      101
      Гарэзнiца! Нашто марудзiш ты, Не нарысуеш любага майго З усiм дабром, з зiхценнем пекнаты, Чыё святло i на цябе лягло?
      Ты адкажы: няўжо, на твой пагляд, Не трэба цноце анiякiх фарб, А алавок няўжо зусiм не варт Увекавечыць гэты дзiўны скарб?
      Няўжо краса тады i прыгажэй, Калi яе красой не назавеш? Хоць залаты ёй створаць маўзалей, А вечнасць дасць ёй твой цудоўны верш.
      Каб час наступны бачыў прыгажосць, Ягоны вобраз дай такiм, як ёсць.
      102
      Люблю, але, бадай, маўчу пра тое, Люблю мацней, а скажа хто - слабей. Той прадае пачуцце залатое, Хто пра любоў крычыць ля ўсiх дзвярэй.
      Пачатак быў i ў нашага кахання, Цябе вiтаў я песняю сваёй, Як Фiламель, ад змроку да свiтання, Пакуль не прыйдзе лета за вясной.
      I не таму, што лета горш прадвеснi, Калi ноч моўкла, слухаючы спеў. Увосень лес увесь спявае песнi, Акорды дзiкiя злятаюць з дрэў.
      Замоўк i я, падобна Фiламелi, Каб песнi цiхiя прывабу мелi.
      103
      Якая муза бедная мая, Калi ёй трэба праспяваць аб тым, Хто лепш хваленняў нашых удвая У натуральным выглядзе сваiм.
      Не дакарай, калi замоўкнем з ёй. У люстра глянь. Аблiчча ўбачыш там, Якое надзвычайнай пекнатой Вышэй таго, што я даваў цi дам.
      Вялiкi грэх прыняў бы на душу, Сваёй хвалой заблоцiўшы красу. Я вобраз твой не ў вершы запiшу, Я лепш яго у сэрцы пранясу.
      Папраўдзе, люстра больш табе дае, Чым творы могуць перадаць мае.
      104
      Ты для мяне старэйшаю не станеш, I ў першы дзень, i сёння - ты адна, Хоць тры зiмы зрывалi з дрэў убраннi, Якiя iм прыносiла вясна,
      Хоць тры вясны змянiлiся на леты, За летам восень жоўтая iшла, Быў тройчы красавiк вясной сагрэты, А ты - ўсё, як i ў першы дзень, была.
      На жаль, краса знiкае пакрыёма, Як нiкне цень ад сонечных гадзiн. Прывабнасць, што здаецца нерухомай, Нябачны вокам мае рух адзiн.
      Пакуль яшчэ ты не была на свеце, Быў росквiт i заход у кожным леце.
      105
      Любоў мая не iдалапаклонства, А мой каханы iдалам не ёсць, Хоць пра яго, яму пяю бясконца, Ягоную ўслаўляю прыгажосць.
      Сягоння, заўтра, ён усё прыгожы, Ён будзе вечна ў харастве такiм. Таму i верш мой без яго не можа, Пяе пра аднаго, жыве адным.
      Краса, Прыязнасць, Цнота мне так любы, Красу, Прыязнасць, Цноту слаўлю я. Яны - як кола, у якiм я ўсюды I у якiм уся любоў мая.
      Красу, Прыязнасць, Цноту - ўсе тры сiлы Жыццё шчаслiва ў iм адным злучыла.
      106
      Калi у хронiках старых часоў Чытаю я пра рыцараў i лэдзi, Якiя зналi хараство, любоў, Жылi, змагалiся, ўмiралi недзе,
      Тады здаецца, што у спробах тых Сказаць пра рукi, ўсмешкi вуснаў, вочы Найлепшы кожны з песняроў старых Намаляваць твой дзiўны вобраз хоча.
      Ты - надзвычайны хараства узор. У творах iх - твой цень адлюстраваны: Цябе не бачыўшы, хто даў бы ў твор Твой чараўнiчы вобраз незраўнаны?
      А мы, сучаснiкi, хоць бачыць можам, Сказаць не можам добра аб прыгожым.
      107
      Нi прадчуваннi, нi прарочы дух, Што адкрывае дзень наступны свету, Не ведаюць, не скажуць, цi дайду З табой, любоў, да вызначанай мэты.
      Як месяц пройдзе праз зацьменнi ўсе, З сваiх прароцтваў Аўгур сам смяецца. Наступны дзень зямлi ўсёй мiр нясе Пад засенню алiвавага вецця.
      Так i любоў мая: ў вянку надзей У вечнасць пройдзе цераз верш сардэчны. Смерць страшнай можа быць для тых людзей, Якiя з цемры не выходзяць вечна.
      Мой горды, непакорны, шчыры верш, Ты дэспатаў усiх перажывеш!
      108
      Што б я ў памяцi людской знайшоў Не скарыстанае табе на хвалу? Што новае сказаў бы пра любоў, Каб i цябе найлепей праслаўляла?
      Нiчога, пэўна! Як у днях былых, Калi мы толькi стрэлiся з табою, "Любi-мая" - гучыць з радкоў маiх На новы лад малiтваю старою.
      Любоў адвечную i новую прытым Не скрыўдзiць час i не закрые пылам, Лiстом паперы стане ён рудым, Каб запiсы на iм свае рабiла.
      Што нам любоў дала у першы раз, Жыць будзе вечна, нават i без нас.
      109
      Ты не кажы, што сэрца ў паняверцы, Хоць зменшыўся агонь, напэўна, ў iм. Мая душа ў тваiм бытуе сэрцы, З iм разлучыцца - як з сабой самiм.
      Кахання дом! Пасля ўсiх вандраванняў Такiм, як быў, страчаюся з табой, Каб ганьбы след пры першым жа спатканнi Адмыць сваёй гарачаю слязой.
      Хоць, як усе, i я з крывi i плоцi, Але не вер нiколi тым усiм, Што мог бы я сваё сумленне зблоцiць I не вярнуцца да цябе зусiм.
      На свеце радасць мне адна ты, цвеце? Што без цябе мне ў тым прасторным свеце?
      110
      На жаль вялiкi, гэта не мана! Блукаў я скрозь, дзе варта i не варта I стала мне, як блазнюку, цана, Сама любоў мне стала нiбы жартам.
      Папраўдзе, так: я крыва, ўперакос Глядзеў на ўсё, што добрага бывае. Ды лёс мяне праз хiбы ўсе пранёс, Ты зноў мне любай стала, дарагая.
      Я нi грахоў, нi праўды не таю, Няхай спакуса сэрца не трывожыць. Сябе навек табе я аддаю, А бог кахання хай мне дапаможа,
      Каб прытулiла да сваiх грудзей, Каб неба стала для мяне блiжэй.
      111
      Я згодзен з тым, што доля мне не мацi. Яна на мне паставiла пячаць: Прымусiла цяжкой штодзённай працай Для iснавання сродкi зарабляць.
      Як фарбавальшчык сам афарбаваны, Таксама я адзначан рамяством. Каму пашана, а каму загана Адным i тым жа выбiта кляймом.
      Ты памажы пазбыцца мне хваробы. Я воцат вып'ю, ўсё, што скажаш ты. Я не адмоўлюся, абы дапамагло бы, Ад самай найгарчэйшай гаркаты.
      Мая любiмая! Найлепшай рады Я дачакаўся б ад тваёй спагады!
      112
      Твая спагада i замiлаванне Прыкрыюць след ганебнага кляйма. Мне абыякавым цкаванне стане, Пакуль са мною будзеш ты сама.
      Твае пахвалы цi твае дакоры Мне прынясуць патолю або жаль. Ты для мяне адна ва ўсiм прасторы, Я пры табе, як закаваны ў сталь.
      Я ад сябе адкiнуў так далёка Ўсё, што лiслiвасць цi хлусня вядзе, Каб iх i следу не было навокал, Каб iх не бачыць, не пачуць нiдзе.
      Пануеш ты адна ў мяне на сэрцы, Мне без цябе ўсё нежывым здаецца.
      113
      Пасля разлукi - зрок мой стаў у сэрцы, А вочы быццам як чужыя мне. I ўсё, што можа мне цяпер сустрэцца, Мяне нераспазнаным абмiне.
      Нiбы вiдушчы i сляпы нiбыта, Глядзiць на свет збянтэжаны пагляд, Забыты кветкi, птушкi ўсе забыты, А ува ўсiм твой вобраз вiнават.
      Якiя б дзе я рэчы нi пабачыў, Усё з тваёй нiтуюцца красой. Варона крача, галубок заплача, Застогне мора - ўсюды вобраз твой!
      Табою поўны, я не здольны цямiць Таго, што звыш мая прыносiць памяць.
      114
      Няўжо, хвалой тваёю увянчаны, Атруты царскай - лёстак - выпiў я? Цi чараўнiцтва талент надзвычайны Дала на долю мне любоў мая?
      Дакуль сягнуць яго праменне можа, Стварае ён узоры пекнаты. З iстот пачварных ангелаў прыгожых Стварыць ён можа - гэтакiх, як ты.
      Праўдзiва першая прычына - лёсткi, I розум прагна трунак гэты п'е. А вочы келiх налiваюць порстка Яму да смаку i самiм сабе.
      Калi атрута - лёс даруе грэх iм, Пакаштаваць - iм давялося першым.
      115
      Хлусiў я у сваiх ранейшых песнях, Што нельга мне цябе любiць мацней. Не ведаў я, што полымя прадвеснi Магло пасля гарэць яшчэ зырчэй.
      Калi гляджу я на падзеi часу, Дык бачу, што выпадкаў мiлiён Разлучыць тых, хто б век не разлучаўся, Нязломны самы выкраслiць закон.
      На жаль, спалохаўшыся тых здарэнняў, Я не сказаў тады як мае быць: Сумненне мне не прынясе збавення, А я люблю, як нельга больш любiць.
      Любоў - дзiця. Дадаць бы варта тое: Яна расце, як i усё жывое.
      116
      Не будзем шкодзiць злуцы сэрцаў двух; Любоў любоўю звацца не павiнна, Калi яна мяняецца ад скрух Або ў якую чорную гадзiну.
      Любоў - маяк у часе навальнiц, Яна, як зорка, з цёмнай хмары гляне I караблю з грымот i блiскавiц Пакажа шлях надзейны ў акiяне.
      Любоў не мерыцца на тыднi, днi, Яна бясконца, як жыццё на свеце, Хоць можа час ружовыя агнi Згасiць на ёй, як на ружовым цвеце.
      Як хто б няпраўду слоў маiх давёў, Дык не iснуе, значыцца, й любоў.
      117
      Абвiнаваць мяне ва ўсiх грахах, Калi такое маеш ты жаданне, Што станавiўся на ганебны шлях, Не праслаўляў я нашага кахання;
      Што далучаўся да такiх сяброў, Якiя з добрым словам незнаёмы, I што па волi чатырох вятроў На ветразях усiх iшоў ад дому.
      Каб грэх мой цяжкi стаў яшчэ цяжэй, Маю сваволю кiнь на тыя шалi. Глянь строгiм поглядам тваiх вачэй, Абы на смерць мяне не пакаралi.
      Пераканацца толькi меў на мэце, Якую моц каханне мае ў свеце.
      118
      Мы ужываем вострыя прысмакi, Каб апетыт узняўся да яды. Мы зелле п'ём ад лiхаты ўсялякай, Каб асяродак чыстым быў заўжды.
      Вось так i я, з твайго замiлавання На сэрцы меў лагоду i спакой. Калi хварэў, дык праз сваё жаданне Змагацца з выдуманай лiхатой.
      I захварэў урэшце не на жарты, Лякарствы горкiя адважна п'ю. А што было ва мне пашаны варта, Пакiне з лекамi душу маю.
      Уцямiў я: атрутай стануць лекi, Калi любоў пакiне чалавека.
      119
      Пiтвом з сiрэнiных пякельных слёз Я упiваўся, мабыць, неаднойчы. На страты мне журбу прыносiў лёс, Над выйгрышам з арбiты лезлi вочы.
      Якiх памылак не было ў той час, Калi я чуў сябе ў вяршынi шчасця: То, як у трасцы, жар апошнi гас, То зноў палаў агнём шалёнай страсцi.
      Дабра ў благiм тады я не знайшоў: Нядоля робiць добрае найлепшым. Калi з разлукi вернецца любоў, Яна намнога стане трывалейшай.
      Так пасля страты зноў знаходзiў я Сваё багацце большым утрая.
      120
      Твае пакуты нас iзноў з'ядналi. Ад гора сам я гнуўся у дугу, Бо нерваў мне са сталi не кавалi, Iх раўнаваць да медзi не магу.
      Калi твой смутак, што дала разлука, Падобны быў цi быў такi, як мой, Дык ведаю, з якой пякельнай мукай Хадзiла ты сцяжынкаю сваёй.
      А я, тыран твой, не знайшоў i часу, Каб хоць узважыць зла твайго цяжар. Нашто ж адчай над намi разаслаўся, Закрыў журбой сваёй увесь абшар?
      Я адпусцiўся на ўсё благое. Павiнны ж адпушчэнне даць абое.
      121
      Лепш быць благiм, чым, не бываўшы iм, Цярпець бязвiнна ўсякiя напасцi. Няма нiякай радасцi i ў тым, Калi нам нехта вызначае шчасце.
      Як можа чый разбэшчаны пагляд Мной кiраваць, маёй крывёй iмпэтнай? Я грэшны? - Так! Але грашней наўрад, Чым вы, шпiкi, з сваёю апраметнай!
      Я - гэта я. А вы учынак мой Сваёю мерай мерыце старанна. Калi суддзя - гарбун, дык за суддзёй, З свайго жадання, я гарбатым стану?!
      I не кажыце, што на свеце ўсiм Нiкога добрага няма зусiм!
      122
      Навошта мне дарунак твой - таблiцы? Нататкi ўсе у памяцi маёй. I так запiсаны, што iм скрышыцца Прыйшлося б толькi разам з галавой.
      Ты будзеш жыць аж да тае часiны, Пакуль дарэшты знiшчыцца, на тло Усё, што да цудоўных успамiнаў Скарбнiцаю надзейнаю было.
      Калi нататкам шчырага кахання Такiя сховы давялося мець, Няхай лепш некаму дарункам стане Таблiц халодных мармур або медзь.
      Хто хоча мець для памяцi дарункi, Не верыць той у моц уласнай думкi.
      123
      Не спадзявайся, час, што я iнакшы! Ўсе пiрамiды - цуд малы зусiм. На новы лад стар'ё панiцаваўшы, Як дасягненнем, хвалiшся ты iм.
      Наш век кароткi. Дзiва ў тым якое, Калi стар'ё за навiну даеш. Здаецца нам, i мы ствараем тое, Што створана ў мiнулым часе лепш.
      Навошта мне усе твае таблiцы? Мiнулыя i сённяшнiя днi Ты апрануў такою небылiцай, Што не адрознiш праўду ад хлуснi.
      Я кляўся ў тым, што быў i буду верным, А на цябе увагi мы не звернем.
      124
      З адной калыскi шчасце i няшчасце, Ды ў iх няма аднолькавых дарог: Цi можна кветкай у вянок папасцi, Цi пустазельнай былкаю ў быльнёг...
      Любоў мая няпэўнасцi не знае, Багацце ёй не прынясе бяды. Яна палiтыканаў абмiнае I пагарджае iмi заўсягды.
      Навошта ёй такiя мудрагерцы, Якiя твораць на кароткi час? Любоў жыла i будзе жыць у сэрцы, Ў якiм агонь сумлення не пагас.
      А тыя ўсе бязглуздыя стварэннi Сваёю смерцю нам дадуць збавенне.
      125
      Навошта мне дурацкая пашана Цягаць над некiм нейкi балдахiн? Нашто для вечнасцi старацца стану, Калi яна не йдзе далей руiн?
      Не бачым мы, як падхалiмаў зграя У панскi кут паўзе на жываце? I хлеб здаровы на прысмак мяняе, Як быццам шчасце з гаркаты расце?
      О, не! Дазволь твайму аддацца сэрцу, Прымi мой бедны, але вольны дар, Якi не быў у рабскай паняверцы, I стань яму, як я табе, ўладар.
      Прэч стукачоў! Для чыстага сумлення Не страшны нi паклёпы, нi ганеннi.
      126
      Мой любы хлопчык! Ты адзiн-адзiны Кiруеш часам, лiчыш нам хвiлiны.
      Пакуль расцеш i прыгажэеш, вяне Тваiх прыхiльнiкаў замiлаванне.
      Калi табе ўладарнiца-прырода Не хоча даць у час наступны ходу,
      Дык для таго, каб хiтрасцю такою Спынiць яго уладу над табою.
      Высцерагайся ты яе усё ж ткi, Пашкадаваўшы, пакарае жорстка:
      Аддасць цябе, як толькi прыйдзе рата, Яна без жаднай лiтасцi ў адплату.
      127
      Красунямi не зваў нiхто чарнявых, Хоць сапраўды яны красунi ёсць. Каму i хто даваў на свеце права, Каб занядбаць такую прыгажосць?
      Ад тых часiн, калi красу прыроды Нам падмяняюць фальшам штучных фарб, Як безназоўная, жыве урода, Як занядбаны i забыты скарб.
      Дык вось чаму i зрок маёй каханай Пад колер гругановага крыла, Нiбы жалобаю па тых убраны, Над кiм падробка ўладу узяла.
      Любоў мая ў жалобе так прыгожа, Што не адна захоча быць такой жа.
      128
      Калi ты, музыка душы маёй, Абудзiш струны музыкай дзiвоснай I ўсе лады пакорна пад рукой Пачнуць схiляцца, - як жа мне зайздросна!
      Зайздрошчу я i струнам i ладам, Што ў пераборы ходзяць, як у танцы. I ад спакусы чырванею сам, Калi яны твае цалуюць пальцы.
      Каб гэта доля дасталася мне Адчуць рукi пяшчотнай ласкатанне, Калi яна струну узварухне З пачуццем ласкi, шчырага кахання!
      Калi iм так пашэнцiла - няхай! Аддай iм рукi, вусны - мне аддай!
      129
      Распуста не прыносiць духу гонар. Пакуль не задаволена яна, Парушыць клятву, пазнаёмiць з горам, Абразiць, схлусiць, высмакча да дна.
      Сваё спагонiць - як яе адверне. Iзноў мы гонiмся, калi мiне. Апошнi розум страцiць, хто хоць зерне Спакуслiвай прынады той глыне.
      Як утрапёная да мэты мкнецца I мэтай служыць для людзей сама. У пошуках прываблiвай здаецца, У адшуканай - радасцi няма.
      Нiхто ж не адмаўляецца ад раю, Цераз якi у пекла ён трапляе!
      130
      Да зорах не падобны любай вочы, Каралi - шмат за вусны чырваней, Не златакосая - пад колер ночы, А снег - бялей смугi яе грудзей.
      Не параўнаць яе да руж дамаскiх, Бяднейшы колер твару, на руках, I больш прыемны водар маюць краскi, Чым ад яе духмяных вуснаў пах.
      Люблю я вельмi слухаць голас мiлай, Ды ўцехi больш мне музыка нясе. Не знаю, як багiня дзе хадзiла, Яна ж звычайна ходзiць, як усе.
      I ўсё ж, клянуся, над яе на свеце Не адшукаеце нiдзе кабецiн!
      131
      Ты, як красунi ў нашым свеце ўсе, Ўладарнасцю сваёй тырану роўна. Ты ведаеш, што я ў тваёй красе Найдаражэйшы бачу скарб цудоўны.
      Няхай гавораць, што смуглявасць шчок Не створана для палкага кахання. Глынуўшы моўчкi пры людзях папрок, Я з iм адзiн спрачаюся дазвання.
      Клянуся я з адданасцю усёй I уздыханнем клятву падмацую, Што са сваёй смуглявай пекнатой Ты прыгажэй за ўсякую другую.
      Ты не смуглявасцю чарней за ўсiх Чарней душою i у дзеях злых.
      132
      Люблю я вочы чорныя твае, У iх, спачуццем да мяне, жалоба. I хоць спакою ў сэрцы не стае, Яно развеяць смутак мой магло бы.
      Нi сонца яснае на ўсходзе дня, Нi на заходзе зорка Мiлавiца Табе i напалову не раўня, Калi жалоба ў вочах прамянiцца.
      О, каб ты сэрца апрануць магла Такiм пакровам смутку i самоты I каб спагадай да мяне была Уся твая цудоўная iстота!
      Пакляўся б я, што хараство ўсё - чорна, Няма нiдзе красы з тваёю роўнай!
      133
      Я праклiнаю сэрца, што нясе Для нашых сэрцаў смутак нечуваны. Цi ж не здаволiлi цябе усе Мае пакуты i цяжкiя раны?
      Мяне забраўшы ў самаго сябе, Твае бязлiтасна караюць вочы. Калi ж i друга страцiў, i цябе, Дык, значыцца, я пакараны тройчы.
      З якiм я горам толькi не знаём! Тваё iмя мне стала як вязнiца. Дазволь для друга быць вартаўнiком, Калi пры мне стаiш ты вартаўнiцай.
      Не згодзiшся ты з думкаю такой! I так я твой, а ўсё маё - са мной!
      134
      Згаджаюся, што друг мой стаў тваiм, А я цяпер - як твой падданы быццам Яго жаданне - я ж iсную ў iм! Каб ад цябе як-небудзь адлучыцца.
      Не згодна ты, i ён, прызнацца, не: Ты сквапная, а ён сумленны надта. Ён - падпiсаўшы вэксаль за мяне, А ты - лiхвярскай прагнасцю абнята.
      Цяпер цябе цiкавiць не заклад, Сама не ведаеш, чаго б там болей! Я перад другам вельмi вiнават, Цераз мяне ён трапiў у няволю.
      Над намi ўлада поўная твая: Ў няволi ён, без волi з iм i я.
      135
      Iмя маё ў сабе нясе "жаданне". Ў iм прага палкая, спакуса ў iм. Прымi ў сваё салодкае ўладанне Яго, каб аб'ядналася з тваiм.
      Няўжо ў такой раскошнай i цудоўнай Не знойдзецца куточка для мяне? Хоць мора цераз край вадою поўна, Прыняць паток дажджовы не мiне.
      I ты, жаданняў маючы не мала, Маё ў сваю скарбнiцу прытулi, Каб у цябе яшчэ iх болей стала, А мы самотнiкамi не былi.
      Сваiх прыхiльнiкаў нiяк не крыўдзi, Ў адзiн струмень няхай з iх кожны прыйдзе.
      136
      Калi душа твая сварыцца стане, Што наблiжаеш да сябе мяне, Скажы ты ёй, што я тваiм жаданнем Павiнен быць, бо iм бываў раней.
      Жаданнi маюць права нарадзiцца, Любiмая, не згасла каб любоў. Няхай кахання нашага скарбнiцу Яны iзноў напоўняць да краёў.
      Я непрыкметны ў лiку iншых, можа, Але адмовай сэрца не трывож. Яно жаданнем палкiм дапаможа Пабольшыць слодыч i тваю усё ж.
      Няхай ад iменi любоў пачнецца: Яго палюбiш, любым стане й сэрца.
      137
      Што натварыла ты са мной, любоў! Мяне ты слепiш i сама сляпая, Хоць вочы знаюць, дзе б красу знайшоў, Замест дабра якраз благое маю.
      Калi, збянтэжаны, ў затоцы я Свой якар кiнуў на такой мясцiне, Дзе карабель iдзе ля карабля, Дык хто ж за гэта адказаць павiнен?
      Чаму для сэрца выбiты папар Мог выдацца сядзiбай самай вартай I вочы мкнуцца пад няпраўдай мар Схаваць ману ганебную упарта?
      Вiдаць, што сэрца пры сляпых вачах З хлуснёй згубiла свой праўдзiвы шлях.
      138
      Мая любiмая клянецца мне, Што ўся яна з адной саткана праўды, Каб, як юнак, паддаўся я мане, Згадзiўся з тым, што так i ёсць сапраўды.
      I мне паверыць хочацца тады, Што маладым названы ёй не з жарту. Хоць самыя найлепшыя гады Мае цяпер i памiнаць не варта.
      Выходзiць так, што праўды ў нас няма. Чаму ж не скажам, што яна - схлусiла, А я - стары? Але ж любоў сама У летуценнях толькi мае сiлу.
      Не любiць старасць пералiчваць днi, А недахопы топiць у хлуснi.
      139
      Не растлумачвай гора ты майго, Твая няласка смутку ўся прычына, Калi ты хочаш пакараць каго, Дык языком карай, а не вачыма.
      Скажы, што любым стаў табе другi, Ды не глядзi так нежна на другога. Нашто да гора дадаваць тугi, Калi ў мяне i так яе замнога?
      Табе вядома моц тваiх вачэй I што ў тваiх вачах адлюстравана. Затым адводзiш ад мяне хутчэй Ты гэту зброю, што насекла раны.
      Так не рабi! Ахвяра я амаль. Дабi мяне, каб разам скончыць жаль.
      140
      Разумнай будзь у жорсткасцi самой, Мяне сваёй пагардай не карай, Каб не прымусiў смутак горкi мой Сказаць пра найгарчэйшы мой адчай.
      Скажы, што любiш, хоць не любiш больш, Скажы, як доктар хвораму, калi, Каб супакоiць прадсмяротны боль, Сто год жыцця прарочыць на зямлi.
      Баюся я, каб на твае сляды Не кiнуў з роспачы ганебных слоў, Бо лiхамысны свет, як заўсягды, Прыняць за праўду трызненне гатоў.
      Каб не крануў нас здраднiцкi паклёп, Мне ў вочы глянь, што ў сэрцы нi было б!
      141
      Вачыма я ў цябе не закаханы, Ў табе яны знаходзяць шмат пахiб. А сэрцу даспадобы ўсе заганы, Ўтрапёнымi якiмi нi былi б.
      Твой голас не прыносiць асалоды, Мае пачуццi - дотык, слых цi смак Не мкнуцца, хоць жадаеш iх прыходу, На твой банкет юрлiвы анiяк.
      I ўсё ж, - нi ўсiм пяцi iм не ўдаецца, Нi паасобна - сэрца ўгаварыць, Каб назусiм адмовiлася сэрца Табе служыць, тваiм падданым быць.
      Пакута мне прыносiць i уцеху: Караеш ты, i ты ж наўчыла грэху!
      142
      Любоў - мой грэх, народжаны красою, Ў абузу нас i завяла яна. Ты параўнай маю вiну з тваёю: I у мяне, i у цябе - адна.
      З тваiх бы вуснаў чуць дакор не варта, Бо цноту ганьбiлi яны ўвесь час. Я сам у рабаўнiцтве вiнаваты: Чужыя ложкi правяраў не раз.
      Нiхто майго кахання не асудзiць, Як i тваiх, што ёсць i што былi. Спагаду ў сэрцы ты пасей, каб людзi Маглi з яе расчулiцца калi.
      Здараецца i так на нашым свеце: Як ты свяцiла, так табе пасвецяць.
      143
      Ты толькi глянь, як гаспадыня-мацi, Дзiця ссадзiўшы, ловiць певунка. Уся яе увага на курчацi, Паветра мацае ўвесь час рука.
      Зiрнi, як плача беднае дзiцятка Па той, што занята зусiм другiм. Увесь свой спрыт i сiлу без астатку Яна кладзе у паляваннi тым.
      I ты за тым iмкнешся, што ўцякае, А я, малое, следам па зямлi. Вярнiся ж да таго, хто так чакае, I пацалуй, як мацi, прытулi.
      Як толькi здзейснiш ты свае жаданнi, Тады i мне лягчэй на сэрцы стане.
      144
      На радасць мне i на пакуту мне Ва мне жывуць адразу два каханнi. Адно - кабецiна, за ноч цямней, Другое - друг у ангельскiм убраннi.
      Каб месца даць у пекле мне хутчэй, Дык ангела ўсё спакушае д'ябал: Iмкнецца аддалiць з маiх вачэй, Змусцiць яго агнём сваiх паглядаў.
      Не знаю, хто каго адолеў там, Але не ангел, мабыць, як здаецца. Пайшлi, пасябраваўшы, бачыў сам, Дык ангел трапiў пэўна ў тое месца.
      Цi так, цi не - дазнаемся ў той час, Калi ён з пекла вернецца да нас.
      145
      Я ненавiджу! - з вуснаў тых, Якiя створаны каханнем, Пачуў збянтэжаны мой слых, Калi знябыўся я дазвання.
      Мая каханая тады Язык адразу прыкусiла, Бо ён дагэтуль заўсягды Насiў прыемнасцi ад мiлай.
      Як светлы дзень зганяе змрок, Нiбы якога злога духа, Маёй каханай язычок Маю скрышыў адразу скруху.
      "Я ненавiджу!" - чую. Ўраз За тым шчаслiвае: "Не вас!"
      146
      Душа мая, зямлi ўсёй асяродак, Чаму прыгон ты церпiш над сабой? На афарбоўку сцен не шкода сродак, А што за той фарбованай сцяной?
      Чаму на свой прытулак тымчасовы I не трывалы трацiш многа так? Збiраеш спадчыну ты адмыслова, Каб больш здабычы меў сляпы чарвяк?!
      Узбагачай, душа, сваю скарбнiцу, Для дзён наступных застанецца скарб, Хоць з панадворку будзе менш iльснiцца Нiкому не патрэбных, танных фарб.
      Тады над смерцю станеш гаспадыняй, Яе ўся ўлада над жыццём загiне.
      147
      Хварэю я. Хвароба ўся - любоў. Неўтаймаванай смагай палiць сэрца. Атруты раз пакаштаваўшы, зноў Яе шукае, п'е i не нап'ецца.
      Лячыў хваробу доктар - розум мой, Цяпер адмовiўся, бо так i варта: Якiя б лекi ён нi радзiў ёй, Прымаць iх не згаджаецца упарта.
      Як непрытомны я ў такой бядзе, Без розуму, нiбыта утрапёны. Бадзяюцца i словы абы-дзе, Ад iх i думкi - ў розныя староны.
      Кажу, напрыклад, ты - святло для воч, А сапраўды - пякельнiца, як ноч.
      148
      Якiя вочы мне дало каханне, Як праўду блытае з хлуснёй пагляд! Цi, можа, розуму прыйшло згасанне I ён у блытанiне вiнават?
      Калi ўсё добра, што iм даспадобы, Чаму ж не згодны свет i людзi з тым? А калi не, дык цi не лепш было бы Прызнаць, што праўды ў iх няма зусiм?
      I што б сказалi вочы аб прыгожым, Калi сляза бяссоння крые зрок? Нам сонца нават пасвяцiць не можа, Калi на небе покрыва з аблок.
      Любоў сумысля слёзы шле на вочы: Схаваць за iмi ўсе заганы хоча.
      149
      Як можаш ты, гарэзнiца, сказаць, Што я цябе нiбыта не люблю, Калi з табой выходжу ваяваць Я на iстоту ўласную сваю?
      Цi сябраваў я з ворагам тваiм? Цi заляцаўся да тваiх лiхiх? Калi ж глядзела поглядам благiм, Цi не сустрэў яго мой сцiплы ўздых?
      Цi ёсць што-небудзь вартае ў мяне, Чаго б да ног тваiх я не сiхiлiў? Як твой загад з-пад веек мiльгане, Хiба яго не выканаў калi?
      Твая варожасць сведчыць аб адным: Вiдушчых любiш ты, я ж стаў сляпым.
      150
      Дзе ты такую ўладу набыла, Каб панаваць - бяссiльная - над сiлай, Хлусiць, што дзень прыгож не ад святла, Хлусiць на iсцiну мяне схiлiла?
      Якiм прымусам ты ўтлумiла мне Дабром лiчыць зло ўсё тваёй iстоты, I так, што грэх цяпер мне прыямней, Чым самая прываблiвая цнота?
      Цяпер за тое ўсё цябе люблю, За што б напэўна мусiў ненавiдзець. Калi зняважыць хто любоў маю, Дык з iм мяне ты не павiнна крыўдзiць.
      Калi магу нявартую любiць, Дык варты больш я сам любiмым быць.
      151
      Любоў не ведае згрызот сумлення, Тым часам мацi iх - сама любоў. Каб не шукаць пасля табе збавення, Лепш не нагадвай мне сваiх грахоў.
      Каб грэшных думак ты сама не мела, Адкуль бы iх дазналася душа? Пакуль не спакушае змуста цела, Нiхто не мог бы плоцi спакушаць.
      Яна ўстае, як раб перад царыцай, Тваё iмя пачуўшы i загад, Каб, мэту ўцэлiўшы, да ног схiлiцца, Пачуццем гордасцi напоўнiўшы пагляд.
      Без жадных каянняў табе той рады, Хто ўздымы ведае i заняпады.
      152
      Цябе пазнаўшы, клятву я нарушыў, Ты ж прывяла дзве здрады за сабой: Заганьбiўшы спачатку ложак мужаў, Пасля зграшыўшы зноў перада мной.
      Але якой жа я шукаю праўды, Калi я сам далей цябе пайшоў: Я кляўся выкрываць твае завады I зрокся - праз цябе - сваiх жа слоў.
      Я кляўся шчырасцi тваёй i ласцы, Казаў, што любiш i аддана мне, Змушаў свае я вочы закрывацца На праўду ўсю, каб верыць той мане.
      Але не ў тым найбольш я вiнаваты: Пакляўся я, што ты пашаны варта!
      153
      Бог Купiдон, заснуўшы у гайку, Паклаў паходню ля сябе пры боку, А нiмфа, ўзяўшы галаўню ў руку, Яе згасiла ў ручаi глыбокiм.
      Вада, нагрэўшыся агнём святым, Хваробы лечыць ад тае часiны. А Купiдон не гараваў па тым: Агонь здабыў з вачэй маёй дзяўчыны.
      Каб той агонь пазнаць як мае быць, Ён закрануў мне сэрца нечакана. I вось яно ад той пары балiць, Ручэй гаючы не ўгаiў мне раны.
      Пазнаў я ўсё ж: з любiмых мне вачэй Дастану лекi я за ўсё хутчэй.
      154
      Знянацку задрамаў кахання бог. Паходня ля яго з агнём юрлiвым. Прыбеглi нiмфы. Сон iм дапамог: Адна ўхапiла той агонь iмклiва.
      Застаўся абяззброены ўладар, Якi спалiў багата палкiх сэрцаў. А скраднiца такi нябесны дар Вадою залiла ў крынiчнай рэчцы.
      Агнём нагрэтая, з часiны той Гаючай стала для мужчын крынiца. I я хадзiў, каб лекавай вадой Мне ад сваёй хваробы як пазбыцца.
      Нагрэць ваду любоў дапамагла, Згасiць любоў крынiца не змагла.