Хоць было ўжо запоўнач, калi Генадзь з Раманам прыйшлi на хутар, хата ўсё яшчэ сьвяцiлася адным сваiм вакенцам. Сьвятло яны заўважылi толькi тады, калi бралiся за клямку. Дзьверы былi не на засове, i Генадзь увайшоў з Раманам ня стукаючыся.
      За вялiкай старою пiянiнай, у кутку, пры газоўцы, сядзеў, як потым выявiлася, п'яны Шаркевiч i сьмяяўся з маладога ката, што асьцярожна хадзiў па клявiшах, нацiскаючы на iх сваiмi лапкамi, i палохаўся, калi клявiшы адзывалiся. Гэта, вiдаць, падабалася Шаркевiчу, i ён вяртаў ката зноў хадзiць па клявiятуры, забаўляючыся кацiнай iмправiзацыяй. З гасьцьмi прывiтаўся неяк ненатуральна шумна, апёкшы Рамана як незнаёмага затоеным бляскам сваiх вачэй.
      - Ага, ведаю, ведаю... Добра, добра! Пагаворым потым. Цяперка позна ўжо, трэба класьцiся спаць... Заседзеўся во... Дрынзы-брынзы пад кустом, накрывай... лiстом, - сьпяваў нешта сабе пад нос Шаркевiч. - Ну, як у цябе ўсё, Кандрацiк мой залаценькi? У мяне дык расход з барышом на адным полазе едуць... Дзе будзеш спаць, гэй ты (ён ляпнуў па плячы Рамана)? Пойдзеш да бацькi на сена, цi да дзявок?
      З каморкi выглянула на кухню цупкая дачка Шаркевiча, засланяючы ночнай сарочкай грудзi.
      - Я табе пакажуся! Га, якая! Брысь!
      Раман пайшоў у стадолу да бацькi. Яго завёў туды Шаркевiч, аддаючы на рукi "бадзяку", як ён назваў Рамана, тармозячы за плячо старога Корзюка. Вярнуўшыся ў хату, Шаркевiч распачаў з Генадзем гаворку, налiваючы яму чарку за чаркай гарэлкi.
      - Дык, кажаш, хочыш перакiнуць iх туды? Як гэта зрабiць, я й сам ня ведаю. Сплавiў туды не аднаго, i як канцы ў воду... Але цяперака... Цяперака, глядзi, я й Шмэрку не таварыш. Вунь колькi ўсяго маю. Няхай сабе яно й чужое... Тымчасам я спажываю. Дык ня хочацца неяк на ражон лезьцi.
      - Памажы яшчэ трохi, пан Шаркевiч, цярпеньню нашаму прыйдзе хутка канец ня сяньня, дык заўтра выбухне вайнiшча. Запануем, дальбог, i зап'ема тады! А за сваё атрымаеш, колькi скажаш, дармо, што разбагацеў, кажаш.
      - Хай яны спрахнуць грошы - ня хочу! Здаецца, на мой сьлед натрапiлi ўжо. Во-во, ляпне пастка. Чуе сэрца.
      - Ня бойся, пане Шаркевiч. Хiба ты ўжо ня верыш мне? Скажы, Кандраценя падвёў цябе калi? Ня бойся, кажу, у мяне ўсе тут у кiшанi... да самага начальнiка пагранзаставы! Ня верыш? Хочаш, нiводнага пагранiчнiка ня будзе там, дзе ты будзеш пераходзiць. Адцягну! Разумееш? Хоць пры тваёй спрытнасьцi й розуме табе гэтага й ня трэба. Ты-ж сам калiсь казаў, што ўдача дружыць з табою толькi тады, калi ёсьць рызыка. А тут, браце, канечне-ж, не бяз рызыкi. Ну, дык i што?
      - А ўжо-ж, няхай будзе й так, - закiльзаў, не адчэпiшся. Позна мне каiцца.
      - Ну вось што ўздумаў! Цi выпiў зашмат?.. Трэба-ж пашкадаваць людзей. Ведаеш, як смачна хавацца чалавеку. У сене век не праляжыш. Трэба калi-небудзь i вылазiць. А куды вылезеш? За забойства - забойства! Сам ведаеш. Прывёў табе й сына. Бачыш якi! Гэты махне праз тваю гранiцу, як праз плот. Клопату з iм ня будзеш мець. Вось толькi, як вычапiць iхную мацi з дачкою? Вось пра гэта падумай. А гранiца - глупства!
      - Хто iх там сьцеражэ гэтак у iхнай хаце? Дурныя, дык i сядзяць павалачэмся во зараз i забярэм! НКВД ужо, я думаю, паехала. А сьцерагуць для прычэльля толькi. Бяз вiнтовак i, пэўна-ж, свае людзi. Якая гэта стража?
      Загаманiлi пад вокнамi сосны, дасюль яны маўчалi, як-бы падслухоўваючы гутарку ў хаце, а мо' гэта толькi яны азвалiся пад восеньскi ранак сваiм затоеным шумам? За перагародкаю, як конi ў хляве, стукалi нагамi сонныя дзецi. Кандраценя й Шаркевiч, устрывожаныя шумам сосен, вышлi на двор пераканацца, цi ў гомане хвояў ня было сапраўды чаго-небудзь трывожнага, цi цiшыня, парушаная гоманам сосен, была надзейнаю цiшынёю. Шаркевiч i Кандраценя прывыклi ня верыць цiшынi, што залягла на колькi кiлямэтраў памiж двума бакамi - гэным i тым. Не, гэта ненадзейная i як-бы чалавекам штучна створаная цiшыня. Сама прырода недаверлiва прыслухоўваецца й рэагуе пасвойму на яе, заўсёды папераджае цябе аб небясьпецы, калi ты толькi заадно з прыродаю i ўмееш разгадваць яе. Кожны рух, трэск, павеў, моўкнасьць i грук - гэта ўмоўны для цябе знак. Хутар Баранкевiча - хатаю, стадолаю, соснамi, авечкамi ў хляве i коньмi - настаўляў вушы i разгадваў цiшыню, перасейваючы яе на сiце недаверу. Вушы хутару Баранкевiча, яшчэ ў часы свайго першага гаспадара, навучылiся рапартаваць ня толькi аб тым, што дзеецца на гэтым баку, а й хапалi той бок. I восень тут гулка-цiхая, яна глядзiць на цябе з пагранiчнай пушчы папераджальна. Заўважыўшы яшчэ цябе здалёк, пужае, калi ты баiшся, i запрашае цябе, калi разумееш яе i йдзеш да яе.
      Кандраценя з Шаркевiчам заснулi воддаль хаты ў iмшанiку - невялiкай будынiне, накшталт лазьнi. Звычка ня спаць у хаце сталася законам для Кандраценi: чатыром сьцянам ня вер, калi-небудзь закутаюць цябе. Куды ляпей назiраць за хатай збоку, як за няпрыяцельскiм пунктам - прынамся, ты бачыш, каго нялёгкая прыгнала й зачым, i калi што - ногi могуць уратаваць.
      На досьвiтку старэйшая з дачок Шаркевiча вывела на папас каня, што ўсё нечага фыркаў. Вярнуўшыся, Шаркевiчанка цiхенька ўвайшла ў стадолу. Прыслухалася. Па дыханьню адрозьнiла малодшага з Корзюкаў: ёй запаў у вока Раман адразу, як толькi яна пабачыла яго на кухнi, назiраючы за iм з свае каморкi-спальнi. У пасьцелi ёй было душна, яна круцiлася i не магла заснуць i, нарэшце, наважылася - начныя пляны сьмелыя - злазiць да Корзюкава сына на сена. Паўзла ня дыхаючы, але сена шамацела, Корзюкi пераставалi сапсьцi, Шаркевiчанка замiрала, ды, перачакаўшы часiнку, зноў паўзла, покуль не дабралася да Рамана. Але напрыканцы ў яе не хапiла адвагi выканаць свой намер - ашчаперыць соннага Корзюка моцна-моцна i пацалаваць яго гэтак, каб ён, ня ведаючы хто, прачнуўшыся, ў жарсьцi прытулiў яе да сябе i, зьнясiлены асалодай, заснуў з ёю разам. Вокамгненная думка, як да гэтага ўсяго паставiўся-б сын Корзюка, размагнiцiла Шаркевiчанку, i яна пахопiста спаўзла долу. Каб нечым апраўдаць перад сабою свой заход у стадолу, яна наскубла, быццам для авечак, дробнага сена i з ахапкам выйшла з стадолы.
      Ранiцою Шаркевiчанка саромiлася паказвацца на вочы Раману. Бацька Рамана коса глянуў на яе - мусi, ня спаў i ўсё чуў i ўсё разумеў, ня выдаючы сябе.
      Шаркевiч папрасiў усiх трох - i Савосту, i Рамана, i Генадзя - адыйсьцiся куды-небудзь ад хаты да наступнай начы на ўсялякi выпадак.
      - Iдзеце пасьвiцца з авечкамi ў кусты! Начзаставы ўнадзiўся нешта апошнiм часам - два разы на тыдзень прыяжджае на кабыле.
      - Начзаставы - чалавек малады, а прынаду маеш. Дзiва што ўнадзiцца, падмiргнуў Кандраценя Савосту, але гэты мiрг не застаўся незаўважаным для Шаркевiча. - Хочаш мяне за свата?
      Невядома адкуль, як з мора, раптам набег туман i заняў увесь хутар Баранкевiча. Iмшанiк, хата, стадола расталi ў iм, толькi высака на хвоях вiдны былi вароны. Яны каркалi, пазiраючы ўнiз, як валадары. Хутар быў цяпер, як мора, а сосны з варонамi - як машты. Туман шуршэў, як у вокнiшчы, i ўсё нiкла ў iм бязгучна, як у пустынi.
      Калi сьцямнела, усе чацьвёра рушылi на хутар Корзюка вызваляць заложнiц. Кандраценя ўзяў з сабою зброю, якую перахоўваў у Шаркевiча - так, на ўсякi выпадак. Да хутару было вёрст шэсьць i трэба было прайсьцi гэтую адлегласьць гэтак, каб ня сустрэцца нi з кiм. Мясьцiны, якiмi йшлi, былi добра вядомыя, толькi адзiн Раман не пазнаваў iх i ўсё спатыкаўся на куп'ё.
      - Э, браце, глядзi, каб ня йшоў гэтак, калi трэба будзе сапраўды iсьцi.
      Раман нiчога на гэта не адказаў. Моўчкi перайшлi рэчку, за якой пачынаўся той лес, дзе быў забiты сакратар райкому партыi Ленскi. (Раман быў негаваркi ня толькi цяпер, а й тады, калi ляжаў уначы з бацькам на сене. Быў, як здавалася бацьку, рашчуленым. У бацькi-ж канчальна высьпела думка перабрацца ў Польшчу. Не адзiн-жа ўжо там! I ня чутно, каб выкiдвалi адтуль назад, значыць - прыймаюць. Тым болей, калi ёсьць там сваякi. Ня можа быць - будзе лепей, як тут. Перад судом за чужы грэх Савоста не хацеў станавiцца. А застанешся тут, дык абавязкова станеш. Каб-жа яшчэ перад судом, а то перад зладзеямi. Дык чаго яшчэ чакаць? Рады быў за сына, што паслухаўся i далучыўся да сям'i. Дасьць Бог - пярэйдуць i мяжу: Кандраценя абы як за дзела не бярэцца).
      Ступiлi на зямлю Корзюкаў, чужую ўжо, але ўсё-ткi яшчэ як-бы й сваю. Сьвятла ў Корзюкавым доме ня было, i ён сваёю пабелкаю бялеў у цямрынi, як здань. Прабралiся цiха ў сад, адтуль - за хлеў. Насьцярожылiся: нi гуку, нi зыку. Увайшлi ў сенцы - нiкога. Цапнулi за клямку - замок. Корзюкам - бацьку i сыну - стала ясна: вывезьлi. Савоста абняў сына i павiс на iм. Раман чуў, як сьлёзы бацькi - гарачыя i салёныя - пяклi яму шчокi, раставалi на вуснах. Раман тулiў да сябе за плечы бацьку, але чамусьцi саромiўся блiзiнi з iм, хоць сэрца й заходзiлася жалем. Тымчасам Кандраценя з Шаркевiчам зялезным прэнтам выцягнулi з луткi прабой i ўвайшлi ў хату. Натыкалiся на розныя рэчы, iшлi вобмацкам - запалак усьцiраць не хацелi. Савоста нiчога ня мог намацаць з таго, што ведаў - усё перамянiлася, было чужым i незнаёмым. Тое самае i за хатай, на двары: хлявы пустыя, дзьверы парашчыняныя, нi ўздыху скацiны, нiчога. Ды ня гэта цяпер турбавала Савосту - ён мучыўся цяпер адным: навошта ён адбiўся ад хаты, пайшоў з яе? Усё можа было-б ня так, i жонка з дачкой можа былi-б цэлыя. Што-б там нi было - прынамся, ён быў-бы з iмi разам. I той суд можа разабраўся-б, як сьлед, i не абвiнавацiў-бы невiнаватага. Дык скуру сваю зьбярог, а iх падставiў за сябе. Трымалi-трымалi, бедных, зьдзеквалiся i няма. Бяз слова апошняга на разьвiтаньне. Iшоў, прыйшоў - i нiкога ня ўбачыць!
      Рушылi назад. Савоста Корзюк адумаўся, стаў, як укопаны, i сказаў, што нiкуды ня пойдзе адсюль, застанецца ў хаце, можа жонка й дачка яшчэ прыйдуць адкуль-небудзь. Можа ў iх была якая пiльнасьць, i яны вернуцца зноў.
      - А навошта-ж дошкамi ў хаце вокны забiты? - азваўся Кандраценя.
      Савоста гэтага й ня прыкмецiў, вярнуўся, каб самому пераканацца. Выючы, ён здагнаў сваiх i яшчэ раз кiнуўся на грудзi сыну.
      9
      Давiдна нiхто ня клаўся спаць - як зайшлi з дарогi ў iмшанiк, так i заставалiся ў iм, пакуль не пачало сьвiтаць, мала размаўляючы памiж сабою: няўдача на хутары Корзюкаў прыглушыла ўсiх, ня толькi Савосту. Нават гаваркi Кандраценя - i той сумеўся. А калi пачало ўзыходзiць сонца, дык пагатоў нiхто ўжо не хацеў i думаць пра сон. Шаркевiч два разы схадзiў за гэты час у хату паглядзець дзяцей. Ён папрасiў сваiх гасьцей заставацца ў iмшанiку - як-бы нечага баяўся. Савосту - i таму забаранiў iсьцi ў ягоную бярлогу, на сена. Леглi на цаглянай падлозе iмшанiку, засланай саломай.
      Кандраценя ня ведаў, што яму цяпер рабiць i доўга над нечым думаў. У кутку намацаў пляшку гарэлкi. Выпiў сам, налiў Шаркевiчу, паднёс Савосту, але той адмовiўся, i, як не прасiлi яго, ня ўзяў нават на губы. А калi дайшла чарга да Рамана, спахвацiлiся, што яго няма ў iмшанiку - калi ён выйшаў з яго, нiхто й ня прыкмецiў, пэўна, калi было яшчэ цёмна. Кандраценю й Шаркевiча гэта ашаломiла. Але яны хацелi заспакоiць сябе: можа зайшоў у хату цi куды i хутка вернецца. Шаркевiч, ужо ап'янеўшы, глядзеў праз маленькае вакенца ў iмшанiку на двор i на хату: можа там хто пакажацца.
      На ганак выбегла Шаркевiчанка, ня тая, што лазiла да Рамана на сена, а маладзейшая. Уся ў ранiшнiм сонцы, яна выглядала прыгожай. З лесу - гэта добра было вiдаць Шаркевiчу - павольным крокам ехаў на кабыле начзаставы. Шаркевiч штурхануў Кандраценю. Той, угледзеўшы начзаставы, замiтусiўся, пачаў выганяць Шаркевiча, каб ён пасьпяшаўся насустрач начзаставы. Але Шаркевiч i ня думаў сьпяшацца:
      - Ты-ж казаў, што яго маеш у кiшанi, ягоным сватам хочаш быць, а цяпер заенчыў, спалохаўся.
      - Не спалохаўся, а ня хочу цяпер з iм бачыцца.
      - Каб гэтулькi жыў, васпан!
      Шаркевiчанка пабегла насустрач начзаставы. Той падаў ёй руку з сядла, i Шаркевiчанка, ступiўшы аднэю нагою ў страмяно, хутка, як сьцяг, узьнялася ўгору, падхопленая на рукi начзаставы. Шаркевiч, назiраючы за гэтай сцэнай, плюнуў i выйшаў з iмшанiку. Але не пайшоў дахаты, а нiзам у кусты, дзе пасьвiлася яго-Баранкевiча каняка. Расьпёртая травою за доўгую ноч, каняка, угледзеўшы Шаркевiча, узьняла галаву ад травы i цяжка ўздыхнула. Шаркевiч сеў i вярхом, як на бубне, паехаў насустрач начзаставы.
      - Дзень добры, таварыш начальнiк! Як здароўечка?
      - Ня "дзень добры", а добры дзень! Што й ты ў палякi глядзiш? А мы думалi, што ты наш!
      - Хто-ж тады будзе ваш, калi не я? - пасьмялеў зьбянтэжаны было Шаркевiч.
      - Вось што, Шаркевiч, кажуць, што ты ўсё зярно i бульбу перавёў на гарэлку. Частуешся сам i iншых частуеш.
      I, памаўчаўшы, дадаў:
      - Хто ў цябе начуе?
      - Нiкагусенькi няма ў мяне, таварыш начальнiк. Што вы гэта? Запытайцеся ў маiх дзяцей. Няхай во i яна скажа, - паказаў Шаркевiч на дачку, што стаяла ўжо побач начзаставы.
      - Можа цяпер i няма, але хто быў?
      - Таварыш начальнiк, вы ня верыце мне? Паглядзеце ў хаце, паглядзеце, дзе хочаце - нiкога няма. А калi-б хто й паказаўся, адразу-б за морду i да вас.
      - Добра, добра, мы верым табе. Гэта я так - спужаць хацеў цябе. Ты за каго лiчыш мяне? Гэта я - па дарозе ў Бароўку цяпер.
      Але Шаркевiч не на жарты занепакоiўся, ён ведаў начзаставы. Ягоны прыезд паказаўся яму падазроным.
      Вярнуўся зноў у iмшанiк, а трохi пазьней i Кандраценя - ён ня вытрымаў страху i выкацiўся з iмшанiку ў хмызьняк, калi з начзаставы гаварыў Шаркевiч. У iмшанiку заставаўся толькi Савоста, турбуючыся больш за сына, чым за сябе.
      Кандраценя накiнуўся на Шаркевiча:
      - Трэба ўсё гэта скончыць як найхутчэй!
      - Што-ж тады мне казаць? Бачыш, нi адсюль, нi адкуль узяўся, панюхаў i паехаў. Я хачу ў гэтую-ж ноч ачысьцiцца ад усiх i ад усяго.
      - Пане Кандраценя, даруйце мне, без сям'i я не магу iсьцi за мяжу. Ня выйшла так, як меркавалi... - падняўся высокi, як i сын, Савоста, няголены, з запалымi глыбока вачыма.
      - Не, пане Корзюк, вы пойдзеце! Позна ўжо адмаўляцца! - закрычэў Генадзi Кандраценя.
      - Як-жа гэтак? Вы-ж самi бачаце маё палажэньне!
      - Трасца вашай матары! Кажу, ня можна цяпер адмаўляцца. Усё ўжо зроблена i павядомлена, каму трэба. Вас будуць чакаць, а вас ня будзе. А чацьвертай ранiцы вы мусiце быць на тым баку! Разумееце вы?
      - Не магу, дальбог. Я буду мучыцца без сям'i горш, чым цяперака. А калi што i з сынам...
      - Як гэтак, дык i я не хачу цягнуць сiлком чалавека, - азваўся Шаркевiч.
      - I ты? - падступiў Кандраценя блiжэй да Шаркевiча.
      - I я! - цьвёрда адказаў Шаркевiч, але Кандраценя не паверыў у ягоную цьвёрдасьць.
      - Адмаўляешся?
      - Ня то што, а...
      - Шаркевiч, палiчы, колькi разоў ты хадзiў туды! Не павядзеш цяпер выдам!
      I зьвярнуўшыся да Савосты:
      - Вы ўсё сапсуеце мне i самi прападзеце. Падумайце абодвы: ты забiў чалавека? Забiў! Атрымаеш расстрэл. Ты хадзiў у Польшчу? Хадзiў! I табе расстрэл! Дык куды-ж вы пнiцёся? Малыя вы цi што?
      - Ну, калi й вы гаворыце, што я забiў чалавека, дык я пайду й сам здамся. Няхай лепей судзяць мяне ворагi, чым свае... Сорамна вам, пане Кандраценя. Не чакаў я ад вас гэтага. Дзякую.
      У Савосты паказалiся сьлёзы. Ён нагнуўся, каб узяць з падлогi торбачку i шапку на ёй.
      - Бывайце здаровы! Дзякую, пане Шаркевiч, за прытулак. Даруйце, што столькi ўчынiў вам клопату. Не хачу, каб дзеля мяне вы пацярпелi.
      Кандраценя загарадзiў сабою выхад:
      - Проста ня пушчу i ўсё! Гэта-ж скандал! Вы хочаце i мяне згубiць? Я не вiнаваты, што вашую жонку i дачку вывезлi. Вы хацелi за мяжу, i я ўсё зрабiў, каб вы перайшлi ў Польшчу. А цяпер мяняць? Не, ня пойдзе гэтак. Вы i Ромуся пакiдаеце. Мы-ж ня ведаем, дзе ён дзеўся. Што з вамi, Корзюк? Апомнiцеся!
      * * *
      Раман Корзюк, рашчулены, iшоў цяпер проста куды вочы глядзяць - абы наперад. "Наперад" азначала ў яго перш за ўсё сiлу, а не кiрунак. I йшоў ён вялiкiмi крокамi - як-бы, адрываючыся ад зямлi, узьнiмаўся ўгору, як самалёт пры ўзьлёце. Гэтую сiлу ўзьлёту Раман адчуў седзячы ў iмшанiку, якi выдаўся яму жахлiва цесным, i ён вырваўся з яго, не ўсьведамляючы сябе, падуладны толькi ўстрывожанай корзюкаўскай стыхii. Да яго сьведамасьцi дайшло толькi, што мацi й сястры ён болей ня ўбачыць, - пра бацьку ён нават забыўся. Ён раптоўна павярнуў ад Шаркевiча гэтаксама, як нечакана пакiнуў Менск, iдучы баранiць корзюкаўскую кроў. Цяпер Раман iшоў ад Польшчы, ня так, як калiсьцi з Валяй - на Польшчу.
      I ўсё-ткi ў Раманавым "наперад" быў i кiрунак - Валя. Яна была для яго i кiрункам, i сiлай, i той мэтай, да якой ён iшоў як-бы бязмэтна. А тое, што хавалася на дне ягонай душы, шчымлiвы боль за бацькоў, якiх пакiнуў i якiх прынёс у ахвяру свайму "наперад" - здраду корзюкаўскай крывi - ён хаваў i маскаваў у нейкай асобнай шчылiне сваiх адчуваньняў. Гэтая здрада яшчэ ня ўзьнiмалася ў пачуцьцях Рамана да ступенi грэху. Прыйшоўшы на хутар Баранкевiча, войстра адчуўшы страту, ён баяўся, што страцiць цяпер i Валю. Гэты страх узьняў у iм непамерную сiлу i штурхаў яго "наперад". Хаценьне пабачыць Валю сталася вяршыняй ягоных жаданьняў. Усяго толькi колькiмi днямi раней ён думаў разьвiтацца з ёю i на разьвiтаньне ўзяць ад яе ўсё, што яна можа даць. Цяпер-жа ён баяўся разьвiтаньня з ёю. Наадварот, прагнуў, каб яна вывела яго адсюль i забрала з сабой.
      Чым блiжэй ён падыходзiў да "Стаянкi на краю начы", як ён празваў з Валяй шалаш у лесе недалёка ад Валiнай цёткi, зроблены iмi самiмi, тым хутчэй хацеў быць там. Па дарозе яму нiхто не пападаўся. Праўда, ён iшоў болей полем i лесам.
      Дзень зацьмiўся, тое ранiшняе сонца, што было паказалася на хутары Баранкевiча, было здрадлiвым, кароткiм, не павосеньску чыстым i ясным. За гэтай ягонай сухотна-яркай ухмылкай хаваўся валогiсты дзень позьняй восенi. Бацiнкi й штаны змоклi ў Рамана ад расы й вiльгацi, а валасы былi, як вехаць. Колькi было часу, Раман ня ведаў, свой гадзiньнiк ён забыўся на стале, пакiдаючы сваю кватэру ў Менску. Здавалася, ужо цямнела, а цётчынага дому ўсё ня вiдно было. Нарэшце, паказаўся высокi сасновы бор, а ўскрай яго i хата Валiнай цёткi. Вось i "Стаянка на краю начы". Раман нiколi ня бачыў яе ўдзень - тут яны з Валяй былi ўначы. Раман спалохаўся свайго логава, напоўразбуранага цяпер. Канюшыны, якой быў усланы дол, ня было - мёдна-пахны iх ложак, вiдаць, зьелi каровы.
      Раман услаў цяпер шалаш варсiста-сьлiзкiм, як дываном, мохам i нецярплiва чакаў умоўленай сустрэчы з Валяй, той восьмай гадзiны, якая, як ён спадзяваўся яшчэ не наступiла.
      * * *
      - Надумаўся! Усё будзе добра! Рэж барана! Смаж! - клiкаў да сябе Кандраценя Шаркевiча, якi ўсё туляўся па куткох з выглядам, што ён заняты па гаспадарцы. На самай-жа справе ён ненавiдзеў Кандраценю, не хацеў нi гаварыць, нi быць з iм.
      - Што-ж ты глядзiш? Гэтак, кажу! Скончацца ўжо твае пакуты.
      - Што-ж ты надумаўся, га? - неахвотна запытаўся Шаркевiч.
      - Запрашай начзаставы на вячэру!
      - Пашто?
      - Я ўжо ведаю - пашто! Ня турбуйся, я буду сам з iм гаварыць.
      - Болей бяды хочаш? Задумаў яшчэ нешта? Круцель! Нiкога я ня буду запрашаць! Едзь сам i запрашай, каго хочаш!
      - Добра, паеду сам! А ты ўсё-ткi рыхтуй вячэру! Зараз схаджу, няхай i дзяўчаты памогуць табе. Гарэлка ёсьць!
      Праз хвiлiну высыпалi з хаты, як з вульля, дзецi Шаркевiча i пачалi ўпрашваць бацьку зарэзаць барана - iм таксама хацелася нечага новага, яны заседзелiся на бязьлюдзьдзi.
      - Рэжце ўжо!
      - Пане Шаркевiч, пашто гэта ўсё? - азваўся Савоста. - Прост не разумею. Цi не здаецца вам, што тут нешта нядобрае ёсьць? Памойму, ён i Рамана некуды дзеў, каб мяне затрымаць. А мне дык хочацца пайсьцi як найхутчэй адсюль, за ўсё падзякаваўшы вам.
      - Ах, я таксама не разумею. Пачакайма ўжо. Будзем рэзаць барана.
      - Я не хачу нiякiх гасьцей. Што вы гэта? Вы-ж бачыце маё палажэньне.
      - А вы думаеце, ён будзе некага запрашаць? Прагаладаўся, вось i ўсё. I мяне аблашчыць хоча i сабе цану набiць. Ведаю я ўжо яго.
      - Хто яго ведае, пане Шаркевiч.
      - Нiчога, ня бойцеся!
      Савоста яшчэ раз пайшоў абшукаць хмызьнякi каля хаты - можа дзе сын заснуў. Але сын, як прапаў. Цямнела ўжо, i не заставалася нiякай надзеi, што ён прыйдзе к начы. Савоста паплёўся на сена, у сваё логава.
      Тымчасам ужо й зусiм сьцямнела. Парэзаны на кавалкi, засмажаны баран стаяў на стале ў вялiкай блясе. А побач дзьве мiсы - адна з бульбай, другая з сыраквашай. Бульба яшчэ дымiлася, быццам запрашаючы госьцей. З хвiлiны на хвiлiну чакалi Кандраценю, якi ўсё-ткi паехаў за начзаставы.
      - Я табе казаў, сьцерва, ня ставiць яшчэ на стол бульбы - прастынiць, гыркнуў на большую дачку Шаркевiч.
      - Затое не абпячэцеся, татачка!
      - Заткнi ляпу i схадзi па дзядзьку на сена - няхай iдзець есьцi. Будзем пачынаць. Досыць начакалiся!
      Шаркевiчанка, выходзячы, гэтак бразнула дзьвярыма, што вывалiўся з лямпы i разьбiўся пузырок, а паветра згасiла агонь. У хаце - хоць выкалi вока.
      Пачуўся гоман на двары. Шаркевiч выскачыў з хаты праз чорныя дзьверы i стаў, схаваўшыся за сасной, пад вакном, прыслухоўваючыся. "Нешта зашмат незнаёмых галасоў нейкiх". Шаркевiч упiваўся вачыма ў цемру, намагаючыся разгадаць, хто-б гэта мог быць. "Вось сюды, калi ласка, не спаткнецеся! распазнаў Шаркевiч голас Генадзiя. - Заходзьце, заходзьце, гэта нiчога, што няма сьвятла, пэўна, гаспадар выйшаў некуды... Свае людзi... Не саромцеся... Ну, добры вечар у хату! Хто тут?"
      - Мы.
      - Дзе бацька? Запалеце што-небудзь.
      Не дачакаўшыся, Кандраценя сам усьцёр запалку, асьвяцiў ёю хату. Угледзеў лямпу на пiянiне. Ткнуў сярнiк у капшук, i хата страпянулася палахлiвым святлом. Ля парогу, ня сьмеючы ступiць далей, стаялi, як быццам ня з гэтага сьвету, Раман Корзюк, ягоная мацi i сястра з Валяй Камоцкай.
      Шаркевiч, пабачыўшы з двара праз вакно Рамана з Генадзем i незнаёмых яму жанчын, асьмелiўшыся, кiнуўся ў хату i ўжо надзяваў на свой твар маску радасьцi, зьдзiўленьня i гасьцiннасьцi гаспадара.
      Кандраценя коратка пазнаёмiў Шаркевiча з жанчынамi.
      - Дык, мае даражэнькiя госьцейкi, праходзьце i сядайце адразу-ж за стол! Чым хата багата, тым i рада, - ажыўляўся Шаркевiч.
      Прысутнасьць жанчын на яго дзейнiчала надзвычайным спосабам - ён рабiўся лепшым, iншым, як звычайна.
      Лямпу перанесьлi з пiянiна на стол i за сталом яна зырчэй асьвяцiла ўсю кампанiю.
      За сталом з краю сядзела Корзюк-мацi. Поўная жанчына. Надзiва спакойная. З нейкай сьвяточнай усьмешкай, цiхай i сардэчна-далiкатнай. Яна трымалася так, быццам баялася каму-небудзь перашкодзiць. Слухаючы, маўчала, аднак, здавалася, з гатовым на вуснах словам для адказу. I боязна было голасна загаварыць пры ёй. Побач з ёю сядзела дачка, што прыгожа паўтарала сваю мацi. Яшчэ падростак, яна з цiкавасьцяй i неяк украдкам глядзела на ўсё журботна-вясёлымi вачыма. Дзiўная рэч, будучы падобнай да бацькi, Раман, седзячы побач сястры, быў падобны i да яе. Валя не садзiлася, стаяла ззаду Рамана. Корзюк-мацi, угледзеўшы гэта, вачыма папрасiла Валю сесьцi каля яе, i калi Валя падыйшла, яна дзьвюма рукамi ўсадзiла яе за плечы.
      Увайшоў у хату (яго паклiкалi з сена) Корзюк Савоста. Асаблiвай радасьцi ня вiдаць было на ягоным твары. Зарослы, з глыбокiмi вачыма, ён хутчэй выглядаў пакутнiкам, чым чалавекам, якi абрадваўся сустрэчы з сваiмi. Моўчкi падыйшоў да жонкi, абняў яе, прытулiўшыся на сэкунду шчакой да яе галавы, потым пацалаваў у лоб дачку i як-бы коса зiрнуў на сына. А Валi й ня прыкмячаў.
      - Пазнаёмся з ёю, - паказала Корзюк-мацi на Валю, - яна дарагая нам, як дачка.
      Савоста суха працягнуў руку Валi. Валя падала сваю, падняўшыся.
      - Я казаў, што ўсё будзе добра, - дачакаўшыся зручнага моманту, загаварыў Кандраценя i пачаў налiваць усiм чаркi. - Начзаставы ня можа прыбыць. Абыйдземся й без яго!
      Шаркевiч, увiхаючыся каля стала, пры гэтым усьмiхнуўся толькi яму аднаму зразумелай усьмешкай.
      - Вяртаючыся з заставы, зусiм выпадкова сустрэўся во з гэтым валацугам. Хай ён i раскажа вам, як i адкуль узяўся ён з усiма разам.
      - Дарагiя госьцейкi, частуйцеся-ж! - не забываў свае ролi гаспадара Шаркевiч i ўсiм падкладваў то таго, то другага, асаблiва жанчынам.
      - Дык вып'ем па аднэй! - настойваў Кандраценя. - За сустрэчу Корзюкаў!
      Корзюкi моўчкi нахiлiлi чало i толькi прыгубiлi ўзьнятыя iмi чаркi.
      - Ну, дык Ромусь, раскажы нам усё!
      - Я скажу за яго, - як-бы заступiлася за Рамана мацi. - З дачкой нам удалося ўцячы з хутару i дабрацца да Менску. Хацелi сустрэцца там з сынам, а сустрэлiся во з ёю... дай ёй Бог добрую долю, - яна паказала на Валю. - Яна й прывяла нас да сына, якi чакаў яе. А рэшту вы самi ведаеце.
      - Важна, што людзi цэлы, а як там было - ня наша справа. Ежце й пiце, калi ласка! Што-ж гэта вы й не пакаштавалi майго вырабу, ну, хоць кропельку, ветлiва ўпрошваў Шаркевiч жанчынаў.
      - Вып'ем цяпер за тое, каб iм было добра там, - не дарэчы падмiргнуў Кандраценя Савосту, на што той нiчога не адказаў.
      Кандраценя, бачачы, што яму не разьвесялiць Корзюкаў, упару спахвацiўся i перайшоў на другое:
      - Яно, канешне, не да твае гарэлкi, Шаркевiч! Дзякуем за гасьцiннасьць, але перад намi яшчэ самае галоўнае...
      Не пасьпелi госьцi вылезьцi з-за стала, як з каморак вылецелi меншыя дзецi Шаркевiча i накiнулiся на ўсё, што засталося на блясе i ў мiсках.
      Савоста iшоў у стадолу радзiцца. Валя Камоцкая хацела была застацца, але Савоста запрасiў i яе:
      - Мацi нашая назвала вас дачкой. Значыць, вы заслужылi гэтага. Хадзеце з намi, дачка!
      Валя абрадвалася, а Раман засаромiўся, хоць i быў рады, што ўсё так добра сыйшло з iм i Валяй.
      У стадоле Савоста гаварыў, што ўжо, вiдаць, суджана так iм сыйсьцiся разам i разам пайсьцi далей. Пытаўся мацi цi яна хоча йсьцi. Мацi, уздыхнуўшы, адказала згодаю, хрысьцячыся ў цемры. Яна ў мiласьлiвым узбуджэньнi абнiмала i тулiла да сябе ўсiх адначасна. Прытуляла дачку, прасiла Валю сесьцi да яе блiжэй. Але Раман не адпушчаў Валю, шукаючы ейных вуснаў. Валя вызвалялася ад Рамана i прыцiскалася да мацi.
      Гэтак усе й заставалiся адзiным гняздом пад прыкрыцьцем ночы, балесныя, адназгодныя. У вадным толькi была нязгода: мацi хацела, каб мяжу пераходзiць усiм разам, а не дзьвюма групамi, як прапануе Шаркевiч.
      Найболей засмуцiла старых Корзюкаў Валiна нязгода: яна не захацела йсцi за мяжу. У душы Корзюк-мацi вырас новы боль - боль за сына, i якую сэкунду яна нават заставалася няпрыхiльнай да Валi, але потым адумалася i зноў абняла яе.
      - Што-ж, можа, й грэх цягнуць цябе з сабою.
      - Я ўсё роўна буду з вамi, дзе-б я нi была. Але як у вас, у мяне таксама свая доля. А з Раманам, мацi, мы заўсёды такiя - то ён, то я не пагаджаемся. Дазвольце мне пабыць з вамi, пакуль не разьвiтаемся. I я пайду сваёй дарогай. А на мяне, мацi, ня злуйцеся.
      Валя расказала Раману аб выступленьнi Сьцяпана Мялешкi на агульным сходзе i аб лiсьце Саланевiча. Пра гiсторыю з сакваяжам яна не ўспамiнала, а Раман ня пытаўся.
      Тымчасам Кандраценя, абмеркаваўшы ўсё з Шаркевiчам, прыйшоў клiкаць Корзюкаў. Цiха, жартлiвым тонам сказаў, што ўжо сэмафор адчынены i дарога чакае на iх.
      - З Богам, даражэнькiя! - развiтваўся Кандраценя. - Яшчэ побачымся, ня тужэце!
      Валя пры ўсiх абняла Рамана. Раман на нейкi час затрымаў Валiну руку ў сваёй.
      - Значыць, Ромка, разьвiтваемся... назаўсёды. Будзь шчасьлiвы!
      I ўжо зьвярнуўшыся да iншых:
      - Прашу не турбавацца! Я знайду дарогу сама, - Валя няпрыкметна i хутка зьнiкла ў цемры.
      - Будзь i ты шчасьлiва, - пасьпела ёй сказаць ўслед Корзюк-мацi.
      - Ну, вы гатовы, пане Шаркевiч?
      - Гатоў...
      - Шчасьцi! Пераходзь там, дзе ўмовiлiся!
      10
      Начзаставы позна ўначы сядзеў у сваiм кабiнэце, вывучаючы сакрэтныя дадзеныя, толькi што атрыманыя з Менску. Згодна тым дадзеным, у зоне ПЧ, пасьля поўначы, мае перайсьцi савецка-польскую мяжу група ўзброеных савецкiх грамадзян-тэрарыстаў на чале з праваднiком-прафэсыяналам. Да групы, што складаецца з аднае сям'i далучацца ў тым-жа самым месцы яшчэ некалькi чалавек, членаў аднае арганiзацыi, зьвязанай з дэфэнзывай. У паведамленьнi прасiлi сваечасова запабегчы гэтаму з тым, каб затрымаць групу жывой, як вельмi важную з палiтычнага гледзiшча.
      Начзаставы не ўпяршыню атрымваў шыфроўкi, - гэта, можна сказаць, было ягоным штодзённым хлебам, - але гэтым разам сваiм шостым пачуцьцём пагранiчнiка ён ўзяў пад сумлеў верагоднасьць паведамленьня. Шыфроўка здалася начзаставы занадта нейкай штучнай. Ён ня ўлаўлiваў сапраўдных намераў iнстанцыi, якая паведамляла i загадвала яму. З практыкi ён ведаў, што такiя апэрацыi небясьпечныя - як для тых, хто йдзе на "лiквiдацыю" iх, так i для яго асабiста. Асьцерагацца трэба правакацыi. Справакаваны пагранiчнiк - хоць-бы справакаваны сваiмi-ж - ужо не пагранiчнiк. Ты мусiш выканаць тое, што табе загадваюць, але ты ня ведаеш матываў загаду. Як правiла, ты ўсё мусiш браць пад сумлеў, але, як правiла, ты ўсё мусiш выконаваць, - як-бы й сапраўды, апэрацыя мае адбыцца ў рэальнасьцi так, як яна расьпiсана табе ў паведамленьнi-загадзе. Ад дакладнага выкананьня заданьня - рэальнага цi нерэальнага - залежыць твой службовы посьпех. Гэта нiчога, што твая апэрацыя можа апынуцца "пустой" у сэнсе вынiку, затое ў iншай зоне яна выдраiць. Або, наадварот, табе выпадзе тая "рэальнасьць", i тады ты мусiш з ёю справiцца... Пра ўсё гэта начзаставы добра ведаў i паставiўся да заданьня самым сур'ёзным чынам.
      На апэрацыю ў зону ПЧ пайшлi самыя выпрабаваныя людзi, гатовыя на ўсё i адпаведна ўсiм забясьпечаныя.
      Начзаставы, знаходзячыся ў сваiм кабiнэце, трымаў з канвоем лучнасьць. Канвой, як называлася падразьдзяленьне, накiраванае ў зону, бесьперапынна рапартаваў начзаставы. Зона ПЧ знаходзiлася ў лясной паласе, i гэта рабiла заданьне асаблiва цяжкiм. Атрыманую iнфармацыю начзаставы перадаваў у суседнiя з ПЧ зоны.
      "...Цямнота... Нiчога ня вiдаць... Наблiзiлiся да ПЧ... Час 1,25... Зона... На пазыцыях... Час - 1,45". "...Нас слухае нехта iншы, - занепакоена адазваўся начзаставы. - Мы раскадаваныя... Перайсьцi на другi канал сувязi..."
      Шаркевiч з Корзюкамi быў ужо недалёка ад мяжы.