Алесь Савiцкi
      Белы гарлачык
      Васiлiна ляжала на ложку, гартала кнiжку ў чырвонай вокладцы - толькi што скончыла чытаць - i думала, i думкi былi там, у тым свеце, дзе жыла другая Васiлiна, смелая i настойлiвая дзяўчына, якую вяскоўцы звалi цёпла i паэтычна - Вяснянка. Той свет быў далёкi i, у той жа час, вельмi блiзкi, хвалююча-дзiвосны. Колькi разоў чытала гэтую кнiжку, а ўсё вабiць, i заўжды, калi робiцца тужлiва, перагорнеш старонкi i знойдзеш нешта такое, што iмпануе настрою: нiбыта пра яе напiсана, Васiлiну Хацько, якая працуе тынкоўшчыцай i жыве ў адным пакоi з Адэляй. Ды Адэлi што! Адзiны клопат у яе прыхарошваецца!
      - Дык ты пойдзеш з намi цi не? - зноў запытала Адэля, усё яшчэ стоячы ля люстэрка. - Такое сонейка, а яна - ляжыць. Пад ляжачы камень, сама ведаеш...
      - Часам i пад ляжачы цячэ!
      - Прыдумляеш! А як губы? Фарбы цi не замнога?
      - Фарбу дык шкадуе. А туфлiкi? Ты ж iх пашкрабаеш у лесе.
      - Адчапiся! - Адэля махнула рукою. - Хлопцы на ножку ой як глядзяць. Iм да спадобы, калi блiшчыць. Ну, бягу!..
      Васiлiна засталася адна. Людскi тлум у калiдорах будтрэстаўскага iнтэрната сцiшыўся. Скрозь фiранкi прабiвалася сонечнае святло, клалася ўзорыстай мярэжкаю да дыванка, i ад яе зiхацеў краёк люстэрка. Вецер гайдаў галiны старога ясакара, што рос за акном, i мярэжка на падлозе варушылася, амаль няўлоўна для зроку мяняла абрысы: вось быццам белыя хвалi пакацiлiся, нечакана спынiлiся, павярнулi ў другi бок, зрабiлiся падобныя на вялiкiя i няроўныя плямы - гэтак застывае тынкоўка, калi яе пакiнуць на ноч у скрынi. Аднойчы такое зрабiла i Васiлiна ў першыя днi свае працы на будоўлi. Брыгадзiр сварыўся тады на маладых тынкоўшчыц, i болей за ўсiх дасталося Васiлiне, хоць была яна вiнаватай меней чым хто.
      Вецер дзьмуў парывамi; галiны ясакара выгiналiся. Лапаткi сухi пошум лiсцiн абуджаў тугу. Нешта ж дужа непаблажлiвы твой лёс, Васiлiна! Праўда, асаблiва няма чаго i крыўдаваць. Зрабiлася яна добрай тынкоўшчыцай, амаль перад кожным святам атрымлiвае прэмiю. Але навошта ёй тыя прэмii? Адэля вось i без iх жыве ў сто разоў весялей, не сумуе, хоць i не вiсiць яе партрэт на Дошцы гонару. Сабралася i пакацiла ў лес. I амаль усе дзяўчаты з iнтэрната пакацiлi туды. Вядома, там i хлопцы, i весялосць, i песнi... Адэля казала, што сёння знарок будзе ласкава ўсмiхацца толькi Мiколу, каб Сцяпан дужа нос не задзiраў i не задаваўся. Шанцуе ёй, гэтай Адэлi! А ўсё - прыгажосць! Адэля прыгожая, дык хлопцы ля яе i ўвiваюцца. А Васiлiну нiхто з хлопцаў нiколi не запрашаў на гулянкi, не прызначаў спатканняў ля Дзвiны i, вiдаць, прызначаць не будзе... Гэтулькi дзяўчат нарасло! Маладыя, прыгожыя - вось каго кахаць. А ў яе i вучоба даўно скончана, i працуе Васiлiна даўно. Яе нiхто не пакахаў. Што ж застаецца цяпер? Чакаць? Але чаго? Каго? I дакуль? Да трыццацi гадоў?..
      На столi мiтусiлiся светлыя плямкi, потым сцiшылiся, варушылiся марудна i спаважна, нiбы крыгi плылi па Дзвiне ў вясновую паводку. Васiлiна заплюшчыла вочы i выразна, як бы ў сапраўднасцi, убачыла i раку, i зiхатлiвыя крыгi, што наплывалi адна на адну, пенячы вакол ваду, i тонкiя чырвоныя вербалозы. Трошкi кружылася галава, салодка i прыемна замiрала сэрца. А во каб на такой крызе ды апынуўся маленькi хлопчык. Тады Васiлiна смела б кiнулася ў раку, выратавала б яго. Можна пасля i захварэць. I памерцi нават. Усе збяруцца тады вакол яе труны, будуць хвалiць яе мужны ўчынак, шкадаваць, што не заўважылi раней такой мужнай, шчырай i смелай дзяўчыны, нават заплачуць некаторыя. I няхай! Няхай паплачуць, а яна не адгукнецца, бо будзе ляжаць нежывая. I няхай паплача i той кранаўшчык з шостага. У яе сэрцы яго слёзы не абудзяць спагадлiвасцi. Няхай! Няхай яе вязуць на могiлкi, i не трэба нiякiх помнiкаў - просты шэры камень няхай пакладуць на магiлу...
      Туга зрабiлася зусiм невыноснай ад гэтых думак, i Васiлiна паднялася з ложка, спынiлася ля люстэрка, але не зiрнула ў яго, адвярнулася. Няма чым любавацца: валасы чорныя i прамыя, як пруткi, а вочы, як вугольчыкi, - калючыя i злосныя, на схуднелым твары - непамерна вялiкi, ды яшчэ з гарбiнкаю, нос. Тут глядзi не глядзi - прыгажэйшай не зробiшся!
      Васiлiна зноў разгарнула кнiжку, але не чытала ўжо, растрывожаная i збянтэжаная. Як жа гэта? Яна, Васiлiна, увесь час намагалася быць падобная на тую дзяўчыну, Вяснянку, i не разумела, што тая Васiлiна, з кнiжкi, нiколi не адчайвалася, нiколi не губляла мужнасцi! I ад таго, што гэта было менавiта так, а не iнакш, ёй раптам зрабiлася крыўдна, роспачна, трывожна. Хлопцам не падабаюцца яе вочы? Пляваць ёй на тых хлопцаў! I не будзе яна з-за гэтага класцiся пад той камень, i не будзе сядзець адна тут, i не будзе сумаваць! Хутчэй туды, за Адэляй! Там - вецер! Там - сонца! Там - людзi! Яна - не горшая за iх!
      Васiлiна падбегла да шафы, усмiхаючыся, перабрала сукенкi. Пераапранулася хутка, нават не зiрнуўшы ў люстэрка. Спакавала ў сумачку рэчы, якiя маглi спатрэбiцца на рацэ, узяла два яблыкi i зверху паклала на iх кнiжку пра цудоўную дзяўчыну Вяснянку.
      У лесе яна доўга шукала сваiх сябровак - дзяўчаты i Адэля быццам скрозь зямлю правалiлiся. Зусiм страцiўшы надзею знайсцi iх у вялiкiм, па-святочнаму стракатым натоўпе, Васiлiна зноў выкiравалася на гасцiнец. З горада несупынна iмчалi аўтобусы i легкавыя машыны. Смеючыся, размахваючы клункамi, выскаквалi з iх пасажыры. Не, не апошняю прыехала яна на лясное свята!
      За гасцiнцам млелi размораныя спякотаю сосны, аддавала ад iх цяплом i моцна ўгрэтай жывiцай - гай цягнуўся да самай ракi. Бераг Дзвiны ў гэтых месцах круты i высокi, апавiты вузлаватым, пад колер чырвонай глiны, карэннем. Ля вады, як i ў лесе, - можа, нават гусцей яшчэ, - стракацелi хусткi дзяўчат, на чоўне iграў баян. Хiба знойдзеш у гэтым людскiм моры Адэлю? Ды i навошта? Лепей адпачыць.
      Васiлiна ляжала на гарачым i зiхатлiвым ад сонца пяску. Побач гулялi ў валейбол дзяўчаты, а ля самага берагу, у вадзе, завiхалiся вакол вялiзнага гарбатага валуна хлопцы - намагалiся вывернуць яго. Урэшце яны адолелi камень, выкацiлi з вады, i адразу ж на iм апынуўся хлопец у круглай белай шапачцы, зробленай з насоўкi. Смешна падскакваючы, ён заспяваў:
      - Шэры камень, шэры камень
      Дзевяноста сем пудоў!
      Шэры камень так не давiць,
      Як праклятая любоў!..
      Бухнула ў камень хваля, што пакiнуў за сабою катэр, пырскi абдалi хлопца, i ён, вiскатнуўшы падробленым голасам, заспяваў яшчэ грамчэй. Васiлiна адвярнулася, каб не глядзець на хлопца, - смяялася. Смяялася з гэтай песнi, смяялася з нядаўнiх думак пра камень, якi наважвалася ўскласцi сабе на магiлу. Ну i дурнiца ж яна! Знайшла сабе клопат. Вось жа яно, жыццё! Што лепшае прыдумаеш?
      З блакiтнай высi падаў мяч - нехта, ударыўшы недакладна, выбiў яго за вызначаную мяжу. Васiлiна павярнулася, хутка i лёгка, нiбы вавёрка, скочыла ўслед за iм i, падаючы на пясок, кароткiм ударам перахапiла мяч ля самай зямлi, i ён зноў высока ўзляцеў у паветра. Дзяўчаты адразу расступiлiся, прымаючы Васiлiну ў сваё кола.
      Хлопец на каменi ў захапленнi кiнуў:
      - У-уу! Спрытна. Прыма ўдар! Родненькiя, навучыце i нас! Хлопцы, трэба ўлiвацца!
      Гульня, як толькi хлопцы да яе далучылiся, пайшла яшчэ весялей, з жартамi i смехам. Хлопец у белай шапачцы стаяў насупраць Васiлiны i пасаваў увесь час на яе. Яна спачатку хвалявалася, быццам на якiм экзамене, але гэтае пачуццё хутка знiкла: ранейшы спрыт у яе руках - i яна гуляла надзвычай удала, беручы такiя цяжкiя мячы, што сама дзiвiлася.
      - Вы добра гуляеце, - адзначыў хлопец у белай шапачцы, калi гульня скончылася i кола рассыпалася. - Мабыць, маеце спартыўны разрад?
      - Што вы! Нiякага разраду ў мяне няма. Пасля школы i на пляцоўцы рэдка была.
      - Тым больш зайздросна. Здорава, адным словам. Прыма!..
      Васiлiна не адразу зразумела, жартуе ён цi гаворыць сур'ёзна. Наважылася была апрануцца, але хлопец загарадзiў ёй дарогу да сумачкi. Вялiкiя сiнiя вочы - на загарэлым твары яны выдавалi незвычайна светлымi - глядзелi на яе шчыра i добразычлiва.
      - Знаёмiмся? Вiцька. Гэтак мяне i трэба зваць, бо я прывык, i мае сябры iншага iмя за мной не прызнаюць.
      Хлопец усмiхаўся; зубы ў яго былi надта белыя; бялявыя былi i бровы. У словах была шчырасць, i рука была працягнута так настойлiва, што яе нельга было не пацiснуць.
      Хлопец паўтарыў iмя Васiлiны пачцiва, нават пахвалiў:
      - Прыгожае... Толькi - даруйце, я шчыра прызнаюся - крыху не сучаснае. Вось Вiцька - гэта гучыць!
      Цяпер у яго словах адчулася ненатуральнасць, глыбока схаваная кпiна. Зрабiлася нiякавата ад таго, што стаiць у купальнiку перад хлопцам, якога нiколi раней не бачыла i зусiм не ведае. Калi гулялi ў валейбол i вакол гаманiлi дзяўчаты i хлопцы, гэтае непамыснасцi не ўзнiкала, але цяпер Васiлiна адчула яе i, калi Вiцька адвярнуўся, хуценька накiнула плацце. Ён заўважыў гэту паспешлiвасць, але нiчога не сказаў, нават не пажартаваў, а толькi ледзьве ўлоўна ўсмiхнуўся, даючы ёй магчымасць апрануцца як след.
      У горад яны варочалiся разам. Час быў раннi яшчэ, i Васiлiна ахвотна пагадзiлася не ехаць на аўтобусе, i ганарылася сваёй смеласцю, i была ўдзячна Вiцьку за яго прапанову. Няхай берагам удвая далей, але затое як хораша iсцi басанож па пясчанай, цвёрдай i халоднай, як асфальт, палосцы ля самай вады, захапляцца сонечным бляскам, свежым ветрам, сiнечай чыстага неба. Па рацэ праносiлiся маторкi; буркатлiвыя хвалi з шумам накатвалiся на бераг, казыталi ногi, i трэба было ўцякаць ад першых, самых вялiкiх; Васiлiна, гуляючы з хвалямi, смяялася, а потым стаяла, чакаючы, пакуль накоцiць i бухне па нагах хваля - мяккая, ласкавая i цёплая.
      У маленькiм залiўчыку, сярод багавiння, гайдалася на плынi белая кветка. Гарлачык? Так, ён. Белы гарлачык!
      - Дастаць? - дзелавiта спытаў Вiцька.
      - Не трэба. Там глыбока.
      - Нам гэтая глыбiня па калена. Наперад, сябры!
      Вiцька кiнуў на траву Васiлiнiну сумачку i свой маленькi рукзачок i храбра рынуўся ў раку. Там сапраўды было глыбока, але ён дастаў гарлачык; хацеў сарваць яшчэ i светла-зялёны, падобны на слiву, гарлачыкавы пухiрок, але яна забаранiла. Не расцвiў жа гарлачык. Вiця згадзiўся i, шумна разганяючы ваду нагамi, выбраўся на бераг i падаў гарлачык Васiлiне.
      - На шчасце. Iх на рацэ рэдка стрэнеш.
      - Я iх увогуле на Дзвiне не бачыла.
      - Летась мы знайшлi iх за мостам. А на азяро ездзiлi - ажна белая вада ад гэтых гарлачыкаў. Ды бярыце ж!
      Яна ўдзячна ўсмiхнулася Вiцьку i ўзяла кветку. Белыя пялёсткi, запакаваныя ў зялёныя крышачкi, яшчэ раздвiнулiся слаба, сярэдзiна гарлачыка была закрыта, i буйныя кроплi вады на ёй зiхацелi смарагдавым бляскам. Здалося: у руках цудоўная, казачнай прыгажосцi скрыначка, якую забаронена адчыняць - адчынiш, а яна знiкне зусiм.
      Яны рушылi далей, але цяпер iшлi не ля самай вады, а крыху вышэй, па вузкай сцежцы; ногi грузлi ў гарачым сыпучым пяску. Сцежка ўзбiралася ўсё вышэй i вышэй, пад самы ўзвал, i ўрэшце ля другога ручая, што стрэўся на iх шляху, згубiлася ў густым спляценнi вербалозаў i чаромхi.
      - Мо адпачнем? - спытаў Вiцька i адразу ж дадаў, як бы сцвярджаючы неабходнасць свае прапановы: - Пасядзiм у засенi. У мяне тут у рукзачку i перакус знойдзецца. А?
      - Не, не!
      Васiлiна пайшла наперадзе i iшла хутка, у трывожным чаканнi чагосьцi страшнага i незвычайнага. Сумачку яна ўзяла ў Вiцькi i болей не аддавала, i, калi ён раптоўна кашлянуў, яшчэ больш паскорыла хаду, i ўвесь час прыслухоўвалася да блiзкiх крокаў за спiною. З жалобным чаканнем мiльгалi над вадою стрыжы, i ад iх кароткiх высвiстаў у сэрцы то знiкала, то зноў паяўлялася падазроная недаверлiвасць да Вiцькi. Хiба вядома, якi ён чалавек?..
      Яна так i не паспела даўмецца, што рабiць у выпадку Вiцькавага нападу: гушчар лазнякоў скончыўся, i наперадзе, за рэдкiмi бярозамi, што шнурам цягнулiся па ўзвалу, у дрыготкай туманна-белай сiнечы ўзнiклi гарадскiя гмахi. Па рацэ плылi чоўны. Васiлiна ўздыхнула з палёгкай i вiнавата зiрнула на Вiцьку - зрабiлася сорамна за свае благiя думкi аб iм.
      - Вось i дайшлi. Мне тут блiзенька, праз замчышча.
      - А чым гэта пахне? - Вiцька, зморшчыўшыся, круцiў галавою.
      - Палын. Разагрэўся на сонцы. Таму...
      Палын рос на ўзвалу густа, i пах яго быў гаркаваты, змешаны з пылам, а таму яшчэ больш рэзкi i густы, чым звычайна; вецер гайдаў нiзкiя сцяблiны, лiсце паварочвалася то адным, то другiм бокам, i ад гэтага палыновыя купкi хутка мянялi колер - то рабiлiся бледна-зялёныя, то сiвелi, быццам пасыпаныя попелам.
      - А мо падсiлкуемся? - зноў прапанаваў Вiцька. - Гладка ж я прыбiўся. Ды i не цягнуць жа дамоў перакус гэты...
      Вейкi ў Васiлiны тарганулiся, i яна ўзялася церцi вока - зрабiла выгляд, што нешта трапiла туды. Нечаканая прапанова ўзрадавала, але Васiлiна наважылася было, як гэта вучыла яе Адэля, пагадзiцца не адразу, i тут жа напалохалася, што Вiцька можа пакрыўдзiцца, змянiла свой намер. Чаго ёй баяцца? Горад вунь жа, побач зусiм! Да яе зноў прыйшла ўпэўненасць, бесклапотная цiхая радасць, адчуванне свае прывабнасцi, жаданне слухаць Вiцьку, смяяцца разам з iм, падабацца яму i адчуваць гэта. Яна зноў, як у гульнi ў валейбол, была роўная з iм, не саромелася, нiчога не баялася i адчула сябе вольна i незалежна.
      Бярозкi на ўзвале былi нiзенькiя, але шырокiя - галiны з гэтым лiсцем пачыналiся ад самае зямлi. Раслi i дзве ялiнкi, кучаравыя, з доўгiмi i густымi лапкамi.
      - Ой! Ялiнкi-сястрынкi! - зарадавалася Васiлiна i пабегла.
      Вiцька мернай хадою наблiзiўся да ялiнак, па-гаспадарску агледзеўся вакол; прывабiла яго бярозка, што расла побач; ён паўглядаўся i нечакана падскочыў уверх, схапiў i прыгнуў дрэўца.
      - Навошта ты ламаеш? - абурылася Васiлiна. Было трывожна i радасна ад таго, што яна асмелiлася сказаць яму "ты". - Такая бярозка прыгожая...
      - Шкада табе? Ха-ха! На наш век iх хопiць. Затое па-а-сядзiм. А пах ад бярэзнiку - любата!
      Смеючыся, ён круцiў-ламаў вецце, i хутка наскiдаў пухлую грудку, заслаў яе пiнжаком i шмякнуўся на гэтую пасцель.
      - У-ух! Слаўна! Мой рукзачок нам ай-яй як спатрэбiцца. А ты чаго стаiш? Сядай!..
      Маленькi рукзачок быў умяшчальны. Вiцька выцягнуў адтуль гуркi, каўбасу, сыр, нарэзаны тонкiмi лустачкамi, два вялiзныя памiдоры i нават вузкую i плоскую, як дошчачка, пляшку з вiном. Васiлiне адразу захацелася есцi i зрабiлася нiякавата, што давядзецца браць Вiцькаў пачастунак. А яна можа i не есцi. Яблыкi ёсць!
      Яна выцягнула iх з сумачкi, i Вiцька вiтаў гэта. Яблыкi? Цудоўна! Калi яна не хоча браць яго пачастунак, дык можа абмяняць на яблык усё, што ёй захочацца, нават вiно. Праўда, у яго няма кiлiшкаў, але ён зробiць iх з гурка, гэта вельмi проста: разрэзаў, сярэдзiну выскраб i - налiвай.
      Васiлiна прысела, але рашуча запярэчыла: вiно пiць не будзе! Навошта ёй пiць вiно? Але ў душы была ўзрадавана i гэтымi iмправiзаванымi кiлiшкамi, што стаялi ўжо на газецiне, i тым, што Вiцька прапанаваў памяняць яблыкi на свой пачастунак, i нават тым, што дужа хочацца есцi. Яна пагадзiлася - гэтак ужо ён прасiў! - выпiць адзiн кiлiшак, даўшы сабе строгае абяцанне, што нi кропелькi болей не возьме. Але Вiцька ўвесь час даводзiў, што кiлiшак зусiм маленькi дзве чайныя лыжкi, не больш. Васiлiна прыдзiрлiва агледзела разрэзаны гурок, убачыла Вiцькаву праўду i дала згоду на яшчэ адзiн кiлiшак, але патрабавала, каб Вiцька выпiў два, бо ён жа мужчына i сорамна пiць вiно аднолькава з ёй. Вiцька не пярэчыў.
      Пляшка зусiм незаўважна апусцела. Але затое цяпер Васiлiна ведала - гэтак ёй, прынамсi, здавалася - пра Вiцьку лiтаральна ўсё: i тое, што ён нарадзiўся ў Расонах, i тое, што скончыў тэхнiкум i цяпер працуе на электрастанцыi. Ён мала гаварыў пра сваю работу i яшчэ меней распытваў Васiлiну пра будоўлю, i яна была ўдзячна яму за гэта: цi ж цiкава будзе такому вясёламу хлопцу слухаць пра тое, як тынкуюць сцены!
      Вiцька быў дужа ласкавы i ўважны, i яна пачынала верыць кожнаму яго слову. Смешнымi i нерэальнымi здавалiся ёй нядаўнiя падазронасць i жах. Во каб на яе цяпер паглядзела Адэля! Наўрад цi пахвалiла б яна Васiлiну за такiя паводзiны. Але што ёй Адэля!
      Весялосць у душы мацнела; смех выклiкаў кожны жарт Вiцькi, кожнае яго слова, i Васiлiна заўважыла, што ўсё вакол яе - i неба, i ялiнкi, i лiстота бярозак - смяецца i вагаецца. Напоўлежачы на Вiцькавым пiнжаку, яна закiнула галаву i гучна засмяялася - галава зрабiлася нейкай дужа цяжкай i сама апусцiлася долу, i салодкая млявасць была ва ўсiм целе. На твар навiсала тонкае голле ялiнкi. Васiлiна заплюшчыла адно вока, i сiнявае неба стала падобным на мора, шыпулькi склалiся ў абрысы нейкага карабельчыка, i ён, крыху пагойдаўшыся, паплыў, паплыў гэтым морам; а насустрач паўзла чорная калматая хмара, наблiжалася, шырэла, i карабельчык знiк у ёй, бы хмара праглынула яго. Васiлiна паўглядалася яшчэ i войкнула ад жаху.
      - Ай! Жук! Во ён, во, па шыпульках паўзе! Якi страшэнны!
      Вiцька даў жуку пстрычку; жук знiк невядома куды i раптам падаў аб сабе знак з густой лiстоты бярэзнiку, гудзеў там, сцiшаўся i зноў пачынаў гудзець, пакрыўджана i незадаволена. Васiлiне стала шкада жука, i яна лёгка, сама здзiўляючыся з свае смеласцi, кранула Вiцькаву руку.
      - Навошта? Ён жа нiчо...
      Яна не дагаварыла, адчуўшы на сваiх губах гарачыя Вiцькавы губы, спалохалася, заплюшчыла вочы i ляжала нерухома, прыслухоўваючыся да нязнанага раней гарачага тлуму ў галаве: здалося, што нехта дужы ўзняў яе i нясе да вялiкага вогнiшча, ад якога патыхае гарачынёю; i гэтая гарачыня адразу высушыла рот, але ад яе не было нясцерпна горача, а неяк утульна, мякка, i толькi дыхаць было цяжка.
      Вiцька цалаваў Васiлiнiны шчокi, бровы, шыю; яго рукi паспешлiва гладзiлi яе валасы, расшпiльвалi гузiкi сукенкi... Дотык халодных рук да грудзей быў падобны на кароткi ўдар: Васiлiна замерла, стаiлася на мiг, потым вокамгненна расплюшчыла вочы, адштурхнула Вiцьку.
      - Не трэба! Не трэба! Ах, ну што ж гэта!..
      Ён цягнуў яе да сябе, гладзiў каленi, малiў сесцi. Васiлiна баранiлася ад яго рук i паўтарала, быццам просячы прабачэння:
      - Навошта гэта? Не трэба! Ах, ну кажу ж: не трэба!
      Нечакана Вiцька прыўзняўся, злосна тузануў Васiлiну за руку, i яна ледзьве ўстояла на нагах.
      - I-i-i! I прыкiдваецца яшчэ, недатыка! Чаго брыкаешся?..
      Яна паглядзела на яго, разгублена мiргаючы. Нiчога цяпер не вагалася ў яе вачах, толькi тонка, нудна звiнела ў галаве, цiўкала, быццам недзе далёка хвастаў хто бляху. У адзiн мiг пранеслася ў яе думках усё тое, што здарылася сёння. Ясакар за акном. Размова з Адэляй. Пярэстая мярэжка на дыванку ля ложка. Жартоўная песня Вiцькi i гульня ў валейбол. Берагавая паласа i хвалi ад катэра. Белы гарлачык i, падобны на слiву, пухiрок сярод рачнога багавiння. I яшчэ пах палыну...
      Вiцькаў твар увачавiдкi змяняўся: усе такiя дабрадушныя, сцiплыя абрысы раставалi, расплывалiся i знiкалi зусiм, i пад iмi, як на фотапаперы, кранутай моцным праявiцелем, нараджалiся зусiм iншыя, нязнаныя раней. Не, гэта ўжо не Вiцька, а нейкi iншы чалавек. Недзе бачыла яна такi твар... Але дзе? Дзе ж яна бачыла яго?.. Цяжка прыгадаць... I гэтыя рукi, што цягнуцца да яе, таксама чужыя, невядомыя...
      Васiлiна адштурхнула iх.
      - Адчапiцеся вы! Брыдка!
      Штуршок быў не так што i моцны, але Вiцька не чакаў яго i павалiўся пад ялiнку.
      Васiлiна кiнулася бегчы. Крыўда, як сухая скарынка, асела ў горле, яна штурхала Васiлiну ў плечы, прымушала бегчы не спыняючыся. Але ў гэтай крыўдзе была дваiстасць: крыўдавала не на тое, што Вiцька цалаваў яе, а на абразлiвыя словы, што сарвалiся з яго губ i за якiмi быў нехта чужы i страшэнны, крыўдавала на сябе, на сваю слепату. Як жа гэта яна раней не заўважала, што за жартамi, за ласкавымi словамi Вiцькi хаваецца зусiм iншы чалавек, якi можа i жартаваць, i гаварыць ласкавыя словы, i гаварыць гэтак нядобра!..
      Сцежка, па якой бегла Васiлiна, скончылася раптоўна; за лазнякамi пачынаўся чысты зялёны мурог; стужкаю ляжала Дзвiна, выдавала зусiм не блакiтнай, а крышку зеленаватай, пад колер лiсця; на паваротку рака была шырокая, у буйным зiхатлiвым рабацiннi, што клiнам рассякала Дзвiну - адзiн канец гэтага рабацiння - вастрэйшы - упiраўся ў роўны мурог, а другi iшоў да крутога супрацьлеглага берагу. Сляпучае сонца пыхнула ў твар. Васiлiна азiрнулася. Густыя, дымна-шэрыя лазнякi захiнулi ўзвал, дзе раслi ялiнкi i дзе застаўся Вiцька. Ён не бег за ёю, але яна шпарка, не аглядаючыся болей, пабегла ў бок горада...
      Васiлiна нiчога не сказала Адэлi пра тое, што адбылося з ёю на Дзвiне, нават не прызналася, што ездзiла на маёўку. Але думкi пра тое штохвiлiнна круцiлiся ў галаве, жылi ў душы, i Васiлiна не магла адагнаць iх, i часта заўважала, што не асаблiва пакрыўджана iх прысутнасцю: думкi тыя трывожылi, калi-нiкалi абуджалi непамыснасць, але з iмi не было самотнай адзiноты. Прыгадвалася сiняе неба, маладыя ялiнкi, прагныя Вiцькавы пацалункi; трывожная гарачыня адразу бiла ў шчокi, Васiлiна ўсмiхалася i шукала апраўдання паводзiнам Вiцькi. Калi яна, здаралася, ужо зусiм наважвалася ўсё дараваць яму, у памяцi ўсплывалi словы абразы. Дараваць такое?.. Дзеля чаго?!
      Цяжка было памiрыцца i з гэтымi думкамi, i з успамiнамi: яны ўсё часцей выклiкалi боль, перашкаджалi жыць i працаваць. Брыгадзiр у панядзелак двойчы пасварыўся на Васiлiну за дрэнна зробленую тынкоўку. Адэля спагадлiва маўчала, пра нешта здагадваючыся, вiдаць, але нi пра што не распытвала, толькi зрабiлася надта клапатлiвая.
      У аўторак Адэля ўсё-ткi не вытрымала, заўважыла жартам, што Васiлiна ноччу гаворыць праз сон.
      Васiлiна насцярожылася:
      - А што я такое гаварыла?
      - Вiценька нейкi, вiдаць, снiцца. Усё тое ж: Вiцька! Вiцька! Прызнайся, хто такi? Я iх навылёт бачу. I Вiцькаў, i Мiцькаў - усiх. Параю, калi што якое!
      Васiлiна ўздыхнула, нiчога не адказала.
      - Толькi прашу цябе: не бяры блiзка да сэрца. Нiчога, - спагадлiва параiла Адэля. - Не паддавайся слабасцi. Нiколi! Разумееш?
      Лёгка ёй раiць! Раiць увогуле лёгка, кожны здатны, калi яно цябе не тычыцца!..
      У сераду - хоць дзень i не дужа спякотны быў - Васiлiна стамiлася незвычайна. Думкi пра Вiцьку, пра тое, што адбылося тады на Дзвiне, не давалi спакою, i працы навалiлася - хоць ты каго прасi на дапамогу. Дом праз два днi павiнна была прымаць камiсiя, i прараб з брыгадзiрам лёталi як апантаныя: тое - прыбяры, гэтае - падраўнуй... Дасталося, адным словам. У дадатак да ўсяго чарга ў сталоўцы, амаль гадзiна ляснула, пакуль адстаяла ды паела.
      Вярталася ў iнтэрнат, схiлiўшы галаву, адчуваючы ў руках i плячах цяжасць i нейкi тлум быў галаве. Хацелася спаць. Але адпачыць, вядома, не адразу давядзецца: яе чарга прыбiраць пакой. Трэба памыць падлогу, а потым пайсцi на Дзвiну, прынесцi вады. А мо не хадзiць? Не, трэба: рачная вада на тое, каб далiваць шклянку, дзе стаiць белы гарлачык, што дастаў тады Вiцька на рацэ, ён ляжаў у сумачцы, i Васiлiна прынесла яго дамоў. Гарлачык, праўда, ужо цвiў слаба, пялёсткi пакрысе засыхалi. Але сэрца не хацела пагадзiцца з гэтым, у iм жыло абуджанае чаканне нечага вялiкага, харошага. Васiлiна штодня мяняла ваду, хоць i ведала, што гэта не жывiць кветку. Няхай! Але на дзень якi болей пастаiць!..
      Увайшла ў пакой - дзверы былi незамкнёныя - i спынiлася, уражаная: шклянка з гарлачыкам знiкла. На тумбачцы, там, дзе яна стаяла ранiцаю i дзе стаяла ўсе гэтыя днi, палымнела агняна-чырвоная ваза з трыма вялiзнымi белымi гарлачыкамi.
      Глуха затахкала сэрца.
      Рыпнулi дзверы. Васiлiна хутка павярнулася. Адэля?
      - Ты чаго стаiш? Пераапранайся! - загадала Адэля. Яна была вельмi ўзбуджана. - Зараз жа ён вернецца. Сказаў, што праз гадзiну...
      - Хто?
      - О-о-ох, хiтрая! - Адэля пагразiла пальцам Васiлiне. - Яна не ведае. Вiцька твой прыходзiў!
      - Што яму тут спатрэбiлася?
      - А я ведаю? Пасядзеў, кнiжку пагартаў.
      - Якую кнiжку?
      - Тую вунь... Вяснянку тваю... Цяпер я разумею, чаго ты ад мяне таiлася. Такога хлопца i я б нiкому не паказвала, пакуль не абкруцiла як след!..
      Васiлiна цяжка села на крэсла. Адэлiны словы гучалi цяпер як бы зводдалi, прыглушаныя i незразумелыя, i яна ўсё глядзела на вазу з кветкамi. Вiцька!.. Гэта ж ён прыцягнуў гарлачыкi! I цяпер толькi яна, Васiлiна, можа вызначыць iх лёс: яна можа прыняць iх, можа выкiнуць, i нiхто i нiчога не забаронiць ёй!
      I ад таго, што такая ўлада была ў яе, што яна магла вырашаць лёс гэтых кветак, магла дазволiць Вiцьку ўвайсцi ў гэты пакой i магла забаранiць, магла прагнаць яго i нiводнага слова не сказаць увогуле, Васiлiна адразу паспакайнела i ўсё глядзела на белыя гарлачыкi. Якiя слаўныя! Iх жа болей i не было там, адзiны пухiрок i застаўся. Адшукаў жа недзе!
      Гарлачыкi, вiдаць, расцвiлi нядаўна, мо нават i сёння. На белых пукатых пялёстках дрыжаў агнiсты водблiск барвова-чырвонага шкла; i гэтакi ж водсвет, толькi крыху слабейшы, ружавеў i на вокладцы кнiжкi, што ляжала на столiку ля вазы; вада ў вазе здавалася барвовай, i ў ёй, у глыбi, на самым дне, цвiлi белыя гарлачыкi.
      1957 г.