Жан-Поль Сартр
      Блiзкасць
      Пераклаў Змiцер Колас
      I
      Люлю клалася спаць голая: ёй падабалася лашчыцца аб просцiны, i апроч таго - здаваць бялiзну ў пральню каштавала дорага. Спачатку Анры гэтаму вельмi працiвiўся: дзе гэта бачылi, каб у ложак клалiся голыя, нiхто так не робiць, гэта брыдка. Але ўрэшце i ён паследаваў прыкладу жонкi. Праўда, у яго гэта было хутчэй праз нядбальства. Калi да iх прыходзiлi госцi, ён заўсёды, каб выглядаць важнейшым, трымаўся напружана i быў прамы, як палка (яму падабалiся швейцарцы, асаблiва з Жэневы: ён лiчыў, што ў iх вельмi паважны выгляд - таму што яны заўжды як драўляныя), але ў дробязях ён за сабой не глядзеў: напрыклад, ён быў не надта ахайны i не вельмi часта мяняў майткi; калi Люлю клала iх у бруднае, яна не магла не заўважыць, што праз доўгае шараванне мiж ног на iх ужо ўтварыўся жоўты налёт. Зрэшты, Люлю асабiста неахайнасць не гiдзiла: яна нават неяк зблiжала, ахунала ўсё ў мяккiя ценi - у ямках на згiнах рук, напрыклад; а ангельцаў дык яна ўвогуле не трывала - нейкiя безаблiчныя целы, абсалютна нiчым не пахнуць. I тым не менш мужава неахайнасць Люлю абурала: у яго яна была толькi праз любоў папялегавацца. Ранiцай, прачынаючыся, ён быў з сабою заўсёды такi пяшчотны, а ў свята - халодная вада i шчотка здавалiся яму жудаснай i несправядлiваю карай.
      Люлю ляжала на спiне, усунуўшы вялiкi палец левай нагi ў прарэшак на падкоўдранiку; зрэшты, гэта быў не прарэшак - у гэтым месцы тканiна разышлася па шве. Люлю гэта злавала: "Заўтра трэба будзе зацыраваць", - але яна яшчэ крыху нацягнула нiткi, каб адчуць, як яны лопаюцца. Анры не спаў, але на яго ўжо можна было не звяртаць увагi. Ён сам часта казаў Люлю: як толькi ён заплюшчваў вочы, яго нiбыта аблытвалi магутныя i неадольныя путы i ён не мог варухнуць нават мезеным пальцам. Гэткая вялiзная, укручаная ў павучынне муха. Люлю падабалася адчуваць побач гэта вялiкае цела вязня. "Каб ён быў паралiзаваны i заўсёды ляжаў вось так, нерухома, я сама за iм даглядала б, падцiрала б яго, як дзiцё, i часам пераварочвала б на жывот i пляскала па азадку, а калi б да яго прыходзiла мацi, я знаходзiла б якую-небудзь зачэпку i раскрывала б яго - задзiрала б коўдру, каб яна ўбачыла яго зусiм голага. Яна, вiдаць, так бы i села - яна ж не бачыла яго голага гадоў, мусiць, пятнаццаць". Люлю мякка правяла рукою па мужавым сцягне i лёганька ўшчыкнула за пахвiну. Анры буркнуў, але не варухнуўся. "У поўнай бяссiльнасцi". Люлю ўсмiхнулася: слова "бяссiльнасць" яе заўсёды смяшыла. Калi яна яшчэ кахала Анры i ён вось так, паралiзаваны, ляжаў побач, ёй падабалася ўяўляць, быццам яго з усiх бакоў старанна абкруцiлi i ўвязалi нейкiя малюпасенькiя чалавечкi накшталт тых, што яна бачыла на малюнку, калi яшчэ дзяўчынкай чытала гiсторыю пра Гулiвера. Яна часта называла Анры Гулiверам: яму гэта падабалася, бо iмя было ангельскае i надавала Люлю адукаваны выгляд; але ён хацеў, каб яна яшчэ i вымаўляла яго з ангельскiм акцэнтам. "Як ужо яны мне абрыдлi! Калi хацеў сабе мець кагосьцi адукаванага, няхай бы ажанiўся з той Жанаю Бедэр, грудзi ў яе з кулачок, затое яна ведае пяць моваў. Божа, раней, калi мы яшчэ ездзiлi па нядзелях у Со, я так сумавала ў яго крэўных, што хапала першую лепшую кнiгу, якая трапiцца, i заўсёды нехта падыходзiў i глядзеў: што я чытаю? А яго сястрычка пыталася: "Вы разумееце, Люсi?.." Яны лiчаць, што ў мяне не стае выхавання. Вось швейцарцы дык гэтыя, вядома, гэта людзi выхаваныя, бо яго сястра выйшла замуж за швейцарца, i той зрабiў ёй пяцярых дзяцей. Ён iх паважае за адны ўжо iхнiя горы. А я не магу мець дзяцей - такая ў мяне фiзiялогiя, што тут зробiш, але я нiколi не думала, што лiчыцца выхаваным тое, што робiць ён, калi iдзе са мной у горад i ўвесь час толькi i бегае ў прыбiральнi, а я павiнна чакаць i перыцца на вiтрыны - на каго я тады падобная? - а ён выходзiць пасля i, як нейкi стары дзед, згiнаючы ногi, падцягвае штаны".
      Люлю выняла палец з прарэшка i крыху паварушыла нагамi, ёй было прыемна адчуваць сваю жвавасць побач з гэтым млявым, знерухомленым целам. Да яе вуха данеслася цiхае булькатанне: "Бурчыць у жываце; як я гэта ненавiджу, нiколi немагчыма зразумець, у каго гэта - у яго цi ў мяне". Яна заплюшчыла вочы: "Нейкая вадкасць пералiваецца ў мяккiх, перакручаных трубках; i так ва ўсiх у Рырэты i ў мяне (не хачу пра гэта думаць, ад гэтага толькi пачынае балець у жываце). Ён кажа, што любiць мяне, але ж ён не любiць маiх вантробаў: каб яму паказалi ў слоiку мой апендыкс, ён бы яго не пазнаў; увесь час мяне цiскае, а каб яму сунулi ў рукi слоiк, ён бы нiчога i не адчуў, i не падумаў бы: "Гэта належыць ёй". А трэба было б, каб чалавека любiлi цалкам - i стрававод, i пячонку, i кiшкi. А можа, iх не любяць, таму што не прызвычаiлiся? Можа, каб iх бачылi ўвесь час - як нашыя рукi цi плечы, - дык iх таксама любiлi б? Напэўна, марскiя зоркi любяць адна адну болей, чым мы: яны, калi вылазяць на пляж пагрэцца на сонейку, высоўваюць страўнiк - каб ён трошкi праветрыўся, i ўсе могуць яго пабачыць. Цiкава, а кудой бы мы высоўвалi свой - праз пуп?" Яна заплюшчыла вочы, i перад ёй адразу закруцiлiся сiнiя кругi - як учора, на кiрмашы. "Я страляла ў iх гумовымi стрэламi, i ў iх былi лiтары, якiя запальвалiся, па адной, кожны раз, як пацэлiш, i потым складалася назва горада; але ён так i не даў мне выбiць цалкам "Дыжон" са сваёю манiяй ляпiцца ззаду; Божа, як я ненавiджу, калi да мяне лезуць ззаду; вось бы добра было, каб у мяне ўвогуле не было спiны: я цярпець не магу, калi са мной нешта робяць, а я пры гэтым нiчога не бачу, i галоўнае - немагчыма ўбачыць iх рук, толькi адчуваеш, як яны ходзяць уверх-унiз, i нiколi не здагадаешся, куды яны цэляць; яны на вас зырацца на ўсе вочы, а вы iх нават не бачыце; яму гэта больш за ўсё падабаецца; Анры дык такое ў галаву нiколi не прыйдзе, а гэты толькi i думае, каб прыляпiцца ззаду, хоць ведае, што я памiраю ад сораму, што ў мяне гэты зад ёсць; калi мне сорамна, дык гэта яго яшчэ больш распаляе; не хачу пра яго думаць (ёй раптам зрабiлася страшна), хачу думаць пра Рырэту". Яна думала пра Рырэту штовечар у аднолькавы час, якраз перад тым, як Анры ўва сне пачынаў трызнiць i енчыць. Але цяпер нешта перашкаджала, у думкi пастаянна стараўся пралезцi iншы, на нейкае iмгненне яна нават убачыла чорныя кучаравыя валасы i падумала: "Ну вось, пачынаецца", - яе прабрала дрыготка; нiколi не ведаеш, што потым выйдзе: калi твар, дык няхай яшчэ, але бывалi ночы, калi яна была няздольная заплюшчыць вачэй ад брыдкiх успамiнаў. "Гэта жудасна, калi ў мужчыне ведаеш усё, асаблiва гэта. З Анры ўсё iначай, я яго магу ўяўляць з галавы да ног, i мяне гэта адно замiлоўвае: ён такi млявы, мяккi, i цела ў яго бясколернае, шэрае, толькi жывоцiк ружовенькi; ён кажа, што ў добра складзенага мужчыны, калi ён сядзiць, на жываце павiнна быць тры складкi, а ў яго iх шэсць, толькi ён лiчыць кожную другую i не хоча заўважаць астатнiя". Раптам яна ўспомнiла пра Рырэту, i ёй зрабiлася прыкра: "Люлю, вы яшчэ не ведаеце, што такое прыгожае мужчынскае цела". Смех, натуральна - ведаю; яна, вядома ж, мае на ўвазе - цвёрдае, як камень, з маслакамi, а мне такое не падабаецца, у Патэрсана было такое, дык я, калi ён мяне сцiскаў, адчувала сябе як нейкi вусень; за Анры я таму i пайшла, што ён мяккi i нагадвае свяшчэннiка; усе свяшчэннiкi - такiя пухленькiя, як жанчынкi, асаблiва ў сваiх сутанах, можна нават падумаць, што ў iх на нагах панчохi; памятаю, калi мне было пятнаццаць, мне ўвесь час карцела пацiху задзерцi iм расу i паглядзець на iх мужчынскiя ногi i на майткi - мяне, напэўна, вельмi здзiвiла б, каб у iх там нешта было, памiж ног; адной рукою я трымала б сутану, а другою ласкава так павяла б уверх, уздоўж ног - туды, куды ўсе разумеюць; урэшце, мне не тое каб вельмi падабалiся жанчыны, але гэтая мужчынская штуковiна, калi яна пад плаццем, - яна такая пяшчотненькая, як вялiкая кветка, а галоўнае - яе нiколi па-сапраўднаму немагчыма ўзяць у рукi; каб яна хоць магла паляжаць спакойна, дык не - адразу пачынае варушыцца, як нейкi звярок, i цвярдзее, мяне гэта заўсёды палохае; калi яно цвёрдае i прамое, як палка, яно адразу робiцца грубым i жорсткiм; каханне ўсё-такi жудасная брыда! Анры я любiла якраз за тое, што яго маленькая штучка не цвярдзее нiколi; яна нiколi не падымае галоўкi, гэта нават мяне весялiла, i я часам яе цалавала; i зусiм я яе не баюся - не больш за бязвiннае дзiцятка; а па вечарах я брала яго мяккую штучку ў рукi, а ён чырванеў i, уздыхаючы, адварочваўся, i я на яе не цiснула, i мы так доўга ляжалi, пакуль ён не засынаў. Тады я клалася на спiну, i думала пра свяшчэннiкаў, пра нешта чыстае, пра жанчын, i лашчыла сабе спачатку жывот, свой прыгожы роўны жывот, i апускала рукi, апускала, i прыходзiла прыемная асалода; я толькi сама ўмею рабiць сабе прыемна".
      Кучаравыя валасы, валасы мурына. I трывога ў горле стаiць камяком. Але яна моцна сцiснула павекi, i ўрэшце выйшла вуха, маленькае малiнавае Рырэцiна вуха, крыху залацiстае, нiбы зробленае з цукровага ледзяша. Але звычайнага задавальнення не ўзнiкла, бо ў той самы момант Люлю пачула Рырэцiн голас. Ён быў пiсклявы i катэгарычны i таму заўжды раздражняў Люлю: "Мiлая мая Люлю, вы павiнны паехаць з П'ерам; гэта адзiная разумная рэч, якую варта зрабiць". "Рырэта мне, вядома, падабаецца, але мяне раздражняе, калi яна пачынае напускаць на сябе важнасць i сама ж захапляецца тым, што кажа". Напярэдаднi, у кавярнi "Пад купалам", Рырэта схiлiлася да яе i з гэткiм разумным, крыху няўважлiвым выглядам прамовiла: "Вы не можаце больш заставацца з Анры, вы ж яго не любiце, гэта было б злачынства". "Яна не выпускае нiводнага выпадку, каб не сказаць пра яго блага, а я лiчу, што гэта няветлiва: ён заўсёды быў з ёй вельмi прыязны; ну, не люблю я яго - магчыма, але ж не Рырэце мне пра гэта казаць; у яе наогул - усё проста i лёгка: любiш - не любiш; а я - не такая простая. Перш за ўсё, у мяне ёсць свае звычкi, я да яго прызвычаiлася, дый потым - ён мне падабаецца, ён мой муж. Як бы мне хацелася яе пабiць, мне заўсёды карцiць зрабiць ён балюча, таму што яна тлустая". Гэта было б злачынства... "Яна тады падняла руку, i я ўбачыла яе падпаху; мне заўжды падабаецца, калi на ёй нешта без рукавоў, каб рукi былi голыя". Падпаха. Яна разявiлася, як рот, i Люлю ўбачыла шызае, трошкi пакамячанае зморшчынкамi цела, пакрытае кучаравенькiмi валосiкамi, падобнымi да завiтай прычоскi. П'ер называе яе "пухлявенькая Мiнерва", ёй гэтая мянушка страшэнна не падабаецца". Люлю ўсмiхнулася, прыгадаўшы свайго малодшага брацiка, Рабэра, - як ён аднойчы спытаў, убачыўшы яе ў камбiнацыi: "Чаму ў цябе валасы пад рукамi?" - а яна яму адказала: "Гэта такая хвароба". Яна любiла апранацца перад брацiкам, бо ў яго заўсёды ўзнiкалi забаўныя думкi. "Цiкава, i дзе ён iх толькi знаходзiць?" Ён перабiраў усе Люлюiны рэчы, клапатлiва складаў сукенкi, у яго такiя спрытныя рукi, пазней з яго выйдзе вялiкi кравец. "А што, цудоўнае рамяство, а я буду яму маляваць тканiны. Забаўна ўсё-такi, каб дзiцё марыла зрабiцца краўцом; каб я была хлопец, дык я, напэўна, хацела б быць даследчыкам цi акторам, але ўжо не краўцом; але ён заўсёды быў летуценнiк, не надта гаваркi, нешта думае ўвесь час сваё; а я хацела б быць мнiшкай - каб хадзiць i збiраць ахвяраваннi па розных прыгожых маёнтках. Я адчуваю, як вочы ў мяне мякчэюць i ўсё цела таксама, зараз засну. Уяўляю сабе мой прыгожы бледны твар пад вялiкiм каптуром, вось калi б у мяне быў далiкатны i добра выхаваны выгляд. Я ўваходзiла б у сотнi цёмных перадпакояў. Але пакаёўка амаль адразу запальвала б святло, i я бачыла б фамiльныя карцiны з партрэтамi, бронзавыя статуэткi на столiках з гнутымi ножкамi. I вешалы. Да мяне выходзiла б панi, з маленькаю запiсной кнiжачкай i банкнотай на пяцьдзесят франкаў: "Вазьмiце, сястра мая". - "Дзякую, васпанi, няхай дапаможа вам Бог. Да пабачэння". Але я была б не сапраўдная мнiшка. У аўтобусе я часам пачынала б строiць вочкi якому-небудзь тыпчыку: ну, ён спачатку слупянеў бы, вядома, а пасля чапляўся б да мяне на вулiцы i мянцiў розную лухту - тады я нацкоўвала б на яго палiцэйскага i яго забiралi б. А ахвяраваныя грошы я пакiдала б сабе. Што б я на iх купляла? СУПРАЦЬЯДДЗЕ. Iдыятызм". Вочы размякаюць - прыемна, быццам iх абмакнулi ў ваду, i ва ўсiм целе такая ўтульнасць. Прыгожая зялёная папская карона, са смарагдамi i ляпiс-лазуркам. Яна пачала круцiцца, круцiцца i раптам абярнулася жудаснай бычынаю галавой; але Люлю гэта не спалохала, яна толькi прамармытала: "Ратуся... каслацёр... усё". Сярод бясплодных палёў марудна цякла доўгая чырвоная рака. Люлю ўспомнiлася ручная мясарубка, потым брыльянцiн. "Гэта было б злачынства!" Яна аж падскочыла i ўся напружылася, уперыўшыся злымi вачыма ў цемру. "Яны катуюць мяне, няўжо iм гэта няясна? Я выдатна разумею, што Рырэта робiць усё з сама добрымi намерамi, але калi ўжо яна такая разумная з iншымi, дык павiнна ж яна зразумець, што i мне трэба падумаць. Як ён заявiў: "Прыйдзеш!" - i паглядзеў такiмi вачыма - як вуголле. "Паедзеш са мной, да мяне, я хачу, каб ты ўся мне належала". Ненавiджу яго гэтыя вочы, калi ён строiць з сябе гiпнатызёра; так мне цiскаў руку - як цеста мясiў; калi толькi ўбачу гэтыя вочы, дык заўсёды чамусьцi прыгадваюцца валасы ў яго на грудзях. "Прыйдзеш. Я хачу, каб ты ўся належала мне", - як гэта можна казаць падобныя рэчы? Я ж яму не сабака.
      А я тады села i ўсмiхаюся: раней яшчэ спецыяльна напудрылася, вочы падвяла - ён жа гэта любiць, - а гэты нiчога нават не заўважыў; ён, па-мойму, наогул глядзiць не на твар, а толькi на грудзi; вось бы я хацела, каб яны ў мяне ссохлiся - каб яго пазлаваць; праўда, яны i так у мяне невялiкiя, лiчы, нават маленькiя... "Паедзеш са мной, у Нiцу, на маю вiлу". Кажа, яна ў яго белая, з мармуроваю лесвiцай. Насупраць самага мора. I яшчэ кажа: "Будзем хадзiць там цэлы дзень голыя". Забаўна, вiдаць, сябе адчуваеш, калi ўвесь голы iдзеш па лесвiцы; няхай падымаецца першы, каб на мяне не глядзеў, а то я нагi не змагу падняць, буду толькi слупом стаяць i марыць, каб ён аслеп; але што гэта зменiць: калi ён побач, у мяне заўсёды такое ўражанне, быццам я голая. А як ён схапiў мяне тады за плечы i нiбыта са злосцю кажа: "Ты ўтрэскалася ў мяне, ты мяне любiш!" - я аж спалохалася, кажу: "Ага". А ён: "Я хачу зрабiць цябе шчаслiвай, мы будзем ездзiць катацца - на машыне, на параходзе, паедзем у Iталiю, я падару табе ўсё, што захочаш". Кажа, у яго на вiле амаль няма мэблi, дык мы будзем спаць на падлозе - проста, маўляў, будзем класцiся на матрац. I яшчэ хоча, каб я спала ў яго ў абдымках; буду адчуваць, як ён пахне; увогуле, мне падабаюцца яго грудзi - яны такiя шырокiя, загарэлыя, але ж на iх цэлы лес валасоў; як бы мне хацелася, каб у мужчын не было валасоў на целе; у яго яны такiя чорныя, мяккiя - як мох; часам я iх нават люблю палашчыць, але бывае аж млосна робiцца, я ўсё стараюся ад яго адсунуцца, а ён так i лепiць мяне да сябе. Захоча, каб я спала ў яго ў абдымках, i будзе цiскаць мяне сваiмi рукамi, а я буду чуць, як ён пахне; а калi ўжо зусiм зробiцца цёмна, да нас будзе далятаць шолах мора; ён такi, што здольны мяне пабудзiць сярод ночы, калi яму толькi захочацца; я з iм, напэўна, нiколi спакойна не высплюся, хiба што толькi калi ў мяне пачнуцца мае справы - тады ўжо, прынамсi, ён не будзе да мяне лезцi; але, па-мойму, ёсць мужыкi, якiя здольныя на гэта, нават калi жанчыны не схiльныя, i пасля ў iх на жываце застаецца кроў, чужая кроў; напэўна ж, яна i на прасцiнах, i паўсюль - як гэта брыдка; i навошта нам наогул гэтыя целы?"
      Люлю расплюшчыла вочы, на фiранках ляжала чырвонае святло, што сачылася з вулiцы, чырвоная пляма адбiвалася ў люстры; Люлю падабаўся гэты чырвоны колер; фатэль, што стаяў насупраць акна, вымалёўваўся на яго фоне вычварным ценем. На падлакотнiку вiселi складзеныя Анры штаны, шлейкi звiсалi ў паветры. "Трэба купiць яму новыя вушкi да шлеек. О! Не хачу, не хачу я ехаць! Будзе там цалаваць мяне цэлымi днямi, i я буду належаць яму - буду яго ўцеха, а ён будзе зырыцца на мяне ўвесь час i думаць: "Вось мая ўцеха, я мацаў яе там i там i магу памацаць яшчэ, калi захочацца..." А тады, у Пор-Руаяль!.." Люлю некалькi разоў дала нагамi па прасцiне: яна ненавiдзела П'ера, калi прыгадвала, што было ў Пор-Руаяль. Яна зайшла тады за плот i, вядома ж, думала, што ён застаўся ў машыне, разглядае карту, i раптам глядзiць: ён па-воўчы падкраўся ззаду i падглядае. Люлю выпадкова трапiла нагой у Анры: "Зараз прачнецца". Але Анры толькi буркнуў: "Уф-ф-ф!" - i не прачнуўся. "Як бы я хацела пазнаёмiцца з нейкiм прыгожым маладым чалавекам, чыстым, як дзяўчына; мы нiколi не дакраналiся б адно да аднаго: гулялi б па беразе каля мора, трымалiся б за рукi, а ўвечары клалiся б у два аднолькавыя ложкi, побач, i ляжалi б, як брат i сястра, i гаманiлi б да самага ранку. Цi лепей нават было б жыць з Рырэтай; жанчыны, калi адны, - гэта ж так цудоўна; у яе такiя таўсмаценькiя, гладзенькiя плечыкi; я, без маны, - сапраўды адчувала сябе няшчаснай, калi яна кахала Фрэснеля, ажно сумна рабiлася, калi думала, што ён яе лашчыць: мякка так, паволi гладзiць яе па плячах i па баках, а яна ўздыхае. А цiкава, якi ў яе твар, калi яна ляжыць уся голая пад мужчынам? I адчувае, як яго рукi гуляюць у яе па целе? Я дык нi за якiя грошы ў свеце да яе не дакранулася б, ды я i не ведала б, што з ёй рабiць, нават каб яна сама захацела, каб сказала мне: "Я хачу, калi ласка", - я не ведала б; затое каб я была невiдзiмка, я хацела б пабачыць, як з ёй займаюцца гэтым, i паглядзець на яе твар (не думаю, каб яна i тады выглядала Мiнервай), а я цiхутка лашчыла б яе рассунутыя каленi, яе ружовенькiя каленкi, i чула б, як яна енчыць". З ссохлага горла ў Люлю вырваўся кароткi смяшок: "Бываюць жа часам такiя думкi". Аднойчы яна прыдумала, што П'ер хацеў згвалцiць Рырэту. "А я быццам яму дапамагала, трымаючы яе за рукi. А ўчора. Як у яе гарэлi шчокi, калi мы сядзелi ў яе на канапе, зусiм побач, яна нават ногi сцiснула, а мы сядзелi i маўчалi; вось мы заўсёды сядзелi б так i маўчалi". Анры захроп, i Люлю свiснула. "Я тут ляжу, не магу заснуць, нервуюся, а ён храпе, дурань. Не, каб абняў, папрасiў, сказаў: "Ты ў мяне ўсё, Люлю, я кахаю цябе, не едзь!" - я, можа, i зрабiла б дзеля яго такую ахвяру, засталася б, а што - засталася б з iм, на ўсё жыццё, каб зрабiць яму гэтым прыемна".
      II
      Рырэта села на тэрасе ў кавярнi "Каля сабора" i заказала порцыю порта. Яна адчувала сябе стомленай i злой на Люлю: "...i ад порта ў iх пахне коркам. Люлю - зразумела, ёй на гэта напляваць: яна п'е толькi каву; але ж нельга, урэшце, пiць каву, калi час аперытыву; а гэтыя тут толькi каву i п'юць цэлы дзень, цi каву з вяршкамi - на iншае ў iх грошай няма; як ужо iх у кавярнi гэта, напэўна, даводзiць, я дык дня не вытрымала б, выклала б iм усё проста ў твар, гэта ж не тыя людзi, з якiмi трэба цырымонiцца. Не разумею, чаму яна прызначае сустрэчы заўсёды на Манпарнасе; не, каб у "Мiры" цi ў "Пам-пам", ёй жа гэта таксама побач, а мне не трэба было б так далёка цягнуцца ад працы; проста выказаць не магу, якi сум глядзець увесь час на гэтыя пысы. Толькi выпадае хвiлiнка, абавязкова я павiнна бегчы сюды; ну, на тэрасе яшчэ куды нi йшло, а ўсярэдзiне - там жа смярдзiць ад бруднай бялiзны; цярпець не магу няўдачнiкаў. Дый на тэрасе нiякавата, я ж усё-такi ў чыстым; вось ужо людзi, напэўна, праходзяць мiма i дзiвяцца, што я раблю ў такой кампанii; яны ж нават не голяцца; а жанчыны? - наогул невядома на што падобны. Усе вакол, мусiць, думаюць: "Што яна тут робiць?" Я ведаю, улетку сюды часам завiтваюць даволi багатыя амерыканкi, але цяпер, вiдаць, з гэтым нашым урадам яны толькi да Англii i даязджаюць - таму i гандаль раскошай не iдзе, сёлета я прадала аж напалову меней, чым летась за такi ж час, а што ўжо казаць пра iншых: я ж у фiрме найлепшая, мне сама панi Дзюбеш казала; шкада гэтую нябогу Ёнэль - зусiм не ўмее гандляваць, за гэты месяц, мусiць, i гроша не выйграла больш за свой тарыф; пастаiш так цэлы дзень на нагах - так потым хочацца трошкi расслабiцца, пасядзець дзе-небудзь ва ўтульным месцейку, каб усё было прыгожа, камфортна, выгодна, каб абслуга была выхаваная, хочацца заплюшчыць вочы i нi ў чым ужо сябе не стрымлiваць, i яшчэ было б цудоўна, каб была музыка, цiхуткая такая, прыглушаная, i дарэчы, не так ужо гэта i дорага - можна часам i ў дансiнг "Амбасадор" схадзiць; а тут гэтыя гарсоны - ну такiя нахабныя: адразу вiдаць важдаюцца ўвесь час з рознай драбязой; хiба што гэты брунецiк, што мяне абслугоўвае, - нiчога такi, прыязны; а Люлю дык, вiдаць, падабаецца бачыць вакол сябе гэтых тыпаў, яна ўвогуле напалохалася б, каб ёй спатрэбiлася пайсцi ў якое шыкоўнае месца; яна ж нiколi ў сабе не ўпэўненая, i заўсёды, як толькi мужчына з добрымi манерамi, дык яна бянтэжыцца. Луi, напрыклад, ёй не падабаўся; але ўжо тут, я думаю, яна адчувае сябе цудоўна, некаторыя ж тут нават без накладных каўнерыкаў, такi ўжо жабрацкi выгляд, сядзяць са сваiмi пiпкамi, а яшчэ так на вас i зiркаюць, i нават не падумаюць, каб хоць не так яўна было, адразу вiдаць, што iм нават за жанчыну няма чым заплацiць, хоць у гэтым квартале такога дабра хапае, аж брыдка; здаецца, зараз так вас i праглынуць, нават няздольныя культурна паказаць, што яны вас жадаюць, каб хоць павярнуць усё неяк, каб вам прыемна было". Падышоў гарсон:
      - Ваша порта, паненка, сухое, як i прасiлi.
      - Ага, дзякуй.
      Прыязным голасам ён дадаў:
      - Надвор'е якое сёння, цуд!
      - Ды даўно ўжо пара б, - адказала Рырэта.
      - Ваша праўда, здавалася, зiма ўжо нiколi не скончыцца.
      Ён пайшоў, i Рырэта правяла яго позiркам. "Падабаецца мне гэты гарсон, падумала яна, - умее трымацца на сваiм месцы: i не фамiльярны, i заўсёды знойдзе патрэбнае слова, кожнага ўважыць".
      Яна заўважыла, што на яе настойлiва пазiрае нейкi худы i гарбаваты юнак, i, пацiснуўшы плячыма, павярнулася да яго спiнай. "Калi хочаш строiць жанчынам вочкi, навучыся спачатку мяняць бялiзну. Так яму i скажу, калi толькi надумае прычапiцца. I ўсё-ткi цiкава, чаму яна дагэтуль яго не кiне? Не хоча, каб Анры пакутаваў. Вясёленькiя рэчы - жанчына не мае права псаваць сабе жыццё дзеля нейкага iмпатэнта". Рырэта цярпець не магла iмпатэнтаў - фiзiчна iх не выносiла. "Яна павiнна з'ехаць, - падсумавала яна, - тут вырашаецца яе шчасце! Так ёй i скажу: нельга гуляць са сваiм шчасцем. Не буду я ёй нiчога казаць, усё, кончана, сто разоў ужо казала, чалавека немагчыма зрабiць шчаслiвым, калi ён сам гэтага не хоча". Рырэта раптам адчула ў галаве абсалютную пустату: яна была вельмi стомленая, вочы ў яе апусцiлiся i ўтаропiлiся на налiтае ў кiлiшку порта, клейкае i густое, як распушчаны цукар; нечый голас бесперастанку паўтараў у ёй: "Шчасце, шчасце", - i слова здавалася такiм прыгожым, пяшчотным, важным, i яна падумала, што, каб на конкурсе газеты "Пары-Суар" у яе спыталi, што яна думае, яна сказала б, што гэта найпрыгажэйшае слова ў французскай мове. "Цi хто думаў пра гэта? Яны ж адказвалi: энергiчнасць, смеласць - а ўсё таму, што там былi адны мужчыны, а трэба было спытацца ў жанчын, бо менавiта жанчыны i могуць знайсцi такое; наогул трэба было даваць дзве прэмii - адну мужчынам, i найпрыгажэйшае слова ў iх было б Чэсць, а другую жанчынам - i я яе выйграла б, я сказала б: "Шчасце"; Чэсць i Шчасце, нават гучыць вельмi падобна - забаўна. Вось я i скажу ёй: "Люлю, вы не маеце права выпускаць свайго шчасця. Вашага шчасця, Люлю, вашага Шчасця". Я дык, напрыклад, лiчу П'ера вельмi добрым: па-першае, гэта сапраўдны мужчына, а галоўнае - разумны i, што таксама не лiшняе, - мае грошы, ён жа зможа ўлагоджваць яе ва ўсiм. Па-мойму, ён наогул з тых мужчын, што ўмеюць згладзiць усякiя дробныя цяжкасцi ў жаночым жыццi, а жанчыне гэта так прыемна; мне заўжды падабалася, калi мужчыны ўмеюць загадваць, тут трэба мець такую асаблiвую струнку: вось ён - як умее гаварыць з гарсонамi, з рознымi там адмiнiстратарамi ў гасцiнiцах, i яму падпарадкуюцца! Я называю гэта - "мець самавiтую постаць". А Анры гэтага, мусiць, больш за ўсё i не стае. I апроч таго - трэба ж пра здароўе падумаць, асаблiва пасля таго, што ў яе было з бацькам, трэба ж пасцерагчыся, а то цудоўна, вядома, быць такой худзенькай, што аж свецiшся, - не есць нiколi, не спiць, прыкархне на чатыры гадзiнкi за ноч - i давай подбегам па ўсiм Парыжы, ды цэлы дзень, каб толькi дзесь уваткнуць якую новую замалёўку тканiны; а ёй патрэбны строгi рэжым: няхай нават есць мала за раз - калi ласка, але ж тады часта i заўжды ў прызначаны час. А то як засадзяць у сухотную лячэбнiцу - тады парадуецца".
      Няцямным позiркам Рырэта ўтаропiлася на гадзiннiк на скрыжаваннi Манпарнас, стрэлкi паказвалi адзiнаццаць дваццаць. "Не разумею я гэтую Люлю, вось ужо ў каго дзiўны тэмперамент, нiколi не разбярэш, падабаюцца ёй мужчыны цi ёй з iмi брыдка; але ўжо з П'ерам, прынамсi, яна мусiць быць задаволеная, хоць крыху можа забыцца пра таго леташняга свайго тыпчыка - Рабу. Рабы, як я яго называла". Успамiн развесялiў Рырэту, але яна не дазволiла сабе ўсмiхнуцца, заўважыўшы, што худы юнак па-ранейшаму глядзiць на яе, - яна злавiла яго позiрк, калi паварочвала галаву. У Рабу ўвесь твар быў у чорных кропках, i Люлю дзеля забавы выцiскала iх пазногцямi. "Фу, паскудства, аж млосна робiцца, але што зробiш - яна ж нават не ведае, што такое прыгожы мужчына. Ах! Як я люблю зграбненькiх мужчын - гэта ж так сiмпатычна, калi ў мужчын прыгожыя рэчы: кашулi, гэтыя iх чаравiкi, а прыгожыя казытлiвыя гальштучкi!.. Ну, вядома, усё строгае - можа быць, - але ж такое ласкавае, i ва ўсiм адчуваецца сiла, ласкавая сiла: напрыклад, гэты iх пах ангельскага тытуню, змяшаны з адэкалонам; а якая ў iх скура, калi паголяцца, - гэта ўжо... вядома, гэта яшчэ не жаночая, але такая, ну, быццам добра выдубiлi; а iх дужыя рукi - абдымаюць вас, а вы кладзяце iм галаву на грудзi i адчуваеце ласкавы, дужы пах дагледжанага мужчыны, а яны шэпчуць ласкавыя словы; i ўсё такое прыгожае - прыгожыя, строгiя чаравiкi з бычынай скуры, i яны шэпчуць: "Любая мая, мiлая мая, любая", - i адчуваеш, як усё ўсярэдзiне ажно млее", - Рырэта ўспомнiла пра Луi, якi яе кiнуў летась, i ў яе сцiснулася сэрца: "Вось ужо хто любiў толькi сябе, толькi i ўмеў, што манернiчаць: гэтая яго жуковiна з пячаткай, залаты партсiгар, усякiя манii... Якiя ж яны ўсё-такi бываюць часам псяюхi, яшчэ горшыя за жанчын. Не, лепш за ўсё - мужчына гадоў пад сорак, каб за сабой яшчэ даглядаў, валасы з сiвiзной на скронях, зачасаныя назад, гэткi сухi, шырокiя плечы, спартовы выгляд, i галоўнае - каб ведаў жыццё i быў вельмi добры, бо некалi сам папакутаваў. Люлю - гэта ж зусiм дзяўчо, ёй яшчэ пашанцавала, што ў яе такая сяброўка, як я, бо П'еру ўсё гэта пачынае ўжо надакучаць, i некаторыя на маiм месцы даўно б пакарысталiся, а я - наадварот, угаворваю яго ўвесь час пацярпець яшчэ, а калi ён са мной ласкавы трошкi больш, чым трэба, - раблю выгляд, што не заўважаю, пачынаю гаманiць пра Люлю i заўсёды знаходжу слова, каб паказаць яе з выгоднага боку, але ж яна гэтага не заслугоўвае, яна нават не ўсведамляе, як ёй шанцуе, вось пажыла б трошкi адна, як я, калi Луi мяне кiнуў, дык убачыла б, што такое вярнуцца дадому ўвечары, адпрацаваўшы ўвесь дзень, i ўбачыць, што ў пакоi ў цябе пуста, а самой памiраць ад жадання пакласцi хоць каму-небудзь галаву на плячо. Адкуль яшчэ толькi бярэцца смеласць устаць назаўтра, i iсцi зноў на працу, i быць прываблiвай i вясёлай, i ўсiх яшчэ падбадзёрваць - калi самой, здаецца, лепш памерцi, чым жыць так далей".
      Гадзiннiк выбiў палову дванаццатай. Рырэта падумала пра шчасце, пра сiнюю птушку, птушку шчасця, непакорную птушку любвi. I раптам схамянулася: "Люлю спазняецца на паўгадзiны - усё як звычайна. Яна нiколi не кiне мужа, у яе на гэта не хопiць сiлы волi. Па сутнасцi, яна застанецца з Анры толькi дзеля рэспектабельнасцi: здраджвае яму, але думае, што калi ўжо ёй кажуць: "Панi", дык гэта не лiчыцца. А што яна пра яго расказвае - яго ж, здаецца, павесiць мала, але паспрабуйце ёй нагадаць, што яна сама яшчэ ўчора казала: яе аж трасе ад гневу. Не, я ўжо зрабiла ўсё, што магла, i сказала ўсё, на што была здольная, - тым горш для яе, пасля няхай наракае сама на сябе".
      Перад саборам спынiлася таксi, i з яго выйшла Люлю. Яна несла вялiкi чамадан, i твар у яе быў крыху ўрачысты.
      - Я кiнула Анры, - крыкнула яна яшчэ здалёк.
      Яна падышла, згiнаючыся пад цяжарам чамадана. На губах у яе была ўсмешка.
      - Як, Люлю? - аслупянела прамовiла Рырэта. - Няўжо вы хочаце сказаць, што?..
      - Але, - сказала Люлю. - Кончана, я кiнула яго.
      Рырэта ўсё яшчэ не магла паверыць:
      - I ён гэта ведае? Вы сказалi яму?
      Люлю зрабiла гнеўныя вочы i вымавiла:
      - А як жа ж!
      - Ну-у, Люлюшачка!
      Рырэта не ведала, што i думаць, але вырашыла, што ва ўсякiм выпадку Люлю трэба падбадзёрыць.
      - Як гэта добра, - сказала яна, - якая ж вы смелая.
      Ёй хацелася дадаць: "Цяпер вы бачыце, што гэта было зусiм не цяжка". Але яна ўтрымалася. Люлю дазволiла на сябе палюбавацца. На шчоках у яе была чырвань, вочы гарэлi. Яна села, паставiўшы чамадан побач з крэслам. На ёй было шэрае ваўнянае палiто i светла-жоўты пуловер з закручаным каўняром. Але на галаве не было шапкi. Рырэце не падабалася, калi Люлю хадзiла без шапкi, i ў яе адразу ўзнiкла знаёмае пачуццё, у якiм дзiўна спалучалiся i папрок, i паблажлiвая ўсмешка, - Люлю заўсёды яго выклiкала. "Што мне ў ёй падабаецца, падумала Рырэта, - дык гэта яе жыццяздольнасць".
      - Умэнт, - сказала Люлю, - я выклала яму ўсё, што было ў мяне на душы. Яго як абухом ударылi.
      - Я ўсё апамятацца не магу, - прызналася Рырэта. - Мiлая Люлю, што гэта на вас найшло? Вы што - iльвiнага мяса аб'елiся? Я ўчора яшчэ ўвечары была гатовая галавой прысягнуцца, што вы яго нiколi не кiнеце.
      - Усё праз майго малодшага брата. Проста, калi ён са мной курчыць з сябе начальнiка, дык няхай яшчэ, але я цярпець не магу, калi ён лезе да маiх крэўных.
      - А што здарылася?
      - Ну, дзе гэты гарсон! - сказала Люлю, круцячыся на крэсле. - У гэтым "Саборы" заўсёды - як толькi патрэбны гарсон, дык нiводнага няма. Хто нас абслугоўвае, гэты брунецiк?
      - Ён, - сказала Рырэта. - А ведаеце, што я яго пакарыла?
      - Ну? Тады пасцеражыцеся той паненкi з умывальнi, ён увесь час вакол яе круцiцца: ейны залётнiк. Але па-мойму, у яго гэта толькi падстава, каб паглядзець, як жанчыны заходзяць у прыбiральню: калi яны выходзяць, ён заўжды глядзiць iм у вочы, каб увагнаць у чырвань. Дарэчы, я вас на хвiлiнку пакiну, трэба пайсцi затэлефанаваць да П'ера, ну i пыса ў яго будзе! Калi ўбачыце гарсона, папрасiце мне каву з вяршкамi; я ўсяго на хвiлiнку, а потым усё раскажу.
      Яна ўстала, ступiла некалькi крокаў i зноў вярнулася да Рырэты.
      - Вой, Рырэтачка, я такая шчаслiвая!
      - Люлю, дарагая, - прамовiла Рырэта, беручы яе за рукi.
      Люлю вызвалiлася i лёгкай хадой перасекла тэрасу. Рырэта правяла яе позiркам. "Нiколi не падумала б, што яна будзе на гэта здольная. А якая радасная, - падумала яна крыху абурана. - Каб паслухала мяне, дык даўно б ужо так зрабiла. Ва ўсякiм выпадку, усё роўна - усё гэта дзякуючы мне, бо нельга не прызнаць, што я на яе маю вялiкi ўплыў".
      Праз колькi iмгненняў Люлю вярнулася.
      - П'ер так i сеў, - сказала яна. - Хацеў, каб я расказала ўсё падрабязна, але я сказала, што потым; дык ён запрасiў мяне папалуднаваць разам. Кажа, можа, заўтрашнiм вечарам ужо з'едзем.
      - Якая ж я шчаслiвая, Люлю, - сказала Рырэта. - Ну, расказвайце ж хутчэй. Гэта вы сёння ноччу ўсё вырашылi?
      - Ды ведаеце, нiчога я не вырашала, - сцiпла прамовiла Люлю, - яно неяк само рашылася. - Яна знервавана пастукала па столiку рукой: "Гарсон! Гарсон! Гэты гарсон мяне давядзе, я хачу кавы".
      Рырэта была ўражаная: на месцы Люлю, у такiх важных абставiнах, яна i не падумала б трацiць час дзеля нейкай кавы. Але Люлю проста цуд, нават дзiву даешся, як гэта можна быць такой бесклапотнай, як птушка.
      Люлю выбухнула смехам:
      - Каб вы бачылi Анрыеву пысу!
      - Мне вось цiкава, што пра ўсё гэта скажа вашая мацi, - сур'ёзна прамовiла Рырэта.
      - Мая мацi? Яна будзе за-ча-ра-вана, - з упэўненасцю канстатавала Люлю. Ён заўжды быў з ёю няветлiвы. Ведаеце, яна ўжо яго во дзе мела. Увесь час толькi папрокi - я такая, ды я сякая, кепска яна мяне выхавала: маўляў, адразу вiдаць, што мяне выхоўвалi, як у падваротнi. Я нават, ведаеце, калi i зрабiла гэта, дык таксама i дзеля яе.
      - Але што ўсё-такi здарылася?
      - Ён уляпiў Рабэру поўху.
      - Дык значыць, да вас прыходзiў Рабэр?
      - Ну я ж кажу: сёння ранiцай. Праходзiў мiма i зайшоў, бо мацi хоча аддаць яго ў вучнi да Гомпеса. Ды я, па-мойму, ужо вам казала. Ну i вось, ён зайшоў, якраз як мы снедалi, а Анры ўзяў ды ўляпiў яму поўху.
      - Але за што? - спытала Рырэта з лёгкаю прыкрасцю. Яна цярпець не магла гэту Люлюiну манеру расказваць.
      - Яны пагыркалiся, - нейкiм няпэўным тонам прамовiла Люлю, - а малы не даў сябе ў крыўду. Ён заўсёды яму дае адпор. А тут так i сказаў: "Стары псюк", проста ў твар. Бо Анры назваў яго кепска выхаваным - натуральна, ён жа нiчога новага выдумаць не можа; я там загiналася. Тады Анры ўзяў, устаў - мы снедалi ў вялiкiм пакоi - i як улепiць яму поўху! Я ледзь яго не забiла.
      - I тады вы пайшлi?
      - Пайшла, - здзiўлена спытала Люлю, - куды?
      - Ну, я думала, што тады вы яго i кiнулi. Паслухайце, мiленькая Люлю, трэба расказваць усё па парадку, iначай я нiчога не разумею. Скажыце, спытала яна, адчуўшы нейкае падазрэнне, - а вы сапраўды яго кiнулi? Гэта праўда?
      - Ну але ж, я вам ужо цэлую гадзiну тлумачу.
      - Добра. Значыць, Анры даў Рабэру поўху. I што пасля?
      - А пасля, - сказала Люлю, - я зачынiла яго на балконе, пацеха, так? Ён яшчэ быў у пiжаме. Стаiць там i стукаецца ў шыбу, але ж не адважваецца разбiць - ён жа скупы, як смерць. Я дык на яго месцы ўсё спляжыла б, няхай нават рукi ў кроў бы разбiла. А потым прыперлiся Тэксье. Дык ён пачаў iм усмiхацца - праз акно: маўляў, усё гэта ў нас так, жарты.
      Побач праходзiў гарсон, i Люлю злавiла яго за руку.
      - Ага, нарэшце, значыць, з'явiлiся? Вас не вельмi патурбуе прынесцi мне кавы з вяршкамi?
      Рырэта адчула сябе няёмка i па-змоўнiцку ўсмiхнулася гарсону. Але твар у таго застаўся змрочны, ён толькi пакланiўся з падкрэсленаю дагодлiвасцю, у якой адчуваўся папрок. Рырэта злавалася на Люлю: нiколi не ўмее выбраць правiльнага тону з нiжэйшымi па становiшчы - то вельмi фамiльярная, то, наадварот, занадта патрабавальная i сухая.
      Люлю засмяялася.
      - Гэта я зноў уявiла Анры, як ён у пiжаме стаiць на балконе i аж трасецца ад холаду. А ведаеце, як мне ўдалося яго зачынiць? Ён быў у пакоi. Рабэр плача, а гэты чытае яму маралi. Ну, я адчынiла акно i кажу: "Анры, ты глядзi, таксi збiла нашу квятнярку!" Гэты падбег да мяне - а ён любiць квятнярку, тая неяк казала яму, што сама швейцарка, дык ён думае, што яна ў яго закаханая. "Дзе? - кажа. - Дзе?" А я цiхутка так - раз у пакой i зачынiла дзверы! I крычу яму праз шыбу: "Будзеш ведаць, як рукi распускаць з маiм братам". Цэлую гадзiну трымала яго на балконе, а ён так i перыўся на нас сваiмi вырачанымi вачыма, аж пасiнеў ад гневу. А я яму высуну язык ды частую Рабэра цукеркамi; а пасля прынесла ў пакой свае рэчы i пачала апранацца - перад Рабэрам: я ж ведаю, што ён гэтага цярпець не можа. А Рабэр цалаваў мяне ў рукi, у шыю - як маленькi мужчына; ён наогул цуд; карацей - мы паводзiлi сябе, быццам Анры i няма. За ўсiм гэтым я нават памыцца забылася.
      - А той, значыць, так i сядзеў на балконе. Ну, пацеха! - Рырэта рагатала ад душы.
      Раптам Люлю пасур'ёзнела.
      - Баюся, як бы ён не прастудзiўся, - сказала яна, перастаўшы смяяцца, калi злуешся, не думаеш. - I зноў весела дадала: - А як ён нам пагражаў кулакамi - вой! - i ўсё нешта там балбоча, балбоча, я нават паловы не зразумела, што ён казаў. А потым Рабэр пайшоў, i адразу пазванiлi Тэксье. Я iх запрасiла ў кватэру, дык ён, як iх убачыў, - так i расплыўся ўсмешкай; i так, i сяк ужо перад iмi там выдыгаў, на балконе, а я iм кажу: "Вы паглядзiце на майго мужанька, якi цыпачка; праўда, ён падобны да рыбкi ў акварыуме?" Ну, Тэксье павiталiся з iм, праз шыбу, - яны, вядома, крыху аслупянелi. Але гэтыя ўмеюць трымацца, каб не падаць выгляду.
      - Я сабе ўяўляю, - праз смех выцiснула Рырэта. - Ха-ха-ха! Ваш муж на балконе, а Тэксье ў пакоi! - Яна некалькi разоў паўтарыла: "Ваш муж на балконе, а Тэксье ў пакоi..." - ёй вельмi хацелася знайсцi якiя-небудзь смешныя i асаблiва маляўнiчыя словы, каб апiсаць гэтую сцэну Люлю, - яна лiчыла, што ў Люлю не стае гумару, - але словы так i не знайшлiся.
      - А я пасля адчынiла дзверы, - сказала Люлю, - Анры ўваходзiць, пацалаваў мяне перад Тэксье i кажа: "Ах ты малая гарэза! Вось жа, - кажа, - малая гарэза, хацела са мной штуку выкiнуць!" А я ўсмiхаюся, i Тэксье таксама, далiкатна так, усмiхаюцца - усе ўсмiхаюцца. А як яны пайшлi, ён як дасць мне ў вуха. Тады я бяру шчотку ды як кiну яму, i ў самы рот: так абедзве губы ў куточку i рассекла.
      - Мiлая Люлю, мая вы нябога, - пяшчотна прамовiла Рырэта.
      Але Люлю не прыняла гэтага жэсту спагады: яна сядзела прамая, патрасаючы з ваяўнiчым выглядам чорнымi кудзерамi i кiдаючы з вачэй маланкi.
      - Тут мы ўсё адно аднаму i сказалi. Я абмыла яму сурвэткай вусны i кажу: усё, маўляў, з мяне досыць, я цябе больш не кахаю i жыць з табой больш не збiраюся. Ён як заплакаў, пачаў казаць, што наложыць на сябе рукi. Але мяне гэтым ужо не проймеш: памятаеце, Рырэта, летась, калi была гэтая гiсторыя з Рэнанi, ён мне тады таксама кожны дзень ныў: вось будзе вайна, ды я пайду на фронт, ды мяне там заб'юць, будзеш пасля мучыцца за ўвесь боль, што мне прычынiла. Я яму тады сказала: "Ага, - кажу, - ты ж iмпатэнт, цябе забракуюць". Але ўсё роўна давялося яго супакоiць, а то ён гразiўся зачынiць мяне ў вялiкiм пакоi на ключ: паклялася яму, што раней чым праз месяц не з'еду. Тады ён паперся ў кантору: вочы чырвоныя, кавалак пластыру на губе карацей, жах. А я ўзяла прыбрала ў хаце, паставiла сачавiцу на агонь i сабрала чамадан. А яму пакiнула ў кухнi на стале цыдулку.
      - I што вы яму напiсалi?
      - Я напiсала яму так, - з годнасцю прамовiла Люлю. - "Сачавiца на плiце. Еш i выключы газ. У халадзiльнiку ёсць вяндлiна. А я сытая па горла i знiкаю. Бывай".
      Яны разам засмяялiся, i некаторыя прахожыя пачалi азiрацца. А Рырэта падумала, што яны, мусiць, чароўна глядзяцца збоку. Ёй нават зрабiлася прыкра, што ўсё гэта не на тэрасе "Вьеля" цi "Мiра". Калi яны адсмяялiся i нарэшце змоўклi, Рырэта заўважыла, што iм больш няма пра што гаманiць. Яна была трошкi расчараваная.
      - Ну, мне пара бегчы, - сказала Люлю i ўстала. - Мяне апоўднi чакае П'ер. А што ж мне рабiць з чамаданам?
      - Пакiньце мне, - сказала Рырэта, - я папрашу, каб за iм прыглядзела тая паненка з умывальнi. Калi мы цяпер убачымся?
      - Я зайду да вас а другой гадзiне, сходзiм разам, мне трэба купiць цэлую кучу ўсяго: я ж больш за палову з сабой не ўзяла. Цяпер трэба будзе, каб П'ер даў мне грошай.
      Люлю пайшла, i Рырэта клiкнула гарсона. Яна адчувала сябе ўрачыста важнаю i вельмi маркотнай. Падбег гарсон: Рырэта даўно заўважыла, што, калi яго клiча яна, ён заўсёды прыходзiць хутка.
      - З вас пяць франкаў, - сказаў ён i дадаў крыху сухiм тонам: - Вам, вiдаць, было вельмi весела, нават у кавярнi было чуваць, як вы смяялiся.
      "Люлю яго пакрыўдзiла", - з прыкрасцю падумала Рырэта i, пачырванеўшы, сказала:
      - У маёй сяброўкi сёння нешта з самага ранку нервы крыху не ў парадку.
      - Але выглядала яна цудоўна, - з пачуццём прамовiў гарсон. - Вельмi вам удзячны, паненка.
      Ён сунуў у кiшэню шэсць франкаў i пайшоў прэч. Рырэта была трошкi здзiўлена, але прабiла паўдня, i ёй падумалася, што зараз Анры якраз павiнен вярнуцца дадому i знайсцi Люлюiну запiску: пры гэтай думцы ўсярэдзiне ў яе ўсё самлела ад задавальнення.
      * * *
      - Будзьце ласкавы, я хацела б, каб усё гэта да заўтрашняга вечара было ў "Тэатральнай" гасцiнiцы, вулiца Вандам, - сказала Люлю касiрцы з выглядам велiкасвецкай панi. I потым, павярнуўшыся да Рырэты, дадала: - Ну, усё, Рырэта, папхнулiся адсюль.
      - На чыё iмя? - спыталася касiрка.
      - Панi Люсьене Крыспэн.
      Люлю перакiнула палiто цераз руку i адразу ўзяла наўзгалоп; ледзь не подбегам яны спусцiлiся па доўгай лесвiцы Самарытанкi. Рырэта старалася не адстаць i некалькi разоў ледзь не ўпала, бо не паспявала нават глядзець пад ногi: яе вочы сачылi толькi за тонкiм сiне-жоўта-канарэйкавым сiлуэтам, што скакаў наперадзе. "Якое ж у яе непрыстойнае цела"... Кожны раз, як Рырэта бачыла Люлю са спiны цi ў профiль, яе лiтаральна ашаламляла непрыстойнасць сяброўчыных форм, хоць гэтаму цяжка было знайсцi нейкае тлумачэнне: проста вось такое ўзнiкала ўражанне. "Ну, гнуткае ў яе цела, тонкае, але ўсё роўна ёсць у iм нешта вульгарнае, i ўсё, хоць ты мяне забi. Напэўна, гэта таму, што яна любiць, каб на ёй усё было вельмi абцягнутае. Кажа, што саромеецца за свой зад, а сама носiць такiя спаднiцы, што так i лiпнуць да заднiцы. Праўда, зад у яе маленькi - намнога меншы, чым мой, - але затое болей прыкметны. Асаблiва ў параўнаннi з яе худой талiяй - ён здаецца зусiм круглым, i так туга сядзiць у спаднiцы, як улiты, а галоўнае - увесь час танцуе".
      Люлю азiрнулася, i сяброўкi абмянялiся прыязнымi ўсмешкамi. Калi Рырэта думала пра бессаромнае Люлюiна цела, у яе ўзнiкала змяшанае пачуццё, у якiм спалучалiся ганьбаванне i прыемная млявасць: маленькiя грудзi тырчком, гладкая, жоўтая скура - калi дакранаешся, здаецца, яна як гумовая, - доўгiя сцёгны i наогул усё цела - доўгае i нахабнае, з доўгiмi членамi. "Як у мурынкi, - падумала Рырэта. - Яна падобна да мурынкi, якая танцуе румбу". У люстры каля дзвярэй-круцёлкi Рырэта злавiла адбiтак сваiх поўных форм. "У мяне болей спартовы выгляд, - падумала яна, беручы Люлю пад руку. - Можа быць, апранутая яна i эфектнейшая, але калi нам распрануцца, дык я, безумоўна, буду лепш за яе".
      Пэўны час яны iшлi моўчкi. Потым Люлю сказала:
      - П'ер быў проста чароўны. I вы таксама, Рырэтачка, вы проста чароўная, я вельмi вам абаiм удзячная.
      Яна прамовiла гэта вельмi ненатуральна, але Рырэта не надала значэння: Люлю нiколi не ўмела дзякаваць - яна была надта сцiплая.
      - Як гэта мне непрыемна, - раптам сказала Люлю, - але трэба купiць станiк.
      - Тут? - спытала Рырэта.
      Яны якраз праходзiлi каля лаўкi, што гандлявала бялiзнай.
      - Не. Гэта я проста ўбачыла i таму прыгадала. Станiкi я звычайна купляю ў Фiшэра.
      - На бульвары Манпарнас? - ускрыкнула Рырэта. - Люлю, не трэба рызыкаваць, - дадала яна сур'ёзным тонам. - Вам цяпер лепш радзей бываць на Манпарнасе, асаблiва ў такi час: мы ж можам натрапiць на Анры. Гэта будзе вельмi непрыемна.
      - На Анры? - сказала Люлю, пацiснуўшы плячыма. - Ды ну, з чаго гэта?
      Ад абурэння ў Рырэты аж да скроняў пачырванелi шчокi.
      - Вы ўсё такая ж, мая мiлая Люлю, - калi вам нешта не падабаецца, дык вы проста нiчога не хочаце заўважаць. Вам карцiць пайсцi да Фiшэра, i вы пачынаеце мне даводзiць, што Анры на Манпарнасе не бывае. Але вы выдатна ведаеце, што ён кожны дзень там праходзiць каля шостай гадзiны: ён жа заўсёды тудою ходзiць. Вы мне самi казалi: ён iдзе спачатку па вулiцы Рэн, а потым на рагу бульвара Распай чакае аўтобуса.
      - Перш за ўсё, яшчэ толькi пяць, - сказала Люлю, - i апроч таго, ён, можа быць, сёння зусiм не хадзiў на працу: пасля той цыдулкi, што я пакiнула, ён мог увогуле злегчы.
      - Слухайце, Люлю, - раптам сказала Рырэта, - але ж у Фiшэра ёсць яшчэ адна лаўка, вы ж ведаеце, - на вулiцы Чацвёртага верасня, непадалёку ад Оперы.
      - Ды ну-у, - прамовiла Люлю нейкiм млявым голасам, - туды яшчэ столькi цягнуцца.
      - Ну, вы мне падабаецеся, мiленькая Люлю! Столькi цягнуцца! Ды гэта два разы ступiць, нават блiжэй чым да вашага Манпарнаса.
      - Мне не падабаецца, што яны там прадаюць.
      Рырэта здзiўлена ўсмiхнулася, падумаўшы, што ва ўсiх лаўках у Фiшэра прадаюць адно i тое ж. Проста на Люлю часам находзiла зусiм незразумелая ўпартасць: Анры, бясспрэчна, быў чалавек, якога ёй хацелася меней за ўсё ўбачыць, а яна як знарок лезла яму пад ногi.
      - Ну добра, - памяркоўна адказала Рырэта, - хадзем на Манпарнас. Ва ўсякiм разе, Анры такi высачэзны, што мы яго заўважым раней, чым ён нас.
      - Дый увогуле, што такога? - здзiвiлася Люлю. - Нават калi i сустрэнем ну, сустрэнем, i ўсё. Не з'есць жа ён нас.
      Люлю прапанавала прайсцiся да Манпарнаса пешкi: яна сказала, што ёй трэба трошкi прадыхацца. Яны рушылi па вулiцы Сены, потым па Адэон i Важырар. Рырэта пачала расхвальваць П'ера, каб паказаць Люлю, якi ён быў малайчына ва ўсiх гэтых абставiнах.
      - Як я люблю Парыж! - раптам сказала Люлю. - Я буду так пасля шкадаваць!
      - Ды што вы кажаце такое, Люлю! Я нават уявiць сабе не магу, як вам шанцуе, што вы едзеце ў Нiцу, а вы яшчэ шкадуеце Парыж.
      Люлю не адказала i толькi сумна пачала глядзець па баках, нiбы нешта шукаючы.
      Калi яны выйшлi ад Фiшэра, выбiла шэсць гадзiн. Рырэта ўхапiла Люлю пад локаць i памкнулася як мага хутчэй звесцi прэч. Але тая як аслулянела перад квяточнай лаўкаю Баўмана.
      - Мiлая Рырэтачка, вы паглядзiце, якiя азалеi. Вось калi ў мяне будзе прыгожы салон, я яго ўвесь пазастаўлю такiмi.
      - Я не люблю вазонных кветак, - сказала Рырэта ў роспачы.
      Яна павярнула галаву ў бок вулiцы Рэн i, натуральна, праз нейкую хвiлiну ўбачыла доўгi, нязграбны сiлуэт Анры. Ён быў без шапкi, у спартовага крою куртцы з карычневага цвiду. Рырэта ненавiдзела карычневы колер.
      - Вунь ён, Люлю, вунь, - скорагаворкай прамовiла яна.
      - Дзе? - спытала Люлю. - Дзе?
      Яна была ўсхваляваная не менш за Рырэту.
      - Ззаду, на тым тратуары. Цякайма, толькi крый Божа - не азiрайцеся.
      Але Люлю азiрнулася.
      - Ага, бачу, - сказала яна.
      Рырэта паспрабавала пацягнуць сяброўку сiлком, але тая напружылася i як загiпнатызаваная ўперылася ў Анры. Нарэшце яна прамовiла:
      - Па-мойму, ён нас заўважыў.
      Здавалася, гэта яе вельмi спалохала, яна разам абмякла i паслухмяна паддалася Рырэце.
      - Цяпер, Люлю, прашу, - сказала Рырэта, цяжка пераводзячы дых, - дзеля ўсяго святога, не азiрайцеся. На блiжэйшай жа вулiцы павернем направа, гэта будзе Дэлямбр.
      Яны шыбавалi на ўвесь дых, расштурхваючы прахожых. Часам Люлю пачынала адставаць i прымушала сябе цягнуць, а потым раптам сама кiдалася наперад i валакла сяброўку. Але не паспелi яны дайсцi да рага вулiцы Дэлямбр, як Рырэта заўважыла за Люлюiнай спiнай высокi карычневы цень; зразумеўшы, што гэта Анры, яна аж затрэслася ад абурэння. Люлю iшла побач, апусцiўшы павекi, што надавала ёй нейкi хiтра-ўпарты выгляд. "Што, наракае цяпер на сваю неабачлiвасць. Але надта позна. Тым горш для яе".
      Яны паскорылi хаду, але Анры не адставаў: ён па-ранейшаму моўчкi iшоў следам. Яны прабеглi ўсю вулiцу Дэлямбр i пасунулiся далей - да Абсерваторыi. Рырэта чула, як у Анры парыпваюць падэшвы. Iх ступе, нiбы рэха, туравала роўнае i глухое сапенне: гэта дыхаў Анры (дыханне ў яго заўсёды было шумнае, але не да такой ступенi: вiдаць, каб iх дагнаць, яму давялося бегчы; а можа, ён хрыпеў ад хвалявання).
      "Трэба рабiць выгляд, быццам мы яго не заўважаем, - падумала Рырэта. Проста быццам яго няма". Але яна не ўтрымалася i зiрнула на Анры краем вока. Ён быў белы як палатно, павекi ў яго былi настолькi апушчаныя, што здавалася, ён iдзе з заплюшчанымi вачыма. "Чысты самнамбул", - з пэўнай гiдлiвасцю падумала Рырэта. Вусны ў Анры дрыжалi, ад чаго маленькi, напалову адклеены кавалачак ружовага пластыра на нiжняй губе дрыжаў таксама. Рырэта адчувала сябе нiякавата, але баялася яна не Анры - у жыццi яе заўсёды палохалi дзве рэчы: хваравiтасць i нездаровая страсць. Яны ступiлi яшчэ колькi крокаў, i раптам Анры, не гледзячы, паволi выпрастаў руку i ўчапiўся ў Люлюiн локаць. Люлю перакрывiла рот, нiбыта збiраючыся заплакаць, уся перасмыкнулася i вызвалiла руку.
      - Ух-ф-ф! - выдыхнуў Анры.
      Рырэце жудасна карцела спынiцца: у яе ўжо калола ў баку i ў вушах усё гудзела. Але Люлю перайшла ўжо ледзь не на бег; яна таксама нагадвала самнамбулу. Рырэта нават падумала, што, калi зараз адпусцiць руку i спынiцца, тыя абое так i пойдуць далей - моўчкi, з заплюшчанымi вачыма i бледныя, як мерцвякi.
      Раптам Анры сказаў нейкiм дзiўным, сцiснутым хрыпам голасам:
      - Вяртайся са мной дадому.
      Люлю не адказала, i Анры зноў, тым жа сiпатым голасам i з такою самаю iнтанацыяй, прамовiў:
      - Ты мая жонка. Вяртайся дадому.
      - Няўжо вы не бачыце, - адказала Рырэта цераз зубы, - яна не хоча вяртацца. Пакiньце яе ў спакоi!
      Але Анры, здаецца, не чуў. Ён паўтараў сваё:
      - Я твой муж, я хачу, каб ты вярнулася са мной.
      - Прашу вас, пакiньце яе ў спакоi, - пiсклявым голасам сказала Рырэта. - У вас нiчога не выйдзе, асаблiва калi будзеце так назаляць. Дайце прайсцi спакойна.
      Анры здзiўлена зiрнуў на Рырэту.
      - Гэта мая жонка, - сказаў ён, - яна мая, я хачу, каб яна вярнулася са мной.
      Ён зноў ухапiў Люлю за руку, i гэты раз яна ўжо не вызвалiлася.
      - Iдзiце прэч! - сказала Рырэта.
      - Не пайду, я буду хадзiць за ёю паўсюль, я хачу, каб яна вярнулася дадому.
      Ён гаварыў праз сiлу. Але раптам скурчыў грымасу i, агалiўшы зубы, крыкнуў на ўсё горла:
      - Ты мая!
      Некаторыя прахожыя пачалi з усмешкамi азiрацца. Анры тузаў Люлю за руку i рыкаў, як звер, выскаляючы зубы. На шчасце, побач праязджала пустое таксi. Рырэта махнула рукой, i машына спынiлася. Анры спынiўся таксама. Люлю памкнулася была рушыць далей, але яны цвёрда ўтрымалi яе на месцы, кожны за сваю руку.
      - Вы павiнны зразумець, - сказала Рырэта, цягнучы Люлю да таксi, - такiм прымусам вам вярнуць яе нiколi не ўдасца.
      - Пусцiце яе, пусцiце маю жонку, - сказаў Анры i пацягнуў Люлю ў iншы бок.
      Люлю стаяла бязвольная, як ануча.
      - Дык вы сядаеце цi не сядаеце, - нецярплiва крыкнуў шафёр.
      Рырэта выпусцiла Люлю i пачала дубасiць Анры па руках. Але той, здавалася, не заўважаў. Раптам ён аслабiў хватку i ўтаропiўся на Рырэту дурнымi вачыма. Рырэта таксама глядзела на яго. Ёй было цяжка сабрацца з думкамi, усярэдзiне яна адчувала толькi непрыемную млосць. Некалькi секунд яны стаялi, узiраючыся адно ў аднаго, i аддыхвалiся. Нарэшце Рырэта схамянулася, абхапiла Люлю за стан i ўвапхнула ў таксi.
      - Куды едзем? - спытаў шафёр.
      Анры падаўся за iмi, каб таксама сесцi ў таксi, але Рырэта з усяе сiлы адштурхнула яго i хутчэй зачынiла дзверцы.
      - О! Едзьце, едзьце, - прабалбатала яна шафёру. - Мы пасля вам скажам куды.
      Таксi зрушыла, i Рырэта адвалiлася на спiнку сядзення. "Як усё гэта было непрыстойна", - падумала яна. Яна ненавiдзела Анры.
      - Мiлая Люлю, куды вы хочаце паехаць? - спытала яна ласкава.
      Люлю не адказала. Рырэта абняла яе i зрабiла ўмольны выгляд.
      - Ну, што вы, трэба ж адказваць. Хочаце, я завязу вас да П'ера?
      Люлю зрабiла невыразны рух, якi Рырэта палiчыла за згоду, i, перагнуўшыся наперад, сказала:
      - Вулiца Месiн, адзiнаццаць.
      Азiрнуўшыся, Рырэта заўважыла, што Люлю глядзiць на яе нейкiм дзiўным поглядам.
      - Якi ж ён... - пачала была Рырэта.
      - Ненавiджу вас, - зараўла Люлю, - ненавiджу П'ера, ненавiджу Анры. Што вы да мяне ўсе прычапiлiся? Вы мяне мучыце!
      Раптам яна змоўкла, i рысы твару ў яе перакрывiлiся.
      - Паплачце, - сказала Рырэта з непарушнаю годнасцю, - паплачце, вам будзе лягчэй.
      Люлю перагнулася напалам i зарыдала. Рырэта абхапiла яе рукамi i моцна прыцiснула да сябе. Час ад часу яна пачынала пяшчотна гладзiць сяброўку па валасах, але ўсярэдзiне ў яе ўсё заставалася пагардлiвае i халоднае.
      Калi машына спынiлася, Люлю ўжо не плакала. Яна выцерла вочы i напудрылася.
      - Прабачце, - сцiпла папрасiла яна, - гэта ўсё нервы. Я проста не магла вынесцi такога яго выгляду. Мне балюча было на яго глядзець.
      - Ён нагадваў арангутанга, - прамовiла Рырэта памяркоўным, ужо супакоеным голасам.
      Люлю ўсмiхнулася.
      - Калi мы сустрэнемся? - спытала Рырэта.
      - О! Цяпер толькi заўтра. Вы ж ведаеце, П'ер, аказваецца, праз сваю мацi не можа запрасiць мяне начаваць у сябе. Я буду ў "Тэатральнай" гасцiнiцы. А заўтра можаце прыходзiць з самага ранку. Гадзiне а дзевятай, калi вам не цяжка, бо пасля я збiраюся схадзiць да мамы.
      Твар у Люлю быў змярцвела-бледны, i Рырэце падумалася, што гэта проста кашмар, як хутка Люлю ўмее рабiцца зусiм непрыгожай.
      - Вы пастарайцеся ўжо сёння болей не хвалявацца.
      - Праўда, - сказала Люлю, - я страшэнна стамiлася. Спадзяюся, П'ер не будзе мяне позна затрымлiваць. Але ж ён такi, што нiколi не разумее такiх рэчаў.
      Не адпускаючы таксi, Рырэта папрасiла завезцi яе дадому. Па дарозе яна падумала была, цi не схадзiць у кiно, але душа не ляжала. Дома яна скiнула капялюш на крэсла i ступiла да акна. Але адразу адчула, як яе вабiць ложак: ён быў такi белы, такi ласкавы, млявы, у мяккай засенi, што адцяняла на iм кожны выгiн. Кiнуцца на яго, адчуць пяшчотнае казытанне падушкi аб гарачыя шчокi. "Я дужая. Я ўсё зрабiла дзеля Люлю. Я. А цяпер я адна. I нiхто нiчога не зробiць дзеля мяне". Ёй было так шкада сябе, што яна адчула, як да горла падступае слёзны камяк. "Паедуць у Нiцу, i я iх болей не ўбачу. Вось так - я падарыла iм шчасце, а яны нiколi i не ўспомняць мяне. I я застануся тут, i буду працаваць па восем гадзiн, i прадаваць фальшывыя перлы ў краме "Бурма"..." Першыя слязiны пакацiлiся па шчоках, i Рырэта паволi ўпала на ложак. "У Нiцу... паўтарыла яна, залiваючыся гаручымi слязамi, - у Нiцу... да сонца... на Рыв'еру..."
      III
      "Ф-фэ!"
      Чорная ноч. Здаецца, нехта ходзiць па пакоi - нейкi мужчына, у пантофлях. Вось ён вельмi асцярожна пераставiў адну нагу, потым другую, але ўсё роўна не можа, каб падлога трошкi не рыпнула. Цяпер спынiўся i, пасля кароткае цiшынi, зноў, раптам апынуўшыся ў iншым куце, як маньяк, пачынае бадзяцца без мэты. Люлю было холадна, коўдра, якою яна накрылася, была зусiм тонкая. "Ф-фэ!" - гучна прамовiла яна i сама спалохалася свайго голасу.
      "Ф-фэ! Я ўпэўненая: ён цяпер запалiў цыгарэту, iдзе па вулiцы i глядзiць на зорнае неба, ён неяк казаў, што яму падабаецца шызае парыжскае неба. Не спяшаючыся вяртаецца дадому, не спяшаючыся: ён казаў, што заўжды пасля гэтага адчувае сябе паэтычна i лёгка, як выдаеная карова; ён пра гэта цяпер i не думае - а я тут ляжу ўся ўквэцаная. Дый чаго здзiўляцца, што ён чысты, сваё паскудства ён пакiнуў тут, у змроку, увесь ручнiк запэцканы i прасцiна таксама, якраз пасярэдзiне ложка, немагчыма нават як след выпрастаць ногi, увесь час адчуваеш на скуры гэтую вiльгаць, ф-фэ, якое паскудства, а ён сабе чысценькi i сухi, я чула, як ён свiсцеў пад акном, калi выйшаў; стаяў там на вулiцы, сухi, свежы, у прыгожай вопратцы, у сваiм дэмiсезонным плашчыку трэба прызнаць, ён умее апранацца, любой жанчыне было б прыемна прайсцiся з iм побач; стаяў пад акном, а я тут ляжала голая ў цемры, i трэслася ад холаду, i абцiрала рукамi жывот, бо мне ўвесь час здавалася, што я ўся яшчэ мокрая. Сказаў: "Я падымуся да цябе на хвiлiнку, толькi зiрнуць, якi ў цябе пакой". А сам праседзеў аж дзве гадзiны. А як ложак рыпеў, якi ж тут паскудны жалезны ложак! Цiкава, i дзе ён толькi знайшоў такую гасцiнiцу? Казаў жа, што правёў тут аднойчы два тыднi, што мне будзе тут добра, але якiя тут iдыёцкiя пакоi, я паглядзела два, дык нiколi такiх маленькiх не бачыла, i ўсё аж напакавана мэбляй; розныя зэдлiкi, канапы, столiкi - i ўсё так i смярдзiць любоўю; не ведаю, жыў ён тут два тыднi цi не, але пэўна, што не адзiн: вiдаць, так ён мяне паважае, што ўсунуў сюды. А як калiдорны хiхiкаў, калi мы пайшлi наверх, па пысе вiдаць - алжырац, ненавiджу гэтых тыпаў, яны мяне палохаюць, так i зырацца мне на ногi, а гэты, напэўна, вярнуўся ў свой заканурак i падумаў: "Ужо, вiдаць, пачалi", - i панавыдумляў сабе рознага пахабства, яны ж, мусiць, робяць са сваiмi жанчынамi чорт ведае што; калi да такiх трапiш, на ўсё жыццё застанешся крывая; пакуль П'ер да мяне прыставаў, я толькi пра гэтага алжырца i думала - як ён думае, чым я займаюся, i ўяўляе сабе ўсякую найжудаснейшую брыду, якую толькi можна ўявiць. Але ж нехта ў гэтым пакоi ходзiць!"
      Люлю затаiла дыханне, i рып амаль адначасна сцiх. "Усё цяпер балiць памiж ног, увесь час свярбiць i пячэ, нават плакаць хочацца, i так цяпер будзе кожную ноч, апроч хiба заўтрашняй, таму што заўтра мы будзем у цягнiку". Люлю закусiла губу i перасмыкнулася, прыгадаўшы, як енчыла. "Няпраўда, не енчыла я, проста трошкi мацней за звычайнае дыхала, таму што ён такi цяжкi, што як навалiцца на мяне, дык у мяне аж дыханне займае. Як ён сказаў: "Ты енчыш, табе прыемна", - цярпець не магу, калi пры гэтым яшчэ размаўляюць: калi робiш гэта, трэба забыцца, а гэты без перапынку толькi i балбоча рознае свiнства. Я не енчыла: па-першае, я не магу атрымлiваць задавальнення - гэта факт, так нават доктар казаў, - хiба што толькi калi зраблю сабе сама. А ён не хоча мне верыць, яны ўсе не хочуць гэтаму верыць, толькi кажуць: "Гэта таму, што табе зрабiлi няправiльна першы раз, але я табе пакажу, што такое сапраўдная асалода", - я iм нават ужо не пярэчу, я ж ведаю, чаму ў мяне так - усё праз фiзiялогiю; а iх гэта крыўдзiць".
      На лесвiцы пачулiся крокi. "Нехта вяртаецца. Крый Божа, каб толькi гэта быў не ён. Бо ён на такое здольны - калi яго раптам зноў апануе жаданне. Не, не ён, у гэтага хада цяжэйшая, - а можа? - Сэрца ў грудзях у Люлю аж падскочыла. - Можа, гэта алжырац? Ён жа ведае, што я адна. Зараз пастукае ў дзверы. Не магу, не магу болей гэтага вытрываць! Не, гэта паверхам нiжэй, нейкi тып вярнуўся ў свой нумар, совае ключ у шчылiну, а як корпаецца, ды ён зусiм п'яны, цiкава, i хто толькi жыве ў гэтай гасцiнiцы, вясёленькая, вiдаць, публiка; надвячоркам сустрэла тут адну рыжую, на лесвiцы, - вочы, як у наркаманкi. Я не енчыла! Натуральна, ён мяне ўрэшце ўзбудзiў - столькi цiскаць, ён гэта ўмее; цярпець не магу гэтых умельцаў, далiбог, згадзiлася б лепей спаць з бязвiнным i неспрактыкаваным. А ў гэтых рукi адразу так i лезуць туды, куды трэба, i лашчаць, i цiскаюць, паволi, не моцна... лiчаць вас за нейкi iнструмент, i яшчэ ганарацца, што ўмеюць на iм iграць. Ненавiджу, калi мяне ўзбуджаюць, тады ў горле ўсё сохне i робiцца страшна, а ў роце нейкi дурны смак. У мяне тады такое пачуццё, быццам мяне прынiзiлi, - яны ж лiчаць, што ўладараць над вамi; П'еру дык я гатовая проста па пысе даць, калi ён з такiм самазадаволеным выглядам кажа: "У мяне свая тэхнiка". Божа, i падумаць толькi, што ўсё жыццё - гэта i ёсць: i прыбiраюцца, i мыюцца, i стараюцца выглядаць прыгажэй - усё дзеля гэтага, i раманы ўсе пра гэта напiсаны, i думаюць пра гэта ўвесь час, а ўрэшце - вось да чаго ўсё зводзiцца; iдзяце з нейкiм тыпам у пакой, ён вас там напалову прыдушвае, а ў канцы яшчэ пэцкае вам жывот. Як хочацца спаць! Хоць бы крыху прыкархнуць - заўтра ж ехаць цэлую ноч; зусiм буду змэнчаная. А хочацца быць трошкi свежай, каб прагуляцца пасля па Нiцы; кажуць, там вельмi прыгожа - маленькiя iтальянскiя вулачкi, каляровая бялiзна сушыцца на сонцы; вазьму з сабой мальберт i буду маляваць, а маленькiя дзяўчынкi будуць падбягаць i глядзець, што я раблю. Брыдота! (Яна крыху зварухнулася i адчула сцягном мокрую пляму на прасцiне.) Вязе мяне туды, каб толькi гэтым i займацца. Нiхто, нiхто мяне не любiць. I гэты - iшоў побач, мне ўжо так было, што ўжо прытомнасць была гатовая страцiць, усё чакала ад яго пяшчотнага слова, каб сказаў: "Я кахаю цябе", - ну, вядома, я з iм не вярнулася б, але сказала б што-небудзь прыемнае, разышлiся б сябрамi, а так чакала, чакала, ну, узяў мяне за руку - я нават не вырывала, - а Рырэта як раззлавалася; i няпраўда, што ён быў падобны да арангутанга, я так i падумала, што ў яе што-небудзь такое ў галаве, толькi i крывiлася на яго сваiмi гiдзенькiмi вочкамi, проста дзiва, якая яна часам бывае злосная, але ўсё роўна - калi ён схапiў мяне за руку, я i не падумала супрацiўляцца, галоўнае зусiм не ў гэтым - яму патрэбна была не я, яму патрэбна была яго жонка, бо ён са мной ажанiўся i лiчыць сябе маiм мужам; заўсёды мяне прынiжаў, толькi i даводзiў, што, маўляў, разумнейшы, ну, i сам цяпер вiнаваты, няма чаго было ставiцца да мяне так пагардлiва, можа, я з iм яшчэ i засталася б. Я нават упэўненая, што ён i не шкадуе, i не плача - толькi злуецца, i ўсё, а сам нават радуецца: цяпер жа ў яго ўвесь ложак, можа нарэшце выпрастаць свае даўжэзныя ногi. Як бы я хацела памерцi! Вось толькi баюся, каб ён не падумаў пра мяне блага: я ж нiчога не магла растлумачыць - побач была Рырэта i ўсё толькi i балбатала, i балбатала, як нейкая iстэрычка. Цяпер можа радавацца; ганарыцца, напэўна, - якая яна была смелая, быццам з Анры гэта так цяжка: ён цiхi, як бязвiннае ягнятка. Вось пайду! Не могуць жа яны мяне прымусiць кiнуць яго, як сабаку". Яна саскочыла з ложка i запалiла святло. "Так, панчохi, камбiнацыю i досыць". Яна так спяшалася, што нават не падумала прычасацца. "Паглядзяць на мяне i не здагадаюцца, што пад палiто нiчога няма, яно ж у мяне доўгае, да самых чаравiкаў. Чорт, яшчэ ж гэты алжырац, - яна знерухомела i адчула, як тахкае сэрца. - Давядзецца яго пабудзiць, каб адчынiў". Па-воўчы ступаючы хоць кожная прыступка ўсё роўна непрыемна рыпала, - яна спусцiлася ўнiз i пастукала ў акенца канторкi.
      - Што там? - прамармытаў алжырац.
      У яго былi ружовыя вочы i ўскудлачаныя валасы, выглядаў ён зусiм не страшным.
      - Адчынiце мне дзверы, - суха сказала Люлю.
      Праз пятнаццаць хвiлiн яна ўжо званiла ў Анрыеву кватэру.
      - Хто там? - цераз дзверы спытаў Анры.
      - Гэта я.
      "Не адказвае, не хоча мяне пускаць, а я буду грукаць, пакуль не адчынiць, Нiдзе не дзенецца, пабаiцца суседзяў". Праз хвiлiну дзверы крыху адчынiлiся, i ў шчылiне ўзнiк бледны Анры з чырвонай скулай на носе. Ён быў у пiжаме. "Не спаў", - з пяшчотай падумала Люлю.
      - Я не хацела ад'язджаць, не пабачыўшыся з табою.
      Анры па-ранейшаму маўчаў. Крыху адштурхнуўшы яго, Люлю ўвайшла. "Якi цяльпук, заўсёды на яго натыкаешся: стаiць, глядзiць сваiмi круглымi вачыма i рукi звесiў, не ведае, куды сунуць сваё цела. Давай-давай, маўчы, я ж бачу, што ты ўсхваляваны, няздольны слова сказаць". Анры стаяў, сiлячыся праглынуць слiну. Люлю давялося самой зачынiць дзверы.
      - Я хачу, каб мы рассталiся сябрамi, - сказала яна.
      Анры разявiў рот, нiбыта збiраючыся нешта сказаць, але раптам павярнуўся i пабег прэч. "Чаго гэта ён?" Люлю не адважвалася пайсцi следам. "Ён што плача?" Раптам яна пачула, як Анры кашляе: ён быў у прыбiральнi. Калi ён нарэшце выйшаў, Люлю кiнулася яму на шыю i пацалавала ў вусны: з рота пахла ванiтамi. Люлю голасна зарыдала.
      - Мне холадна, - прамармытаў Анры.
      - Хадзем у ложак, - праз слёзы сказала Люлю, - я магу застацца да ранiцы.
      Яны леглi, але Люлю па-ранейшаму душылi рыданнi: яна зноў убачыла сваю спальню, свой добры, свой чысты ложак i гэты чырвоны водблiск у акне. Яна чакала, што Анры яе зараз абдыме, але той, здаецца, не думаў: ён ляжаў, выпрастаўшыся на ўвесь рост, нiбы кол праглынуў. "Вось ён такi напружаны, калi гамонiць з якiм-небудзь швейцарцам". Яна ўзяла абедзвюма рукамi яго галаву i пiльна зiрнула ў твар. "Ты чысты, чысты, ты чысты". Анры заплакаў.
      - Якi я няшчасны, - сказаў ён, - я яшчэ нiколi не быў такi няшчасны.
      - I я таксама, - сказала Люлю.
      Яны доўга плакалi. Нарэшце яна пагасiла святло i паклала галаву яму на плячо. "Каб мы заўсёды маглi так ляжаць: чыстыя i журботныя, як двое сiротак; але гэта немагчыма, так у жыццi не бывае". Жыццё - гэта быў гiганцкi вал, якi мусiў абрынуцца на Люлю i выдраць яе з рук у Анры. "Твае рукi, твае вялiкiя рукi. Ён ганарыцца iмi, таму што яны ў яго вялiкiя. Кажа, што ў нашчадкаў старажытнага роду заўсёды доўгiя канечнасцi. Цяпер ён нiколi ўжо не будзе сцiскаць мне рукамi талiю - мне заўсёды рабiлася трошкi козытна, але я ганарылася, таму што ён амаль злучаў пальцы. I няпраўда, што ён iмпатэнт, ён чысты, чысты - i, можа, крыху ленаваты". Яна ўсмiхнулася скрозь слёзы i пацалавала яго некуды пад падбародак.
      - Што я цяпер скажу бацькам, - сказаў Анры. - Мая мацi памрэ, як даведаецца.
      "I не падумае яна памiраць, наадварот - толькi ўзрадуецца. Будуць збiрацца ўпяцярых за сталом i гаманiць пра мяне, з такiм ганьбавальным выглядам, быццам iм усё пра мяне вядома, проста яны не хочуць казаць пры малодшай, ёй толькi шаснаццаць, яна яшчэ маленькая, каб пры ёй гаварылi пра пэўныя рэчы. А гэтая будзе толькi цiхутка хiхiкаць: яна ж усё будзе ведаць - яна заўсёды ўсё ведае i ненавiдзiць мяне. Якi бруд! I звонку ўсё сапраўды выглядае супраць мяне".
      - Не кажы iм цяпер нiчога, - папрасiла яна. - Скажы, што я паехала ў Нiцу, каб паправiць здароўе.
      - Яны не павераць.
      Яна пачала хутка i дробна цалаваць Анры ў твар.
      - Анры, але ж ты быў са мною не надта прыязны.
      - Праўда, - сказаў Анры, - я быў не надта прыязны. Але ж i ты, - дадаў ён, падумаўшы, - ты таксама была са мной не надта прыязная.
      - I я таксама. У-у-у! - занудзiла Люлю. - Якiя мы абое няшчасныя!
      Яна рыдала так моцна, што баялася задыхнуцца. Хутка павiнна было заняцца на дзень, ёй трэба будзе iсцi. "Нiколi, нiколi не робiш так, як сам хочаш, заўсёды цябе некуды нясе, i нiчога не можаш зрабiць".
      - Табе не трэба было мяне так кiдаць, - сказаў Анры.
      Люлю ўздыхнула.
      - Я цябе так кахала, Анры.
      - А цяпер, цяпер - больш не кахаеш?
      - Цяпер зусiм не тое.
      - З кiм ты едзеш?
      - Ты гэтых людзей не ведаеш.
      - Як гэта ў цябе знаёмыя, якiх я не ведаю, - гнеўна сказаў Анры. - Дзе ты з iмi пазнаёмiлася?
      - Дарагi, кiнь, мiлы мой Гулiверчык, не будзеш жа ты цяпер зноў строiць з сябе мужа?
      - Ты едзеш з мужчынам, - плачучы, сказаў Анры.
      - Анры, ну, паслухай, я клянуся табе, што не, клянуся галавой маёй мамы. Мужчыны цяпер выклiкаюць у мяне агiду. Я еду з адной сям'ёй, з Рырэцiнымi сябрамi, яны людзi ўжо немаладыя. Я хачу пажыць адна, яны знойдуць мне працу. О Анры, каб ты толькi ведаў, як мне трэба пабыць адной, як мне ўсё гэта абрыдла!
      - Што, - спытаў Анры, - што табе абрыдла?
      - Усё! - сказала яна i пацалавала мужа. - Мне ўсё абрыдла, апроч цябе, мой дарагi.
      Яна сунула Анры пад пiжаму рукi i доўга лашчыла яго па ўсiм целе. Ён дрыжаў ад дотыку яе ледзяных пальцаў, але не супрацiўляўся. Толькi прамовiў:
      - Мне будзе так кепска, я захварэю.
      Нешта ў iм, вiдаць, сапраўды надламалася.
      А сёмай гадзiне Люлю ўстала, вочы ў яе набрынялi ад слёз.
      - Цяпер мне пара вяртацца туды, - стомлена сказала яна.
      - Куды гэта - туды?
      - Я цяпер у "Тэатральнай" гасцiнiцы, на вулiцы Вандам. Не гасцiнiца, а нейкая жудасць.
      - Заставайся са мной.
      - Не, Анры, прашу цябе, не ўгаворвай, я ж сказала табе, што гэта немагчыма.
      "Нясе нейкаю плынню, такое жыццё; немагчыма нiчога нi ацанiць, нi зразумець, можна толькi паддацца. Заўтра я буду ў Нiцы". Яна пайшла ў ванны пакой, каб трошкi спаласнуць вочы цёплай вадой. Потым зябка захуталася ў палiто. "Толькi б удалося сёння ноччу паспаць у цягнiку, iначай у Нiцы зусiм выцягну ногi". Ёй не цярпелася пайсцi, таму што астатнiя хвiлiны былi асаблiва цяжкiя.
      - Што ты збiраешся рабiць з гэтым Галуа? - спытала яна.
      Галуа заказваў Анры афiшу, Анры яе зрабiў, а цяпер аказвалася, што яна Галуа больш не патрэбная.
      - Не ведаю, - сказаў Анры.
      Ён зашыўся пад коўдру, з-пад якой тырчалi толькi валасы i край вуха. Млявым i нейкiм ленаватым голасам ён прамовiў:
      - Я хацеў бы заснуць i праспаць цэлы тыдзень.
      - Бывай, дарагi, - сказала Люлю.
      - Бывай.
      Яна нахiлiлася, крыху адвяла коўдру i пацалавала яго ў лоб. А потым доўга стаяла на лесвiчнай пляцоўцы i не рашалася зачынiць за сабой дзверы. Нарэшце яна адвяла вочы i рэзка пацягнула за ручку. Пачуўся сухi шчаўчок, i Люлю здалося, што зараз яна страцiць прытомнасць: падобнае пачуццё ў яе было, калi яна кiнула першы камяк зямлi на труну свайго бацькi.
      "Анры быў не вельмi прыязны. Мог бы, прынамсi, устаць i правесцi мяне да дзвярэй. Можа, мне хоць не так было б сумна, каб ён сам зачынiў дзверы".
      IV
      - Усё-такi, значыць, яна гэта зрабiла, - сказала Рырэта, пазiраючы некуды перад сабой, - усё-такi, значыць, зрабiла.
      Быў вечар. Гадзiне а шостай Рырэце затэлефанаваў П'ер, i яны сустрэлiся ў кавярнi "Каля сабора".
      - Але ж вы, здаецца, - сказаў П'ер, - павiнны былi сёння ўбачыцца з ёй у дзевяць гадзiн?
      - Мы бачылiся.
      - I ў ёй не было нiчога незвычайнага?
      - Ды не, - сказала Рырэта, - я не заўважыла. Праўда, яна была крыху стомленая, але сказала, што проста доўга не магла заснуць, калi вы пайшлi: яе ўвесь час бударажыла думка, што хутка яна ўбачыць Нiцу, i, апроч таго, яна трошкi баялася алжырца, якi там быў за калiдорнага... Ды не - яна мяне нават спытала, цi не думаю я, што вы купiлi бiлеты ў першы клас: яна ўсё жыццё марыла праехацца ў першым. Не, - рашуча прамовiла Рырэта, - я ўпэўненая, што нiчога падобнага ў яе ў галаве не было. Прынамсi, пакуль я была з ёй. Я ж праседзела там цэлыя дзве гадзiны, а на такiя рэчы ў мяне вока спрактыкаванае. Было б проста дзiўна, каб нешта выпала ў мяне з-пад увагi. Вы зараз скажаце мне, што яна вельмi скрытная, але я ведаю Люлю ўжо цэлыя чатыры гады i паспела пабачыць у розных абставiнах. Не-не, я ведаю яе як свае пяць пальцаў.
      - Значыць, яе ўгаварылi Тэксье. Дзiўна... - на некалькi iмгненняў ён задумаўся i дадаў: - Мне вось цiкава, хто мог iм даць адрас? Я ж сам выбiраў гасцiнiцу, Люлю пра яе раней i не чула.
      Ён машынальна круцiў у руцэ канверт з запiскай Люлю, што прымушала Рырэту сядзець як на iголках: ёй вельмi рупiла прачытаць, што там напiсана. Але П'ер не прапаноўваў.
      - Калi вы яго атрымалi? - нарэшце спытала яна.
      - Пiсьмо?.. - ён проста працягнуў ёй канверт. - Ды вось можаце прачытаць. Яна пакiнула яго ў кансьержкi гадзiне, мусiць, а першай.
      Гэта быў тонкi фiялетавы лiсток, якiя прадаюць ва ўсiх тытунёвых лаўках.
      "Мiлы мой дарагi!
      Толькi што прыехалi Тэксье (я не ведаю, хто даў iм адрас), i я вельмi цябе засмучу, але, мiлы мой П'еру, мая любоў, я не еду, я застаюся з Анры, таму што ён вельмi няшчасны. Яны былi ў яго сёння ранiцай, ён не захацеў адчыняць, i панi Тэксье кажа, што ў яго ўжо зусiм нечалавечы выгляд. Яны былi вельмi прыязныя i падтрымалi ўсе мае довады, яна кажа, што ўся вiна толькi на iм i ён проста мядзведзь, але ўвогуле не такi ўжо кепскi. Яна кажа, што яму гэта было трэба, каб зразумеў, наколькi прывязаны да мяне. Не ведаю, хто даў iм мой адрас, яны не сказалi, напэўна, яны ўбачылi мяне выпадкова, калi мы ранiцай сёння выходзiлi з Рырэтай з гасцiнiцы. Панi Тэксье сказала, што ведае, якую вялiкую ахвяру просiць мяне зрабiць, але яна мяне добра ведае i ўпэўненая, што мяне гэта не спалохае. Я вельмi шкадую нашага з табой цудоўнага падарожжа ў Нiцу, але я падумала, што ты не будзеш вельмi журыцца, бо я ў цябе па-ранейшаму ёсць i заўсёды буду. Я ўся твая, i сэрцам i целам, i мы будзем сустракацца гэтак жа часта, як i раней. Але Анры забiў бы сябе, каб я яго кiнула, я яму неабходная. I клянуся, што мне зусiм не весела адчуваць такую адказнасць. Спадзяюся, ты не будзеш на мяне вельмi злавацца, таму што я цябе тады заўсёды вельмi баюся, ты ж не хочаш, каб мяне мучылi згрызоты, праўда? Зараз я паеду да Анры, мне крыху прыкра, калi я думаю, што ўбачу яго такога, але цяпер у мяне стане смеласцi паставiць свае ўмовы. Перш за ўсё, мне трэба болей свабоды, таму што я цябе люблю i не хачу, каб ён зноў увесь час чапляўся да Рабэра i каб болей нiколi не казаў кепска пра маму. Мiлы мой, мне вельмi сумна, мне так хочацца, каб ты быў тут, я хачу цябе, я прыцiскаюся да цябе i адчуваю твае ласкi на маiм целе. Заўтра а пятай гадзiне я буду ў кавярнi "Каля сабора".
      Люлю".
      - Бедны мой П'ер.
      Рырэта ўзяла яго за руку.
      - А ведаеце, - сказаў П'ер, - я больш якраз шкадую яе. Ёй так было трэба трошкi паветра, сонца. Але... калi ўжо яна сама так рашыла... Мацi ж рабiла мне жудасныя сцэны, - прызнаўся ён. - Вiла належыць ёй, а не мне, яна нi за што не хацела, каб я ехаў туды з жанчынай.
      - Вунь... - прамовiла Рырэта здушаным голасам, - вунь што. Дык значыць значыць, усё выдатна, усе задаволеныя!
      Яна выпусцiла П'ераву руку i чамусьцi адчула горкае расчараванне.