Кацярына Ракiцiна
      Рыбка
      Я учора спаймау-быу рыбку...
      Браты Грым у пераказе А. Пушкiна
      - Жонка! Жонка, табе кажу!
      Мацi, засяроджаная на цыраваннi панчох, неахвотна у зняла галаву. Муж i бацька трох яе дзяцей стаяу ля дзверы, склау шы рукi на грудзях i гледзячы з-пад iлба. Яна б спужалася - не пражывi з iм семнаццаць год.
      - Што, любы?
      Ён развярнуу ся i пашыбавау у бок кухнi. Гэтак рабiу iх кот Мурзiк, калi хацеу пад'есцi. Мацi пайшла следам.
      У кухнi, на першы погляд, нiчога незвычайнага не было. Толькi зыходзiу парай вялiкi кубак на стале. У карычневым крузе кавы адбiвалася лямпа.
      Мацi задумлiва пацёрла шчаку:
      - Не разумею.
      Бацька тыцнуу у бок кубка пальцам:
      - А гэта што?
      - Кава?
      - А у каве?
      Жонка прыгледзелася: звычайная кава; гарачая, i пахне прыемна.
      - Цукар, хiба?
      Муж зашыпеу . Сапрауды, з кавай было нешта не тое - паверхня нервова гайдалася, плюскалi i разыходзiлiся хвалi. Бы ад дажджу - калi у кватэры магчымы дождж. Цi то у цёмных глыбiнях праводзiла манеуры мiнiяцюрная падводная лодка.
      - Што гэта? - прашаптала мацi.
      Муж абвiнавауча уздзеу далонi:
      - Вось я i пытаюся: што?!
      - А ты кубак мыу?
      Бацька зiрнуу з пагардай.
      - Вылi, - прапанавала жонка.
      - Шкада.
      - Вылi. Атруцiшся - дзецi сiратамi застануцца.
      Як бы пачуу шы, што размова пра iх, мажлiвыя сiраты з'явiлiся на кухнi.
      - Адысцi! - загадау тата.
      - А што, бомба? - пацiкавiу ся пятнаццацiгадовы Мiкiтка.
      Трохгадовы Петрык заскакау , захлiпаючыся ад шчасця:
      - Бонба, бонба!
      Бацька закрыу стол грудзямi. Мацi, ратуючы ад ляпаса, перахапiла гарэзнiка.
      - Нiякая не бонба, - скрывiлася Наташа. Яны з Мiкiтам былi пагодкамi i гадзiны пражыць не маглi, каб адзiн аднаго не у шчыкнуць. - Звычайная рыба.
      - Якая рыба? - лыпнуу тата вычыма. - Рыбы у каве не жывуць.
      Але ж, насуперак яго словам, рыба як раз з'явiлася на паверхнi, засвяцiлася залатой спiнкай i тонкiмi, як павуцiнне, плау нiкамi, ударыла хвастом, запырскау шы сям'ю, на шчасце, ужо астылай кавай.
      - Лыбка! - завёу радасны Петрык.
      - Не руш!
      - Кава бразiльская? - спытау эрудыт Мiкiта. - Тады гэта пiранья. Палец адцяпае - i не зау важыш.
      Наташа зiрнула з'едлiва:
      - Вось я яе выпушчу, i яна выканае маё жаданне.
      - Уга, у нашу раку выпусцi - нiчога не выканае, адразу здохне.
      - Вось i загадай, каб спярша раку ачысцiла.
      - Ха, - тата тузануу вус, - хутчэй я англiйскай каралевай стану.
      - Папугая хачу! - закрычау Петрык.
      - Якога папугая? - мацi у здыхнула. - Табе боцiкi трэба, Наташы басаножкi...
      - Камп'ютар.
      Бацька схапiу ся за голау :
      - Боцiкi я сам куплю. Калi зарплату выплацяць.
      - Дык ты пажадай, каб за пяцьдзесят год адразу выплацiлi, - падначыу Мiкiтка. - У гэтых, уях.
      - Не лайся!! - крыкнулi бацькi разам.
      Мiкiта надзьмуу ся:
      - А я што? Усе так кажуць: умоу ныя адзiнкi.
      - Тады "уа".
      Рыбка спакойна плавала у каве. Не знiкала, але й жаданнi выконваць не спяшалася. Толькi Мурзiка прыйшлося адагнаць, каб не з'еу знячэуку. Гэты мог.
      - А можа, яна сонечная? - услых падумау Мiкiтка. - Зайцы сонечныя бываюць. Вунь, пад лямпай як раз.
      - Тады лямпачная, - паправiла Наташа. - Выключым святло, i пi, татка, сваю каву. Няма рыбы - няма праблемы.
      I тут святло згасла.
      - Вой!
      У дзверы грукнулi.
      - Не адчыняй, - зашаптала мацi. - Яны праводку рэжуць, а потым кватэры рабуюць. Кажуць, што манцёры...
      - Я не манцёр, - данеслася з-за дзверы. - Я паштальён!
      - Усё адно не адчыняй!
      Хiба ён паслухаецца? Бацька запалiу загадзя падрыхтаваную на такi выпадак свечку i пайшоу адчыняць. Сям'я паспешлiва узбройвалася: мацi схапiла патэльню, Наташка з Мiкiтам гантэлi, а Петрык - ката. Злосны кот з чатырма кiпцюрыстымi лапамi - тое, што трэба.
      Але за дзвярыма стаяу самы сапраудны паштальён.
      - Тэлеграма вам, распiшыцеся, - мовiу ён змрочна i пайшоу.
      Бацька прачытау упрыгожаны пячаткамi (адна залатая) бланк i, паупрытомны, ссунууся на падлогу. Петрык зароу . Мацi кiнулася за валер'янкай.
      - Што там? Чытай! - памiраючы ад цiкаунасцi, запатрабавала Наташа. Мiкiтка падняу аркуш:
      - "Выз... вызвалiлася пасада англiйскай ка-каралевы. Тэрмiнова тэлефануйце згоду. Ваш прынц Чарльз."