Калi кончыўся лес, дарога ў суддзёў маёнтак збочыла з гасцiнца ўлева. Лоскi спакойна павярнуўся на яе i апынуўся ў чыстаполiцы. У адным месцы некалькi чалавек капала роў, i суддзя заўважыў, што людзi гэтыя з вялiкiм ажыўленнем паказваюць адзiн аднаму на яго двухколку.
      Пасля ён сустрэў бабу з хлопчыкам, якiя спынiлiся на дарозе i так паразяўлялi раты, як быццам мелi намер праглынуць гнедага каня разам з брычкай. Такiя адзнакi ўвагi вельмi лесцiлi пану суддзi, якi з задавальненнем пераканаўся, што яго любiмы экiпаж пачынае звяртаць на сябе ўвагу.
      Стась, спачатку захоплены хуткай яздой i падскокваннем вазка, засумаваў i заснуў, вiдаць, снючы Куртава свавольства i мамiны пацалункi. Неўзабаве двухколка, стукнуўшыся аб парожак варот, уз'ехала на дзядзiнец.
      На верандзе пад стрэшкай, у кветках, панi суддзiха ў кампанii дам i мужчын чакала мужа. Суддзя заўважыў iх i, хочучы пад'ехаць з шыкам, вырашыў акружыць вялiкi газон. Падцягнуты ляйчынамi, конь пачаў падкiдаць угару прыгожую галаву i ў такт перабiраць нагамi. Суддзя, не хочучы быць горшым за яго, таксама напружыў ногi, прыгожа выпрастаўся з выглядам сапраўднага джэнтлымена.
      I сапраўды, разлiк на эфект апраўдаўся. Калi ён, акружаючы газон, апынуўся насупраць веранды, уся кампанiя пачала пляскаць далоньмi, крычаць "брава!" i праяўляць усялякiя адзнакi задавальнення.
      Лоскi яшчэ мацней падцягнуў ляйчыны, конь ускiнуў галаву яшчэ спрытней, двухколка i прычэплены да яе вазок з дзiцем кацiлiся яшчэ больш урачыста, а захопленыя гледачы аж вар'яцелi ад весялосцi. Ды гэта ўжо здзiвiла суддзю, тым больш тады, калi ён заўважыў, што нават яго стары слуга кусае губы, каб не зарагатаць.
      - Брава! Брава!.. Вiншуем!.. Ха, ха, ха!.. - крычалi мужчыны.
      Лоскi спусцiўся з брычкi i аслупянеў, убачыўшы, што дамы глядзяць на яго з двухсэнсавым выразам твараў, а жонка, светлая бландзiнка, сапраўдны анёл дабрынi, усмiхаецца неяк незразумела, з прыкметнымi слязiнамi ў вялiкiх, лагодных вачах.
      - Завядзi каня ў канюшню! - сказаў слузе разгублены гаспадар.
      - А з гэтым, пане, што будзем рабiць? - спытаўся стары франт, паказваючы сурвэткай на вазок.
      Лоскi азiрнуўся i ледзь не самлеў, убачыўшы рэч, што мела вельмi мала агульнага з яго становiшчам мужа i абаронцы справядлiвасцi. Недарэчная справа яшчэ больш заблытвалася па той прычыне, што ў сям'i панства Лоскiх сваiх дзяцей не было.
      - Вiншуем са знаходкай! - крычалi мужчыны.
      - Зрабiце вы мяне хоць засядацелем! - крычаў васьмiдзесяцiгадовы былы палкоўнiк, стары халасцяк.
      Дамы адразу ж абкружылi вазок, у якiм Стась прачнуўся i пачаў плакаць.
      - Цудоўнае дзiця! - гаварыла адна.
      - Якое далiкатнае!
      - Вiдаць, з год ужо будзе, - дадала трэцяя.
      - Дык жа суддзя якраз два гады працуе для агульнага дабра! - грымнуў палкоўнiк.
      - Але ж, панове, гэта памылка!.. - апраўдваўся як не сваiм голасам няшчасны суддзя.
      - У такiм адрасе не павiнна быць памылкi! - перапынiў яго непапраўны палкоўнiк. - Ды што тут гаварыць, хлопец прыгожы, як на малюначку!
      Выкарыстаўшы сумятню, панi Лоская шмыганула ў пакой. Праз некалькi хвiлiн яна выйшла адтуль з дужа чырвонымi вачыма, але спакайнейшая, нiбы пагоджаная з лёсам. За ёю валюхалася старая, тоўстая ключнiца.
      Калi суддзiха дрыготкiмi рукамi выняла Стася з вазка i аддала яго ключнiцы, бедны муж незвычайна пакорлiвым голасам спытаўся:
      - Што ты з iм думаеш рабiць?
      - Не аддам жа я яго парабкам... - адказала цiха жонка з адценнем дакору ў голасе.
      Пачуўшы гэта, маладыя панi пачырванелi, старэйшыя пераглянулiся, нават мужчыны пасур'ёзнелi, а палкоўнiк сказаў:
      - Ну, дарагая панi Лоская, жарты жартамi, а вы добра зробiце, калi накормiце хлопца, якi напэўна ж галодны. Само сабой, трэба будзе перадаць у прыход i войту, бо гэта ж вiдавочнае непаразуменне, а бацькi гэтага мальца павiнны быць недзе ў страшэнным непакоi.
      А тым часам ключнiца, прыглядаючыся да малога, мармытала:
      - Дальбожачка, наш пан, i ўсе крошкi пабраў!.. Наш пан быў такi самы, калi яму было адзiн год!.. Я ж памятаю: нос, вочы, нават радзiмка на шыi... Такi саменькi! Ну, гэта не мужыцкае дзiця...
      Каб перапынiць прыкрую гамонку, суддзiха лёгка падштурхнула гаваркую кабецiну на ганак i загадала ёй дзiця накармiць i памыць. Госцi ўжо адышлi ад першага ўражання, i ўсе пачалi наракаць на верагодную няўважлiвасць нейкай нянькi, што прычапiла вазок да двухколкi, i спачуваць гору бацькоў. Суддзя падтакваў iм, намагаўся здагадацца, у якой вёсцы яму прычапiлi малога, а калi гутарка перайшла на iншую тэму i жонка супакоiлася, прынамсi, з выгляду, Лоскi пакiнуў гасцей на хвiлiнку, а сам пабег у гардэробную.
      Там ключнiца, абагнаўшыся ад служанак, трымала хлопчыка на каленях i кармiла яго булкай з малаком. Стась еў, а сам неспакойна азiраўся па незнаёмым пакоi, нiбы шукаючы мацi. Калi суддзя ўвайшоў, хлопец, убачыўшы мужчыну, працягнуў рукi i кiнуўся раптам наперад, закрычаўшы пяшчотным голасам:
      - Тата!.. Тата!..
      - Голас крывi!.. Дальбожачка! - крыкнула ключнiца. - Ах, што за разумнае дзiця... Увесь, як пан.
      Суддзя наблiзiўся да малога, уважлiва паглядзеў на яго, далiкатна дакрануўся да загарэлага тварыка, а потым, азiрнуўшыся направа i налева, пацалаваў Стася. Ключнiца амаль плакала ад замiлавання, а сам ён выйшаў у сенi.
      У сэрцы яго прачыналася дзiўнае пачуццё. Ён быў расчулены, неспакойны, i, разам з тым, задаволены i горды. Стась падабаўся яму больш, чым якое-небудзь iншае дзiця.
      На калiдоры ён сустрэў жонку, аднак не смеў зiрнуць ёй у вочы. Бачачы гэта, яна падала яму руку i цiха сказала:
      - Я ўжо не злуюся.
      Лоскi моцна прыцiснуў яе да грудзей i раптам выйшаў на ганак, баючыся, каб яна не заўважыла яго ўзрушэння.
      * * *
      Субота ў малых мястэчках бывае днём цiшынi i адпачынку. Па гэтай прычыне пан бурмiстр мястэчка X., панi бурмiстрыха i натарыус, iхнi прыяцель, папоўднi выйшлi на шпацыр.
      Бурмiстр, чалавек малы i пукаты, iшоў спераду. Правую руку, у якой трымаў палачку, залажыў за плечы; левую, сагнутую ў локцi, нёс перад сабой такiм чынам, як касцельны дзед пад час iмшы нясе падносiк, збiраючы ў прыхаджанаў грошы на храм. Да таго ж ён увесь час усмiхаўся i прыплюшчваў вочы; людзi казалi, што ён робiць так, каб "не ведаць, адкуль падае", разумеецца, на тую працягнутую руку.
      Крокаў некалькi ззаду iшоў натарыус, высокi, стараваты халасцяк, з паняй бурмiстрыхай пад ручку. Мы вельмi сумняваемся, каб такi спосаб праходжвацца здзiўляў каго-небудзь у мястэчку. Усе прывыклi да яго, не выключаючы самога бурмiстра, якi быў заўсёды задаволены i думаў толькi пра тое, каб "густа падала".
      У гонар гэтай тройкi мясцовых славутасцей каля драўляных дамоў рыначнага пляца пазяхала, спраўляючы шабас, некалькi жыдоў, а там, дзе стаяла сапсаваная помпа, лена чухаўся сабака, сухарэбрыца якога выразна сведчыла пра мясцовы дабрабыт.
      У той момант, калi бурмiстр, бурмiстрыха i натарыус падыходзiлi да канца рыначнага пляца, на iх ледзь не наляцела арганiстава брычка. Пан бурмiстр ажно ўбок адскочыў, а пан натарыус, вiдаць, ад хвалявання, паправiў свой каўнерык.
      Якраз тады брычка спынiлася насупраць натарыуса.
      - Ягомасць звар'яцеў, цi што, чаго так разагнаўся?.. - спытаўся натарыус.
      - Laudetur Jesus Christus!* - адказаў арганiст, даткнуўшыся пугаўём да шапкi.
      * Пахвалёны Езус Хрыстус! (лац.)
      Бурмiстр заўважыў заплаканую Шарачыху, падышоў да брычкi i, як заўсёды, з усмешкай спытаўся:
      - А чаго ж гэта? Няшчасце якое здарылася? Памёр нехта?.. Пажар?..
      - Як непрытомны! - працягваў сваё натарыус. - Ледзь не пабiў мяне i Ю..., значыцца, панi бурмiстраву.
      - Сыночак мой прапаў... Стасiчак мой! - закрычала кавалiха, зноў залiваючыся слязамi.
      - Хто гэтая жанчына? - спыталася панi бурмiстрыха.
      - Здаецца, што гэта будзе дачка млынара Ставiньскага, - растлумачыў натарыус.
      - Ага... Ставiньшчанка, а цяпер кавалёва. Ой, памажыце мне знайсцi яго, паночкi мае залаценькiя! - гаварыла Шарачыха, трасучыся ў брычцы ад плачу.
      - Хi, хi, хi! - засмяяўся бурмiстр. - Ёсць чаго плакаць!.. Ты ж такая маладая, дасць табе бог яшчэ з дзесяцёра!..
      - Andre, soyer cinvenable!* - асекла яго панi бурмiстрыха, якая калiсьцi вучылася ў губернскiм iнстытуце.
      * Анджэй, вядзiце сябе прыстойна! (франц.)
      - Ой, ратуйце мяне, паночкi мае залаценькiя! - енчыла кавалiха i, перахiлiўшыся з брычкi, працягнула рукi, нiбы хацела абняць спачатку панi бурмiстрыху, а тады яе мужа.
      Аднак панi бурмiстрыха, што закончыла iнстытут, з абурэннем адступiлася, а не менш абражаны муж яе закрычаў:
      - Што за панiбрацтва, да лiха матары!.. Ты не ведаеш, хто я?..
      - Ды ведаю, што вы - вяльможны бурмiстр. Памажыце мне знайсцi майго сыночка... Я ўжо i не ведаю, колькi яго не бачыла! Горачка маё, можа, дзе вывалiўся з вазка i нехта наедзе на яго!
      - А мне што да гэтага? - спытаўся бурмiстр. - Iдзi сабе да стражнiка!.. Яна думае, што я буду за яе галапупцам бегаць!.. Ты чуў, натарыус?
      Слова "галапупец" абразiла кавалiху. Вочы яе абсохлi, твар пачырванеў.
      - А навошта ж вы бурмiстр? - закрычала яна. - Можа, не дзеля таго, каб бедным людзям дапамагаць у няшчасцi?.. Гэта мой Стасiк галапупец?.. I пан жа быў такi самы, а ён калi-небудзь, абы знайшоўся...
      У гэтым месцы плач заглушыў яе словы.
      - Нявопытная жанчына! - мармытаў арганiст, вiдаць, думаючы пра тое, што бурмiстр з працягнутай рукой iснуе не для таго, каб памагаць бедным людзям у няшчасцi.
      Так цi iнакш, але ў вынiку злоснага выбуху кавалiхi становiшча стала б вельмi неспрыяльным, калi б не ўмяшаўся натарыус, у якога бывалi справы са Ставiньскiм. Ён спынiў сварку i папрасiў арганiста расказаць, што адбылося са Стасем.
      Тым часам вакол брычкi, як быццам з-пад зямлi, вырас цэлы натоўп жыдоў, i арганiст, як прапаведнiк якi, растлумачыў усiм прысутным Стасеў выпадак. Калi ён ў канцы спытаўся ў прысутных узнёслым голасам, цi не ведае хто пана, у якога крытая рысорная двухколка, адзiн жыд закрычаў:
      - Я ведаю! Гэта пан Лоскi, суддзя...
      - Божа моцны! - усклiкнуў арганiст. - Дык я ж гэта да яго iнтэрас меў i немаведама чаго сюды заехаў!..
      Кажучы гэта, ён павярнуў каня.
      - Хутчэй, хутчэй жа, кумочак сардэчны! - гаварыла кавалiха, тузаючы арганiста за крысо доўгага сурдута.
      На брычку абапёрся жыд i сказаў:
      - Панi Шарачыха! Вы ж памятайце, што гэта я сказаў... Я заўтра ў кузню прыйду...
      - А гэта што яшчэ за шахер-махер? - абурыўся арганiст. - Я i сам выдатна ведаў, што пан Лоскi ездзiць у суд крытаю двухколкай, на гнядым канi...
      - Дык навошта вы пыталiся, калi самi ведалi? - закрычаў узлаваны жыд.
      - Не хачу апраўдвацца перад кожным лахмеем! - адказаў ганарлiва арганiст, хочучы крануцца з месца.
      - Едзьма ўжо, едзьма, - прасiлася Шарачыха.
      - Ай, вай, якi вялiкi пан! - крычаў жыд, хапаючыся за лейцы. - Пан арганiст! Я пану штосьцi скажу!.. Можа, пан прыходзiў бы да мяне кожную нядзелю iграць на шарманцы?..
      Натоўп вакол брычкi выбухнуў рогатам. Горды арганiст збялеў, удараны ў найбольш чулае месца свайго гонару, а ў вачах яго блiснула жаданне помсты. Ён узняўся на козлах i, выпрастаўшы сваю доўгую постаць, закрычаў магутным i ўрачыстым голасам:
      - Лейбусь!.. Я хрышчу цябе... In nomine Patris...*
      * У iмя айца... (лац.)
      - Ай, вай!.. Нягоднiк! Свiное вуха!.. - закрычаў натоўп, разбягаючыся па рыначным пляцы.
      У гэты момант арганiст сцебануў каня i брычка пакацiлася ў клубах пылу, пад рогат i лаянку натоўпу.
      Ехалi спорнай рыссю хвiлiн з дзесятак. Шарачыха раз-поразу ўставала i, пахiстваючыся на дрыготкай брычцы, глядзела на дарогу.
      - Пан арганiст!..
      - А што?
      - Гэта далёка?
      - З мiльку будзе, хутка даедзем!
      Конiк быў дужы i шустры, але ўжо i на яго гладкай поўсцi пачалi паказвацца плямы поту.
      - Эй, малы! - падахвочваў яго арганiст.
      Часамi пыл, што валокся за iмi, як хвост, параўноўваўся з брычкай, забягаў наперад i тры пары вачэй засыпваў дробным пяском. Тады конiк апускаў галаву памiж каленяў i пырхаў, арганiст працiраў вочы тоўстым рукавом, i толькi бедная мацi глядзела на дарогу, не прыкрываючы павекаў.
      - Пан арганiст!..
      Арганiст ведаў ужо, пра што яна, i адказваў, не чакаючы пытання:
      - Вунь там, памiж дрэвамi!.. Бачыце?.. Хвiлiн за некалькi даедзем.
      Павярнулi направа. Некалькi чалавек капалi ў полi роў. Вазок спынiўся.
      - Эй, людзi! - гукнуў арганiст, махнуўшы аднаму з iх.
      Чалавек палажыў лапату i пайшоў да брычкi. Шарачышына сэрца калацiлася, як малаты ў кузнi, як быццам вазок iмчаўся, хоць ён i стаяў.
      - Пан вярнуўся дахаты? - спытаўся арганiст у чалавека, што падыходзiў.
      - Ага!
      - А вазка вы за ягонай двухколкай не бачылi?
      - Ага, бачылi.
      - I дзiця было там?
      - Мусiць, было, бо нештачка ўсярэдзiне траслося.
      - Шчыра дзякуем!
      - Едзьце здаровы!.. Яно ваша?
      - Не маё... гэтай панi! - адказаў арганiст, паказваючы пугаўём назад.
      - Пан арганiст, - азвалася кавалiха.
      - Чаго?
      - Пусцiце мяне з брычкi... Я пехатой пайду, бо мне здаецца, што хутчэй зайду...
      - Не балбачыце, панi, дарма... Эй, малы!
      - Ой, божа мой, божачка!.. Цi ж знайду я яго!.. - шаптала кавалiха, укленчыўшы на дрыготкiм дне брычкi.
      Конь iмчаўся галопам. Можа, з вярсту ад маёнтка арганiст заўважыў нешта шэрае, што хутка кацiлася ад аднаго краю дарогi да другога. Калi пад'ехалi блiжэй, ён пазнаў сабаку, якi з апушчанай галавой бег перад брычкай.
      - Курта! - гукнуў арганiст. - Глядзi, панi, ваш Курта тут!
      Сабака, убачыўшы кавалiху, заякатаў, загаўкаў, пачаў скакаць то да брычкi, то да храпы каня, якi пырхаў ды абганяўся як мог. Верны сабака, выпушчаны з хлява, прыбег следам Стасевага вазка ажно сюды.
      - Усё iдзе добра! - сказаў арганiст, напяўшы лейцы.
      Брычка спынiлася каля дваровай брамы.
      Кавалiха саскочыла з брычкi, ступiла некалькi крокаў i раптам абаперлася аб шула брамы - так закружылася галава. Арганiст узяў яе за руку, i так яны пайшлi да дома ўслед за Куртам, якi ўсё гаўкаў, скакаў i круцiўся вакол самога сябе.
      Усе паны якраз сядзелi на верандзе, абедалi. Падарожныя затрымалiся каля плота, нясмела гледзячы туды, дзе панства, а Курта раптам iрвануўся ў той бок.
      За iм пабегла кавалiха. Задыханая, з узнятымi рукамi яна ўпала на каленi пры канцы стала, дзе на прыполе ў ключнiцы сядзеў Стась - жывы, выспаўся i ўсмiхаецца.
      - Пайшоў прэч ты, нягоднiк! - перапалохана крычала ключнiца на Курту, якi намагаўся ўскочыць на яе прыпол.
      - Мацi! Мацi! - загаманiлi паны, гледзячы, як жанчына, павалiўшыся на зямлю, з крыкам цалавала пухкiя Стасевы ножкi.
      Перапынiлi абед, паўставалi i падышлi да таго канца стала, дзе адбывалася пацешная сцэна: дзве жанчыны сварылiся за дзiця.
      Шарачыха хацела забраць сваё, а ключнiца не аддавала.
      - Гэта мой сын! Мой Стасiчак! - крычала мацi.
      - Ды хто вы такая? - крычала, мацуючыся з ёю, ключнiца. - Таксама... нахабства!.. Хапае такое далiкатнае дзiця, нiбы аполец сала!
      - Бо гэта маё!..
      - Што ваша?.. Гэта сын нашага пана, тут усе вам скажуць!.. Такi прыгожанькi... Во, бачыце... Пан прыйшоў... Аддай пану хлопца!..
      Усе госцi адкрыта смяялiся.
      - На табе, паны смяюцца, - не супакойвалася ключнiца, - а гэта ж панаў сын!.. Падобненькi!.. Пайшоў прэч, сабачая морда! - зноў закрычала яна на Курту.
      Шарачыха, не ўстаючы з каленяў, павярнула галаву i здзiўлена паглядзела на таго, каго назвалi Стасевым бацькам. Паглядзела i сказала з наiўнаю прастатой:
      - Не быў бы ён такi прыгожанькi, каб быў вашага пана. Гэта сын каваля... Юзафа Шарака!..
      Тут азваўся арганiст i сваёй урачыстай мовай пацвердзiў, што згубленае дзiця, якое пры святым хрышчэннi атрымала iмя Станiслаў, з'яўляецца законным сынам Юзафа i Малгажаты з дома Ставiньскiх-Шаракоў.
      Вестку, якая выплыла з такой важнай крынiцы, панi Лоская ўспрыняла з вялiкiм задавальненнем; затое пан суддзя ўсмiхнуўся, нiбы з'еўшы мыла.
      - Фью, фью! - свiснуў стары палкоўнiк i дадаў: -Пайшло!..
      Суддзя скрывiўся яшчэ больш i абыякава махнуў рукой.
      - Я вельмi рад, - сказаў ён, - што бедны хлопец так хутка знайшоў сям'ю!..
      - Гэта нагадвае мне байку пад назвай "Лiса i вiнаград", - дадаў палкоўнiк.
      Жанчыны прыкусвалi губы, суддзя круцiўся, як на шпiльках, арганiст нiчога не разумеў, а Шарачыха не чула, занятая Стасем.
      Лiшне было б гаварыць, што арганiста прымусiлi яшчэ раз расказаць, як яно здарылася са Стасем.
      Налiтаваўшыся з мацi, усе смяялiся цяпер са здарэння, за выключэннем ключнiцы, якой вельмi забалела тое, што Стась - не сын яе пана.
      - Ды такi ж разумны!.. Ды такi ж прыгожы!.. Нават з радзiмкай на шыi, мармытала старая.
      * * *
      Каб усё закончыць як найдакладней, скажам, што арганiст, уладзiўшы з суддзёй справу ягомасця ксяндза, завёз Шарачыху да бацькi i там трэцi раз расказаў вядомую гiсторыю перапалоханаму Ставiньскаму. Выехаўшы з млына ў той самы дзень, чацвёрты раз расказаў яе кавалю, а пяты - ксяндзу.
      У нядзелю, пасля iмшы, Ставiньскi з дачкой i ўнукам, а таксама ўсе парабкi высыпалi на мост, прыгледзецца да таго, як з боку горада ў аднаконнай брычцы о, дзiва! - каваль Шарак сядзеў побач з арганiстам Завадам, як родныя браты.
      Стары млынар выступiў перад двума памiранымi ворагамi з доўгай i нуднай прамовай пра неабходнасць прабачыць адзiн аднаму, што было тут ужо зусiм лiшнiм. Пасля паклiкаў усiх на абед, а затым уручыў арганiсту пяцьсот злотых беспрацэнтнай пазыкi на тры гады. У вынiку гэтага арганiст часта паўтараў людзям павучальную сентэнцыю:
      - Дарагiя браты! Калi я прыгадваю сваё жыццё, мне дакладна вiдно, як гэта лiтасцiвы пан бог нiколi не пакiдае людзей такiх, як я - добрасумленных i справядлiвых. In saecula saeculorum!..*
      * На векi вякоў!.. (лац.)
      У панядзелак арганiст быў ужо пры касцёле, Шарак у кузнi, Стась забаўляўся з Куртам на двары, пад наглядам Магды, а кавалiха працавала ў агародзе.
      Каля поўдня перад iхнiм домам спынiлася фурманка, з якое нейкi нетутэйшы чалавек зняў прыгожае каштанавае цялятка з белай зорачкай на лбе. Паколькi малы чацвераногi выразна баяўся разгаўканага сабакi i не хацеў iсцi, фурман узяў яго адной рукой за карак, другой за хвост i такiм спосабам падвёў да здзiўленай Шарачыхi.
      - Што гэта?.. Адкуль гэта?.. - спыталася гаспадыня.
      - А гэта вам панi Лоская падарыла на пасаг для вашага хлопчыка, - адказаў чалавек.
      - Юзiк!.. Магда!.. Сюды хадзiце! У Стася будзе карова!.. З маёнтка яму прыслалi, - крычала захоплена жанчына, цалуючы цялятка, якому не менш захоплены Курта патрохi аскубаў хвост.
      Такiм эпiлогам закончылася Стасева прыгода.