* * *
      Аднойчы мацi палажыла Стася ў садзе пад грушай, падаслала яму дзяружку, падгарнула кашульку i кажа:
      - Спi тут, хлопчык, i не дзярыся, ягадка мая найсаладзейшая з усiх, якiя толькi пан бог стварыў i сонейка выграла!.. А ты, Курта, лажыся каля яго i пiльнуй, каб яго курыца не дзюбнула, або пчала не ўджалiла, цi нейкi нядобры чалавек не зрок. Я пайду палоць буракi, а як вы тут не будзеце добра сябе паводзiць, дык вазьму частаколiну i ўсе вам костачкi пералiчу!..
      Але толькi ад думкi такое - пра страшнае пакаранне - яна схапiла хлопца на рукi, затулiла, нiбы ад крыўды якое ратуючы, пачала цалаваць, калыхаць на руках i прыгаворваць пяшчотным голасам:
      - Гэта каб я цябе частаколiнай!.. Гэта Курту, сабачага сына, а не цябе!.. Мой ты клубочак, мой галубочак... сынулечка мой адзiны, залаты!.. А ты не смейся, Курта, кудлач ты!.. Не прыплюшчвай свае слепакi, не матлашы хвастом, бо я хутчэй з цябе, сам ведаеш, тры скуры здзерла б, чым на яго, майго Стасiка роднага, хоць галiначку абламала... Лю-лi, лю-лi, лю-лi!..
      А Курта хвост пад сябе падгарнуў, зяпу ад гарачынi разявiў, язык чырвоны, як хустку, налева высалапiў. Сабака кемлiвы, хiтры!.. Сам сабе думае: "Гавары здарова, а я што ведаю, то ведаю. Колькi разоў прыходзiлася Стасеў сеннiчок сушыць, столькi разоў яму так пападала, што ажно ў кузнi чуваць было!.."
      Так сабе думаў брахлiвы Курта, аднак маўчаў, бо ведаў, што за ўсе довады найлепшы бывае кiй, якiм усе сямейнiкi, а гаспадыня першая, адказвалi на сабакавы прэтэнзii.
      А Стась тым часам цёр вочы тлустымi жменькамi, а льняную галаву так i прыкладваў да мамiнага пляча. Каб толькi мог разважлiва гаварыць, дык i сказаў бы ёй:
      - Калi ўжо кладзеш, дык i кладзi, бо пасля гаршка малочнай кашы чалавеку спаць так хочацца!..
      Хлопец ужо i сам, па сваёй ахвоце заснуў бы, але матцы здавалася, што яго трэба закалыхаць, i яна калыхала, спяваючы:
      Што ты блукала,
      Чаго шукала
      У дуброве зялёненькай?
      Я не цягаўся,
      Дык адаспаўся
      На пярыне пуховенькай!..
      Толькi калi ўжо ён пацяжэў на руках i прымасцiўся галоўкай памiж плячом i грудзьмi, яна палажыла яго на дзяружку, тузанула Курту за мокры язык i, азiраючыся, пайшла ў свае буракi.
      Зрэбная дзяружка, а пад дзяружкай зямля здалiся Стасю халаднаватымi i цвёрдымi пасля мамiных абдымкаў. Ногi яго выдатна спалi, а галоўка раптам прахапiлася, i ён узняўся на тлустых ручках. Хацелася зiрнуць, дзе мацi, а можа, i паплакаць услед? Але таму, што Стась быў яшчэ малы, добра разглядацца не ўмеў, ён, замест таго каб глядзець наперад, глядзеў пад сябе, на траву. Тым часам Курта добрасумленна лiзнуў яго раз i другi раз па загарэлым твары i пачаў шукаць у галаве, ды так шчыра, што Стась упаў на левы бок i падлажыў сабе пад шчаку тоўсценькi локаць. Хацеў яшчэ прыўстаць, нават успёрся рукой на дзяружцы, намагаючыся разблытаць ножкi. Але ў гэты самы момант пальцы яго ручкi разбеглiся, вiшнёвыя губкi растулiлiся, вочы заплюшчылiся надта хутка, ён заснуў. У ягоным узросце сон бывае дужы, як здаравенны мужчына: паложыць чалавека раней, чым пачне з iм дужацца...
      Тады ад нядаўна скошанай сенажацi, дзе доўгiмi радамi стаялi задуменна насупленыя i пукатыя копы, павеяла ветрам, гарачым, як подыхi сонца. Вецер паказытаў прысадзiстыя копы, пасвiстаў у дуплах спарахнелых вербаў, што дарэмна старалiся адпалохаць яго памахваннем галiнак, працадзiўся цераз пляцень i павалокся па кавалёвым агародзе. Зялёнае бацвiнне буракоў з чырвонай аблямоўкай, танклявы кроп i пёрыстая пятрушка пачалi трэсцiся, як ад лiхаманкi, вiдаць, са злосцi, бо гэта гультаi - не любяць, каб iх зачапалi. А раскудлачаны бульбоўнiк, яркiя сланечнiкi i бледна-ружовыя макаўкi пачалi кiвацца, як жыды ў сваёй школе-бажнiцы, абураныя, вiдаць, легкадумнасцю ветру, якi адганяў пчол ад вулляў, а самой кавалiсе перакруцiў на галаве чапец, нягледзячы на тое, што хоць ёй i дваццаць адзiн год, а ўсё ж Стасева мацi i гаспадыня ўсяго, што ёсць у агародзе, у хаце, у хляве i на полi!..
      - Ах, свавольнiк, свавольнiк!.. Ах, што ён тут вырабляе! - наракалi чырвонагаловыя макаўкi, загледжаныя ў неба сланечнiкi i буйны бульбоўнiк.
      А круглыя лiсточкi грушы, пад якою мацi палажыла Стася, як старанныя нянькi, шапталi:
      - Цiха, цiха, цiха!.. Вы ж мне дзiця разбудзiце!..
      Курце, якi любiў дзейнiчаць, i, калi чаго лепшага не было, дык хоць парасят пацягаць за адвiслыя вушы, цяпер было нудна.
      "Што гэта за парадак у свеце, - думаў ён. - Дзецi толькi спяць, гаспадыня забаўляецца зрываннем лiсця, дрэвы, замест сумленна працаваць, кiваюцца ды шалясцяць, бусел надрываецца клёкатам, а гаспадар з хлопцамi не робяць у кузнi нiчога, толькi мехам дзьмуць ды куюць?.. Ён малым малатком па кавадле: дзiнь, дзiнь, дзiнь, дзiнь!.. а хлопцы вялiкiмi малатамi па жалезе: бум, бум, бум, бум!.. Ажно iскры ляцяць. Я стаяў перад кузняй, дык бачыў..."
      I, смуткуючы ад усеагульнай ляноты, працавiты Курта павалiўся на бок, аж зямля застагнала, распластаўся i ногi выцягнуў, а каб лепш выказаць сваю пагарду да ўсяго свету, прыплюшчыў вочы, толькi б нiчога не бачыць...
      Тады перад позiркам яго нястомнай душы распасцерлася поле гаспадаровай капусты, дзе жыравала мноства зайцоў, якiя перабiралi лапкамi i настаўлялi вушы, як пальцы...
      - Ох, i дам жа я вам дыхту, нягоднiкi! - гаўкнуў Курта i давай ганяць шкоднiкаў на ўсе бакi!..
      Ганяўся, ганяўся, а поле распасцiралася бясконца, зайцы размнажалiся, як кроплi навальнiчнага дажджу, а гаспадар, гаспадыня i хлопцы, гледзячы на яго беганiну, крычалi: "Ай, Курта, якi працавiты сабака, нi хвiлiны не адпачыне!.."
      А Курта выпрастаўся i так ужо бег, што ажно хвост, не паспяваючы за iм, застаўся недзе далёка ззаду. Ледзь дыхаў Курта, але пёр.
      Раптам над галавой разаспанага сабакi пачала кружыцца муха i лаяцца тоненькiм галасочкам:
      - Ах ты, кудлач, абiбочына!.. Наеўся парасячага цеста, увесь свет варушыцца на сонцы, а ты ляжыш, як калода, дрэмлеш!..
      Сабака прачнуўся i ляснуў зубамi на муху:
      - Бачылi дармаедку!.. Вякае, што ляжу, а я тут зайцоў з капусты ганяю!..
      Не хочучы трацiць час на абарону сваёй годнасцi, ён выцягнуўся яшчэ выгадней i - вярнуўся да карыснай дзейнасцi. А муха ўсё кружылася над iм, хоць ён i моршчыўся, i кiпцюры настаўляў.
      - Ах ты, кудлач, гультаiна!.. - пiшчала яна. - Сказалi табе дзiця даглядаць, а ты тут адсыпаешся, завала!..
      З гэтага моманту кроп i пятрушка, бульбоўнiк, мак i сланечнiк, вецер у небе, дыханне соннага Стася, буслы на адрыне i малаты ў кузнi - усё паўтарала ў такт:
      - Курта гультай!.. Курта гультай!.. Курта гультай!..
      Аднак працавiты Курта выцягнуўся пад грушай i ўсё ганяў ды ганяў тых зайцоў!
      * * *
      Пакуль Стась i Курта хораша спалi сабе пад подыхi цёплага ветру, кавалiха абабрала вусеняў з капусты, прапалола буракi i пачала рваць у рэшата салату на полудзень. Зелейка гэтае жыло сабе ў кутку агарода, каля пляценнiка ад дарогi. Гаспадыня асцярожна прыкленчыла i, выбiраючы маладыя лiсты, думала, як гэты салат усцешыцца, калi яго адмыюць у гарачай вадзе ад пылу, пальюць воцатам i акрасяць салам...
      Нарвала ўжо з палавiну рэшата, амаль столькi ўжо, колькi трэба, i тут на дарозе пачулася шалясценне дробнай, павалочыстай хады i пастукванне кiя ў зямлю. Разам з гэтым кавалiха пачула як быццам гутарку.
      - Супакоiшся ты ў мяне калi-небудзь цi не? - пытаўся стомлены жаночы голас.
      Кавалiсе здалося, што ў адказ на гэтыя словы пачуўся невыразны шэлест, як быццам хтосьцi цягнуў кiй па пяску. Пасля зноў некалькi крокаў i пастукванне, спалучанае з тым асаблiвым шэлестам.
      - Сукiн сын! - гаварыў злосны голас. - Так ты мне дзякуеш, што я табе столькi свету паказала!.. Згнiў бы недзе пад плотам або згарэў, як грэшная душа, каб не я... Дурань!..
      Зноў зашалясцела.
      - I дурны, вядома ж. З пастухамi табе найлепш кампанаваць, а не са мной... Вось тады ўжо ты быў бы разумны, каб цябе сабакi пагрызлi або хто-небудзь на свiных касцях паламаў. Клышаногi!..
      Кавалiха выпрасталася i за некалькi крокаў ад плота ўбачыла на дарозе згорбленую бабулiну з кiем у руцэ. На плячах у старое была поўная чагосьцi дзяруга, а з-пад хусткi вылезла некалькi сiвых касмылёў, якiя трэслiся разам з галавой.
      - Каго гэта вы, матуля, так лаеце?.. Гжыбiна!.. - гукнула, смеючыся, Шарачыха.
      Старая павярнулася да яе.
      - Гэта вы, кавалiха? - спыталася, падыходзячы да плота. - Пахвалёны вам!.. А я якраз хацела i да вас зайсцi. Ад бацькi слова. Зусiм забылася б з-за гэтага юды!..
      Кажучы гэта, яна ўзняла свой кiй i страсянула iм.
      - А што ж там тата мне наказвалi? - хутка спыталася Шарачыха.
      - Ды вось... блытаецца ў маiх нагах i не толькi не памагае, але ж яшчэ перашкаджае хадзiць. За тое, што я яго з гною падняла!..
      - А што татка наказваў вамi? - нецярплiва паўтарыла кавалiха. - Былi вы сёння ў млыне?..
      - Ды была, была... Лажыся, падлюга! - злосна сказала яна свайму кiю, кiнуўшы яго на край пляценнiка. - Замаўляла Салтысiку лiхаманку, што калоцiць яго ўжо другi тыдзень, а па дарозе ўчора зайшла ў млын.
      - Татка здаровыя?..
      - Уга!.. Толькi казаў, каб Малгося заўтра прыехала да яго са Стасiкам, а ваш - каб таксама быў у нядзелю ў млыне...
      Бабуля, вiдаць, забыўшыся пра свой кiй, абаперлася на плот i гаварыла далей:
      - Яно, бачыце, так: гэты ваш арганiст, Завада, зямлю купляе i хоча ў Ставiньскага, ну, у таты вашага, пазычыць пяцьсот злотых. Быў у сераду ў млыне i прасiў, але Ставiньскi кажа: "А чаму гэта я вам буду грошы пазычаць, калi васпан пакрыўдзiў каваля i ў злосцi з iм?.."
      - Добра татка сказалi яму! - перапынiла Шарачыха.
      - Тады арганiст кажа яму: "Я з кавалём памiруся i буду сына яго вучыць". А стары яму: "Ну дык памiрыся, васпан". А той на гэта: "Калi ж баюся я ў кузню зайсцi, бо ён мяне аддубасiць. У вас я быў бы смялейшы, яшчэ б i пару бутэлек мёду паставiў, каб памiрыцца..."
      - Круцель! - перапынiла кавалiха. - А цi даўно ён казаў, што ў святой бiблii напiсана: кавалi i камiнарнiкi ад Каiна i ад Хама паходзяць, з iх нараджаюцца братазабойцы?.. Каб ён удушыўся!..
      - Ну, а калi ў святой бiблii так напiсана, дык арганiст не вiнават, сказала старая.
      - Брэша! - усхадзiлася кавалiха. - Мы i самi ведаем, дзе што стаiць... Ад Хама паходзяць мужыкi, а мой жа не мужык, а ад Каiна - туркi, а мой жа не турак. Нiкога не забiў!..
      Гжыбiна любiла пахвалiцца сваiмi ведамi пра "патомкаў Хама", але цяпер яна далiкатна маўчала, памятаючы, што справу мае з асобай пiсьменнай, а да таго ж - з дачкой млынароў Ставiньскiх!
      - Зайдзiце ў хату, адпачнiце, - сказала раптам гасцiнная Шарачыха, гледзячы на стомленую старую.
      - Не магу, - адказала бабуля i схапiла свой кiй. - Трэба iсцi да Матэвушыхi, карову абкурыць, бо апушыла... Ну, - дадала яна, страсянуўшы кiй, - а ты мне добра спраўляйся рэшту дарогi, а то я цябе...
      - Што вы гаворыце? - спынiла яе кавалiха.
      - А як мне не гаварыць?.. Няхай, зладзюга, проста падскаквае, а не валачэцца, як п'яны...
      - Гэта вашы ногi, бабуля, не спраўляюцца, кiй не паможа!
      - Ат! - нецярплiва махнула бабуля рукой. - Хадзiлi ж яны восемдзесят гадоў, чаго ж iм цяпер падводзiць?.. Заставайцеся з богам!..
      - Iдзiце з богам! - сказала ўслед бабулi кавалiха.
      Калi яна засталася адна, зноў узлавалася на арганiста.
      "Бачылi вы, - думала, - чалавека майго пакрыўдзiў, вопратку яму паплямiў, а цяпер ужо хоча мiрыцца, калi грошы спатрэбiлiся... Няма дурных! - шапнула, пагразiўшы кулаком у той бок, дзе шэрая званiца. - I грошай не дастанеш, i зямлi не купiш, i яшчэ я табе на людзях усё выгавару!.. Скулу табе, жабрацкi павадыр!.."
      Хочучы як найхутчэй выказаць свае меркаваннi мужу, яна пераскочыла цераз плот i пабегла ў кузню. Ёй здавалася, што ўвесь свет ужо ведае пра арганiставу крывадушнасць, бо нават пукаты, палаплены мех зласней, чым заўсёды, соп i сыпаў з зяпы гаручыя iскры.
      Малгося выклiкала мужа i перадала яму прынесеную бабуляй вядомасць.
      - I дзякуй богу, калi арганiст хоча памiрыцца, - адказаў дабрадушна замурзаны асiлак, праслухаўшы жончын расказ.
      Маладая гаспадыня ажно рукi заламала ад жаху.
      - I ты i з iм памiрыўся б? - гукнула яна.
      - Само сабой...А хто будзе вучыць Стасiка? Можа, прафесар?..
      - Ты з iм памiрышся за тое, што ён табе на мазгаўнi разбiў бутэльку?
      - Дык жа не мазгаўня лопнула, а бутэлька...
      - За тое, што ён цябе капцюхом назваў, з камiнарнiкам параўнаў?
      - Калi я не памыюся, дык i капцюх. Усе пра гэта ведаюць, а ты найраней, гаварыў каваль, не цямячы, чаго яна так расхадзiлася.
      Шарачыха страсянула галавой.
      - Галоўка мая бедная! - залямантавала. - Во, долечку я сабе выбрала!.. Хiба ж ты мужчына?.. Твой жа бацька з маiм дзядзькам у войску служыў, а ў цябе анiякага гонару?.. Я баба, - гаварыла яна задыхана, - а вочы яму выдзерла б, а ты мiрыцца хочаш?.. Гэта ты - муж Ставiньскай, жонку з гнязда шляхецкага ўзяў, а сораму ў вачах няма?..
      Каваль нахмурыўся.
      - Чаму гэта ўжо i сораму няма? - мармытнуў ён.
      - Бо з арганiстам мiрыцца хочаш...
      - А чаму гэта я хачу?
      - Ты толькi што сам гэта казаў?
      - Чаму казаў?.. Гэта ты казала, што бацька так загадаў, ну, а нам яго слухаць належыцца...
      - А цi ж мой татка - твой бацька?.. Не табе яго трэба слухаць, а мне... Ты не павiнен мiрыцца з арганiстам, калi б я нават i хацела па таткаваму загаду...
      Паколькi хлопцы ў кузнi, чуваць было трохi, пачалi ўжо вадзiцца за чубы, кавалю захацелася туды, да працы, а можа, проста вызвалiцца ад клапатлiвай гутаркi з жонкай, i таму ён сказаў энергiчна:
      - Ну, калi так, дык i не будзе мiру з арганiстам! Бацька як сабе хоча, мне ўсё роўна. А я не хачу!.. Не буду мiрыцца!.. Не паеду ў нядзелю ў млын, i ты заўтра не паедзеш са Стасiкам - не!..
      - А вось жа i я заўтра паеду, i ты ў нядзелю наедзеш! - перабiла жонка.
      - Ну? - спытаўся Шарак i хацеў ужо ўзяцца рукой пад бок, але ў пару стрымаўся.
      - Абое будзем у млыне, i няхай арганiст прыедзе, але на тое, каб ён пры людзях пачуў, што я яму скажу!.. Вось так!..
      Муж зiрнуў на яе скрыва, можа, хацеў нават плюнуць праз зубы, аднак устрымаўся i, пачухаўшы галаву, пабрыў у кузню. Там хлопцы яшчэ валтузiлiся, аднак Шараку лягчэй было супакоiць iх, чым толькi што зразумець сваю жонку.
      Калi кавалiха вярнулася ў сад, Стась ужо не спаў, а качаўся з Куртам. Мацi пацалавала шустрага хлопчыка i пакiнула яго пад наглядам сабакi, а сама пайшла з салатам у хату, канчаць абед. Амаль да ночы яна ўсё рыхтавалася да заўтрашняга падарожжа, строiла планы адпомсты. Абы ўдалося, дык арганiст будзе зняслаўлены навек!
      * * *
      Назаўтра ў кавалёвай хаце мiтусня пачалася на досвiтку. Гаспадыня на двое сутак iшла да бацькi, вось i трэба было грунтоўна агледзець гаспадарку. Здавалася, што ўсё навокал адчувала яе адыход. Курта неяк мала еў i ўсё бегаў навокал Стася. Каровы, адыходзячы на пашу, рыкалi вельмi жаласна, а парсюкi ажно выварочвалi дзверы хлеўчука, так iм хацелася развiтацца з гаспадыняй.
      Звыш таго, трэба было раней падрыхтаваць абед i ўсё сварыцца з мужам, якi раз-пораз прыходзiў з кухнi i мармытаў:
      - Якога лiха iсцi дарма! Калi будзем мiрыцца з арганiстам, дык хадзем у млын, а не будзем мiрыцца, дык i не трэба iсцi. Навошта нажываць яшчэ большага ворага?.. Яшчэ пракляне нас у касцёле i агонь на хату наклiча або хваробу на нас i на жывёлу?..
      Тады кавалiха брала мужа за руку i, вытурваючы з хаты, гаварыла:
      - Толькi ўжо ты не мяшайся... У цябе кавальскае сэрца, а ў мяне шляхецкi розум, i я так дагаджу арганiсту, што хутчэй ён згарыць ад сораму, чым мы ад пажару!..
      Пасля абеду, памыўшы разам з дзеўкай посуд, Шарачыха яшчэ раз абышла ўсе закуткi, прычым яе джыганула пчала, ды так, што ажно слёзы закруцiлiся ў вачах. Потым яна выцягнула на двор вазок, палажыла на дно яго сеннiчок, на сеннiчок падушачку, а зверху Стася i, пацалаваўшы мужа, рушыла ў дарогу.
      Уся гэтая падрыхтоўка страшэнна ўзрадавала Курту, а калi ўжо гаспадыня ўзяла ў рукi дышаль, сабака як ашалеў. Скокнуў спачатку да Стася i здзёр з яго галавы хусцiнку, потым амаль не адарваў кавалю вус, а калi той шугануў яго ад сябе, Курта з вялiкай сiлай кiнуўся на гаспадыню i ледзь не перакулiў яе.
      Такое бурнае праяўленне радасцi не пайшло Курце на карысць. Бо кавалiха раптам прыпомнiла, што нельга пакiдаць усё без сабакi, i загадала ўзяць яго ў хату. Дзеўка Магда з немалым намаганнем занесла Курту ў кухню, але сабака ў момант выскачыў на двор праз акно i разгуляўся яшчэ больш. У вынiку гэтага бедаку папала ад гаспадынi хусткай па мордзе, пад бок нагой ад гаспадара, па спiне нейкiм кiем - ад дзеўкi, пасля чаго яго занеслi ў хлеў i зачынiлi на затычку. Сабака выў так страшэнна, што не адна баба, пачуўшы ў полi гэтае выццё, падумала пра наблiжэнне бяды i загадзя памалiлася за душы нябожчыкаў.
      Дзень быў спякотны. Там i сям на небе стаялi белыя аблачынкi, нiбы раздумваючы, дзе iм схавацца ад гарачынi. Пад нагамi Шарачыхi i пад коламi вазка цiха пасквервалi зярняты цёплага пяску. Незаўважальны ў небе жаўранак вiтаў сваiм шчэбетам падарожнiкаў, мацi i сына, а з калосся цiкаўна выхiлялiся мак i васiлькi, як быццам хочучы праверыць, цi не едзе хто знаёмы.
      Малгося стала i азiрнулася. Вунь iхнi дом на ўзгорку - як у зялёнай сукенцы ад дзiкага вiнаграду. Вунь журавель схiлiўся над калодзежам: вiдаць, Магда бярэ ваду. Каля кузнi стаiць нейкi чалавек з конiкам, але каваль iх, вiдаць, яшчэ не заўважыў, бо малаты грукочуць няспынна, а праз увесь гэты грукат ды бразгат чуваць жаласнае скавытанне Курты...
      Як на малюнку ўсё! Шарачыха, паглядзеўшы на той малюнак, як быццам сiлы набралася i, цягнучы свой вазок, весела збегла з узгорка.
      Дарога была крутая i пакручастая. Раз-поразу ўздымалiся ўсё большыя ды большыя ўзгоркi. Найвышэйшы - цераз бярозавы гай, якi так блiзка ўнiзе, што, здаецца, рукой дастанеш, схопiш за галiнку. А ў сапраўднасцi трэба туды тупаць з паўгадзiны.
      Памалу хата i кузня знiклi, нават Куртаў лямант змоўк. Пясок паглыбляўся, сонца прыпякала яшчэ больш, воблакi стаялi на адным месцы, як пустыя паромы пры беразе Вiслы, i толькi ўсё iншы ды iншы жаўранак жадаў вандроўнiкам шчаслiвай дарогi.
      У Шарачыхi было цяпер так добра на душы, што нават i злосць на арганiста праходзiла. А каб i праўда памiрыцца з iм?..
      - Не дачакаецца! - мармытнула яна. - Не дзеля гэтага я пакутую ў спякоце, каб зарабiць яму пяцьсот злотых...
      А Стась ляжаў сабе ў вазку, зачараваны новымi ўражаннямi. Упершыню перад яго вачыма быў неабмежаваны далягляд i невымерная глыбiня сiняга неба. Ён не ўмеў яшчэ пытацца, што гэта, анi здзiўляцца, толькi адчуваў сябе незвычайна. Зямля, па якой ён дагэтуль хадзiў, знiкла; куды нi зiрнеш - неба. Хлопцу здавалася, што ён ляцiць, топiцца ў велiчы, якую не ўмеў яшчэ назваць прасторай. Душа яго поўнiлася зместам неакрэсленым i спакойным.
      Ён быў як анёл - толькi крылы i галава, насiўся ў бязмежжы, не памятаў мiнулага, не думаў пра будучыню, але ў кожнай хвiлiне адчуваў бясконцасць. Такую форму павiнна мець вечнае жыццё.
      Раптам далягляд засланiла мноства зялёных галiнак, вазок апынуўся ў цянi. Яны ўехалi ў лес i наблiжалiся да найвышэйшага ўзгорка.
      Спёка, цяжкi вазок i злосць на арганiста паўздзейнiчалi на кавалiху. Яна адчула стому. Хацела сесцi памiж дрэў i адпачыць, але баялася апазнiцца ў дарозе, а да таго ж... у лесе... Калi б яна была адна, лесу не пабаялася б, а Стасева прысутнасць настройвала яе на асцярожнасць... Хоць пра ваўкоў i разбойнiкаў нiхто тут не чуў. Ды маладзiца спалохалася б i зайца, каб той выскачыў...
      Ах, гэты лес!.. Расцягнуўся - на дзесяць малiтваў... Хоць бы ўжо Курту з дому ўзяла, было б весялей... Ён там плакаў недзе, зачынены, i ў гэты час нават сабачая крыўда лягла на душы кавалiхi цяжарам.
      Ах, каб жа хутчэй выехаць з гэтага лесу!.. Каб хоць на той узгорак узабрацца!.. Шарачыха зняла хустку i палажыла яе на вазку. Малая палёгка. Пот аплываў яе патокамi, а разам з iмi ападалi i сiлы. Ёй здавалася, што да ўзгорка, вiдаць, не дацягне, а што ўжо казаць пра тое, каб узняцца на яго!
      Перад самым узгоркам, направа ад кавалiхi, з лесу выходзiла iншая дарога, i вось якраз цяпер на той бакавой дарозе пачуўся ляскат лёгкай брычкi. Шарачыха павесялела - цяпер яна, прынамсi, не будзе адна!.. Пайшла хутчэй i неўзабаве ўбачыла штосьцi накшталт двухколкi, вельмi спраўнай, са скураною стрэшкай. У гэтую рысорную двухколку быў запрэжаны прыгожы гнеды конь; усярэдзiне сядзеў нейкi пан, якога Шарачыха не паспела добра ўбачыць, бо экiпаж якраз павярнуў на шлях i аказаўся задам перад ёю.
      "Ой, каб ты ж мяне ды падвёз!.." - падумала кавалiха, аднак не паспела папрасiцца, хоць i iшла блiзка за дрындулетам.
      У гэтай двухколцы, такой адмысловай, ехаў пан Лоскi, памешчык i гмiнны суддзя. Ён вяртаўся з суда дахаты i напэўна ж ахвотна падвёз бы стомленую i прыгожую жанчыну, калi б заўважыў яе. Як на тую бяду, пан суддзя сядзеў глыбока задуманы i не толькi не заўважыў Шарачыху на паваротцы, але нават не чуў яе паспешлiвага дыхання.
      Падарожнiкi дабралiся да падножжа ўзгорка. Двухколка валаклася памалу; следам за ёю кавалiха цягнула свой цяжар.
      Да вяршынi ўзгорка было крокаў з дзвесце, - нялёгка. I кавалiха вырашыла зрабiць сабе палёгку за кошт каня. Доўга не думаючы, яна прычапiла дышаль свайго вазка да восi двухколкi.
      План быў цудоўны: прычэплены дышаль трымаўся выдатна, вазок са Стасем ехаў яшчэ лепш, а маладзiца хоць трохi перадыхнула. Толькi б на ўзгорак!..
      Сама яна iшла за вазком i, паддаўшыся стоме, аберуч моцна трымалася за яго край. Было ёй значна лягчэй, так лёгка, што ахвотна прайшла б такiм чынам удвая даўжэйшую дарогу, чым з дому ў млын. Ды што ты зробiш, калi на гэтым свеце чалавечыя радасцi вельмi хутка праходзяць!.. Яны праехалi ўжо да палавiны ўзгорка... Яшчэ толькi крокаў з пяцьдзесят да вяршынi... Дзякуй табе, конiчак, што ты нас сюды ўзвалок!.. Пара ўжо i адчапiць вазок ад двухколкi...
      Конь раптам пайшоў рыссю, i двухколка, а за ёю вазок i Стась - падалiся з узгорка ўнiз!..
      Шарачыха акамянела. Пакуль паспела крыкнуць "стойце!" - суддзёва двухколка i Стасеў вазок былi ўжо ў далiне.
      - Ратуйце! - заенчыла маладзiца, бегучы за iмi з распасцёртымi рукамi. Маланкай у галаве яе прамiльгнула думка, што вазок можа перакулiцца ад любога каменя...
      Але вазок плыў у пяску, як у пуху, малыя колцы круцiлiся i вiлялi, як шалёныя, Стась ад хуткай язды быў надзвычай задаволены... Суддзя, нiчога не ведаючы, быў не менш за Стася вясёлы, а конь яго, якому раптам палягчэла, ажно пырхаў ад радасцi i ледзь не рваўся ў галоп.
      Спачатку Шарачысе здавалася, што яна дагонiць уцекачоў, што яе хоць пачуюць. Ды дзе там... Спынiлася, хочучы крыкнуць з усiх сiл, хоць бы i лёгкiя лопнулi. Аднак толькi раскрыла рот - i голас у яе замёр... Убачыла, як штосьцi ўпала з вазка. Дабегла блiжэй, - толькi хустка... Конь запаволiў... Яна наблiзiлася яшчэ больш. Ужо выразна ўбачыла Стасеву галоўку i ручкi, што так хораша ляжаць уздоўж...
      - Стасiчак мой!.. Ратуйце!..
      Вазок закалыхаўся i пакацiўся яшчэ хутчэй. Ужо i ручак малога не вiдно, i галоўка ледзь заўважаецца, ужо i вазок усё меншы ды меншы...
      Шарачыха не магла зразумець, чаму гэта перад канём не вырасце земляны вал, чаму неба не перагародзiць дарогу, чаму дрэвы не перасцiгаюць двухколку. Колькi птушак сядзiць у гнёздах, бачыць матчын адчай, аднак нiводная не ляцiць на дапамогу. Каб хоць якая адна птушачка крыкнула таму пану "стой!", каб хоць каторы камень у такую цяжкую хвiлiну прачнуўся ад вечнай дрымоты. Дарма! Усё маўчыць...
      Яна зiрнула на неба. Над самай яе галавой вавёрка спакойна абгрызае шышкi. Воблакi стаяць на адным месцы. Сонца смажыць, як i раней... Зiрнула на дарогу, а там - двухколка ўжо невыразная, а вазок ледзь-ледзь жаўцеецца. Здавалася, што ў тым няшчасным вазку ляжыць яе сэрца, гвалтоўна вырванае з грудзей, i павезлi яго бязлiтасна, богведама куды, а яно прывязана да яе нiткай, што ўсё танчэйшая ды танчэйшая. Яшчэ хвiлiна - i нiтка лопне, а разам з ёю i сэрца, i жыццё беднай мацi!
      Двухколачка паступова ўсё меншала i знiкала памiж раскалыханай зелянiны дрэў. Ужо ён такi, як птушка... Цяпер на момант прапаў, потым зноў паказаўся... Зноў знiк...
      Шарачыха працерла вочы, поўныя пылу i слёз. Нiчога не вiдно!.. Выбегла на сярэдзiну дарогi. Нiчога... Перайшла на другi бок... Штосьцi ўдалечынi мiльганула, ды раптам знiкла... Зняможаная ўшчэнт, прыцiснутая цяжарам болю, яна ўпала тварам на зямлю i, скруцiўшыся ў клубок, пачала выць, як самка, ад поўных грудзей у якой адарвалi малое.
      Тады на ўзгорку, дзе яе напаткала бяда, паказаўся конiк у аглаблях, за iм - набожна выбрытая фiзiяномiя чалавека, якi сядзеў у невялiкай, але вельмi траскучай брычцы. Шарачыха не чула траскатнi, не бачыла, што нехта едзе, але затое ён, той падарожны, заўважыў скурчанага на дарозе чалавека i спынiў каня.
      "П'яная цi мёртвая? - падумаў урачыста выбрыты падарожнiк. - Халеру падхапiла цi хто-небудзь забiў?.. Ехаць далей цi вярнуцца?.."
      Гледзячы з вышынi свайго сядзення на юдаль чалавечай роспачы, ён баяўся разбойнiкаў, халеры i судоў i ўжо за лейцы пацягнуў, каб павярнуць назад, ды тут яму згадалася Евангелле, дзесяты раздзел ад святога Лукаша, тое месца, што чытаецца на дванаццаты тыдзень пасля сёмухi, "Пра параненага i самарытанiна": "I падышоўшы, перавязаў раны яго, палiўшы iх алеем i вiном; i пасадзiўшы на асла свайго, прывёз у гатэль i там меў клопат аб iм".
      Дзякуючы гэтаму ўспамiну брычка пакацiлася наперад, аднак вельмi паволi i асцярожна, аж да жанчыны. Потым брычка спынiлася, i самарытанiн, што сядзеў у ёй, выхiлiўшыся, злёгку штурхануў кавалiху канцом пугаўя.
      - Гэй, вы! - гукнуў. - In nomine Patris et...*
      * У iмя айца i... (лац.)
      Шарачыха ўсхапiлася i, гледзячы шалёнымi вачыма ў паголены твар падарожнага, шапнула:
      - Пан арганiст?..
      - Ды я! - адказаў ён. - А што здарылася?
      - Стась мой загiнуў!.. Ах, божачка!.. - заенчыла яна i абаперлася на край брычкi.
      - Як жа гэта?.. Цыганы яго ўкралi?.. Божа моцны!..
      Шарачыха сяк-так расказала, што здарылася.
      - Ат! Пасмейся, панi, з гэтага! - закрычаў арганiст. - Гэта якраз нейкi шляхцiц ехаў... Божа моцны!.. Ну, а такiя дзяцей не крадуць. Сядай, панi, у брычку! Et cim spiritu Tuo...*
      * I з духам тваiм... (лац.)
      - А чаго?
      - Як гэта - чаго? Божа моцны!.. Будзем шукаць хлопца, i амэн!..
      - Ён ужо, можа...
      - Што ўжо, можа? Панi думае, што ён нежывы? А каго ж я тады вучыць буду?.. Калi я павiнен вучыць яго, калi ён будзе мець, божа моцны, шэсць год, дык хлопчык анiяк не памрэ на другiм годзе... In saecula saeculorum...*
      * Навекi вякоў... (лац.)
      Арганiставы довады, а больш за ўсё яго лацiнская мова былi такiя непераможныя, што кавалiха моўчкi села ў брычку i пакорлiва памясцiлася на козлах, тварам да арганiста. Але верны, хоць i гарачы, слуга святога касцёла не мог згадзiцца з гэтым.
      - Прашу вас вельмi... Божа моцны! - ускрыкнуў ён. - Вельмi прашу на сядзенне, а я на козлiкi пайду... Introibo ad altare Dei...*
      * I наблiжуся да божага алтара... (лац.)
      - Пане арганiст, ды што ж вы робiце?..
      - Так!.. Быў бы я, божа моцны, чалавек зусiм без адукацыi, каб панi, жонка i дачка маiх сяброў, сядзела на козлах... Я кiрую канём, я сядаю на козлах... Sicum erat in principio...*
      * Падобна да таго, як было спачатку... (лац.)
      Шарачыха выканала загад арганiста, не асмельваючыся зiрнуць яму ў вочы. Гэта ж яна дзеля таго, каб дапячы яму, выбралася сёння ў дарогу!.. Але бог, якi дбае пра слуг сваiх, пераблытаў планы адпомсты i зрабiў так, што якраз арганiст i выбавiць яе з бяды.
      - Ведаеце, панi Шаракова, што, - гаварыў высакародны апякун, - у мяне, божа моцны, ёсць iнтарэс ад ягомасця ксяндза да пана Лоскага, таго, што гмiнны суддзя, але раней я завязу паню ў мястэчка i там даведаемся ад жыдоў, якi мясцовы шляхцiц ездзiць у двухколцы з крытым верхам. Тады мы знойдзем Стасiка, тады забяром яго i я дастаўлю паню з дзiцем у млын. Indnlqentiam absolutionem ef remissionem paccatorum nosstrorum...*
      * Дараванне, пазбаўленне i адпушчэнне грахоў нашых... (лац.)
      Але Шарачыха ўжо не слухала яго праграмы, абвешчанай тонам пропаведзi, абапёршыся тварам на рукi, яна горка заплакала. Гэта яе супакоiла трохi.
      Праз паўгадзiны брычка прыехала на рыначны пляц мястэчка - пад акампанемент палясквання пугай i многiх лацiнскiх слоў, якiмi шчадрэй чым заўсёды сыпаў усхваляваны арганiст.
      * * *
      Пан Лоскi - мужчына сярэднiх гадоў, сумленны i прыстойны; пры гэтым было ў яго шмат разважлiвасцi, нiштаваты маёнтак i ангельскiя бакi. Невялiкая лысiна сведчыла пра тое, што гэты добры грамадзянiн павiнен быў змоладу неаднойчы прабiваць сцяну галавой i наогул не весцi набожнага жыцця. Ды акалiчнасць такая не падрывала пашаны, якою ён карыстаўся ў суседзяў, а для жонкi ён быў, дзякуючы гэтаму, яшчэ даражэйшы, бо гэта прымешвала да iх шчаслiвага сямейнага жыцця трошачкi крыўды за мiнулае i страху за дзень заўтрашнi.
      Калi яго выбралi гмiнным суддзёй, пан Лоскi спраўляўся з гэтым абавязкам так, што ўсе былi задаволены. Не хочучы адрываць людзей ад працы, ён заказаў сабе элегантную крытую двухколку на рысорах i ў суд за дзве мiлi ездзiў адзiн. I таму, калi ён вяртаўся з пасяджэнняў надта позна, панi яго мела звычай пытацца нехаця:
      - У суседзяў спыняўся?
      - О не! - адказваў ён. - Вяртаюся проста з канцылярыi.
      - Ах! - гаварыла панi, у душы шкадуючы, што ў тую яго судовую канцылярыю з iм не ездзiць фурман або хоць якi хлапчук.
      Мы не размiнёмся з праўдай, дадаўшы, што i суддзёвы знаёмыя, а найбольш дык дамы ў пэўнай меры падзялялi сумненнi панi Лоскай адносна бязгрэшных паводзiн яе мужа. Слава, аднойчы набытая, трывае вечна!
      У той дзень, калi адбыўся вядомы нам выпадак на дарозе, пан Лоскi вяртаўся дадому каля другой гадзiны папаўднi. Спраў у судзе было сёння няшмат, дома чакалi яго суседзi, некалькi чалавек, вось ён i спяшаўся. У той момант, калi Шарачыха прычапiла вазок да двухколкi, ён раздумваў над працэсам памiж двума гаспадарамi за курыцу, пасля пачаў думаць, як будзе забаўляць гасцей, i ў галаву яму не прыйшло, што ён можа стаць нявiннай прычынай кавалiшынага гора i развесялiць сваiх гасцей.