Баляслаў Прус
      Камiзэлька
      Пераклад: Янка Брыль
      У некаторых людзей бывае цяга збiраць рэдкiя рэчы, больш цi менш каштоўныя, колькi хто можа сабе дазволiць. У мяне таксама ёсць невялiчкая калекцыя, сцiплая, як звычайна спачатку.
      Там мая драма, напiсаная яшчэ ў гiмназii, на ўроках лацiнскай мовы... Некалькi засушаных кветак, якiя трэба будзе замянiць новымi. I яшчэ...
      Здаецца, больш нiчога няма, апроч адной старэнькай, зношанай камiзэлькi.
      Вось яна. Спераду спалавелая, ззаду працёртая. Многа плямаў, не хапае гузiкаў, збоку дзiрка, вiдаць, прапаленая папяросай. Аднак найцiкавейшыя ў ёй сцяжкi. Тая, на якой спражка, укарочана i прышыта да камiзэлькi зусiм не па-кравецку, а даўжэйшая амаль на ўсю даўжыню паколата зубамi спражкi.
      Гледзячы на гэта, адразу здагадваешся, што ўладальнiк адзежыны з кожным днём больш ды больш худзеў i, нарэшце, дайшоў да такой ступенi, калi камiзэлька перастае быць неабходнай, затое патрэбным аказваецца высока зашпiлены фрак з пахавальнай канторы.
      Прызнаюся, што сёння я ахвотна адступiў бы каму-небудзь гэты шматок сукна, каб не мець лiшняга клопату. Шафаў на калекцыi ў мяне яшчэ няма, а зноў жа не хочацца трымаць гэтую нядошлую камiзэльчыну сярод уласных рэчаў. Быў аднак час, калi я купiў яе за значна большую цану, чым яна варта, i даў бы нават даражэй, калi б са мною таргавалiся. У чалавека бываюць такiя хвiлiны, што ён любiць акружаць сябе рэчамi, якiя нагадваюць смутак.
      Смутак гэты жыў не ў мяне, а звiў гняздо ў кватэры блiжэйшых суседзяў. Праз акно я мог кожны дзень бачыць, што робiцца ў iхнiм пакоiку.
      Яшчэ ў красавiку iх было трое: ён, яна i малая служанка, што спала, наколькi я ведаю, на куфэрку за шафай. Шафа была цёмна-вiшнёвая. У лiпенi, калi памяць мяне не падводзiць, iх засталося толькi двое: ён i яна, бо служанка перайшла да такiх паноў, якiя плацiлi ёй тры рублi за год i штодня варылi абед.
      У кастрычнiку засталася ўжо толькi яна - адна душою. Уласна кажучы, не зусiм адна, бо ў пакоi было яшчэ нямала мэблi: два ложкi, стол, шафа... Але на пачатку лiстапада непатрэбныя рэчы былi прададзены з малатка, а ў яе з усёй мужавай спадчыны засталася камiзэлька, якая цяпер у мяне.
      Неяк у канцы лiстапада суседка паклiкала ў пустую кватэру гандляра старызнай i прадала яму свой парасон за два злотых i мужаву камiзэльку за сорак грошаў. Пасля замкнула кватэру, паволi прайшла па двары, у браме аддала ключ дворнiку, хвiлiну паглядзела на сваё калiсьцi акно, на якое сыпаўся дробны сняжок, i - знiкла за брамай.
      На дварэ застаўся гандляр старызнай. Ён наставiў вялiкi каўнер свае апранахi, пад паху ткнуў толькi што куплены парасон i, ахутаўшы камiзэлькай чырвоныя ад холаду рукi, мармытаў:
      - Гандаль, панове... Гандаль!..
      Я паклiкаў яго.
      - Пан дабрадзей што-небудзь прадае? - спытаўся ён, уваходзячы.
      - Не, я хачу ў цябе штосьцi купiць.
      - Вiдаць, вяльможны пан хоча парасон? - спытаўся жыд.
      Ён кiнуў на падлогу камiзэльку, абтрос снег з каўняра i з намаганнем пачаў раскрываць парасон.
      - О, файная штучка! - сказаў. - На такi снег - толькi такi парасончык... Я ведаю, што вяльможны пан можа мець зусiм шоўкавы парасон, нават i два. Але такiя - толькi на лета!..
      - Колькi хочаш за камiзэльку? - спытаўся я.
      - Якi камiзэльку? - здзiвiўся ён, вiдаць, падумаўшы пра сваю ўласную.
      Ды раптам апамятаўся i хутка падняў з падлогi тую.
      - За гэтую?.. Пан дабрадзей пытаецца пра гэты камiзэлька?..
      А потым, нiбы з абуджаным падазрэннем, перапытаў:
      - А навошта вяльможнаму пану такi камiзэлька?
      - Колькi ты хочаш за яе?
      Гандляр блiснуў жаўтлявымi бельмамi, а кончык яго даўгаватага носа пачырванеў яшчэ больш.
      - Вяльможны пан дасць... рублёвачку! - адказаў ён, разгортваючы перад маiмi вачыма тавар такiм чынам, каб паказаць усю яго бясспрэчную вартасць.
      - Дам паўрубля.
      - Паўрубля?.. Такая файная рэч?.. Не магу!
      - Больш нi капейкi.
      - Няхай сабе вяльможны пан здаровенькi жартуе! - сказаў ён, паляпваючы мяне па плячы. - Пан i сам ведае, што такi рэч варты. Гэта ж адзёжа не на малое дзiця, гэта на дарослыя асобы...
      - Ну, як не можаш аддаць за паўрубля, дык iдзi сабе. Больш не дам.
      - Няхай ужо вяльможны пан не сярдуе! - сказаў ён мякчэй. - Каб я так жыў, за паўрубля не магу, але я спашлюся на панскi розум... Пан сам мне скажа, што гэта варт, а я згаджуся!.. Лепш ужо няхай маё пяройдзе, але каб так было, як пан сказаў.
      - Камiзэлька не варта таго, што я табе даю.
      - Паўрубля?.. Хай будзе паўрубля!.. - уздыхнуў ён, сунучы ў рукi мне камiзэльку. - Няхай ужо будзе мая страта, абы я не пускаў са свае морды... такi вунь вецер!..
      Ён паказаў рукою за акно, дзе клубiлася завiруха. Я хацеў узяць грошы, але гандляр, вiдаць, штосьцi прыпомнiўшы, выхапiў у мяне камiзэльку i пачаў хутка правяраць яе кiшэнькi.
      - Чаго ты там шукаеш?
      - Можа, пакiнуў што ў кiшэнi, не памятаю! - сказаў ён найзвычайнейшым тонам i, вяртаючы мне камiзэльку, дадаў:
      - Цi не даложыць пан дабрадзей хоць дзесятачку?..
      - Бывай здароў! - сказаў я, адчыняючы дзверы.
      - Нiзенькi пану паклон!.. Дома ў мяне ёсць яшчэ вельмi добрае футра...
      I яшчэ з-за парога, вытыркнуўшы галаву, спытаўся:
      - А можа, вяльможны пан загадае прынесцi авечых сыркоў?..
      Хвiлiн праз некалькi ён зноў гукаў на дварэ: "Гандаль! Гандаль!.." Калi ж я выглянуў у акно, ён пакланiўся мне з сяброўскай усмешкай.
      Снег пайшоў такi спорны, што амаль сутонiлася. Я палажыў камiзэльку на стале i задумаўся - то пра суседку, што выйшла за браму, невядома куды, то пра пакоiк, апусцелы побач з маiм, то зноў пра ўладальнiка камiзэлькi, снег над якiм уздымаецца, нарастае ўсё таўсцейшым пластом...
      Толькi тры месяцы таму назад я чуў, як яны ў светлы вераснёўскi дзень гутарылi мiж сабой. У маi яна аднойчы нават напявала штосьцi, ён смяяўся, чытаючы "Святочны кур'ер". А сёння...
      У нашу камянiцу яны перабралiся ў пачатку красавiка. Уставалi даволi рана, пiлi чай з бляшанага самавара i разам выходзiлi ў горад. Яна даваць урокi, ён - у кантору.
      Гэта быў дробны чыноўнiчак, якi на сваiх начальнiкаў аддзелаў глядзеў з такiм здзiўленнем, як падарожнiк на Татры. Затое павiнен быў шмат працаваць, цэлымi днямi. Бывала, я назiраў яго i апоўначы, каля лямпы, згорбленага над столiкам.
      Жонка звычайна сядзела каля яго i шыла. Часамi, зiрнуўшы на мужа, яна перапыняла працу i гаварыла, як быццам штосьцi нагадваючы:
      - Ну, хопiць ужо, лажыся спаць.
      - А ты калi ляжаш?
      - Я... вось толькi кончу некалькi шыўкоў...
      - Ну... дык i я напiшу некалькi радкоў...
      Зноў абое схiлялiся i рабiлi кожны сваё. I зноў праз нейкi час яна гаварыла:
      - Лажыся!.. Лажыся!..
      Часамi на словы яе адказваў мой гадзiннiк, б'ючы першую гадзiну.
      Людзi гэта былi маладыя, нi прыгожыя, нi брыдкiя, наогул спакойныя. Наколькi я памятаю, яна была значна шчуплейшая за мужа, якi быў добра такi таўставаты. Сказаў бы я, што нават затоўсты, як на малога чыноўнiка.
      У кожную нядзелю, каля паўдня, яны выходзiлi на шпацыр, трымаючыся пад ручку, i дадому вярталiся познiм вечарам. Абедалi, вiдаць, у горадзе. Аднойчы я сустрэў iх каля брамы, што аддзяляе Батанiчны сад ад парку Лазенкi. Яны купiлi два куфлi выдатнага лiманаду i два вялiкiя пернiкi; прычым выразы твару былi ў iх спакойныя, як у мяшчан, якiя прывыклi за чаем есцi гарачую шынку з хрэнам.
      Наогул бедным людзям трэба няшмат для падтрымання душэўнай раўнавагi. Трохi яды, шмат работы i шмат здароўя. Астатняе неяк прыходзiць само па сабе.
      Маiм суседзям, здаецца мне, яды хапала, тым больш работы. Горш было са здароўем.
      Неяк у лiпенi ён прастудзiўся, зрэшты, не надта. Але пры гэтым чамусьцi пачаўся яшчэ i кровацёк, ажно да страты прытомнасцi.
      Было гэта ноччу. Жонка, захутаўшы яго ў пасцелi, прывяла дворнiчыху, а сама пабегла па доктара. Абышла пяцярых, а ледзь знайшла аднаго, i то выпадкова, на вулiцы.
      Доктар, зiрнуўшы на жанчыну пры мiгатлiвым святле лiхтара, палiчыў патрэбным перш за ўсё супакоiць яе. А таму, што яна пахiствалася, вiдаць, ад стомы, а рамiзнiка на вулiцы не было, ён узяў яе пад руку i, на хаду, растлумачваў, што кровацёк яшчэ анiякi не доказ.
      - Кровацёк можа быць гарлавы, страўнiкавы, насавы, рэдка калi з лёгкiх. Зрэшты, калi чалавек заўсёды быў здаровы, нiколi не кашляў...
      - О, толькi сяды-тады! - шапнула яна, спынiўшыся, каб перадыхнуць.
      - Сяды-тады? Ну, гэта нiчога. У яго, магчыма, лёгкi бранхiт.
      - Ага... Гэта бранхiт! - паўтарыла яна, ужо ўголас.
      - Запалення лёгкiх нiколi не было?
      - Было, - адказала яна, зноў спынiўшыся.
      Ногi яе крыху хiсталiся.
      - Але ж, вiдаць, ужо даўно? - падхапiў доктар.
      - О, вельмi... вельмi даўно! - пацвердзiла яна паспешлiва. - Яшчэ ў тую зiму.
      - Паўтара года таму назад.
      - Не... Але яшчэ перад Новым годам... О, ужо даўно!
      - Ага!.. Якая цёмная тут вулiца, а неба да таго ж захмарана... - гаварыў доктар.
      Яны ўвайшлi ў наш двор. Суседка з трывогай спыталася ў дворнiка, што чуваць, i даведалася, што нiчога. У кватэры дворнiчыха таксама сказала ёй, што нiчога не чуваць, а хворы драмаў.
      Доктар асцярожна разбудзiў яго, агледзеў i таксама сказаў, што нiчога.
      - Я ж адразу сказаў, што нiчога, - азваўся хворы.
      - О, нiчога! - паўтарыла яна, сцiскаючы яго спацелыя далонi. - Я ж ведаю, што кровацёк можа быць страўнiкавы або насавы. У цябе, вiдаць, насавы... Ты такi мажны, трэба больш рухацца, а ты ўсё сядзiш... Праўда, пан доктар, што трэба рухацца?..
      - Праўда, праўда!.. Рух наогул патрэбны, але муж панi павiнен некалькi дзён паляжаць. Цi нельга выехаць у вёску?
      - Нельга... - сумна шапнула яна.
      - Што ж... Гэта нiчога. Калi так, застанецца ў Варшаве. Я буду наведваць яго, а пакуль што - няхай паляжыць, адпачыне... Калi ж кровацёк паўторыцца...
      - Дык што, пане доктар? - спыталася, палатнеючы, жонка.
      - Анiчога. Муж адпачыне, а там зарубцуецца...
      - Гэта... у носе? - спыталася яна, склаўшы перад доктарам рукi.
      - У носе... разумеецца! Супакойцеся, калi ласка, а на ўсё iншае - божая воля. Добрай ночы!
      Словы доктара так супакоiлi жанчыну, што пасля некалькiх гадзiн трывогi ёй стала весела.
      - I нiчога тут такога значнага! - сказала яна, цi то са смехам, цi то з прыплачам.
      Укленчыла каля ложка хворага i пачала цалаваць яго рукi.
      - Нiчога значнага! - паўтарыў ён цiха i ўсмiхнуўся. - На вайне з чалавека не столькi крывi выплывае, а потым ён усё-такi здароў!..
      - Ты толькi нiчога не гавары, - папрасiла яна.
      На дварэ пачало свiтаць. Улетку, як вядома, ночы вельмi кароткiя.
      Хвароба цягнулася значна даўжэй, чым яны спадзявалiся. Муж ужо не хадзiў у кантору, ды з гэтым лiшняга клопату не было, бо ён працаваў пазаштатна i адпачынку не трэба было браць, а вярнуцца на працу ён мог, калi спадабаецца, абы толькi месца было. Седзячы дома, ён адчуваў сябе лепш, i таму яна знайшла яшчэ некалькi ўрокаў на тыдзень, што дало ёй магчымасць сяк-так спраўляцца з выдаткамi.
      У горад яна звычайна выходзiла ў восем гадзiн. Каля першай гадзiны на колькi вярталася дахаты, каб зварыць мужу абед на прымусе, а потым зноў выбягала на нейкi час.
      Затое вечары яны праводзiлi разам. I яна, каб сядзець не так сабе, брала трохi больш шытва.
      Неяк у канцы жнiўня жанчына спаткалася з доктарам на вулiцы. Доўга хадзiлi разам. Нарэшце яна схапiла доктара за руку i ўмольным голасам папрасiла:
      - Але ж усё-такi заходзьце да нас. Можа, бог дасць!.. Кожны ваш вiзiт так яго супакойвае...
      Доктар абяцаў, а яна вярталася дадому нiбы заплаканая. Муж, у вынiку вымушанага сядзення дома, таксама стаў раздражнёны i падазроны. Пачаў выгаворваць жонцы, што яна ўжо занадта клапоцiцца пра яго, але ён усё роўна памрэ, а потым спытаўся:
      - Доктар не казаў табе, што я i некалькi месяцаў не пражыву?
      Жонка здранцвела.
      - Што ты гаворыш? - спыталася яна. - Адкуль у цябе такiя думкi?
      Хворы ўзлаваўся.
      - Ану, iдзi ты да мяне, iдзi! - крычаў ён, хапаючы яе за рукi. - Глядзi мне проста ў вочы i гавары: казаў табе доктар?
      Як у гарачцы, ён утаропiўся ў яе. Здавалася, што ад такога позiрку нават каменная сцяна прызналася б, калi было б у чым прызнавацца.
      На твары жанчыны з'явiўся дзiўны спакой. У адказ на той дзiкi позiрк яна ўсмiхалася лагодна. Толькi вочы былi як зашклёныя.
      - Доктар сказаў, што нiчога, - адказала яна, - толькi трэба табе трохi адпачыць...
      Муж раптоўна пусцiў яе, пачаў дрыжаць i смяяцца, а потым, махаючы рукой, сказаў:
      - Ну, бачыш, якi я нервовы!.. Конча трэба падумаць, што доктар не спадзяецца... Аднак... ты мяне пераканала... Я ўжо спакойны!..
      I яшчэ весялей засмяяўся са сваiх сумненняў.
      Зрэшты, такi прыступ падазронасцi больш нiколi ўжо не паўтараўся. Жончын лагодны спакой быў для хворага найлепшым доказам таго, што стан яго нядрэнны.
      Бо i чаго тут яму быць дрэнным?
      Праўда, быў кашаль, аднак - гэта ж ад бранхiту. Часамi, ад доўгага сядзення, паказвалася кроў - з носа. Ну, як быццам павышалася тэмпература, што ж - нервы.
      Наогул ён адчуваў сябе ўсё лепш ды лепш. Вельмi ж хацелася на далёкую праходку, але - крыху не хапала моцы. Прыйшоў нават час, што ён не захацеў удзень ляжаць на ложку, сядзеў на крэсле апрануты, гатовы на выхад, абы толькi пакiнула часовае аслабленне.
      Яго непакоiла толькi адна драбнiца.
      Аднойчы, надзяваючы камiзэльку, ён адчуў, што яна неяк вельмi свабодная.
      - Няўжо я ажно так зблажэў? - шапнуў ён.
      - Нiчога дзiўнага, што крышку пахудзеў, - адказала жонка. - Толькi ж ужо не трэба перабольшваць...
      Муж уважлiва паглядзеў на яе. Яна i вачэй не ўзняла ад работы. Не, такi спакой не мог быць прытворным!.. Жонка ведае ад доктара, што ён не такi ўжо хворы, няма чаго засмучацца.
      У пачатку верасня стан нервовай узбуджанасцi пачаў паўтарацца амаль штодня i надоўга.
      - Глупства гэта! - гаварыў хворы. - На пераходзе ад лета на восень у самага найздаравейшага чалавека здараецца раздражненне, кожнаму трохi няможацца... Адно мяне толькi здзiўляе: чаму мая камiзэлька штораз, то ўсё свабаднейшая?.. Страшэнна я, мусiць, пахудзеў i, само сабою, не магу быць здаровы, пакуль не патаўсцею зноў!..
      Жонка пiльна прыслухоўвалася да гэтага i павiнна была прызнацца, што муж мае рацыю.
      Хворы штодня ўставаў з ложка i адзяваўся, нягледзячы на тое, што без жончынай дапамогi не мог нiчога надзець. Толькi яна i дамаглася ад яго, што замест пiнжака апранаў палiто.
      - Нiчога дзiўнага, - гаварыў ён часта, гледзячыся ў люстра, - нiчога дзiўнага, што я такi слабы. Як жа я выглядаю!..
      - Ну, з твару чалавек заўсёды лёгка мяняецца, - сказала жонка.
      - Гэта праўда, але ж я i на целе здаю...
      - А можа, гэта толькi здаецца? - спыталася яна з вялiкiм сумненнем.
      Ён задумаўся.
      - Што ж, можа, i праўда... Бо нават... Некалькi дзён ужо я заўважаю, што камiзэлька мая... штосьцi...
      - Ды пакiнь ты! - перапынiла яго жонка. - Не мог жа ты растаўсцець...
      - Хто ведае? Бо калi глядзець па камiзэлi, то яно...
      - Тады ж i мацнець ты таксама павiнен.
      - Ну, ты ўжо хацела б адразу... Спачатку трэба ж трохi папаўнець. Нават, скажу табе, i папаўнеўшы, не адразу паправiшся... А што ты там робiш за шафай? - спытаўся ён раптам.
      - Нiчога. Шукаю ў шафе ручнiк i не ведаю... цi ёсць чысты.
      - Не пнiся там ажно так, што аж голас мяняецца... Куфар цяжкi...
      Куфар i сапраўды павiнен быў важыць нямала, бо яна ажно зачырванелася. Але была спакойная.
      З гэтага часу хворы ўсё больш ды больш увагi аддаваў сваёй камiзэлi. Дзён праз колькi зноў паклiкаў жонку i пачаў:
      - Ну... глядзi. Сама пераканайся: учора я мог яшчэ прасунуць тут палец, вось тут... А сёння ўжо не магу. Я i праўда таўсцець пачынаю!..
      А ўжо аднойчы радасць хворага была бязмежнай. Калi жонка прыйшла з урокаў, ён павiтаў яе вясёлым позiркам, вельмi ўзрушаны:
      - Паслухай, што за сакрэт я скажу табе... З гэтаю камiзэлькай я трохi жульнiчаў. Каб супакоiць цябе, я кожны дзень сцягваў паясок, i таму камiзэля была цеснай... Такiм чынам учора я дацягнуў гэты паясок да канца. Ужо непакоiўся, што сакрэт мой раскрыецца, а тут сёння... Ведаеш, што я табе скажу?.. Сёння я, клянуся табе, замест таго, каб сцягваць паясок, павiнен быў трохi яго паслабанiць!.. Мне стала рашуча зацесна, хоць учора яшчэ было свабаднавата... Ну, цяпер i я веру, што папраўлюся... Сам ведаю!.. Няхай сабе доктар думае, што хоча...
      Ад доўгай гутаркi ён так стамiўся, што павiнен быў вярнуцца на ложак. Аднак там як чалавек, што без сцягвання паяска пачынае таўсцець, ён не лёг, але нiбы ў мяккiм крэсле асеў у жончыных абдымках.
      - Вось так яно! - шаптаў. - I хто б спадзяваўся?.. Два тыднi ашукваў жонку, што камiзэлька зацесная, а сёння яна i сапраўды сама зацесная!.. Вось яно як!..
      I так, прытулiўшыся адно да аднаго, яны прасядзелi ўвесь вечар.
      Хворы быў расчулены больш чым заўсёды.
      - Бог мой! - шаптаў ён, цалуючы жончыны рукi. - А я ж думаў, што буду ўжо худзець да... канца. Два месяцы прайшло, а толькi сёння паверыў, што магу паправiцца. Каля хворых усе лгуць, а жонка найбольш. А камiзэлька - яна не зманiць!..
      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
      Сёння я, гледзячы на старую камiзэльку, бачу, што над яе сцяжкамi працавалi дзве асобы. Ён - кожны дзень пасоўваў спражку, каб супакоiць жонку, а яна штодня - падкарачала паясок, каб падбадзёрыць мужа.
      "Цi яны калi-небудзь сустрэнуцца зноў, каб расказаць адно аднаму ўвесь сакрэт з гэтаю камiзэлькай?.." - думаў я, гледзячы на неба.
      Неба ўжо амаль не было над зямлёю. Iшоў снег, такi густы ды халодны, што нават чалавечым прахам у магiлах было холадна.
      Хто ж аднак скажа, што за гэтымi хмарамi няма сонца?..