Я адчуваў, што належны адказ не прыходзiць, i гэта мяне яшчэ больш раздражняла. Вiдаць, я ажно з твару змянiўся, бо старая Вайцехова двойчы ўваходзiла ў пакой, гледзячы на мяне спадылба, i нарэшце спыталася:
      - А мае ж вы людачкi, а чаго ж гэта Казя такi маркотны?.. Цi натварыў чаго, цi з панам што-небудзь?..
      - Нiчога са мной не здарылася.
      - Бачу я, якое гэта нiчога, ад мяне не схаваешся. Калi ўжо ты вычварыў што якое, дык iдзi лепш адразу да бацькi - прызнайся.
      - Ды нiчога я не зрабiў. Трохi стамiўся, i ўсё.
      - Калi стамiўся, дык адпачнi, з'еш чаго-небудзь. Я вось табе хлеба з мёдам.
      Яна выйшла i праз хвiлiну вярнулася з вялiзнай лустай, з якое ажно капаў мёд.
      - Ды не буду я есцi, адчапiцеся вы!..
      - Чаму гэта ты не будзеш? Бяры вось хутчэй, бо мёд па пальцах цячэ. Пад'еш, дык адразу павесялееш. Чалавека заўсёды штосьцi бярэ, калi ён галодны, а як пад'есць - адразу галава праветрыцца... Ану, бяры ў руку!
      Я павiнен быў узяць, са страху, каб яна не закапала мне мёдам валасы або мундзiр. Машынальна з'еў тую лусту, i сапраўды палягчэла на сэрцы. Падумалася, што я ўжо з Лёняй як-небудзь спраўлюся i што варта было б таксама пачаставаць беднага Валека, бо калi ён той мёд мог есцi, ды, зрэшты, гэтага хлапчука я ўжо любiў.
      Па маёй просьбе Вайцехова, бачачы, як памаглi яе лекi, адкроiла яшчэ большую лусту i мёду на яе таксама не пашкадавала. Я асцярожна ўзяў гэты паёк i пайшоў шукаць Валека.
      Знайшоў я яго каля кухнi. З iм гутарылi, смеючыся, два парабкi, якiя толькi што прывезлi з лесу дровы.
      - Калi цябе мацi яшчэ раз наб'е, - гаварыў адзiн, - дык ты вазьмi ды пайдзi ў свет. Пойдзеш?
      - Але ж я не ведаю, як гэта - у свет, - адказаў Валек.
      - Вазьмi боты на кiёк i абы толькi за лес. Там той свет ужо i пачнецца.
      - Але ж у мяне ботаў няма.
      - Дык вазьмi толькi кiёк. З кiйком i без ботаў зойдзеш...
      Убачыўшы мяне, хлопец уцёк у лапухi.
      - Што гэта вы яму гаворыце? - спытаўся я ў парабкаў.
      - Ат, пакеплiваем сабе. Вядома ж, як з дурня.
      Адчуваючы, што мёд паўзе ўжо тым часам па пальцах, я не стаў з iмi больш гаварыць, пайшоў за Валекам. Ён стаяў у пустазеллi i глядзеў на мяне.
      - Валек, - гукнуў я, - на табе хлеба з мёдам!
      Ён не варухнуўся.
      - Хадзi сюды... - сказаў я, ступiўшы некалькi крокаў наперад.
      Хлопец кiнуўся ўцякаць.
      - Ох, i дурны ж ты!.. Бяры хлеб, я вось тут яго палажу...
      Палажыўшы лусту на каменi, я адышоўся. Але толькi тады, як я схаваўся за вугал кухнi, хлапчук падышоў да каменя, пачаў асцярожна аглядаць той хлеб, а потым з'еў яго, наколькi мне здаецца, з апетытам.
      Праз нейкую гадзiну, iдучы ў бок лесу, я заўважыў, што Валек iдзе за мною воддаль. Я спынiўся - i ён таксама. Калi ж я павярнуў дахаты, ён шыбануў з дарогi ў кусты. Але неўзабаве зноў трухцеў за мной.
      У той дзень я даў яму хлеба яшчэ раз. Узяў з рукi, але яшчэ ўсё пабойваючыся, i адразу ўцёк. Аднак з таго часу ён пачаў хадзiць за мною заўсёды воддаль.
      З самага ранку хлопец кружыў перад нашымi вокнамi, як птушка, якой спрыяльная рука пасыпае зярнят. Увечары садзiўся перад кухняй i глядзеў на нашы вокны. I толькi як гасла святло, ён iшоў спаць на посцiлцы за печчу, дзе над галавой яго не змаўкалi цвыркуны.
      Некалькi дзён пасля першай сустрэчы з Лёняй, паддаўшыся Зосiным угаворам, я пайшоў з ёю ў парк.
      - Ты ведаеш, - запэўнiвала мяне сястра, - што Лёня вельмi табой зацiкавiлася. Увесь час гаворыць пра цябе, злуецца, што ты тады не вярнуўся, дапытваецца, калi ты прыйдзеш.
      Нiчога дзiўнага, што я паддаўся, тым больш што i самога мяне цягнула да Лёнi. Здавалася, што толькi тады закончыцца мая туга, выклiканая Юзевай смерцю, калi я пачну хадзiць з Лёняй пад ручку i весцi сур'ёзныя гутаркi. А пра што iменна? - гэтага я дагэтуль не ведаю. Я адчуваў толькi, што хочацца хораша гаварыць, шмат гаварыць i мець аднаго толькi слухача - Лёню.
      Ад думкi пра такiя праходкi ўдваiх штосьцi ў грудзях маiх iграла, як арфы, мiгацела, як сонца ў кроплях расы. Аднак рэчаiснасць не заўсёды адпавядае летуценням. Бо як толькi сястра прывяла мяне на сустрэчу з Лёняй, я звярнуўся да яе з намерам распачаць нашу iдэальную гутарку так:
      - Цi любiце вы лавiць рыбу?
      У гэты момант дзяўчаты ўзялiся пад рукi, пачалi шаптацца, бегаць па алеi i смяяцца, як ашалелыя. Аслупянеўшы, я круцiў у руках вудачку, з-за якое ледзь не атрымаў ад сiвага каня капытам за тое, што рваў з яго хваста валасенне.
      Я ўжо хацеў пакрыўджана адысцiся, але дзяўчаты вярнулiся i Зося сказала:
      - Лёня просiць цябе, каб вы адно аднаму гаварылi па iменi.
      Я пакланiўся моўчкi, заклапочана, а яны зноў засмяялiся i пабеглi ў бок сажалкi.
      - Вы ведаеце... - пачала Лёня, але адразу ж паправiлася: - Ты ведаеш, Зося, што мама рашуча не дазваляе нам плаваць у чоўне. Я сказала, што нас будзе вазiць твой брат, аднак мама...
      Яна даўгавата шаптала штосьцi Зосi на вуха, i я адразу здагадаўся, пра што. Мама, напэўна ж, баiцца, каб я не патапiў дзяўчат - я, такi плывец, вучань другога класа!..
      Мне стала сорамна. Лёня заўважыла гэта i раптам сказала:
      - А вы нам...
      Зноў паправiла сама еябе:
      - Папрасi, Зося, брата, каб ён нарваў нам белых гарлачыкаў. Яны такiя прыгожыя, а я нiколi iх у руках не трымала.
      Я адразу павесялеў. Цяпер можна i паказаць, што я ўмею.
      У сажалцы расло шмат гарлачыкаў, аднак не каля берага, а трохi далей. Я выламаў прут i ўвайшоў у човен, якi захiстаўся.
      У гарлачыкаў калiвы нiбы пружыняць. Зачэпiш дубцом - наблiзяцца, а потым зноў адплываюць. Я выламаў даўжэйшы дубец, з нейкiм нiбы кручком на канцы. На гэты раз пашанцавала. Моцна падчэплены гарлачык падплыў вось-вось... Я працягнуў левую руку - яшчэ далекавата. Укленчыў на самым носе лодкi, перахiлiўся i ўжо хацеў iрвануць тую лiлiю, ды раптам - ба-бух у ваду! Дубец мой вывалiўся з рукi, а гарлачык - адплыўся.
      Дзяўчаты - у крык... Я крычу: "Гэта нiчога! Нiчога! Тут мелка!.." Вылiваю ваду з шапкi, надзяваю яе на галаву i, брыдучы па пахi ў вадзе, а па каленi ў гразi, iрву гарлачыкi - адзiн, другi, трэцi, чацвёрты...
      - Казiчак, мiлы, вылазь! - крычыць заплаканая сястра.
      - Хопiць, хопiць ужо! - уторыць ёй Лёня.
      А я не слухаю... Iрву пятую, шостую i дзесятую кветку, а потым лiсты...
      З сажалкi выйшаў я мокры з ног да галавы, ногi вышэй каленяў i рукавы - у гразi. На беразе Зося плача, Лёня не хоча браць кветак, а за iмi хаваецца перапалоханы Валек...
      Бачу, што i ў Лёнiных вачах таксама слёзы, аднак яна раптам пачынае смяяцца:
      - Зiрнi, Зося, якi ў яго выгляд!..
      - Божа, што скажа тата? - крычыць сястра. - Казiчак, ты ўжо хоць твар памый, ты ж увесь замазаны.
      Машынальна бяруся рукой у гразi за нос. Лёня ад смеху ажно сядае на траве. Зося таксама смяецца, выцiраючы вочы, нават i Валек адкрывае рот, з якога чуецца штосьцi падобнае на бляянне.
      Цяпер дзяўчаты заўважаюць яго.
      - Што гэта? - пытаецца Зося. - Адкуль ён тут узяўся?
      - Ён прыйшоў сюды з тваiм братам, - адказвае Лёня. - Я бачыла, як ён краўся кустамi.
      - Божа, што ў яго за капялюш!.. Чаго ён, Казiк, хоча ад цябе? - спыталася сястра.
      - Ходзiць за мною ўжо некалькi дзён.
      - Ага! Гэта Казя з iм, вiдаць, гуляў, калi ўцякаў ад нас, - пакеплiвае Лёня. - Зiрнi, Зося, як яны выглядаюць абодва - адзiн увесь мокры, а другi не памыты... Ой, не вытрываю ад смеху!..
      Гэтае параўнанне з Валекам зусiм не спадабалася мне.
      - Ты, Казiчак, памыйся i iдзi дадому пераапрануцца, а мы тым часам пойдзем у альтанку, - сказала Зося, паднiмаючы Лёню, якая ад празмернай весялосцi была ледзь не ў iстэрыцы.
      Яны пайшлi. Засталiся мы з Валекам i пук гарлачыкаў на траве, якiх нiхто не падняў.
      "Такая ўзнагарода за маю самаахвярнасць?" - падумаў я горка, адчуваючы ў вуснах гразь. Зняў шапку. Страхоцце - што з ёю зрабiлася!.. Як ануча, што мыць падлогу, а казырок у адным месцы адлазiць. З мундзiра, з камiзэлькi, з кашулi сцякае вада. У ботах - ажно хлюпае, як паварушышся. Я адчуваю, што з палатна на мне робiцца сукно, з сукна скура, а са скуры драўнiна. А адтуль, дзе альтанка, чуваць Лёнiн смех, - яна расказвае пра мяне гувернантцы.
      Праз момант яны будуць тут. Я хачу памыцца, але, не дакончыўшы, уцякаю, бо яны ўжо iдуць!.. Ужо на алеi бачу iхнiя сукенкi, чую поўны здзiўлення голас гувернанткi. Яны адрэзалi мне дарогу дахаты, я паварочваю ў iншы бок, да плота.
      - Дзе ж ён? - крыклiва пытаецца гувернантка.
      - Ён там, там!.. Яны абодва ўцякаюць! - адказвае Лёня.
      Цяпер я заўважаю, што Валек бяжыць следам за мною. Дабягаю да плота, малы за мною. Лезу на жэрдзе, ён таксама. I калi мы абодва, тварам у твар, сядзiм верхам на плоце, у кустах паказваюцца Лёня, Зося i гувернантка.
      - Ах, i гэты прыяцель! - крычыць, смеючыся, Лёня.
      Я саскочыў з плота i папёр полем да нашага флiгеля, а Валек увесь час за мной. Яму, вiдаць, падабаецца гэтая аблава, бо ён раскрывае рот i бляе, што мае азначаць задавальненне.
      Я спынiўся, страшэнна ўзлаваны.
      - Дарагi мой, чаго ты хочаш ад мяне?.. Чаго ты за мной валочышся? спытаўся я.
      Валек вельмi здзiвiўся.
      - Адчапiся, пайшоў прэч ад мяне! - гаварыў я, сцiскаючы кулакi. - Сораму мне нарабiў, усе з мяне смяюцца... Калi яшчэ раз прычэпiшся, адлупцую...
      Сказаўшы гэта, я пайшоў, а хлопец застаўся.
      Адышоўшыся трохi, я азiрнуўся, - ён стаяў на тым самым месцы. Глядзеў на мяне i ўголас плакаў.
      Пудзiлам уляцеў я ў нашу кухню. Куды нi ступлю - вады з мяне нацячэ. Куры, парастапырваўшы крылы, з перапалоханым кудахтаннем кiнулiся да вокнаў, дзеўкi пачалi рагатаць, а Вайцехова пляснула рукамi.
      - Ах, мая долечка! А што ж гэта з табой? - закрычала кабецiна.
      - Не бачыце?.. У сажалку ўвалiўся, вось i ўсё!.. Дайце мне, Вайцехова, палатняны гарнiтур, чаравiкi, кашулю... Толькi хутчэй.
      - Гора маё з гэтым Казем, - адказала яна. - Да пiнжака, вiдаць, гузiкi не прышыты... Казька, паварушыся, знайдзi чаравiкi!
      Вайцехова пачала расшпiльваць мой мундзiр, здымаць яго пры дапамозе другой дзеўкi. Сяк-так справiлiся, а з ботамi было нямала клопату. Нi туды нi сюды. Нарэшце паклiкалi конюха. Мне давялося легчы на тапчане, Вайцехова з дзеўкамi трымалi мяне пад пахi, а конюх сцягваў боты. Я думаў, што ён мне ногi павыкручвае. Затое праз нейкiя паўгадзiны я быў як лялька - выцерты, пераапрануты, прычасаны. Прыбегла Зося i прышыла гузiкi да палатнянага пiнжака. Вайцехова мокрую вопратку выкруцiла, вынесла на гарышча, i - цiха.
      Аднак бацька, прыйшоўшы дахаты, ведаў ужо ўсё. Ён паглядзеў на мяне кплiва, пакiваў галавой i сказаў:
      - Дурань ты, дурань!.. Iдзi цяпер да Лёнi, няхай табе купiць новыя порткi.
      Тут прыйшоў пан вiнакур. I той агледзеў мяне, пасмяяўся, аднак я падслухаў, як ён казаў бацьку ў канцылярыi:
      - Хлопец рухавы! За дзеўкамi ў агонь палезе... Як i мы ў маладыя гады, пане Ляснеўскi.
      Я здагадаўся, што ўжо ўвесь двор ведае пра маю сiмпатыю да Лёнi, i мне было вельмi сорамна.
      Пад вечар прыйшлi панi, Лёня i гувернантка, i ў кожнай з iх - о, дзiва! быў прышпiлены да сукенкi гарлачык... Мне хацелася схавацца пад зямлю, уцячы, але мяне паклiкалi, i я апынуўся перад панямi.
      Гувернантка, як я заўважыў, прыглядалася да мяне вельмi прыязна. А панi графiня пагладзiла мяне па шчацэ i дала мне некалькi цукерак.
      - Хлопчык мой, - сказала яна, - гэта добра, што ты такi ветлiвы, але прашу цябе - нiколi не вазi паненак чоўнам. Добра?
      Я пацалаваў яе руку i штосьцi мармытнуў.
      - I сам таксама не плавай. Абяцаеш?
      - Не буду плаваць.
      Пасля яна звярнулася да гувернанткi i пра нешта пагаварыла па-французску. Я пачуў слова "эро", што паўтарылася некалькi разоў. На бяду, бацька таксама пачуў гэтае "эро" i аказаўся:
      - Ваша праўда, панi графiня. Iрад, сапраўдны iрад!..
      Панi засмяялiся, а потым, калi яны пайшлi, Зося намагалася растлумачыць бацьку, што "эро" пiшацца "heros" i па-французску азначае не iрад, а герой.
      - Герой? - паўтарыў бацька. - Ён такi герой, што сапсаваў мундзiр i порткi, а мне прыйдзецца бухнуць Шулiму злотых з дваццаць. На чорта яно, такое геройства, дзе iншым трэба за яго плацiць!
      Мне было вельмi прыкра ад такiх празаiчных бацькавых поглядаў. Аднак я дзякаваў богу, што толькi на поглядах справа i закончылася.
      З гэтага часу я сустракаўся з Лёняй не толькi ў парку, але i ў палацы. Разоў некалькi абедаў там, ад чаго вельмi бянтэжыўся, i амаль штодня падвячоркаваў, калi давалi каву або сунiцы цi малiны з цукрам i смятанкай.
      Часта я гутарыў са старэйшымi панямi. Графiня здзiўлялася маёй начытанасцi, якая iшла ў мяне з гарбунковай бiблiятэкi, а гувернантка, панна Клеменцiна, проста захаплялася мною. Гэтай сiмпатыяй я карыстаўся дзякуючы не столькi маёй эрудыцыi, колькi гутаркам пра пiсара, пра якога я ведаў, дзе ён цяпер стаiць наглядчыкам над парабкамi i што думае пра панну Клеменцiну. Нарэшце гэтая светлая асоба прызналася мне, што зусiм не думае выходзiць замуж за пiсара, але вельмi хацела б узняць яго маральна. Сказала мне, што на яе разуменне роля жанчын ва ўсiм свеце заключаецца ў тым, каб узнiмаць мужчын, i што я, калi вырасту, павiнен сустрэць такую жанчыну, якая мяне ўздыме.
      Павучаннi гэтыя вельмi мне падабалiся. Я ўсё больш ды больш старанна прыносiў панне Клеменцiне весткi пра пiсара, а яму пра панну Клеменцiну, за што меў ласку ў абаiх.
      Жыццё ў палацы, як я сёння яго ўспамiнаю, было тады асаблiвае. Да графiнi праз дзень, праз два прыязджаў яе жанiх, а панна Клеменцiна разоў па некалькi на дзень наведвала тыя закуткi парку, з якiх магла ўбачыць пiсара, або, як яна гаварыла, прынамсi, пачуць яго голас, мусiць, тады, калi ён лаяў парабкаў. Са свайго боку, пакаёўка паплаквала ў кожным акне па чарзе, зноў жа па пiсары, а рэшта дзяўчат, пераймаючы панства, размяркоўвала свае пачуццi памiж лёкаем, буфетчыкам, кухарам, кухарчуком i фурманам. Нават сэрца старой Салюсi не было свабодным. Яго займалi iндыкi, гусакi, качары, пеўнi i каплуны разам з iх разнапёрымi сяброўкамi, у таварыстве якiх ключнiца тапталася з ранку да вечара.
      Само сабой, што нам, дзецям, у такiм занятым акружэннi жылося прывольна. Мы гулялi цэлымi днямi i толькi тады сустракалiся са старэйшымi, калi нас клiкалi на абед, на падвячорак цi на спачын.
      Дзякуючы такой свабодзе мае адносiны з Лёняй склалiся даволi арыгiнальна. Праз некалькi дзён яна гаварыла мне "Казя", потым "ты", распараджалася мною, нават крычала на мяне, а я яшчэ ўсё звяртаўся да яе на "вы", усё менш ды менш гаварыў, а больш слухаў. Часамi ўва мне абуджалася гордасць чалавека, якi праз год можа пайсцi ў трэцi клас. Тады я праклiнаў тую хвiлiну, калi паслухаў Лёню ўпершыню, пайшоў клiкаць сястру. Я гаварыў самому сабе:
      "Няўжо ж яна думае, што я на службе ў яе, як мой бацька ў яе мацi?.."
      Такiм чынам я бунтаваў самога сябе, вырашаў, што больш такое не паўторыцца. Аднак, як толькi сустракаўся з Лёняй, адвага пакiдала мяне, а калi крышку яе i заставалася, дык зноў жа Лёня загадвала з такой нецярплiвай просьбай, так тупала ножкай, што я павiнен быў выконваць усё. Калi ж аднойчы злавiў вераб'я i аддаў яго ёй не адразу, яна закрычала:
      - Не хочаш, дык i не трэба!.. Абыдуся без твайго вераб'я!..
      Яна так пакрыўдзiлася i так гарэла ад цiкаўнасцi, што я пачаў упрошваць яе ўзяць вераб'я. А яна - не i не!.. Ледзь упрасiў, вядома ж, пры дапамозе Зосi, аднак з тыдзень яна ўсё наракала:
      - Я табе такой непрыемнасцi нiколi ў жыццi не зрабiла б. Ведаю цяпер, якi ты верны! У першы дзень скокнуў у ваду, каб нарваць мне гарлачыкаў, а ўжо ўчора нават не захацеў дазволiць пагуляць трохi з птушкай. Усё я ведаю... О! Нiводзiн iншы хлопец не паступiў бы са мной такiм чынам.
      Калi ж пасля ўсялякiх маiх тлумачэнняў я, урэшце, папрасiў яе хоць ужо не злавацца, яна адказала:
      - А хiба ж я злуюся?.. Ты ж i сам добра ведаеш, што не злуюся. Мне толькi прыкра было. А ўжо як мне прыкра было, гэтага нiкому не ўявiць... Няхай табе Зося скажа, як мне прыкра было.
      Тады Зося з урачыстым выглядам растлумачыла мне, што Лёнi было вельмi, ну, проста вельмi прыкра.
      - Зрэшты, няхай Лёня сама скажа табе, як ёй было прыкра, - закончыла мая дарагая сястрычка.
      Так мяне слалi ад Анны да Кайяфы*, каб акрэслiць ступень той прыкрасцi, i я зўсiм разгубiўся.
      * Тут - у сэнсе ад аднаго начальнiка да другога.
      Я ператварыўся ў машыну, з якое Лёня i Зося рабiлi ўсё, што iм толькi хацелася, бо кожны дзень маёй самастойнасцi прыносiў той цi iншай з iх адны прыкрасцi, а ўжо яны iх перажывалi разам.
      Калi б бедны Юзя ўстаў са свае магiлы, ён не пазнаў бы мяне ў асобе зацюканага, паслухмянага кавалерчыка, якi вечна па штосьцi хадзiў, нешта прыносiў, нечага шукаў, пра штосьцi не ведаў, у нечым не разбiраўся i раз-поразу атрымлiваў вымовы. А калi б гэта бачылi мае сябры!..
      Аднойчы панна Клеменцiна была занята больш, чым заўсёды. Бо пiсар назiраў за нечым каля канюшнi, крокаў некалькi ад мiлай альтанкi. Карыстаючыся гэтым, мы ўтраiх вышмыгнулi за парк, у тыя кусты, дзе рос ажыннiк.
      Страхоцце, колькi iх там, ажынаў, было! Што нi ступiш, дык i куст, а на кожным процьма ягад, чорных i буйных, як слiвы. Спачатку мы збiралi iх разам, перагукваючыся ад захаплення. А неўзабаве змоўклi i разышлiся кожны ў свой бок. Не ведаю, як там дзяўчаты, але я, утапiўшыся ў найгусцейшых кустах, забыўся пра ўсё на свеце. Што гэта былi за ажыны!.. Сёння няма такiх нават i ананасаў.
      Стамiўшыся стаяць, я сеў, стамiўшыся сядзець - лёг на кустах, як на шырокiм спружынiстым крэсле. Тут было так цёпла, так мякка, так шчодра, што я аж падумаў: так вось жылося Адаму ў раi. Божа мой, божа, чаму я не быў Адамам? Да сённяшняга дня на праклятым дрэве раслi б яблыкi, бо каб зрываць iх, я нават рукi не ўзняў бы над галавой...
      Расцягваючыся, як вуж, на гнуткiх кустах, я адчуваў невыказнае шчасце галоўным чынам па той прычыне, што можна было зусiм не думаць. Часамi я паварочваўся дагары тварам, галавой нiжэй за рэшту цела. Лiстота, што варушылася ад ветрыку, песцiла мой твар, а я глядзеў у вялiзнае неба i з неабдымным задавальненнем уяўляў, што вось мяне - зусiм няма. Лёня, Зося, парк, абед дый школа з панам iнспектарам здавалiся сном, што быў калiсьцi, але прайшоў, можа, сто год таму назад, а можа, i тысячу. Бедны Юзя ў небе, вiдаць, адчувае цяпер тое самае. Якi ён шчаслiвы!..
      Нарэшце мне ўжо i ажынаў не хацелася. Я адчуваў, як ласкава гойдаюць мяне кусты, бачыў кожную хмарку, што паволi плыла па блакiце, чуў шалясценне кожнага лiста, а сам анiчога не думаў. Ды тут мяне штосьцi тузанула. Я ўсхапiўся, не разумеючы, што да чаго. Нейкi момант было цiха, як i раней, а потым пачуўся Лёнiн плач i крык:
      - Зося!.. Панна Клеменцiна!.. Памажыце!..
      Гэта страшна, калi дзiця крычыць: "Памажыце!.." У галаве маёй мiльганула слова "змяя!". Калючыя кусты хапалi мяне за вопратку, аблытвалi ногi, тузалi, адпiхалi... не, яны моцна трымалi мяне, не пускалi, як быццам жывая пачвара, а Лёня тым часам крычала: "Памажыце!.. Божа мой, божа!.." I я адчуваў толькi адну, як сонца, ясную рэч, што неабходна цi памагчы, цi загiнуць самому.
      Стомлены, паабдзiраны, а найбольш перапалоханы, я прадзёрся нарэшце туды, адкуль чуўся Лёнiн плач.
      Яна сядзела на кусце, дрыжала, ломячы рукi.
      - Лёня!.. Што з табой? - першы раз звярнуўся я да яе па iменi.
      - Аса!.. Аса!..
      - Аса? - паўтарыў я, кiдаючыся да Лёнi. - Укусiла цябе?
      - Яшчэ не, але...
      - Дык што...
      - Лазiць па мне...
      - Дзе?
      З вачэй яе цяклi слёзы. Яна вельмi саромелася, але страх перамог.
      - Залезла ў панчоху... Божа мой, божа... Зося!..
      Я стаў перад ёю на каленi, але шукаць асу яшчэ не асмельваўся.
      - Дык вымi ты яе, - сказаў я.
      - Я ж баюся. О божа!..
      Лёня дрыжала як у лiхаманцы. I я праявiў звышсмеласць.
      - Дзе яна ў цябе?
      - Цяпер ходзiць па калене...
      - Няма яе нi тут, нi тут.
      - Яна ўжо вышэй... Ах! Зося, Зося!..
      - Дык i тут жа яе няма...
      Лёня закрыла твар рукамi.
      - Вiдаць, яна ў сукенцы схавалася... - сказала, яшчэ горш заплакаўшы.
      - Злавiў! - закрычаў я. - Гэта ж муха...
      - Дзе?.. Муха?.. - спыталася Лёня. - I праўда муха! Ах, якая вялiкая... А я была ўпэўнена, што гэта аса. Я думала, што памру... Божа! Якая я дурная.
      Выцерла вочы i адразу пачала смяяцца.
      - Забiць яе цi выпусцiць? - спытаўся я, паказваючы Лёнi няшчасную муху.
      - Як сабе хочаш, - адказала Лёня зусiм ужо спакойна.
      Я хацеў муху забiць, але - не хапiла рашучасцi. А таму, што i крылы, i ўся яна была вельмi памятая, я асцярожна палажыў яе на лiсце.
      А Лёня тым часам вельмi ж прыглядалася да мяне.
      - Што з табой, - спыталася яна раптам.
      - Нiчога, - адказаў я, намагаючыся засмяяцца.
      I тут адчуў, што сiлы раптоўна пакiдаюць мяне. Сэрца бiла, як звон, у вачах пацямнела, халодны пот выступiў на ўсiм целе, i, стоячы на каленях, я захiстаўся.
      - Што з табой, Казя?
      - Нiчога... Толькi я думаў, што з табой здарылася няшчасце...
      Каб Лёня не абхапiла мяне, не палажыла маю галаву сабе на каленi, я разбiў бы нос аб зямлю.
      Нейкая цёплая хваля шуганула ў маю галаву, пачуўся шум у вушах i зноў Лёнiн голас:
      - Казя!.. Мiлы Казя... Што з табой?.. Зося!.. Божа мой, ён самлеў... Што ж мне няшчаснай рабiць?..
      Яна абняла мяне аберуч за галаву i пачала цалаваць. На ўсiм твары я адчуваў яе слёзы. Мне было так шкада яе, што, сабраўшы рэшткi сiл, я сяк-так падняўся.
      - Ды нiчога мне... Ты не бойся, - вырвалася з маiх грудзей.
      I сапраўды, слабасць прайшла таксама хутка, як i прыйшла. У вушах перастала шумець, у вачах пасвятлела, я ўзняў галаву з Лёнiных каленяў i, гледзячы ў яе вочы, пачаў смяяцца.
      Цяпер i Лёня ўжо смяялася.
      - Ах ты, нягодны, ах ты, нядобры, - гаварыла яна, - столькi мне страху нарабiў. Як жа гэта ты з-за такога глупства самлеў?.. Калi б гэта нават i аса была, яна ж не з'ела б мяне... А што я тут з табой рабiла б?.. Нi вады, нi людзей, Зося кудысьцi пайшла, а мне самой трэба было б ратаваць такога вялiкага хлопца. Сорам табе!
      Вядома ж, я саромеўся. Цi ж можна было так палохаць яе?
      - Ну, як табе? - пыталася Лёня. - Эх, вiдаць, ужо лепш, бо ты не такi бледны. Раней ты быў - як палатно... Аднак i я, - дадала яна, пачакаўшы, здорава буду выглядаць, калi мама пра гэта даведаецца!.. Ах, божа мой, страшна нават дадому вяртацца...
      - Пра што мама даведаецца? - спытаўся я.
      - Пра ўсё, а найгорш - пра асу...
      - Дык не кажы нiкому.
      - Што з таго, што я не скажу, - амаль прашаптала яна, адвёўшы ўбок вочы.
      - Можа, ты думаеш, што я скажу? - спытаўся я. - Далiбог, нiкому анi слова.
      - А Зосi?.. З ёю можна сакрэтнiчаць.
      - I Зосi не скажу. Нiкому.
      - Дый без гэтага ўсе даведаюцца. Ты такi падзёрты, абадраны... Аднак, пачакай!.. - дадала яна праз момант i абцерла хусткай мой твар. - Божа мiлы, я ж цябе нават, ты ведаеш, i пацалавала са страху, не ведаючы, што рабiць. Калi б хто пра гэта даведаўся, я б згарэла б ад сораму, хоць i з асой таксама ж клопат быў. Ах, колькi бяды праз цябе...
      - Ды няма табе чаго баяцца, - пацяшаў я.
      - Якраз няма чаго! Усё выйдзе наверх, бо ў цябе поўна лiсця ў валасах. Зрэшты, чакай, я цябе прычашу. Каб толькi Зося не падглядала з-за якога-небудзь куста. З ёю можна сакрэтнiчаць, аднак усё-такi...
      Лёня выняла са сваiх валасоў напаўкруглы грэбень i пачала мяне прычэсваць.
      - Ты заўсёды расстрэсены, - гаварыла. - Ты павiнен прычэсвацца так, як усе паны. Вось так!.. Прабор з правага боку, а не з левага. Калi б у цябе валасы былi чорныя, ты быў бы такi прыгожы, як жанiх мае мамы. А таму, што ты бландзiн, я прычашу цябе iнакш. Ты цяпер будзеш, як анёлак, што пад мадоннай. Ведаеш, якi... Шкада, што ў мяне няма люстэрка.
      - Казя! Лёня! - гукнула ў гэты момант Зося, аднекуль з боку парку.
      Мы ўсхапiлiся, Лёня i сапраўды была перапалохана.
      - Усё раскрыецца! - сказала яна. - Ох, гэтая аса!.. А горш за ўсё тое, што ты самлеў...
      - Нiчога не раскрыецца, - энергiчна адказаў я. - Я анiчога не скажу.
      - I я таксама. Не скажаш нават, што ты самлеў?..
      - Не скажу.
      - Ну, ну! - здзiвiлася Лёня. - Бо я, каб самлела, не змагла б вытрымаць...
      - Казя! Лёня! - гукала сястра, ужо зусiм недалёка ад нас.
      - Казя! - шапнула Лёня, палажыўшы палец на вуснах.
      - Нiчога не бойся.
      Зашамацелi кусты, i паказалася Зося ў фартушку.
      - Дзе ж ты была, Зося? - спыталiся мы абое разам.
      - Хадзiла па фартушок для сябе i для цябе, Лёня. На вазьмi, бо ажыны забрудзяць.
      - Што, трэба ўжо iсцi дахаты?
      - Няма чаго, - адказала Зося. - У мамы сядзiць той пан, а панна Клеменцiна i не думае выходзiць з альтанкi. Можам сядзець тут хоць да вечара. Ды я ўжо буду рваць ажыны, бо вы тут наелiся больш за мяне.
      Яны пачалi абедзве рваць, i мне таксама зноў захацелася ягад.
      Заўважыўшы, што я адыходжуся, Лёня гукнула мне ўслед:
      - Казя, ты ведаеш, пра што я думаю!..
      I пагразiла мне пальцам.
      У гэты момант я прысягнуў сам сабе, ужо немаведама каторы раз, што нiкому не скажу пра тое, што самлеў, i пра тую муху. Аднак, адышоўшыся некалькi крокаў, я пачуў Лёнiн голас:
      - Каб ты, Зося, ведала, што тут рабiлася!.. Аднак я не магу табе анiчога сказаць. Але ж, каб ты паабяцала мне, што анiкому...
      Я ўцёк як найдалей у гушчар, адчуваючы сорам. А можа, Зося...
      У тых няшчасных ажынах мы пабылi яшчэ з гадзiну. Калi ж вярталiся адтуль дахаты, я заўважыў вялiкую змену сiтуацыi. Зося глядзела на мяне з жахам i цiкаўнасцю, Лёня зусiм не глядзела, а я быў такi збянтэжаны, нiбы зрабiў якое-небудзь злачынства.
      Развiтваючыся з намi, Лёня сардэчна пацалавала Зосю, а мне - кiўнула галавой. Я зняў перад ёю шапку, падумаўшы, што я - вялiкi нягоднiк.
      Як толькi Лёня адышлася, Зося ўзяла мяне ў работу.
      - Я пачула цудоўныя рэчы! - сказала яна сур'ёзна.
      - А што я зрабiў? - спытаўся я, добра такi спалоханы.
      - Як гэта - што? Спачатку самлеў... Ах, божа мой, i мяне пры гэтым не было!.. Ну, а потым тая аса цi муха... Жахлiва... Бедная Лёня! Я памерла б ад сораму.
      - Але ж у чым тут я вiнават? - смялей спытаўся я.
      - Дарагi Казя, - адказала яна, - перада мной табе не трэба апраўдвацца, бо я ж цябе нi ў чым не папракаю. Аднак жа...
      "Аднак жа..." - таксама мне адказ!.. З гэтага "аднак жа" выходзiла, што ва ўсiм я вiнават. Муха нiчога, Лёня, што так лямантавала, таксама нiчога, толькi я вiнават, што пабег ратаваць?..
      Яно так, але чаму я самлеў?..
      Я не мог супакоiцца. На другi дзень зусiм не пайшоў у парк, каб не паказвацца Лёнi, а на трэцi - яна сказала, каб прыйшоў. А як прыйшоў, здалёк кiўнула мне галавой i гутарыла толькi з Зосяй, на мяне пазiраючы час ад часу горда i сумна, як на злачынца.
      Часамi я думаў, што ў дачыненнi да мяне тут адбываецца нейкая несправядлiвасць. Аднак адразу глушыў такiя падазрэннi, гаворачы сам сабе, што я i сапраўды зрабiў штосьцi страшнае. Тады я не ведаў яшчэ, што такi метад характэрная рыса жаночай логiкi.
      Тым часам дзяўчаты хадзiлi па садзе спаважна, нават не думаючы пра скаканне цераз вяровачку, а ўсё пра нешта шэпчучыся. Раптам Лёня спынiлася i сказала пакутлiвым голасам:
      - Ведаеш, Зося, мне вельмi захацелася чарнiц... Ажно запахла iмi...
      - Пайду прынясу, - сказаў я паспешлiва. - У лесе ёсць адно месца, дзе iх вельмi шмат.
      - Цi варта непакоiцца? - спыталася Лёня, меланхалiчна павёўшы па мне позiркам.
      - А чаму не? Няхай iдзе, калi яму хочацца, - умяшалася Зося.
      Я паспяшаўся, тым больш што ў садзе мне было душна ад гэтых пястотаў. Мiнаючы кухню, я пачуў за сабой, што мае паненкi смяюцца, а нехаця цiкнуўшы цераз паркан, заўважыў, што яны сабе весела скачуць цераз вяровачку. Вiдаць, толькi пры мне ў iх быў такi ўрачысты выгляд.
      У кухнi быў страшэнны тарарам. Валекава мацi плакала i лаялася, а старая Салюся выгаворвала ёй, што Валек разбiў талерку.
      - Дала яму, - наракала пасуднiца, - гэтаму гiцлю, талерку, каб ён яе вылiзаў, а ён, падлюга, бух яе аб зямлю, а сам наўцёкi. Ой, калi ўжо я сёння не заб'ю цябе, дык няхай мае рукi ды ногi адсохнуць...
      А пасля закрычала:
      - Валек!.. Хадзi сюды, шалудзька ты, адразу ж iдзi, бо я з цябе скуру здзяру, калi цяпер не з'явiшся.
      Мне стала шкада хлопца i захацелася справу загладзiць. Аднак я падумаў, што паспею зрабiць гэта пасля лесу, бо Валек - дай бог, каб ноччу паказаўся ў кухнi. I я пайшоў сваёй дарогай.
      Да лесу ад двара было з паўгадзiны хады, а можа, i больш. Раслi там дубы, сосны, ляшчэўнiк, а сунiц i чарнiц столькi, што бяры - колькi хочацца. З краю пастухi трохi прарэджвалi ягады, а далей было iх больш, усыпаны цэлыя паляны, з наш дзядзiнец велiчынёй.
      Зайшоўшы ў такое месца, я нарваў ягад поўную шапку i хустку, бо сам еў мала, спяшаўся. Нягледзячы на гэта, прайшло з гадзiну, а то i больш, пакуль я са сваiм зборам вырушыў назад. Напрасткi не пайшоў, а трохi кругам, бо мне наогул падабалася пахадзiць па лесе.
      Калi iдзеш у гушчар, дык дрэвы выразна даюць дарогу, прапускаюць цябе. Але паспрабуй, iдучы наперад, азiрацца. Яны падаюць адно аднаму галiны, нiбы рукi, ствол наблiжаецца да ствала, пасля яны нават зусiм сыходзяцца, i неўзабаве за табой вырасце стракатая сцяна, глыбокая i непраходная...
      Лягчэй за ўсё тады заблудзiцца. Куды нi пойдзеш - усюды аднолькава, усюды дрэвы рассоўваюцца перад табой, а за табой збягаюцца. Ты пачынаеш бегчы, яны таксама бягуць назад, каб адрэзаць табе адступленне. Ты спынiшся - яны стаяць сабе ды ахалоджваюцца голлем, як веерамi. Паварушваеш галавой улева ды ўправа, шукаючы дарогi, i заўважаеш, што некаторыя дрэвы хаваюцца адно за адно, нiбы хочучы пераканаць цябе, што iх куды менш, чым ты сабе думаеш.