Андрэ Маруа
      ЛЁС
      - Лёс? - сказаў Бландэль. - Не, я не веру ў лёс... цi, больш дакладна, не веру ў тым сэнсе, якi надавалi гэтаму слову ў старажытнасцi... Я не веру, што нейкая варожая сiла, схаваўшыся за ўсыпанай зоркамi заслонай, вышуквае людзей i рыхтуе iм гiбель... Я не веру, што нейкi пякельны механiзм, сканструяваны багамi, заўсёды абкружае нас сваiмi хiтрамудрымi i жорсткiмi спружынамi, якiя мы накручваем i прыводзiм у рух... Не... Наадварот, я веру, што сусвет абыякавы да ўчынкаў людзей i кожны з нас можа, у пэўнай меры, каваць свой уласны лёс... Такая вера супакойвае... Аднак...
      Ён спынiўся i хвiлiнку падумаў:
      - Аднак бывае такi дзiўны збег акалiчнасцей... такiя цудоўныя супадзеннi... спалучэннi падзей, калi ўсё адно да аднаго, зубец да зубца, шасцярня да шасцярнi, так дапасавана i з такой няўхiльнасцю прыводзiць да катастрофы, што спасылка на выпадковасць не кожнага можа задаволiць. О, я добра ведаю, што з мiльярдаў фактаў, сведкамi якiх мы былi, знойдзецца некалькi незвычайных... Тым не менш д'ябальская злашчаснасць гэтых здарэнняў нярэдка можа здзiвiць людзей самых далёкiх ад забабоннасцi.
      Слухайце... Аднойчы ў Ню-Ёрку... Але гэта доўгая гiсторыя.
      Ён уздыхнуў, адпiў глыток кавы, потым, калi ўсе мы прыцiхлi, пачаў расказваць:
      - Вы, можа, памятаеце, што я жыў у Амерыцы праз некалькi год пасля сканчэння першай сусветнай вайны. Гэта быў перыяд пратэкцыянiзму, абмежаванняў i так званага "прасперыцi". Жыццё ў Ню-Ёрку здавалася мне лёгкiм, мiтуслiвым i даволi-такi нудным. Завялiся ў мяне i сябры, былi сярод iх нават людзi выдатныя: маладыя прафесары, якiя потым, пры прэзiдэнце Рузвельце, сталi асобамi магутнымi; маладыя актрысы, што цяпер зiхацяць на Брадвеi, а пачыналi беднымi прыгажунямi; маладыя журналiсты, якiя здзiўлялi смеласцю сваiх iдэй, а сёння выйшлi ў людзi i лiчацца кансерватарамi...
      Мы арганiзавалi невялiчкi гурток i кожны вечар збiралiся то ў бары на 52-й вулiцы, куды нас прываблiвалi кухня i адмысловы iталiйскi вермут, то на кватэры каго-небудзь з нас. Мы пiлi многа. А напiўшыся, пачыналi гульню ў любоў проста так, без нiякiх пачуццяў, альбо слухалi мурынскi джаз, i не скажу, што былi шчаслiвыя.
      Нейк раз вечарам уся наша кампанiя абедала ў Мiрыям Джэнiнгс, якая жыла па той бок Iст-Рывера на Лонг Айлендзе ў арыгiнальным доме ружовага колеру. У нашым гуртку яна адна была багатая i магла прыняць разам усiх... Вы ведаеце Мiрыям Джэнiнгс па галiвудскiх фiльмах. Вы ёю захапляецеся, i не без падставы. Гэта - вялiкая актрыса. Але мала хто ведае, што гэта кiназорка была ў свой час проста жанчынай...
      Яна была з тых, каго амерыканцы называюць "школьнымi нявестамi". Дачка святара, яна выхоўвалася на шчодрую дапамогу ў адным з лепшых каледжаў i вырасла дзяўчынай прыстойнай i пiкантнай. Скончыўшы школу, яна выйшла замуж за Джэнiнгса, старога мiльянера, якi да гэтага разоў пяць разводзiўся, i да такой ступенi быў нудны, што нiяк не мог падабраць сабе жонку без папярэдняга кантракта на вялiкую суму, але, i пры гэтай умове, больш двух гадоў нi адна з яго жонак не вытрымлiвала. Учынак Мiрыям быў дзiўны, i не скажу, каб пахвальны, але яна ўсё як след прадумала i добра сыграла сваю ролю. Разлiк яе быў такi: цярпець два гады брыдкага, а можа, i агiднага мужа, каб заваяваць сабе незалежнасць на ўсё астатняе жыццё. Яна развялася з Джэнiнгсам пасля цiкавага падарожжа ў Iталiю. Гэта было зроблена без шуму, без сваркi, i стары дзiвак, каб адзначыць разлуку, наладзiў пышны банкет, на якi былi запрошаны ўсе шэсць жонак... Але, як кажа Рэдыярд Кiплiнг, гэта ўжо другая гiсторыя.
      Дык вось, уявiце сабе вечарынку ў Мiрыям: срэбныя кандэлябры... свечкi ружовыя i блакiтныя... святло мяккае... закускi далiкатныя, амаль эўрапейскiя... шампанскага ўдосталь... Жанчыны бялявыя, i ўсе крыху пад чаркай... Пасля абеду селi гуляць у покер. Я ў карты невялiкi мастак. А ў гэты вечар мне асаблiва не шанцавала. Я быў па вушы закаханы ў Мiрыям, i ёй падабалася дражнiць мяне, распальваць маю рэўнасць. Пад поўнач у мяне не было ўжо нi цэнта, i, калi я ўбачыў Мiрыям каля Эрнеста Франца, музычнага крытыка, да якога яна ледзь не тулiлася, прымушаючы гэтага педанта пiць вiно, я раптам заявiў, што стамiўся, што заўтра ранiцай у мяне работа i што я iду спаць.
      Уся кампанiя шумна запратэставала. Каля майго палiто i капелюша завязалася сапраўдная бойка. Мяне нiзашто не адпускалi. Мiрыям села мне на каленi i пачала абдымаць. Але я, змарыўшыся за вечар, ад свайго не адступаў. Тон спрэчак, спачатку вясёлы, стаў нарэшце прыкры, i скончылася тым, што я нагаварыў iм грубасцей. Няньчыцца са мной iм надакучыла. Я аплацiў свой пройгрыш, нейкую фантастычна завышаную суму, i збiраўся ўжо ўцячы, але, праверыўшы кiшэнi, пераканаўся яшчэ раз, што ў мяне няма грошай нават на таксi. Пачаў накрапваць дождж. Дом Мiрыям быў вельмi далёка ад майго гатэля, апроч таго, я дрэнна сябе адчуваў пасля шматлiкiх кактэйляў i шампанскага. I я адважыўся прасiць у гэтых п'яных вар'ятаў, цi не дасць мне хто з iх адзiн даляр. Зразумела, яны зноў прычапiлiся да мяне, прабуючы затрымаць. Усе са смехам адмовiлi, абяцаючы даставiць мяне ў сваёй машыне, калi я iх пачакаю да шасцi гадзiн ранiцы. Мяне ўжо разбiрала злосць, але тут Мiрыям дастала з сумачкi адзiн даляр i падала мне:
      - Вазьмiце, мой мiлы, я адна ў вас сяброўка без эгаiзму... Я хачу вас мець пры сабе i таму даю сродак збегчы... Спакойнай ночы.
      I яна дакранулася губамi да маёй шчакi. Я паспешна схапiў даляр, пацалаваў Мiрыям i выскачыў пад шалёныя крыкi i дружны рогат.
      Густая iмжака ляпiлася мне на твар i на рукi. Пустыя вулiцы. Нiзкiя змрочныя дамы. Увесь квартал нiбы вымецены таямнiчай варожай сiлай. Я не ведаю нiчога больш вясёлага, як Ню-Ёрк Пятага авеню, з яго лёгкiмi палацамi на цудоўных абрусах белага святла. Але, калi адысцi ад галоўных вулiц, аблiчча гэтага горада мяняецца са страшэннай хуткасцю. Цi то гангстэрскiя фiльмы далучылi ў нашым уяўленнi да гэтых дэкарацый раптоўныя лютыя драмы? Не ведаю, але, як толькi я пакiдаю рухомыя агнi Брадвея альбо цiхую пышнасць Цэнтральнага парка, мяне ахоплiвае туга.
      Я ведаў, што не знайду таксi, пакуль не перабяруся цераз Iст-Рывер, i накiраваўся на вялiзны жалезны мост... Забыў яго назву... Здаецца, Квiнсбара-Брыдж... Пяць гадзiн назад, праязджаючы там, я быў уражаны кiпучым рухам на мосце, грукатам аўтамабiляў, чырвонымi i белымi агнямi лiхтароў.
      Цяпер мясцiна была бязлюдная, i толькi косыя лiнii высокiх металiчных ферм разразалi туман сваiмi чорнымi ромбамi.
      Я прайшоў ужо амаль палову моста, нiкога не сустрэўшы, як раптам у тумане, з правага боку ад мяне, хутчэй угадаў, чым убачыў, жаночую постаць. Яна схiлiлася над парапетам - i гэта было небяспечна цi, ва ўсякiм разе, дзiўна. Я адразу ж падумаў, як зрабiлi б i вы на маiм месцы, пра безлiч выпадкаў самагубства, вядомых нам, i падышоў да жанчыны. Яна рэзка павярнулася, пачуўшы мае крокi, i, убачыўшы мяне побач, кiнулася на парапет з такой рашучасцю, што я iнстынктыўна схапiў яе за руку i пацягнуў да сябе.
      Перада мной стаяла вельмi прыгожая дзяўчына, без капелюша, са збiтымi, вiльготнымi валасамi i тварам, залiтым слязьмi. Не памятаю, у якiм яна была адзеннi. Аднак у мяне тады не склалася ўражання, што яна з бедных. Мне нават здаецца, што на шыi ў яе была лiса цi якое iншае футра. Не... Гэта не ад беднасцi - яе прыгнаў сюды страх. Яна ляскала зубамi, i губы яе дрыжалi.
      - Што вам ад мяне трэба? - закрычала яна. - Пакiньце мяне! Не прыставайце да мяне!
      Цяпер я быў упэўнены, што магу стаць удзельнiкам адной з банальных драм: прахожы перашкаджае жанчыне ўтапiцца. Такая роля мяне вельмi бянтэжыла. Кактэйлi Мiрыям не прасвятлiлi маiх думак i не прыдалi цвёрдасцi маiм учынкам. Не ведаю, што я гаварыў гэтай няшчаснай, мабыць, якое-небудзь глупства. Зрэшты, гэта не мае значэння. Жанчыне, якую я трымаў за руку, патрэбен быў жывы чалавечы голас i трошкi сiлы, каб адцягнуць яе ад парапета. А гэта ў мяне было.
      Праз хвiлiну, па-ранейшаму трымаючы яе за руку, я iшоў разам з ёю па кладках моста i няскладна паўтараў:
      - Ну, што гэта з вамi?.. Што гэта з вамi?.. Што здарылася?.. Вас кiнуў мужчына?.. Магу вас запэўнiць, што памiраць праз гэта не варта... Каб вы толькi ведалi, колькi разоў я сам у нядобрую часiну жадаў знiкнуць... Нават толькi што я б не дорага даў за жыццё, а цяпер вельмi рад, што апынуўся тут, каля вас.
      Яна не адказвала. Праходзячы пад лiхтаром, я разгледзеў яе лепш. Яна была не проста прыгожая, а рэдкай красы жанчына. А вы ведаеце, якi я ў той час быў сентыментальны. Вострае спачуванне, рамантычныя абставiны, лёгкае ап'яненне, злосць на Мiрыям - усё гэта спрыяла таму, што, дайшоўшы да канца моста, я нiчым, апроч гэтай невядомай, больш не цiкавiўся. Мы мiнулi паставога, якi глянуў на нас з падазронасцю. Я баяўся, каб мая спадарожнiца не зрабiла новага глупства, але яна не супрацiўлялася, iшла побач i толькi цiхенька плакала... Вы, напэўна, думаеце, што я мог бы тут жа здаць яе палiсмену i вызвалiць сябе ад усякай адказнасцi? Так то яно так, але ж я не ведаў, а можа, у гэтай даведзенай да адчаю iстоты былi сур'ёзныя прычыны пазбягаць палiцыi... А потым, я павiнен прызнацца, што прыгода гэта абудзiла ва мне цiкавасць i хацелася зрабiць нешта добрае.
      Перабраўшыся цераз мост, я крыху супакоiўся, але тут яшчэ адзiн клопат. Куды мне дзець гэтую маладую жанчыну? Пакiнуць яе на вулiцы? Яна iзноў пабяжыць тапiцца. Завесцi ў мой гатэль? Гэта немагчыма. Правiлы ў амерыканскiх лепшых гатэлях былi тады вельмi строгiя, i лiфцёр не прапусцiў бы мяне з ёю наверх. Была ў яе кватэра? Сям'я? Я паспрабаваў распытаць. Але з яе нельга было выцягнуць нiчога талковага. Яна толькi дрыжала i ўсхлiпвала.
      Нарэшце я спытаў:
      - Вось што... Я не магу вас кiнуць у такiм становiшчы... Куды вас праводзiць? Ёсць у вас дом? Бацькi?
      Яна маўчала, i я зразумеў, што няма.
      - Пакой?
      Яна адмоўна кiўнула.
      У гэты момант мы праходзiлi паўз ярка асветленыя дзверы з шыльдай "Гатэль Берагавы. Нумары ад аднаго даляра i вышэй". Гэты гатэль не быў падобны на раскошныя гатэлi Паркавага авеню, аднак паказаўся мне прыстойным, чыстым, i чаму б не перабыць тут некалькi гадзiн?
      - Слухайце, у вашым становiшчы вы не можаце нiчога растлумачыць. Мне таксама пара дадому. Перш за ўсё, вам трэба адпачыць, сагрэцца i выспацца. Вазьмiце нумар у гэтым гатэлi. Я заплачу наперад i вас часова пакiну. Адпачывайце, заснiце, а заўтра я прыйду вас праведаць. У Ню-Ёрку ў мяне многа сяброў у розных колах грамадства, i я амаль упэўнены, што, ведаючы вашу бяду, змагу вам дапамагчы... Пры ўсiх вашых пакутах вы ж можаце адкласцi рашэнне на адну ноч. I хто ведае? Можа, тое, што ў гэтым тумане i змроку здавалася вам жахлiвым тупiком, заўтра ранiцай будзе выглядаць зусiм iначай... Вы згодны?.. Вы абяцаеце, калi я вас уладкую ў гатэлi, адгэтуль нiкуды не выходзiць i чакаць мяне?
      Яна згадзiлася, моўчкi кiўнуўшы галавой.
      - У вас ёсць грошы? - нясмела запытаў я.
      Яна сцiснулася, як пабiты сабака.
      - Няма... Ну, гэта не мае значэння. На жаль, у мяне самога на гэты раз мала, усяго адзiн даляр. Але гэтага нам якраз хопiць. Вы бачыце: "Ад аднаго даляра i вышэй". Я заплачу за нумар, а заўтра ранiцай прыйду i ўладжу ўсё астатняе... Так што, калi хочаце есцi альбо яшчэ чаго, не саромейцеся, заказвайце. Я потым разлiчуся. Вы згодны? Так i быць.
      Я пазванiў у гатэль. Нiхто не адазваўся. Я пазванiў яшчэ раз i яшчэ раз. Нарэшце пачулiся крокi, заляпалi шлапакi, бразнула засаўка, i паказаўся калiдорны - рослы, кучаравы дзядзька, якi працiраў кулакамi заспаныя вочы. Ён дрэнна гаварыў па-ангельску i зусiм не размаўляў на вядомых мне мовах (па-французску i па-iталiйску), так што мне было вельмi цяжка ўбiць яму што-небудзь у галаву.
      - Гэта дзяўчына, - тлумачыў я, - толькi пераначуе. Багажу пры ёй няма. Заўтра ранiцай я вярнуся; усе яе выдаткi я аплачу... Магу вам пакiнуць у заклад гадзiннiк цi яшчэ што... але, думаю, абыдзецца i так... Падазронага тут абсалютна нiчога няма, вы самi бачыце... Я ж з ёю не застаюся. Зараз я толькi прашу даць ёй нумар на адну ноч, i вось вам даляр. Вы мяне зразумелi? Мы дамовiлiся? Усё ў парадку?..
      Я пачаў ужо злавацца на гэтага без'языкага тупiцу. Трэба было паўтараць па некалькi разоў адно i тое ж... Нарэшце ён узяў даляр i адышоў убок, каб прапусцiць дзяўчыну. Я не ведаў, чым яе ўцешыць на развiтанне. Пад "заслону" трэба было сказаць нешта цёплае, ласкавае, але слоў такiх я не знаходзiў.
      - Ну, дык да заўтра... I пастарайцеся заснуць, - прамовiў я паспешлiва i працягнуў руку.
      Яна схапiла яе i, ажывiўшыся, упершыню загаварыла:
      - Вы харошы чалавек.
      I хоць, апроч гэтых трох слоў, я ад яе нiчога не чуў, у маiх вушах i цяпер яшчэ гучыць яе нiзкi пявучы голас. Застаўшыся адзiн, я тут жа ўспомнiў, што, аддаўшы незнаёмай свой апошнi даляр, не маю за што паехаць нi на таксi, нi нават на аўтобусе i да свайго гатэля павiнен дабiрацца пеша. Дзе ж я быў? 60-я вулiца? 62-я? А папасцi мне трэба было ў Нiжнi горад, гэта больш за гадзiну хады ў слоту i непагадзь. Але я быў так задаволены сваiм мужным учынкам, што рушыў у дарогу ў вясёлым настроi, насвiстваючы на бязлюдных вулiцах старадаўнiя салдацкiя мелодыi. Мабыць, упершыню Мэдзiсан-авеню слухала ў гэтую ноч "Бравага артылерыста".
      На другi дзень ранiцай, калi я прачнуўся, спачатку ў мяне было ўражанне, што ўчарашняя дзiўная прыгода мне проста прыснiлася. Пасля некаторай развагi, я прыпомнiў усе дэталi начнога здарэння i вырашыў, перш чым адправiцца на работу, заехаць у "Гатэль Берагавы", завезцi крыху грошай гэтай таямнiчай дзяўчыне i, калi яна шчыра пра ўсё раскажа, заняцца яе справай. Сярод палiтычных дзеячаў Ню-Ёрка ў мяне было нямала сяброў... I хто яго ведае? Пачуццё ўдзячнасцi...
      Гатэль я адшукаў лёгка, каля самага моста. Дзённае святло пазбавiла яго ранейшага крыху падазронага выгляду, як мне тады здалося. За сталом сядзела жанчына, абкладзеная ключамi.
      - Выбачайце, - звярнуўся я да яе, - хацеў бы даведацца, як тая маладая асоба, якую я прывёў сюды мiнулай ноччу...
      Яна зiрнула на мяне са здзiўленнем:
      - Маладая асоба?
      Я растлумачыў i расказаў пра сваю прыгоду. Вiдаць было, што факты гэтыя для яе навiна.
      - Прыблiзна гадзiны ў дзве ночы... Вы ж ёй далi нумар... Зусiм маладзенькая дзяўчына, без багажу...
      - Але ж нiякай адзнакi ў кнiгах...
      - Як жа так, нарэшце! У вас тут дзяжурыў калiдорны, ён нават па-ангельску не ўмее, чарнавалосы, кучаравы.
      - А, Стэпан... Ну i што?
      - Ён нас прымаў. Паклiчце яго.
      Яна нацiснула кнопку, i праз некалькi хвiлiн з'явiўся калiдорны. Убачыўшы мяне, ён вытрашчыў вочы.
      - Вы мяне пазналi? - запытаў я.
      - Пазнаў, - буркнуў ён злосна.
      - Гэтай ноччу я прыходзiў сюды разам з маладой дзяўчынай. Дзе яна?
      - Пайшла, - вызверыўся калiдорны. - Я яе выгнаў.
      - Што? - ускiпеў я. - Вы яе выгналi? Як вы пасмелi! Я заплацiў... Вы не мелi права...
      Ён выцягнуў з кiшэнi паперку i, шпурнуўшы яе мне ў твар, замармытаў:
      - А гэта? Маеце права?.. Фальшывы даляр даваць?
      - Фальшывы даляр?!.
      Я падняў паперку i аслупянеў. Гэта нават не была фальшыўка. Гэта быў адзiн з тых бiлецiкаў, дзе на адным баку намаляваны даляр, а на другiм - пералiк тавараў - рэклама, якую некаторыя крамы раздаюць прахожым на вулiцы. Напэўна, я не разгледзеў яго мiнулай ноччу, тым больш, што сагнуты папалам, ён вельмi нагадваў даляр, i ў мяне не было прычыны сумнявацца. А можа, гэты нягоднiк яго падмянiў? Але пайсцi на такое дробнае жульнiцтва было б занадта подла, а гнеў калiдорнага быў натуральны... Не... Значыць, работа Мiрыям i яе сяброў. Пажартавалi, называецца!.. I гэта няшчасная...
      - Куды яна пайшла? - закрычаў я. - Яе трэба абавязкова знайсцi. Разумееце, мадам, чалавек гiне!.. Трэба ратаваць жыццё...
      Я паўтарыў свой расказ аб начным здарэннi, але на гэты раз касiрка мне, вiдаць, не паверыла.
      - Нарэшце не цяжка ўявiць, мадам, што гэта - памылка, жахлiвае непаразуменне... Што яна падумае? Яна была ў вялiкiм адчаi, калi я яе сустрэў... I вось прывёў яе сюды, пакiнуў з гэтым фальшывым бiлетам, i ваш калiдорны яе выгнаў, вытурыў... Ах! Разбiла ёй сэрца людская лютасць! У тым стане, у якiм яна была, усё магчыма... нават самагубства...
      Дарэмныя спрэчкi. Трэба было дзейнiчаць. Я памчаўся ў Цэнтральны палiцэйскi ўчастак, дзе ў мяне быў знаёмы адзiн высокапастаўлены кiраўнiк Мелвенэй. Ён выслухаў маё паведамленне з раўнадушнасцю чыноўнiка, якi ўсё ведае i да ўсяго прывык, але мiгам падняў па трывозе палiцэйскiя машыны ў квартале блiзкiм да моста. Вы ведаеце - у Ню-Ёрку безлiч радыёфiкаваных аўтамабiляў з узброенымi дэтэктывамi, якiя трымаюць сталую сувязь з цэнтрам. Адказы паступалi адмоўныя. Гэтай жанчыны нiхто не бачыў.
      - Зрэшты, гэта нiчога не даказвае, - растлумачыў Мелвенэй. - Мною раскрыта нямала бясшумных самагубстваў. Заўтра ў нас будуць весткi ад рачной палiцыi.
      Я адразу ж паехаў да Мiрыям. Яна яшчэ спала. Пабудзiў i пачаў упiкаць. Яна доўга смяялася.
      - Праўда, гэта я. Але выпадкова... Раскрыўшы сумачку, каб ад шчырага сэрца даць вам тое, што вы прасiлi, я заўважыла рэкламны бiлет, якi мне падсунулi ў краме i якi я чамусьцi захавала. Я ўявiла сабе вашу разгубленасць, калi шафёр адмовiцца ўзяць гэту пустышку. Я лiчыла, што жарт мой зусiм бяскрыўдны, паколькi ў сваiм гатэлi вы маглi пазычыць грошай у швейцара... Мне i ў галаву не прыходзiла, што вы надумаецеся сярод ночы выконваць ролю вандроўнага рыцара.
      Праз тры днi Мелвенэй паведамiў мне па тэлефоне, што труп няшчаснай знойдзены ў водах Iст-Рывера. Следства так нiчога i не выявiла. Нi адна з зарэгiстраваных жанчын, што бясследна прапалi ў Ню-Ёрку i наваколлi, не была на яе падобна. Нiхто яе не апазнаў. Нi адна сям'я, нi адзiн мужчына не прад'явiлi прэтэнзiй. Я i цяпер не разумею, як магла дзяўчына такой рэдкай прыгажосцi расстацца са светам, не пакiнуўшы пасля сябе нi жалю, нi смутку.
      Мiрыям i я, абое мы, прысутнiчалi на пахаваннi няшчаснай. Мы адчувалi, яна i я, што нейкiм чынам адказваем за гэта, хоць непасрэднай вiны за намi i не было. Мiрыям дазволiла ў адносiнах да свайго сябра нявiнны жарт. А я прабаваў, можа, i з пэўным разлiкам, але без лiхiх думак, выратаваць гэту дзяўчыну. Сiстэма перадач фатальнай машыны, прыведзеная намi ў рух, з няўхiльнай дакладнасцю прывяла няшчасную да гiбелi. Суладжанасць выключная: адзiн даляр, якi мне дала Мiрыям... адзiн даляр за нумар у гатэлi... адзiн даляр, якi выратаваў бы жыццё i, магчыма, перайначыў бы маё...
      - Будуць гаварыць, - сказала Мiрыям, калi мы пакiдалi могiльнiк, - будуць гаварыць...
      - Што?
      - Нiчога. Я так...
      I я падумаў тады, што яна ўспомнiла пра бязлiтасны лёс i пра кароткае наша жыццё ў гэтым дзiўным свеце.
      Пераклад: Юрка Гаўрук