Мiхась Ларын
      Прышлы
      Пераклад: Мiхась Шупенька
      1. Салдаценкаў
      На турбазе ўжо пяты дзень запар роў архаiчны рэпрадуктар. Я ўжо пракляў усё на свеце i еў сябе поедам. Паддаўся, iдыёт, на ўгаворы супрацоўнiкаў нашага канструктарскага аддзела. Асаблiва Светка Нiкiшова, капiроўшчыца, распiналася.
      - Дык вы яшчэ зусiм не былi на нашай турбазе, Мiкалай Мiкалаевiч?
      - Не быў, - адказваю.
      У яе - вялiзныя здзiўленыя вочы.
      - Як жа гэта так, Мiкалай Мiкалаевiч? Шэсць гадоў робiце ў аддзеле i нi разу... Шмат страцiлi. Там райскiя мясцiны, скажу вам. Я ўжо была двойчы. Як у казцы! А якая рыбалка! Шашлыкi - аб'ядзенне!
      Добрая цаца! Паехаў у гэтую iдыёцкую глухамань. Гадзiны чатыры цягнулiся сюды ў спякоту на аўтобусе. Можа, Нiкiшова думала, што я на яе вока кiнуў? Першы дзень ад мяне нi на крок не адыходзiла. Ну i дурнiца. Цi, можа, я дурань - не ведаю. Потым адчапiлася яна. У яе кавалер з'явiўся з суседняга аддзела. Шуры-муры круцяць. Ну i няхай сабе. Гэта iх iнтэрас. Усе на турбазе парамi. Адзiн я лiшнiм аказаўся. Напэўна, таму, што характар такi, не вельмi каб. А можа, што няўдачлiвы. Вось i сёння спазнiўся на прычал. Лодкi ўсе разабралi, i мне не было больш чаго рабiць, як тупаць пасля снедання да драўлянага домiка душыць падушку. Павалiўся на рыпучы металiчны ложак дапатопнай канструкцыi. Звёў павекi, але сон не iшоў. Паспрабуйце заснуць, калi ледзь не над вухам дзень пры днi адны i тыя ж песнi равуць. Нудота страшэнная.
      Пакруцiўшыся на панцырнай сетцы з гадзiну, я падняўся з цвёрдым намерам альбо заткнуць на гэты раз звану "рот", альбо падацца ад гэтага кашмару куды вочы глядзяць. Няхай лепш з мяне камары здзекуюцца. А камароў у гэтым годзе тут безлiч. У, крывапiўцы!
      Каменданта турбазы Канстанцiна Iванавiча Фiлiпоўскага дык i шукаць не трэба было. У пастаўленага непадалёк ад кухнi мангала ён адчытваў памочнiцу паварыхi Клаву. Мiнiяцюрнае стварэнне стаяла, апусцiўшы вочы перад загарэлым ледзь не да чарнаты жывоцiкам Канстанцiна Iванавiча. Утаропiўшы поўныя слёз вочы ў зямлю, Клава штосьцi малявала на вiльготным пяску кончыкам амаль дзiцячага туфлiка. Я разумеў, што абыходжуся не па-джэнтльменску, але iдыёцкая музыка так мяне злавала, што я не стрымаўся. Пагрэбаваўшы правiламi прыстойных паводзiн, я падышоў да Фiлiпоўскага i Клавы.
      - Прабачце, што перапыняю вас, Канстанцiн Iванавiч, - сказаў я.
      Ён, схамянуўшыся, неяк адразу падцягнуў свой жывоцiк, якi расплыўся паверх рэменя ад джынсавых штаноў.
      - Так, так, слухаю вас, Мiкалай Мiкалаевiч. А ты, Клава, - Фiлiпоўскi адразу ж перайшоў на мiрны лад, - iдзi, i каб... зразумела?
      Клава, убачыўшы мяне, зачырванелася, потым кiўнула галавой i затэпала сваiмi таненькiмi ножкамi ў бок кухнi.
      - Цi нельга, Канстанцiн Iванавiч, каб гэты "звер" змоўк? - спытаўся я.
      - Чаму нельга? Усё можна. Толькi iнструкцыя, Мiкалай Мiкалаевiч, не дазваляе. У мяне распараджэнне наконт гэтага ёсць. Яго Кандрат Мiхайлавiч падпiсаў.
      - А калi я вельмi папрашу?
      - Цяпер, - Фiлiпоўскi глянуў на гадзiннiк, - палова дванаццатай. Будзем круцiць да паловы трэцяй. Там гадзiна на адпачынак. Няхай турысты паспяць. А потым, прабачце, iзноў. Такое распараджэнне.
      Я слухаў яго гаворку i лавiў сябе на тым, што менавiта такiмi катэгорыямi думае i наш намеснiк дырэктара. Вось ужо выбраў сабе памочнiка!
      Я нiчога не адказаў каменданту. Гэтага шасцiдзесяцiгадовага бюракрата, у якога ёсць Папера, не пераканаеш, што калi трэба - i мыш задам поўзае. Таму моўчкi прайшоў праз адчыненую брамку турбазы i накiраваўся па няпэўнай сцежцы ў бок лесу.
      Каб я ведаў, што траплю ў такi пераплёт, дык лепш застаўся б на рыпучым ложку.
      - Абед у нас роўна ў трынаццаць сорак пяць, - дагнаў мяне голас Фiлiпоўскага. - Калi ласка. Не спазняйцеся, - перакрычаў "звон" камендант.
      Цi то натура ў яго была злая, цi яшчэ паводле якiх прычын, але я часта назiраў падобныя карцiны. Мне было шкада ўсiх, хто працаваў на турбазе пад кiраўнiцтвам Фiлiпоўскага. Асаблiва Клаву, якая мне спадабалася фактычна з першага позiрку. Аднак ужо праз колькi хвiлiн гэта адышло на другi план - я ступiў у лес. Шпацыр мой быў тым больш прыемны, што чым далей я адыходзiў ад турбазы, тым цiшэйшая станавiлася музыка. Я паступова акунаўся ў свет цiшынi i сасновага водару.
      Да турбазы, мяркуючы па тым, што пратупаў я нямала, бо падышоў да крынiчкi, было гадзiны з паўтары хуткай хады. Цеплыня ўжо прабiлася ўнiз, i праз нячастыя вершалiны соснаў праглядвалi сонечныя блiкi. Вырашыў адпачыць менавiта тут. Лёг на спiну каля велiзарнай сасны, расслабiўся. Заплюшчыў вочы. Сон, якi, здавалася, вiсеў нада мной, як невядомасць, нечакана прайшоў. На душы было лёгка i радасна. Напэўна, таму, што практычна злiўся з прыродаю. У вершалiнах сосен выў вецер.
      Я не глядзеў на гадзiннiк i не ведаю, колькi прайшло часу. Сказаць, што я спаў, - не магу. Хутчэй драмаў. Апамятаўся ад таго, што стала неяк няўтульна, золка. Расплюшчыў вочы. Сонца схавалася за ствол велiчэзнай ялiны, якая, нiбы панi, стаяла на невялiчкiм адхоне. Устаў з хваёвай посцiлкi i нечакана ўцямiў: заблудзiўся. Знiкла сцежка, па якой я столькi часу iшоў. Напэўна, не звярнуў увагi, як збочыў з яе. Калi гэта здарылася - не ведаю. Разгублена азiраючыся па баках, я лавiў сябе на тым, што мой погляд абавязкова натыкаўся толькi на цёмныя, сырыя, непрыветныя сукаватыя ствалы соснаў, вялiзныя лапы елак. Я пачаў кiдацца па паляне. Мне здалося, што нiколi не знайду дарогу назад.Усе дрэвы былi быццам на адзiн выгляд. Стала страшна, але затым развага i самавалоданне ўсё ж такi ўзялi верх. Пайшоў, як некалi вучыў мой школьны сябра Федзя Слонаў, ад вялiзнай елкi па спiралi, якая ўсё пашыралася. Як я ўзрадаваўся, калi пасярод лесу нарэшце натрапiў на вузкую малаходжаную сцяжынку. Яна паступова адыходзiла ў бок ад ракi i павiнна была куды-небудзь мяне прывесцi.
      Iшоў па знойдзенай сцяжынцы ўжо дзве гадзiны. Хацеў быў павярнуць назад, але сцяжынка, зрабiўшы невялiкае паўкола, нечакана абарвалася перад непраходнымi двухметровымi зараснiкамi. Гэта былi шыпшына, глог i яшчэ нейкае незнаёмае мне, аднак вельмi ўжо калючае кустоўе з вузкiмi, амаль чырвонымi лiстамi.
      "Дарога ў нiкуды? - здзiўлена падумаў я тады. - Але ж такога не можа быць!" - вырашыў я.
      I тут я ўбачыў невялiкi, соткi на тры, добра дагледжаны агародзiк. "Добранька, - мiльганула думка, - падпольны гарод. Але чый? I навошта ў лесе? Далей ад вачэй людскiх? Што ж тут вырошчваюць? Наркотык мо якi?"
      Цiкаўнасць перамагла. Прайшоў я ў гарод. Зямля на iм даўно ўжо не палiвалася, але, нягледзячы на гэта, на вялiзных плецях з ярка-зялёным лiсцем, быццам бананавыя банчы, вiселi, сабраныя ў гронкi, агуркi. У такую глухамань забрацца, каб вырошчваць агуркi? Цiкава...
      Моцна хацелася пiць ужо даўно. Я сарваў некалькi зялёненькiх агуркоў з невялiчкiмi цёмнымi пухiркамi. Агурок прыемна захрумсцеў у мяне на зубах. Жаданая прахалода адразу ж разлiлася па целе. Я адкусваў ад яго за раз амаль палову, а ён, здавалася, не меншаў. Быццам бы за той час, пакуль я жаваў, адкушаны агурок паспяваў адрасцi зноў. Гэтая дзiўнасць крыху азадачыла мяне. Выходзiла, што гэта былi незвычайныя агурочкi.
      Нечакана збоку пачуўся лёгкi шоргат. Быццам нехта цiха ступаў босымi нагамi па ўшпiлянай глыбокiмi трэшчынамi, сухой, як каменне, зямлi. Я азiрнуўся на шоргат, але нiкога не ўбачыў. Пазапiхаўшы ў кiшэнi тыя сарваныя агуркi, што засталiся, я, нiбы шкадлiвы школьнiк, паспрабаваў выскачыць з агародзiка. I тут раптоўна зразумеў, што хтосьцi мяне злавiў. Цi не было ўжо гэта маё сумленне?
      Ды не, пры чым тут сумленне? Хтосьцi толькi што несумненна быў за маёй спiнай, там, на агародзiку. Не мог я памылiцца! Мне нават здалося, што гэты, нябачны, перарывiста дыхаў мне ледзьве не за каўнер. I тая затуманеная галiнка, якая гайданулася...
      Неспадзеўкi на маiх вачах, немаведама скуль узяўшыся, густы туман адразу схаваў агародзiк i блiзкiя дрэвы. Быццам адрэзаў ад майго позiрку. Дзiўны, скажу я вам, быў той туман. Няправiльны. Не расцякаўся клубамi па лагчынцы, а сваёй трохi блакiтнаватай непразрыстай сцяной спынiўся за метр ад мяне.
      У страху я падаўся назад, але ўжо праз хвiлiну наткнуўся на непраходныя зараснiкi. Азiраючыся то на дзiўны калматы туман, то на суцэльную сцяну калючых кустоў, я стаў кiдацца, як упаляваны звер.
      Так, мне было страшна. Як, напэўна, кожнаму, хто б трапiў у падобную гiсторыю. Гэтая iдыётка Нiкiшова прывалакла мяне к чорту на рогi. Забаўляецца сабе на ўцеху, а мне - мардавацца цяпер. Хоць я павiнен не лаяць Светку, а дзякаваць ёй. Тут, на турбазе, я Клаву сустрэў... Нечакана. Нечакана сярод калючага хмызняковага засiлля я ўбачыў прасвет. Не раздумваючы, кiнуўся туды.
      2. Кароўская
      Ды што сёння за дзень такi шалёны i незразумелы! Думала - раней упраўлюся i дахаты. Дзень нараджэння ўсё ж такi. Ды хто пра гэта думае? Адна я i помню. Нават Колька, муж, забыўся. Ад ранiцы за шкарпэткi нявымытыя лаяўся. Хай сабе, да гэтага не прывыкаць. Шторанiцы да чаго-небудзь, а знойдзе прычапiцца. Вiдаць, у яго натура такая...
      Даша. Дачушка, вядома, успомнiла б, але яна ў бабулi. А потым... страшна нават успомнiць... Пошту Сашка з райцэнтра не ў пару прывёз. Пакуль разабралася - замучылася. Адных газет ды часопiсаў - цэнтнер. А лiстоў... I ўсё адна... А то з гэтымi пасылкамi замучылася. Як Лёлька ў дэкрэтны пайшла i пачалося. У вёсцы нiбы ўсе падурнелi. Адпраўляюць па ўсёй краiне. Дзе гэта вы бачылi, каб на чатырыста хат шэсцьдзесят пасылак штодзень. I на працягу тыдня запар. А дзе я столькi сургучу набяруся? Мне ж норму далi. Павылiваю на скрынкi, i пiшы прапала. I так на паўгода ўперад вымазала сургучу. Скрынкi ў мяне не купляюць, перайшлi на самаробныя. Дзед Васька iх кляпае. За шкляначку. Кулiбiн знайшоўся. А я ж з праданай скрынкi сургуч атрымлiваю. У мяне iх вунь - тры дзесяткi. Як стаялi ў куце, так i стаяць.
      А тут яшчэ за два днi трэцяя дзiўная тэлеграма Фiлiпоўскаму, каменданту турбазы "Заранiца". I адкуль яе адправiлi, нiяк не разбяруся. "Дрмацка". З Данецка, цi што? Напэўна, так. Нiбы тэлеграфiстка, якая перадавала тую тэлеграму, выпiўшы была. Як мой Карповiч пасля зарплаты. Цi то апарат там, у iх, звар'яцеў, не фурычыць. Значыць - запчастак няма, вось i робiць, небарака, абы дзень да вечара.
      Але пры чым тут мквацракi? I навошта Фiлiпоўскаму камандзiроўку ўкарочваць? Хiба ён тут у камандзiроўцы? Колькi жыву, ведаю яго як мясцовага. Вось няўдача, прыйдзецца самой несцi. Адсвяткавала дзень нараджэння!.. Адзiн раз у год думала дамоў раней патрапiць... I адказ ад Фiлiпоўскага патрабуюць неадкладна...
      Шостая гадзiна вечара. Мне па часе работы ўжо зачыняць пара. А Карповiча i след прастыў. Ну, дзед. Наб'ю заўтра. Вазьму звольню - i ўся гаворка. За прагул! Хiба я без сям'i? Дык не, смалi, Нюрка, у "Заранiцу". А гэта паўгадзiны туды ды хвiлiн сорак дахаты. Колька, мусiць, не зразумее. Ну ды добра. Муж. Хай хоць сёння сам капусту разагрэе. Пра Карповiча... Яму хоць не выдавай зарплату. Пакуль не прагуляе ўсё да капейкi - на рабоце не з'явiцца. I не звольнiш. Каго браць? Не магу знайсцi нават аператара на месца дэкрэтнiцы Лёлькi. А пра разносчыка тэлеграм... Хто ж на гэтыя грошы пойдзе? А да Фiлiпоўскага Карповiч другi раз адмовiўся несцi. Ледзьве ўгаварыла. Усё скардзiўся на ногi. Нябось як да каго з вясковых - уперад. Дзiва што кiлiшачак пададуць. Людзi ў нас гасцiнныя.
      Што ж рабiць? Зачынiць пошту i несцi тэлеграму гэтаму пузачу. Не падабаецца ён мне. Не наш ён чалавек. Якiсьцi непрыветны, падазроны. Хоць столькi гадоў яго ведаю, але ўсё роўна незразумелы нейкi. У яго, напэўна, шыз. А iсцi трэба...
      Я ўжо выйшла на ганак i зачынiла пошту. Гляджу, з-за вугла паказалася баба Стэпа. Пад пахаю нешта нясе. Загарнула ў хустку. У такую слоту паперлася. На пенсii, магла б iншым разам. Увесь дзень лясы з сяброўкамi тачыла, а пад ноч уздумала. Ды я б на яе месцы дома ля печы сядзела альбо дрыхнула ў гэты час на ложку.
      - Нюр, а Нюр! Ты што, iсцi, гляджу, уздумала? - крычыць. - Я вось толькi сабралася пасылачку ўнучцы паслаць.
      - Заўтра, - кажу, - прыходзь. Пакiнь пасылку ў Сiльцовых, я ранiцай да iх зайдуся i адпраўлю.
      - Добра, каб сёння, Нюр, - упарта прашамкала старая.
      - Сёння ўсё роўна адвозiць не будуць, Сцепанiда Максiмаўна, - кажу так стрымана, пераканаўча. - Машына ўжо пайшла. А ты б iшла дахаты, адагрэлася б.
      Яна так на мяне зiрнула, нiбы я вiнаватая ёй мiльён. Не менш.
      - Мусiць, прамокла ўся? Заходзь ужо. - Мне чамусьцi шкада стала бабку Сцепанiду. Забрала я ў яе пасылку, зноў адчынiла пошту, кiнула пасылку ў кучу, падрыхтаваную да заўтрашняй адпраўкi, квiтанцыi выпiсала.
      - Ты дахаты, Нюр? - пацiкавiлася бабка Сцепанiда, калi мы былi з ёй зноў на ганку пошты.
      - Ды не, яшчэ ў "Заранiцу" трэба тэлеграму занесцi.
      - Як трэба - то ты нясi. А я дахаты праз лог. Так зручней.
      - Асцярожна, не паслiзнiся, - сказала я наўздагон.
      - Вось дзiва! Не ўпершыню, - памаладзелым голасам бадзёра адказала бабка Сцепанiда i, падхапiўшы рукой даўжэзную цёмную спаднiцу сваю, стала спускацца па пратаптанай i размоклай ад дажджу сцежцы ўнiз.
      3. Фiлiпоўскi
      Ванна была поўная цёплай вады. Я ўжо плюхнуў у яе паўфлакона крцэну. Адзiнага, чаго вадзе не ставала, - лiстоў дма. Але i на Зямлi не было з чаго сiнтэзаваць. З гэтым я павiнен быў мiрыцца.
      Нарэшце можна плюхнуцца ў ванну. Усе падначаленыя занятыя сваiмi справамi. "Iнструкцыя дазваляе адпачыць, - падумаў я, акуратна павесiўшы на вешалку штаны. - Не дома, дык хоць такi камфорт. У Моцы i такога няма. Пакутуе, бядак. Сам вiнаваты. У пустыню напрасiўся, дурань. Няхай наракае на сябе."
      Падышоў да ванны. Вада была - цуд. Крыху блакiтнаватая роўнядзь яе, зацягнутая вясёлкавымi мудрагелiстымi лiнiямi, улагоджвала мой засмучаны позiрк. Над ваннай, амаль каля нiзкай пабеленай столi, вiсела ледзь прыкметнае туманнае воблачка.
      Я ўдыхнуў прыемны водар крцэну i ступiў у ваду. Асеў, расплываючыся, амаль адразу, як толькi вада пяшчотна паглынула мае ногi.
      Усё было добра, калi б я не адчуў спачатку пякоты, а потым i непрыемнага паколвання ў перапонках. Я жахнуўся: няўжо захварэў? Гэтага яшчэ толькi не ставала. У мяне ўсё атрафiруецца! Напэўна, хутка не змагу ўжо пераходзiць у нармальны стан! Але гэта ж страшна! У душы, схаванай пад пенiстым пагорачкам, пахаладзела. Не, гэта не абяцанае перад камандзiроўкай райскае жыццё. А як Дорненц распiнаўся ў лагуне для выбраных! Палову лагуны пасля паспяховага завяршэння назiранняў наабяцаў. Распiсваў, што Зямля, маўляў, адна з з тых цудоўных планетаў, дзе вады нашмат болей, чым сушы. У гэтым яго праўда. А ў астатнiм...
      Так, мквацракi растуць тут на сушы цудоўна. Але ж патрэбны яшчэ i плывучыя дма. А яны ператвараюцца тут чорт яго ведае ў што. На блiжэйшым возеры нейкая тонкая бязлiстая водарасць. Цi то так падзейнiчала на дма паўтарачнае зямное прыцягненне, цi то само свяцiла? Дый вада на Зямлi халодная для нас. Трываць, вядома, можна, калi адаптуешся...
      Адно не зразумею, навошта назiраць за зямлянамi? Зразумела, дома ўстаноўка была такая, разлiкi вучоных... Але хiба нам суша патрэбная? Толькi пару невялiкiх агародзiкаў для мквацракаў. Вада! Шмат вады! Вада гэтая ёсць. Што яшчэ?
      Забруджаная, праўда, даволi моцна. Ды гэта можна выправiць. Фiльтры ачысткi, i праз зямных гадоў пяцьдзесят вада стане цудам. Нашы баяцца, што зямляне, даведаўшыся пра нас, зжывуць усiх са свету. Таму i назiраем, вывучаем, як той казаў. Цяжка мне тут упраўляцца. Пераўвасобiцца ў iх зямное аблiчча - паўбяды. А вось зразумець iх... Адбыць бы гэтую ссылку чортаву ды дадому.
      Якое гэта хараство - дом! Жонка, мусiць, замаркоцiлася. Я ўжо не кажу пра дзяцей. Больш за шаснаццаць гадоў у гэтай зямной глухаманi гiбею. Назiральнiк з мяне тут нiякi. А мяркуючы па пасланнях з Цэнтра, увогуле дрэнны. Узялi б ды адклiкалi дадому. Дык не. Мучуся ў гэтым чортавым аблiччы з гэтымi сентыментальнымi зямлянамi. Толькi хоць што не па-iхняму - адразу ў амбiцыю. А якiх намаганняў мне каштуе форму трымаць! Па мне дык лепей распластацца кiсялём ды паплёхацца ў роднай лагуне. Яны, зямляне, нейкiя дзiўныя. Паспрабуй iх зразумець. Столькi гадоў тут, а зруху а нi на грош. Хутчэй самому звiхнуцца можна, з глузду з'ехаць, чым ключык да кожнага падабраць. Хiба толькi што навучыўся па-iхняму гаварыць. Узяў бы ды парачку сваiх парад iм падкiнуў. Дык умешвацца ў зямное жыццё нельга...
      4. Фiлiпоўскi i Кароўская
      Настойлiвы працяглы грук у дзверы паўтарыўся.
      "Вось жа, святло ў калiдоры забыўся патушыць, - пакрыўдзiўся на сябе Фiлiпоўскi. - Каго гэта нясе ў такi час? Толькi думаў паўтары зямныя гадзiны адпачыць, дык не", - незадаволена праплюхаў ён у ванне перапонкамi. Пусцiўшы пару вясёлкавых бурбалак, ён яшчэ iмгненне любаваўся iмi. Потым матэрыялiзаваў зямное цела i вылез з ванны, вырваў злiўны корак, каб не пакiнуць рэчавых доказаў. Са шкадаваннем паглядзеў на раствор.Ён, якi толькi што напамiнаў часцiнку роднай лагуны, мерна вылiваўся праз злiўную адтулiну. Уздыхнуўшы, Фiлiпоўскi адвярнуўся ад ванны i нацягнуў штаны. Басанож прашлёпаў у калiдор. Зняў з вешалкi пiнжак, накiнуў яго на мокрыя голыя плечы, адчынiў дзверы ў непагадзь.
      - Ганна Максiмаўна! Добры вечар, - адразу ж расплыўся ўсмешкай, убачыўшы Кароўскую. Але ўсмешка гэтая ўмомант выветрылася з яго твару. Ён зноў стаў сур'ёзны i быў трохi заклапочаны.
      "А божухна, што ж гэта я раблю? У якiм выглядзе з'явiўся перад Кароўскай? - падумаў ён. - Не, гэта вынiкi маёй працяглай камандзiроўкi. Ужываюся ў вобраз? Але мне гэтага нельга рабiць! Я ж толькi назiральнiк!"
      - Добры дзень, Канстанцiн Iванавiч, - як з небыцця пачуўся тонкi голас Кароўскай. - Вам тэлеграма зноў прыйшла, напэўна, з Данецка. - Кароўская адчула, што чырванее. Чаму, яна i сама не ведала. Можа, таму, што яе нiхто ў вёсцы, акрамя Фiлiпоўскага, не называў па iмi i па бацьку.
      - Божа мой, Ганна Максiмаўна, выбачайце, што я ў такiм выглядзе да вас выйшаў... А вы ў такую гразь...
      - Дык жа тэлеграма, Канстанцiн Iванавiч. Тэрмiновая...
      - Пачакала б да заўтра, - мякка сказаў Фiлiпоўскi. - Дарэчы, з днём нараджэння вас, Ганна Максiмаўна. Даруйце, што падарунка не прызапасiў, прабачальна сказаў Фiлiпоўскi.
      - Дзякуй, Канстанцiн Iванавiч, - радасна вымавiла Кароўская i запунсавела яшчэ мацней. - А адкуль вы ведаеце, што ў мяне сёння дзень нараджэння? зацiкаўлена спыталася.
      Фiлiпоўскi ўжо набраў поўныя лёгкiя паветра, каб расказаць, як раптам увесь падцягнуўся:
      - Але, але, Ганна Максiмаўна, тэлеграма. Дзякуй, - распiсваючыся на адарваным ад тэлеграмы карашку, ён раптам прамармытаў: - Атрыманая ў 15.34. Значыць, па iнструкцыi сюды яе павiнны былi даставiць не ў 18.27, а ў 16.04. Ён узняў на Кароўскую здзiўленыя вочы...
      - Я не магла раней, работы было многа, Канстанцiн Iванавiч, апраўдваючыся, пралепятала Кароўская.
      - Так, так, - няўважлiва вымавiў ён, чытаючы тэлеграму.
      - Да пабачэння, - пакрыўджана сказала Кароўская, утаропiўшыся ў яго дзiўны, незразумелы твар, якi расплываўся, бы чарнiльная пляма ад аўтаручкi. Сказала i, рэзка павярнуўшыся, пайшла праз брамку турбазы.
      "Адзiн павiншаваў з днём нараджэння, дый той не па-чалавечы. Бюракрат чортавы! Параграф растлусцелы", - ужо iдучы назад, думала Ганна. Крыўда душыла яе ўсё мацней i мацней. А на турбазе ўсё яшчэ драла горла нейкая рок-спявачка, голас якой заглушаў час ад часу ўдарнiк.
      5. Фiлiпоўскi
      I колькi яны будуць дэпешы слаць? Кароўская нешта не тое заўважыла. Так на мяне падазрона глядзела, што страшна стала - не распазнала б у мне назiральнiка. А нашы не разумеюць. Iм добра дома. Сачыць ды камандаваць, кiраваць. Выдумаюць чарговае бязглуздае заданне, паспрабуй не выканай. А тое, што тут, на Зямлi, цяжка, - i верыць не хочуць. I цела гэтае чалавечае трэба абавязкова трымаць у спраўным стане. Не дай божа расслабiцца хоць на хвiлiну умомант расплывешся. Дый соўгацца перад усiмi... Круцiцца, выдыгаць, на пальчыках хадзiць... Я са скуры вылузваюся. Каб усё было па-чалавечы. Але чалавекi - яны i ёсць чалавекi. Як таго яны сваiмi дакументамi, указамi, загадамi, распараджэннямi патрабуюць.
      Апошнюю тэлеграму з Цэнтра нiяк не зразумею. Чаго гэта шэфы ад мяне хочуць? Справаздачы па зробленай рабоце дасылаю ў пару. Стараюся з усiх сiл. А ўсё паварочваецца не на маю карысць. Напэўна, трэба прасiць дазволу згарнуць тут пачатую справу. Ну i што, калi не зацвердзяць камандзiроўку? Па самыя зямныя вушы сыты ўсiм. Кiслароднае галаданне мне на карысць не iдзе. Пастарэў во як. Жонка не пазнае. Толькi мквацракi - лясныя агурочкi - дапамагаюць трымацца. За гэты гародзiк у лесе вымову ўжо атрымаў. Паведамiў, нiбы ўсё знiшчыў. Але ж цi мог я так зрабiць? Растуць жа як! Цуд! Паспрабуй у нас iх вырасцiць - намарнуешся. А тут кiнуў зернейка ў ямку, зямлёй прысыпаў - самi лезуць. Ды яшчэ якiя. Можа, сонца iм падышло лепш цi зямля... Дый ворагаў у iх няма. Зярняты стэрыльныя прывёз... Не, з агародзiкам усё роўна трэба будзе развiтацца. Можа адбыцца непрадбачанае. А раптам людзi навучацца мквацракi вырошчваць? Што будзе, калi двайнiкi на Зямлi пойдуць? Куды iх падзець? Адзiн, два - i тое праблема. Зразумела, хутка вырашальная. А калi двайнiкоў будзе сотня цi болей? Якi жах! Гэта хаос!
      Я сутаргава набраў чалавечыя лёгкiя паветра i ўздыхнуў. Усё роўна мозг затуманены недахопам кiслароду. Трэба iсцi пiсаць адказ. Буду прасiцца дадому. Няхай шлюць сюды, на назiральны, кандыдата маладзейшага, больш кемлiвага.Божа, як я засумаваў па сваёй роднай лагуне. Няхай i другараднай, але такой жаданай.
      6. Салдаценкаў
      Завал. Заблудзiўся ў дзвюх соснах. Ну i Колька! Нягледзячы на тое, што рэпрадуктар на турбазе мне абрыдаў, як горкая рэдзька, мне хацелася пачуць хоць бы яго камарыны пiск, каб зарыентавацца на мясцовасцi. Ды дзе там! Вiдаць, я зайшоў ад турбазы занадта далёка. Вярнуцца ж на сцежку, якая вяла да агародзiка, я не асмельваўся. Але куды ж iсцi? Я зiрнуў на гадзiннiк. Палова сёмай. Як бы вярнуцца на турбазу да цемнаты? Я разгубiўся. Вакол быў лес. Дапякалi камары. Ужо не менш за гадзiну накрапваў непрыемна халодны, амаль, асеннi дождж. Нечакана ён прыпусцiў. Яго толькi не ставала! Умомант змокшы, я схаваўся пад вялiзнай яловай лапай. Зноў зiрнуў на гадзiннiк. Прайшло яшчэ дзесяць хвiлiн. У мяне ж не выспела i намёку на выратаванне. Я ўзненавiдзеў сябе за бездапаможнасць. Цела дрыжала. Цi то ад стомы, цi то ад холаду. Я разумеў, што трэба iсцi далей, бо пад елкай было нязвыкла цёмна i непрыемна пахла перапрэлай хвояй.
      Не падабалася мне тут. Ды я i не ведаў, куды iсцi. Дождж нечакана спынiўся, i я, вызвалiўшыся з-пад не зразумелай апекi кагосьцi нябачнага (а можа, мне здавалася, што хтосьцi апякае мяне), вырашыў яшчэ раз паспытаць шчасця. Пайшоў наўздагад. Лес то радчэў, то месцамi мне даводзiлася абыходзiць гушчар i невялiчкiя балотцы.
      На ўтаптаную сцежку наткнуўся зноў-такi выпадкова. Ведалi б вы, як я ўзрадаваўся на гэты раз! Сцежка, выгiнаючыся памiж векавымi стваламi, жвава бегла наперад, губляючыся на чарговым павароце. Я паскорыў хаду. На душы ад смутку i падсвядомага страху амаль нiчога не засталося. Гадзiны праз паўтары ўбачыў, што сцежку перагарадзiла дрэва. Не збаўляючы хуткай хады, пераскочыў цераз ствол i быццам правалiўся ў прорву. Дзiўна, але я не бачыў, што за дрэвам - яма. Яна была даволi глыбокая, i пад нагамi непрыемна чвякала. Вiдаць, налiло вады пасля лiўню. Падняў галаву - метраў за два нада мной, нiбы драпежныя шчупальцы, навiсалi павыварочваныя каранi. Як дацягнуцца да iх? Паспрабаваў вылезцi - дзе там! Ужо пасля другога кроку ногi з'язджалi ўнiз, у халодную рэдкую мешанiну, i пальцы пакiдалi толькi тонкiя раскоўзаныя сляды.
      Хутка цямнела, а я нiяк не мог выбрацца з пасткi. I трэба ж - гэтак пашэнцiла. Няўжо начаваць мне прыйдзецца тут? Хацелася крычаць, клiкаць на падмогу, але каго? Хто ў гэты час можа быць у лесе? Не, трэба спадзявацца толькi на сябе. Быў бы нож. Але ў мяне пад рукой не было нiчога. Ужо амаль у поўнай цемры, страцiўшы надзею, я раптам натыкнуўся на абломак галiнкi. Гэта было хоць штосьцi. Да зняможання дзёўб у гразкiм грунце прыступкi, па сантыметры пасоўваючыся да запаветных каранёў дрэва, за якiя можна было ўхапiцца. Толькi тады, калi, ледзь жывы, увесь у гразi, выкiнуў сябе з пасткi, я, знясiлены, павалiўся на хваёвую посцiлку i забыўся ў трывожным сне.
      7. Фiлiпоўскi
      Чаму я ўвесь час трапляю ў незразумелыя сiтуацыi?
      Тутэйшыя жыхары набрылi на мквацракi? Клаўдзя нажэрлася iх да непрытомнасцi... Цяпер гэты iдыёт Салдаценкаў трапiў на другую зону. I як гэта яму ўдалося? Паеўшы мквацракаў, альбо, па-тутэйшаму, лясных агурочкаў, Салдаценкаў, як i Клаўдзя, раздвоiўся. Што мне цяпер рабiць з iмi? Ну добра, Клаўдзя. Яна недарэка. З ёй было лягчэй. Сказаў, што сястра ў яе знайшлася Паверыла, дурнiца. Адправiў яе двайнiка калясiць па лесе, i канцы ў ваду. Страгач, праўда, за яе атрымаў ад старэйшага назiральнiка. Ну, добра. Але Салдаценкаў... Яму так проста мазгi не ўставiш. Ды я ўжо i страгачом не абыдуся. Перарвуць камандзiроўку, i пiшы прапала - нi табе сутачных, нi адпачынку... Хопiць з мяне i таго, што на ўскраiну Галактыкi загналi. Нi табе лагуны, нi больш-менш прыдатнага возера з цёплай вадой. Адна ванна... А з якой цяжкасцю я яе дастаў... Куды нi звяртаўся - не прызначана, i ўсё. А як пераплацiў - калi ласка. На месца прывезлi, самi паставiлi. I даволi нiшто сабе. Праўда, за гэта вымову ад старэйшага назiральнiка атрымаў. Але цi справа ў вымове? Хоць гэтая прадуха, а ёсць у мяне... Ну што ж, няхай Салдаценкаў адзiн пакуль паблукае па Зоне. Але каго я сюды вярну? Першага, значыць, сапраўднага Салдаценкава, цi яго копiю? Калi копiю - скандалу не прамiнуць. А iдзi ж ты разбярыся, дзе сапраўдны Салдаценкаў, а дзе яго копiя. Праўда, гэты, што тупае сюды, на турбазу, спакойны такi, цiхi. А той, якога я пакуль у лесе пакiнуў, жвавы. Усё яму не сядзiцца... Няхай пакуль пазмагаецца ў лесе з траўкай i туманам. А калi ён прарвецца праз зоны? Знiшчыць нельга. Каб не забiць сапраўдны экземпляр. Як бы замяць усё гэта? I трэба ж было яму набрысцi на мой агародзiк! Няма нiякай карысцi ад нашых старажоў тут, на Зямлi. На ўсiх планетах яны спраўлялiся, а тут... Мне ж - разлiчвайся...
      Што рабiць? Сустрэць таго Салдаценкава, якi вяртаецца, ды ў яго выпытаць усё? Ну i што з таго? А што б зрабiў у такой сiтуацыi галоўны? Не, пра гэта лепш не думаць! Падагрэць ваду, зрабiць ванну i плюхнуцца ў яе... Каб усе нягоды растварылiся. Галоўны яшчэ не ведае пра копiю Салдаценкава. Зразумела, вартаўнiкi паведамяць яму. Але праз суткi. Не раней. Што будзе тады са мной? Звольняць з работы на Зямлi. Няхай сабе!
      * * *
      ...Вада прыемна зажурчала ў газавай калонцы i ўжо гарачым струменьчыкам палiлася ў ванну. Праз паўгадзiны я, скiнуўшы з сябе абрыдлую адзежу Фiлiпоўскага, ступiў у прывабны пенны раствор i расплыўся, наколькi дазволiў аб'ём ванны, утапiўшы ў пене нават свой думаючы бугарок. У вершалiнах сосен выў вецер. Ён закалыхваў мяне, i я, не ўважаючы на заклапочанасць будучыняй, заснуў.
      8. Клаўдзя
      Мяне толькi што нехта нябачны падштурхнуў да акна. А можа, гэта так здалося? Ведаю, што павiнна была iсцi на кухню - праз дзесяць хвiлiн пачыналася раздача вячэры, але я нiбы прыкiпела каля шкла. Убачыла, як Мiкалай вяртаўся з лесу, i зразумела, чаму цалюткi дзень месца сабе не знаходзiла. Я хацела яго ўбачыць. Хоць мелькам. У мяне ад учарашняга вечара быў голад па iм. I тут мяне нiбы прарвала радасць, калi ўбачыла, як ён мерна крочыў па дарожцы да турбазы. Мне стала душна, i я, стоячы ля акна, стала важдацца з застаўкай. Акно нарэшце з рыпеннем расчынiлася, i халаднаватае, пахучае сасновае паветра ўварвалася ў пакой. Спалохана грукнула клямка на веснiчках.
      Пакiнуўшы расчыненае акно, выбегла з хацiнкi. Мiкалай iшоў проста на мяне. Схавалася за сасну. Праз хвiлiну ўбачыць! Няўжо сапраўды закахалася? Думала, што гэта так, дарэмныя размовы. Але ж не, прыйшоў i мой час!
      - Коля! - я, смеючыся, выскачыла адразу перад iм з-за сасны. - Прывiтанне!
      Ён паглядзеў на мяне быццам на пустое месца! Мне здалося, што густыя бровы яго жаласна заламалiся i рэзка палезлi ўверх. На момант спынiўся. Пакруцiў пальцам ля скронi i, абышоўшы мяне, яшчэ радасную, моўчкi пайшоў далей, да свайго домiка.
      - Ко-ля! - з надрывам у голасе паклiкала я яго, адчуваючы, як усё далей i далей ён аддаляецца ад мяне.
      Мiкалай павярнуў галаву i, груба вылаяўшыся, пхнуў нагой трухлявы пень, якi стаяў побач, зноў пакрочыў наперад.
      Не вытрымала i заплакала. Недарэка я, неадукаваная. Зразумела, iнстытутаў, як Мiкалай, не канчала. Так, сельская дзесяцiгодка. Толькi атэстат атрымала. А ў вёсцы якое вучэнне? То пасадка, то праполка, то збор ураджаю... I ўся навука... Пабегла да яго, а ён... Быццам ад пракажонай шарахнуўся. Вось i вер iм, гарадскiм. Учора ўвечары ледзьве што ў каханнi не прызнаваўся, два разы пацалаваў, а сёння... Лепш i не ўспамiнаць. У яго толькi твар высакародны, а душа... Цёмная-цёмная. Вядома, што крыўдна. Я думала, што ён сапраўды ўсё... Як з цацкай, што надакучыла, - ён са мною...
      Толькi паварыха цётка Моця вывела мяне з трансу. Спачатку штосьцi гаварыла супакойлiвае, сваёй вялiкаю, шурпатаю ад працы рукою гладзiла мяне па галаве, а потым, узяўшы за руку, павяла за сабою ў харчблок.
      9. Кароўская
      Нарэшце Сашка сёння прыехаў у пару. Усё нейкiя прычыны знаходзiў. Вясёлы-вясёленькi.
      - Здароў, Нюр! I сёння закiдаеш машыну пасылкамi?
      - I сёння, - уздыхнула я.
      - Нябось план па пасылках на лета ўперад выканала? Прэмiю вялiкую атрымаеш.
      - Бач, прэмiю! А пацягай iх.
      - I што яны пасылаюць, усё хачу папытацца.
      - Арэхi нейкiя, у шакаладзе.
      - Што? - здзiвiўся Сашка.
      - Вось табе i што. Арэхi ў шакаладзе.
      - Шакалад зараз нат у Маскве дэфiцыт. А тут... Дзе ж яго тут бяруць? спытаўся быў Сашка, ды я, аддаўшы апошнюю пасылку, рэзка абарвала, каб не прыставаў:
      - Тлумач усiм, што ды чаму. Скуль я ведаю? Пасылаюць, i ўсё. I я пашлю. Вось толькi трэба схадзiць у лес, а мне няма калi.
      Сашка, зразумела, пакрыўдзiўся, ляпнуў дзвярыма i паехаў. Ну дык усiм не будзеш любы. Тут учора такi скандал муж закацiў, што няма продыху. Хтосьцi напаiў яго самагонам. Ён дык у мяне ўмелец. Гэта яго i губiць. Ну ды што пра гэта гаварыць. Выбiрала. Сама пайшла...
      Рыпнулi ўваходныя дзверы. Ну вось, пачалiся гэтыя iдыёцкiя пасылкi. А каб iх!..
      - Добры дзень, Нюр! - дзед Козыр прыцягнуўся. Ну, вядома, з пасылкай кулiбiнскай.
      - Я т-таго, Нюр, пасылачку, гэта, зрабiў.
      - Дык бачу, - кажу яму амаль злосна, - што не бандэроль.
      - Вось не ведаю, каму паслаць арэхi тыя. Нiкога ў мяне няма. Усе шлюць, дык i мне трэ было б. Нюр, можа, падкажаш, - каму? - Што падкажу? - не зразумела я. - Хоць бы ты мне мазгi не дурыў.
      Пакрыўдзiўся дзед Козыр, упарта засоп у дзве дзiрачкi. Потым палажыў пасылку сваю на шалi i пайшоў у наступ:
      - Я вайну ўсю прайшоў, ранены, вось, бранябойнымi, г-гэта, а ты, Нюр, мяне крыўдзiць уздумала. Усiх маiх вайна палажыла, дык паслаць шкада?
      - На "деревню к дедушке"? Можа, табе самому i паслаць?
      - Няхай i мне. Усе пасылаюць, - упарта сказаў дзед.
      - Добра, адпраўлю, - згадзiлася я i ўзяла пасылку без адраса. Каб адчапiцца. Калi не - увесь дзень мазгi кампасцiраваць будзе.
      - I квiтанцыю выпiшы.
      Гэтыя iдыёцкiя арэхi ў шакаладзе мне ўжо ўпоперак горла. Як самая небяспечная хвароба. Нiбыта ўсе на яе, як на грып, захварэлi. Дзед Козыр, пакрэхтваючы, нарэшце пайшоў. Усе яны, старыя, не пры сваiм розуме. Пакаштаваць бы тых арэхаў самой. Кажуць, смачныя, i поўна iх там, у лесе. Ды няўжо i я захворваю на гэты арэхавы вiрус? Гэтага яшчэ мне не ставала!
      10. Фiлiпоўскi
      Пабудзiў мяне будзiльнiк. Вылез я з халоднага ўжо раствору, апрануўся ў абрыдлую чалавечую адзежу. Новы дзень. Новыя клопаты. Чалавечкi па сваёй натуры прагныя. Нiяк не ўцямлю чаму? Тутэйшыя хоць пра агурочкi нiчога не ведаюць. Змайстраваў iм у першай зоне лужок салодкiх арэхаў у шакаладзе, iм i даволi. Па ўсёй краiне родзiчам ды знаёмым шлюць дзiўныя плады. Не, напэўна, трэба будзе знiшчыць i першую зону, дый другую. Хоць мквацракi мне ж патрэбны! Таго, што прысылаюць, напалову хапае. Галадуху ж трываць няма ахвоты. Мяне, напэўна, за гэты другi выпадак з мквацракамi звольняць з работы. А што будзе з турбазай? Няўжо я знiкну? Як гэта адбудзецца? Па зямных мерках я, напэўна, памру. Стане сэрца. Альбо будзе кровазлiццё ў мозг. А можа, яшчэ штосьцi прыдумаюць. Так, мяне пахаваюць. Напэўна, з музыкай. Так, як хавалi былога старшыню таварыства пчаляроў Палiкарпа Сцяпанавiча Смiрнага. Ну, гэта яшчэ нiшто сабе. Зразумела, не пара яшчэ. Трэба справы падцягнуць. I так iнструкцыю не ў поўнай меры выконваю. Я, бясспрэчна, трохi атрафiраваўся. А як жа iнакш? Так далёка ад роднай планеты, ад жонкi i дзяцей. Пражытыя гады ў iзаляцыi на Зямлi дарма не прайшлi, Зразумела, маiм там пакуль нiшто сабе. За мяне двайнiк спраўляецца. А цi не здарыцца, што жонка мяне i на парог не пусцiць? А дома мяне сустрэнуць не чацвёра маiх цудоўных дзетак (яны, мабыць, трошкi пасталелi ўжо), а штук восем? Што будзе тады? Вядома, гэта ўсё мае здагадкi. Але - чаго добрага...
      Парадокс! Адзiн з Салдаценкавых лаецца, мiтусiцца, другi ж - цiшэй вады, нiжэй травы. Нейкi незразумелы. Хто цяпер на турбазе? Сапраўдны альбо... яго двайнiк? У нас, калi мы мквацракi ядзiм, таго, як на Зямлi, не адбываецца. У нас стопрацэнтная копiя сапраўднага мужчыны альбо жанчыны. Таго, каго капiруюць. На Зямлi ж агурочкi ненармальныя атрымлiваюцца. Узяць хоць бы Клаўдзю... Альбо Салдаценкава. Зразумела, больш прыкладаў пакуль няма. Але цi ж гэтага мала? Ну, не! Напэўна, трэба будзе развiтацца з агародзiкам...
      11. Салдаценкаў i Клаўдзя
      Воблака туману насоўвалася з поўдня. Сiвыя касмылi, абыходзячы тоўстыя ствалы сосен, паволi наблiжалiся да мяне. Iгольчастая трава, напэўна, адчуўшы, што вось-вось i на яе асцярожным зверам накiнецца туман, скурчылася. На кожным кончыку травiнкi нерухома застыла блiскучая, велiчынёй з макавае зернетка атрутная расiнка. Ёю iгольчастая трава абараняецца ад усёпажыральнага туману.
      Мне трэба было хоць бы далей адпаўзцi ад гэтага цёмна-фiялетавага астраўка. Трава быццам забылася пра мяне. Стала прыемна мяккая i ўжо не пяклася. Напэўна, у яе была цяпер iншая турбота - зберагчыся ад туману. Мне б у гэты час уцячы адсюль. Ды не было сiлы. Засяродзiў усю ўвагу на велiзарным рукаве туману, што змянiўся па лесе i з катастрафiчнай хуткасцю наблiжаўся да лужка iгольчастай травы i да мяне.
      Даймаў холад. I дождж. Амаль асеннi, iмжысты, што пачаў лiць учора ўвечары i не перапыняўся дасюль. Я прамёрз грунтоўна. Але ўва мне яшчэ цеплiлася надзея, што ўсё ж вярнуся. Туман больш не напiраў, i я, сцiснуўшы зубы, паволi ўстаў. Зiрнуў на цяжкiя ад дажджу, панiклыя амаль да зямлi яловыя лапкi. I раптам з-за iх нечакана выглянуў здзiўлены i ў той жа час мiлы твар Клаўдзi, маёй Клавачкi. Гэта яна была ў квяцiстай чырвонай сукенцы. Яе валасы былi мокрыя ад дажджу i, мусiць, таму звiсалi з галавы, нiбы шнуркi.
      - Клаўдзя! - я папярхнуўся. Яна спалохана глянула на мяне, але не знiкла. Адсунуўшы цяжкую яловую лапку, выйшла з-за яе.
      - Прывiтанне, Мiкалай Мiкалаевiч.
      - Прывiтанне. - Я з палёгкай уздыхнуў. Нарэшце мяне знайшлi. Мяне ж шукалi?
      - Адкуль вы ўзялiся тут, Мiкалай Мiкалаевiч? - у яе голасе здзiўленне. - Я ж сама бачыла, як вы, Мiкалай Мiкалаевiч, учора ўвечары былi на турбазе.
      - Як гэта? Д-ды я... заблудзiўся ў лесе. I вось ты!
      - Вас хто-небудзь пакрыўдзiў, напэўна, i вы падумалi... - Яна паглядзела на мяне так жаласлiва, сумна, што мне стала нядобра. Яе худзенькiя рукi бездапаможна апусцiлiся да зямлi. Клаўдзiна сукенка была мокрая наскрозь i аблягала яе прыгожае цела, падкрэслiваючы яшчэ не зусiм жаночую, але ўжо i не дзiцячую фiгуру.
      - Што ты кажаш, Клавачка? - паспрабаваў я пераканаць яе ў адваротным.
      - Ды не. Я ж бачу, Мiкалай Мiкалаевiч, - упарта сказала яна. - Бачу i адчуваю. - Яе вочы поўныя адчаю i страху. Гэта зусiм збянтэжыла мяне. - Вы нiколi такiя не былi, Мiкалай Мiкалаевiч... - зноў напомнiла Клаўдзя.
      Над маiм вухам надакучна загудзеў велiчэзны камар. Адмахнуўшыся, я яшчэ раз глянуў на Клаўдзiю, якая нерашуча стаяла метраў за два ад мяне. Я гатовы быў кiнуцца пацалаваць яе, абняць... Але стрымаўся. Чаму - не ведаю. Цыгарэта даўно патухла, i адмоклы ля кончыка губ тытунь гарчыў i ледзь адчувальна прыпякаў. Палез у кiшэню ў вятроўку дастаць каробку запалак. Яна, на маё здзiўленне, яшчэ не размокла. I я праз хвiлiну выпусцiў смачны касмыль дыму, якi пацiху разыходзiўся i выкрунтасамi падымаўся над галавой. Нечаканы рух злева, якi я ўбачыў бакавым зрокам, прымусiў мяне скурчыцца. Рэзка павярнуў галаву налева. Там нiкога не было. Але прысутнасць кагосьцi, нябачнага, адчуў усiмi клеткамi свайго цела. Клаўдзя, вiдаць, таксама нешта пачула i толькi паспела вымавiць, нiбы асцерагаючы:
      - Там-м. Мiкала-а-й...
      Туман накiнуўся на яе з-за таўшчэзнага ствала разгалiстай ялiны. Шчодра расплыўшыся сакавiтымi белымi пасмамi па маленькай лагчынцы, умомант абкружыў Клаўдзю. Серпавiдным краем дакрануўся да маёй рукi, разануў па ёй, нiбы параю з лазнi з разагрэтым амаль да белага каменнем. Я спачатку нават не зразумеў, што ж адбылося. Зазвiнела ў вушах. Болем аддалося ў хрыбце. Рэзка ўдарыла ў ногi. Здалося, што пада мной загайдалася зямля. Ледзьве ўтрымаўся, каб не павалiцца. Успомнiлася лазенька бабулькi Акулiны. Якраз так здарылася са мною ў той злашчасны дзень, калi прыехаў да яе ў госцi.
      Гадоў з дзесяць да таго я не быў у Лазоўцы. Вёска шмат у чым змянiлася. Дзе папрыгажэла, а месцамi i састарэла. Хата няхай трохi i пакрывiлася ў бок лесу, аднак выглядала яшчэ самавiтай i моцнай. Колькi ёй - не ведаю. Бабулька Акулiна, праўда, казала, што яна ў ёй нарадзiлася. Пагаманiлi ўдосталь. Разведала ўсё пра бацьку i мацi. Пакрыўдавала на сястру маю, Валю, што i вачэй не паказвае. Ужо пад вечар, у сiнiя прыцемкi, пайшла бабулька лазеньку сваю "фiрмовую" цеплiць. Ды, мусiць, перастаралася. Хiба ж дзеля ўнучка дроў шкадаваць?..
      Як увайшоў я ў тую лазеньку, думаў, што сэрца адразу спынiцца. I ад таго, што горача, i ад таго, што ў бабулькi маёй быў рэцэпт квасу асабiстага, каб наплюхаць на каменне...
      Пакутлiва, то адкрываючы, то заплюшчваючы вочы, я ўсё намагаўся цяпер што-небудзь зразумець. Як i тады, у лазеньцы бабулькi Акулiны. Што ж гэта такое? Нарэшце да мяне дайшло. Туман туманам, але ж туман не можа быць такi белы, не можа так апякаць. Ён хутчэй шызы i халодны. Тут жа, у лагчынцы, побач з Клавай, ён быў чыста-белы. Клаўдзя, нiбы спатыкнуўшыся аб корань, якi вылез на сцежку, моўчкi распласталася сваiм худзенькiм цельцам на леташняй мокрай хвоi. Быццам нежывая, застыла ў нязручнай паставе. Яе квяцiстая паркалёвая сукенка легла на малако туману, як латка, ды ў iм i патанула.
      "Бог ты мой!" - жахнуўся я. Спрабуючы дапамагчы Клаўдзi, я кiнуўся да яе. Ад вялiзных пасмаў туману iшла незразумелая густая гарачыня, якая не дазваляла мне наблiзiцца да яго ахвяры.
      "Ёй, напэўна, там страшна няўтульна", - зноў падумаў я, адскочыўшы ад драпежнага гарачага туманнага языка, што пагражальна плюхнуўся ў мой бок.
      12. Фiлiпоўскi
      Што ж мне рабiць? Ну, вярнуў я гэтага Салдаценкава. А цi той ён? А можа, я сапраўднага ў лесе пакiнуў? I вартаўнiкi праваронiлi! Не, з гэтымi сiстэмамi на Зямлi штосьцi не тое адбываецца. То яны Клаўдзю-дурнiцу пусцiлi на мой агарод, цяпер - Салдаценкава...
      Ужо колькi гадоў зямных назiральнiкам раблю, амаль што ачалавечыўся, i ўвесь час балюча спатыкаюся аб нейкiя дурныя перашкоды. Нiяк не магу зразумець, што ж людзi за iстоты такiя? Усё быццам так, як трэба, а яно - на шкоду. Выдумляюць, спрачаюцца, сварацца i ўрэшце забiваюць сябе. Сваёй бесталковасцю. Ну, напэўна, мала тут майго мозгу. Магчыма, мне патрэбны такi мозг, як у чалавека. Але тады я ўвогуле ператваруся чорт ведае ў што. Ужо не будзе Лона i пра лагуну, няхай i не найлепшую, ды пра жонку забудуся... Гэты страшны стан нявер'я ў сябе. I гэтыя тэлеграмы з Цэнтра ўшчэнт расхвалявалi мяне... Эмоцыi... Эмоцыi...
      Я працаваў i на Сiрыусе, i на Змеялове. Як i там, тут па iнструкцыi раблю. Зацверджанай у вышэйшых iнстанцыях. I якi толк? Ды хiба я вiнаваты? Вiнаватых заўсёды знойдуць. I пакараюць. Але... Ён заўсёды быў дзiвацкi, гэты род людскi... Мая вiна, што агародзiк свой пасадзiў. А далей усё пайшло ды паехала... Сядзеў бы дома. Як жа ж распазнаць Салдаценкавых? Можа, звесцi разам? Няхай самi разбiраюцца. У такiм выпадку я ўмяшаюся ў зямное жыццё. Запытаць дазволу ў старэйшага назiральнiка? Ён мне ўсё ўспомнiць: i Клаўдзю, i агародзiк, i... Я iдыёт. Даверыўся туману. Не, не буду пытацца дазволу. Звяду двух Салдаценкавых. А раптам i абыдзецца... Як здагадаюся, хто ёсць хто, другога анiгiлюю, i ўсё.
      13. Салдаценкавы
      Я прачнуўся на досвiтку. Усё яшчэ нiяк не мог апамятацца ад таго, што туман забраў ад мяне Клаўдзю. Я нiколi яшчэ так рана не ўставаў. Правёў рукой па траве. Яна была мокрая ад расы. Пальцы нечакана наткнулiся на штосьцi шурпатае. У сiнiх, ранiшнiх прыцемках, што паступова хавалiся ў гушчары, разгледзеў, што гэта пясок. Нацiснуў мацней. Пясок падаўся пад маiмi пальцамi.
      - Каб ён спрах, той лес! - услых сказаў я i пляснуў са злосцi пяцярнёй па пяску.
      - Ну ты даеш, браце! - за спiной пачуўся знаёмы голас.
      Я азiрнуўся Перада мною стаяў у такой жа куртцы, як у мяне... Я. Вядома, я дзiўна выказваюся, але як я магу думаць iнакш? Так, гэта быў я. Але цi я?
      - Прывiтанне, - сказаў ён i ўсмiхнуўся.
      - Прывiтанне, - адказаў я, здзiўлена разглядаючы чалавека, як дзве кроплi вады падобнага на мяне. "Ды ён жа - мой двайнiк! - нарэшце скемiў я. - Але адкуль ён мог узяцца? Ды яшчэ тут". Я разумеў, што тут, у гэтым iдыёцкiм лесе, магло здарыцца ўсё, што хочаш. Але каб... Не, гэтага не магло быць. Але ж было! Было!
      - Ты ўсё сядзiш? - пачаў бестурботна мой двайнiк, але я рэзка абарваў яго:
      - Згiнь!
      - Гэта ты, Мiкалай, ведаеш, дарэмна. Дарма стараешся, - двайнiк засмяяўся i хiтравата паглядзеў на мяне. Яго калючы позiрк працяў мяне да касцей. - Табе не здаецца, што ў нас з табою мала часу?
      - Што ты маеш на ўвазе? - запытаўся я ў двайнiка, змахваючы з iлба бiсерынкi поту. Пра тое, што я вельмi прамёрз у гэтую ноч, я ўжо не памятаў. Мне рабiлася то горача, то холадна.
      - Ды нiчога. Проста мне здаецца...
      - Хрысцiцца трэба, калi здаецца, - адрэзаў я, хоць у мяне закралася сумненне. Я яшчэ не зразумеў, чаму i як ён апынуўся тут?
      - Уставай. Ты ж любiш Клаўдзю? Чаму тады сядзiш тут? Дзяўчына чакае цябе...
      - Адкуль ты ведаеш пра Клаўдзю? - я ўсхапiўся. - Пра тое, што я да яе нераўнадушны?
      - Дык жа ж ты - гэта я, а я - ты. З амаль непрыкметнымi змяненнямi. Мне здаецца...
      - Зноў здаецца? - Я злосна пакасiўся на яго. - Ты б лепей у цемру маёй душы не зазiраў...
      - А яна ёсць у цябе, душа? - не пачуў маёй просьбы двайнiк.
      Я нiчога не адказаў Iлжэмiкалаю. Што я мог яму сказаць? Якiя контраргументы выставiць на сваё апраўданне? I чаму я павiнен перад iм апраўдвацца? Ён што, следчы цi суддзя маёй душы? Iлжэмiкалай нiхто для нашай рэчаiснасцi, бо iсную я. Пры размове аб Клаўдзi ў мяне ёкнула пад лыжачкай. Так, я люблю яе! Вядома, нiчога благога ў гэтым няма. Але ж яна... Яе забiў туман! О жах! Я зразумеў, што кахаю Клаву, тады, калi яе не стала... Яна не можа чакаць. Яе ўжо няма, памерла...
      - Клава памерла, Мiкалай, - панiклым голасам сказаў я. На твары ў Iлжэмiкалая мiльгануў цень пагарды.
      - Памёр яе двайнiк.
      - Дык i ў яе...
      - I ў яе. Паела агурочкаў i раздваiлася. Тое ж самае было i з намi.
      - Ты хочаш сказаць, што гэта ўсё... Што ва ўсiм вiнаватыя лясныя агурочкi? - Я схапiўся за галаву.
      - Ды не перажывай ты так! - нечакана падабрэў Iлжэмiкалай. - Нiбы цябе на пакаранне смерцю вядуць.
      - А дзе ж?.. А хто ж тады стварыў гэты агарод i навошта?
      Iлжэмiкалай не адказаў i толькi пацiснуў плячыма. "Вось дык не шанцуе, падумаў я тады. - Што ж адбываецца са мной?" Мне здавалася, што хтосьцi невядомы, апрача Лжэмiкалая, назiрае за намi, што разам з Iлжэмiкалаем мы трапiлi ў велiчэзны мурашнiк, поўны хадоў-лабiрынтаў, i мы тыцкаемся насамi, як невiдушчыя, i ўвесь час натыкаемся на суцэльную сцяну. Але ж дзесьцi павiнна быць выйсце! Але дзе ж яно? Дзе?
      - Дзе той мясцовы архiтэктар прыроднай спажывы, што стварыў гэты агародзiк? - зноў спытаўся я ў Iлжэмiкалая, хоць ён так нiчога мне i на адказаў.
      "Не, гэта бязглуздзiца! Трызненне!! Не можа такога быць!!! Я перамёрз, i ў мяне страшэнная тэмпература. Гэта пройдзе. Абавязкова пройдзе, - падумаў я. Гэта толькi мая хворая фантазiя малюе перада мной такiя неверагодныя карцiны".
      Але ж Мiкалай усё-такi iснаваў, разважаў, размаўляў са мною, як з роўным. Ён стаяў ля сасны, абапёршыся плячом аб яе шурпаты, напэўна, стогадовы ствол. Куртка на iм была такая ж, як у мяне. I з кiшэнi ягонай курткi, як i ў мяне, тырчаў краёчак яшчэ не распачатага зялёнага агурочка з прыемнымi пухiркамi.
      14. Фiлiпоўскi
      Ну, нарэшце! Цяпер зразумела, хто ёсць хто. Як жа напусцiць на Лжэмiкалая туману? Ды так, каб яго не ўбачыў сапраўдны Салдаценкаў? Яму даволi таго, што ўбачыў, як туман расправiўся з Iлжэклаўдзяй. Дзе я тады пралiчыўся - розуму не дабяру. Яшчэ i яшчэ раз пераконваюся, што Зямля - незразумелая планета. А людзi на ёй - тым больш. Сёння перадам дакладную старэйшаму назiральнiку. Няхай звальняюць з работы. Болей не магу. Павiнен жа быць нейкi канец. Няхай мне не залiчаць камандзiроўку, але не магу я тут болей. Не магу прымаць гэтыя пачастункi ў выглядзе бутэлек з каньяком ды кардонак з цукеркамi. Няўжо людзi прывыклi кожнаму даваць i ад кожнага браць? Дык гэта ж не па правiлах. I пра гэта не напiсана нi ў воднай паперыне, нi ў адным распараджэннi. Я толькi назiральнiк, i для мяне iснуюць усе законы i распараджэннi. Для людзей жа, напэўна, законы не пiсаны. Праўдзiвей кажучы, яны жывуць не паводле пiсаных законаў, а па тых, якiя прыдумалi самi. Вось адсюль i мiласцiны, цi, як яшчэ прынята гаварыць, хабары. Але што можна лiчыць хабарам?
      ...А я не хачу нiчога браць i не бяру нiчога. Нi ў кога. Вось мяне... i празываюць белай варонаю. А чаму? Напэўна, нiкому не хочацца прызнавацца ва ўласнай дурноце? За ўвесь час, пражыты на Зямлi, я так i не зразумеў, чаму таго чалавека, якi выконвае ўсе прадпiсаннi, распараджэннi i законы, лiчаць выключэннем з правiлаў? Якiх правiлаў? Так нi ад кога i не дазнаўся. Напэўна, я ўжо атрафiраваўся i мае даследчыя высiлкi пайшлi на глум. Не, я ўжо не даследчык. Мне ўвесь час так i карцiць умяшацца ў тую цi iншую справу. Разумею, я - назiральнiк, нi аб якiм умяшаннi i гаворкi не можа быць. Жыць жа па-за зямнымi законамi - гэта амаральна. Але людзi жывуць. Як яны жывуць - не ўцямлю. Не, напiсаныя iмi законы - не для iх. Не, гэта глухiя нетры, у якiх я заблудзiўся, як той казаў, канчаткова. Спрабую яшчэ хоць што зрабiць, каб зразумець чалавецтва, але, напэўна, мае мiзэрныя спробы ўжо нiчога не дадуць. Я стаў стары, стаў кансерватарам. Гэтаму мяне навучылi людзi. Мне цяжка збавiцца ад неадчэпнай iдэi, што я ўжо не назiральнiк, а сапраўдны зямлянiн з усiмi ўласцiвымi яму адхiленнямi ад нормы...
      Дык як жа абысцiся з Iлжэсалдаценкавым? Лiквiдаваць няцяжка. Ды як на гэта паглядзiць сапраўдны Салдаценкаў? Яны сустрэлiся толькi сёння. Але гэта не мая прыхамаць. Павiнен жа я быў ведаць, хто ёсць хто? А што далей зрабiць?
      15. Салдаценкаў
      Не, ён не звiхнуты, як здалося мне спачатку, калi Фiлiпоўскi з'явiўся на ўзлеску, куды мы з Iлжэмiкалаем выйшлi ўдвух. Проста Фiлiпоўскi быў тым непрыемным тыпам, якiя яшчэ трапляюцца ў нас. З iм немагчыма гаварыць. Усё рассыпаўся ў камплiментах i са мной, i з Iлжэмiкалаем. Я паспрабаваў быў пажартаваць, ды зразумеў, што з iм немагчыма ў жартаўлiвым тоне размаўляць. Усё разумее непасрэдна. Мяне яшчэ злавала гэтая яго iдыёцкая паслужлiвасць, цi што. Ды хiба толькi мяне. I Лжэмiкалай зразумеў гэта, бо не хацеў нават гаварыць з Фiлiпоўскiм, якi iшоў за намi ледзь не подскакам, трасучы сваiм вялiзным пузам. Быццам хтосьцi зверху прадпiсаў яму жыць па паперцы. Здавалася, што ў гэтым кепскага? Але гэта нiяк нi з чым не вязалася.
      Раптам Фiлiпоўскi ўсклiкнуў. Мы разам з Iлжэмiкалаем спынiлiся i азiрнулiся. На нейкае iмгненне мне здалося, што Фiлiпоўскi зусiм расплыўся, што яго з'еў велiзарны жывот. Гэтага аказалася даволi, каб я не ўбачыў, як знiк Iлжэмiкалай. Калi азiрнуўся па баках, убачыў толькi густую пасму туману, што, выгiнаючыся, нiбы рэптылiя, змяiлася з палянкi, на якой стаялi мы, у глыб лесу.
      - Куды дзеўся Лжэмiкалай? - спалохана запытаўся я ў Фiлiпоўскага, якi паспеў падысцi да мяне амаль ушчыльную.
      - Вы ў мяне пытаецеся?
      - Мусiць, вам нешта вядома.
      - Мне?.. - паспрабаваў здзiвiцца Фiлiпоўскi, i мне здалося, што ён усё ж нешта ведае, бо яго вочы былi нiбы за непранiкальнай заслонай.
      - Так, так, - незразумела сказаў Фiлiпоўскi i, узяўшы мяне пад руку, пацягнуў з лесу на невялiчкую сцежку. - Вас ужо, Мiкалай Мiкалаевiч, прачакалiся там, на турбазе. Усе шукаюць. I даволi даўно.
      - Дык куды ж дзеўся Лжэмiкалай? - усё яшчэ дапытваўся я.
      - Ды не было такога. Не было, i ўсё, - сказаў ён i паспрабаваў перавесцi гаворку зусiм на iншае. Стаў гаварыць пра надвор'е, нешта пра дажджы, што зарадзiлi недарэчы якраз на гэтым тыднi.
      - Вы кiньце зубы мне загаворваць, Канстанцiн Iванавiч, - сказаў я. - Ну няхай, Iлжэмiкалая не было. Але што вы скажаце пра Клаўдзю, якую змярцвiў iдыёцкi туман?
      - Пра якi туман вы кажаце, Мiкалай Мiкалаевiч? Пры чым тут туман? - усё больш дзiвiўся Фiлiпоўскi. - Так. Туман быў i ёсць. Хiба мала тут туманаў? А Клаўдзя... Клаўдзя на турбазе. Дапамагае кухарцы нашай абед гатаваць. Якi туман? Вы нешта блытаеце, Мiкалай Мiкалаевiч.
      - А агурочкi? - Я ўважлiва назiраў за выразам твару Фiлiпоўскага, якi пры слове "агурочак", як мне здалося, спачатку пазелянеў, потым збялеў.
      - Агурочкi? - Фiлiпоўскi паiдыёцку ўсмiхнуўся. - Дык i гэтага...
      - Вы хацелi сказаць - не было, - перасцярог я яго.
      - Сапраўды, - узрадавана сказаў ён.
      - А гэта? - Я дастаў з кiшэнi невялiкi, з кволымi цёмна-зялёнымi пухiркамi лясны агурочак.
      Фiлiпоўскi нiчога не сказаў i, нiбы рыба, выкiнутая з вады на бераг, пачаў сутаргава глытаць ротам паветра. Потым нечакана змянiўся, выхапiў у мяне з рук неабвержны рэчавы доказ, запхнуў увесь агурочак у свой вялiзны рот i хутка засоўгаў скiвiцамi.
      - Не было нiякiх агурочкаў, не было, - нахабна лгаў ён, яшчэ перажоўваючы тое, што iмгненне таму назад было агурочкам. - Вы яго прыдумалi, Мiкалай Мiкалаевiч. Прыдумалi.
      Што я мог сказаць на гэта? Чым даказаць адваротнае?
      - Хадземце, а то на абед спознiмся, - раптам замiтусiўся Фiлiпоўскi i, як нiчога i не было, падцягнуўшы свае безразмерныя нагавiцы i паспрабаваўшы схаваць за iмi сваё неабдымнае пуза, патрухаў па дарожцы ў бок турбазы.
      16. Яшчэ раз Салдаценкаў
      Клаўдзя i праўда была жывая. Як я ўзрадаваўся, калi ўбачыў яе фiгурку недалёка ад увахода на турбазу.
      - Ну, вы тут разбiрайцеся, а мне няма калi, - нечакана заспяшаўся Фiлiпоўскi, як толькi мы падышлi да турбазы. - I не забудзьцеся, Мiкалай Мiкалаевiч, што абед у нас у трынаццаць сорак пяць. Не спазнiцеся, калi ласка, Мiкалай Мiкалаевiч.
      - Не спазнюся, - каб хоць неяк адчапiцца ад гэтага надакучлiвага i незразумелага ва ўсiм старога, сказаў я. Мне карцела хутчэй сустрэцца з Клаўдзяй. Пагаварыць i нарэшце прапанаваць руку i сэрца незанятага мужчыны. Усё-такi яна нiчога, прыгожая. Гэта рэзкасць пройдзе. I сарамлiвасць таксама. Яна - цяплiчная раслiна, цяплiчная кветка незвычайнай прыгажосцi. Трэба яе толькi выгадаваць, своечасова палiць... - расквiтнее...
      - Клава, - аклiкнуў я дзяўчыну, калi Фiлiпоўскi нарэшце схаваўся ў сваiм заканурку - пафарбаваным у фiялетавае домiку.
      Клава, убачыўшы мяне, адразу ж папрыгажэла, быццам я для яе быў той лакмусавай паперынай, якая трапiла ў патрэбнае асяроддзе... Ды i яна мяне любiць - зразумеў я, калi падышоў да яе.
      - Як жывеш? - толькi i спытаўся я.
      Яна ўздыхнула:
      - Усё добра.
      Я хацеў быў распытаць у Клавы, цi была яна ў лесе, цi гаварыла са мною тады. Цi лавiў яе подлы туман. Але потым перадумаў. Навошта! Было - не было. Хiба гэта галоўнае? Вось яна, Клава, жывая i стаiць побач са мной. Я адчуваю цяпло яе цела, размаўляю з ёй.
      - Табе, напэўна, трэба дапамагчы кухарцы прыгатаваць на стол?
      - Ага.
      - Я пайшоў, - сказаў я неяк будзённа. - Мне яшчэ трэба з Канстанцiнам Iванавiчам пагаварыць.
      - Коля, пачакай, калi ласка, - сказала яна i зачырванелася. Напэўна, ад таго, што паклiкала мяне толькi па iмi. Але потым хутка паправiлася. - Я хачу сказаць вам, Мiкалай Мiкалаевiч, - Клаўдзя кранула мяне за рукаў, - што Фiлiпоўскi незразумелы чалавек. Лепш з iм не звязвацца.
      - Мне таксама здаецца, Клава, - сказаў я. У голасе маiм была толькi частка праўды. Мусiць, гэта заўважыла Клаўдзя i таму заспяшалася.
      - Ты не верыш мне, Коля?
      Я нiчога не адказаў Клаве i толькi пацiснуў плячыма. Яна неяк адразу панiкла. Яе худзенькая фiгурка згорбiлася, i Клава, больш не сказаўшы нi слова, пацягнулася да харчблока. Цяпер ужо мне прыйшлося спынiць яе:
      - Ды спынiся ты, Клаўдзя! - Я i сам не ведаю, як гэта ў мяне вырвалася такое начальнiцкае, рэзкае, уладнае.
      Яна як iшла, так i застыла на месцы. Да мяне не паварочвалася. Нiбы боязна ёй было ўбачыць мяне iншым. Можа, уладным нахабнiкам.
      Я падышоў да яе.
      - Дык што ты хацела сказаць пра каменданта?
      - Хацела, хацела, ды расхацела, - кiнула яна i, рэзка матнуўшы хвосцiкам, пабегла да харчблока.
      Я пабег за ёй. Паткнуўся быў следам, ды мяне папярэдзiў пагрозлiвы надпiс на дзвярах: "Пабочным асобам...", ну i гэтак далей.
      З хвiлiну патаптаўшыся каля дзвярэй, я выняў цыгарэту, запалiў. Няўдала. Дым трапiў у дыхалку, i я закашляўся. Да слёз.
      - Ты што гэта, Мiкалай, кашлем заходзiшся? У твае гады ды як стогадоваму дзеду бухыкаць, - упiкала мяне неабдымная кухарка, што невядома скуль узялася. Цi то выйшла з харчблока, калi я кашляў, цi то, наадварот, туды iшла.
      - Ды я т-таго, тытунец у горле засеў, баба Моця. Вось у горле запяршыла.
      - Ведаем мы ваш тытунец, - з дакорам сказала баба Моця. - А вось да нас, на кухню, чаго прыйшоў? - пацiкавiлася.
      - Ды я зусiм i не да вас, - пачаў быў я, ды баба Моця рэзка абарвала мяне:
      - Вядома, што не да мяне. Глядзi ў мяне, Мiкалай! Пакрыўдзiш сiрату - век не дарую.
      - Н-не зразумеў, - толькi i вырвалася ў мяне.
      - Усё ты зразумеў, голуб. Зараз Клаву вышлю. А то ўсе дзяўчыну крыўдзяць. Хоча як лепш, а яе, бач, то камендант наш лае бясконца, уся, бедная, у слязах прыбягае. Рукi на сябе хоча налажыць. А цяпер во i ты ёй спакою не даеш. Глядзi ў мяне, Колька!
      17. Салдаценкаў i Клаўдзя
      Мы сядзiм з Клавай каля дзiцячага ложачка, у якiм цiха пасопвае наш першынец Аляксей. Такi чароўны карапуз, што не налюбуемся з яго. Гадзiны паўтары таму Каралёў, мой калега, паведамiў, што Фiлiпоўскi памёр i пахавалi яго ўсёю вёскаю. Дырэктарам турбазы прызначылi нейкага новенькага хлопца. Нечым падобнага на Фiлiпоўскага. Такога ж, як i ён, параграфа. Незразумелага, трохi прамалiнейнага. Але я-то ведаю, што Фiлiпоўскi быў прышэльцам на нашай планеце. Ён мне сам сказаў пра гэта, калi я ад'язджаў. Зразумела, па сакрэце. Напэўна, не вытрымала яго ўжо ачалавечаная душа. Не, я разумею, што ён не памёр. Ведаю гэта дакладна. Яго перавялi на iншую планету. За тое, што не выканаў заданне. Але што ён мог зрабiць тады? Дый цяпер бы нiчога не зрабiў. Ён жа шмат чаго не разумеў, бо нарадзiўся не на Зямлi...