Андрэй Курэйчык
      П'емонцкi звер
      Гiстарычная драма ў 3-х актах
      Дзейныя асобы:
      Iзабэла П'емонцкая.
      Мацi-Iгумення
      Бiскуп Альберт
      Рыцар Жафрэй
      Сястра Ганорыя
      Сястра Iаанна
      Сястра Марыя
      Сястра Вентурыя
      Сястра Бернарда
      Сястра Ганна
      Фiлiп
      Урбена
      Рабэр
      Жан
      Брунсхальд
      Сёстры манастыра
      Дзея адбываецца ў Невельскiм манастыры.
      Сярэднявечча...
      АКТ 1
      Сцэна 1
      (Выходзяць манашкi, за iмi Мацi-iгумення i бiскуп Альберт. Пачынаецца абрад пастрыжэння Iзабэлы з П'емонта ў манашкi Невельскага манастыра. Чытаюцца малiтвы на латынi. Чуюцца песнапеннi).
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iзабэла з П'емонта, ты прымаеш пострыг i становiшся манашкай Невельскага манастыра. Ад гэтага часу ты павiнна забыцца на сваё iмя, i тытул, i званне, па сваёй волi i назаўсёды адмовiцца ад усiх людскiх даброт i спакусаў. I ўбогай, пакорлiвай ты ўваходзiш у гэтыя сцены, каб прысвяцiць жыццё сваё Пану Богу нашаму Iсусу Хрысту.
      МАНАШКI: Аман.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Тваё рашэнне - добраахвотнае?
      IЗАБЭЛА. Так.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Цi прымаеш ты дзеля славы Пана Бога Нашага зарокi нявiннасцi, бясшлюбнасцi i самаадрачэння, каб чыстай i беззаганнай служыць Яму?
      IЗАБЭЛА. Так.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты будзеш жыць згодна з заведзенымi тут здаўна правiламi i звычаямi, працаваць i малiцца разам з iншымi сёстрамi, падпарадкоўвацца i з радасцю i пакорлiвасцю выконваць распараджэннi старэйшых сёстраў. Як патрабуе старажытная традыцыя нашага манастыра, у першы месяц ты будзеш размаўляць толькi з Богам - праз малiтву сваю. Нiхто не павiнен звяртацца да цябе, бо ў гэты час ты прысвечаная Богу. Ты будзеш працаваць адна, жыць i трапезнiчаць асобна, каб нiхто не адхiлiў цябе ад Яго. Толькi сястра Ганорыя будзе перадаваць табе мае распараджэннi. Калi парушыш правiла - будзеш пакараная.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ну, ну, Мацi-Iгумення, не варта палохаць сястру Iзабэлу празмернай суровасцю. У манастыры ўсе служаць Пану Богу. I ўсе любяць адзiн аднаго.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я спадзяюся, мне дазволена гаварыць у сваiм манастыры ўсё, што я лiчу патрэбным, бiскуп Альберт? Можа вам здаецца, што вы ведаеце лепей, як наладзiць жыццё манастыра?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Не, не, што вы... Я нi ў якiм разе не хачу аспрэчыць ваша права...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Тады не варта нiчога i казаць. Невельскi манастыр, дзе Бог бязмежнай ласкаю сваёю даў мне быць iгуменняй, як вы выдатна ведаеце, з'яўляецца наймагутным апiрышчам Царквы на Паўночным Захадзе. I вы, i Папа рэгулярна атрымлiваеце немалы даход ад манастырных земляў.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта праўда... Невельскi манастыр заўсёды быў сцягам Царквы i нёс праўдзiвы дух веры.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра Iзабэла, падыдзi да мяне. (Iзабэла падыходзiць). Служы Богу i Ён не пакiне цябе. Сястра Марыя, пакажаш ёй келлю. Астатняе потым. А цяпер усе выйдзiце.
      (Усе, акрамя бiскупа, выходзяць).
      Сцэна 2
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Усё ж такi вы ўскладаеце на сябе вялiкую адказнасць, прымаючы ў манастыр Iзабэлу з П'емонта.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я ведаю, што раблю.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Безумоўна, матушка, безумоўна. Ваша мудрасць усiм вядомая. Але, можа, зараз не самы лепшы час.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Каб служыць Богу, не бывае лепшага i горшага часу, бiскуп.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ваша праўда, але палiтычная сiтуацыя пагражае вялiкiмi бедамi. Нармандыя ў полымi вайны. Англiйскiя бароны паспрабуюць скарыстаць гэта. Ужо спрабавалi. Папа - у роздуме. У гэтай сiтуацыi П'емонцкi клан пайшоў на змову з баронамi i з таго стаў кроўным ворагам герцага Нармандскага. Вы разумееце, чым гэта пагражае.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Манастыр супраць войнаў.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Нам гэта вядома.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Мы не збiраемся падтрымлiваць нiводзiн з бакоў.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але вы прынялi ў сваё лона спадкаемнiцу П'емонцкага клана. Як гэта зразумець?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Святая Царква прымае ў сваё лона ўсiх пакутных. А ў сценах манастыра няма нi герцагаў, нi герцагiнь.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта вельмi, вельмi не спадабаецца герцагу, якi выставiў умовай спынення вайны жанiцьбу з Iзабэлай.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Позна. Манашка належыць Богу.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Хопiць! Калi герцагу штосьцi не падабаецца, няхай утаймуе свае жаданнi. Кiм ён сябе лiчыць? Заганарыўся! Сатана таксама за ганарлiвасць быў звергнуты.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але, Мацi-Iгумення...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Хай ведае, што калi ён так заганарыўся, што вырашыў скарыстаць сiлу...Бог забараняе пагрозы. Але папярэдзьце яго, што нiводзiн правiцель не ўзяў яшчэ сiлай Невельскi манастыр! Вось уж чатыры стагоддзi гэтая святыня недаступная для людскiх страсцей. А правiцелi, што ўзнялi свой меч супраць яго, загiнулi пад яго мурамi. Можаце яму гэта перадаць.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Я спадзяюся, вы ведаеце, што робiце. Баранi, Божа, i вас, i ваш манастыр.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзiце, бiскуп Альберт, iдзiце i не турбуйцеся. Iзабэла П'емонцкая сёння памерла. Тут засталася толькi сястра Iзабэла - не спадкаемнiца магутнага клана, але адданая сястра Госпада Iсуса Хрыста.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Аман. (Выходзiць).
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра Ганорыя! (Прыбягае сястра Ганорыя).
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я тут, матушка.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра ўладкавала новенькую?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Так, як вы i сказалi.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра. Няхай працуе на кухнi.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. На кухнi...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Даручыш ёй цяжкую працу. Хай мые падлогу.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Адна?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Адна. Ёй варта забыцца пра свет i кiм яна там была. I няхай молiцца.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я перадам. Усё да слова перадам.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Перадай. I сачы за ёю. Слабыя душы - лёгкая здабыча князя цемры. Трэба злупiць з яе свецкае шалупiнне. Здзерцi!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я не спушчу з яе вачэй. Шоўкавай стане.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ячмень у свiран завезлi?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сыры...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Зноў сыры?! Хадзем...
      (Выходзяць).
      Сцэна 3
      (Уваходзяць бiскуп Альберт i Фiлiп).
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Фiлiп.
      ФIЛIП. Я тут, Ваша правялебнасць
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Усё чуў?
      ФIЛIП. Усё.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Я бачу пытанне ў тваiх вачах.
      ФIЛIП. Так, але...
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ну, смялей, мой хлопчык.
      ФIЛIП. Чаму вы дазволiлi ёй так размаўляць з вамi?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ты яшчэ малады, Фiлiп. Так, табе яшчэ шмат чаму давядзецца навучыцца.
      ФIЛIП. Але вы бiскуп Царквы божай.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Не заўсёды тытул азначае сiлу. Такi свет.
      ФIЛIП. Вы адступiце?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Пакуль. Не глядзi так на мяне, юны Фiлiп. Мы ж з табою не ваяры, а служкi Царквы. Так цi не?
      ФIЛIП. Так, але...
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. I апроч таго, Бог нiчога не пакiдае беспакараным, асаблiва ганарлiвасць. I хто ведае, хлопчык мой, можа, праз нас i прыйдзе Ягоная адплата. I нават вельмi хутка. Усё ў руках Божых.
      ФIЛIП. Мне здаецца, я разумею.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ты напiшаш Папе ад мяне лiст. Раскажы ўсё падрабязна, пра ўсю нашу размову з Мацi-Iгуменняй. У цябе свежая памяць. Фiлiп, спадзяюся, ты нiчога не забудзеш?
      ФIЛIП. Папрасiць чаго-небудзь?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Навошта? Не трэба нiчога прасiць. Запомнi, нiколi не прасi тое, што даць табе не могуць. Але лепш мы самi паведамiм пра ўсё Папе, чым хтосьцi iншы. Напiшы сёння.
      ФIЛIП. Напiшу.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. А я сёння сустрэнуся з герцарам. I вось яшчэ, Фiлiп. Я хачу папрасiць цябе.
      ФIЛIП. Усё, што магу.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Можаш, мой хлопчык. Я разлiчваю на цябе, таму што бачу - у цябе вялiкiя перспектывы. Хоць ты яшчэ такi юны. У цябе аблiчча анёла, Фiлiп. Ты ведаеш гэта? А вочы кажуць пра прастадушнасць i дабрыню i выклiкаюць такi давер i прыхiльнасць... Калi б зайздрасць не была грахом, я, пэўна... Гм... Каб я так выглядаў у тваiм узросце, хто ведае, хто ведае... Дык вось, я хачу, каб ты стаў тут маiмi вушамi i вачыма Я ад'язджаю, ты застаешся. Я павiнен ведаць усё, што адбываецца ў гэтых сценах. Што галоўнае ў мастацтве палiтыкi, мой хлопчык? Ну, я ж казаў табе.
      ФIЛIП. Уменне слухаць?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Не, Фiлiп, уменне чуць. Гэта патрэбна ведаць вельмi добра. Дык ты зразумеў сваю задачу?
      ФIЛIП. Так, Ваша Правялебнасць.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Яна няпростая.Здолееш выканаць?
      ФIЛIП. Здолею, Ваша Правялебнасць. Вы верыце мне?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Вядома, мой хлопчык. А цяпер хадзем, хадзем - час не церпiць. Нам давядзецца яшчэ шмат зрабiць дзеля славы Божай.
      (Выходзяць).
      Сцэна 4
      (Уваходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна, нешта заўзята абмяркоўваюць).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Праўду кажу вам, яе пасялiлi ва Ўсходняй вежы.
      СЯСТРА ГАННА. Ва Ўсходняй вежы? Вой, там, пэўна, зараз холадна.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А вы яе бачылi?
      СЯСТРА ГАННА. Я бачыла. Але адразу нават не пазнала. Яна цяпер такая разгубленая. Ходзiць панурая ўся, задуменная. Увесь час у падлогу глядзiць, быццам страцiла што.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А кажуць, яна зусiм дзiкая была.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Жартачкi вам - П'емонцкi клан! Там усе такiя.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Кажуць, што ворагаў сваiх яна лавiла i смажыла на агнi, павольна. Акурат пад час баляў смажыла, каб гасцей пацешыць.
      СЯСТРА ГАННА. Божа лiтасцiвы, як жа такое магчыма...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Магчыма, сястра Ганна, магчыма. Племя Каiнава!
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А потым скормлiвала iх мяса сваiм сабакам. Праўду кажу вам, скуру з жывых здзiрала. На круках людзей вешала. Нiкога не шкадавала. Нават брата свайго, графа Брандыёна, сваiмi рукамi закалола. Нож па самае дзяржальна ў горла засунула i ўсмiхаецца. I бацька яе побач.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ён, кажуць, звяруга. I на нагах ў яго мядзведжыя кiпцюры.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, кроў сваiх ворагаў ён п'е быццам...
      СЯСТРА ГАННА. А яна?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Яна якраз любiць такiх беленькiх
      СЯСТРА БЕРНАРДА. ...такiх маленькiх...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. ...манашак, як ты
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Вось прыйдзе ўначы, перарэжа тваё горлачка i будзе пiць...
      СЯСТРА ГАННА. А-а-а... Сястра Бернарда, сястра Вентурыя, чаго вы мяне пужаеце? Мне страшна. Нашто вы мяне пужаеце?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я чаго тут пужацца? Праўда, сястра Бернарда? Калi яна кiм i перакусiць, дык у першую чаргу табою, сястра Ганна. Я б таксама не супраць...
      СЯСТРА ГАННА. А-а-а-а... Страшыце, страшыце! Згiньце вы! Не буду больш з вамi размаўляць.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Сястра Вентурыя, ужо i месяц мiнуў, а нiхто з сястрой Iзабэлай дагэтуль i не размаўляе.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Мацi-Iгумення так i не зняла забароны. А забарона тая страшная. Пад пагрозай анафемы. Усе павiнны трымацца ў баку ад яе. I дапамагаць нельга.
      СЯСТРА ГАННА. Ёй далi такую цяжкую працу, такую цяжкую.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Па грахах i праца.
      СЯСТРА ГАННА. Гэта так... Толькi яна ледзь не надрываецца кожны дзень мураваныя падлогi скрабсцi. I ўсё на каленях. А камень халодны, востры. I вада цяпер зусiм халодная. Уначы ледзяной скарынкаю пакрываецца. А рукi... Я бачыла яе рукi. Яны зусiм ссiнелi ад халоднай вады, скура сцерлася, крываточыць
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Але, за такой працай нядоўга працягне.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Так ёй i трэба. Настаў час адказваць за грахi. I гэта толькi пачатак тых пакутаў, што давядзецца ёй вытрываць, не тут, дык пасля жыцця.
      СЯСТРА ГАННА. Памажы ёй, Божа.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гасподзь наш - лiтасцiвы.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Аман.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А вы чулi, што... Зiрнiце, няма нiкога?
      СЯСТРА ГАННА. (азiраецца): Нiкога.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, хутчэй кажы. Не мучай.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Чула я, што яна пайшла ў манастыр не дзеля пакаяння i выратавання душы, а каб не iсцi замуж за герцага Нармандскага.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна адмовiла герцагу? Якая дзёрзкасць! Можа, ёй у мужы iмператара трэба?
      СЯСТРА ГАННА. Хрысце Божа, адмовiла герцагу! А раптам цяпер герцаг пойдзе на манастыр? Мы ледзьве адбiлiся ад паўночнага лiха.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Сапраўды, вiкiнгi прынеслi ў мiнулым годзе вялiкiя разбурэннi.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Мацi-Iгумення не баiцца герцага. Не баiцца вiкiнгаў. Мацi-Iгумення нiкога i нiчога не баiцца, акрамя гневу Божага.
      СЯСТРА ГАННА. Так, усё ў руках Божых. Найсвяцейшая Дзева Марыя не пакiне нас.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (змоўнiцкiм голасам): Хадзем на кухню.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Вой, нядобра гэта.
      СЯСТРА ГАННА. Калi сястра Ганорыя праведае...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Хiба мы туды на Iзабэлу iдзем глядзець? Хiба мы правiлы манастыра iдзем парушаць, а, сястра Бернарда?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Не, не... Як такое можна падумаць? Мы - на Iзабэлу? Тфу. Мы туды агароднiну iдзем разбiраць.
      СЯСТРА ГАННА. I мы не вiнаватыя, што там можа апынуцца сястра Iзабэла.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Малайчына, сястра Ганна. Слушна гаворыш.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. I нам трэба паспяшацца.
      СЯСТРА ГАННА. Я згараю ад нецярпення, так хочацца... агароднiну разбiраць.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Так, гэта вельмi захапляюча. (Смяюцца).
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце.
      (Выходзяць).
      Сцэна 5
      (Iзабэла мые падлогу. Яна ледзь не падае з ног ад стомы i голаду. Вусны яе нешта шэпчуць).
      IЗАБЭЛА. (мармыча): Божа, памажы мне, Божа... (Заходзiць сястра Ганорыя i дэманстратыўна вылiвае на падлогу памыi. Выходзiць. Iзабэла кленчыць, каб прыбраць iх, але трацiць прытомнасць ад стомы i падае. Заходзiць сястра Марыя).
      СЯСТРА МАРЫЯ. (падбягае да Iзабэлы) : Сястра Iзабэла, сястра Iзабэла... Уставай! Уставай... Ох, сiняя ўся. Ачуньвай! Не трэба табе на падлозе ляжаць. Камень надта халодны. Памрэш... Чуеш? Божа, не давядзi... (Падымае яе i ўсаджвае на лаўку). Ну, ну... Сястра Iзабэла.
      IЗАБЭЛА. (ледзь чутна): Што? Што такое...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Iзабэла, гэта я, я, сястра Марыя. Сястра Марыя. Пазнаеш мяне?
      IЗАБЭЛА. Так... Што са мною?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ты ўпала. Упала. Нельга на халоднай падлозе ляжаць.
      IЗАБЭЛА. Так, гэта нiчога... Я зараз... Зараз. (Спрабуе ўстаць). Мне трэба вымыць. (Паказвае на памыi). Вымыць... падлогу.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ну куды табе. Ты i на нагах не трымаешся. Ах, ах, ах...
      IЗАБЭЛА. Я нiчога, нiчога... галава крыху кружыцца. Я, я ўжо лепей... лепей сябе адчуваю.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Бачу я, як ты сябе адчуваеш. Ты хворая.
      IЗАБЭЛА. Не трэба, не трэба... Iдзi. Цябе пакараюць, калi ўбачаць са мною. Дзякуй. (Спрабуе падняцца i зноў падае).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Сядзi, сядзi. Ох, упартая ты. Сядзi, кажу табе! Я сама ўсё зраблю. (Iдзе да вядра).
      IЗАБЭЛА. Не, табе нельга.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Маўчы. Зараз лепш не крычаць. Сястра Ганорыя можа пачуць. Святая Марыя Магдалiна, памажы нам...
      IЗАБЭЛА. Навошта ты гэта робiш?
      СЯСТРА МАРЫЯ. А хiба Хрыстос не вучыў дапамагаць людзям?
      IЗАБЭЛА. Дзякуй табе. Я проста стамiлася...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Вельмi?
      IЗАБЭЛА. Нiчога, гэта пройдзе. Я... я навучуся.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мацi-Iгумення правярае цябе. Гэта выпрабаванне. Табе проста трэба пацярпець.
      IЗАБЭЛА. Я пацярплю.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я ведаю, ты моцная. Толькi без Бога якая можа быць моц? На вось. (Нешта перадае ёй).
      IЗАБЭЛА. Што гэта?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Гэта каўчэжац. Там мошчы святога Iеранiма. Ён заўсёды мне дапамагаў. I табе дапаможа. Малiся толькi, i абавязкова дапаможа.
      IЗАБЭЛА. Дзякуй. (Вешае каўчэжац сабе на шыю).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Сёстры кажуць, што ты дачка звера. Што ты пiла кроў сваiх ворагаў i ела iх смажанае мяса. Што ты адна магла забiць дзесятак рыцараў...
      IЗАБЭЛА. (смяецца): Яны праўда так думаюць?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Усiм вядома, колькi нармандцаў было пакарана па загадзе твайго бацькi.
      IЗАБЭЛА. На вайне заўсёды шмат ахвяр.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Але кажуць, ты забiла нават роднага брата.
      IЗАБЭЛА. Ён быў здраднiкам. Ён падаслаў да бацькi наёмнага забойцу. Той пралiчыўся - бацька застаўся жывы. Толькi паранены - ён страцiў вока. Брат зрабiў свой выбар.
      СЯСТРА МАРЫЯ. I ты сама?..
      IЗАБЭЛА. Так, я забiла яго. Я выклiкала яго на перамовы, нiбы хачу аб'яднацца з iм i выступiць супраць бацькi, i там перарэзала яму горла. Я глядзела, як ён хрыпеў i захлынаўся сваёю крывёю.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, даруй ёй яе грахi.
      IЗАБЭЛА. Але ўсё гэта ў мiнулым.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ад мiнулага не так лёгка пазбавiцца, мне здаецца.
      IЗАБЭЛА. Не, я зрабiла свой выбар. Назад шляху няма. З крывёю скончана. Я стамiлася ад войнаў, стамiлася нават болей, чым ад мыцця падлогi.Цяпер усё. Я закапала свой меч.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Хiба ў жанчыны можа быць меч?
      IЗАБЭЛА. У мяне быў. Толькi ў манастыры зброя не мае сэнсу. Бог тут адзiны абаронца. Толькi Ён...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мне казалi, ты адмовiлася выходзiць за герцага Нармандскага.
      IЗАБЭЛА. Ён вораг маёй сям'i. Што ж тут дзiўнага?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Проста... Герцаг Нармандскi такi магутны сiньёр. I хiба твой шлюб не мог стаць пачаткам усталявання мiру?
      IЗАБЭЛА. Мiру? Мiру не iснуе. Мiр зараз - гэта толькi падрыхтоўка да вайны. А я... А я толькi разменная манета. Нармандыя хоча П'емонт. Захапiць яго праз шлюб са мною прасцей, чым праз вайну. Як толькi гэта адбудзецца, мяне заб'юць.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Заб'юць? Таму ты пайшла ў манашкi? Але гэта няправiльна. Сюды iдуць служыць Богу.
      IЗАБЭЛА. А што мне было рабiць? Майго бацьку заб'юць. Гэта справа часу. Ён разумее гэта, таму i пайшоў на змову з баронамi. Але гэта яго не ўратуе. Я не ведаю... Усё страцiла сэнс. Я заблыталася... (Цiха). I я хачу жыць.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, памажы ёй... Колькi зла! Колькi зла! Нiчога, тваё сэрца ачысцiцца ад брыдоты. Пройдзе час, i ты зразумееш... Калi толькi ты не...
      IЗАБЭЛА. Ты яшчэ сумняваешся? Ну як табе даказаць, што я не ваўкалак?
      СЯСТРА МАРЫЯ. (думае): Пакажы ногi.
      IЗАБЭЛА. Ногi?! (Паказвае). Вось.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Так...
      IЗАБЭЛА. А што, з маiмi нагамi штосьцi не так?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мядзведжых кiпцюроў няма.
      IЗАБЭЛА. Мядзведжых кiпцюроў? (Рагоча). Ну вы даеце... А можа, у мяне яшчэ што-небудзь не так? Сёстры не казалi? Можа, у мяне вужачы хвост i жабiная скура на жываце? А? А iклы? Пра iклы яны нiчога не казалi? А? (Яна рагоча).
      Сцэна 6
      (З'яўляецца Урбена. Па ўсiм вiдаць, што гэта вельмi старая жанчына. Яе твар закрыты тканiнаю, як у пракажонай. Яна абапiраецца на палку).
      IЗАБЭЛА. (напалохана) Хто гэта?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Дзе?
      IЗАБЭЛА. Там, у цемры...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Гэта...
      УРБЕНА. Марыя, пастой там, у куце.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я проста дапамагала ёй...
      УРБЕНА. Выконвай.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Слухаю. (Адыходзiць у кут, кленчыць, молiцца).
      УРБЕНА. (Iзабэле): Падыдзi да мяне.
      IЗАБЭЛА. Хто вы?
      УРБЕНА. Мяне завуць Урбена.
      IЗАБЭЛА. Урбена...
      УРБЕНА. Гэтае iмя табе нiчога не скажа.
      IЗАБЭЛА. Вы сястра Невельскага манастыра?
      УРБЕНА. Я была сястрой Невельскага манастыра.
      IЗАБЭЛА. А цяпер?
      УРБЕНА. Цяпер? Цяпер гэта не мае значэння. У цябе моцны прыгожы голас. Зусiм як у твайго бацькi ў дзяцiнстве.
      IЗАБЭЛА. Вы ведалi майго бацьку?
      УРБЕНА. У дзяцiнстве ён любiў душыць нагамi жабаў на П'емонцкiх балотах. Калi стаў дарослым, душыў абцасамi галовы дзяцей сваiх ворагаў. А ты ж таксама любiла душыць жабаў, а?
      IЗАБЭЛА. Хто вы? Адкуль вы мяне ведаеце?
      УРБЕНА. Пачакай, пачакай са сваiмi пытаннямi. Не пра тое хачу пагаварыць. Невельскi манастыр - дзiўная мясцiна. Сюды не прыводзяць капрызы цi дзiвацтвы.
      IЗАБЭЛА. Але я...
      УРБЕНА. Зараз усё раскажаш. Ты прыгожая?
      IЗАБЭЛА. Вы мяне не бачыце?
      УРБЕНА. Бачу - не бачу. Не твая справа! Падыдзi, падыдзi сюды да мяне, блiжэй. (Мацае яе твар рукамi). Ты прыгожая. Хоць i не такая прыгожая, як я ў твае гады. (Усмiхаецца). У той час з-за маёй прыгажосцi пачыналася палова ўсiх войнаў у свеце. Яны ўсе памерлi...усе.... Ты ведала мужчын?
      IЗАБЭЛА. Так.
      УРБЕНА. Ты кахала iх?
      IЗАБЭЛА. Не.
      УРБЕНА. Чаму?
      IЗАБЭЛА. Калi пачынаецца каханне, пачынаецца залежнасць. Не. Нельга! Мне нельга было нiкому давяраць
      УРБЕНА. А што з iмi сталася?
      IЗАБЭЛА. З мужчынамi, якiх я ведала? Частка з iх загiнула, некаторых забiла я, некаторых - мой бацька, частка яшчэ недзе, не ведаю... Увогуле, iх было не так шмат.
      УРБЕНА. Навошта табе сюды? Ты прыгожая, а пагалоскi яшчэ больш перабольшаць тваю прыгажосць. Ты можаш знайсцi сабе добрага мужа, не меней магутнага, чым герцаг Нармандскi. Ён абаронiць цябе. Навошта табе сюды?
      IЗАБЭЛА. Я нiкому не хачу належаць.
      УРБЕНА. Пахвальна. Але навошшто манастыр?
      IЗАБЭЛА. Служыць Богу.
      УРБЕНА. Хлусiш. Дрэнна пачынаць служэнне з хлуснi.
      IЗАБЭЛА. Тут я ў бяспецы.
      УРБЕНА. Ад герцага - так
      IЗАБЭЛА. А хто яшчэ мне пагражае?
      УРБЕНА. Ведаеш, размова з табою нагадала мне адну старую гiсторыю.
      IЗАБЭЛА. Раскажы.
      УРБЕНА. Калiсьцi ў старадаўнiя часы адзiн храбры рыцар вяртаўся ўначы ў свой замак.
      IЗАБЭЛА. Адкуль?
      УРБЕНА. Бог ведае адкуль. Але, галоўнае, ён быў вельмi храбры i не баяўся адзiн выступiць супраць хеўры разбойнiкаў. I вось ён пачуў нейкi шоргат у сябе за спiною. Рыцар павярнуўся i ўбачыў сатану, якi гнаўся за iм. Сэрца рыцара сцiснуў магiльны холад. Ён прышпорыў каня i пагнаў наўскач, спадзеючыся ўцячы ад д'ябла. I вось у тую хвiлiну, калi, здавалася, ён ужо ўратаваўся ад князя цемры, ягоны конь трапiў у яму, а рыцар упаў на корч i прапароў сабе жывот. Ён памёр праз тры днi ў страшэнных пакутах.
      IЗАБЭЛА. I чаму гэтая размова са мною нагадала вам гэтую гiсторыю?
      УРБЕНА. Таму што за д'ябла ён прыняў дварняка, якi пабег за iм, спадзеючыся на прытулак i кавалак мяса. Гэтага рыцара забiў не чорт. Яго забiў уласны страх, якi прымусiў яго выбраць няправiльны шлях.
      IЗАБЭЛА. Вы думаеце, я выбрала няправiльны шлях?
      УРБЕНА. Ты ведаеш, як бiцца з ворагам. Ты ўмееш адсячы галаву адным ударам. Ты ведаеш, каго трэба забiць, каб пазбавiць моцы варожае войска, i як не даць забiць сябе. Ты вучылася, як жыць. Твой бацька добра вучыў цябе. Але што ты ведаеш пра жыццё манастыра? Гэта шлях цёмны для цябе. Ягоныя ямы i пасткi табе невядомыя.
      IЗАБЭЛА. Якiя тут могуць быць пасткi?
      УРБЕНА. (усмiхаецца): Ты мне не верыш. Сапраўды, хто я такая, каб указваць Iзабэле з П'емонта. Я прыйшла сюды, каб даць табе шанс.
      IЗАБЭЛА. Шанс?
      УРБЕНА. Я магу зрабiць так, што ты паедзеш адсюль. А пагутару з Iгуменняй. Яна паслухае мяне.
      IЗАБЭЛА. Хто вы такая?
      УРБЕНА. Не мае значэння. Ты згодная?
      IЗАБЭЛА. Не. Я прыняла рашэнне. Я прыйшла сюды служыць Богу.
      УРБЕНА. Богу не патрэбная твая ўпартасць.
      IЗАБЭЛА. Не!
      УРБЕНА. Як хочаш. Толькi будзь гатовая да карча ў тваiх грудзях. А гэта вельмi балюча. Вельмi...
      IЗАБЭЛА. Бог дапаможа мне.
      УРБЕНА. Бог табе не дапаможа... (Раптам заходзiць сястра Ганорыя).
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Што тут адбываецца? Сястра Урбена?
      УРБЕНА. Мяне тут не было, Ганорыя.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Слухаю.
      УРБЕНА. Бывай, Iзабэла. (Ганорыя). Марыя - там... (Выходзiць).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Даруйце, сястра Ганорыя. Мяне не павiнна тут быць. Гэта, гэта ўсё мая вiна...
      IЗАБЭЛА. Не слухайце яе. Яна няпраўду кажа. Яна спрабуе выгарадзiць мяне...Гэта я...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Маўчаць! Цi вы забылiся на загад нашай Мацi-Iгуменнi? Я бачу, зусiм прыстойнасць страцiлi. Гандаль учынiлi ў месцы служэння Богу нашаму?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Ганорыя, сястра Ганорыя, прашу вас, не кажыце Мацi-Iгуменнi. Сястра Iзабэла страцiла прытомнасць, я проста...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Не трэба мне нiчога тлумачыць. Ты парушыла манастырныя правiлы - гэта анафема!
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя, малю вас...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. (Iзабэле): Ты - працаваць! (Сястры Марыя). Толькi таму, што тваё парушэнне адбылося з-за мiласэрнасцi.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Яна ўпала, я...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Толькi таму я... (паўза) я нiчога не раскажу Мацi-Iгуменнi.
      СЯСТРА МАРЫЯ. (Кiдаецца ёй ў ногi). Дзякуй, сястра, дзякуй... Век не забуду вашае ласкi. Што ноч буду малiцца за вас...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Iдзi. Спадзяюся, больш такое не паўторыцца.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не, не... Даруйце. Саграшыла...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Блаславi цябе Бог. Iдзi. (Сястра Марыя выходзiць. Iзабэле). Што стаiш? Працы няма? (Iзабэла кiдаецца да вядра). Толькi пакорлiвасць, малiтва i няўхiльнае выкананне правiлаў i распараджэнняў Мацi-Iгуменнi можа вылечыць твой хворы дух i выгнаць дэманаў з тваёй душы. Што глядзiш? Працуй!
      (Выходзiць).
      Сцэна 7
      (Iзабэла працуе. З'яўляецца сястра Iаанна).
      СЯСТРА IААННА. Вазьмi корань мандрагоры i жука скарабея, патаўчы iх у меднай ступцы, змяшай з адварам ляцыны i бурштынавым парашком, а калi настане трэцяя поўня пасля Вялiкадня, дай гэта злому, i ён стане добрым...
      IЗАБЭЛА. Ты хто?
      СЯСТРА IААННА. (паўтарае як у люстэрку): Ты хто?
      IЗАБЭЛА. Ты паўтараеш за мною?
      СЯСТРА IААННА. Ты паўтараеш за мною?
      IЗАБЭЛА. Табе нельга гаварыць са мною. Нiкому нельга размаўляць са мною. Так загадала Мацi-Iгумення.
      СЯСТРА IААННА. А табе можна размаўляць са мною?
      IЗАБЭЛА. Дзiўныя пытаннi ты задаеш..
      СЯСТРА IААННА. А ты ведаеш, колькi зорак на небе?
      IЗАБЭЛА. Не.
      СЯСТРА IААННА. 999 разоў па 999. Вось колькi. Не ведаеш, а чаму не пытаешся?
      IЗАБЭЛА. Неяк да галавы не брала. Гэта справа астролагаў. А ты сама адкуль ведаеш7
      СЯСТРА IААННА. Вось бачыш, i ты пачала задаваць пытаннi. (Смяецца). Калi з'есцi пялёсткi кветкi грымотнiку, запiць iх авечым малаком, а затым легчы на канюшыну, а за пазуху палажыць крывую iголку, то заснеш i ў сне ўбачыш адказ на ўсялякае пытанне.
      IЗАБЭЛА. Дзiўная ты, як цябе завуць?
      СЯСТРА IААННА. Але ты не з'ела пялёстак кветкi грымотнiку, i ў цябе за пазухай няма крывой iголкi. Значыцца, мне нельга табе адказваць.
      IЗАБЭЛА. А я тады таксама не скажу, хто я.
      СЯСТРА IААННА. А я ведаю, ведаю. Ты - жанчына-зверанё, але Пан Бог злiтасцiвiўся над табою i адкрыў святую iсцiну, адрэзаў твае кiпцюры i вырваў iклы. Але Ён яшчэ не зняў драконавую луску з твайго сэрца.
      IЗАБЭЛА. Што ты ведаеш пра маё сэрца?
      СЯСТРА IААННА. Яно падобнае да бутона ружы. Адкрыеш яго, а там аса! Вз-з-з-з... Кранеш пальцам, яна ўкусiць. I ўкус яе атрутны... А ўсiм так хочацца адкрыць бутон.
      IЗАБЭЛА. Чаму?
      СЯСТРА IААННА. Бутон чароўны. Ён пахне цудоўна, як ружа, сунiцы, сырадой i маленькае дзiця. Ён прыгожы, як улонне дзевы. Кожна захоча яго паглядзець. Захоча, i памрэ ад укусу атрутнай асы.
      IЗАБЭЛА. А ты даўно ў манастыры?
      СЯСТРА IААННА. Калi заплюшчыць вочы, час iдзе павольна, як уначы. Паглядзi на свечку, i час згарае хутка-хутка. Бог кожнаму даў сваю меру. У кветачкi свая, у павучка - свая, у вала - свая, а ў анёла - свая...У кожнага стварэння зямнога i нябеснага свая...
      IЗАБЭЛА. А чым ты тут займаешся?
      СЯСТРА IААННА. Слухаю.
      IЗАБЭЛА. Што?
      СЯСТРА IААННА. Казкi...
      IЗАБЭЛА. Казкi?
      СЯСТРА IААННА. А ў адказ спяваю песнi.
      IЗАБЭЛА. А хто табе распавядае казкi? Сёстры манастыра?
      СЯСТРА IААННА. Дурнiчка ты. У манастыра няма сёстраў. Манастыр адзiн. Ён магутны i стары. Раней гэта быў вялiкi святы. Ён жыў у старажытнай пустынi Iардан, еў зямлю i скарпiёнаў, хадзiў голы i раздзiраў сабе скуру вострымi каменнямi. Каб раны ўвесь час крывавiлi. Ён малiўся Богу i не ведаў людзей. I вырашыў Гасподзь, што ён занадта святы i магутны, i не ўзяў яго на неба, а пакiнуў навечна на зямлi. Ператварыў яго ў камень, i стала спiна ягоная вежаю, рукi - мурамi, ногi - брамаю, сэрца - царквою, страўнiк - трапезнай, галава келлямi, печань - сутарэннем.
      IЗАБЭЛА. Паслухай, паслухай. Я бачу, што ты багата ведаеш. Толькi мне здаецца, што нам усё роўна нельга шмат размаўляць. Сястра Марыя ўжо паплацiлася...
      СЯСТРА IААННА. Сястра Марыя - галубка. Ёй бы галiнку пальмавую ў дзюбу ды на гору Арарат, а яна сярод людзей. Схавала свае пёры i лятаць не можа.
      IЗАБЭЛА. Хай так. Толькi калi сястра Ганорыя ўбачыць цябе са мною, табе ўсё роўна дастанецца. Так i ведай.
      СЯСТРА IААННА. А я вазьму яйка крумкача, звару яго ў балотнай вадзе, пратру яго з блёкатам i салетраю, пачытаю 9 разоў малiтву i з'ем.
      IЗАБЭЛА. I што?
      СЯСТРА IААННА. I стану саламандраю. Ганорыя спалохаецца i збяжыць.
      IЗАБЭЛА. Гэта, безумоўна, суцяшае. Толькi вось Мацi-Iгумення не спалохаецца.
      СЯСТРА IААННА. Мацi-Iгумення - цвярдыня гэтага манастыра. Сiла вялiкага праведнiка перайшла да яе. Яе Бог таксама ператворыць у камень - столькi ў яе сiлы. I стане гэты манастыр Градам Божым на зямлi. Праўду кажу табе... Толькi ты не бойся яе. Нiкога не бойся. Я цябе ад усiх абараню.
      IЗАБЭЛА. Ты - мяне? Чым?
      СЯСТРА IААННА. Я ведаю шмат таямнiц. Я ўмею слухаць травы. Яны захоўваюць вялiкiя таямнiцы.
      IЗАБЭЛА. Ну добра... Дамовiлiся. Будзеш мяне абараняць. (Працягвае ёй руку, тая пацiскае яе).
      СЯСТРА IААННА. Я буду дапамагаць табе. Калi табе дрэнна, скажы траўцы, траўка скажа кветкам, кветкi - пчолам, пчолы - птушкам, птушкi - мне. Я даведаюся пра тваё гора i прыду. Я павяду цябе ў краiну Рэз.
      IЗАБЭЛА. Я нiколi не чула пра краiну Рэз.
      СЯСТРА IААННА. Там нас нiхто не знойдзе.
      IЗАБЭЛА. А дзе гэта?
      СЯСТРА IААННА. Бог стварыў краiну Рэз для мяне, але, я думаю, Ён не пакрыўдзiцца, калi я цябе таксама туды вазьму.
      IЗАБЭЛА. А што там?
      СЯСТРА IААННА. Там добра. Там цёпла i не патрэбна адзенне. Там няма сораму. Ляжыць белы снег, але ён цёплы, што дзiцянё, а на смак як мёд i хмель. Там няма зямлi i неба... Там ляцiш, ляцiш угару, як анёл. А ўгары - кветкi. I прыгажэй за гэтыя кветкi няма нiчога на свеце...
      IЗАБЭЛА. А ўнiзе? Што ўнiзе?
      СЯСТРА IААННА. А ўнiзе сядзiць птушка Крон, i крылы яе з золата, хвост блакiт нябесны, грудзi - малахiт, вочы - камень гранат. Яна спявае светлыя песнi. Яна сядзiць на дубе, замест лiстоў у яго зацукраваныя фiгi i смоквы, а замест жалудоў - сакавiтыя дынi. На галiнах яго танцуюць анёлы... Яны заўсёды запрашаюць мяне патанцаваць.
      IЗАБЭЛА. Прывабна. Толькi... толькi мяне чакаюць мае памыi. (Паказвае на падлогу). Хутка вячэрня, затым трапеза. У мяне яшчэ столькi працы. Вельмi холадна... чаму тут заўсёды так холадна? Рукi калеюць.
      СЯСТРА IААННА. А я табе пагрэю. (Бярэ яе рукi ў свае i грэе).
      IЗАБЭЛА. Дзякуй.
      СЯСТРА IААННА. Так лепей?
      IЗАБЭЛА. Лепей. А я ж так i не ведаю, як цябе завуць...
      Сцэна 8
      (Уваходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (шэпча) Вунь яна.
      СЯСТРА ГАННА. Яна не адна. Давайце выйдзем.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Баязлiўцы! Ну, не. (Вельмi гучна) У нас столькi працы, столькi працы... Ай-яй. Хадземце, сёстры, трапеза чакаць не стане. (Пачынаюць дэманстратыўна разбiраць гароднiну. Цiха.) Хто з ёю? Не бачу...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А, можаце не хвалявацца. Гэта Iаана Блажэнная.
      СЯСТРА ГАННА. Гэта блазнаватая. А мы баялiся.
      IЗАБЭЛА. (не стрымалася) Як вы сказалi?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гэта Iаана.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Тутэйшая блазнаватая. Мы так i завем яе - сястра Iаана Блажэнная. Яна траўнiца пры манастыры.
      СЯСТРА ГАННА. Яна лекарка...
      СЯСТРА IААННА. А вы - тры гускi! Прыляцiць каршун, схопiць вас i панясе венграм, каб пракармiць iхнiх выпладкаў.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Тфу, ерась!
      СЯСТРА ГАННА. (да Iзабэлы): Скажы, гэта ж ты сястра Iзабэла?
      IЗАБЭЛА. Я. I ў мяне няма мядзведжых кiпцюроў на нагах. (Манашкi пераглянулiся).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Пакажы. (Iзабэла паказвае).
      СЯСТРА IААННА. Пакажы iм свой рот, цi няма там гадзючых зубоў.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Праўда, няма. Хм.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А можа ў яе ёсць хвост?
      СЯСТРА ГАННА. Чый?
      IЗАБЭЛА. Дык хвост будзеце глядзець?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Фу, грэх якi... Даруй, Божа. Пра хвост жа нiхто нiчога не казаў. Можа, i няма яго...
      СЯСТРА ГАННА. Ведаеш, у нас ёсць пры сабе крыху хлеба i морквы. Ты, пэўна, галодная. Цябе ж яшчэ не дапускаюць да агульнай трапезы?
      IЗАБЭЛА. Не.
      СЯСТРА ГАННА. Дык вось мы... (Глядзiць на рэакцыю сёстраў) Я...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (махае рукой) А, можа, мiнуе... Мы...
      СЯСТРА ГАННА. Так, мы падумалi, што ты, мусiць, не адмовiшся i паеш крыху...
      IЗАБЭЛА. Але сястра Ганорыя...
      СЯСТРА ГАННА. Мы ведаем.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я пагляджу, каб яна не ўвайшла. (Падыходзiць да дзвярэй). Бедная сястра Марыя. Яна так плакала. Яе чакаюць епiтым'i. Ды ты еш, не бойся, я папiльную.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. На, вазьмi. (падае Iзабэле збан). Тут трохi вады з воцатам. Выпi...
      СЯСТРА IААННА. А ваўкалакi не любяць пiць кроў старых казлiшчаў...
      IЗАБЭЛА. (Есцi i п'е) Чым яна тут займаецца? (паказвае на Iаану)
      СЯСТРА ГАННА. Яна яшчэ сiроткаю трапiла ў манастыр.
      СЯСТРА IААННА. Божанька наш сiротка. Шкада яго. Няма ў яго нi татулi, нi матулi, але ж сыночак ёсць...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Кажуць, яна з самога нараджэння такая прыдуркаватая. Толькi, кажуць, нарадзiлася, i давай усялякiя казкi баiць. Ажно з маленства. Бацькоў яе паморак забраў. Вось Мацi-Iгумення з дабрынi сваёй i ўзяла сiротку ў манастыр.
      СЯСТРА ГАННА. Яна дзiўная. Гэта так... Толькi ў яе дар Божы.
      IЗАБЭЛА. Дар?
      СЯСТРА IААННА. Падарыла Святая Дзева Марыя Iiсусу зорку з неба, ён яе з'еў, i галава яго засвяцiлася, азараючы ўсё навокал...
      СЯСТРА ГАННА. Яна ведае травы. Яна ведае ўсе травы на свеце. Яна iх адчувае. Нiхто iх так не адчувае, як яна. У кожнай траўкi таемныя ўласцiвасцi знаходзiць, усялякую хваробу можа травамi вылечыць, усялякi смутак суцiшыць, душу заспакоiць. А яшчэ, хоць гэта, пэўна, i няпраўда...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Нам увогуле не варта такое казаць...
      СЯСТРА ГАННА. Вядома, што траўкамi яна варожыць, сурокi здымае.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (Шэптам): А яшчэ кажуць, што ўсялякую атруту можа зрабiць.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Такую, што нават не заўважыш, як памрэш.
      СЯСТРА IААННА. Дурныя вы. Траўкi быццам дзеткi: Плачуць i смяюцца. Нi дабра, нi лiха не ведаюць, самi беззаганныя i святыя. А вы iх топчаце сваiмi нагамi! Вось дам вам падводнай травы каранар - i вы ператворыцеся ў жабаў.
      IЗАБЭЛА. Гэта яна праўду кажа?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Не ведаю. Ад яе ўсяго можна чакаць.
      СЯСТРА ГАННА. Не, яна добрая. Добрая. Ты, сястра Iзабэла, не слухай, што яна кепскае кажа. Ёй Хрыстос лiхiя справы здзейснiць не дазволiць.
      СЯСТРА IААННА. Хрыстос па зямлi iшоў, а там, дзе ступаў - касач ды канюшына прарастае...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Зусiм блазнаватая, зусiм блазнаватая.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (Iзабэле): Ды ты еш, еш.
      СЯСТРА ГАННА. А праўда, што ў цябе былi на тысячу чалавек балi?
      IЗАБЭЛА. Праўда.
      СЯСТРА IААННА. А ў краiне Рэз на балях заўсёды чалавек 999 па 999 разоў.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А колькi гэта?
      СЯСТРА ГАННА. Можа, дзесяць тысяч.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. О...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А праўда, што пад час гэтых баляў на жанчынах было столькi каштоўных камянёў i золата, што нават уначы было светла, як удзень?
      IЗАБЭЛА. Не, уначы ўсё роўна цёмна...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (недаверлiва) Хм. Але, трэба багата золата, каб стала светла, як удзень. Кажуць, у Аахене, пры iмператарскiм палацы, дык там нават больш светла, чым удзень - там адно золата.
      IЗАБЭЛА. Я была ў Аахене. Там таксама па начах цёмна.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Цёмна? Хм. Дзiўна...
      СЯСТРА ГАННА. А гэта праўда, што высакародныя жанчыны намошчваюць сябе ўсходнiмi алеямi, якiя каштуюць 50 валоў за меру i ад якiх мужчыны...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (Засаромлена): Сястра Ганна...
      IЗАБЭЛА. Я намошчвала.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Якi сорам! Сястра Ганна, як твой язык паварочваеца пытацца пра такое? Бессаромнiца! Пра што думаеш? Цi не грэшныя думкi цябе апанавалi?
      СЯСТРА ГАННА. Не, што ты.. Цiкава. Столькi кажуць...
      СЯСТРА IААННА. Калi возьме аднарог сабе ў жонкi нарвала i будзе мiлаваць, як муж жонку перстам сваiм, цi не народзiцца ў iх чалавек?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (не звяртае ўвагi на сястру Iаану) Кажуць? А ты слухай, слухай, сястра Ганна. Д'ябал можа багата параспавядаць. Хiба не сказана, што праз слых, зрок i рот твой прыдзе Д'ябал да душы тваёй. Раскрый слых, ён табе атруты ў вушы налiе i не будзеш ты чуць голас Бога, i станеш служкай Сатаны.
      СЯСТРА IААННА. Баiцеся Бога не пачуць? А вы сябе меней слухайце. А не ўмееце, вазьмiце траўку дзядоўнiк i кветкi васiлiска, змяшайце з пчалiным воскам, i ў пару апошняга сонечнага промня тройчы перахрысцiцеся, замажце сабе вушы i пачуеце песню цудоўную голасам анёльскiм. I будзе спяваць голас анёльскi "Алiлуя", i распавядзе вам пра Госпада нашага Iсуса Хрыста i вы паверыце...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Пра якую траўку яна казала?
      Сцэна 9
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (Урываецца моцна напалоханая) Iдуць! Злiтуйся над намi, Божа! Мацi-Iгумення!
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Адна?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. З ёю сястра Ганорыя i сястра Марыя... Сюды iдуць.
      СЯСТРА IААННА. А з ёю анёлы малыя i вялiкiя, iдуць, за ручкi трымаюцца...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Хлеб! Хавай! Агароднiна!
      СЯСТРА ГАННА. (Iзабэле): Жуй, жуй, жуй! Запiвай!
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. За працу, сёстры.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Мы з табою нi пра што не размаўлялi!
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Працуем. (Робяць выгляд, што разбiраюць агароднiну).
      СЯСТРА ГАННА. (паспявае шапнуць Iзабэле) Галоўнае - не пярэч, не пярэч...
      (Уваходзяць Мацi-Iгумення, сястра Ганорыя, сястра Марыя i Фiлiп).
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. ...праўду кажу вам, застала iх.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Брат Фiлiп, я хачу, каб вы былi сведкам.
      ФIЛIП. З радасцю...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра Марыя, гэта праўда?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Праўда.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. (Сёстрам). Што вы тут робiце?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Да манастырнай трапезы рэпу ды моркву разбiраем.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гнiлаты цяпер зашмат.
      СЯСТРА ГАННА. Сырасць сутарэнная.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не чапай iх, сястра Ганорыя. Няхай працуюць. (Iзабэле). Сястра Iзабэла, падыдзi. Я толькi што даведалася ад сястры Ганорыi, якая адкрылася мне, як таго патрабуе хрысцiянскi абавязак: было парушана адно са старажытных правiлаў гэтага манастыра, якiя ўжо чатыры стагоддзi не адважваўся зневажаць нiводзiн чалавек. Правiла, паводле якога манашка, перад тым як быць прынятай у лона святога прыстанку, павiнна прайсцi ачышчэнне ад агiды свету i грэшных думак, ачышчэнне праз самапрынiжэнне i самаадрачэнне. У гэты час адзiнае, пра што яна павiнна думаць - слава Божая. У гэты час малiтва - гэта хлеб i сон, i радасць яе. Вера - прытулак яе. Гасподзь - спавядальнiк i настаўнiк яе. Гэты запавет пакiнулi нашаму манастыру настаўнiкi веры. I вось ужо чатыры стагоддзi Невельскi манастыр свята захоўвае яго, таму што цвярдыня яго - не камень, не муры i вежы, але вера. Вера! I вось я даведваюся, што сёння гэты запавет быў парушаны...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Праўдзiва, праўдзiва кажу вам, парушаны...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мацi-Iгумення...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Маўчы. Табе нiхто не даў права гаварыць. Ты сваё ўжо сказала.
      IЗАБЭЛА. Мацi-Iгумення, яна проста...
      ФIЛIП. Матушка, быць можа сястра Марыя сапраўды...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я прасiла вас быць сведкам, брат Фiлiп. Калi мне спатрэбiцца вашая парада, я папрашу яе.
      IЗАБЭЛА. Але Марыя...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты дзёрзкая. А манастыр - прыстанак пакорлiвых.
      IЗАБЭЛА. Я хачу патлумачыць...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Што зменяць твае тлумачэннi? Навошта яны? Хiба перада мною табе трэба апраўдвацца? Цi ганарлiвасць прамаўчаць не дазваляе?
      IЗАБЭЛА. Але я хачу справядлiвасцi!
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Што ты ведаеш пра справядлiвасць? Братазабойца адважваецца гаварыць пра справядлiвасць? Каiн папракаў Бога ў нясправядлiвасцi. Не даюць спакою ягоныя лаўры? Бог - гэта справядлiвасць!
      IЗАБЭЛА. Але...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты "хочаш". Паглядзiце на яе. Яна "хоча". Ты забылася, дзе ты? Зайграла п'емонцкая кроў? Манастыр - не месца для задавальнення ўласных жаданняў.
      IЗАБЭЛА. Я...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (Стомлена): Памаўчы. Табе няма чаго сказаць. Сястра Марыя, падыдзi...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я тут, матушка.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты саграшыла.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Так, матушка.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Бог лiтасцiвы. Бог даруе таму, хто пакаяўся.
      СЯСТРА МАРЫЯ. У iмя Айца, i Сына, i Святога Духа...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты паспавядаешся брату Фiлiпу, вы ж не адмовiце нам у гэтым, брат?
      ФIЛIП. Як можна? Але я яшчэ не гатовы...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (Фiлiпу): Хопiць. (Да сястры Марыi). Затым ты пойдзеш у манастырнае сутарэнне i не выйдзеш адтуль тры днi i тры ночы. Там, без хлеба i вады, ты будзеш замольваць свае грахi. Малiтва ачысцiць душу. Самаадрачэнне ўмацуе дух. Малiся, малiся, дачка мая, каб гасподзь не пакiнуў цябе ў сваёй лiтасцi...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Дзякуй вам, матушка. Дзякуй вам за вашую дабрыню. Дзякуй. (Кланяецца). Век, век не забуду...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi... (Сястра Марыя выходзiць).
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (Цiха): Ох, што зараз будзе. Памажы нам, святы Селясцiн.
      СЯСТРА ГАННА. (шэптам) Толькi б яна адразу скарылася...
      IЗАБЭЛА. (цвёрда): Яна не вiнаватая.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ты адважваешся пярэчыць Мацi-Iгуменнi? Паскуднiца!
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Памаўчы, сястра Ганорыя. (Iзабэле). Сястра Iзабэла, ты ведаеш, што такое пакорлiвасць? Напэўна, часам вельмi цяжка скарыцца сэрцу гордаму i вольналюбiваму, духу моцнаму i ваяўнiчаму. Я разумею, як гэта складана. Больш таго, я ведаю... Ведаю. А вось цi ведаеш ты?
      IЗАБЭЛА. Са злом нельга мiрыцца.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра. Але цi ёсць тое, перад чым ты гатовая скарыцца? Маўчыш? Добра. Я пакажу табе, што такое пакорлiвасць. Падыдзi сюды, сястра Iзабэла. (Iзабэла падыходзiць). Схiлi каленi. (Iзабэла стаiць. Мацi-Iгумення з размаху б'е яе па твары, разбiвае яго ў кроў.) Укленчы! (Iзабэла стаiць. Мацi-Iгумення зноўку б'е яе). На каленi! (Iзабэла апускаецца). Не апускаць вочы! Глядзi на мяне. А зараз цалуй руку. Цалуй руку! (Iзабэла цалуе). Ганорыя, падай ёй руку. Цалуй! Цалуй! (Iзабэла цалуе руку Ганорыi). Ганна, Бернарда, Вентурыя. Пакорлiва цалуй. I ў вочы глядзi, кожнай - у вочы. (цалуе iхнiя рукi). Iаана, падай руку..
      СЯСТРА IААННА. Рукi не дам, асы баюся. Аса атрутная ў бутоне ружы.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (Iзабэле). Цалуй ёй ногi. Цалуй ногi Блажэннай. (Б'е Iзабэлу па твары. Iзабэла падае. Потым цалуе). Добра. Цяпер устань, сястра Iзабэла. Няма ганарлiвых у Градзе Божым. Ты саграшыла. Бог даруе, як я табе дарую. Я не лепшая за цябе. Прашу i твайго прабачэння. (Падыходзiць да Iзабэлы, кленчыць i схiляецца да яе ног) Люблю цябе. Усiх вас люблю. Усiх шкадую. Памалiся, памалiся Госпаду, i Ён не пакiне цябе.
      (Выходзiць. За ёю выходзяць астатнiя манашкi).
      СЯСТРА IААННА. (выходзячы) Мяне ўкусiла атрутная аса, мяне ўкусiла атрутная аса...
      (Iзабэла выцiрае кроў з твару, яе калоцiць ад бязгучных рыданняў. Яна падае на падлогу, плача, потым устае i выходзiць).
      АКТ 2
      Сцэна 10
      (Заходзiць Iзабэла, кленчыць, молiцца, затым падымаецца i пачынае працаваць. Яна вельмi змянiлася. Стала цiхай i светлай. Заходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Глядзiце, глядзiце... Зноў молiцца.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Колькi разоў на дзень, i не злiчыць.
      СЯСТРА ГАННА. Небарака. З таго самага дня зусiм пакорлiвая стала. Лагодная.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Вось так... Быццам бы падмянiлi. Можа, пагутарыць з ёю?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Сёстры кажуць, яна цяпер зусiм мала размаўляе. Больш па манастырных справах. А так маўчыць...
      СЯСТРА ГАННА. А можа. Усё ж такi паспрабуем? Шкада яе.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ой, наклiчаш на нас бяду.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Сястра Iзабэла, сястра Iзабэла. Э-э-э... Надвор'е сёння халоднае.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Так, пахмурнае, пахмурнае...
      IЗАБЭЛА. Напэўна...
      СЯСТРА ГАННА. Табе, пэўна, вельмi халодна вось так, на каленях, на халоднай падлозе гадзiнамi прастойваць?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Бязглуздзiцу пытаешся. Вядома, не сонцапёк.
      IЗАБЭЛА. Я, вiдаць, перастала адчуваць холад. Гасподзь сагравае мне душу, а душа - цела.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (скептычна глядзiць на Iзабэлу) Пэўна ж, у такiм целе душа ледзь-ледзь цеплiцца.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ага. Добра было б усiм так навучыцца грэцца. А чаму з сёстрамi не размаўляеш?
      IЗАБЭЛА. Размаўляю. Яны ў мяне пытаюцца, я адказваю.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А сама чаму не пытаешся?
      IЗАБЭЛА. Працы шмат. Ды ў каго мне яшчэ пытацца, як не ў Бога? I хiба не дзеля Яго я тут?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Паслухай, можа, ты Мацi-Iгуменнi спалохалася?
      IЗАБЭЛА. Не.
      СЯСТРА ГАННА. Дык не бойся, не бойся. Яна пасварыцца i адыдзе. Яна даруе, яна ўсiм даруе. Ты не бойся...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (сястры Вентурыя) А рукi, рукi зусiм сiнiя...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (сястры Бернардзе) Так яна нядоўга працягне.
      СЯСТРА ГАННА. (сёстрам) Няўжо Мацi-Iгумення не злiтасцiвiцца над ёю?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я думаю, хутка яе перавядуць на iншую працу.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Так, так... (Iзабэла спакойна працуе, затым зноў кленчыць для малiтвы).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Iзноў молiцца.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, Мацi-iгумення яе як нельга лепей навучыла.
      СЯСТРА ГАННА. Так шкада яе, так шкада...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце, сёстры, ёй зараз добра...
      (Сёстры выходзяць).
      Сцэна 11
      (Заходзiць Iаана. Моўчкi падыходзiць да Iзабэлы i пачынае дапамагаць).
      IЗАБЭЛА. Ты прыйшла дапамагчы мне?
      СЯСТРА IААННА. Я прыйшла пабыць з табою. (Моўчкi працуюць).
      IЗАБЭЛА. Ты не павiнна гэтага рабiць
      СЯСТРА IААННА. Што мы ведаем пра нашыя павiннасцi?
      IЗАБЭЛА. Я ведаю. Я павiнна цяпер працаваць i малiцца аб выратаваннi сваёй душы.
      СЯСТРА IААННА. Але ты не павiнна рабiць гэта ў самоце. (Зноў моўчкi працуюць).
      IЗАБЭЛА. Мне сказалi, што ты вар'ятка.
      СЯСТРА IААННА. Няхай кажуць.
      IЗАБЭЛА. Гэта праўда?
      СЯСТРА IААННА. А ты сама як думаеш?
      IЗАБЭЛА. Я... я не ведаю.
      СЯСТРА IААННА. Не падманвай. Гэта грэх. Не бойся мне зрабiць балюча. Я не баюся болю.
      IЗАБЭЛА. Ты дзiўная.
      СЯСТРА IААННА. Табе гэта агiдна?
      IЗАБЭЛА. Не, але... Раней я не любiла такiх.
      СЯСТРА IААННА. Я ведаю, твой бацька любiў рэзаць блазнаватых i ўбогiх. Iх катаваць цiкавей за ўсё, яны ж безабаронныя.
      IЗАБЭЛА. Гэта ў мiнулым.
      СЯСТРА IААННА. Прабач. Калi хочаш, я магу прыкiнуцца нармальнай.
      IЗАБЭЛА. Навошта?
      СЯСТРА IААННА. Трэба ж каму-небудзь прыкiдвацца нармальнай? (Паўза). Я назiраю за табою.
      IЗАБЭЛА. Назiраеш?
      СЯСТРА IААННА. Ад самага твайго прыезду. Яны ўсе не ведаюць, не ведаюць, якая ты на самой справе. Ты сама не ведаеш. Толькi я ведаю. Ты незвычайная...
      IЗАБЭЛА. Незвычайная?
      СЯСТРА IААННА. Iншая. У тваiм маленькiм целе схаваная вялiкая сiла. Магутная, як паўночны вецер. Вольная. Вольная моц, i нават Мацi-Iгумення сваiмi аплявухамi не зламала яе. Яна думае, што зламала. (Смяецца) Як ты яе падманула!
      IЗАБЭЛА. Не ведаю, чаму ты так падумала... Я не...
      СЯСТРА IААННА. (Не слухае яе) Толькi цябе трэба ахоўваць.
      IЗАБЭЛА. Ад чаго?
      СЯСТРА IААННА. Ад цябе самой...
      IЗАБЭЛА. Не, сястра Iаана, ты памыляешся. Памыляешся... Апошнiя днi вельмi змянiлi мяне. Я шмат што зразумела. Мне здаецца, я стала зусiм iншай...
      СЯСТРА IААННА. Можна, я сяду побач?
      IЗАБЭЛА. Сядай. (Яны садзяцца побач). Ты ведаеш, гнеў, страх, страсць, боль, свет - усё тое, што яшчэ нядаўна раздзiрала маю душу... Яно сышло. Я сама здзiўляюся. Я адчуваю, што мая душа стала гладкай i чыстай, быццам возера ў зацiшшы. I я адчуваю спакой i радасць ад таго, што служу Госпаду.
      СЯСТРА IААННА. Возера, кажаш. Надвор'е можа змянiцца. А ўвогуле, я бачу, ты таксама любiшь прыдумляць.
      IЗАБЭЛА. Не, гэта праўда. А вось ты прыдумляеш.
      СЯСТРА IААННА. Адкуль ты ведаеш?
      IЗАБЭЛА. Таго, пра што ты кажаш, не бывае.
      СЯСТРА IААННА. Бывае. Ты ж не спрабавала.
      IЗАБЭЛА. Што, сапраўды бывае?
      СЯСТРА IААННА. Iншым, можа б, i схлусiла. Табе - не.
      IЗАБЭЛА. Гляджу ў твае вочы i не ведаю, што падумаць... Вочы ў цябе дзiўныя.
      СЯСТРА IААННА. Чаму?
      IЗАБЭЛА. Дзiўныя. Не ведаю.. Правальваешся ў iх, як у палонку. I дна не вiдаць.
      СЯСТРА IААННА. Можна, я буду да цябе часцей прыходзiць?
      IЗАБЭЛА. Добра. З табою цiкава.
      СЯСТРА IААННА. О, я магу табе такога расказаць. Я тут усё пра ўсiх ведаю.
      IЗАБЭЛА.Адкуль?
      СЯСТРА IААННА. Мне Траўкi распавядаюць. Траўкi ўсё чуюць, усё ведаюць.я i яшчэ спосабы ведаю.
      IЗАБЭЛА. Праз крывую iголку?
      СЯСТРА IААННА. Ёсць багата спосабаў... Гасподзь адкрыў мне шмат загадак.
      IЗАБЭЛА. Я ўсё хацела цябе запытацца, хто гэтая старая, што закрывае твар анучай?
      СЯСТРА IААННА. Урбена?
      IЗАБЭЛА. Так, яна сказала, што яе завуць Урбена.
      СЯСТРА IААННА. Яна размаўляла з табою?
      IЗАБЭЛА. Так.
      СЯСТРА IААННА. Дзiўна...
      IЗАБЭЛА. Хто яна?
      СЯСТРА IААННА. Невельскi манастыр захоўвае шмат таямнiц. А гэтая таямнiца вельмi старадаўняя.
      IЗАБЭЛА. Яна была сястрой манастыра?
      СЯСТРА IААННА. Была.
      IЗАБЭЛА. А зараз?
      СЯСТРА IААННА. Напэўна. Усе лiчаць, што яна вечная. Але пра гэта не трэба гаварыць. Чуеш, Iзабэла, нiколi нi з кiм пра яе не гавары.
      IЗАБЭЛА. Чаму?
      СЯСТРА IААННА. Нельга. Проста запомнi, Урбены не iснуе. Гэта старадаўнi дух. Мы - асобна. Яна - асобна. Калi будзе трэба, яна сама прыдзе. Часам яна да мяне прыходзiць.
      IЗАБЭЛА. Дзiўна гэта.
      СЯСТРА IААННА. Ты прызвычаiшся... Слухай, а хочаш, я табе прынясу сырадою?
      IЗАБЭЛА. Малака?
      СЯСТРА IААННА. Так, зусiм свежага, нават яшчэ цёплага, з такой лёгкай, духмянай пенкай? Ад нашай манастырнай каровы. Хочаш? Гэта падсiлкуе цябе...
      IЗАБЭЛА. Малака... Я так даўно не пiла малака. Здаецца, цэлую вечнасць.
      СЯСТРА IААННА. Я ведаю, ведаю. Як ты па iм засумавала. Напэўна.
      IЗАБЭЛА. Вельмi...
      СЯСТРА IААННА. Дык ты хочаш?
      IЗАБЭЛА. Так. Я вельмi люблю малако.
      СЯСТРА IААННА. Вельмi, вельмi хочаш?
      IЗАБЭЛА. Вельмi.
      СЯСТРА IААННА. А ў мяне няма малака!
      IЗАБЭЛА. Дык навошта ты?!..
      СЯСТРА IААННА. Неразумная ты яшчэ... Бывай, я да цябе яшчэ прыйду.
      (Выходзiць. Iзабэла сцiскаецца ад крыўды i болю, затым падымаецца i таксама выходзiць).
      Сцэна 12
      (Выходзiць сястра Марыя, яе чакае Фiлiп).
      ФIЛIП. Стой.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Брат Фiлiп, што ты тут робiш?
      ФIЛIП. Чакаю.
      СЯСТРА МАРЫЯ. А чаго ты тут чакаеш?
      ФIЛIП. А ты на маслабойку хадзiла.
      СЯСТРА МАРЫЯ. А ты адкуль ведаеш?
      ФIЛIП. А потым на гарод пойдзеш.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Пайду...
      ФIЛIП. А ранiцай займалася шыццём. I ўчора зранку шыццём займалася.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ты што, сачыў за мною?
      ФIЛIП. Сястра Марыя, я штосьцi прынёс табе, глядзi. (Паказвае на кош)
      СЯСТРА МАРЫЯ. Што гэта?
      ФIЛIП. Гэта? Гэта рыба. Смажаная фарэль, яйкi, руанскi сыр. Паглядзi.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Навошта гэта?
      ФIЛIП. Табе.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Але, брат Фiлiп, гэта...
      ФIЛIП. Пачакай, пачакай... Нiчога не кажы. Пачакай... Я хачу нешта расказаць табе. Я ведаю, табе здаецца, я зусiм яшчэ хлапчук. Няхай. Я ведаю, у мяне зусiм юны твар, дзiцячы твар, дзiцячыя вочы, кволыя рукi... Але ты не ведаеш... Нiхто не ведае. Я ўбачыў цябе тады, на пастрыжэннi П'емонцкага звераняцi. I тады я заўважыў цябе больш за астатнiх. Штосьцi надзвычайнае было ў тваiх вачах, святло нейкае... Затым споведзь. Я буду гарэць у пекле, але тады на споведзi, калi я бачыў твой твар, па якiм кацiлiся слёзы, вялiзныя, быццам мальтыйскiя вiнаградзiны, я адчуў... Што гэта са мной было? Божа Ўсемагутны, я ўбачыў твой твар, i з тае пары бачу яго ўвесь час. Дзень i ноч яго бачу. Заплюшчваю вочы i ўсё роўна яго бачу. I чую голас. Голас праведнiцы, якая просiць лiтасцi ў грэшнiка. Голас анёла... I не было нiводнай ночы, каб я не чуў яго, каб ён не клiкаў мяне. Што гэта?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ды што ты такое гаворыш?
      ФIЛIП. Ну, паслухай, паслухай. Я не ведаю, што са мною адбываецца, калi я думаю пра цябе.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Бог з табою, брат Фiлiп. Падумай, што ты гаворыш!
      ФIЛIП. Табе здаецца, што я яшчэ вельмi малы? Так? Я ведаю, ты лiчыш мяне хлапчуком. Гэта мой твар цябе падманвае. Я ненавiджу свой твар! Я гатовы здзерцi з яго скуру, каб толькi ты...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я пайшла...
      ФIЛIП. Пачакай! Я ненавiджу свой твар i вельмi люблю твой!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Памажы яму, Божа. Фiлiп, хлопчык мой, гэта насланнё. Д'ябальскiя спакусы, вось што гэта. Гэта пройдзе. Усё пройдзе. Прасi ў Бога i Ён дапаможа...
      ФIЛIП. Ты не разумееш! Не буду я нiчога прасiць! Не буду! Хопiць! День за днём, ноч за ноччу я прасiў толькi аднаго. Малiўся, утаймоўваў плоць, прычашчаўся... Хопiць!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Фiлiп...
      ФIЛIП. Пакахай мяне.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Гэтага нiколi не будзе.
      ФIЛIП. Прашу цябе.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Нельга.
      ФIЛIП. Будзеш браць ежу?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Паслухай мяне...
      ФIЛIП. (выкiдвае кошык) Як хочаш! Не буду прасiць.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Пабойся Бога...
      ФIЛIП. Не баюся. Нiчога не баюся. Калi гэта спакусы д'ябла - то я прымаю iх! Калi гэта насланнё - то я падпарадкоўваюся яму! Ты павiнна гэта зразумець. Чуеш? Павiнна! Павiнна! Я не магу iначай. Не магу. Паслухай, Марыя, калi ты пакарышся мне, я цябе азалачу. Бiскуп адпусцiць усе грахi. У мяне ёсць грошы. Шмат грошай. Нiхто не ведае. Бiскуп не ведае. Ты будзеш жыць як герцагiня. Я буду кахаць цябе!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Але ж ты яшчэ дзiця. Фiлiп, гэта дзiцячая страсць. Ды i не да гэтага ты прызначаны. Фiлiп, падумай...
      ФIЛIП. Дзiцячая? Зноў? Як ты не разумееш, што гэта ты мяне давяла! Што глядзiш? Ты! Ахмурыла. Прымусiла пакахаць пакорлiвасцю сваёю, пяшчотаю, лагоднасцю... А цяпер? Не! Не1 Калi прымусiла мяне пакахаць, я таксама цябе прымушу! Прымушу! Хочаш ты гэтага цi не. I ўсе легiёны Рая i Пекла не стрымаюць мяне. Што глядзiш? Ты зразумела мяне? (Хапае яе i трасе).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Што ты робiш? Фiлiп. Фiлiп. Злiтуйся. (Крычыць) Злiтуйся!
      ФIЛIП. Сцiхнi! (Б'е яе).
      Сцэна 12
      (З'яўляецца сястра Iаана).
      СЯСТРА IААННА. Пакахаў галубок галубку i давай таптаць (смяецца). Топча, курлыкае, радуецца i не ведае, што янот ужо блiзка...
      ФIЛIП. Хто гэта? Хто тут?
      СЯСТРА IААННА. А табе хто трэба, галубочак? (Сястра Марыя выбягае).
      ФIЛIП. Ты хто? А-а-а, я бачыў цябе. Так, я цябе ведаю. Ты Iаана вар'ятка.
      СЯСТРА IААННА. А ты анёлачак з целам казляняцi. Небарака... Матчыны вымя згубiў, вось i тыцкаеш мыскаю кожнай сучцы.
      ФIЛIП. Паслухай, ты ж нiкому не раскажаш пра тое, што бачыла?
      СЯСТРА IААННА. А што я бачыла?
      ФIЛIП. Нiкому не раскажаш, што я размаўляў з сястрою Марыяй?
      СЯСТРА IААННА. Ты размаўляў з сястрою Марыяй? Дзiўна... А мне здавалася, што ты хацеў засунуць у яе свой член.
      ФIЛIП. Ты дурная вар'ятка, вось i вярзеш усялякую лухту.
      СЯСТРА IААННА. Ах, як нядобра ты гаворыш. Як ты лiчыш, што падумае бiскуп, калi даведаецца?..
      ФIЛIП. Адкуль ён даведаецца?
      СЯСТРА IААННА. Ластаўка ў дзюбе прынясе. Багата спосабаў ёсць...
      ФIЛIП. Глупства кажаш.
      СЯСТРА IААННА. А ручкi падрыгваюць... Страшна?
      ФIЛIП. Так i ведай, калi ты i надалей лапатаць будзеш, знойдуцца сiла, якiя прымусяць цябе змоўкнуць назаўсёды.
      СЯСТРА IААННА. (Цiха) Боязна...
      ФIЛIП. Што?
      СЯСТРА IААННА. Боязна. Ты... ты такi страшны. У-у-у... Страшны анёлачак... мне падабаюцца страшныя анёлачкi. А што ты ёй прынёс?
      ФIЛIП. (Не зразумеўшы) Што?
      СЯСТРА IААННА. Там, у кошыку. Што ты прынёс ёй?
      ФIЛIП. Фарэль... смажаную, руанскi сыр, яйкi.
      СЯСТРА IААННА. (здзiўлена) I яна не згадзiлася легчы з табою за руанскi сыр? (Бярэ кошык). Дурная, дурная Марыя.
      ФIЛIП. Як?!
      СЯСТРА IААННА. Розум птушыны. Упусцiць такi сыр i яйкi...
      ФIЛIП. А ты што, згадзiлася б... за гэта?
      СЯСТРА IААННА. Хто ведае, што можа прывабiць жанчыну? Хто ведае? Чаму табе спадабалася Марыя?
      ФIЛIП. Я не...
      СЯСТРА IААННА. Ты такi смешны. Я табе раскажу. Мне iншы раз хацелася пакахаць анёла. Толькi сапраўднага, а то ёсць чарцяняты зусiм як анёлы. Я хацела сапраўднага: з аблiччам анёла, з голасам анёла i каб з вачэй промнi... У тваiх вачах свецяцца промнi?
      ФIЛIП. Слухай, хочаш быць са мною,а? Я табе прывязу шмат ежы...
      СЯСТРА IААННА. Як добра кахаць анёла! А яшчэ лепей, калi анёл кахае цябе...
      ФIЛIП. Паслухай...
      СЯСТРА IААННА. Толькi анёлы такiя наравiстыя...
      ФIЛIП. Паслухай, сястра Iаана, пакахай мяне. Пакахай мяне, я прывязу табе шмат ежы. Я прывязу табе самага лепшага казiнага сыру, алiваў, апельсiнаў. Чаго пажадаеш табе прывязу. Калi ласка...
      СЯСТРА IААННА. Ну, чаго ты хочаш?
      ФIЛIП. Калi ласка. Я прывязу табе шмат ежы.
      СЯСТРА IААННА. Ты хочаш засунуць у мяне свой член? Ну, гэта нiкуды не варта. Ты ж не ведаеш, хто я. Ды i ты не анёл - у анёла няма члена (Смяецца). Не. Я не буду цябе кахаць нават за казiны сыр. Ты не анёл. Ты казляня. Я ведаю, хто анёл, ведаю, але табе не скажу. (Фiлiп садзiцца i плача, закрыўшы твар рукамi). Ну, не плач...
      ФIЛIП. (плаксiвым голасам) Калi ласка.
      СЯСТРА IААННА. Маленькi... Ну чаго ты хочаш? Сам падумай. Гэта ўсё з-за Марыi. Дурная Марыя, зусiм дурная... Не засмучайся, я табе таямнiцу адкрыю. Я ўмею чытаць будучае. Ёсць спосабы... У цябе ўсё будзе добра. Ты знойдзеш жанчыну, якая прадасць сябе за казiны сыр. Яны ўсе прадаюцца за казiны сыр. А гэты сыр забяру я. Не бойся, я не ўсiм раскажу, што ты хацеў... Ну што ты. Не плач, вазьмi кветачку. Да пабачэння, маленькi мой, табе трэба шмат, шмат сыру... Ага, забылася сказаць, Марыя пакахае цябе, пакахае...
      (Смяецца i выходзiць, затым выходзiць i Фiлiп).
      Сцэна 14
      (Уваходзяць Мацi-Iгумення i сястра Ганорыя).
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Мне дакладвалi, што ранiцаю зноў заядаў замок у заходнiх веснiчках.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сапраўды, матушка, заядаў. Ужо яго i так, i гэтак. Заржавеў зусiм. Восень сёлета такая дажджлiвая...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Восень дажджлiвая, а галовы дурныя! Тое, што замок ржавее, якi год вядома?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ён i раней заядаў. Сапраўды, толькi не так. Заўсёды можна было штыром пакалупаць, ён i адчыняўся...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Па каваля паслалi?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Заўтра прыедзе.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра, добра. Калi не галовы вашы, дык хоць замок няхай паправiць. Надалей... чуеш мяне? Надалей, каб загадзя глядзелi!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Буду глядзець, буду. I сёстрам скажу.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Толькi так скажы, каб зразумелi. А то думаюць, што як стаяў манастыр чатырыста гадоў, дык i яшчэ столькi ж вось так i прастаiць. Дык вось не прастаiць!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Скажу, матушка, усё скажу...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (Махаючы рукою): Ну добра... Бог з вамi. (Уваходзiць сястра Марыя).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Матушка, вы тут. А я вас усюды шукала. I ў трапезнай шукала, i ў каплiцы шукала, i ў келлi, i ў...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Чаго табе?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Там такое... У нас жа ў Невельскiм лесе разбойнiкi.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. У Невельскiм лесе заўсёды былi разбойнiкi. Дык што здарылася?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ноччу, у цемры, яны напалi на картэж бiскупа Альберта.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ну...
      СЯСТРА МАРЫЯ. (разгубiлася) Яны...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ну скажы ты толкам! Бiскупа забiлi?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не,не, дзякаваць Богу. Гасподзь засцярог яго. Нават не паранiлi. Рыцарам, што суправаджалi яго, пашчасцiла адбiць напад.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Слава Богу. Яны адбiлiся.
      МАЦI-IГУМЕННЯ.. (усмiхаецца) Як жа ж не адбiцца? Хiба там разбойнiкi? Зброд адзiн! Беглыя сяляне, рабы... Я магла б ад iх адбiцца. Дык што?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Самi то яны адбiлiся. Так. А вось рыцар адзiн быў паранены. Цяжка паранены. Ледзь не сцёк крывёю...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ну кажы хутчэй...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Бiскуп Альберт, памятаючы гасцiннасць вашую, пакорлiва просiць вас прыняць на вылячэнне ў наш святы прыстанак гэтага рыцара, якi пацярпеў за абарону веры...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Лепш сказаць, за абарону бiскупа...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ох, нядобра гэта.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Што нядобра?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Усё ж такi мужчына ў сценах манастыра...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Як ён сябе адчувае?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Дрэнна... Кажуць, што вельмi. Па ўсiм вiдаць, што дрэнна. Ён амаль увесь час без прытомнасцi. Шмат трызнiць. А раны крываточаць, як iх не затыкай.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. А чаму адразу нам? Навошта нам? Хiба не мог бiскуп яго каму-небудзь iншаму даручыць, каб вылечылi?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Замаўчы. Ты хоць сама разумееш, пра што гаворыш? Чалавек гэта, не смецце...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Дык што адказаць? Пасланец чакае.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Мы прымем яго. Невельскi манастыр нiкому не адмаўляў у дапамозе. Чуеш, Ганорыя? Нiкому! I нiколi не забывайся на свой хрысцiянскi абавязак. Калi гэты рыцар памрэ, значыць, такая воля Божая. Мы памолiмся за супакой душы яго i пахаваем ганарова, як абаронцу веры. А калi выжыве, аддзякуем Бога нашага за ласку Яго. Такая мая воля. Iдзi скажы, што мы прымем яго.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. А хто будзе даглядаць яго?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Хто? (Хмурыцца). Сястра Iзабэла.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сястра Iзабэла? Матушка, але гэта... Гэта неабачлiва. Яна яшчэ...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сама ведаю. Будзе так, як я сказала. Яна будзе даглядаць яго. Iзабэла з П'емонта так лёгка пралiвала кроў i наносiла раны людзям, што каму, як нi ёй, цяпер адчуць, колькi працы i пакут каштуе выратаванне хаця б аднаго параненага. Сястра Ганорыя, перадасi ёй: яна павiнна адна, неадлучна, i ўдзень, i ўначы сядзець з iм, даглядаць яго, прамываць ягоныя раны i малiцца за ягоную душу. Усё. Такое маё рашэнне.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Вельмi мудра. Я дурнiца, дурнiца...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты чула, сястра Марыя?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Так, матушка.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ну дык чаго стаiш? Выконвай!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Бягу, матушка.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi, Ганорыя, табе даручаю прасачыць за ўсiм. Я зайду да яго перад абедняю.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Усё праверу, за ўсiм прасачу.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзiце... Няхай сястра Iзабэла падрыхтуецца...
      (Сястра Ганорыя i сястра Марыя выходзяць).
      Сцэна 15.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Урбена! Урбена, дзе ты? (Выходзiць Урбена).
      УРБЕНА. Я чакала, пакуль ты вызвалiшся.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Слухай, даўно хацела пагутарыць з табою.
      УРБЕНА. Пра што?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Няўжо заўсёды было так?
      УРБЕНА. Як?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Цяжка. Я даўно стала заўважаць за сабою... Я стамляюся. Вельмi стамляюся...
      УРБЕНА. Верыць?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не, не, вера мая такая ж моцная, як i раней. Але я стамляюся змагацца. Граху ўсё болей... А сiлы канчаюцца. Цi ўсё гэта мне здаецца, скажы мне?
      УРБЕНА. Навошта?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Таму што... Таму што я губляю надзею. А з надзеяй страчваю сiлу. I я баюся, што калi я страчу сiлу, то ў рэшце рэшт пахiснецца i мая вера. Раскажы мне, дай мне добрую параду. Ты старая, ты бачыла пачатак свету. Ты павiнна ведаць.
      УРБЕНА. Так, я шмат што бачыла... Ведаеш, мала, мала што змянiлася з тых часоў. Мала... Цi стала больш граху? Можа i не. Менш стала праведнiкаў. Венгры, венгры спустошылi нашыя душы. Яны паглынаюць iх. Марудна, але напэўна... Грэх памнажаецца. I хутка ён перапоўнiць чашу...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Хутка?
      УРБЕНА. А ты сама не заўважаеш знакi?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Заўважаю. Я спрабую паўстаць супраць iх.
      УРБЕНА. Як?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Праз веру. Праз веру ў Бога Нашага Iсуса Хрыста.
      УРБЕНА. Як заўсёды. Таму i прыняла Iзабэлу?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Думаеш, мне гэта было лёгка? Памятаеш, праз адну ахвяру свет быў выратаваны. А я веру, веру, Урбена, што праз святло адной душы выратуецца Невельскi манастыр.
      УРБЕНА. А чаму думаеш, што праз яе?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ёсць у ёй нешта. Сiла. Вось толькi не ведаю, Бог гэта цi Д'ябал. Я веру, што Бог. Як ты думаеш, Урбена?
      УРБЕНА. А навошта табе мая думка? Ты заўсёды сама прымаеш рашэннi... Твая вера вядзе цябе. Яна вядзе цябе лепш, чым мае парады. Ты лепшая iгумення сярод тых, каго я памятаю. Мяне заўсёды здзiўляла, як сiла цягнецца да сiлы. Ты ад самага пачатку вылучала Iзабэлу сярод iншых.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. I што?
      УРБЕНА. Калi Бог у ёй пераможа, яна будзе лепшая за цябе.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я ведаю, Урбена, ведаю...
      УРБЕНА. (Усмiхаецца) Гм... Папярэдняя iгумення таксама прасiла ў мяне парады. (Паўза). Наконт цябе...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Што ты ёе сказала?
      УРБЕНА. Тое, што i табе. Яна зрабiла правiльны выбар. Справа за табою...
      (Урбена выходзiць. За ёю выходзiць Мацi-iгумення).
      Сцэна 16
      (Уваходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда, сястра Ганна, а з iмi i сястра Марыя. Яны ўцягваюць у келлю параненага рыцара. Таксама ўваходзiць i Фiлiп, але ўсю сцэну маўчыць, глядзiць на сястру Марыю.)
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Асцярожненька, асцярожненька, так,так, так.... Сюды яго.
      СЯСТРА ГАННА. Ён такi бледненькi...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не дзiва, што ён як палатно. Столькi крывi страцiў...
      СЯСТРА ГАННА. Балюча яму, напэўна.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ой, ён зараз прытомнасць страцiць. Монсеньёр Жафрэй, монсеньёр...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Не разумее нiчога...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Яго завуць Жафрэй?
      СЯСТРА ГАННА. Так, ён...Ой...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ён, здаецца, падае.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Трымай яго!
      ЖАФРЭЙ. (слабым голасам) Не, не... Я магу iсцi сам...
      СЯСТРА ГАННА. Дзе табе сам! Зараз мы вас пакладзем. Вось тут.
      ЖАФРЭЙ. Я сам...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. У вас бядро восцем раскурожанае, а ён сам!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Вядома, вядома вы самi... Мы проста вам дапаможам.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Не марнуй словы, ён зноў страцiў прытомнасць.
      СЯСТРА МАРЫЯ. А можа яго па шчоках, па шчоках?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Трэба яго спачатку пакласцi.Ух, якi цяжкi!
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Правiльна, кладзi. (Укладваюць яго на лаву.)
      СЯСТРА ГАННА. (паказвае) У яго, здаецца, зноў рана адкрылася. Глядзiце, кроў... (Усе з цiкавасцю паглядзелi.)
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. I праўда адкрылася. Глыбокая.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. (унушальна) Рана адкрылася, рана i закрыецца. Кровапусканне заўсёды карыснае.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. О, вiдаць, разбойнiкi так i падумалi. (Хiхiкаюць.)
      СЯСТРА МАРЫЯ. З яго, напэўна, ужо цэлая бочачка выцекла.
      СЯСТРА ГАННА. Трэба яму пад галаву што-небудзь. Вось так...
      ЖАФРЭЙ. Балiць...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, кроў...
      ЖАФРЭЙ. Балiць...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Вядома, балiць. Яшчэ як. Яму ж рагацiну, напэўна, на два пальцы загналi.
      СЯСТРА МАРЫЯ. А што рабiць?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Тоўчанымi рубiнамi яго кармiць трэба. Праўду кажу. Гэта кроў узнаўляе.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А дзе ж гэтых рубiнаў узяць?
      СЯСТРА ГАННА. (паказвае) Сцiх...
      (Уваходзiць сястра Ганорыя)
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ну што, паклалi яго?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Пакласцi то паклалi... Цяжкi...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Жывы?
      СЯСТРА ГАННА. Жывы, дзякуй Богу. Толькi рана крывавiць. Перавязаць трэба было б...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Гэта не ваш клопат. Зараз прыйдзе сястра Iзабэла, яна i перавяжа.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Можа, ёй дапамагчы?
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Вам сказалi - нiякай дапамогi! Мацi-Iгумення строга загадала перадаць гэтага чалавека пад апеку сястры Iзабэлы. Iзабэлы. Зразумелi? Для яе гэта новае выпрабаванне. Зразумелi? Я пытаюся, зразумелi?
      Усе: Зразумелi.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. А цяпер iдзiце, iдзiце... Каб я вас тут больш не бачыла. (Фiлiпу.) Можаце напiсаць бiскупу, што мы паклапоцiмся пра лёс абаронцы веры. Мацi-Iгумення блiзка да сэрца прымае ўсё, што адбылося, Так i напiшыце.
      ФIЛIП. (холадна i няўважлiва) Абавязкова...
      (Сёстры i Фiлiп выходзяць. Уваходзiць Iзабэла)
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Падыдзi сюды.
      IЗАБЭЛА. (падыходзiць): Я слухаю вас, сястра.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Вось гэты чалавек. Усё ведаеш, што рабiць. Глядзi за iм, глядзi за iм нястомна. I малiся за яго...
      IЗАБЭЛА. Добра, сястра, усё выканаю.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Ежу вам будуць сюды прыносiць. (Збiраецца выходзiць, паварочваецца.) Што глядзiш? Атрымала па мордзе? Навучылася рукi цалаваць, а? Казала я, будзеш у мяне як шоўкавая. Скарылася,а? Што глядзiш, скарылася?
      IЗАБЭЛА. (цiха): Скарылася.
      (Сястра Ганорыя задаволеная выходзiць.)
      Сцэна 17
      (Iзабэла падыходзiць, здымае ягоныя павязкi i пачынае аглядаць ягоныя раны).
      IЗАБЭЛА. (З жахам i спачуваннем) Божа, памажы гэтаму чалавеку. (Датыкаецца да ягоный раны. Ён крычыць). Даруйце, даруйце, мансеньёр... Вельмi балючы? Я... Ах, святая дзева Марыя, памажы мне. Мансеньёр, мансеньёр, чуеце мяне?
      ЖАФРЭЙ. Балiць...
      IЗАБЭЛА. Мне трэба прамыць рану. Там гнайнiк... Калi не прамыць, вы можаце памерцi.
      ЖАФРЭЙ. (ледзь чутна) Ты, ты хто?
      IЗАБЭЛА. Маё iмя - сястра Iзабэла. Я пастаўлена дагладаць вас.
      ЖАФРЭЙ. Вады...
      IЗАБЭЛА. Што?
      ЖАФРЭЙ. Пiць...
      IЗАБЭЛА. А. Зараз, зараз. Вось. (Падае яму вады, але той не можа пiць).
      ЖАФРЭЙ. Не магу.
      IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе... Паслухайце, мне трэба прамыць рану. Гэта будзе балюча. (Пачынае прамываць).
      ЖАФРЭЙ. Я не баюся болю.
      IЗАБЭЛА. Дзiўна, адна мая сяброўка так сказала. Такiм самым голасам.
      ЖАФРЭЙ. Сяброўка?
      IЗАБЭЛА. Вы яе не ведаеце. Яна зусiм асаблiвая. Яна траўнiца. Калi яна прынясе гаючыя травы для вас, вы яе ўбачыце. Яна цудоўная. Балюча? Мансеньёр, вы гаварыце, гаварыце, каб я ведала, што вы яшчэ...
      ЖАФРЭЙ. Жывы?
      IЗАБЭЛА. У прытомнасцi...
      ЖАФРЭЙ. Я калi ўбачыў зараз твой твар, падумаў, што ўсё... Што ўжо анёлак прыйшоў па мяне. Яшчэ падумаў: прыгожы анёл маёй смерцi...
      IЗАБЭЛА. Рана вам яшчэ такое думаць. Толькi Гасподзь ведае, калi Ён вас да сябе паклiча. Нам пра гэта ведаць не дадзена.
      ЖАФРЭЙ. Не дадзена... Гм. Усё роўна неяк недарэчна атрымалася.
      IЗАБЭЛА. Пра што вы?
      ЖАФРЭЙ. У iх жа i зброi неякай не было. У разбойнiкаў гэтых... Так, восцi драўляныя. Цёмна было. Мяне першага ўдарылi, а калi разгледзiлi, што картэж ваенны, тут i разбеглiся... А я вось...
      IЗАБЭЛА. Так, такое здараецца.
      ЖАФРЭЙ. А ты адкуль ведаеш? Ты, пэўна, сядзiш сабе ў манастыры i носа за сцены не паказваеш. Усё жыццё, пэўна, так i праседзела.
      IЗАБЭЛА. (дзiўным голасам) Адкуль ведаеш?
      ЖАФРЭЙ. Кажаш мне "ты"?
      IЗАБЭЛА. Кажу. Права не маю, але кажу. Дзiўна, так?
      ЖАФРЭЙ. I кажы. Мне так лепей падабаецца. Больш па-людску.
      IЗАБЭЛА. Ты адкуль ведаеш пра мяне?
      ЖАФРЭЙ. Па твары бачу. Багамолка ты цiхiя. Авечка рахманая. Вецер падуе i цябе знясе. Адзiнае выратаванне для такiх, як ты, - манастыр.
      IЗАБЭЛА. Ну, ну... Хоць пра выратаванне ты верна заўважыў.
      ЖАФРЭЙ. Я ж кажу. Па твары ўсё можна прачытаць, умеючы... Дрэнна, што ляжаць тут доўга давядзецца. Калi не памру, вядома. Тыднi тры, пэўна...
      IЗАБЭЛА. Ды ўжо неяк не меней.
      ЖАФРЭЙ. Так, трапiў у пераплёт...
      IЗАБЭЛА. Зараз балюча зраблю, глыбiню прамыць трэба.
      ЖАФРЭЙ. Адна радасць, ад цябе цярплю.
      IЗАБЭЛА. (Ён стогне ад болю) Цярпi, цярпi.
      ЖАФРЭЙ. Нiчога, крыху папраўлюся, пашлю ганца, каб бiскуп па мяне людзей прыслаў. Не хачу ў манастыры ляжаць. Цiха ў вас тут, як ў магiле.
      IЗАБЭЛА. У магiле цiшэй.
      ЖАФРЭЙ. Так, там такiх як ты няма.
      IЗАБЭЛА. Якiх?
      ЖАФРЭЙ. Гаварлiвых. Як там у мяне?
      IЗАБЭЛА. Дрэнна. Кроў не перастае iсцi.
      ЖАФРЭЙ. Дробязь крявi ў мяне шмат...
      IЗАБЭЛА. Табе трэба паспаць.
      ЖАФРЭЙ. Я не хачу.
      IЗАБЭЛА. (павучальна) Трэба. Каб сiлы ўзнавiць. Сiлы табе яшчэ спатрэбяцца. Я табе абяцаю. Так што лажыся, заплюшчвай вочы i спi. Спi. Я хутка прыду.
      ЖАФРЭЙ. Прыйдзеш?
      IЗАБЭЛА. Прыйду. Адстаю абедню i прыйду. Я буду малiцца за цябе. Спi... (Збiраеца выходзiць)
      ЖАФРЭЙ. Пачакай. Мне здаецца, я памру ў сне.
      IЗАБЭЛА. Ты баiшся?
      ЖАФРЭЙ. Не.
      IЗАБЭЛА. Я веру. Такi як ты нiчога не баiцца. Нiчога, калi кiнуўся на хеўру разбоўнiкаў.
      ЖАФРЭЙ. Смяешся...
      IЗАБЭЛА. Спi. (Зноў хочы iсцi)
      ЖАФРЭЙ. Пачакай яшчэ... Як ты сказала тваё iмя?
      IЗАБЭЛА. Сястра Iзабэла.
      ЖАФРЭЙ. Iзабэла. Iзабэла. Сястра Iзабэла...
      (Яна выходзiць. Ён засыпае).
      Сцэна 18
      (Заходзiць Iзабэла, цiха падыходзiць да Жафрэя, правярае, цi спiць ён).
      ЖАФРЭЙ. Я не сплю.
      IЗАБЭЛА. Ты зусiм не спаў?
      ЖАФРЭЙ. Галава балiць.
      ЖАФРЭЙ. Ужо трэцi дзень не спiш.. Столькi гадзiн. Так доўга не працягнеш... Як твае раны?
      ЖАФРЭЙ. Дрэнна iх адчуваю. Усё анямела...
      IЗАБЭЛА. Дзе ж Iаана?. Я не ведаю, што рабiць. Мне зусiм няма чым цябе лечыць.
      ЖАФРЭЙ. Словам Божым
      IЗАБЭЛА. Так. Я ведаю. Але Iаана вельмi добрая траўнiца. Яна ўмее рабiць гаючыя элiксiры. Яна табе дапаможа. Толькi я неяк не магу яе знайсцi. Трэцi дзень. I куды яна магла падзецца?
      ЖАФРЭЙ. Нiчога... Знойдзецца. Пасiдзi са мною. Неяк цяжка... Мне здаецца ў мяне пачынаецца лiхаманка.
      IЗАБЭЛА. (кранае ягоны лоб) Ты ўвесь гарыш...
      ЖАФРЭЙ. Нiчога. Нiчога... Я адужаю. Я моцны...
      IЗАБЭЛА. Зразумела, ты адужаеш. З сiлай Бажаю чалавек усялякую хваробу адолее, нават саму смерць адолець можа.
      ЖАФРЭЙ. Добра, што ты прыйшла. Так страшна ляжаць у адзiноце. Цемра па табе поўзае. Усялякая мярзотнасць мроiцца. А ты прыйшла, i ўсё святлом вакол асвяцiлася.
      IЗАБЭЛА. Я свечку прынесла.
      ЖАФРЭЙ. Думкi блытаюцца...
      IЗАБЭЛА. Не паддавайся. Чуеш мяне? Не паддавайся. Ты ж ваяр, Жафрэй, змагайся. Змагайся!
      ЖАФРЭЙ. Ты назвала мяне па iменi? Цi мне зноў мроiцца...
      IЗАБЭЛА. Я назвала цябе па iменi. Мне страшна за цябе. Я баюся, што ты памрэш. Я малiлася за цябе...
      ЖАФРЭЙ. Дзе ты была?
      IЗАБЭЛА. На абедне. (Ён трацiць прытомнасць) Жафрэй, Жафрэй, не памiрай. Вярнiся, вярнiся...
      ЖАФРЭЙ. Так... Я,я... Я нiчога... Усё добра...
      IЗАБЭЛА. Паглядзi на мяне. Гэта я, сястра Iзабэла. Ты мяне памятаеш?
      ЖАФРЭЙ. Ты мне снiлася...
      IЗАБЭЛА. Гэта быў не сон, Жафрэй. Ты не спаў. Мы размаўлялi з табою. Я прамывала раны. Памятаеш?
      ЖАФРЭЙ. Напэўна... Напэўна... Вада...
      IЗАБЭЛА. Ўто?
      ЖАФРЭЙ. Там была гнiлая вада. Я адпiў яе, а яна гнiлая, з цiнаю. Цiна ў горла лезла...
      IЗАБЭЛА. Так, дрэнная была вада. (Ён стогне). Рана балiць?
      ЖАФРЭЙ. Пячэ. Жывот гарыць. Жывот...
      IЗАБЭЛА. Гэта лiхаманка. Лiхаманка. Гэта пройдзе, трэба толькi пацярпець. Вазьмi, вось, сцiснi гэта ў руцэ. (Нешта дае яму) Гэта дапаможа.
      ЖАФРЭЙ. Што гэта?
      IЗАБЭЛА. Крыжык. Крыжык мой нацельны.
      ЖАФРЭЙ. Я памiраю?
      IЗАБЭЛА. Не, не... Жафрэй, ты будзеш жыць. Малiся толькi, малiся Богу.
      ЖАФРЭЙ. Не, не хачу. Я хачу размаўляць з табою. Мне так лягчэй.
      IЗАБЭЛА. Добра, добра. Я буду малiцца за нас дваiх.
      ЖАФРЭЙ. Мне так лягчэй... Як тут холадна.. Холадна... А ў жываце пячэ.
      IЗАБЭЛА. Жафрэй, толькi не памiрай. Не памiрай, чуеш?
      ЖАФРЭЙ. Ты анёл. Ты прыйшоў па мяне?
      IЗАБЭЛА. Я сястра Iзабэла. Памятаеш?
      ЖАФРЭЙ. Iзабэла... Прыгожае iмя. Я пайду з табою.
      IЗАБЭЛА. Жафрэй, гэта лiхаманка.
      ЖАФРЭЙ. Я бачый цябе ў сне... Дай мне руку... (Зноў трацiць прытомнасць).
      IЗАБЭЛА. (плача) Жафрэй, мiлы мой, Жафрэй, не памiрай, харошы мой, прашу цябе. Ну збярыся, ну калi ласка... Паслухай мяне, Жафрэй. Божа, не дай яму памерцi. Малю цябе, вазьмi мяне - злiтуйся над iм! Божа, молю цябе, бо ты мiласэрны. Злiтуйся над iм, злiтуйся! Малю цябе...
      ЖАФРЭЙ. (апрытомнеў) Пячэ...
      IЗАБЭЛА. Жафрэй.
      ЖАФРЭЙ. Iзабэла, Iзабэла, ты са мною?
      IЗАБЭЛА. З табою, мiлы мой, з табою. Не адыду ад цябе. Заўсёды буду з табою. Змагайся, змагайся, не здавайся... Ты ж ваяр, змагайся.
      ЖАФРЭЙ. Цяжка... Ён стаў мне на грудзi...
      IЗАБЭЛА. Хто?
      ЖАФРЭЙ. Ён цiсне... Чаго ж ён так цiсне...
      IЗАБЭЛА. Хто цiсне?
      ЖАФРЭЙ. Цёмна Не магу...
      IЗАБЭЛА. Я скiну яго (Кiдаецца яму на грудзi). Дыхай, дыхай... Так лягчэй?
      ЖАФРЭЙ. Лягчэй.
      IЗАБЭЛА. Нiкому цябе не аддам. Я буду ахоўваць цябе. Чуеш?
      ЖАФРЭЙ. Ты анёл... Я кахаю цябе. (Трацiць прытомнасць).
      IЗАБЭЛА. Жафрэй... (Застаецца сядзець побач з iм, чытае малiтву).
      Сцэна 19
      (Iзабэла молiцца. Уваходзiць Iаана).
      IЗАБЭЛА. Хто тут?
      СЯСТРА IААННА. Птушка Гон. Пер'е ў яе расце ўнутр, а сэрца - вонкi.
      IЗАБЭЛА. Iаана? Сястра Iаана? Ты? Як я рада, што ты прыйшла. Я цябе чацвёрты дзень шукаю. Усюды шукаю. Дзе ты была...
      СЯСТРА IААННА. У краiне Рэз траўкi збiрала.
      IЗАБЭЛА. Траўкi? Так, так... Я як раз дзеля таго цябе шукала. Iаана, паглядзi, там ляжыць чалавек. У яго страшныя раны. Ён ў лiхаманцы. Яму дрэнна, а я зусiм не ведаю, як аблегчыць ягоныя пакуты. Я не ўмею, падкажы.
      СЯСТРА IААННА. Натры яго смалою з тоўчанаю цыкутай i скарлупай арэха.
      IЗАБЭЛА. Не кажы глупства. Не час жартаваць. Ён памiрае. Я ведаю, ты можаш выратаваць яго. Ты ведаеш таямнiцы траваў. Вылечы яго. Памажы, памажы яму дзеля славы Божай...
      СЯСТРА IААННА. Дапамагi яму сама. Табе даручана.
      IЗАБЭЛА. (сумелася) Iаана, што ты такое гаворыш?
      СЯСТРА IААННА. Нiчога! Ты здраднiца. Я думала ты мая лепшая сяброўка, сястра...
      IЗАБЭЛА. Але я табе сяброўка...
      СЯСТРА IААННА. Хлусня! У цябе ёсць сябар. I хоць ён, пэўна, хутка памрэ, ты яшчэ паспееш нацешыцца з iм.
      IЗАБЭЛА. (уражаная) Iаана, што ты такое кажаш?!
      СЯСТРА IААННА. Тое, што ведаю. Тое, што бачыла на ўласныя вочы.
      IЗАБЭЛА. Ты была тут?
      СЯСТРА IААННА. Ад самага пачатку.
      IЗАБЭЛА. Ты бачыла?
      СЯСТРА IААННА. I бачыла, i чула. Усё зразумела. Бутон распусцiўся, а ў iм аса. Толькi джалiць яна мяне, мяне... (Плача).
      IЗАБЭЛА. Iаана, ён памiрае...
      СЯСТРА IААННА. (раз'юшана) Ён! Ён! Ён! Ён! А да мяне табе ўжо зусiм справы няма? Пагуляла з блазнаватай i кiнула, так?! Варта было з'явiцца першаму ж казлiшчу, i ты... Такое тваё боскае служэнне?
      IЗАБЭЛА. Ды як у цябе язык паварочваецца такое казаць? Ён памiрае...
      СЯСТРА IААННА. Нiчога ты не разумееш! Ты чэрствая, жорсткая, дурная! Я паверыла ў цябе... Я думала... Я... (Рыдае). Ты! Ты не ўяўляеш, кiм тя была для мяне! Ты не... I вось цяпер ён! I ты! Невыносна1
      IЗАБЭЛА. (у разгубленасцi) Iаана, я жанчына. Мы не можам...
      СЯСТРА IААННА. Дурнiца! (выбягае, рыдаючы). Якая ж ты дурнiца!
      IЗАБЭЛА. (спрабуе спынiць) Iаана...
      СЯСТРА IААННА. (На бягу) Траўка? Будзе табе траўка! Вылечу я яго. Радуйся!
      (Выбягае).
      Сцэна 20
      ЖАФРЭЙ. (прыйшоў у сябе, слабым голасам) Iзабэла, Iзабэла.
      IЗАБЭЛА. Жафрэй, ты прыйшоў у сябе? Дзякуй Богу, Ён пачуў мае малiтвы...
      ЖАФРЭЙ. Колькi я ляжаў?
      IЗАБЭЛА. Некалькi дзён.
      ЖАФРЭЙ. А да гэтага...
      IЗАБЭЛА. Трызнiў.
      ЖАФРЭЙ. Дрэнна памятаю... Усё як скрозь полымя.
      IЗАБЭЛА. Лiхаманка. Як сябе зараз адчуваеш?
      ЖАФРЭЙ. Гарачка крыху спала. Лягчэй. Дыхаць лягчэй.
      IЗАБЭЛА. А раны?
      ЖАФРЭЙ. А... Бог з iмi...
      IЗАБЭЛА. Хочаш чаго-небудзь?
      ЖАФРЭЙ. Вады...
      IЗАБЭЛА. Зараз. (Падае яму вады. Ён п'е). Бачыш, ты ўжо i пiць можаш. Самае страшнае ўжо прайшло. Паправiшся, дзякуй Богу.
      ЖАФРЭЙ. Папраўлюся... Далёка яшчэ да гэтага. Галава балiць.
      IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе.
      ЖАФРЭЙ. Ты ведаеш, у мяне да гэтае пары ў руцэ твой крыжык. Нi на iмгненне яго з рукi не выпусцiў.
      IЗАБЭЛА. Вось i не выпускай. Ён табе дапаможа.
      ЖАФРЭЙ. Я табе казаў, што ты анёл?
      IЗАБЭЛА. I не аднойчы. У трызненнi.
      ЖАФРЭЙ. Я праўду казаў.
      IЗАБЭЛА. Добра, добра... Толькi не хвалюйся. Табе нельга зараз хвалявацца. Табе трэба берагчы свае сiлы, iначай не ачуняеш.
      ЖАФРЭЙ. Я думаў, што памру сёння.
      IЗАБЭЛА. Не кажя так.
      ЖАФРЭЙ. I цяпер вось, гляджу на цябе, на твой твар, i думаю, што лепей бы памёр.
      IЗАБЭЛА. Нельга так казаць, гэта грэх.
      ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна. Я кахаю цябе.
      IЗАБЭЛА. Не.
      ЖАФРЭЙ. Я кахаю цябе.
      IЗАБЭЛА. Маўчы! Маўчы!
      ЖАФРЭЙ. Я ведаю, гэта гучыць як блюзнерства тут, у святых сценах манастыра, казаць такое сятры Бога Нашага Iсуса Хрыста. Мне ўсё роўна! Няхай я загублю душу гэтымi словамi, але... Я кахаю цябе!
      IЗАБЭЛА. Маўчы! Ну што ж ты робiш? Ты загубiш мяне. Ты загубiш мяне.
      ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна.
      IЗАБЭЛА. Гэта грэх. Ты не можаш. Я дала зарок.
      ЖАФРЭЙ. Але Гасподзь не забараняў каханне. Ён дарае каханне. Каханне сапраўднае (Iзабэла маўчыць). Божа, навошта ты мучыш мяне. Чалавек не мае ўлады над сваiм сэрцам. Чаму я не памёр сёння?! Я малiў цябе аб смерцi, Божа...
      IЗАБЭЛА. Жафрэй, Жафрэй... Мы нiколi не зможам быць разам, зразумей жа гэта. Скарыся i пакiнь... Боль пройдзе, ты паправiшся, ты забудзеш.
      ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы.
      IЗАБЭЛА. Што?
      ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы. (Глядзiць). Ты таксама не маеш улады над сваiм сэрцам.
      IЗАБЭЛА. Божа... (Падае на каленi, пачынае малiцца). Божа, даруй, даруй... I злiтуйся, Божа. Я не вытрымала выпрабавання, слабая, слабая... што мне цяпер рабiць, Божа...
      ЖАФРЭЙ. Не дакарай сябе. Мы ўжо праклятыя.
      IЗАБЭЛА. Жафрэй...
      ЖАФРЭЙ. Я забяру цябе адсюль. Як толькi я змагу сесцi на каня, мы паедзем. Паедзем далёка. У Навару. Нiхто не даведаецца.
      IЗАБЭЛА. Я не магу. Я дала клятву!
      ЖАФРЭЙ. Усе клятвы ўжо парушаныя.
      IЗАБЭЛА. Злiтуйся!
      ЖАФРЭЙ. Я не магу жыць без цябе.
      IЗАБЭЛА. (Крычыць): Я не магу ўехаць!
      ЖАФРЭЙ. Чаму?
      IЗАБЭЛА. Ты не ўсё ведаеш. Я... я Iзабэла з П'емонта.
      ЖАФРЭЙ. (збянтэжаны) Як...
      IЗАБЭЛА. Я не магу паехаць. Ты не разумееш. Варта мне апынуцца за сценамi Невельскага манастыра, герцаг Нармандскi спусцiць усiх сваiх сабак. Я заложнiца гэтых муроў. У мяне ныма шанцаў... Мяне заб'юць. Заб'юць, разумееш? А калi ты будзеш разам са мною, дык i цябе таксама.
      ЖАФРЭЙ. Я магу абаранiць цябе.
      IЗАБЭЛА. Любы мой, храбры мой. Ваяры герцага - гэта не сялянскiя разбойнiкi з драўлянымi коламi. I iх нашмат болей.
      ЖАФРЭЙ. Я папрашу за нас бiскупа Альберта. Ён дапаможа...
      IЗАБЭЛА. Бiскуп сам марыянетка герцага. Ён не возьме на сябе адказнасць за жыццё Iзабэла з П'емонта. Iдзе вайна. Нiхто, нiхто не возьме на сябе такую адказнасць. Невельскi манастыр - адзiнае месца, дзе герцаг не можа дастаць мяне, пакуль...
      ЖАФРЭЙ. Але я кахаю цябе. Клянуся, я што-небудзь прыдумаю.
      IЗАБЭЛА. Безумоўна, базумоўна. У цябе будзе час паразважаць, пакуль загояцца раны.
      ЖАФРЭЙ. Iзабэла, Iзабэла з П'емонта. Зверанё. Я не магу паверыць... Я бачыў яе... цябе. Тая была як сама смерць. У кожным яе воку сядзелi дзясятак дэманаў. Я памятаю, як яна рубiла рукi i галовы сваiх палонных. Сама... Я памятаю пырскi крывi на яе твары. Я памятаю выскал... А ты, ты зусiм iншая... Не, не, ты - не яна. Ты анёл.
      IЗАБЭЛА. Яна. Яна, Жафрэй.
      ЖАФРЭЙ. Сапраўды, Бог здзяйсняе цуды.
      IЗАБЭЛА. Мы будзем разам. Толькi спачатку табе трэба вылечыцца. Паабяцай, паабяцай мне на святым крыжы, якi трымаеш у сваiх руках, што ты нiчога не будзеш распачынаць да тае пары.
      ЖАФРЭЙ. Ты патрабуеш ад мяне зароку?
      IЗАБЭЛА. Абяцай!
      ЖАФРЭЙ. Я паабяцаю, але ты мяне пацалуеш.
      IЗАБЭЛА. Абяцай!
      ЖАФРЭЙ. Абяцаю табе... (Яна яго цалуе).
      IЗАБЭЛА. Я буду гарэць ў пекле.
      Заслона.
      Сцэна 21
      (Заходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Дзе яна?
      СЯСТРА ГАННА. Усё яшчэ з iм.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна з iм днямi сядзiць. Нi на хвiлiну не адыходзiць. I так тры тыднi запар.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Не да дабра гэта.
      СЯСТРА ГАННА. А я думаю, богаўгодная гэта справа, даглядаць хворага, якi пацярпеў за веру.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. справа, бясспрэчна богаўгодная. Алнак гэта можа далёка зайсцi.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я згодная з сястрой Бернардай. Быць так доўга сам-насам з мужчынаю, з рыцарам...
      СЯСТРА ГАННА. Не разумею, пра што вы.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. З другога боку, ён яшчэ вельмi слабы, целам, i наўрад цi здольны...
      СЯСТРА ГАННА. А што, калi папрасiць Мацi-iгуменню прызначыць ёй каго-небудзь у дапамогу? Ну каб спынiць гэтыя размовы...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Маладая ты яшчэ, сястра Ганна, шмат чаго не разумееш. Няўжо мы можам ўказваць Мацi-iгуменнi, што рабiць? Балазе, мудрасцю нашую матушку гасподзь не абдзялiў. Яна сама ведае, як трэба. Ды i не згадзiцца яна нiколi змянiць сваё рашэнне.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ага, праўда... Скажаш ёй што - зазлуецца. Тады склепу не пазбегнуць.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А склеп цяпер халодны, сыры... Ды i поганi там усялякай завялося. Кажана нядаўна бачылi.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Да ну?
      СЯСТРА ГАННА. А можа нашыя страхi, ну, наконт сястры Iзабэлы дарэмныя?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Дай Бог, дай Бог...
      СЯСТРА ГАННА. Так яно i ёсць, бо сястра Iзабэла такая набожная, такая цiхая.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А да споведзi не ходзiць.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А калi пра хворага, пра рыцара гэтага пачынаюць раварыць, маўчыць. Маўчыць або выходзiць адразу.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Падазрона гэта.
      СЯСТРА ГАННА. Проста вам пагутарыць няма пра што. Вось i ўсё.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Дай Бог, дай Бог.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Даруй нам, Божа, нашыя страхi. Людзi грэшныя. I думкi ў iх грэшныя...
      СЯСТРА ГАННА.. А ўсё ж такi шкада iх...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Каго?
      СЯСТРА ГАННА. Iзабэлу i гэтага рыцара. Цяжка iм, напэўна.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Дурнiца ты. I гэтага ўжо нiчым не паправiш. Хадзем.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А мне казалi, што ён яе проста па iменi называе.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Да ты што? А хто казаў?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ёсць крынiцы...
      СЯСТРА ГАННА. Напэўна, гэта ён, калi трызнiў.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Ага, калi трызнiў.
      (Перамiгваюцца i выходзяць).
      Сцэна 22
      (Заходзiць Урбена i чакае. Заходзiць сястра Iаана).
      УРБЕНА. Iаана, пачакай.
      СЯСТРА IААННА. Хто кажа "Iаана пачакай"? Урбена, ты?
      УРБЕНА. Куды ты?
      СЯСТРА IААННА. Куды ногi iдуць. Куды вочы глядзяць. Ад болю прэч!
      УРБЕНА. Табе прычынiлi боль?
      СЯСТРА IААННА. Боль... (Плача). Сэрца колюць iголкаю. Колюць i колюць...
      УРБЕНА. Гэта Iзабэла коле тваё сэрца iголкаю? Так?
      СЯСТРА IААННА. I няма трыпутнiку, каб прыкласцi да ранкi.
      УРБЕНА. Хадзi сюды. Хадзi да мяне. Раскажы мне пра свой боль, табе стане лягчэй.
      СЯСТРА IААННА. Лягчэй? А можа, я не хачу, каб мне было лягчэй?
      УРБЕНА. Можа i не хочаш...
      СЯСТРА IААННА. Хто ведае, чаго я хачу? Я хачу, каб сонца зрабiлася сiнiм, а зямелька - мягкай i цёплай, як немаўля, каб ляжаць ў ёй глыбока-глябока i бачыць сны... Або не!
      УРБЕНА. Што не?
      СЯСТРА IААННА. Апошнiм часам у сне я бачу чартоў замест анёлаў. Нават у краiне Рэз завялiся д'яблы, чарцяняты, макрыя, слiзкiя, з лускаю на храпе i членамi стаўма. I ўсе рагатыя! Да чаго гэта, Урбена?
      УРБЕНА. Я не ўмею тлумачыць сны. Ты шмат думаеш пра Iзабэлу?
      СЯСТРА IААННА. Шмат? Не. Я думаю пра яе ўвесь час. Хiба гэта шмат? Але думаць гэта яшчэ нiчога.. Уяўляць яшчэ нiчога... Але бачыць!
      УРБЕНА. Нешта адбываецца з табою, калi ты яе бачыш?
      СЯСТРА IААННА. Навошта ты ў мяне пытаеш?
      УРБЕНА. Раскажы мне.
      СЯСТРА IААННА. А ты пакажы мне свой твар.
      УРБЕНА. Ты хочаш бачыць мой твар?
      СЯСТРА IААННА. Так.
      УРБЕНА. Добра (Паднiмае пакрывала).
      СЯСТРА IААННА. Ух. Якi ён брыдкi. Навошта ты хаваеш такi брыдкi твар? (Смяецца). Даўно гнiеш?
      УРБЕНА. Даволi даўно.
      СЯСТРА IААННА. Але ты яшчэ не зусiм згнiла. А вочы? Ты што-небудзь бачыш iмi? Ххiба можна бачыць гнiлымi вачыма? Напэўна, праз iх увесь свет здаецца гнiлым. А ў цябе на твары яшчэ не завялiся чарвякi? Гэта, напэўна, будзе вельмi казытаць... Цiкава, толькi ты так смярдзiш. Фу. Як гэта - жыць i адчувацб смурод уласнага гнiення?
      УРБЕНА. Непрыемна.
      СЯСТРА IААННА. Хутка ў цябе зусiм не будзе нi носа, нi вачэй, нi языка. Тады мы зможам узяць пчалiны воск i хваёвую смалу i зляпiць табе новы нос, якi захочашю а замест вачэй засунуць балотных мушак, а замест языка - яловую шышку, ўчокi мы намажам бурачным сокам, i будзеш ты ў нас красуня-прыгажуня...
      УРБЕНА. Я хутка памру, Iаана...
      СЯСТРА IААННА. Я таксама хуiка памру. Калi буду глядзець на яе!
      УРБЕНА. Раскажы мне, што з табою адбываецца, калi ты глядзiш на яе.
      СЯСТРА IААННА. Я калi ўбачыла яе, падумала, Гасподзь мне анёлка прыслаў, анёлачка...I загаварыла з ёю i зразумела, што яна i я - адзiнае. Сёстры мы. Яна мне, я ёй... Быццам блiзняткi, яе боль - мой боль, яе радасць - мая... Я хацела, каб мя нiколi не расставалiся, нiколi! Толькi яна падманула мяне.
      УРБЕНА. Ты казала, штосьцi адбываецца зтабою, калi ты яе бачыш...
      СЯСТРА IААННА. Так, адбываецца... Калi я бачу яе, яе твар, белы нiбы шлюбны ўбор, яе вочы, блiкучыя, як iльдзiнк, яе вусны, пунсовыя i мяккiя, яе шыю... Калi я бачу яе пальчыкi на нагах, Урбена.... Мне становiцца цёпла. Па ўсiм целе разлiваецца дзiўная млосць... Я адчуваю, як налiваюцца мае грудзi i саскi становяцца як дзве маленькiя цвёрдыя пацеркi. Дакранешся да iх - i ўся задрыжу! I ўнiзе стане цёпла i прыемна. Улонне маё адкрыецца.. Гэта так салодка i прыемна! I мне захочацца стаць змяёю i кошкаю, i ашчаркаю, i расамахаю, выгiнацца i курчыцца, i вярцецца, i лашчыцца, i каб хто-небудзь рваў i расцягваў, гнуў i душыў мяне...
      УРБЕНА. Ты праўду гаворыш?
      СЯСТРА IААННА. Не. Вядома, не. Усё выдумала. Усё... Ляжала ўначы i ўсё прыдумла. А ты паверыла? (Раптам хiтравата ўсмiхаецца). А можа i не ўсё. Можа, толькi крышку прыдумала. Сама не ведаю. А як гэта называецца?
      УРБЕНА. Гэта страсць, Iаана.
      СЯСТРА IААННА. Ты ведаеш, што такое страсць?
      УРБЕНА. Кожная жанчына зазнае ў жыццi страсць, Iаана. Калiсьцi мне таксама хацелася лашчыцца i выкручвацца ад жаданняў, што апаноўвалi мяне. Толькi гэта было даўно.
      СЯСТРА IААННА. А Iзабэла чэрствая! Яна ведае ўсё i мучыць мяне!
      УРБЕНА. Хочаш, я прывяду табе мужчыну?
      СЯСТРА IААННА. Мужчыну?
      УРБЕНА. Ён спаталiць тваю страсць. Я прывяду табе прыгожага, маладога мужчыну. Ён будзе нават высакародным, калi пажадаеш.
      СЯСТРА IААННА. Не! Мужчыны ўсе падобныя на казлiшч. У iх барада i рогi! Яны б'юцца памiж сабою, гаварыць не ўмеюць, а толькi мекаюць i бекаюць. Навошта мне казлiшча? У яго ж няма такiх пальчыкаў на нагах?
      УРБЕНА. Але Iзабэла не зможа спаталiць твае страсцi...
      СЯСТРА IААННА. Ды няма ў мяне анiякай страсцi, Урбена! З чаго ты ўзяла? Няма... Табе проста скрозь гнiлыя вочы здалося... Ды i няважна гэта. Я запытаю ў травак. Яны ведаюць, яны дапамогуць... Яны заўсёды мне дапамагаюць. Галоўнае знайсцi трапутнiк i прыкласцi яго да сэрца, дзе iголка ўкалола - рана i загоiцца. I iншыя траўкi ёсць.. I яшчэ трэба выгнаць чарцянятаў з краiны Рэз... (Забягае сястра Марыя).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Iзабэлу, Iзабэлу не бачылi?
      СЯСТРА IААННА. Бачылi Iзабэлу - яна стала як абгрызеная костка. Толькi хто яе абгрыз?
      УРБЕНА. Яе няма тут. Што такое, Марыя?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Ганорыя яе шукае. Ой, ктосьцi ёй нешта сказаў пра Iзабэлу. Яна такая раз'юшаная!
      СЯСТРА IААННА. Калi ў раз'юшанасцi з'есцi вугельчык - можна дыхаць полымем, як дракон!
      УРБЕНА. Што ёй сказалi?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Нiхто не ведае.
      СЯСТРА IААННА. Яе трэба папярэдзiць! Яе трэба схаваць ад Ганорыi. Я адшукаю яе. Бяжым, сястра Марыя, хутчэй. (Яны выбягаюць).
      УРБЕНА. Позна ўжо папырэджваць. Позна...
      (Урбена выходзiць).
      Сцэна 23
      (Заходзiць сястра Ганорыя, за ёю Iзабэла).
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя, сястра Ганорыя, я праше вас!..
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Позна!
      IЗАБЭЛА. Малю, выслухайце мяне!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я ўсё ведаю.
      IЗАБЭЛА. Вы не так..
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. (перапыняе) Так! Так! Цябе чакае анафема. Д'ябальскi ты выпладак. Чартоўка, чартоўка - вось ты хто! Гарэць табе ў пекле.
      IЗАБЭЛА. Усё не так, як вы думаеце...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Дрэнь! Цябе спаляць! Цябе i твайго палюбоўнiка!
      IЗАБЭЛА. Не кажыце так.
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Як ты смееш?! Распуснiца! Як ты адважылася ў святых сцянах, што далi табе прытулак, такое распуства ўчынiць!
      IЗАБЭЛА. Я...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Што? Скажаш, выпадкова атрымалася? Так? Чорт падбiў? Без памяцi была? Сiлай цябе прымусiлi? А? Маўчыш? Адказаць няма што? Дрэнь! Распуснiца! Вядзмарка! Але цяпер табе канец. А я ж адразу ведала, адразу, як толькi цябе ўбачыла, як толькi ты пераступiла паог манастыра, я адразу зразумела, што ты не Богу, але д'ябалу, страсцям сваiм служыць прыйшла. Ну што, нецешылася? Задаволiла Страсцi? Ганарышся грэхападзеннем сваiм, а? Юрлiвая дрэнь!
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя, умаляю вас, заклiнаю вас, злiтуйцеся...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сама падсцiлаешся, пралюбадзейнiчаеш, а цяпер злiтуйцеся? Не ўжо! Канец табе! Табе i твайму палюбоўнiку!
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя...
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я буду глядзець, як ты будзеш курчыцца на агнi.
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. А яму адсякуць ягоны адростак, скормяць яго псам, а самога павесяць на круках! Ён доўга будзе пакутаваць!
      IЗАБЭЛА. Сястра Ганорыя!
      СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Але перад вогнiшчам ты паглядзiш на гэта! Дрэнь!
      IЗАБЭЛА. (раптам у шаленстве): Сама дрэнь! Не смей так са мной размаўляць! (Хапае камень i ў шаленстве б'е сястру Ганорыю па галаве. Тая нежывая падае). Не смей! Я Iзабэла з П'емонта! I ты - тля! Нiхто не можа мне гаварыць такое! Нiхто! Нiхто! Нiхто! (Паўза. Камень выпадае з рук. Яна глядзiць на труп). Божа... Што ж ты нарабiла, сястра Ганорыя. (Схiляецца над целам. Плача). Што ты нарабiла?.. Божа, за што ўсё гэта. Няўжо ты ўззлаваўся на мяне, Божа? Я шчыра, шчыра iмкнулася да Цябе. Служыць Табе хацела...Як жа гэтак? Цяпер усё, усё страцiла сэнс. Хто я цяпер? Хто? Што ты нарабiла, сястра Ганорыя...
      Сцэна 24
      (Заходзiць Мацi-Iгумення, за ёю астатнiя манахiнi. Усе бачаць, што адбылося).
      IЗАБЭЛА. Я не хацела... Я. Я не ведаю... (Плача. Сёстры кленчаць i пачынаюць малiцца).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мёртвая.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Малiцеся. Малiцеся за спачын яе душы. I радуйцеся. Ясстра Ганорыя зараз у Бога Нашага Iсуса Хрыста, абагрэтая святлом Ягоным, суцешаная словам Ягоным. Ёй добра.малiцеся, малiцеся i за iншую душу, за душу аблудную, за душу скалечаную, за душу грэшную, за душу гордую. Малiцеся, каб Гасподзь не пакiнуў яе ў лiтасцi сваёй. (Iзабэла таксама пачынае малiцца). Iзабэла з П'емонта, Невельскi манастыр ад чыстага сэрца прыняў цябе ў свае сцены. Сёстры манастыра сталi табе сёстрамi. Я хацела стаць для цябе мацi. Шляхi да святасцi i Бога былi адкрытыя перад табою. Але ты аддала перавагу людскiм страсцям. Ты пайшла iншым шляхам. Ты заблудзiлася... Ты праклята.
      IЗАБЭЛА. Матушка! (Кiдаецца ёй у ногi.) Матушка! Як жа?..
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Гасподзь лiтасцiвы. Ён зразумее. (Сёстрам) Закаваць яе!
      IЗАБЭЛА. Бярыце мяне! Палiце мяне! Усё вытрымаю, усё прыму. Толькi не чапайце яго! Ён не вiнаваты. Гэта я, я...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Маўчы! Святая Царква не пакiне цябе. (Iзабэлу звязваюць i прыкоўваюць да сцяны. Сёстрам). Сястру Ганорыю занясiце ў царкву. Я сама буду адпяваць яе. Падрыхтуйце месца на манастырных могiлках.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Што будзе з сястрой Iзабэлай?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Што будзе? Гасподзь пакажа!
      (Выходзiць. За ёю выходзяць манашкi, з сабою нясуць цела сястры Ганорыi).
      Сцэна 25
      (Заходзiць сястра Iаана).
      СЯСТРА IААННА. Iзабэла.
      IЗАБЭЛА. Што? Хто тут?
      СЯСТРА IААННА. Цень ад ценю...
      IЗАБЭЛА. Iаана, ты?
      СЯСТРА IААННА. (рэхам) Ты, ты, ты, ты...
      IЗАБЭЛА. Дзе ты? Тут цёмна. Я не бачу цябе.
      СЯСТРА IААННА. (рэхам): Цябе, мяне сябе, кахаць...
      IЗАБЭЛА. Ты прыйшла, каб пасмяяцца з мяне?
      СЯСТРА IААННА. Як ты забiла яе?
      IЗАБЭЛА. Што?
      СЯСТРА IААННА. Ты забiла яе каменем?
      IЗАБЭЛА. Так.
      СЯСТРА IААННА. А калi ты праламiла ёй галаву, адтуль не вылецела тпушка зiмародак?
      IЗАБЭЛА. Не.
      СЯСТРА IААННА. Дзiўна. Я была ўпэўненая, што ў яе галаве сядзiць птушка зiмародак.
      IЗАБЭЛА. Iаана, паслухай, я, напэўна, пакрыўдзiла цябе нечым.
      СЯСТРА IААННА. Напэўна...
      IЗАБЭЛА. Паслухай, я, можа нетак паставiлася да цябе.
      СЯСТРА IААННА. Можа...
      IЗАБЭЛА. Даруй мне.
      СЯСТРА IААННА. Дараваць? Ты просiш мяне дараваць тое, што разарвала мне душу, што ты затаптала яе так, што яна ператварылася ў маленькi, шэранькi блiн?
      IЗАБЭЛА. Я не хацела гэтага. Ты ведаеш...
      СЯСТРА IААННА. Я ведаю? Я ведаю, што ў тваёй галаве сядзiць не зiмародак, а мядзведзь. Я ведаю, што, хоць у цябе i няма звярыных кiпцюроў на нагах, ты ўсё роўна напалову зверанё.
      IЗАБЭЛА. Няхай, няхай так. Аднак жа я люблю цябе, Iана, люблю як сястру, якой ў мяне нiколi не было. Ты мне вельмi, вельмi дарагая.
      СЯСТРА IААННА. Дай руку.
      IЗАБЭЛА. Што?
      СЯСТРА IААННА. Дай мне сваю руку
      IЗАБЭЛА. Навошта?
      СЯСТРА IААННА. (Бярэ руку i прыкладае яе да свёй шчакi). У цябе такая мяккая скура. Цудоўная скура. Мяккая i гладкая.
      IЗАБЭЛА. Паслухай, у мяне ёсць да цябе адна просьба.
      СЯСТРА IААННА. ...мяккая, яе хочацца цалаваць (Цалуе). Гэтая скура сама як пацалуй анёла. Цябе нiколi не цалавалi анёлы? Я люблю, калi яны цалуюць мяне. Я сплю, а яны цалуюць мяне...
      IЗАБЭЛА. Паслухай... Калi ты маеш хоць кроплю спачування i любвi да мяне, малю цябе, памажы яму..
      СЯСТРА IААННА. Каму?
      IЗАБЭЛА. Жафрэй хварэе. Яму трэба паехаць адсюль. Я ведаю, ты можаш вылечыць яго. Ты неяк казала, што вылечыцш. Калi ласка.
      СЯСТРА IААННА. А яшчэ твая скура падобная на пялёсткi маку i паўднёвы вецер...
      IЗАБЭЛА. Памажы яму! Вылечы яго! Чуеш мяне? (Вырывае руку) Чуеш?
      СЯСТРА IААННА. Не!
      IЗАБЭЛА. Але чаму?
      СЯСТРА IААННА. Таму што не хачу! Не хачу!
      IЗАБЭЛА. Калi ласка, прашу цябе...
      СЯСТРА IААННА. Што мне ад тваiх просьбаў?
      IЗАБЭЛА. Чаго ты хочаш? Я зраблю ўсё. Усё!
      СЯСТРА IААННА. А ножку яшчэ раз пацалуеш?
      IЗАБЭЛА. Пацалую, памажы яму... (Схiляецца, каб пацалаваць) Рабой тваёй буду...
      СЯСТРА IААННА. Не трэба. Ды i навошта яго лячыць? Я зрабiла так, што яго ўсё роўна пакараюць смерцю.
      IЗАБЭЛА. (з жахам) Што?!
      СЯСТРА IААННА. (задумлiва) Заўтра зменiцца надвор'е... Вецер перастае пахнуць. Будзе навальнiца.
      IЗАБЭЛА. Што ты зрабiла? (Трасе яе) Адказвай! Што? Што?
      СЯСТРА IААННА. (вырываецца) Ты злая! Я думала, ты змянiлая, Я памылялася! Крывадушнiца! Я прыйшла дапамагчы табе. Я ведаю, як збегчы адсюль.
      IЗАБЭЛА. Я не хачу збягаць! Скажы, што ты зрабiла!
      СЯСТРА IААННА. Гэта я сказала сястры Ганорыi, што Жафрэй спакусiў цябе. Я! Я! Я! Я! Яго пакараюць! А ты дурнiца! Дурнiца! Дурнiца! Дурнiца! Я магла зрабiць цябе шчаслiвай... Ўсё з-за яго!
      IЗАБЭЛА. Iаана.
      СЯСТРА IААННА. Як толькi ён з'явiўся ты была толькi з iм, гаварыла толькi пра яго. Думала таксама толькi пра яго. Ты звар'яцела! Звар'яцела! А я выратавала цябе. Няўдзячная! Iзабэла, я яшчэ магу цябе выратаваць. Дазволь, дазволь мне толькi, малю цябе... Я вызвалю цябе. Мы збяжым. Я ведаю, дзе можна сзавацца. Я ўсё падрыхтавала. Там нас нiхто не знойдзе. Нiхто! Я буду клапацiцца пра цябе. Я буду цалаваць твае ногi.. Дазволь, толькi дазволь...
      IЗАБЭЛА. Ты нават не ўяўляеш, што ты нарабiла.
      СЯСТРА IААННА. Гэта твая аса мяне ўкусiла. Твая! (Выбягае).
      IЗАБЭЛА. Ты проста не ўяўляеш, што ты нарабiла...
      Зацямненне.
      АКТ 3
      Сцэна 26
      (Заходзiць Мацi-Iгумення).
      IЗАБЭЛА. Хто гэта?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я.
      IЗАБЭЛА. Колькi я ўжо тут?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Чацвёрты тыдзень пайшоў.
      IЗАБЭЛА. Так мала? Я думала амаль год. Час так павольна iдзе тут, без святла. Дзень i ноч - адное i тое ж. I пацукi. Часам мне здаецца, што iх так шмат, што яны поўзаюць па сценах i нават па столi. Калi сплю, я адчуваю iх халодныя, мокрыя лапкi ў сябе на шыi. Ведаеш, усё ж такi гэта лепей, чым калi зусiм нiкога няма. Бог жа да мяне не прыхадзiць...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ён заўсёды побач з намi.
      IЗАБЭЛА. Не... Побач са мною яму няма чаго рабiць. З мяне даволi i пацукоў Дык навошта вы прыйшлi?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Сёння прыйшлi весткi з П'емонта. Твой бацька забiты.
      IЗАБЭЛА. Забiты?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Яго знайшлi ў сваiх пакоях з кiнжалам у грудзях. Забойца закалоў яго ў сне.
      IЗАБЭЛА. Божа... Ён так хацеў памерцi ў бiтве... Я ж ведала, што так будзе. Даўно ведала. Чаму цяпер гэтая вестка так палохае мяне?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Гэтая смерць багата што выклiча. Наблiжаюцца смутныя часы.
      IЗАБЭЛА. Вось чаму вы мяне не спалiлi адразу?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. П'емонцкi клан застаўся без важака. Герцаг святкуе перамогу. Але гэтае святкаванне часовае. Ён сам гэта адчувае. Ёе слабы. у адкрытай вайне яму не выстаяць. Калi новага важака падтрымаюць англiйскiя бароны, ён прайграў. А смерць твайго бацькi толькi адкладвае развязку.
      IЗАБЭЛА. Вось чаму вы не аддаеце мяне на суд?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. I таму таксама.
      IЗАБЭЛА. Хочаце пагандляваць мною?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Проста я яшчэ не ведаю, не ведаю. як правiльна зрабiць.
      IЗАБЭЛА. Я хачу запытацца ў вас аб нечым. Я ведаю, гэта неправiльна. Гэта грэх. Гэта толькi пагоршыць маё становiчша, але...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Жафрэй памёр.
      IЗАБЭЛА. Што?!
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ён памёр. Ты аб гэтым хацела мяне запытаць?
      IЗАБЭЛА. (уражаная) Як...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ён памёр ад ран два тыднi таму. Сястра Iаана спрабавала выратаваць яго, але яе травы не дапамаглi. Ён памёр.
      IЗАБЭЛА. Жафрэй...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Бог пакараў яго за грэх.
      IЗАБЭЛА. Бог? (у раз'юшанасцi) Бог?! Ты нiчога не разумееш! Iаана... Як яна магла? Ён жа быў зусiм безабаронны... Зусiм... (Мацi-Iгумення рэзка разварочваецца i выходзiць). Божа... За што?..
      Сцэна 27
      (З цемры з'яўляецца Урбена. Здаецца, яна ўвесь час была тут).
      УРБЕНА. Ты плачаш...
      IЗАБЭЛА. Ён быў зусiм безабаронны...
      УРБЕНА. Я цябе папярэджвала. Памятаеш гiсторыю пра рыцара i д'ябла?
      IЗАБЭЛА. Не хапае толькi канца, так?
      УРБЕНА. Ты хочаш памерцi?
      IЗАБЭЛА. (у лютасцi) Так, я хачу памерцi! Так, яхачу памерцi! Хачу памерцi! Зразумела? Нашто мне такое жыццё? Пляваць я хацела на такое жыццё! Я хачу памерцi!
      УРБЕНА. Ты ж думала пра тое, каб пазбавiць сябе жыцця?
      IЗАБЭЛА. Так.
      УРБЕНА. Ты ўжо нават вырашыла.
      IЗАБЭЛА. Я сама ведаю, што вырашыла.
      УРБЕНА. Ты ж не спынiшся на гэтым, праўда?
      IЗАБЭЛА. Мне няма сэнсу спыняцца.
      УРБЕНА. Я прыйшла дапамагчы табе. (Бярэ кубак i нешта туды налiвае). Гэтую атруту зрабiла Iаана. Ён з таго кораня, што i адвар, якi забiў твайго рыцара. Але ты памрэш хутка i не будзеш моцна пакутаваць. На, пi... (Падае ёй кубак).
      IЗАБЭЛА. Так. Гэта добра... (Прымае i ўжо амаль п'е, але Урбена спыняе яе).
      УРБЕНА. Толькi спачатку запытай сябе: ЦI ВЕРЫШ ТЫ, ШТО ТЫ МОЖАШ ПАМЕРЦI?
      IЗАБЭЛА. (апуска кубак) Не магу. (Цiха) Я... Я хачу жыць.
      УРБЕНА. Тут ты была зламана i знайшла пакорлiвасць. Праз пакорлiвасць та прыйшла да Бога. Затым каханне прайшло да цябе i ты страцiла i пакорлiвасць, i Бога. Цяпер ты страцiла i каханне. Твой рыцар забiты. Твой бацька забiты. Ты сама стала забойцай манашкi. Усе надзеi разбiтыя... У цябе нiчога не засталося. Ты знiшчана. Ты скрозь гнайнiк. Ты мой твар. Дык цi не лепей для цябе памерцi?
      IЗАБЭЛА. (цвёрда) Я хачу жыць.
      УРБЕНА. Так?
      IЗАБЭЛА. Мне плеваць як! Жыццё мяне не пашкадавала. I цяпер мне таксама будзе ўсё роўна. Я буду жыць так, як атрымаецца. I нiкому не параю стаць на маiм шляху! (З размаху кiдае кубак) Калi б была магчымасць, пазабiвала бы ўсiх. Усiх! Без рабору! Усiх! Усiх ненавiджу! (Моцна крычыць). Уiсх вас ненавiджу!
      УРБЕНА. (Паўза): Галоўнае - ты будзеш жыць. (Iдзе да выхаду).
      IЗАБЭЛА. Дык хто ты?
      УРБЕНА. Я... Якая рознiца...
      (Выходзiць).
      Сцэна 28
      (Заходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда, сястра Ганна i сястра Марыя).
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Што адбываецца? Што адбываецца? З часоў заснавання Невельскага манастыра не было такога. Быццам праклён якi...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А я вам кажу, гэта ўсё праз яе... З тае пары, як гэтая Iзабэла пераступiла парог нашай святынi, усё i пачалося. Цёмныя сiлы яе вядуць праўду вам кажу, яна прывяла з сабою д'ябла.
      СЯСТРА ГАННА. Зберажы, Божа...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Вось, вось... I хiба гэта канец?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Два забойствы. I абодва разы манашкамi. Такога свет яшчэ не ведаў.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Без Д'ябла тут не абыйшлося. Гэта ўжо так...
      СЯСТРА ГАННА. А можа, сястра Iаана не...
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (перапыняе) Забiла, забiла. Цяпер дакладна вядома. Мацi-iгумення правяла падрабязнае расследаванне. Сястра Iаана прамывала ягоныя раны сокам аканiту i цыкуты. Пэўна, ён так пакутаваў.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, ды навошта яна гэта рабiла?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Зразумела навошта. Апантаная.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Праўда, праўда... Нiколi ёй не давярала. З выгляду цiхiя, непрыкметная, песнi спявае, дзiўныя рэчы распавядае. Але я даўно чакала, што яназробiць штосьцi падобнае. I вось - наце вам, дачакалiся!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Нядобрая слава панясецца цяпер пра Невельскi манастыр.
      СЯСТРА ГАННА. Так, хрысцiянскi свет скалынецца ад такога... Кажуць, што ўжо да самога Папы дайшло.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Хлусня. Не малго яшчэ дайсцi, не магло. Ды i хто паведамiць?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Трэба ж, далi прытулак па дабрынi сардэчнай звераняцi i апантанай - вось i паплацiлiся!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Пашкадаваць iх трэба.
      СЯСТРА ГАННА. Правiльна, сястра Марыя. Пашкадаваць. Богу памалiцца, Ён i дапаможа.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Так, дапамога нам яшчэ спатрэбiцца
      СЯСТРА ГАННА. Нешта яшчэ здарылася?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. А вы не чулi?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Пра што вы?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гэта тайна. Увесь манастыр ужо ведае. Сюды едзе герцаг Нармандскi.
      СЯСТРА ГАННА. Герцаг? Сам?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. З iм восемсот рыцараў. Пасля смерцi правадыра П'емонцкага клана толькi Iзабэла можа яму перашкодзiць. Ён едзе па яе. Прадстаўнiкi клана таксама накiроўваюцца сюды.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Якi жах! Адусюль напасцi. Што ж нам рабiць?
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Герцаг адважыцца на ўсё, каб здабыць яе. Можаце не сумнявацца...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. З iм яшчэ i бiскуп Альберт сюды едзе.
      СЯСТРА ГАННА. Навошта?
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Каб судзiць сястру Iаану. Жафрэй быў яго васалам.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ах... Колькi гора, колькi напасцяў... I ў каго нам прасiць абароны?
      СЯСТРА ГАННА. Толькi ў Бога i святой Дзевы Марыi. Няма ў нас iншых абаронцаў...
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Шкада, аднак, сястру Iзабэлу. Яе выдадуць.
      СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Зверанё трапiць ў лапы звера.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Мы нiчога не можам зрабiць дзеля яе. Толькi малiцца.
      Усе: Аман.
      (Выходзяць).
      Сцэна 29
      (Заходзяць Мацi-Iгумення i бiскуп Альберт).
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я слухаю вас, бiскуп. Толькi гаварыце коратка i ясна, без вашых высакапарных словаў. Дзеля чаго прыехалi?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Калi ласка. Па-першае, я прыехаў, каб расследаваць забойства майго рыцара i знайсцi вiнаватага, каб аддаць яго пад суд. I хоць забойства здзейснiла манашка, над якой толькi вы...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (перабiвае) Я выдам вам яе. Задаволены? Рабiце з ёй усё, што знойдзеце патрэбным.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Я буду судзiць яе.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Гэта вашае права. Што яшчэ?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Тэма вельмi далiкатная... Ну, вы мяне разумееце. Неабходна ўзяць пад увагу ўсе абставiны, што склалiся. Суадносiны сiл зараз такiя...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (груба) Хопiць! Гаварыце без хiтрыкаў!
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Як вам будзе заўгодна. Бацька Iзабэлы забiты. Герцаг не ўтойвае, што гэта зрабiлi па яго загаду. Зараз пераломны момант супрацьстаяння. Бароны ў нерашучасцi. Усё залежыць ад таго, хто стане новым правадыром П'емонцкай клiкi. Гэты момант i вырашыць будучае Нармандскага герцагства i П'емонта.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. I што?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Герцаг не хоча даводзiць справу да вайны. Ён хоча знайсцi паразуменне.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Паразумення?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ён прапаноўвае мiр.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. З гэтай мэтай ён раз'язджае па Невельскiх землях з атрадам у восемсот чалавек? Цiкавы спосаб. Ну-ну, працягвайце.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Вашая iронiя не да месца. Вядома колькi магутных правiцеляў жадаюць смерцi герцага.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Вядома, вядома, восемсот рыцараў якраз дастаткова, каб абаранiць герцага ад сялян Невельскага лесу, якiя, помнiцца, так неабачлiва адважылiся напасць а на вашую асобу.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Герцаг прыехаў сюды, каб паўтарыць сваю прапанову, якую так непрадбачлiва адхiлiў бацька Iзабэлы.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ён не можа рабiць ёй анiякiх прапаноў. Яна манашка.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Стправа вельмi важная.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Няма справы больш важнай, чым служэнне Госпаду.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Вам лепей падумаць.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Пра што? Я паўтараю, яна манашка.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта можна ўладзiць. Папа зацвердзiць...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Тут я рашаю, што зацвярджаць, а што не. Манастыр - мая юрысдыкцыя..
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Бясспрэчна. Менавiта таму я i прыйшоў пагаварыць. Пагаварыць напрамую
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра, я слухаю.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Выдайце яму Iзабэлу. Здымiце з сябе гэты цяжар. Нашто яна вам? Ад яе ж толькi праблемы i непрыемнасцi. Калi вы выдадзiце яе, вы ўсталюеце мiр.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Вы ж ведаеце, што варт ёй выйсцi за сцены манастыра, яе заб'юць.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Герцаг паабяцаў ёй жыццё.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я ведаю цану ягоных абяцанняў.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але вас не павiнна цiкавiць, што будзе з ёю потым. Гэта ўжо не ваш клопат.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Мой, бiскуп, мой.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Не разумею, не разумею. Не можаце ж вы праз яе, забойцу i пралюбадзейку, якая i так павiнна быць пакарана за свае злачынствы, ставiць пад небяспеку Хрыстову апору на гэтых землях.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не вам мне ўказваць
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Вы разумееце, чым пагражае вашае самадурства? Чым можа скончыцца вашая адмова?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я разумею адно. Яна ўсё яшчэ манашка Невельскага манастыра. Яна налэжыць не мне, не вам, не герцагу, але Богу. Яе не iснуе для свету. Так i скажыце герцагу. Невельскi манастыр абараняе веру кожнай, кожнай сваёй прабывальнiцы. Яны ўсе для мяне роўныя, усiх люблю. Усiх - як адну. Так i скажыце.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але ён не адступiцца.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Горды? (Ганарлiвы?) Хоча яе? Дык няхай спачатку заб'е ўсiх нас, калт адважыцца. Але гэта будзе не так лёгка. Я абяцаю. Спустошыць (Разбурыць) Невельскую святыню - значыць пайсцi супраць усёй Царквы Хрыстовай. Усёй! Няхай падумае, як мае быць падумае, што гэта значыць. Калi Царква будзе на баку яго ворагаў - яму канец! Дык няхай, няхай паспрабуе ўзяць яе.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта ваша каначатковае слова?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я яе не выдам.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Нi пры якiх умовах?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Размова скончаная, бiскуп. Заўтра прыходзьце судзiць Iаану.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Прыйду... А вы ўпартая (свавольная), Мацi-Iгумення.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Затое вы занадта падатлiвы, бiскуп.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Спадзяюся, вам не давядзецца потым шкадаваць...
      (Бiскуп выходзiць. З'яўляецца Урбена).
      Сцэна 30
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я правiльна зрабiла?
      УРБЕНА. Так.
      (Выходзяць).
      Сцэна 31
      (Заходзiць сястра Марыя. Яе чакае Фiлiп).
      ФIЛIП. (Выступае з цемры) Будзь са мною...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не хадзi больш за сною. Грэх смяратны... Пакайся, пакуль не позна, Фiлiп. Ты яшчэ можаш уратавацца...
      ФIЛIП. Не трэба ўгаворыў. Ты ўратуй мяне.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Прыгадай, каму служыш, - Ён дапаможа...
      ФIЛIП. Не магу без цябе. Кахаю цябе. Праз каханне кожны ўратуецца.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я нiколi не змагу быць з табою, Фiлiп. Няўжо ты гэтага яшчэ не зразумеў?
      ФIЛIП. Значыць, не?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не.
      ФIЛIП. Я зараз пайду. Пайду з манастыра. Толькi ты не думай, я хутка вярнуся. Хутка тут будзе герцаг нармандскi. Ён прйдзе па Звера. Тады я зноў прыйду па цябе. Чуеш мяне? Я вярнуся, каб не прасiць, а патрабаваць
      СЯСТРА МАРЫЯ. Ты яшчэ зусiм хлопчык... Мне шкада цябе, шкада, што ты так заблытаўся. Слабы яшчэ...
      ФIЛIП. (Упарта) Я вярнуся.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Вяртайся.
      ФIЛIП. Ты хiба не разумееш, што з табою будзе?
      СЯСТРА МАРЫЯ. Я ведаю.
      ФIЛIП. Ты не баiшся?!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Не? Чаму? Са мной жа Гасподзь. Я за цябе малiцца буду. Абдумайся... (Фiлiп хутка выходзiць. Яму наўздагон шэптам). Памажы яму, Божа...
      Сцэна 32
      (Пачынаецца суд над Iаанай. Выходзяць усе манашкi. Затым бiскуп i Мацi-Iгумення. Прыводзяць Iзабэлу).
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Царква Хрыстовая ёсць слова i воля Ягоныя на зямлi. Улада Царквы ёсць улада Бога Нашага Iсуса Хрыста, якi пацярпеў за людзей на крыжы i ўзнёсся на Нябёсы, каб, калi надыдзе час, вярнуцца зноў i чынiць суд над кожным. Пакуль жа Царква - перст Божы на зямлi i чынiць суд (з) iмем Ягоным над усякiм : над высакародным i простым чалавекам, iмператарам i рабом. Сёння я, уладаю Бога Нашага, бiскуп Альберт выклiкаю на суд манашку Невельскага манастыра Iаану. Увядзiце падсудную.
      (Уводзяць Iаану. Яна ў адной кашулi, басанож).
      СЯСТРА IААННА. (Напявае):
      Птушкi боскiя лятаюць
      I шчабечуць, i ляпечуць.
      Залацiстымi крыламi
      Б'юцца з чорнымi арламi.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна зусiм звар'яцелая...
      СЯСТРА ГАННА. Няшчасная. Розум пакiнуў яе.
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Бог пакiнуў яе!
      СЯСТРА IААННА. Бог любiць дудачкi. Не чытайце Яму малiтваў. Малiтвы словы. Не рабiце яму пастоў. Пасты - гардыня. Не ўтаймоўвайце дзеля яго сваю плоць. Плоць - марнасць. Грайце яму на дудачцы, на чарацiне. Толькi грайце радасна, Ён любiць, калi радасна... Ён любiць танцы.... (Танцуе). Ну чаму ж вы не танцуеце? Бог любiць, калi яму танцуюць. Танцуюць i спяваюць. (Спявае).
      Птушкi боскiя б'юцца храбра:
      Крылы з золата, дзюбы цвёрдыя,
      Вырываюць сэрцы гордыя,
      Кроў хлябтаюць, быццам воду п'юць...
      СЯСТРА МАРЫЯ. Спынiце яе. Гэта невыносна! Матушка... (Мацi-Iгумення маўчыць).
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Сястра Iаана, адкажы шчыра, як будзеш адказваць перад Богам Нашым, цi забiла ты траўнымi зёлкамi або вядзьмарскiм чараўнiцтвам высакароднага рыцара, якi пацярпеў за веру, сiра Жафрэя Гi, графа Дзюмалон?
      СЯСТРА IААННА. Дайце чалавеку кветачку, а можа, ён Гасподзь. Вы дадзiце кветачку, ён усмiхнецца. Гасподзь усмiхнецца: i стане неба золатам, вада срэбрам, лiстце - малахiтам, зямля - сурмою. Людзi стануць анёламi i паляцяць ва ўсе бакi, як райскiя птушкi... Паляцяь i ўбачаць зверху, што зло малае, а дабро вялiкае. I палюбяць божаньку. Дайце чалавеку кветачку...
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Якiя травы ты дала параненаму рыцару Жафрэю Гi?
      СЯСТРА ГАННА. Яна нiчога не разумее. Нашто яе пытацца?
      СЯСТРА IААННА. А раптам я ведаю адказ? Я яму травак не давала. Я яго дала травкам. Ён лёг у зямельку i стаў ён улоннем жыватворным для ўсялякага насення, i з яго праратуць верас духмяны i казялец, i макi, i цэлы луг, i цэлы лес... Дзеля таго, каб стварэннi божыя ласкай боскаю ўзрадавалiся...
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта дарэмна. Яна не хочы адказваць.
      СЯСТРА IААННА. Адказваць? А навошта? Хiба ёсць справядлiвасць на гэтай зямлi? Калi самы блiзкi чалавек табе здраджвае, а ты яму, а ён зноў табе? Цi ёсць дабро? Не! Не! Не! Што, радуецеся? Па мордах бачу, радуецеся! Толькi вы рана радуецеся! Рана! Бо драконавы зубы сееце. Я ведаю таямнiцу. Чуеце мяне? Я ведаю таямнiцу! I сказаў мне ЁН!
      СЯСТРА МАРЫЯ. Гасподзь?
      СЯСТРА IААННА. Д'ябал! Д'ябал! Сатана! Вельзевул! Люцыфер! Ён тут, чуеце мяне? Тут! З намi, сярод вас. Вы самi вырасцiлi яго ў вашых каменных сэрцах. Як скарлупаю абаранiлi iмi зародкi зла. Але ўзмацнеў Сатана. I валадарства ягонае блiзка!
      СЯСТРА ВЕНТУРЫЯ. Яна апантаная...
      СЯСТРА IААННА. Маўчаць! Бо кожнае слова ваша - змяя. I распаўзаюцца яны па зямлi. I джаляць, i пажыраюць адзiн аднаго, i пладзяць новых гадоў, а тыя новых... I пакрыюць яны зямлю, ад пекла да неба! А вы ўсё вырыгваеце змеяў, жабаў, каб была пажыва чортам!
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Божа, уратуй...
      СЯСТРА IААННА. Не ўратуе! Наблiжаецца Армагедон. Бо зло авалодала зямлёй. Праўда - здохла. Труп яе вы штурхаеце нагамi. Няма людзей на зямлi. Зверы, звяругi пазапаўзалi ў чалавечую скуру, гавораць чалавечыю моваю, суюць члены свае ў жанчын, каб тыя нараджалi iм ў слiзi i крывi новых пачвар. I маўчыць Гасподзь! Слёзы ягоныя горкiя як палын. Але вы не адчуваеце смаку. У вас у роце кроў i жабы. Жарыце iх! Жарыце! Душыце iх зубамi, каб адчуць кiшкi iх на языку! Але радуецца Сатана! Служыце яму! Малiцеся яму! Пасцiцеся! Прымайце прычасце! Абдзiрайце каменныя сэрцы вашыя. (Пераможна смяецца). Таму што хутка канец!
      IЗАБЭЛА. Iаана, Iаана...
      СЯСТРА IААННА. Хто клiча мяне анёльскiм голасам?
      IЗАБЭЛА. Гэта я, Iзабэла. Iзабэла. Ты пазнаеш мяне?
      СЯСТРА IААННА. Iзабэла.
      IЗАБЭЛА. Хадзi сюды. (Бярэ яе рукi з свае). Супакойся. Супакойся.
      СЯСТРА IААННА. Вакол мяне скрозь чэрцi. Яны хочуць спалiць мяне.
      IЗАБЭЛА. Забудзь пра iх. Ты хворая...
      СЯСТРА IААННА. Мне страшна... Я не чую песень кветак. Iх хтосьцi вытаптаў. Паглядзi. (Кленчыць i цалуе каменную падлогу). Паглядзi, зусiм няма травы... пустэча. Халодны камень... Усё памерла.
      IЗАБЭЛА. Гэта тут. Але ты ж мне распавядала пра краiну, дзе заўсёды растуць цудоўныя кветкi...
      СЯСТРА IААННА. Пра краiну Рэз?
      IЗАБЭЛА. Так, пра краiну Рэз... Там луга i далiны Госпада, там кветкi i святло круглы год...
      СЯСТРА IААННА. Там туберозы...
      IЗАБЭЛА. Так, там туберозы...
      СЯСТРА IААННА. I ходзiць Гаподзь?
      IЗАБЭЛА. I ходзiць Гасподзь.
      СЯСТРА IААННА. Я вельмi люблю краiну Рэз. Скажы, толькi не хлусi мне, я буду там?
      IЗАБЭЛА. Так.
      СЯСТРА IААННА. А ты?
      IЗАБЭЛА. I я... Я таксама буду там.
      СЯСТРА IААННА. Будзеш?
      IЗАБЭЛА. Абавязкова буду. Ты мяне чакай.
      СЯСТРА IААННА. Я буду цябе чакаць. Я спляту табе вянок.
      IЗАБЭЛА. Добра...
      СЯСТРА IААННА. Мы будзем гуляць з табою. I Гасподзь будзе гуляць з намi...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. (Бiскупу) Вашае рашэнне?
      БIСКУП АЛЬБЕРТ. Яна апантаная. На агонь! (Iаану хапаюць i цягнуць прэч).
      СЯСТРА IААННА. (крычыць) Ты абяцаеш, што будзеш там?
      IЗАБЭЛА. Абяцаю! Чакай мяне!
      (Усе выходзяць акрамя Мацi-Iгуменнi i Iзабэлы).
      Сцэна 33
      IЗАБЭЛА. Навошта гэта ўсё было?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Так хацеў бiскуп.
      IЗАБЭЛА. Даўно яна такая?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Усё жыццё.
      IЗАБЭЛА. Яе спаляць?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Так.
      IЗАБЭЛА. Вы нiчога не зробiце, каб уратаваць яе?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не.
      IЗАБЭЛА. Яна зусiм, зусiм безабаронная. Яна ад любвi яго забiла, ад любвi да мяне.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Цяпер гэта неважна. Яе сёння спаляць
      IЗАБЭЛА. А мяне?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Цябе?
      IЗАБЭЛА. Калi мяне спаляць?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Пад сцянамi манастыра стаiць войска герцага Нармандскага. Ён патрабуе, каб я выдала цябе.
      IЗАБЭЛА. Дык вось чаму я яшчэ жывая. Гэта гандаль. Ну як, пашчасцiла пагандляваць?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Пашчасцiла.
      IЗАБЭЛА. I колькi я каштую?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Дорага.
      IЗАБЭЛА. Выдатна! Ты прадбачлiва паступiла, калi прыняла мяне ў манастыр. Пад тваёю ўладаю зусiм задарам апынулася Iзабэла з П'емонта. Грэх гэта не скарыстаць. А заадно i пазабаўляцца. Усе гэтыя жарты з пакорлiвкасцю, мыццём падлогi. Параненага мне падсунула. Ты дрэсiравала мяне як сабаку. Толькi сталася так, што воўка выдрэсiраваць нельга. I вось цяпер, ты цягнула да апошняга, каб пазбавiцца ад мяне як мага выгадней. Выдатна! Невельскi манастыр будзе толькi квiтнець пад такiм кiраваннем. Дык калi ты мяне выдаш?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я магу цябе выдаць.
      IЗАБЭЛА. Дык вось i выпадак. Што ты марудзiш? Клянуся, герцаг не забудзе такога падарунка. Ты аддала Iаану бiскупу, мяне - герцагу. Ад абодвех злачанак пазбавiлася, а сама быццам чыстая перад Богам засталася. Добрая здзелка з сумленнем.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты скончыла?
      IЗАБЭЛА. Так.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я адмовiла герцагу.
      IЗАБЭЛА. Адмовiла?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты паедзеш з манастыра сёння ж. Васалы твайго бацькi чакаюць цябе. Яны даставяць цябе ў П'емонт.
      IЗАБЭЛА. Ты адпускаеш мяне?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Так.
      IЗАБЭЛА. Чаму?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты не манашка. I нiколi не была ёю. Ты не змагла пакiнуць свет, свет прыйшоў з табою. Я не магу судзiць цябе. Я не магу судзiць свет, бо такiм яго стварыў Гасподзь. Нiхто не вiнаваты. Але ты паедзеш...
      IЗАБЭЛА. А герцаг...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Герцаг. Герцаг проста не ўяўляе сабе, што яго чакае. Ты ўзначалiш П'емонцкi клан, аб'яднаеш баронаў. Ты заб'еш яго.
      IЗАБЭЛА. Альбо ён заб'е мяне...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не, Iзабэла. Я бачу агонь у тваiх вачах. Ты заб'еш яго. Ты будзеш магутнай, Iзабэла. Ты зноў закладзеш Невельскi манастыр.
      IЗАБЭЛА. Што?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Заўтра герцаг пачне штурм.
      IЗАБЭЛА. Але...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ён прыехеў па цябе. Ты ягонае выратаванне або пагiбель. Ён не паедзе без цябе. Заўтра ён пачне штурм.
      IЗАБЭЛА. Навошта ты iдзеш на гэта?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не дзеля цябе.
      IЗАБЭЛА. Навошта? Ён жа заб'е ўсiх, усiх. Каб не засталося нiводнага сведкi ягонага злачынства.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты думаеш, я баюся смерцi?
      IЗАБЭЛА. Ты - не. А астатнiя? Пра iх ты падумала? Iх жа ўсiх пусцяць пад нож.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты не зразумела. Манастыр пракляты, апаганены.
      IЗАБЭЛА. Але я...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Ты толькi сродак. Я памылiлася, калi прыняла цябе. Хоць, пэўна,ўсё роўна б не адмовiла, нават, калi б ведала, да чаго гэта прывядзе. Праз цябе мы страцiлi святасць, мы страцiлi дух, якi гэтыя сцены захоўвалi чатырыста гадоў. У манастыры пасялiўся грэх. Значыць манастыру канец. Мы абавязаны загладзiць вiну сваёй крывёю. Усе... Пакорлiвасць i лагоднасць. Не рабi зла, але прымай. Прымай як пакаранне Бажае за грахi. Пакорлiвасць перад злом, гордасцю, жорсткасцю... Лагоднасць... Ягняты, якiх вядуць на пагiбель.. Хiба не пра гэта казаў Хрыстос? Хiба не праз гэта мы здабываем збавенне i веру. Я не магла выдаць цябе. Але ўсе мы, калi захоча Гасподзь, усе мы, хто верай i праўдай служылi яму, прымем смерць пакорлiва, з радасцю i надзеяй...
      IЗАБЭЛА. А Iаана? Чаму ты аддала Iаану?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Я не аддала Iаану. Яна проста iдзе раней за нас.
      IЗАБЭЛА. Дык што, я больш цябе не ўбачу?
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Не ведаю. Але помнi пра сваё абяцанне. На месцы гэтага манастыра ты пабудуеш новы.
      IЗАБЭЛА. Я клянуся, не ведаю, цi ёсць у мяне штосьцi святое, але я клянуся, што вярнуся сюды. Вярнуся з войскам. Вам трэба толькi пратрымацца.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi i памятай пра сваё абацянне.
      IЗАБЭЛА. Не забуду, матушка. (Кленчыць i цалуе ёй руку). Дзякуй вам, мне здаецца, я зразумела...
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi, развiтайся з сёстрамi.
      IЗАБЭЛА. Сцеражы вас, Бог. (Заходзiць сястра Марыя).
      СЯСТРА МАРЫЯ. Матушка, сястра Урбена памiрае. Яна клiча вас.
      МАЦI-IГУМЕННЯ. Iду...
      (Мацi-Iгумення i сястра Марыя выходзяць).
      Сцэна 34
      (Забягаюць Жан, Брумсхальд i Рабер).
      IЗАБЭЛА. Жан! Брумсхальд! Рабер! Божа, як я рада вас бачыць1
      ЖАН. Iзабэла!
      IЗАБЭЛА. Што, я спадзяюся, сумавалi па сваёй панi!
      РАБЕР. Ды я зараз хiба толькi не лятаю ад радасцi.
      БУМС АЛЬД. Дзе табе лятаць, качар!
      РАБЕР. Маўчы, нармандскi мядзведзь! Захачу i палячу! Разганюся i палячу!
      БУМС АЛЬД. Ён п'яны.
      IЗАБЭЛА. А пуза, я бачу, выгадаваў на п'емонцкiх парсючках. А?
      РАБЕР. А што нам без цябе было рабiць? Толькi жэрцi! (Рагоча).
      ЖАН. Iзабэла, як ты дзiўна выглядаеш у манаскiм адзеннi.
      БУМСХАЛЬД. Роўна багамолка! Ха-ха...
      ЖАН. Можа, нам трэба звяртацца да цябе "сястра Iзабэла"?
      IЗАБЭЛА. Усё! З манаствам скончана! Да д'ябла! Iзабэле з П'монта не быць манашкаю.
      БУМСХАЛЬД. Значыцца, недарэмна я захоўваў твой меч?
      IЗАБЭЛА. Дзе ён?
      БУМСХАЛЬД. Трымай (Кiдае ёй меч). Больш чым уласнае жыццё зберагаў.
      IЗАБЭЛА. Тваё жыццё не вартае i пядзi гэтага мяча. (Гледзячы на меч). Ах, як я сумавала па табе. Як сумавала па гэтым цяжары ў руцэ. (Гуляе iм). Ён усё яшчэ такi ж востры! (Спрабуе на язык). I ў яго ўсё яшчэ смак крывi. Няма нiчога лпшага за смак сталi i крывi. Што, засумаваў? Заляжаўся? Хутка, хутка я напаю цябе...Напаю цябе крывёю! (Васалам) Што, стаiцё, як слупы, дакладвайце!
      БУМСХАЛЬД. Давай, Жан. Ты гэта ўмееш...
      ЖАН. У Невельскiм лесе цябе чакае атрад. Сорак рыцараў твайго бацькi. Яны даставяць цябе ў П'емонт. Там стаiць яшчэ тысяча. Яны ўсе чакаюць цябе.
      IЗАБЭЛА. А бароны?
      РАБЕР. Тфу, сабакi.
      БУМСХАЛЬД. Яны спалохалiся. Смерць твайго бацькi...
      IЗАБЭЛА. Пляваць! Збярыце iх. Я думаю, я змагу iх пераканаць.
      РАБЕР. Слухай, змрочная мясцiна. Як ты тут жыла? Тут, пэўна, i папаляваць нармальна нельга?
      IЗАБЭЛА. Да д'ябла паляванне! А зрэшты - не. Паляванне яшчэ наперадзе! Нам трэба загнаць вяпрука. Нармандскi герцаг - знатная здабыча, а?
      БУМСХАЛЬД. Паляванне будзе як мае быць!
      РАБЕР. Добра будзе засадзiць яму восцi ў карак...
      IЗАБЭЛА. Не! Герцаг мой! Я сама перарэжу яму горла. Чулi? (Хапае меч i надразае сабе руку). Прысягаю гэтай крывёю, што не спынюся, пакуль не заб'ю ўсiх, усiх да адзiнага ягоных шакалаў. (Зрывае з сябе белую манаскую тканiну, выцiрае меч i сваю руку). Вось цяпер наш сцяг! Трымайце! Пад iм мы пойдзем на Нармандыю. Чулi?
      ВАСАЛЫ. Так!
      IЗАБЭЛА. Я сама заб'ю яго!
      ВАСАЛЫ. (крычаць) Слава Iзабэле з П'емонта!
      IЗАБЭЛА. Д'ябал! Хачу вiна!
      РАБЕР. Вось гэта справа! Вось гэта я разумею. (Падае ёй бурдзюк з вiном. Iзабэла п'е).
      ЖАН. Ды яна зараз захлынецца!
      РАБЕР. Ды хутчэй я палячу, чым яна...
      БУМСХАЛЬД. Цяпер мы iм усiм пакажам!
      ЖАН. Кроў залье Нармандыю, гэта праўда.
      РАБЕР. Першую кроў мы ўжо пусцiлi.
      IЗАБЭЛА. Добра! (П'е яшчэ.) П'емонцкае вiно. Што можа быць лепей для П'емонцкай крывi? Каго вы ўжо зарэзалi?
      РАБЕР. Мне таксама вiна!
      БУМСХАЛЬД. Тут шпiёна герцагскага... Злавiлi ўчора. Па сцежцы прабiраўся. Спачатку прызнавацца не хацеў.
      РАБЕР. Не-а. Не ха-цеў. Плакаў усё, прасiў...
      ЖАН. Затым Рабер пакалупаў ножыкам яго прыгажэнькi тварык - i той загаварыў.
      РАБЕР. Яшчэ як загаварыў. Заспяваў. (Рагоча). Маладзенькi яшчэ такi.
      БУМСХАЛЬД. Як выявiлася, ён сакратар бiскупа. Уяўляеш? Казаў, ён у вас тут у манастыры абiваўся, а потым вырашыў вярнуцца да герцага.
      ЖАН. Цяпер яму будзе цяжкавата гэта зрабiць.
      IЗАБЭЛА. Я памятаю яго. Я... Што вы з iм зрабiлi?
      РАБЕР. А што мы робiм са шпiёнамi герцага? Распаролi жывот i пакiнулi крумкачам.
      IЗАБЭЛА. (Цiха) Ён зусiм маладзенькi быў.
      РАБЕР. Ну i д'ябал з iм. Звярам на ежу пойдзе. Выпi лепш вiна! (Яна доўга п'е).
      IЗАБЭЛА. (раптам раз'юшана) Ну i д'ябал з iм! Д'ябал з iмi з ўсiмi, з вырадкамi! Дык вы радыя мяне бачыць?
      ВАСАЛЫ. (крычаць) Радыя! Слава П'емонцкаму клану!
      IЗАБЭЛА. Звяр'ё! Хачу танцаваць! Музыку! Ну!
      БУМСХАЛЬД. Тут? Можа, пачакаеш...
      IЗАБЭЛА. Сцiхнi! Тут! Зараз жа! Я тьысячу гадоў не танцавала. У гэтай труне! Танцаваць усiм! Чуеце мяне? Усiм! (Усе танцуюць). Танцуйце! Танцуйце! Весялiце вашую панi! Весялей! Морды весялейшыя! Д'ябал, як я люблю вашы морды! (Раптам спыняецца). Усё. Хопiць. Iдзiце, запрагайце каней. Мы яшчэ павесялiмся. Дома... Я хутка прыйду.
      РАБЕР. Што?
      IЗАБЭЛА. Я хутка прыйду. Мне трэба закончыць адну справу...
      (Васалы выходзяць).
      Сцэна 35
      (Уваходзяць манашкi).
      IЗАБЭЛА. Я пакiдаю вас. Вы ведаеце. Адно абяцаю. Я буду памятаць вас. Я буду малiцца за вас. Чакайце мяне, хутка я вярнуся.
      СЯСТРА ВЕНТУРЫЯ. Вяртайся.
      СЯСТРА БЕРНАРДА. Няхай Бог не пакiне цябе.
      СЯСТРА ГАННА. Злiтуйся над якiм-небудзь палонным у iмя нашай памяцi, i нам на нябёсах лепш будзе.
      IЗАБЭЛА. Добра. Я абяцаю.
      СЯСТРА МАРЫЯ. Беражы сябе.I даруй нам, калi што не так...
      СЯСТРА ГАННА. Сястра Iзабэла...
      IЗАБЭЛА. Не! Усё! Сястра Iзабэла памерла. Яе спалiлi разам з Блажэннай Iаанай. Засталася толькi Iзабэла П'емонцкая! Засталося зверанё. I яно хоча крывi! Я вярнуся. Я вярнуся, каб забiваць. Я вярнуся, каб помсцiць. Мой меч чакае мяне. Але калi мяне заб'юць, мы сустрэнемся зноў. Захоўвайце вашую веру. I яна перажыве вас. Бо сказана ў Евангеллi: "Праўдзiва кажу вам: калi пшанiчнае зерне, што ўпала ў зямлю, не памрэ, то застанецца адно, а калi памрэ, то дасць шмат плёну". Вы гэтыя зярняты. Вы... Мне ўжо час... Бывайце!
      (Яна выходзiць. Сёстры кленчаць i пачынаюць малiцца. Чуваць песнапеннi).
      Сцэна 36
      З'яўляецца сястра Iаана. Яна танцуе i спявае, i смяецца, i плача, i танец яе дзiўны i прыгожы, таму што ў iм i Бог, i Сатана, i цемра, i святло...
      Зацямненне...