Мы ёй адказваем:
      - Бярыце хоць па дзесятку штодня, але скажыце, якiя ж вы гуркi мелiся нам прадаваць, калi не хацелi нам гарода даваць?
      ...Дачакалi мы восенi. Сабралi добры ўраджай. Насалiлi, намарынавалi гароднiны на ўсю зiму.
      Прыходзiць другая вясна. Цяжка на здаровы розум веры даць, што так можа быць, - вось як гартавалася мая цярплiвасць, - прыходзiць у канцы сакавiка наша гаспадыня да нас ды i кажа:
      - Хочаце - гневайцеся на нас, хочаце не, але мы з мужам параiлiся, падумалi i надумалiся, што гэтай пляцоўкi, якой вы летась карысталiся, мы нiяк не можам вам даць. Калi хочаце - можаце ўзяць iншую, дзе стаяў другi свiран.
      Карацей кажучы, прапануе мне зноў такi самы хамут, з такiм самым, калi не большым, запасам смецця, бiтай цэглы, рознага жалеззя...
      Аж зубы сцiснуў я, так угневаўся. Але тут жа згадаў адзiн сказ са Скарынiнавых кнiг: "Не бывай скорый к розгневанию, гнев убо в лоне безумного опочивает..."
      Жонка мая нiчога не кажа, толькi пазiрае: хопiць у мяне цярплiвасцi, цi пазычаць трэба будзе куды iсцi.
      Падумаў я, падумаў. Пасля кажу:
      - Не вельмi добры план вы склалi. Ну, але паколькi вам, як вы кажаце, араць замiнае наша дзялянка, мы з жонкаю згаджаемся ўзяць новую пляцоўку...
      Пачаў я спяваць зноў тую ж самую песню, што i летась. Устаю штодня а пятай гадзiне. Працую да снедання. Выбiраю, выношу, складваю друз пад другую сценку плота. Наклаў новы мур, роўны з плотам, толькi шкелкамi пераклаў iншых колераў: галоўным чынам, ад бiтых рознакаляровых бутэлек. Зноў зiхацiць наша дзялянка, як для нейкага свята аздобленая адмыслова.
      Забягаючы наперад, павiнен сказаць, што свята мы i спраўлялi ўвосень, свята ўраджаю - выдатнага, прыгожага, плённага.
      Прыходзiлi нават да нас аграномы пытацца:
      - Што вы робiце, чаму ў вас таматы на лясе чырванеюць?
      Тады для Вятчыны гэта было дзiва. Цяпер, праз сорак гадоў, - там гэта звычайная рэч. Але скажам пра вясну. Мы ўсё пасадзiлi ў добрым часе, усё ў нас расце, з лех вывальваецца, а ў гаспадынi, на адабраным у нас кавалку - поўная пустка. Да таго пустка, што нават маленькi дзiцёнак, наш сын, заўважыў:
      - Мабыць, яны, тата, не ўмеюць працаваць. Гэта ж у нас было поўна гуркоў, а ў iх няма нiводнага...
      Можа, падумаецца каму, што я казкi расказваю, байкi баю, але прыходзiць зноў да нас гаспадыня i пачынае пакаянную прамову:
      - Даруйце мне, грэх папутаў, сквапнасць прымусiла ўзяць адабраць ад вас леташнi гарод... Бог мяне пакараў. Нiчога ў мяне не вырасла... Дазвольце хоць пару гурочкаў у халаднiк узяць у вас...
      - Ды бярыце хоць дзесятак, на добрае здароўе ешце, хопiць нам, - адказвае мая жонка...
      Гэта ж не канец. Увосень, не чакаючы вясны, зноў iдзе да нас гаспадыня i пачынае сваю размову...
      - Раiлiся мы з мужам, думалi i надумалi...
      Але ў мяне цярплiвасцi тут не хапiла, i я адказаў, не даслухаўшы яе да канца:
      - Не выказвайце сваiх думак, каб пасля вам не прыйшлося зноў прасiць прабачэння. Мы ў вас нiякiм гародам карыстацца не будзем, бо паедзем на iншую кватэру.
      Так i пераехалi...
      Як бывае на свеце
      Пайшлi мы з жонкай у пiянерскi парк у горадзе Ўфе, каб пасядзець у халадочку, бо дзень быў спякотны.
      Побач з намi села сцiплая, даволi прыгожая дзяўчына, з выгляду або маладая настаўнiца, або студэнтка якой вышэйшай школы. Мы былi заняты сваiмi думкамi кожны, усе маўчалi. У гэты час каля нас прайшла жанчына ў гадах, пасля вярнулася, спынiлася i сказала:
      - Даруйце, што я вас турбую. У мяне не хапае грошай на параходны бiлет. Можа, ваша ласка будзе памагчы мне?!
      Жонка дастала крыху грошай i дала той жанчыне. Дзяўчына таксама дастала свой партманет i дала грошай столькi, колькi i мая жонка. Жанчына падзякавала i пайшла далей. Мая жонка, не звяртаючыся нi да кога, разважаючы нiбыта сама з сабой, кажа:
      - Хто яго ведае, каб на свеце не было ашуканцаў, можна было б распытаць жанчыну, колькi менавiта ёй не хапае грошай, i дапоўнiць адразу ўсю суму. Але ж часта сабраныя такiм або падобным спосабам грошы iдуць немаведама для чаго...
      Дзяўчына адказала маёй жонцы так:
      - Вы кажаце правiльна. Але ў той жа час прыходзiцца i верыць, проста iнтуiцыяй распазнаваць, дзе праўда, дзе хлусня... Лiтаральна гэтымi днямi пазванiлi да нас у кватэру. А ў нас сям'я немалая: бацькi, браты, сёстры. Адчыняем дзверы. Стаiць кабета сярэдняга ўзросту, на руках дзiцёнак. Другi трымаецца за матчын падол.
      Пытаемся, як звычайна:
      - Што ж вам трэба?
      - Пазычце мне тры рублi. Трэба даць тэлеграму матцы, каб яна прыслала мне дапамогу.
      Мы запрасiлi яе зайсцi ў кватэру, пакармiлi яе i дзетак, далi ёй ношанай, але добрай i прыстойнай вопраткi для яе самой i для дзяцей i вось пра што мы даведалiся, размаўляючы ў той жа час з ёю.
      Яна нарадзiлася i жыла ў вёсцы. Выйшла замуж. Муж яе адыходзiў на заработкi, пасля прыязджаў зноў дадому. I вось у апошнi свой прыезд заявiў:
      - Я завербаваўся на добрыя работы ў Сiбiр. Паедзем усе разам. Там будзе кватэра на ўсю нашу сям'ю.
      - Я пачала збiрацца з усёй сваёй маёмасцю. Мацi радзiла: не кратайся з месца. Няхай едзе, усталюецца, напiша, з'ездзiш паглядзiш, а пасля таго забiрай дзяцей i ўсе рэчы. Я яе не паслухала, бо, так мне думалася, будуць лiшнiя выдаткi на дарогу. Адным словам, спакавала ўсё, да апошняй дзiцячай пялюшачкi, i прыехалi параходам да Ўфы. Тут нам, паводле ягоных слоў, трэба было пераязджаць на вакзал i далей ехаць чыгункай. Пасадзiўшы нас на прыстанi чакаць, ён забраў усе рэчы: свае, мае i дзiцячыя, а затым пагрузiўся на цягнiк i паехаў адзiн. Пра гэта я даведалася дакладна...
      Мы запыталiся, дзе яна жыве, як харчуецца. Жанчына адказала, што жыве ў дзiцячым пакоi на прыстанi, што ў яе няма грошай толькi на тэлеграму. Мы далi ёй грошай крыху больш, чым яна прасiла.
      Праз два днi чуем зноў званок, зноў яна са сваiмi малымi. Атрымала ад маткi грошы i прыйшла аддаваць нам доўг. Зразумела, мы ад яе грошы не ўзялi. А цяпер скажыце: а каб ёй нi мы, нi iншыя людзi не паверылi? Каб нiхто не пазычыў грошай? Што ж ёй рабiць тады? У той жа час, калi б такi нягоднiк, як яе муж, прыйшоў бы пазычаць грошы на якi "няшчасны выпадак"? Цяжка распазнаць праўду, але прыходзiцца верыць людзям...
      На тым мы i развiталiся...
      Як рыбу лавiлi... ломам...
      Мяне асаблiва здзiвiла, калi я трапiў на Далёкi Ўсход, што ва ўсiх вадаёмах, вялiкiх i малых, была рыба. Iдзеш тайгою - каля сопкi нейкая калюжына, метраў дзесятак удоўжкi, метраў пяць-шэсць упоперак. Зiрнеш - аж вада кiпiць ад рыбы. Можна рукамi лавiць, а якой посцiлкай - колькi згодна. Мясцовыя людзi, тубыльцы, нам растлумачылi, што iкру па такiх калюжынах або азярынках разносяць, насяюць качкi. Плаваюць качкi па рацэ. Да iхняга пер'я прыстае iкра. Пералятаюць на якую лясную азярынку, пачынаюць плаваць там iкрынкi адмываюцца вадой, насяюцца. Вось табе i рыба ў такiх вадаёмах, дзе няма нi вытокi, нi прытокi...
      Неяк у 1939 годзе далi нам тэрмiновае заданне: закласцi ў Новым Бiрабiджане штук дванаццаць фундаiментаў пад васьмiкватэрныя дамы. Чаму тэрмiнова - наблiжалася зiма. Да маразоў трэба было забетанаваць усё. А на гатовым фундаменце дом можна ставiць i ў маразы.
      Каля нашай пляцоўкi была якраз невялiчкая азярынка. Мы да яе i блiзка не падыходзiлi: не было часу i патрэбы. Але вось адзiн наш сталяр, вельмi цiкаўны, прайшоў да азярынкi. I што ён там заўважыў - поўна рыбы! Прыбягае ён да нас i спавяшчае аб гэтым. Пайшлi, зiрнулi - праўда! Але часу не было рыбу браць. Узялiся працаваць. А пра тую азярынку не забылiся. Калi зiмой нам давялося канчаць новы дом, пастаўлены на нашым фундаменце, той самы зух, якi першы згледзеў рыбу, узяў лом i выбiў з азярынкi вялiкую крыгу лёду. Рахаваў ён так, што амаль уся вада зледзянее, а рыба застанецца на самым дне. Так i сталася. Пад выварачанай крыгай рыба ляжала проста радамi. З аднаго-двух квадратных метраў набралi паўнюткае вядро. Рыбу згатавалi ў вёдрах, са смакам з'елi i юшку. Так, адбiваючы штодня па метру-два лёду, за паўзiмы наша брыгада з'ела рыбу з усяе азярынкi. А азярынку ўсё роўна трэба было засыпаць, каб падрыхтаваць добрую пляцоўку пры новых дамах...
      Дзiвосная ялiна
      Вялi мы тэлеграфную лiнiю паўз раку Яўрын, прыток Бурэi. Займалi вялiкi адрэзак, у адпаведныя пункты яго i хадзiлi ранiцой па трое-чацвёра, у залежнасцi ад таго, якiя менавiта слупы трэба было рыхтаваць i стаўляць: анкерныя, супрацьвятровыя, кутнiя. У нашым звяне было якраз чацвёра: два цесляры, два спецыялiсты-манцёры. Праўда, на самую пастаноўку збiралася па тры-чатыры звяны. Але справа не ў гэтым. Работа нам падабалася тым, што, iдучы да свайго пункта, а ўвечары да жытла, мы былi сам-насам з прыродай, любавалiся цудоўнымi краявiдамi, скаламi, сопкамi, нават асобнымi дрэвамi, такiмi непадобнымi адно да аднаго. Ля нашае сцежкi стаяла, крыху наводшыбе ад самай тайгi, на невялiчкай паляне, адна вялiзарная ялiна. Не менш чымсьцi метраў паўсотнi было ў ёй вышынi, а сукi яе нiжнiя займалi круг, мабыць, блiзу таго. Адным словам, не дрэва, а званiца. Неяк мы заспрачалiся: якой таўшчынi можа быць ствол у гэтага дрэва, бо мы яго не бачылi, ён быў закрыты ад нас абвiслымi сукамi, прычым канцы самага першага яруса засыпаны снегам зусiм. Стваралася ўражанне, што гэта нейкi цудоўны снегавы шацёр.
      - А чаго доўга думаць? - сказаў адзiн з нашых таварышаў. - Зойдзем пад гэты шацёр i змерым таўшчыню. Такога дрэва мы, пэўна, у жыццi не пабачым...
      З гэтымi словамi ён падышоў да магутнай ялiны, узяўся дзвюма рукамi за сук i вырваў яго са снегу.
      Мы спачатку не зразумелi, што тут сталася. Праз вялiкую дзiрку, якая ўтварылася ў гэтым снегавым доме, вырвалася, выбухнула нейкая шэрая хмара i прамчалася, нiбыта маланка, у тайгу. А на гэтай хмары, закрычаўшы немым голасам, праляцеў i наш таварыш. Толькi метраў праз дваццаць ён звалiўся на снег. Пасля ўскочыў на ногi i выбег да нас, на палянку.
      - Козы! Дзiкiя козы! А я трапiў якраз на казла. Ён i пранёс мяне на сабе ладны кавалак. Мог зусiм акалечыць.
      Мы зайшлi ўсе ў той апусцелы казiнец. Там быў сапраўдны хлеў. Толькi адна адтулiна мелася на супрацьлеглым баку, праз якую козы заходзiлi нанач i выходзiлi ранiцой. Нават цёпла было, так яны нахукалi ўсiм статкам. Вiдаць, не адзiн год трымалi свой стан пад гэтай ялiнай. Мы аж пашкадавалi, што праз нашу цiкаўнасць бедныя козы змушаны начаваць немаведама дзе. Памералi i ствол. У iм было паўтара метра ў дыяметры. Выйшлi мы, зноў паставiлi на месца вырваную галiну-лапку, нават прысыпалi снегам з парушанага боку. Але цi прыходзiлi козы начаваць зноў - не ведаем, бо самi мы перасунулiся па трасе кiламетраў за трыццаць - сорак ад гэтага месца...
      Патэльня з юшкi
      Паехалi мы неяк у камандзiроўку з Бiрабiджана ў тайгу, на адным важным аб'екце вадаправод рамантаваць. Нас - чацвёра. Папрацавалi мы там, зрабiлi ўсё, што трэба, а начавалi ў прачкарнi. I надумалiся мы блiноў напячы. Пайшлi, купiлi мукi, алею, адным словам - дасталi ўсё, што для гэтай справы i стравы патрабуецца. Развялi блiны, распалiлi плiту. Бяры налiвай на патэльню ды i падпякай iх там... А патэльнi i няма. Пра патэльню мы i не паклапацiлiся за добрым часам. Не пойдзеш ноччу да каго: "Пазычце нам патэльню, мы надумалi блiны пячы..."
      Сталi адзiн супраць аднаго i маўчым. Пасля нехта адзiн з'едлiва так звяртаецца да мяне ды на "вы", з фасонам:
      - А можа, вы, Уладзiмiр Мiкалаевiч, зробiце нам патэльню з чаго-небудзь i як-небудзь?
      - Зраблю, - пдказваю я. - Праз дзве хвiлiны патэльня ў вас будзе.
      А ўжо я перад тым вачыма памацаў усе прылады, якiя былi ў прачкарнi, думаючы, прыкiдваючы, цi нельга якую з iх прыстасаваць да гэтае справы. Нiчога больш прыдатнага, чым верхняя юшка, я не знайшоў.
      Адразу ж падышоў, узяў гэтую юшку, абцёр на ёй сажу, абмазаў з сярэдзiны алеем, прасмажыў яе на агнi, а затым сказаў:
      - Калi ласка! Патэльня гатова.
      I што ж - напяклi блiноў, наелiся да сыцi, а таму зласлiўцу прыйшлося нават падзякаваць мне за вынаходлiвасць...
      Як Марк Твэн памог цокаль фарбаваць
      Нашыя брыгады рамантавалi жылыя дамы ў Бiрабiджане. Жыхары з аднаго дома, якi займалi мы, пераходзiлi часова ў суседнi, сялiлiся па дзве сям'i ў адну кватэру. Наша работа iшла хутка, надвор'е спрыяла. Я працаваў тады маляром. Работу выконваў акуратаiа i чыста. З гэтае прычыны майстар ставiў мяне, галоўным чынам, на афарбоўку вокан i дзвярэй.
      Рамантавалi васьмiкватэрны дом. Я са сваiм заданнем справiўся за гадзiну да канца рабочага дня i адразу пайшоў адмываць пэндзлi, прыбiрацца. Заўважыўшы гэта, да мяне падышоў майстар i папрасiў:
      - Браток, не прыбiрайся! Ёсць яшчэ адна маленькая работа, хвiлiн на пятнаццаць...
      А мы ўсе ведалi, што такое пятнаццаць хвiлiн. Бывала, што i на тры днi iх хапала. Асцярожна пытаюся:
      - Якая такая работа?
      - Цокаль дома трэба прайсцi хоць адзiн раз. У нас ёсць у кадушцы i колер гатовы - умбра паленая... Пойдзем, глянем на гэты цокаль.
      Пайшлi. Глядзi не глядзi, а самае малое паўсотнi квадратных метраў...
      - Эх, Iван Сямёнавiч, - кажу я майстру, - якiя ж твае вочы! Пятнаццаць хвiлiн... Ды тут на добры дзень работы, толькi ўправiцца...
      - Слухай, браце! Заўтра прыйдзе камiсiя, а работа недакончана... Зрабi як-небудзь...
      Сам адразу пайшоў, каб не слухаць майго аднеквання.
      Што паробiш? Трэба пачынаць!.. Узяў я вядзерца фарбы, пэндзаль, выйшаў да цокаля, стаў i пазiраю на яго крывым вокам. Раптам чую за спiной нясмелы галасок:
      - Дзядзечка! Вы што будзеце фарбаваць?
      Я павярнуўся, аж каля мяне стаяць чалавек дванаццаць хлапчукоў-школьнiкаў рознага ўзросту. Аж вочы ў iх гараць:
      - Дзядзечка! Дайце хоць крышачку пафарбаваць...
      I тут я раптоўна згадаў Марка Твэiна i ягонага Тома Сойера, як ён цётчын плот фарбаваў. Няхай мне даруе лёс мой учынак, але я адразу надумаў выкарыстаць энергiю гэтых юных энтузiястаў на карысць агульнае справы. Пачаў я з адмоўнага адказу, каб больш заахвоцiць iх.
      - Дазволiць фарбаваць вам можна было б, але ж вы папсуеце работу...
      - Ды не, дзядзечка! Мы зробiм усё добра i акуратна.
      - А ў якiх кватэрах вы жывяце?
      Яны сказалi, дзе кватэра кожнага.
      - Тады вось што. Кожны з вас будзе фарбаваць супраць сваёй кватары. Больш - нельга.
      Але тут выявiлася, што чацвёра - у гэтым доме не жылi, i юная брыгада ў адзiн голас заявiла iм, што фарбаваць яны не будуць. Трэба было б самiм зiрнуць, якi смутак агарнуў гэтых хлопчыкаў! Я прыйшоў iм на дапамогу.
      - Пачакайце, пачакайце! - сказаў я. - Яны прыходзяць да вас у госцi? Прыходзяць! Дык мы паставiм iх фарбаваць ганкi. Яны ж праз ганкi ходзяць да вас!
      На гэтым была дасягнута поўная згода. Я папрыносiў усiм кацялкi з фарбай, раздаў пэндзлi, расказаў i паказаў, як трэба набiраць фарбу, як растушоўваць, i работа пайшла.
      Мне прыйшлося толькi хадзiць каля iх, падпраўляць пропускi, пацёкi i мiрыць, калi мiж iмi ўзнiмалiся тэрытарыяльныя спрэчкi. Праз якiх хвiлiн сорак уся работа была скончана, лепш i не зробiш. Я пазаносiў у кладоўку посуд, пэндзлi, памог хлопцам паадмываць працавiтыя рукi ад фарбы шкiпiнарам, падзякаваў i пайшоў прыбiрацца сам.
      Зноў прыходзiць майстар.
      - Слухай, браток! Я ж цябе прасiў на прамiлы бог фарбаваць цокаль, а ты не хочаш паслухаць...
      - Ды колькi ў цябе тых цокаляў, Iван Сямёнавiч! Адзiн я пафарбаваў. Пойдзем, пакажу.
      Выйшлi мы з памяшкання, абышлi вакол дом. Мой майстар лiтаральна аслупянеў.
      - Нячысты дух табе якi памагаў, цi што? Не магу зразумець, - вымавiў урэшце ён.
      Я не мог больш нiяк устрымацца, засмяяўся i сказаў:
      - Памаглi мне гэтыя слаўныя, працавiтыя хлопчыкi. Вось ты iм i падзякуй за такую нечаканую, тэрмiновую i выдатную дапамогу.
      Так мой майстар i зрабiў. Пасля неаднойчы ён згадваў пра гэтую маленькую падзею i дужа доўга смяяўся, калi я расказаў яму пра Тома Сойера i самога Марка Твэна. Вось i скажы, што добрая кнiга не памагае нам у жыццi!
      Цягнiковая насценная газета
      А было гэта ў жнiўнi месяцы 1947 года. Пражыўшы багата часу на Далёкiм Усходзе, ехаў я ў Маскву. Крыху адвык ад вялiкiх гарадоў, людскiх патокаў, нават ад цягнiковага стукату i лязгання. Добра яшчэ, што ў маiм вагоне ехала фактычна адна кампанiя: брыгада з нейкага завода з горада Камсамольска. Ехалi яны прымаць для саўгаса пры сваiм заводзе статак кароў у горадзе Ачынску. У iх былi больш-менш аднолькавыя iнтарэсы, размовы вялiся таксама нейкiя хатнiя. Часам гулялi яны ў карты, у дамiно, у шашкi. А галоўнымi ў iх былi два чалавекi: цэхавы парторг i цэхавы прафорг. Гэтыя таксама час ад часу гулялi ў шахматы. I вось аднойчы, праехаўшы ўжо Аблучча, заходзiць у наш вагон начальнiк цягнiка. Прайшоў ён праз вагон адзiн раз, уважна азiраючы ўсiх i ўсё. Пачакаўшы, iдзе праз вагон другi раз, так жа ўважна аглядаючы i людзей i рэчы. Пасля спыняецца каля прафорга заводскай брыгады i просiць яго:
      - Даруйце! Дужа прашу вас, каб вы зайшлi да мяне ў службовы, нумар дзевяць, вагон. Маю да вас просьбу.
      Пасля таго падыходзiць да мяне i просiць лiтаральна аб тым жа. Праўду кажучы, мяне гэтая просьба здзiвiла, бо нiякiх спраў з адмiнiстрацыяй цягнiка ў мяне не было i быць не магло. На ўсялякi выпадак я запытаўся ў прафорга:
      - А што яму трэба? Чаго ён нас выклiкае? Можа, вы якiя справы з iм мелi?
      - Нiякiх спраў з iм не меў. Дагуляю партыю, сходзiм i даведаемся...
      Праз некалькi хвiлiн мы пайшлi ў той дзевяты вагон. Адшукалi таго начальнiка. Ён замiтусiўся крыху, выяўляючы ветлiвасць i гасцiннасць. Запрасiў нас сесцi.
      Без далёкага адкладу пачынае размову з намi.
      - Дарагiя таварышы! Праз два днi Ўсесаюзнае свята, Дзень чыгуначнiка. Нам трэба абавязкова выпусцiць цягнiковую насценную газету. А вы ведаеце, якiя мы пiсьменнiкi, якiя мы мастакi. Тое-сёе панапiсвалi, дзе што нават намалявалi, але з нашай пiсанiнай у звычайны дзень можна выткнуцца, а ў такое свята i думаць няма чаго. Вось мы i просiм вас, каб вы нам дапамаглi...
      Я на ўсякi выпадак запытаўся:
      - Цi добра ж так будзе? Газета цягнiковая, а мы будзем удзельнiчаць у яе стварэннi?
      Але начальнiк не разгубiўся:
      - У гэты момант вы паўнамоцныя члены нашага калектыву. Вы такiя ж самыя стваральнiкi газеты, як i мы...
      Я тады задаю яшчэ пытанне:
      - А чаму вы звярнулiся менавiта да нас? У цягнiку ж поўна людзей, пэўна, не менш тысячы?
      - Блiзу таго, - адказвае начальнiк. - Я прайшоў увесь цягнiк ад галавы да хваста, ды не аднойчы, а двойчы. Каторыя пасажыры ядуць, каторыя ў карты гуляюць, каторыя не пацiкавяцца падобнымi справамi ў сваёй арганiзацыi, а не тое, каб на цягнiку...
      - Гэта так! - сказаў я i запытаўся ў прафорга, што ён можа рабiць.
      - Я добра малюю, - адказаў той.
      - У такiм разе я паспрабую што-небудзь напiсаць, - кажу я.
      Адным словам, забралi мы ў начальнiка паперу, нататкi, фарбы i пайшлi ў свой вагон, каб пачаць ствараць газету.
      Мой напарнiк сапраўды маляваў цудоўна. Карыстаючыся вольным часам, чаго ён не мог бы нiколi мець дома, ён даў такiя малюнкi, не кажучы пра загалоўкi, што iх бы не сорамна было даць у любы друкаваны часопiс.
      Пастараўся i я. Аформiўшы i адрэдагаваўшы празаiчны матэрыял, багата нататак я перадаў вершаванымi радкамi: па два, самае вялiкае - па чатыры радкi.
      Першыя чытачы i крытыкi былi рабочыя таго камсамольскага завода. Яны аднагалосна ўхвалiлi нашу работу i павiншавалi нас з такiм вынiкам. Паклiкалi начальнiка. Ён, як кажуць у такiх выпадках, аслупянеў: некалькi хвiлiн моўчкi разглядаў газету, пасля чаго запытаўся:
      - Гэта для нас? Няўжо такi праўда, што гэта для нас?
      - Якiя могуць быць жарты! Вось жа i партрэты вашых работнiкаў!..
      - Ну, усё! Гэта газета паедзе ў Маскву!
      - Хiба для яе месца не хопiць у Iркуцку?
      - Ды не ў тым справа... Яе возьмуць на Ўсесаюзную выстаўку насценных газет...
      - Як сабе хочаце, мы сваю справу зрабiлi.
      На блiжэйшай станцыi начальнiк цягнiка вывесiў газету на знадворны бок свайго вагона i, пакуль мянялi лакаматыў, пасажыры i цягнiковая абслуга чыталi i разглядалi яе, даючы добрыя водгукi. Гэта ўсё натхнiла начальнiка на такую прапазiцыю:
      - Пераходзьце да мяне ў дзевяты вагон! Я вам даю на двух мяккае купэ.
      Во ганарар зарабiлi! Ледзьве-ледзьве мы ўтлумачылi, што для нас ганарар добрыя водгукi, што знаходжанне ў сваiм калектыве, - а тыя брыгаднiкi пачалi лiчыць i нас членамi свае брыгады, - i ёсць узнагарода.
      Развiталiся мы з iм вельмi добра ў Iркуцку... Там у мяне была перасадка на новы цягнiк.
      Галка з гадзiннiкам
      У 1947-1949 гадах жыў я ў Мiнгрэлii, на Каўказе. У нашым паселiшчы жыла адна сям'я. Бацька працаваў агратэхнiкам на чайных плантацыях, мацi настаўнiцай у сярэдняй школе. Было ў iх двое дзяцей, хлопчык i дзяўчынка. Вучылiся яны ў ў той жа школе, дзе працавала мацi. Дзецi гэтыя былi добрыя, сардэчныя. Праўду кажучы, дрэнных дзяцей мы там i не сустракалi наогул. Але гэтыя - былi лепшыя з лепшых. Неяк аднойчы знайшлi яны маленькую галачку, якая вывалiлася з гнязда. Пашкадавалi яны, каб гэтую галачку сабакi цi каты не з'елi. Узялi ды аднеслi ў сваю кватэру. Там брат i сястра даглядалi галачку, кармiлi яе, размаўлялi з ёй штодня... Галачка падрасла, стала спраўнай птушачкай. Пачала лётаць. Адлятаючы на платаны да сваiх родзiчаў, яна зноў вярталася да дзяцей. Калi дзецi iшлi ў школу, галачка "ехала" на плячы ў хлопчыка або ў дзяўчынкi. На вялiкай перамене школьнiкi прабавалi кармiць яе, але яна брала ежу толькi ад сваiх гаспадароў. Калi сама яна наядалася, тады брала ежу ў дзюбку i адносiла другiм галкам, якiя сядзелi на блiжнiх дрэвах i ўважна сачылi за ўсiмi падзеямi на школьным дварышчы.
      Разам са сваiмi юнымi сябрамi галачка ад школы вярталася на кватэру.
      У суседнiм доме жыла сям'я рабочых чайнага саўгаса. Прыехалi яны на заробак з Варонежчыны. У гэтай сям'i было таксама двое дзяцей, але дарослых: хлопец i дзяўчына. Усе яiны працавалi на чайных плантацыях, толькi хлопец крыху гультаяваты быў. Сястра зарабляла добра i, мiж iншым, купiла сабе залаты гадзiннiк. Яна насiла яго на руцэ толькi ў святочныя днi. Вось i ў той дзень, у нядзелю, яна дастала з куфэрка свой каштоўны гадзiннiк, паклала яго на тумбачку, а сама пайшла на панадворак мыцца. Памыўшыся, прыходзiць у пакой, зiрнула - гадзiннiка няма. Нiхто з вулiцы ў пакой не ўваходзiў. У пакоi быў адзiн брат, якi спаў на сваiм ложку.
      Сястра раскатурхала яго i запатрабавала, каб ён аддаў ёй гадзiннiк. Той адказвае, што ён нiякага гадзiннiка i ў сне не бачыў.
      Прыйшлi ў хату бацькi, узялiся саромiць хлопца. Адным словам, пачаўся вялiкi скандал.
      Тым часам на вулiцы пад платанамi гулялi дзецi. Раптам яны заўважылi, што на адным платане сядзiць галачка i трымае ў дзюбiку гадзiннiк. Гэта iх, зразумела, зацiкавiла i яны пачалi выгукваць:
      - Галка з гадзiннiкам!
      - Галка з гадзiннiкам!
      Пачулi пра тое ў хаце, дзе iшла вялiкая сварка. Выбеглi ўсёй сям'ёй на вулiцу. Бачаць - сапраўды галка трымае дзяўчынiн гадзiннiк.
      - Трэба хутчэй паклiкаць галчыных гаспадароў!
      Як толькi тыя прыйшлi, галачка адразу зляцела з дрэва на дзяўчынчына плячо, а дзяўчынка i забрала ад яе гадзiннiк...
      А як галачка ўзяла чужы гадзiннiк? Вельмi проста: яна пабачыла адчыненую фортачку. Пырхнула ў хату - а там на тумбачцы нешта блiскучае, прыгожае. Яна за браслецiк ды на дрэва.
      Пра спадчыну далёкiх продкаў
      Працуючы, робячы што-небудзь, мы, бывае, забываемся на самыя старадаўнiя спосабы паляпшэння працы, вынайдзеныя яшчэ калi-калi нашымi продкамi. Асаблiва гэта адчуваецца там, дзе няма магутнай тэхнiкi, а работы - нечапанае мора. Але знаходзяцца людзi, памяць якiх трымае ў сваёй глыбiнi такiя спосабы i, у выпадку патрэбы, выклiкае iх на сонечны дзень. Сустракаў я за сваё жыццё нямала гэткiх здольных, мудрых людзей. Работу, на якую большасць трацiла багата энергii, выяўлялася, можна зрабiць пры зусiм малой затраце сiл. Калi хто пачынае рабiць гэтую самую работу больш лёгкiм спосабам, думаеш: "Ой! Праўда! А як жа, чаму ж гэта мы самi не здагадалiся?" У такiх выпадках трэба ў першую чаргу запытацца ў сваёй памяцi, у свайго розуму: "Як лягчэй, хутчэй i лепш зрабiць гэтую работу?" - i толькi пасля такога роздуму пачынаць яе.
      Асаблiва мне запомiнiўся, добрым словам не раз яго згадваў i згадваю, адзiн сталяр, уралец Сяргей Аляксандравiч Муратаў. Мне пашэнцiла працаваць з iм не малы час, хоць я для яго быў напарнiк несамавiты: ён - выдатны майстар-сталяр, а я - сталяр звычайны.
      Вазьму пару самых простых прыкладаў з супольнай працы. Наша брыгада канчала новы дом. Хто насцiлаў падлогу, хто столь, хто навешваў вокны i дзверы. Работа iшла добрым ладам, без жаднае затрымкi. У свой час прывезлi нам абед. Паабедалi. Прыходзiць прараб, звяртаецца да ўсiх.
      - Браточкi! Маю вельмi тэрмiновае, нечаканае заданне. Трэба перанесцi лiстоўнiчнае бярвенне ад штабеля, дзе яно ляжыць, да вашага дома. Работа гэтая для возчыкаў з коньмi, але iх сёння няма i не будзе. Яны ўсе заняты далёка адсюль. За пераноску я заплачу ў падвойным размеры. Насiць iх можаце як хто здумае: хоць па два чалавекi, хоць па дзесяць адразу да аднаго бервяна ляпiцеся, абы толькi работа была зроблена.
      Цесляры, сталяры, паабедаўшы, - адразу да штабеля, каб, скончыўшы гэтую нечарговую работу, перайсцi да сваёй, асноўнай. Бярвеннi такiя, што адно бралi чатыры чалавекi. А то i шэсць, i восем. Пабачыўшы гэта, я кажу свайму сябру:
      - Сяргей Аляксандравiч! Трэба нам далучыцца да якога звяна, бо мы ўдвух нiчога не зробiм. Бачыш, як носяць?
      - Няхай носяць! Мы з табой самi справiмся i не натомiмся так, як яны.
      Узяўшы вострую сякеру, мой сябар насек з розных дрыноў валiкi-качалкi, сантыметраў па семдзесят - восемдзесят даўжынёй. Пасля i кажа:
      - Вось на гэтых качалках бярвенне само i пойдзе. Ты толькi перанось iх, як будуць вызваляцца, з заду наперад.
      Застрамiўшы ў тарэц сякеру, ён крыху падняў ад зямлi бервяно, а я падкiнуў валiк. Пасля - другi, трэцi... Мой напарнiк, крыху прыгнуўшыся, застромленай сякерай вёў бервяно, даваў яму кiрунак, а я падкладваў ды падкладваў валiкi, памагаў сваёй сякерай, застрамiўшы яе з камля... Мы ўдвух у сярэднiм зрабiлi ўдвая больш, чым нашы таварышы. Яны ўсе бачылi, як лёгка перавозiм мы бярвенне, але нейкае самалюбства не дазволiла iм скарыстаць наш спосаб. Ды i нацягалiся ўжо даволi, натрудзiлi плечы, рукi...
      Багата ў нашай супольнай з iм працы было падобных выпадкаў, але не менш цiкава i тое, як мы з iм пачыналi сваю штодзённую работу.
      Першыя днi я крыху непакоiўся. Прыходзiм мы на сваю рабочую пляцоўку. Усе да аднаго становяцца адразу працаваць, а мы... мы пачынаем вастрыць усе iнструменты: жалезкi ад фуганкаў, фальцовак, стамескi.
      - Сяргей Аляксандравiч! Пакiньма! Бачыш, колькi сябры зрабiлi?
      - Няхай робяць, няхай! Яны рукi свае панабiваюць. Ды i якасць iхняе работы будзе несамавiтая. А мы з табой iх здагонiм i абгонiм.
      Так i было. Наш iнструмент толькi спяваў, калi мы пускалi яго ў поўны ход. Да абеду мы сапраўды абганялi сваiх суседзяў... А яны гневалiся.
      - Што з iмi раўняцца?! У iх жалезкi лепшыя!
      А жалезкi тыя - з аднае фабрыкi...
      У сваёй далейшай працы часам падсвядома выкарыстоўваў я падобныя парады, назiраннi i не толькi ў сталярнай справе, а i ў розных iншых, як, напрыклад, у мулярскай...
      Асiнавыя дровы...
      А яшчэ вось як народная дасцiпнасць дапамагла нам пазбавiцца дужа непрыемнай аперацыi: у нядаўна адрамантаванай кватэры зiмою здымаць жалезную трубу, якая злучала нашу галандачку з комiнам у суседняй кватэры. Справа ў тым, што трубу запоўнiла сажа, нават дым не праходзiў.
      Суседка, Кацярына Пятроўна, пачуўшы тое, кажа:
      - Не слухайце муляроў, не трэба нiчога разбiраць ды ў кватэры бруд разводзiць. Вазьмiце бярэмца сухiх асiнавых дроў ды прапалiце iмi ў печы.
      Спачатку мы з жонкай падумалi, што наша суседка жартуе, бо яна была кабета вясёлая, жыццярадая. Я, на ўсякi выпадак, запытаўся ў яе:
      - А цi не падобна ваша парада, Кацярына Пятроўна, да той, якую мне, малому, давалi, калi я меўся зайцоў лавiць: вазьмi, маўляў, драбочак солi i ўскiнь зайцу на хвост, заяц адразу i сядзе...
      - Ды што вы, - кажа, - якiя жарты! Пойдзем, я памагу вам i бервяно асiнавае распiлаваць.
      Падрыхтавалi мы ўсё. Прынёс я бярэмца дроў. Распалiлi. I што б вы думалi: як пачало гудзець, як пачало палаць, дык мы i не дазналiся, куды тая сажа знiкла, так добра прачысцiла трубу. У далейшым, дзе б мы нi жылi, рыхтуючы палiва для зiмы, я заўсёды клаў асобна маленькую кладнiчку сухiх асiнавых дроў i прапальваў iмi печ не менш аднаго разу на месяц, не чакаючы таго, пакуль сажа запоўнiць увесь комiн...
      Ветрык
      Стаў я на тралёўку. Трэба было траляваць - вывозiць на конях - бярвенне з тайгi, з сопак i падвозiць яго да вялiзнага тартака, дзе гэтае бярвенне паступова распiлоўвалася на дошкi, цёс, брусы, на чыгуначныя шпалы.
      Ранiцой мне стары дзядуля, сiбiрак, загадчык коннага двара, кажа:
      - Табе конь прызначаны. Зваць яго Ветрык. Толькi быў ён у дзiкунскiх руках - дужа заняпаў.
      Падышоў я да Ветрыка, зiрнуў - конь цёмна-шэры, у яблыках, але, вiдаць, бiты-перабiты, худы-худы. Па ўсёй скуры, на баках, - рубцы, пiсягi, дакрануцца нельга. Ён, вiдаць, так спаняверыўся ва ўсiх людзях, што, як толькi да яго руку працягнеш - на сцяну лезе.
      - Ой, дзядуля, дзядуля! - кажу я загадчыку. - Ну што ж мне рабiць з такiм канём? Я ж нiчога не зараблю на iм. Хоць бы яму катэгорыю на месяц-два зменшылi...
      - Не згаджаецца ветэрынар. Кажа, што ўнутры ён зусiм здаровы...
      Ну i ўсё. Гутарка скончана. Падыходжу браць каня - з рук вырываецца, упiраецца, на каленi становiцца, а ў вачах такая жуда, такi жах, што, здаецца, зараз гвалт закрычыць, пачне лямантаваць. Я яго пагладзiў, пацерабiў каля вушэй, кажу:
      - Ветрык! Ветрык! Не бойся мяне, я цябе бiць не буду. Пойдзем памаленьку.
      Ледзь-ледзь выцягнуў са станнi да саней. Запрагаю, накладаю збрую, а ён дрыжыць, як ад трасцы якой. Узяў я сена ахапак, паклаў на калодку. Думаю, пакуль буду грузiць, ён хоць сена з'есць. Паехаў.
      Таварышы даўно ў тайзе, а я толькi еду.