Гi дэ Мапасан
      Мартэнава дачка
      Пераклад: Нiна Мацяш
      Гэта здарылася з iм у нядзелю, пасля абеднi. Ён выйшаў з царквы, скiраваў на пралеглую ярам дарогу, якая вяла дадому, i тут уперадзе заўважыў Мартэнаву дачку: яна таксама вярталася дахаты.
      Побач з дзяўчынаю паважнай ступою заможнага фермера iшоў бацька. Ён заўсёды надзяваў нейкi шэры суконны сурдут - не любiў блузаў: на галаве ў яго быў шыракаполы капялюш.
      Дзяўчына была ў туга зашнураваным гарсэце, якi надзявала яна толькi ў нядзелю; тонкая i шыракаплечая, яна стройна iшла, пакалыхваючы крутымi клубамi.
      На галаве ў яе красаваўся ўпрыгожаны букецiкам кветак капялюшык, выштукаваны гарадской мадысткай з Iвэто; дужая, гладкая, гнуткая шыя была голая, на патылiцы пяшчотна трапяталiся кароценькiя кудзеркi, зруселыя на ветры ды сонцы.
      Бэнуа бачыў дзяўчыну толькi ззаду; але ён выдатна помнiў яе з твару, хоць нiколi асаблiва i не прыглядаўся да яе.
      "Чорт вазьмi, такая красуня Мартэнава дачка!" - падумалася яму раптам. Ён залюбавана глядзеў на яе хаду i нечакана адчуў, як яго апаноўвае гарачае жаданне. Яму нават не было патрэбы, каб яна азiрнулася, не! Яго вочы былi прыкаваны да дзявочага стану, а ў думках вiлося тое самае: "Чорт вазьмi, такая красуня!"
      Дзяўчына павярнула направа, у кiрунку да "Мартэнёўкi" - фермы Жана Мартэна, бацькавай фермы, - i азiрнулася. Яна ўбачыла Бэнуа, якi чамусьцi да смеху дзiвакавата, як ёй здалося, глядзеў на яе, i гукнула:
      - Дабрыдзень, Бэнуа!
      - Дабрыдзень, васпанi, дабрыдзень, васпанi Мартэн, - адказаў ён i пашыбаваў далей.
      Калi ён прыйшоў дадому, суп ужо стаяў на стале. Ён сеў насупраць мацi, побач з парабкам i наймiтам, а служанка пабегла нацадзiць сiдру.
      Бэнуа пасёрбаў трохi i адсунуў талерку.
      - Цi не захварэў ты часам? - запыталася мацi.
      - Ды не, жывот нешта пучыць, не хочацца есцi, - адказаў ён.
      Ён глядзеў, як елi iншыя, сам час ад часу адломваў кавалачак хлеба, няспешна клаў яго ў рот i паволi жаваў. Яго думкi былi заняты Мартэнавай дачкой: "Папраўдзе-такi красуня..." I як толькi ён дасюль не заўважаў гэтага? Адкрыццё прыйшло так знянацку i ўзрушыла так моцна, што ў яго ажно прапаў апетыт.
      Да смажанiны ён i не даткнуўся.
      - Ну, з'еш хоць кропельку, Бэнуа, - угаворвала мацi. - Гэта ж баранiна, табе палепшае. Ну i хай сабе не хочацца, а ты цераз сiлу паеш.
      Бэнуа пракаўтнуў адзiн-другi кавалачак i адставiў талерку: не, папраўдзе нiшто не лезла ў горла.
      Папоўднi ён вырашыў прагуляцца i адпусцiў наймiта, сказаў, што па дарозе сам загонiць худобу.
      У полi было бязлюдна: людзi нядзелькавалi. Сям-там у канюшыне на ўгрэве палежвалi, жавалi жуйку разамлелыя, з разбухлым вымем каровы. Пры ворыве чакалi прыткнутыя збоку плугi; шырокiя чорныя шнуры пераплужаных ужо, гатовых да сяўбы палеткаў перамяжоўвалiся з жоўтымi палосамi свежага пшанiчнiшча i аўсянiшча.
      На прыволлi гуляў востры восеньскi вецер, як знак таго, што ўвечары па захадзе сонца будзе халаднавата. Бэнуа сеў каля рова, зняў капялюш, паклаў яго на каленi, быццам яму было трэба асвяжыць галаву, i ў поўнай цiшынi галосна сказаў:
      - Што красуня яна, то красуня!
      Ён думаў пра гэта i ўночы, калi ўжо ляжаў у пасцелi, i ранiцаю, як толькi прачнуўся.
      Ён не быў маркотны цi незадаволены; ён i сам не змог бы растлумачыць, што з iм такое сталася. Нешта завалодала iм, нешта запала яму ў душу, Бог ведае якая драбязюлька чэпка сядзела там i паказытвала яго сэрца. Гэтак часам заляцiць у пакой вялiкая муха. З гучным бзынкатам кiдаецца яна то ў адзiн, то ў другi бок, i гэты бзынкат не дае вам спакою, раздражняе. Раптам муха прыпыняецца, сцiхае; вы ўжо нават забываеце пра яе, але тут жа яна зноў зрываецца ў лёт, i вы мiжволi гледзiце ёй услед. Нi злавiць, нi выгнаць, нi забiць, нi ўтаймаваць яе немагчыма. Яна ж толькi на нейкi момант супынiцца - i зноў усчынае сваё надаеднае бзынканне.
      Гэтак i згадка пра Мартэнаву дачку не давала спакою Бэнуа, нiбы назолiстая муха.
      Потым яму закарцела яшчэ раз убачыць дзяўчыну, i ён закружляў паблiзу Мартэнёўкi. I ўрэшце-такi ўбачыў: яна развешвала бялiзну на вяроўцы, напятай памiж дзвюма яблынямi.
      Дзень быў цёплы; Мартэнава дачка была адно ў кароткай нiжняй спаднiцы; надзетая на голае цела, кашуля шчыльна аблягала пругкiя дзявочыя грудзi, як толькi яна ўзнiмала рукi, каб павесiць ручнiк.
      Бэнуа як прыкiпеў за ровам; прамiнула з гадзiну часу, ужо i дзяўчына даўно знiкла ў хаце, а ён усё не кранаўся з месца. Дадому ён вярнуўся ўзрушаны яшчэ мацней, чым пры першай сустрэчы.
      Цэлы месяц яго думкi былi заняты адной Мартэнавай дачкой; ён ажно ўздрыгваў, калi пры iм згадвалася яе iмя. У яго дарэшты прапаў апетыт, па начах ён аблiваўся потам i амаль не спаў.
      Штонядзелi, у час абеднi, ён не зводзiў з яе вачэй. Яна заўважыла гэта i стала яму ўсмiхацца, палашчаная такiм непрыхаваным залюбаваннем.
      Неяк вечарам ён зусiм неспадзявана сустрэўся з ёю на палявой дарозе. Яна ўбачыла яго i спынiлася. Ад спалоху i ўсхваляванасцi ў яго ажно перацяло дыханне, але ён усё-такi цвёрда рушыў да яе з намерам сказаць усё. I, запiнаючыся, загаварыў:
      - Ну вось, васпанна Мартэн, самi бачыце, далей так цягнуцца не можа.
      - Што далей так цягнуцца не можа, Бэнуа? - перапытала дзяўчына з усмешкаю.
      - Што я цэлымi днямi думаю пра вас.
      Яна паставiла рукi ў бокi:
      - А хiба я прымушаю вас?
      - Прымушаеце... - Бэнуа запнуўся. - Прымушаеце; я ўжо нi пiць, нi есцi не магу, нi сну, нi пярэдыху не маю.
      - То чым жа тады вылечыць вас ад гэтага? - прашаптала яна.
      Ён разгубiўся: рукi яго абвiслi, вочы скруглелi, рот прыадкрыўся.
      Яна моцна адштурхнула яго i ўцякла. З гэтага дня яны пачалi сустракацца то каля межавых равоў, то на дарозе ў ярах, то ў прывечарэлым полi, калi ён пасля працы вёў дадому коней, а яна гнала з пашы сваiх кароў.
      Бэнуа адчуваў, як неадольная сiла вабiць яго да Мартэнавай дачкi, ён цягнуўся да яе i душой, i целам. Яму праглася сцiснуць яе ў абдымках, задушыць, з'есцi, зрабiць яе часткай сябе самога. I яго ажно калацiла ад бяссiлля i нецярплiвасцi, ад шалу, што яна не дарэшты належыць яму, што яны не створаны адзiнай iстотай.
      Па наваколлi пра iх пайшла пагалоска. Iх ужо лiчылi жанiхом i нявестай. Аднойчы ён i сам папытаўся ў яе, цi хацела б яна стаць яго жонкаю, i яна адказала: "Хацела б".
      Яны чакалi моманту, каб пагаварыць з бацькамi. I раптам нi з таго нi з сяго яна перастала хадзiць на спатканнi. Ён падоўгу блукаў вакол iхняй фермы, але так нi разу i не ўгледзеў дзяўчыны. Давялося чакаць нядзелi, каб убачыцца з ёю ў царкве. А ў нядзелю, адразу пасля абеднi, кюрэ з амбона абвясцiў пра заручыны Вiкторыi-Адэлiны Мартэн з Жазэфанам-Iзiдорам Валэнам.
      У Бэнуа абвялi рукi, нiбыта з iх раптоўна спусцiлi ўсю кроў. У вушах шумела, ён як аглух; толькi па нейкiм часе ён заўважыў, што плача, уткнуўшыся ў малiтоўнiк.
      Цэлы месяц ён не паказваўся на людзях. Потым зноў улёг у работу.
      Аднак загою не было, ён думаў i думаў пра дзяўчыну. Штодня, зранку i ўвечары, ён падоўгу гуляў у полi, але пазбягаў хадзiць дарогамi паблiзу Мартэнёўкi, далёка абыходзiў яе, каб не бачыць нават абсады тае сядзiбы.
      Яна была ўжо замужам за Валэнам, самым багатым фермерам у кантоне. Бэнуа перастаў размаўляць з Валэнам, хоць яны таварышавалi з самага маленства.
      Неяк вечарам, праходзячы паўз мэрыi, Бэнуа пачуў, што Мартэнава дачка цяжарная. Гэта навiна чамусьцi зусiм не прычынiла яму болю - наадварот, ён адчуў нават пэўную палёгку. Ну, вось i ўсё, вось i ўсё нарэшце. Гэта разлучала iх яшчэ болей, чым сам шлюб. Папраўдзе, гэтак было нават лепей.
      Прамiнаў месяць за месяцам. Бывалi выпадкi, што ён бачыў яе на дарозе, калi яна ацяжэлай паходкай iшла ў сяло. Угледзеўшы яго, яна чырванела, угiнанала галаву i прыспешвала хаду. А ён увогуле зварочваў убок, каб не сутыкацца з ёю, не сустрэцца позiркам.
      Яго жахала думка, што ў любы дзень ён можа апынуцца з ёю з вока на вока, i тады давядзецца загаварыць. А што ён мог сказаць ёй цяпер пасля ўсяго, што было сказана некалi, калi ён браў яе рукi ў свае i цалаваў яе валасы на скронях? Зноў i зноў прыгадвалiся яму спатканнi каля равоў. Подла ўсё-такi яна зрабiла - i гэта пасля ўсiх яе абяцанак!
      I ўсё ж маркота спакваля ў яго сэрцы саступала месца лёгкай журбе. Нарэшце настаў i такi дзень, калi ён упершыню зноў, як некалi, рушыў на прагулку па дарозе, якая пралягала паблiзу Мартэнавай фермы. Неўзабаве завiднеўся дах яе дома. Вось тут, тут жыве яна - з другiм!.. Пышна цвiлi яблынi, на сметнiку кукарэкалi пеўнi... Сядзiба выглядала спусцелаю: гаспадары выправiлiся ў поле - быў разгар вясеннiх работ. Бэнуа спынiўся каля загароды, абвёў позiркам падвор'е. Каля будкi драмаў сабака, да копанкi нетаропка iшлi адно за адным трое цялят. Тоўсты iндык распускаў хвост каля парога, фасонiста, як спявак на сцэне, пахаджаў перад чарадой курэй.
      Бэнуа прыпёрся да слупка: нечакана чамусьцi страшэнна захацелася плакаць. Але тут з дома да яго даляцеў крык, доўгi адчайны лямант. Бэнуа стаў як укапаны, ашчаперыў жэрдку, напята ўслухаўся. I зноў доўгi, роспачны лямант упiўся яму ў вушы, у самае сэрца, працяў яму ўсю iстоту. Гэта крычала яна! Ён сарваўся з месца, перабег лужок, рыўком расчынiў дзверы i ўбачыў яе - на падлозе: пасiнелая, з ашалелымi ад болю вачыма, яна сутаргава курчылася ў перадродавых схватках.
      Ён так i прырос да парога, спалатнеў, залекацеў мацней, чым яна, i пралепятаў:
      - Гэта я, тут я, тут, васпанна Мартэн.
      Яна задыхаючыся адказала:
      - Ох, не пакiдайце мяне адну, толькi не пакiдайце мяне, Бэнуа!
      Ён глядзеў на яе i не ведаў, што рабiць, што казаць. Яна закрычала зноў:
      - Вой, вой! Проста на частачкi разрывае! Вой, Бэнуа!
      Яна ажно вiлася ад болю.
      I тады Бэнуа раптам ахапiла апантанае жаданне паратаваць яе, суцiшыць боль, збавiць яе ад пакут. Ён нагнуўся, узяў яе на рукi, падняў i занёс на ложак; яна не пераставала стагнаць, а ён хутка раздзяваў яе, скiдаў кофтачку, спаднiцу, кашулю. Яна кусала сабе рукi, каб стрымаць крык. А ён зрабiў тое, што звычайна рабiў сваёй жывёле - каровам, авечкам, кабылам: памог ёй нарадзiць, i неўзабаве трымаў у руках пiсклявае немаўлятка.
      Ён абцёр яго, увярцеў у палатнiну, якая сушылася каля печы, паклаў на стол на яшчэ не прасаваную бялiзну i вярнуўся да парадзiхi.
      Ён зноў паклаў яе на падлогу, памяняў прасцiны i пасля перанёс на пасцель. Яна прашаптала:
      - Дзякуй, Бэнуа, слаўны ты чалавек.
      I, як ад нейкага запозненага жалю, цiха заплакала.
      А ён - ён ужо не кахаў яе, зусiм не кахаў. З каханнем было кончана. Якiм такiм чынам? Чаму? Ён i сам не змог бы растлумачыць. Але тое, што цяпер адбылося, вылечыла яго так, як не вылечылi б i дзесяць гадоў разлукi.
      Яна - зняможаная, усхваляваная - папыталася:
      - Хто хоць у мяне?
      Ён спакойна адказаў:
      - Дзяўчынка, ды такая гожанькая!
      Яны памаўчалi. Неўзабаве парадзiха цiха папрасiла:
      - Пакажы мне яе, Бэнуа.
      Ён узяў немаўля на рукi i, нiбы пасвянцоны бохан хлеба, падаў мацi - i раптам дзверы расчынiлiся i на парозе стаў Iзiдор Валэн.
      У першы момант ён нiяк не мог уцямiць, што тут да чаго; нарэшце, зразумеў усё.
      Збянтэжаны Бэнуа залепятаў:
      - Я праходзiў мiма... Iду гэта сабе мiма i раптам чую - крычыць... Ну, я i прыбег... Вось тваё дзiця, Валэн!
      Муж са слязьмi на вачах ступiў да Бэнуа, узяў у яго з рук пакуначак, пацалаваў немаўлятка ды так i замёр, не могучы вымавiць слова; потым паклаў дзiця на ложак i падаў Бэнуа абедзве рукi:
      - Дай руку, Бэнуа, дай руку! Цяпер мiж намi, сам бачыш, усё сказана... Хочаш - будзем сябрамi, вернымi сябрамi, га?
      I Бэнуа адказаў:
      - Хачу, вядома, хачу!