У той якраз момант, як патухла лямпа, Тоня Базылькевiч, разглядаючы пры месячным святле кола над шасцярнёй, стаў на лескi, прыставiў i ўвагнаў абухам апошнi кулак. Малатарня гатова!
      Нiколi яшчэ не было такой радасцi. Цяпер можна з гонарам заявiць усiм людзям. Заўтра ўсе ўбачаць.
      Ледзьве цягнучы ад стомы ногi, Тоня павалокся сцежкай дадому. Здалёк была вiдна ад двара сцяна Насцiнай хаты.
      "Можна i праз Насцiн двор прайсцi. Там выйду на вулiцу, а там i дадому".
      У Насцiным двары ён спынiўся.
      "Можа, зайсцi? Цяпер жа ў мяне мянушкi няма. I яе iмя цяпер не мянушка, а iмя, сапраўднае, чалавечае".
      Ён увайшоў у хату.
      - Скончыў, гатова! - сказаў ён замест "добры вечар". - Ледзьве ногi валаку. От бо працы было! Смага мяне мучыць.
      - Пачакай, братка, садзiся. У мяне квас на вiшнях. Я табе зараз...
      Насця хапiла збанок i выскачыла ў сенцы.
      - Рукi памыць, цi што, - сказаў Тоня i з конаўкай вады выйшаў на двор.
      Туман плыў над агародамi, паплавамi, цераз платы i садавыя дрэвы. Месяц стаяў высока.
      - На ручнiк, - зашаптала Насця.
      Яна ўся аблiта была малочным святлом.
      1934