- Брат мой, - сказаў абат, - мэтр Жан Маяр даў мудрыя парады. Я казаў табе: у тым, што датычыць нашага фiзiчнага здароўя, няма чалавека больш дасведчанага за яго. Таму, калi ты згодны, то зменшы свой запал. Вярнiся з намi ў манастыр, дзе ты адпачнеш. А заўтра з новымi сiламi прадоўжыш сваю мiсiю.
      - Твае рукi дрыжаць, - дадаў лекар, - я ўпэўнены, што ў цябе гарачка.
      Ён памкнуўся ўзяць яго за руку. Чужынец ускочыў i адступiўся на некалькi крокаў. У яго змрочных вачах успыхнуў шалёны агонь.
      - Мне яшчэ трэба ўбачыць тых, хто жыве тут, - сказаў ён тым самым прыдушаным голасам.
      Ён перасiлiў знямогу, цвёрдымi крокамi накiраваўся да блiжэйшага будана i ўвайшоў у яго. Лекар, хiтаючы галавой, рушыў за iм, бо ў яго былi там справы. Брат Роз з медыкаментамi пайшоў следам. Абат не мог прымусiць сябе наблiзiцца да клаакi, з якой несла агiдным смуродам. Ён сеў на зямлю непадалёку i пачаў чакаць.
      Жан Маяр выйшаў, змянiўшыся з твару. Ён загаварыў сур'ёзным, нязвыклым для яго тонам.
      - Абат, - сказаў ён, - я каюся за мае насмешкi i падазрэннi. Сапраўды, у iм ёсць нешта звышнатуральнае. Тое, што ён зрабiў пры мне, пераходзiць межы ўсякага гераiзму, бо кажу вам, тых, хто тут жыве, можна параўнаць з гнiлымi трупамi. Я, лекар, пракажоны, здатны толькi кранацца iх кончыкамi пальцаў, адвярнуўшы твар. Ён жа нават не здрыгануўся.
      - I ён iх аб...
      - Так, ён iх моцна абняў i прыцiснуў да сябе гэтак жа палка, як i iншых.
      Нейкi час Тама д'Арфёй маўчаў. Яму было непамысна. Ён не мог знайсцi адпаведных слоў, каб ухвалiць гэты незвычайны ўчынак. Урэшце ён выцiснуў з сябе:
      - Бог надзяляе сваiх абранцаў такой смеласцю, якая мяне бянтэжыць. Я адчуваю сябе непаўнацэнным.
      - Я таксама, - прызнаўся лекар.
      - Хiба ўсе людзi не браты? - пачулi яны шэпт ззаду.
      Яны здрыганулiся. Гэты невыразны i разам з тым пагардлiвы голас цяпер выклiкаў у iх iнстынктыўную агiду.
      Святы абышоў усе халупы i цяпер пакiдаў паселiшча. Ён сеў непадалёку ад iх, прыклаў руку да грудзей i не варушыўся.
      Яны збiралiся падысцi да яго, калi раптоўны пошуг ветру адцягнуў iх увагу. Яны мiжволi павярнулiся, падстаўляючы спацелыя твары ягонай адноснай прахалодзе, i заўважылi перамены, што адбылiся з краявiдам: покрыва пылу, што засцiлала далiну, дзе-нiдзе прарвалася i праз гэтыя дзiркi сталi вiдаць асобныя яе мясцiны. У той самы момант сонца, прабiўшы хмары, высвецiла шматлiкiя дэталi. Як яны i меркавалi, на дарогах панавала небывалае ажыўленне. Брат Роз, якi меў востры зрок, апiсваў iм вазы, конных i пешых. Ён казаў, што ўсе iдуць у адным кiрунку - з горада.
      - Гэта падобна на ўцёкi, - сказаў Жан Маяр, - несумненна, вайна, але...
      Ён не скончыў фразы i задумаўся. Пошугi ветру зрабiлiся больш працяглымi. Раптам абат, якi ўцягваў паветра на поўныя грудзi, здрыгануўся i паглядзеў на сябра. Той, як i ён сам, са збянтэжаным выглядам уцягваў паветра вялiзнымi ноздрамi.
      - Вы адчулi?
      Жан Маяр кiўнуў галавой на згоду i зноў стаў прынюхвацца.
      - Цi не мярцвячынай пахне? Нехта з нашых небаракаў...
      - Гэта не можа быць з гары. Мы стаiм спiнай да паселiшча, а гэты смурод прыносiць вецер. I потым, iхняя падла заўжды смярдзiць праказай, а гэта праказай не пахне, я ў гэтым гатовы прысягнуць.
      Нейкi час яны ў нерашучасцi маўчалi. Вецер сцiх, i смурод прапаў. Яны зноў былi павярнулiся да чужынца, якi нерухома ляжаў на зямлi, калi iхнюю ўвагу зноў адцягнулi прарэзлiвыя гукi, падобныя да ляскоткi. Яны даносiлiся з самага верху гары i, як здавалася, наблiжалiся.
      10
      Жах i панiка адразу ахапiлi Гару Хворых, нiбы гэтыя гукi былi знакам трывогi. З буданоў пачулася невыразнае ўстрывожанае мармытанне, дзверы рэзка парасчынялiся. Абатаў слуга, скiнуўшы свой груз, кiнуўся наўцёкi ўнiз па схiле. Брат Роз замармытаў нешта поўным жаху голасам.
      - Мурын, мурын!
      Дабрачынны манах з поўнай абыякавасцю прайшоў усе кругi мясцовага пекла, уваходзiў услед за лекарам у страшныя буданы, дапамагаў перавязваць агiдную плоць, але з наблiжэннем чорнага пракажонага страцiў усю сваю смеласць. Калi ён суправаджаў Жана Маяра ў абходах верхняга лепразорыя, то нiколi не падымаўся на самы верх. Лекар iшоў туды адзiн. Ды i сам ён мусiў звяртацца да свайго прафесiйнага сумлення i ўсёй сваёй фiласофii, каб наблiзiцца да абiсiнца.
      Тым часам гукi наблiжалiся, i ён паспрабаваў пажартаваць, аднак у яго голасе бракавала ўпэўненасцi:
      - А вось i сатана, якi жыве на вяршынi. Усё, як у месiра Дантэ, выходзiць, у нашым пекле ёсць усё.
      Абат трымцеў i адчуваў, што ў яго падгiнаюцца ногi. Ён не мог вымавiць нi слова. На павароце сцежкi, якая спускалася да iх, з'явiлася жудасная постаць. У гэты момант чужынец, здаецца, ачомаўся i ўзняў галаву. Ён устаў. Яго вяло ўбок, але непахiсная воля, здавалася, i на гэты раз перамагла стому. Мурын спынiўся непадалёк ад яго, здзiўлены тым, што ён не ўцякае. На iм быў поўны ўбор пракажонага: шэрая вопратка з выразна бачным чырвоным сэрцам на грудзях. Чорны вэлюм хаваў яго твар.
      Чужынец раскiнуў рукi i зрабiў крок яму насустрач. Абат iнстынктыўна здрыгануўся i не змог стрымацца, каб не крыкнуць:
      - Не, брат мой! Не! Толькi не яго, не гэтага! Бог гэтага не патрабуе! Бог не можа патрабаваць такога!
      Брат Роз, нягледзячы на бязмежную павагу да святога, не мог вытрымаць гэтага вiдовiшча. Ён лёг на зямлю i закрыў галаву рукамi.
      - Хiба ўсе людзi не браты? - прашаптаў святы.
      - Не замiнайце яму, - прамармытаў Жан Маяр, - магу вас запэўнiць, што праказа знявечыла яго менш за iншых.
      - Ён жа чорны, - прастагнаў прыгнечаны тым, што адбываецца, Тама д'Арфёй.
      Чужынец зрабiў яшчэ крок. Абат у адчаi махнуў рукой. У гэты момант, быццам каб памацнiць яго роспач, вецер зноў прынёс смурод. Адразу ўсё наваколле напоўнiлася жахлiвымi мiязмамi, якiя перабiлi адвечны смурод праказы, не змешваючыся з iм. Абат i лекар не маглi паварушыцца ад агiды. Чужынец не зважаў на гэта i iшоў проста да мурына.
      Але той пачуў смурод, i гэта неяк асаблiва падзейнiчала на яго. Надзвычай хуткiм рухам, падобным да таго, як птушкi ўзнiмаюць галовы, ён павярнуўся сваiм схаваным пад вэлюмам тварам у бок далiны i на некалькi секунд замёр, нiбы ўбачыў удалечынi нейкi звышнатуральны знак. Чужынец, распасцёршы рукi для абдымкаў, наблiжаўся, i мурын гэтак жа механiчна павярнуўся да яго. Абат зусiм страцiў уладу над сабой.
      - Не давайце яму, - закрычаў ён, - у iмя любовi да бога! Кажу вам, бог не можа гэтага жадаць! Ён ачмурэў ад гэтага паху...
      - Гэты пах, - прашаптаў Жан Маяр. - Колiсь у Iталii, мне здаецца...
      Лекар выглядаў збянтэжаным. Ад намагання прыгадаць вельмi старое перажыванне зморшчыны на яго гратэскным лобе прарэзалiся яшчэ глыбей.
      Ён адарваўся ад сваiх думак, калi манахi пачалi зацята жагнацца. Чужынец падышоў да пракажонага. Сваю любоў i мiласэрнасць ён праявiў гвалтам. Рэзкiм рухам ён сарваў вэлюм з мурына, i ўсе ўбачылi яго твар, запухлы, вялiзны, знявечаны, але галоўнае - чорны, як у дэмана, толькi сiнюшныя плямы праказы выдзялялiся на iм. Святы абняў гэтае мярзоцце i прыпаў губамi да яго шчакi.
      Абдымкi былi нядоўгiя. Тое, як раптоўна яны скончылiся, зусiм збiла з тропу прысутных.
      Спачатку мурын схапiў аберуч галаву святога i адвёў ад свайго твару, на якiм, нягледзячы на зверападобнасць, было напiсана чалавечае пачуццё: страх.
      Нейкi час ён разглядаў яго, потым, не выпускаючы, павярнуўся ў бок далiны, зрабiўшы неверагодна рэзкi рух, якi моцна нагадваў рэфлекс напалоханай жывёлiны. Яго ноздры надзiмалiся, нiбы яму хацелася надыхацца гэтым пахам, якi яшчэ ахiнаў схiлы гары. Пакуль ён так стаяў, страх усё больш акрэслiваўся на яго твары, у яго рысах i вачах чыталiся жах, жудасць i роспач, калi тым жа машынальным рухам ён зноў перавёў позiрк на святога.
      Тады яго вусны, пакрытыя агiднымi пухiрамi, растулiлiся. З iх вырваўся крык, ад якога задрыжала ўся Гара Хворых, а ў пракажоных верхняга лепразорыя захаланула кроў. У той самы момант мурын далёка адштурхнуў святога з сiлай, якую мог даць толькi смяротны жах. Святы, спатыкаючыся, зрабiў некалькi крокаў назад, звалiўся на зямлю i знерухомеў, нiбы зламаная лялька.
      Мурын павярнуўся да Жана Маяра i сказаў некалькi слоў на сваёй варварскай мове.
      Потым ён павярнуўся i кiнуўся бегчы, пасылаючы праклёны небу, пад жалобны акампанемент ляскоткi.
      11
      Знiкненне мурына быццам бы крыху супакоiла абата. Ён яшчэ раз перажагнаўся i спытаўся ў сябра:
      - Што ён сказаў?
      Жан Маяр адказаў не адразу. Ён стаяў збялелы. Зморшчыны на яго твары прарэзалiся яшчэ глыбей. Яму здавалася, што абрыўкi ўспамiнаў, якiя перад тым невыразна ўсплылi ў памяцi, пачалi злiвацца ў звязанае цэлае, сэнс якога ён быў ужо гатовы раскрыць. Але раней нават, чым ён паспеў зразумець i ясна выказаць разгадку гэтай таямнiцы, ён скамянеў ад прадчування жахлiвасцi свайго адкрыцця. Ад гэтага прадчування ён страцiў сваю звычайную спакойнасць. Урэшце ён загаварыў перарывiстым голасам:
      - Ён сказаў... праўда, я зразумеў толькi адно слова - чорны... Дайце падумаць... Так, чорны. Ён казаў пра нешта чорнае, гэта дакладна, я добра ведаю гэтае слова яго мовы. Ён часта з засмучаным выглядам паўтараў яго мне i бiў сябе ў грудзi... Тады ён вiдавочна меў на ўвазе свой колер... Але цяпер гэта не тое.
      Яго разважаннi перапынiла новая хваля смуроду. Раптам ён падышоў да чужынца, якi ляжаў па-ранейшаму нерухома, i сурова сказаў:
      - Ты прыйшоў з горада, як ты нам казаў, i павiнен ведаць, што там адбываецца. Спачатку мы думалi, што гэта нейкае вялiкае свята, але...
      Ён ускрыкнуў, убачыўшы твар чалавека, якi ляжаў на зямлi. Твар святога зрабiўся як у мерцвяка i, здавалася, распадаўся на вачах.
      - Абат, гэты чалавек памiрае.
      - Сапраўды свята! - прашаптаў святы з жудаснай грымасай на твары.
      Ён паспрабаваў устаць, але яго галава цяжка ўпала. Ён заплюшчыў вочы i знерухомеў. Жан Маяр, забыўшыся пра ўсё, акрамя сваiх прафесiйных абавязкаў, стаў на каленi i прыклаў галаву да яго грудзей. Ад гэтага дотыку святы расплюшчыў вочы, яго твар ажыў, дзiўна вышчарыўся. Апошнiм намаганнем ён абняў i канвульсiўна прыцiснуў лекара да сябе, шэпчучы:
      - Брат мой!
      Жан Маяр рэзка вырваўся. На яго твары быў такi самы жах, i ноздры раздзiмалiся, як у мурына. Ён яшчэ больш збялеў.
      - Водар святасцi рассеяўся, абат! - закрычаў ён. - Застаўся толькi смурод, такi самы, якi далятае з горада. Вядома, праказа так не пахне, не можа пахнуць!
      У гэты момант святы перабiў яго. Яго ахапiў магутны прыступ гарачкi, i яе хваравiтая энергiя раптам вылiлася ў бязладны паток слоў:
      - Свята, кажаце?.. Ах, якое свята! З шэсцем... шэсцем мёртвых... воз з мерцвякамi ўночы. Гэта я iх вазiў. Нiхто больш не асмельваўся. Я сам скiдаў мёртвых, а часам i не зусiм яшчэ мёртвых, у магiлы. Толькi я iшоў прэч, як ваўкi прыходзiлi разграбаць зямлю. Пасля мяне нiхто не асмелiцца хадзiць за возам... Але хiба ўсе людзi не браты?
      Ён залямантаваў. Яго нечакана гучны голас разляцеўся над усёй гарой. Упершыню ён шырока раскрыў рот, развёўшы скiвiцы, быццам, выканаўшы сваю мiсiю, ён ужо не меў патрэбы стрымлiвацца. Стаў вiдаць яго чорна-сiнi, раздуты, як бурдзюк, язык, якi яму ўдалося з учарашняга дня нiкому не паказаць, i такое самае паднябенне, ад якога iшоў густы смурод.
      - Дарагi доктар, мiлы доктар, я цябе пазнаў. Калi я захварэў, ты падышоў да мяне на дзесяць крокаў, толькi на дзесяць, у недарэчнай масцы i пракураны ладанам. Гэта ты загадаў забiць мае дзверы, але ты забыўся пра акно i пакiнуў нейкiя свае парфумы... Ты забаранiў усiм наблiжацца да майго жытла. Ты паставiў на iм белы крыж i напiсаў: "Божа, злiтуйся з нас".
      - Божа, злiтуйся з нас, - як рэха, прашаптаў Жан Маяр, якога нiбы маланка ўдарыла.
      - Нiхто не злiтаваўся з мяне; але я не пабаяўся абдымаць пракажоных... i цябе, любы лекар-пракажоны. Кажаш, праказа забiвае паволi?.. Ха, ха! А хiба я сам не выдатны лекар, найлепшы лекар?
      - Абат, - закрычаў Жан Маяр, якi выйшаў са здранцвення, - абат! Ваш святы... Наш святы!..
      У парыве лютасцi ён кiнуўся на гэтага чалавека, якi зноў адкiнуўся назад i страцiў прытомнасць. Некалькiмi рэзкiмi, лiхаманкавымi рухамi ён задраў да шыi яго доўгую рудую хламiду i сарваў сподняе. Абат убачыў, як ён пахiснуўся i адступiў на крок перад той апошняй жахлiвай карцiнай, якая яму адкрылася.
      Страшныя пухлiны, брыдкiя плямы агiдна чорнага колеру пакрывалi пах святога. Такiя самыя злавесныя плямы былi пад пахамi i пачалi з'яўляцца ў iншых мясцiнах на целе. Гэтыя плямы, якiя былi ўжо вялiкiя i месцамi злiлiся ў адно, пачалi ўбiраць цела ў пахавальны саян.
      Лекар брыдка вылаяўся. Ён увесь калацiўся ад лютасцi. Павярнуўшыся да сябра, ён закрычаў, паказваючы пальцам на злавесныя знакi:
      - Пошасць, у сто разоў больш заразная i ў тысячу разоў страшнейшая за праказу, абат! Хвароба, ад якой памiраюць за пяць дзён! ЧОРНАЯ ЧУМА!