Шпак быў шчодры ў помачы пакрыўджаным i запрыгоненым суродзiчам i бязьлiтасны ў змаганьнi зь ягонымi прыгнятальнiкамi. Цi пiсьменьнiк быў задаволены плёнамi свае працы й змаганьня? Здаецца, што так. У сваiх творчых пошуках i здабытках ён асягнуў вышынi, якiя наведаць рэдка каму дадзена. Гэтымi сваiмi творамi, мне здаецца, ён, як нiхто iншы з нас, прыблiзiў дзень развалу й зьнiшчэньня пабудаванай на нянавiсьцi маскоўскай iмпэрыi. Коратка гаворачы, Антон Шпак натхнiў да змаганьня i падрыхтаваў наш народ да дня вялiкага бою-расплаты й вызваленьня. Некаторыя з вас могуць спытацца: як гэта такi надзвычайна таленавiты й характарам нязвычайны чалавек ня здолеў палепшыць свайго матар'яльнага дабрабыту? Пастараюся адказаць. Нябожчык меў шматлiкiя прапановы з розных выдавецтваў. Усе яны мелi свае цэны i ўмовы. Агульна яны зводзiлiся да таго, каб пiсаў чалавек для рынку чытачоў. А рынак той, як вам ведама, - свайго роду дрыгва. Не напiшаш таго, што, прыкладна, канадыйскiм чытачом спадабаецца, ня будзеш мець прыбытку. Такiм чынам тварэц мастацкай лiтаратуры мусiць iсьцi на кампрамiсы з гандлярамi, каб зарабiць сабе на пражыцьцё. Антон Шпак на такiя кампрамiсы ня мог iсьцi. Мы добра ведаем сяньняшнi зьвiхнуты сьвет, дзе амаль усё можна купiць за грошы. I для людзей, што думаюць адно катэгорыямi мяшчанства i нажывы, цяжка ня толькi ацанiць, але нават уявiць велiч такiх людзей, як Антон Шпак. Шматлiкiя з нас змагаюцца за вызваленьне Беларусi з маскоўскага калянiяльнага ярма. Наш вораг ёсьць яхiдны, сiльны й нямiласэрны. Гэты варвар дваццатага стагодзьдзя ня лепшы за фашыстоўскую Нямеччыну. Пад ягоным загадам ёсьць вялiзныя матар'яльныя i людзкiя рэсурсы. Але давайце, паважаныя суродзiчы, ня будзем падаць духам таму, што на ўзбраеньнi нашым ёсьць наймагутнейшая зброя - гэта хрысьцiянства i вера ў Бога. I сам Бог з намi. Нам i iншым паняволеным народам на падтрымку iдуць Злучаныя Штаты, Канада, Вялiкая Брытанiя i iншыя дэмакратычныя дзяржавы вольнага сьвету. Мы iм за гэта ўдзячныя i спадзяёмся, што яны памогуць паняволеным народам развалiць варварскую Маскоўшчыну i адбудаваць iхныя незалежныя дзяржавы.
      У гэтым месцы прысутныя ўзнагародзiлi Алеся гулкiмi воплескамi. Ён уважна зiрнуў на Веру, якая ўжо надта нiякавата адчувала сябе ў гэтым месцы й часе, прадбачачы, што найбольш небясьпечнае для яе яшчэ наперадзе. А Алесь прадаўжаў гаварыць.
      - Антон Шпак быў i астаўся з намi таму, што пасееныя iм зернi ўскалосяцца вялiкiм плодным ураджаем для нас i наступных пакаленьняў. Шпак быў мысьлiцелем, прарокам i генэралам. Голас ягоны далятаў ува ўсе куткi сьвету, дзе жывуць нашыя суродзiчы, ён прабiваў зялезную заслону й бiчаваў катаў i забойцаў, мадэрных варвараў. Голас ягоны не даваў супакою маскоўскiм паразiтам i мясцовым цiвуном у iхных мяккiх крэслах у скалянiзаванай Беларусi. Шпака цанiлi слабыя, што патрабавалi помачы, яго на падтрымку клiкалi адважныя i непакорныя, любiлi яго ўсе змагары за волю й шчасьце кажнага чалавека на зямлi. Тут-жа за мяжой агенты калянiяльнае маскоўскае iмпэрыi намагалiся зьвесьцi Антона Шпака з выбранага iм шляху, вычарпаць ягоныя сiлы рознымi iнтрыгамi i правакацыямi, бамбiлi яго няспынным патокам атрутнай прапаганды. Але пiсьменьнiк iгнараваў бальшавiцкiя паклёпы, iнтрыгi, змагаўся з правакацыямi. Ён натхняў i баранiў сваiх i хоць ужо нямоглы фiзычна, ён, як i раней, астаўся непахiсным духова. Калi ворагi ясна ўбачылi, што Шпаку нiяк ня змогуць адабраць ягонага голасу, яны яго замардавалi. Я хачу падчыркнуць, што ў мяне няма сумлеву адносна таго, хто пiсьменьнiка забiў. Сьледзтва прадаўжаецца. Я цалкам перакананы, што час нас апраўдае i вiноўнiкаў забойства Шпака пасадзяць на лаву падсудных. Няхай ня будзе для вас неспадзеўкай тое, што скажу далей. Мы даўно пазналi мэтады дзейнасьцi нашых ворагаў. Таму й цяпер я магу залажыцца з вамi на сваё ўсё матар'яльнае багацьце, што вось тут мiж нас прысутнiчаюць людзi, якiя бралi ўдзел у плянаваньнi забойства нашага выдатнага суродзiча.
      Алесь спынiўся, павольна аглядаў залю. Гэта, як выглядала, быў iм прадуманы тактычны ход. Вера пабляднела. Ейная нявыгада павялiчылася яшчэ, калi бачыла, што Нiк Лок уважна пазiрае на яе. У адным iз заднiх крэслаў чалавек iз зморшчаным тварам неспакойна паварушыўся, рука ягоная сьцiскала люльку на калене.
      "Што зь iм? - думалi некаторыя. - Цi ён думае выклiкаць каго па прозьвiшчах?"
      - I таму дазвольце мне, паважаныя спадарынi й спадары, сказаць гэтым людзям некалькi слоў.
      Алесь iзноў крыху затрымаўся i пасьля прадаўжаў павышаным, голасам, з адыёзнай ноткай пагарды:
      - Ад часу, калi Каiн забiў Абэля, людзi, на працягу стагодзьдзяў, прызвычаiлiся, што з розных прычынаў рука аднаго чалавека падымаецца на iншага. Аднак нiколi ў гiсторыi колькасьць забойстваў ня вырасла да цяперашнiх маштабаў, нiколi ня былi яны так удала плянаваныя i зарганiзаваныя дый нiколi не рабiлiся з матываў так нiзкiх i нiкчэмных. Сатана з Крамля заўзяўся, каб забiць ня менш, як душу чалавека. Каб гэта асягнуць, ён мусiў паняволiць сотнi мiльёнаў. Мы ня маем дакладнага лiку ахвяраў, але ведаем, што некаторыя меншыя народы ўжо Маскоўшчына зусiм вынiшчыла. I яна сяньня, як нiколi, прадаўжае працэс вынiшчэньня людзей шляхам так званай клясавай барацьбы ды ў канцлягерах Сiбiры. У самай савецкай iмпэрыi ня трэба чакаць да 1984-га году, бо жахлiвы лад, якi прадугледзеў Джордж Орвэл, там даўно ўжо iснуе.
      Гэтта Алесь зноў крыху затрымаўся, агледзеў залю. Добры тактычны ход, каб павялiчыць вагу таго, што мае сказаць.
      - Цяпер я зьвяртаюся да тых, каторыя сьведама i ахвотна служаць маскоўскiм тыранам: - вы не павiнны цешыцца з таго, што не зьяўляецеся звычайнымi забойцамi. Вы ёсьць найбольш нягоднымi зь нягоднiкаў i найбольш нiкчэмнымi зь нiкчэмных. Служыце найбольшаму варвару, якi калi-небудзь iснаваў таму, што падняў ён сваю закрываўленую руку на самае велiчнае i сьвятое, што ёсьць у чалавецтва. Вы пазбаўленыя адвагi выступаць супраць людзей у адкрытым баi iдэяў i iнтэлекту, вы баiцеся сьмела глянуць у адкрытыя вочы сумленнага й вольнага чалавека. Як чэрвi, поўзаеце ў цёмных кутох, як зладзеi, ходзiце i абкрадаеце iншых начамi i, як трусы, нападаеце на добрых i сумленных людзей ззаду. За гэта вы заслужылi й будзеце ў бесканечнасьць часу насiць пагарду й ганьбу, на вас будзе ляжаць пракляцьце роду людзкога!
      Шквалам сарвалася бура апладысмэнтаў i крыкi адабрэньня пачулiся з залi. Вера аж скорчылася ў сваiм крэсьле i ейныя рукi, што мелi памагчы агульным апладысмэнтам на залi, дрыжэлi. Яна цяпер не магла пазiраць на чалавека, каторага, здаецца, нядаўна яшчэ моцна кахала. Гэта-ж ёй здалося, што пры ганьбаваньнi прысутных "нiкчэмнiкаў" ягоны падняты ўказальны палец якраз быў накiраваны на яе. Не называючы прозьвiшча, ён яе лаяў перад гэтай вялiзнай грамадой народу. Не магло быць накш.
      Раптам быццам згусьцела, высахла ў роце паветра, аблiваў яе пот, пажвавеў пульс. Яна цяпер старалася нiкому не глядзець у вочы. Уцякаць, уцякаць адсюль трэба! А як-жа! Многiя з гэтых людзей напэўна падазраюць яе, ведаюць, што i яна магла да сьмерцi Шпака спрычынiцца. Трэба абавязкава вось цяпер недзе схавацца, чым далей адсюль. Ды яна-ж ня можа проста ўстаць i ўцякаць адсюль на вачох усiх прысутных... А гэты Нiк Лок збоку, як наўмысна, усё сачыў за ёю.
      38
      Пасьля Алесевай прамовы была прачытаная i прынятая рэзалюцыя, якая, адзначыўшы сьмерць выдатнага пiсьменьнiка, асуджала калянiяльную i антыбеларускую палiтыку бальшавiцкае Маскоўшчыны ў Беларусi, ганьбавала ўсходня-бэрлiнскi камiтэт i ягоную падрыўную дзейнасьць сярод беларускае эмiграцыi, заклiкала вольныя i дэмакратычныя дзяржавы падтрымаць вызвольнае змаганьне паняволенага беларускага народу супраць бальшавiцкае маскоўскае iмпэрыi. Калi закрылася заслона на сцэне, Вера сказала Нiку, што пабяжыць асьвяжыцца.
      - А дзе дзяўчына? - спытаўся ў Нiка Алесь, выйшаўшы з-за сцэны.
      - Сказала, што пабяжыць недзе ў жаночую, асьвяжыцца. I навошта табе гэта было?
      - Што такое?
      - Тая гаворка да забойцаў, цi, як ты iх называеш... Навошта гэта?
      - А я ўпэўнены, што нехта зь iх тут ёсьць. Прадчуваю, што скора будуць нейкiя вынiкi з гэтага. Як выглядала Вера, калi я прамаўляў?
      - Дзiўна... Бледная, засяроджаная ў сабе... Мне здавалася, што ты яе бiчаваў, i яна цярпела, дрыжэла... Цi ты яе ў чым падазраеш?
      - Як ты думаеш? - сказаў Алесь. - I глянь хто тут! Галё, рыбак! Як маешся?
      Побач стаяў худы, цыбаты, у джынсах i спартовай гавайскай кашулi, аброслы рыжай бародкай i доўгiмi валосамi рэпарцёр маладога веку зь мясцовай, сьхiльнай да розных сэнсацыяў, газэты.
      - Цi ёсьць якiя навiны ў справе забойства мiстара Шпака? - спытаўся ён у Алеся.
      - Чаму-ж вы, бойсы, ня спытаецеся ў палiцыi?
      - Яны многа не гавораць, адно кажуць, што сьледзтва вядуць. А з вашай гутаркi на сцэне мне здалося, што вы больш ведаеце, чымся дагэтуль адкрылi. Магчыма маеце каго на воку? Можаце падзялiцца з намi сваiмi сакрэтамi? Будзьце добрым, мiстар Якiмовiч!
      - Няма дурных, мiстар рэпарцёр. Можа я ведаю больш, чым кажу, можа й ня ведаю. Даведаецеся, як той час настане.
      - Дзякую за iнфармацыю, - скрывiўся рэпарцёр i адыйшоўся.
      Заля ўжо напалову апусьцела. Алесь i Нiк шукалi Веру, але нiдзе яе ня бачылi. Папрасiлiлi сяброўку, каб праверыла жаночую прыбiральню. I там Веры ня было.
      - Слухай, Нiк, зрабi мне ласку. Я не магу адсюль пайсьцi яшчэ. Абавязкi, ведаеш... Будзь добрым хлопчыкам, паедзь да Веры на кватэру, пабач, цi яна дома. Не тэлефануй. Мне здаецца, што нешта адбываецца. Ты пагуляй у дэтэктыва. Калi што вельмi важнае, пазванi сюды, каб мяне выклiкалi.
      - Ты ёсьць генiяльны, мой бос, ды вельмi зычлiвы й шчодры. Адразу бягу. Цi твая любоў яшчэ жыве iз той прастытуткай Нiнай?
      - Прыкусi язык, мой хлопча! - усьмiхнуўся Алесь. - Мiс Ляскiн ёсьць вельмi шанаванай прыгажуняй i Вера яшчэ зь ёй жыве.
      - Добра, бацька, ты выйграў. Ужо бягу.
      - Вось добра, сынок. Як вернешся, куплю табе чарку!
      Нiк вярнуўся мо паўгадзiны пазьней. Зь ягонага абыякавага твару Алесь ня зусiм дагадаўся, што здарылася.
      - Дзьверы замкнёныя, у пакоi няма сьвятла. Выглядае, што твая мара некуды шмыгнула. Не абвiнавачвай мяне. Стаяў пад дзьвярмi, стукаў i званiў, - адрапартаваў Нiк.
      - I нiчога?
      - Няма яе, мусiць, дома.
      - Дзякую табе за паслугу, Нiк. Дзе-ж яна магла падзецца?
      - Ты-ж казаў мне, што чакаеш нейкiх насьледкаў ад свае прамовы. Ужо маеш iх.
      - Мяркуеш, што я яе спалохаў?
      - Цi-ж я, малавучаны й нягодны цябе, мудры настаўнiк, магу спасьцiгнуць велiч твае мудрасьцi? - iмiтаваў Нiк вучня нейкага антычнага аракула.
      - Перастань, жартаўнiк! - ушчыкнуў яго за бок Алесь. - I што я маю цяпер рабiць?
      - Давай заглянем у буфэт, можа чарка гарэлкi тваю мудрасьць ускалыхне! - запрапанаваў Нiк.
      Пайшлi. На залi ўжо пачынаўся канцэрт. Цяпер Якiмовiч турбаваўся. Палiцыi нiчога пра Веру не казаў, хаця пановаму глядзеў на яе пасьля сьмерцi пiсьменьнiка. I цi раз у гутарках з суродзiчамi абяцаў памагчы разьвязаць праблему забойства. Дзяўчына цi то проста спалохалася, цi абхiтрыла яго. Прапала вельмi важнае кальцо ў ланцугу. Верыны ўцёкi ўжо ставiлi яе ўцень. Калi гэта былi ўцёкi. Праўда, магло здарыцца нешта зусiм iншае. Алесь нават баяўся думаць пра такое: дзяўчыну маглi схапiць бальшавiцкiя агенты. Цi цяпер падняць трывогу, паведамiць палiцыю? Справа надзвычайна далiкатная. Трэба асьцярожна, каб не пашылi цябе ў дурнi.
      На наступны дзень Алесь даведаўся ад Нiны Ляскiн, што дзяўчына быццам была дома пасьля таго, як Алесь узяў яе на сустрэчу, але недзе зьнiкла. У гардэробе, - казала Нiна, - зьнiкла i дзяўчынiна вопратка. Калi-ж Вера не зьявiлася на працу пасьля таго сьвятога Лебярдзея, калi Нiна Ляскiн запэўнiла Алеся, што нiчога ад яе ня чула, ня мае нiякiх вестак куды яна падзелася, Алесь даў палiцыi даныя пра Веру Мак i папрасiў, каб яе знайшлi. Прычынай назваў тое, што ён дзейнiчае як ейны бос з Трыфты Тонi, якi шукае свае работнiцы, што бяз прычыны пакiнула працу.
      39
      Вера выйшла з тэатру, дзе адбывалася сустрэча, амаль нiкiм незаўважанай. Так ёй здавалася. Затрымала першае таксi й загадала ехаць дадому. Цяпер адна iдэя кiравала ёю: уцякаць як найскарэй, далей ад вачэй людзкiх! Прыехаўшы, замкнулася ў пакоi, ня ўключала сьвятла хоць ужо зьмяркалася.
      Яна завiхалася, каб захапiць з сабою самае неабходнае ў дарогу. Перапалохаў яе званок пры дзьвярох. Села на канапу, прытаiла дыханьне, прыслухоўвалася. Хто гэта можа быць? Можа Капшун? Стары басяк напэўна бег за ёю. А што будзе, калi зараз зьявiцца Нiна, пабачыць яе гэтта ў пакоi безь сьвятла й даведаецца, што яна не рэагуе нават на званок, каб некаму дзьверы адчынiць? Гэткае нешта магло здарыцца. А той нехта за дзьвярмi зноў нацiснуў на званок. Мiнула пара хвiлiнаў. У калiдоры пачулiся крокi, што аддалялiся. Вера падскочыла да вакна, пазiрала праз шчылiну ў шторах. Так, гэта Капшун. Ён затрымаўся на ходнiку, кiнуў вачмi на ейнае вакно. Вера адхiлiлася. Трэба сьпяшыцца. Адзiн хвост за ёй ужо ёсьць. Уцякаць трэба адсюль!
      Якраз калi ўзялася пакаваць вопратку ў чамадан, шукаючы ў змроку сваiх дакумантаў i грошы, якiх заўсёды не хапала, зноў адазваўся пры дзьвярох званок. Вера пацiху лаяла таго некага за дзьвярмi. Прайшла хвiлiна. Зноў званок. Дзяўчына баялася, што гэты нехта затрымаецца за дзьвярмi даўжэй, чымся Капшун. Але неўзабаве i гэты, чуваць, пайшоў. Яна падыйшла зноў да вакна i неўзабаве пазнала свайго суседа, што быў побач яе ў тэатры на сустрэчы.
      Вера выклiкала таксi й паехала на чыгуначную станцыю. Якраз адыходзiў той цягнiк, што ёй быў патрэбны. Якое вялiкае шчасьце! Уцячэ з гэтага гораду, ад гэтых людзей, каторыя так абшмулялi, сканфузiлi ейнае жыцьцё. Пэўне-ж, у тым вялiкiм горадзе, куды яна перабiраецца, чакаюць яе новыя неспадзеўкi. Але там ёсьць у яе сяброўка, каторая сама ўжо добра ўладзiлася i Веру даўно настойлiва запрашала да яе перабрацца. Купiўшы бялет, Вера, цяпер ужо зусiм спакойная пасьля вялiкага ранейшага хваляваньня, накiравалася ў вагон.
      40
      Другi лiст ад маткi Алесь атрымаў на наступны дзень пасьля Лебярдзея. Падрыхтаваны на найгоршае, дрыжачымi пальцамi разарваў канвэрт. I ўзноў пажвавеў, здавалася, пульс крывi. Матка пiсала:
      Мой дарагi сынок Алесь!
      Я пiсала табе месяц назад i ты мусiць атрымаў лiст, бо ён назад не вярнуўся. Я ўстрывожаная. Чаму ты не адказаў? Прашу цябе, сынок дарагi, пiшы да мяне, я хачу ведаць як ты жывеш.
      Далей мацi згадала сёе-тое з жыцьця вёскi, пасьля амаль казённае "я жыву добра", а тады галоўнае:
      Мой сынок, я дачулася, што ты там сярод нашых суайчыньнiкаў робiш падрыўную варожую работу супраць нашай радзiмы. Калi гэта так, дык прашу цябе не рабiць таго. Нашто крыўдзiць сваiх людзей, шкодзiць iм? Ты чуеш, Янка?
      Слухай сваёй маткi i няхай Бог блаславiць цябе, сынок дарагi. Чакаю твайго адказу. Я заўсёды твая матка, зь любоўю да цябе Алена.
      Алесь некалькi разоў прачытаў той лiст, напiсаны на шурпатай, са школьнага сшытка, у клетачку, паперы. Ясным стала, што на матку ягоную адпаведныя ворганы робяць нацiск, проста зьдзекуюцца iз гаротнай жанчыны. Найбольш пагражальнай была фраза: "Ты чуеш, Янка?" Янкам называўся Алесеў бацька. Мацi часта клiкала гэтак, калi бацьку некалi забралi й недзе замардавалi. Адылi яна ня ўжывала такой фразы кажны дзень, а адно тады, калi нейкi вялiкi боль цiснуў сэрца, калi не магла ня выказаць надзвычайнай трывогi.
      Алесь бачыў у гэтым лiсьце руку нягоднiкаў з КДБ. Матчына "просьба", каб не рабiў шкоды сваёй "радзiме". Значыцца, загад ад ворганаў - спынi "варожую" працу! Ну а што станецца, калi ён не паслухае ды ня спынiць? Холадна на сьпiне. Матка была заложнiцай. Алесь, ейны "дарагi сынок", капаў матцы магiлу. У тую ноч Алесь ня мог заснуць, кiдаўся на ложку ў бяссоньнiцы, жахлiвыя думкi не давалi супакою. Сьведамасьць свае бяссiльнасьцi там, дзе патрэбная моц духа й цела. Нават насонныя таблеткi не памагалi.
      41
      Надыйшлi жахлiвыя днi й ночы, цi ночы й днi - Алесь ня мог уцямiць што за чым iшло, калi што канчалася й чым ды дзе абмяжоўвалася. Найважнейшай i прыгнятаючай спанукай было жаданьне, каб пазьбегчы рэальнасьцi, акунуцца недзе ў нечым iншым, як у той адной песьнi нейкага "мастака" рок-н-ролу сьпяваецца: "спынiце сьвет, я хачу зьлезьцi!" Але як гэта зрабiць? Пры помачы алькаголю? Калi ў мiражы п'янкi пачнуць прасьвятляцца мазгi, зноў набухай поўную шклянку брыды... Так, цi не?
      Калi гэта пачалося? Два цi тры днi назад? Ня прыгадваецца. Хто яго ведае... Часта званiў тэлефон. Многiм сябром з працы, i нават самому Давiду Зэлману - таму самаму няспыннаму дынамо, - давялося сказаць, проста з мосту так адрэзаць, каб ня дурылi ягонай, Алесевай, галавы, каб самi адправiлiся ў заслужанае iмi пекла, а яго, Алеся Якiмовiча, пакiнулi ў супакоi. Яму гэты бiзнэсавы сьвет абрыдзеў, ён апынуўся ў iншым, туманным, дзе трацiш ар'ентацыю часу й месца, дзе не стаiць i не цяўкае над табою нейкi гультаяваты цяльпук цi iншая назола. А вы - усе к чорту! Я сам сабе цяпер гаспадар. Напляваць на вас усiх!
      Матка, дарагая ты мая, мiлая, родная! Дзесьцi ў iмгле нейкай яна... Плакала, калi намаўляла яго астацца, калi пакiдаў яе. I гэта ейнае жахлiвае: "Ты чуеш, Янка?" Роспач.
      Даволi гэтых телефонных званкоў. Даволi гэтага абрыдлага сьвету. Алесь схапiў i вырваў тэлефонны провад. Во як! Цяпер перастануць дакучаць. Пастанавiўшы, што ён ужо нешта канструктыўнае зрабiў, устаў, пайшоў у пакой з ваннай, пазiраў у люстэрка. Адтуль глядзеў на яго аброслы барадою, з чырвонымi вачмi схуднелы твар. Цi гэта ён, Алесь Якiмовiч? Божа мой! У пакоях няма нiякага парадку. У халадзiльнiку пуста. Колькi гэта часу мiнула ад добрай стравы? На цэлае шчасьце яшчэ была гарэлка. Ён налiў палову шклянкi, тут-жа выпiў амаль адным глытком. Як гэта сталася, што галава такая цяжкая, ледзь не цэлую тону важыць?
      Ён у пiжаме. Ён-жа дома. Гэтак i добра. Навошта нешта iншае апранаць? Алесь расьсеўся ў крэсьле-гойдаўцы на бальконе. Цяпло алькаголю разьлiлося па ягоным целе. Блаславёнае няведаньне рэальнасьцi. Як цудоўнай i прынаднай ёсьць пустата, калi ты рэальна ня iснуеш. Недзе, праўда, адчуваеш нейкiя фiзычныя патрэбы, функцыi i да таго падобнае... Але затое поўная духовая пустэча. Найбольшая небясьпека на сумежжы, дзе сьвiтаньне пераходзiць у зьмярканьне, цi як яно там... Рэальнасьць высоўвае сваю агiдную маску. Вон яе!
      42
      Назойлiвы стук у дзьверы i за дзьвярмi галасы. Алесь не варушыцца. Стук паўтараецца куды галасьней.
      - Ал, адчынi, ты гультай! Мы ведаем, што ты дома.
      Голас Нiка Лока. Алесь не адказвае.
      - Ал, слухай, адчынi! Калi не адчынiш, выламiм дзьверы!
      - Iдзеце к чорту! Я не хачу вас бачыць. Нiкога не хачу бачыць. Чаму вы, добрыя людзi, ня можаце пакiнуць мяне ў супакоi? Адчапiцеся ад мяне!
      - Слухай, Ал. Я ёсьць твой добры сябра Нiк Лок, а са мной ёсьць яшчэ адзiн твой добры сябра Анды. Мы толькi хочам з табой пагутарыць. Слухай, будзь добры хлопец, адчынi нам.
      - Я казаў... А ну вас! Окэй, няхай сабе.
      Алесь устаў i адамкнуў дзьверы.
      - Ай, яй-яй, як гэта ты мог так зьдзекавацца над самiм сабой! жахнуўся Нiк, убачыўшы змарнелага Якiмовiча.
      - Як гэта ты так ухiтрыўся зьмянiцца? Давай руку! - усьмiхнуўся Анды.
      - Калi ўжо сiлай улезьлi, то сядяйце. Ня буду прытварацца, што я рад вас бачыць, - сказаў Алесь.
      - Ты перастань. Мы ведаем усю рэшту. Давай цяпер праверым, што i як тут у цябе, - пагаспадарску гаварыў Нiк. Ён адчынiў халадзiльнiк i сьвiснуў. Зiрнi, Анды, зусiм пусты. Цi ты, Ал, пастанавiў сябе голадам замарыць? Калi гэта ты еў апошнi раз?
      - Ня памятаю, - пад носам буркнуў Алесь.
      - Дык надзенься, хадзем, нешта зьядзём, - цягнуў Алеся Анды за руку.
      - Пачакай, мой добры сябра, можа пасьля. Перш дай мне закурыць.
      - Дык што гэта такое? - пытаўся Анды, калi Алесь прыкурваў. - Цi ты ня ведаеш, што так можаш сваю працу страцiць?
      Алесь з прысьвiстам зацягнуўся дымам. Выглядала, што намагаўся iгнараваць сяброў.
      - Некалi чытаў я пра гiндускiх манахаў, цi мудрацоў, - пачаў ён, не зважаючы на тое, цi яго слухаюць цi не, - ведаеце, пра гэтых, што мэдытацыяй i рэжымам iзаляцыi стараюцца спасьцiгнуць Бога, цi тую ступень дасканаласьцi, якая роўная Стварыцелю. Я думаў многа на гэтую тэму. Мяркую, што трэба цяжкiх намаганьняў, каб тое асягнуць, калi наагул нешта падобнае ёсьць даступным для людзей. Калi там патрэбныя вялiкiя намаганьнi ды надзвычайная канцэнтрацыя, дык гэта не для мяне. Маё жаданьне вельмi сьцiплае: пакiньце мяне на нейкi час у супакоi, забудзьцеся пра мяне, не дакучайце. Пытаешся сам сябе: цi гэта зашмат, цi гэта такое вялiкае вымаганьне? Выглядае, што так... Глядзiце. Гэтта я замкнуўся, адлучыўся ад сьвету, нiкому на горла ня лезу, не дакучаю. Ну й што, вы думаеце, здарылася? Усе спрабуюць выламаць мае дзьверы.
      Ён спынiўся, пазяхнуў, устаў, пачаў хадзiць няроўнымi крокамi, зноў сеў.
      - Максiм Багдановiч некалi сказаў: "Процi цячэньня вады зможа толькi жывое паплыць, хвалi-ж ракi заўсягды цягнуць тое, што скончыла жыць". Мяркую, што я - анi жывы, анi мёртвы, а паэт забыўся сказаць, што мае рабiць чалавек у маiм палажэньнi: плысьцi супраць цячэньня, цi скончыць жыць...
      - Давай, найперш раскажы нам, што табе дакучае, - сказаў Анды.
      - Дзякую вам, бойсы, што адведалi мяне, хоць я i хацеў-бы сядзець у адзiноцтве. У гэты час я не прашу нiчыёй падтрымкi. Кропка. Мушу прайсьцi, цi пераплысьцi многа мiляў, пакуль вылезу на салiдны бераг.
      - Чуеце, якiя важныя словы! - укiнуў нецярплiва Нiк. - Скажы нам, цi ты страцiў розум таму, што дзяўчына ад цябе ўцякла?
      Алесь нават ня зiрнуў на Нiка. Памалу, быццам пра нешта разважаючы, ён выцягнуў з пачкi другую цыгарэту, закурыў. Углядаўся ў клуб дыму.
      - Запраўды ня ведаю, цi мог-бы я табе нешта вытлумачыць, калi-б нават спрабаваў...
      - Спрабуй!
      - Баюся, што не зразумееш, хлопча.
      - Пастараюся.
      - Ты, мой сябра, некаторыя здарэньнi цi выпадкi, цi няшчасьцi мусiў-бы перажыць. Яны занадта скамплiкаваныя, каб iх апiсацць, цi пра iх расказаць.
      - Не насядай, Нiк, - раiў Анды. - Маем час.
      - Цi вы, добрыя людзi, ня можаце сваiмi прымiтыўнымi мазгамi зразумець, што я хачу мець перапынак? Вы сiлаю цягнеце мяне назад у тое барахло, што называеце жыцьцём. Я не хачу яго. Нейкi час я хачу пасядзець на плоце, прыгледзецца як валочыцца грамада разумнага народу.
      - Але-ж ты руйнуеш усё, што да гэтага часу здабыў, - заўважыў Нiк.
      - Руйную? - скрывiўся ў твары Алесь. - Цi адпавядае тут гэткае слова, я ня ведаю. Некалi здавалася мне, што я да нечага iмкнуўся, рабiў прагрэс, асаблiва тады, калi пачынаў новы шлях у гэтай багатай, дзiўнай i слаба заселенай краiне. Першы раз у жыцьцi, здаецца, сонца было да мяне ўсьмiхнулася. У маёй дзiцячай наiўнасьцi мне здавалася, што адкрыў я нейкае сваё Эльдорадо. I я - вялiзны дурань, спадзяваўся, што прыйшоў нарэшце i для мяне новы пачатак. Я ўскочыў на гэтую апантаную дынамiзмам карузэлю, быў захоплены ёю, памагаў iншым, каб будаваць, разьвiваць, паляпшаць i так далей. Так, сябры мае дарагiя, нейкi час галава мая трашчэла ад радасьцi. Не забывайцеся, што ад прыгоннага халопа ў Савецкiм Саюзе i да экзэкутыўнага крэсла ў канадыйскiм бiзнэсе дарога даўгая, цяжкая, з многiмi ўхабамi. Я прайшоў яе, меў салiдныя асновы спадзявацца, што будучыню сабе ўжо запраўды, як трэба, забясьпечыў. I аднаго дня тое вялiкае здарэньне было... Мяне сьцягнулi ўнiз, зьвязалi. Каротка гаворачы, я апынуўся там на самым дне, дзе некалi пачынаў, з дабаўкай усьведамленьня, што я заўсёды туды належаць маю. Цяпер, - Алесь пагражальна выставiў указальны палец у бок сяброў, - цi вы сабе ўяўляеце што гэта значыць апынуцца на самым нiзе, адкуль ты пачаў, без надзеi, што адтуль некалi выкарабкаешся?
      - Гаворыш нейкiмi загадкамi. Хто цябе i ў якi нiз сьцягнуў? Нiхто! сказаў Нiк.
      - Я бачу, што вы, мудрыя галовы Трыфты Тонi, усё яшчэ нiчога ня скумекалi. Мусiце памятаць, што сталася за апошнi месяц у мяне i ў нашай беларускай калёнii. Перш за ўсё - забойства Шпака, - няхай Бог прыйме яго на ўлоньне Сваё! Тады ўцякла некуды Вера, а цяпер гэта вось!
      Алесь узяў шэрага колеру канвэрт i трымаў яго перад Нiкам.
      - А што гэта такое? - зацiкавiўся Анды.
      - Лiст ад маёй маткi. Я-ж казаў вам пра яе раней, цi-ж ня так?
      - Так, ты згадваў пра яе некалi...
      - I цi вы ўяўляеце, чаму яна пiша? - Алесь пачаў хадзiць па пакоi, гарачыўся, павысiў голас. - Таму што ёй загадалi, вось чаму. I што яна пiша? Цяпер, джэнтлемэны, паслухайце яе: яна просiць мяне, каб я перастаў працаваць тут у грамадзкiх арганiзацыях сваiх суродзiчаў. Праца мая тут у Канадзе сярод нашых людзей, каторыя стараюцца прыжыцца, стаць на ногi, працу здабыць, дзяцей на добрых людзей гадаваць, у сваiх сьвятынях памалiцца, вось гэтая мая праца, гэткая бясплатная работа мiж сваiх, яна, - чулi вы такое супярэчыць iнтарэсам бальшавiцкае дзяржавы i iмi паняволенага беларускага народу. Вы, мае добрыя сябры, напэўна ўжо адгадалi ў чым справа: лiст той прадыктавалi матцы камунiстычныя палiтрукi. Характэрна, што й мова бюракратычна-казённая, якраз такая, якой матка мая нiколi, пiшучы да мяне, не надумалася-б ужываць. Але самае важнае ў тым лiсьце, што мая дарагая матка, - дай ёй, Божа, многа здароўя! - сумела мяне перасьцерагчы. Яна туды ў тэкст лiста ўставiла такую фразу, якую, - я пэўны гэтага, - яна ўжывае толькi, каб перадаць сiгнал вялiкае небясьпекi. Як вам гэта падабаецца? Цяпер-жа, калi жадаеце далей заглыбiцца ў гэтую справу, я магу iлюстраваць. Ёсьць тая гаргара-дзяржава. Яе тут у Канадзе называюць iранiчна "расейскi мядзьведзь". Тэрмiн гэты, магчыма, некалi пасаваў да царскай Расеi, але не цяперашняга гiганта, якiм загадвае бальшавiцкая мафiя. Я вось гэтую бальшавiцкую iмпэрыю, што цяпер яна ёсьць, прыраўняў-бы да крыважэрнага актопуса. Ён душыў-жор мой народ i радню, а цяпер ужо выцягвае шчупальцы, каб i мяне праглынуць. Ведаючы паходжаньне й характар гэтага дэмана, магу даволi дакладна прадказаць, што далей здарыцца...
      Алесь спынiўся, як быццам чакаючы, каб яго заахвоцiлi прадаўжаць. Мужчыны пазiралi на бледнага i ўсхваляванага сябру.
      - У сваiм наступным лiсьце мама, пад дыктоўкай гэтага самага актопуса, будзе прасiць мяне... Не, чакайце, яна будзе апэляваць да мяне, ужываючы тыя дыктаваныя саладжавыя казённыя словы, каб я дамоў вярнуўся. Абавязкова гэтак будзе. Матка да мяне зьвернецца: вярнiся, сыночак родненькi! I яшчэ ў гэным лiсьце, у адпаведнай форме зьявяцца абяцаньнi, - так, абавязкава абяцаньнi! - што бацькаўшчына, якую яны называюць радзiмай, з радасьцю прыме на ўлоньне сваё гэтага блуднага сына ды выбачыць яму ўсе грахi вялiкiя i малыя, каторыя ён, блукаючы па чужыне, супраць той самай радзiмы нарабiў. Ды тое выбачэньне гэных нiбы грахоў мае наступiць, - заўважце гэта, - толькi пасьля таго, калi я пакаюся, выбачэньня такога ў iх, нiзка пакланiўшыся, папрашу. Значыцца, як усёроўна на споведзi: каюся, каюся, каюся, выбачце мне грэшнаму. Дапусьцiм цяпер, што я маю намер якраз такi крок зрабiць. Бязумоўна, я не зраблю так, але ўявiм сабе такую сытуацыю. За якiя гэта грахi i ў каго я маю спавядацца ды выбачэньня прасiць? Але-ж, не ў каго iншага, як толькi ў маскоўскiх крымiналiстаў, iхных беларускiх янычараў, значыцца тых, што паняволiлi маю бацькаўшчыну, народ запрыгонiлi, зрабiлi жывое пекла ў ёй... Вось каго...
      Алесь хiстаўся, хадзiў яшчэ па пакоi.
      - Але-ж прашу выбачыць, - адумаўся ён, - я загаварыўся i забыўся пра вас. Пачакайце, калi ласка.
      Ён прынёс з кухнi шклянкi, напоўнiў iх садовай вадой зь лёдам, а ў чаркi паналiваў гарэлку.
      - Прапаную, за нашае здароўе! - сказаў Алесь.
      Выпiлi.
      - Прашу ўзяць пад увагу, што мае суродзiчы выгнанцы, уключна са мной, цяпер вядуць вайну. Прызнацца трэба, дзiўная гэта вайна. Наш вораг трымае ў няволi ўсiх заложнiкаў, мае вялiзныя запасы амунiцыi i амаль неабмежаваныя матар'яльныя рэсурсы. Запраўды, мы ня маем амаль нiякiх шанцаў на посьпехi ў такiм няроўным змаганьнi, нi аднаго ў мiльёне. Усёроўна мы робiм рух, быццам б'ёмся, мы нават намагаемся пераконваць свой бок, што маем нейкiя здабычы, пэўне-ж на iдэалягiчным фроньце. Але нiкога тут не абманеш. Хоць не пачуеш пра гэта ад канадыйскага мiнiстра iмiграцыi, мы - гэта значыць бальшыня нас, Беларусаў, пасьляваенная iмiграцыя, - апынулiся тут з палiтычных прычынаў. I ў гэтай краiне мы працуем на грамадзкiм i палiтычным груньце, як нейкiя мiсiянеры. Мы апынулiся тут, каб мабiлiзаваць помач для пакрыўджаных, паняволеных, для тых, якiх бязбожны таталiтарны i крывавы фашыстоўскi рэжым з Масквы вынiшчае мiльёнамi. Мы расказвалi пра лёс паняволеных нязьлiчоную колькасьць разоў. Мы прасiлi зразуменьня, папярэджвалi й асьцерагалi гэтую краiну й цэлы сьвет, што калi камунiстычны ракавы арганiзм ня будзе зьнiшчаны, калi ягоны рост ня будзе стрыманы, дык ён цэлы вольны сьвет паняволiць i зьнiшчыць. Ну i якi з таго вынiк? Сьвет, да якога зьвяртаемся, як казаў адiн калега мой, цынiк "бесится с жиру", ён iз паблажлiвай усьмешкай глядзiць на нас, як на нейкiх дзiвакоў. Ён спакойна прыглядаецца, як некаторыя народы ў камунiстычным ярме ўжо душацца ў перадсьмяротных канвульсiях. Госпадзе мой, чаму Ты адвярнуў ад нас твар свой?
      Амаль задыхаючыся ад такой узьнёслай рыторыкi, Алесь спынiўся, прыкурыў новую цыгарэту.
      - Я нiколi не ўяўляў таго, што яно гэтак ёсьць! - голасна зьдзiвiўся Нiк.
      - Гэта цяжка ўявiць, гэта ня гульня ў гакэй, - стараўся ўсьмiхнуцца Алесь.
      - А якую ролю тут Вера Мак iграе? - спытаўся Анды.
      - Вера, мая любоў, - заглыбiўся ў iншы сьвет Алесь, - iдэал маiх доўгiх i нязбытых мараў, памагатая ў забойстве вялiкага й выдатнага чалавека. Сымбаль чыстай i незаплямленай красы й прыгожая зьява з камунiстычным чарвяком унутры сябе, мадэль скромнасьцi i шпiён бяз прэтэнзiяў... Гэта, хлопцы, агульна гаворачы, вобраз дзяўчыны, пра якую мова. Я запраўды ня ведаю, цi маю права ёй дакараць. Магчыма, што яна мае нейкае апраўданьне... Цяпер-жа яна зьяўляецца адной нiтачкай, якая вядзе да вырашэньня справы забойства. Аднак, магчыма, што камунiсты ўжо яе прыбралi. Прызнаюся, што вобраз гэтай дзяўчыны ня месьцiцца ў маёй галаве i цяпер. Выглядае, што я сустрэў дзьве дзяўчыны, адну - запраўдную, цела й кроў з усiмi, як прыказка кажа, бародаўкамi; другая - твор майго ўяўленьня, сьцiплая i незраўнаная ў сваёй прыгажосьцi цнотка, ляля, цацанька. Калi-б зьявiлася яна перада мною, засыпаў-бы яе пацалункамi i сказаў-бы ёй, што ўсё тое, што сталася раней, калi нашыя ворагi замардавалi такога выдатнага чалавека, у чым памагла ейная рука - гэта нейкi дурны капрыз цi недарэчнасьць. Iснуем толькi мы з табой, Верачка, мы i нашае каханьне. Iншым разам, калi-б трапiла яна ў мае рукi, хацелася-б выцiснуць зь ейнай мяккай шыi апошняе дыханьне...