Гадзiна памяцi (на белорусском языке)

      Не дзiўна, што я быў цалкам захоплены яго "захворваннем", бо гэта была мая хвароба. Лiнда, выкрыкнуўшы маё iмя, прарвалася праз ланцугi, што сцiскалi маю волю, i я змог убачыць жахлiвы твар асобы, якую я прыдумаў, "новага чалавека", якiм я iмкнуўся быць.
      Джэкi ўяўляў сабой усё тое, чым я нiколi не быў. Цяпер я мог азiрнуцца на сваё пустое жыццё: памылковая ранняя жанiцьба яшчэ ў каледжы, сем гадоў вучобы на медыка пад пугай амбiцый Хэлен. Нават Джэкi, гэтае амаральнае, прыдуманае мною, сваё ўвасабленне, не хацеў гаварыць пра тыя сем год. "Ён" не баяўся праўды. Я ненавiдзеў Хэлен. Я рады, што яна памерла. Але памерла яна занадта позна, каб я мог памяняць сваё жыццё i цешыцца новай воляй.
      Стоячы на тым самым месцы, калоцячыся ад болю адкрыцця, я не заўважыў, як Лiнда выскраблася за дзверы. Яна хутка вярнулася ў суправаджэннi шасцi мужчын з суседнiх кантор. Яны падыходзiлi да мяне асцярожна, але iм не было чаго баяцца. Я выпусцiў з рук пешню i стаў перад iмi на каленi.
      А цяпер я сяджу тут, у дзiўным замкнёным пакоi, чакаючы дзесятага - цi, можа, сотага? - вiзiту трох мужчын, якiя будуць пытацца ў мяне наконт разрыву ў маёй асобе. Я ведаю ўсе словы, што яны скажуць. Iстэроiдная фантазiя... самаўнушэнне... працяглы эмацыянальны канфлiкт... Якая рознiца. Джэкi нiколi не вернецца. Як i я.
      Пераклад: Уладзiмiр Шчасны