Современная электронная библиотека ModernLib.Net

За волю (на белорусском языке)

ModernLib.Net / Отечественная проза / Акула К. / За волю (на белорусском языке) - Чтение (стр. 13)
Автор: Акула К.
Жанр: Отечественная проза

 

 


      Алесь так загаманiўся, акунуўшыся ў сваiм пачуцьцёвым сьвеце, што, вiдаць, забыўся пра прысутных сяброў. Цяпер-жа ён раптоўна павярнуўся.
      - А што вы тут робiце? Цi ня бачыце, што цярплю зьдзекi? - крыкнуў, быццам разьюшаны.
      - Ал, спынiся, успакойся! - сказаў спакойна Анды. - Цi-ж ты ня бачыш, што мы прыйшлi, каб табе памагчы?
      - Не, бойсы. Ад шчырага сэрца вам дзякую, але вашая помач гэтта непатрэбная. Я стаю над пропасьцю. Удома матку нацiскаюць, каб намаўляла мяне вярнуцца, значыцца проста ў рукi дэмана. А тут... Ведаеце, мне патрэбны час, каб перадумаць, падтасаваць, зрабiць падлiкi мiнулага. Я цяпер, у такiм становiшчы няздольны да жыцьця. Мушу зрабiць разьлiкi з сабой, зь Верай... Бяз вашай дапамогi...
      - Ты, чалавеча, цi ты здурэў зусiм, цi што? - выбухнуў Нiк. - Ты-ж страцiш сваю працу. Зэлман казаў...
      - Чакай Нiк, маўчы. Выглядае, што мушу табе тлумачыць простай мовай. Слухай, мой сябра: мне абсалютна няважна, што Зэлман казаў, што нехта пра мяне думае цi кажа. Маю перад сабой праблему, якую мушу сам вырашыць i жадаю, каб мяне гэты сьвет на нейкi час пакiнуў у супакоi. Будзь ласкавы, скажы Зэлману, няхай iдзе ў возера скочыць! Зрабiце мне, хлопцы, ласку, пакiньце мяне самога. Мне прыкра, але ня чуюся...
      - Окэй, Нiк, пойдзем, - устаў Анды. - Памятай, Ал, калi запатрабуеш помачы, толькi сыгналу ад цябе чакаем.
      Калi сябры пакiнулi яго, Алесь паставiў Чайкоўскага патэтычную сымфонiю. Заслухаўся, загойдаўся ў сваiм крэсьле-гойдаўцы. Гвалтоўны плач трос ягонае згаладалае за апошнiя днi цела.
      На наступны дзень зьявiўся да Якiмовiча сам Давiд Зэлман. Алесь быў крыху зьдзiўлены, але надта ўдзячны свайму босу за ягоную вiзыту. Халодным i зраўнаважаным тонам Зэлман пераконваў Алеся, каб вярнуўся неадкладна на працу. Зь некаторым намаганьнем Алесь выясьнiў крамнiку, што так, у цяперашнiм эмацыянальным хаосе, ён зусiм няздольны да нiякай працы. Паспачуваўшы яму, Зэлман намякнуў, што праца на яго ня будзе доўга чакаць i пайшоў.
      43
      Неўзабаве пасьля Новага году Нiк наведаў Мантрэал. У першы дзень палагоджваў бiзнэс, а на другi пайшоў заглянуць у мясцовы тэатр барлеску. У сваiх тэатральных упадабаньнях Нiк меў просты смак. Падабалася яму шорсткая камэдыя больш чым нейкая складаная i сур'ёзная драма, мэлядыйная апэрэта брала верх над гранд-опэрай. Часта заглядаў у барлеск.
      У раньнi час, калi ён прыйшоў, на залi пуставала многа крэслаў дык Нiк прымасьцiўся ля самай сцэны. Нейкае маладое гарлапанiстае стварэньне прасьпявала пару папулярных нумароў пап-музыкi, выступаў штукар. Канфэрансье рэклямаваў гурт уежджаных, не адну вупраж знасiўшых "цудоўных маладых прыгажуняў". Гэныя прыгажунi, што выбеглi пабрыкаць на сцэне, пад тоўстымi слоямi пудры й памады на сваiх тварах маскавалi сваю "маладосьць".
      Нiк ужо пазяхаў у нейкай нудзе i разважаў, цi ўжо выйсьцi, калi канфэрансье, пасьля колькiх грубых анэкдотаў пра сэкс, прапанаваў зорку атракцыi.
      - А цяпер, паважаныя спадарынi й спадары, - урачыста гаварыў ён, - маю прыемнасьць прадставiць вам галоўную атракцыю сяньняшняга шову, замаскаваную цудоўную прыгажуню. Нiхто ня ведае адкуль яна ў нас зьявiлася й куды пойдзе. Залежыць ад вас, цi вы тут яе затрымаеце, цi ў новую дарогу адправiце. Вось даю вам зорку - "Замаскаваную Прыгажуню"!
      Бляндынка сярэднягя росту, на твары мела надзетую ружовага колеру маску. Калi павольнымi й плаўнымi рухамi пачала яна хадзiць па сцэне й распранацца пад саладжавую мэлёдыю флейты, Нiк захапiўся формай надзвычайна прыгожай фiгуры. Просты, без амаль заўсёды прысутнай у такiх паказах вульгарнасьцi, танец. I маўчала, у захапленьнi ад гожай формы на сцэне, мужчынская грамада. У рухах танцоркi пракiдвалася для Нiка нейкая надзвычайная паэзiя. Маладое, пругкае цела. Не, гэта яна ня з тых уежджаных прыгажуняў, што раней выбеглi на сцэну пабрыкаць. Цудоўная! - захапляўся Нiк Лок.
      Калi танцорка прыблiзiлася на край сцэны, Нiку здалося, што ён распазнаў абрысы твару яе... нейкiя, недзе бачаныя. Дзяцюк пачаў уважней прыглядацца. Дзяўчына, калi зноў апынулася блiзка яго, зрабiла рух, мiмалётны рух распазнаньня, цi што... Цi гэта магчыма? Так, гэта мусiць быць яна, а ня хто iншы. Трэба будзе праверыць, пастанавiў Нiк. Калi не асьмелiцца, ня будзе мець супакою. А навошта-ж маска? Калi на паказ выстаўляеш усё цела, за выняткам толькi эратычнай зоны, дык якая прычына, каб схаваць твар? Сарамлiвасьць? Нешта iншае. Хочаш грошы зарабляць i быць iнкогнiто. Вось яно. Пабачым.
      Нiк меркаваў, што да загадчыка трупы дарэмна iсьцi, прозьвiшча дзяўчыны ў масцы ён, пэўне-ж, не назаве. Што аставалася? Спрабаваць заглянуць за сцэну? Рызыка невялiкая. Калi прагоняць, ну дык што...
      Як толькi апусьцiлася занавеса, Нiк шмыгнуў праз левыя дзьверы за сцэну. Ён апынуўся ў вузкiм калiдоры i пазiраў на некалькi дзьвярэй, мяркуючы ў каторыя пастукаць. Дзьве жанчыны з тых размаляваных i напудраных прыгажунь, што брыкалi раней на сцэне, выйшлi з аднаго пакою i Нiк спытаўся ў iх дзе знайсьцi "маску". Адна зь iх паказала дзьверы якраз у той час, калi ў канцы калiдору зьявiўся мускулясты выкiдайла. Нiк хутка адчынiў паказаныя дзьверы i ўвайшоў. Ён апынуўся ў малым пакоi, дзе ў кутку, ля камоды зь люстэркам i рознай касмэтыкай i прыладамi для прыхарошваньня валосаў i твараў якраз i ўбачыў дзяўчыну, але бяз маскi. Яна ўжо апранула сябе ў джынсы й ружовую разьлятайку. Дзяўчына павярнулася да Нiка ад люстэрка на камодзе. Устала.
      - Я цябе чакала, - сказала такiм тонам, быццам яна ўчора з табою бачылася.
      Нiк прыгадаў змарнелага, худога, рашчараванага i горам зьбiтага ды зьбянтэжанага чалавека, якога бачыў пару дней назад. А вось перад iм, у роўным пульсе свайго пругкага цела, з пышнымi хвалямi валосаў, выклiкам маладосьцi ў прамянiстых вачох стаяла Алесева цацанька, iдэал ягонага каханьня, нiбыта сьцiплая цнотка, за якую дзяцюка i цяпер морыць бяссоньнiца.
      - Ты сука! - гаркнуў на яе Нiк i навотмаш правай рукой сьцебануў Веру па твары. Яна абапёрлася на верх камоды.
      Ззаду скрыпнулi дзьверы i Нiк азiрнуўся. Здаравенны выкiдайла затрымаўся ў дзьвярох.
      - Джан! - зьвярнулася да яго Вера, гладзячы шчаку, якая смылела. - Гэта мой сябра. Не чапай яго!
      Выкiдайла выйшаў.
      - Сядай, Нiк, - паказала дзяўчына рухам рукi канапу.
      Яе ўпэўненасьць голасу i ўсьмешка на твары зусiм абяззброiлi Нiка. Ён сеў.
      - Цяпер, мне здаецца, што табе выпадае выясьнiць тую аплявуху i зьнявагу мяне.
      - Прашу цябе, Вера, выбач мне. Мяркую, ты дагадваешся, чаму я руку на цябе падняў. Я хацеў-бы пачуць выясьненьне ад цябе. Павер мне, што калi-б я нават шукаў цябе, дык ня ў гэткiм тэатры ды яшчэ як нейкую зорку ў стрыптызе. Калi я цябе пазнаў, пастанавiў з табой пагаварыць. Я прыгадаў пакрыўджанага i зруйнаванага табой Алеся. Рука засьвярбела. Разумееш?
      - Бачыш, дык усё-ж праўда была мая?
      - Якая гэта праўда?
      - Ты сказаў, што калi-б шукаў мяне, дык ня ў гэткiм тэатры i не ў такой ролi. Затое я i ёсьць тут.
      - Ты хочаш сказаць, што хаваешся? У масцы?
      - А як ты думаеш? Але цяпер, калi ты мяне ўжо знайшоў дык няма патрэбы больш хавацца. Так цi не?
      - Слухай, зайдземся ў рэстаран, там пагамонiм.
      - Окэй, пачакай, я надзену пальто.
      Зайшлiся ў суседнi рэстаран i селi пры стале ў куце. Гэтта было цiха. Замовiлi напiткi i па гамбургэру на кажнага. Нiк уважна аглядаў дзяўчыну. Падумаць адно, у стрыптыз палезла. Якiм гэта чынам? Нешта тут загадкавае. Ад каго яна хаваецца?
      - Можа-б ты мне расказаў перш пра яго? - запрапанавала Вера, калi прынесьлi напiткi.
      Прынаднасьць ейнага твару, як i раней, -заўважыў Нiк, - амаль не аздобленая касмэтыкай, натуральная.
      - Можна й так, - пачаў дзяцюк, - хоць, запраўды, ня ведаю ад чаго пачынаць. Скажу адразу самае найважнейшае: сяньня Алесь амаль зусiм зруйнаваны чалавек. I найгоршае ў тым, што ён пра нiчога ня дбае, адным словам напляваць яму на ўсё. У яго амаль няма грашовых сродкаў...
      - Чаму ён так? I чаму ў яго няма сродкаў?
      Нiк уважна зазiрнуў у дзяўчынiны вочы. Там, дзе калiсьцi было недаўменьне цi дзявочая сарамлiвая прывабнасьць, цяпер вылузвалася самаўпэўненая зухаватасьць.
      - Дзiўна чуць такое пытаньне ад цябе, - Нiк падкрэсьлiў "цябе", каторая сталася прычынай ягонай дэградацыi. Ён-жа не працаваў амаль ад таго часу, калi ты зьнiкла.
      - Чаму? Што зь iм? Давiд яго выкiнуў?
      - Нiхто яго ня выкiдаў. На працу ён не пайшоў, а зачынiўся ў сваiм апартамэньце й гарэлкай пачаў залiвацца. Мы ўсе намаўлялi яго, каб апамятаўся, сам Давiд наведаў яго. Ён нiкога не паслухаў. Казаў, што хоча, каб гэты сьвет пакiнуў яго ў супакоi, у адзiноцтве, бо ён мусiць сам усё абмеркаваць, перагледзець, параацанiць. Выглядаў ён як чалавек, што вось-вось у абдымкi сьмерцi наважыўся йсьцi. Апроч таго ўдару, якi ты яму зрабiла, быў у яго iншы крызiс. Камунiсты пачалi шантажаваць яго празь ягоную бедную i запалоханую матку. I гэты другi ўдар яму, вiдаць, волю адабраў. Мацi пiсала яму пару разоў, прынагляла, каб дамоў вяртаўся.
      - Аж гэтак! О, мой дарлiнг, мой мiленькi Алесь!
      У голасе дзяўчыны турбота, а ў вачох спагада.
      - I што яшчэ?
      - Ён быў i, я веру, цяпер ёсьць шалёна ў цябе закаханы. Некалькi разоў, калi пра цябе была згадка ў гутарцы, ён круцiўся-вярцеўся быццам чарвяк на кручку. Напiнаўся, гарачыўся, так эмацыянальна цярпеў, што нам здавалася можа мець удар сэрца. Прашу цябе мне верыць, замаскаваная прыгажуня.
      - Нiк, будзь добры, не называй мяне гэтак.
      - Выбач, мне здавалася, што ты гэта любiш.
      - Не, ня люблю, анi таго, што на сцэне паказваю...
      - Таму й замаскавалася?
      - Так i не. Але мне не залежыць, каб людзi ведалi, што займаюся такiм... мастацтвам.
      Апошняе слова дзяўчына вымавiла зь нясмакам.
      - Ага, мне няясна было. Дык пра што гэта мы? - Ты апавядаў як Алесь цярпеў з-за мяне.
      - Чуў пра гэта зь ягоных вуснаў, Алесь меў да цябе сур'ёзныя намеры. Ты была ягонай марай, а тут аказалася, што ты ня толькi зьяўляешся спрытнай абманшчыцай, але нават нейкiм чынам зьвязаная з забойствам пiсьменьнiка Шпака. Уявi ягоны боль. Я ня ведаю колькi ў тым праўды...
      - Раскажы мне пра ягоную матку.
      - Выглядае, што камунiсты на яе населi. Алесь проста забiвае сябе турботамi бо ня можа старой i беднай жанчыне нiчым дапамагчы. Пачкi дзьве, з вопраткай, здаецца, выслаў. Загад адтуль просты i ясны: вяртайся дамоў без адвалокi!
      - Мяркуеш, што ён паедзе? - спыталася Вера з трывогай у голасе.
      - Ня ведаю. У такой сiтуацыi, як ён цяпер знаходзiцца, дык цяжка нешта прадбачыць.
      - Так хацелася-б яму памагчы, - сказала дзяўчына.
      Нiк ледзь не падскочыў з радасьцi, схапiў яе за руку.
      - Верачка, дарагая, хочаш? Скажы слова. Ты адзiная, што можаш вярнуць яго да нармальнага жыцьця.
      - Так думаеш?
      - Я пэўны гэтага. Праўду табе сказаць, дык ён быццам цябе зьненавiдзеў. Абвiнавачвае цябе за тваю долю ўва ўсiх ягоных няшчасьцях. Зь iншага боку ён кахае цябе як i раней, прападае безь цябе. Людзi кажуць, ведаеш, што каханьне й нянавiсьць - блiзкiя сваякi. Ня ведаю. Асьмелюся сказаць, ведаючы яго добра, што ён аднаго дня спадзяецца твайго вяртаньня.
      - Бедны хлапец, - шчыра й паволi сказала Вера. Яна заказала яшчэ адзiн напiтак, канчала свой гамбургэр.
      Нiк прыглядаўся ёй i думаў, цi яна апынулася ўжо ў тых учэпiстых руках, якiя зацягнулi яе ў сьвет распусты, зь якога няма назад дарогi.
      - Мне прыкра чуць, што ён на мяне за ўсё вiну звальвае. Бачыш, Нiк, я таксама закаханая ў яго, як раней, а можа й больш. Справа ў тым, што цяпер яшчэ не магу да яго вярнуцца...
      - Чаму не? Твая праца?
      - Гэта ня ёсьць галоўнай прычынай. Ты, Нiк, мяне поўнасьцю ня ведаеш. Гэта даволi скамплiкаванае, цяпер ня буду выясьняць... Адно магу сказаць, што я цяпер на раздарожжы, ня зусiм ведаю, што маю далей рабiць. Пэўныя рэчы патрабуюць разьвязкi. Я старалася знайсьцi выхад, але тымчасам не магла.
      - Што за праблемы ў цябе? Што можа быць важнейшага за тое, чымся памагчы чалавеку, каторага кахаеш?
      - Нiк, прашу, не насядай на мяне. Не магу сказаць... Цi ты думаеш, што я вось цяпер адразу не пабегла-бы да яго, калi-б магла? Такая, як я ёсьць цяпер, яму не змагу памагчы.
      - Але-ж некалi да яго вернешся?
      - Спадзяюся, Нiк. Шчыра гавару.
      - Скажы мне, калi ласка: цi ты яшчэ цяпер скрываешся ад палiцыi i чырвоных?
      - Хто сказаў, што я скрываюся ад палiцыi i чырвоных?
      - Наколькi памятаю, Алесь так сказаў. Ён нават прадугледзiў магчымасьцi небясьпекi для цябе ад камунiстаў.
      - Аж так? Ну, можа я й скрываюся...
      Наступiла маўчаньне. Нiк зiрнуў на гадзiньнiк.
      - Сьпяшыш, Нiк?
      - За гадзiну сядаю на аўтабус.
      - Iлгун ты, Нiк. Ад якога гэта часу вы, з экзэкутывы, езьдзiце аўтабусам?
      - Твая праўда. Самалётам еду.
      - Вось так лепш. Дык ня маеш часу?
      - Для цябе часу ў мяне хопiць. Хочаш яшчэ вiна?
      - Я ня супраць.
      Нiк заказаў напiткi.
      - Цяпер твая чарга. Як-жа ты знайшла такую цудоўную працу? Я нiколi не падазраваў, што ты здольная да такой, як гэта, сьцiпла гаворачы, паказухi... Я-бы прысягнуў... Табе гэта падабаецца?
      - Я ненавiджу гэткую працу, - скрывiлася Вера. У вачох зьзяла шчырасьць. - Усе гэтыя мужчыны цябе проста праглынаюць, няведама што ўяўляюць, - у вачох такая юрлiвасьць... Мiж iншым, як я табе спадабалася?
      - Надзвычайна! Цi маю выразiць сваё захапленьне з кветкамi?
      - Нiк, прашу цябе, ня зьдзекуйся! Мне нялёгка. Добра, што маска...
      - Дык ты хочаш быць ананiмнай? Калi такую працу гэтак ненавiдзiш, дык хто цябе змушае да яе?
      - Нiхто, Нiк, нiхто. Абставiны... Мне прыкра, Нiк, шмат рэчаў не магу табе высьнiць. Я паехала ў Ню-Ёрк, спадзявалася знайсьцi там недзе працу ў якой канторы сакратаркай. Мела там сяброўку. Не ўдалося мне. Аказалася, што адна знаёмая працуе ў гэтым барлеску. Калi пабачыла мяне, пачала хвалiць мой выгляд i раiла мне паспрабаваць стрыптыз. Я кпiла зь яе, каб адчапiлася ад мяне. Яна сур'ёзна пераконвала мяне, што гэта зусiм паважная прафэсiя.
      Нiк уважна пазiраў у ейныя вочы. Ня бачыў у iх ценю хвальшу.
      - Я апынулася ў цяжкiм становiшчы. Бяз працы, у пазыкi залезла. Даходзiлi слухi, нiбыта мяне шукаюць. Якi-ж тут маеш выбар? Аднаго дня я лiстала нейкi журнал i пабачыла жанчыну ў масцы. Голад i даўгi - не сябры. Нарадзiлася iдэя... ў масцы. Сяброўка мяне завяла.
      Вера спынiлася.
      - Ну i?
      - Нiк, запраўды я не прадбачыла, што там ёсьць аж так многа кандыдатак. Нiколi не ўяўляла. Ну, я меркавала, што й тут будзе завал. Калi-ж ёсьць, як вiдаць, такi вялiзны выбар, дык ты мусiш пэўна таму энтрэпрэнеру сэксам адгадзiцца, цi што... Усё гэта мне здалося агiдным.
      Падалi напiткi. Вера перастала апавядаць, быццам чакаючы, каб Нiк яе спанукаў.
      - Дык, за тваё здароўе! - Нiк падняў келiх з брэнды.
      - На здароўе.
      Вера ледзь памачыла вусны вiном i прадаўжала.
      - Калi прыйшла мая чарга, я пайшла на iнтэрвю. Праўда, гэта цяжка назваць словам "iнтэрвю". Той агент намякаў, рукамi лез, можаш уявiць сабе. Здавалася мне, што памру з сораму. Я ўцякла дамоў i плакала...
      I запраўды сьлёзы наплылi ў ейныя вочы. Выняла хустачку, выцерла iх. Нiку зрабiлася няёмка.
      - Ведаеш, - прадаўжала Вера, - усё-ж ня было выхаду. Пайшла назад i, пасьля спробаў на сцэне, мяне ўзялi.
      - Прабач за пытаньне: мусiла ты яму сэксам заплацiць?
      - Нiк, ня ткай носа туды, дзе ня твой бiзнэс... Хоць я магу з гордасьцю сказаць, што абыйшлося бяз гэтага. Цяпер твая цiкавасьць ужо задаволiлася?
      У вачох ейных зьявiлася перамога.
      - I як-жа так скора ты да зоркi дабралася? - насядаў Лок.
      - Але-ж ты недаверлiвы, Нiк. Скажу праўду: трыкi памаглi!
      Яна зьдзеклiва ўсьмiхнулася.
      - Цi магу ўсё гэта пераказаць Алесю?
      - Нiк, баранi Божа, не рабi гэтага!
      Голас ейны задрыжэў. "Добры знак", - падумаў Нiк.
      - Чаму-ж ты ня хочаш, каб я твайму дарлiнгу ўсё расказаў? Можа ён будзе захоплены тым, што ягоная мара ўжо зоркаю стрыптызу сталася? Можа гэтая вестачка ўваскросiць яго з дэградацыi? Га?
      - Нiк, навошта тут твая iронiя i розныя кручкi? Я не магу гэтага зьнесьцi, бо сёе-тое чула пра тваю мараль. Якое права маеш адносiцца да мяне, як нейкi судзьдзя? Цi ты ведаеш маю праблему, цi тыя абставiны, у якiх я была апынулася? Ты расказваеш пра Алеся i спачуваеш яму. Дзякую табе за тое, што ты памагаў чалавеку, якога кахаю. Але пра мяне, упiкаць мне? Прабач...
      Дзяўчына злавалася i ў гэнай злосьцi станавiлася надта прывабнай. Iншая, на яе месцы, даўно апынулася-бы мiж сапсутых наркотыкамi прастытутак. Запраўды, Нiк набраў да яе пашаны цяпер, вось у такой адкрытай гутарцы. Алеся якраз вось такая асоба можа выцягнуць назад з дрыгвы дэградацыi.
      - Прабач, Вера, я мусiў-бы крыху накш... Можа гэта нешта такое ў маiм характары, што пхае, каб iншых крыўдзiць. Выбачыш мне?
      - Я табе ўжо прабачыла, - зазьзяў твар Веры.
      - Дзякую. Ты - надзвычайная дзяўчына. У адну хвiлiну ты ўспыхнеш выбухам злосьцi, а ў наступную прамянiшся сонечнай усьмешкай. Гаворачы шчыра, я зайздрошчу Алесю.
      - Цяпер-жа ты лiсьлiвы...
      - Ды не... Хачу спытацца, вяртаючыся да галоўнага: запраўды ня хочаш, каб расказаў Алесю пра цябе?
      - Не цяпер, Нiк, прашу цябе.
      - Нават не сказаць, што цябе сустрэў?
      - Прашу цябе памаўчаць, Нiк. Расказ пра мяне толькi прынясе яму горыч i цярпеньне. Я спадзяюся, што яго скора пабачу. Ня пытайся калi, я пастараюся. Вер, Нiк, што тут мне працаваць нялёгка. Некаторыя з гэтых сук такiя зайздросныя, што, каб маглi, яны-бы мяне жывой зьелi.
      - Згода, Вера. Але я мушу змывацца ўжо, мне час. Нешта хачу табе запрапанаваць. Давай, зробiм такi дагавор: я нiчога цяпер не скажу Алесю пра цябе калi ты прыабяцаеш быць са мной у кантакце й дасi мне свой адрас. Строга, пасяброўску, Вера, кажу табе, што я гатовы табе поўнасьцю давяраць. Спадзяюся, бязумоўна, што й ты мне давяраеш. Дасi мне адрас, цi што?
      - Нiк, я табе давяраю i тое самае хацела табе прапанаваць. Пасяброўску, зразумела. Верыш?
      - Ды што, можа хочаш, каб на бiблiю прысягнуў?
      - Я сур'ёзна, Нiк. Не жартуй. Я сур'ёзна хачу ведаць пра Алеся, прашу мяне iнфармаваць. Дык давай замяняемся адрасамi.
      Так i зрабiлi.
      - Хачу папрасiць цябе, Вера, сьпяшы да Алеся. Ён ёсьць надзвычайна цэнны, проста высакародны ды вялiкадушны чалавек. Я тут не абыякавы. Цаню яго й стараюся дапамагчы яму. Запраўды турбуюся пра яго. Прашу цябе, Вера, памажы яму.
      - Добра, Нiк, абяцаю, - сказала Вера, калi ўжо ўсталi, каб пакiнуць рэстаран. - Жадаю табе i Алесю ўсяго найлепшага. Да наступнай сустрэчы.
      Яна лёгка пацалавала Нiка ў шчаку й сардэчна пацiснула яму руку на разьвiтаньне.
      44
      Алесь гойдаўся ў сваiм крэсьле й пазiраў праз вакно пакою на вулiцу. Наняў гэты пакой у свайго сябры пасьля таго, як перастаў працаваць у Трыфты Тонi. Гэтта ён праводзiў цяпер бальшыню свайго вольнага часу. У пакоi было адно неабходнае: стол, тры плястыковыя крэслы, ложак з пасьцеляй i шуфляда. Гара кнiгаў займала цэлы кут. Некаторыя зь iх - у кардонавых скрынках. Кнiгi й паперы беспарадкам ляжалi й на стале.
      Алесь аднойчы быў урачыста пастанавiў напiсаць гiсторыю свайго жыцьця. Добра папацеўшы, напiсаў быў ужо тры першыя разьдзелы, а аднаго дня, у прыплыве раптоўнай злосьцi, выкiнуў усё тое на сьметьнiк. I запраўды, хто будзе цiкавiцца ягонай пiсанiнай? Уся тая эмацыянальная жоўць, якую вылiў на паперу, - мяркаваў Якiмовiч, - гэта стрэл у пустое... Цяпер-жа, пачуцьцёва здраньцьвелы, Алесь доўгi час кiваўся ў сваiм крэсьле, глядзеў на вулiцу.
      Мог-бы ён зусiм дакладна апiсаць усе тыя малыя падзеi, што там адбывалiся: што суседзi робяць i ў якi час, якiя дзецi i зь кiм гуляюць, калi палiцыя начэплiвае штрафныя жоўтыя бялеты на аўтамабiлi, каторыя тут ставiць можна толькi ў пэўныя абмежаваныя гарадзкiм правам гадзiны. Алесь прадаў свой Олдсмабiл i большасьць грошы ўжо выдаў на ўтрыманьне. Хутка павiнен знайсьцi працу. Нiк абяцаў, што можа ўзяць яго ў Трыфты Тонi, хоць ягоная калiшняя пазыцыя была ўжо занятая. Атрымаў яшчэ пару лiстоў ад маткi з просьбай, каб вяртаўся на бацькаўшчыну. Бальшавiцкая пастка. Матцы памагчы ня мог, а самому ў варожую пятлю лезьцi?
      Часамi запрашаў яго да сябе сусед з дому Янка Кум. Запрашалi й iншыя, але Алесь да нiкога не хадзiў. З Кумам, якi працаваў у вялiкай фiрме сельскагаспадарчых машынаў, меў добрую беларускую жонку й двое дзетак, ужо выплацiў свой мураваны двухпавярховы дом, меў аўтамабiль, Алесь мог пагаварыць пра жыцьёвыя дробязi, бо ведаў гэтага добразычлiвага i стараннага чалавека, якi нiколi не насiў на нiкога камяня за пазухай. I Алеся ён не распытваўся пра самае найбольшае, што яго балела. Гэтак выгадна было Алесю. Высьцерагаўся тых, каторыя з задаваленьнем маглi-б вярэдзiць ягоную рану.
      Часта наведваў яго Нiк Лок. Апошнiм часам Алесь заўважыў, што ён быццам нешта скрываў, ня мог проста глядзець Якiмовiчу ў вочы. Аднойчы Нiк спытаўся ў Алеся, як-бы ён захаваўся, калi-б Вера раптам пастукала ў дзьверы ягонага пакою. Алесь пацiснуў плячыма, ня ведаў, што адказаць.
      У адзiн дзень Нiк тэлефанаваў да яго i спытаўся, як ягонае здароўе. Абяцаў зрабiць яму неспадзеўку сяньня-ж пасьля працы. Алесь падумаў пра нейкi чарговы Нiкаў жарт, на якiя ён, вынаходлiвы чалавек, быў заўсёды здольны. Алесь глядзеў праз вакно. Сьнег перастаў падаць i некаторыя руплiвыя суседзi ўжо чысьцiлi перад сваiмi дамамi ходнiк. Пад'ехала таксi i Алесь бачыў як Нiк вылез з аўта. Зь iм вылезла нейкая жанчына цi дзяўчына апранутая ў каштанавага колеру футра й такую-ж футраную круглую шапку. Хто-ж гэта такi? Калi яны наблiжалiся, Алесь распазнаў яе. Сэрца ягонае раптоўна паскорыла свой рытм. Усхвалёваны Алесь схапiўся за цыгарэту. Ужо зьмяркалася, ён уключыў сьвятло, падгладзiў коўдру на пасьцелi, зiрнуў на хаос на стале. Апусьцiлiся рукi. "Няхай бачыць, - падумаў, - гэта-ж во якая неспадзеўка!" Пастукалi ў дзьверы.
      - Калi ласка, заходзьце!
      Адчынiлiся дзьверы i Нiк зь дзяўчынай увайшлi ў пакой. Алесь стаяў, абапёршыся на стол i не зварухнуўся. Пiльным вокам аглядаў дзяўчыну.
      - Добры вечар, Ал, глядзi каго я да цябе прывёў, - голасна сказаў i ўсьмiхаўся Нiк, пазiраючы то на Алеся, то на Веру.
      Дзяўчына агледзела пакой, зрабiла крок наперад i спынiлася.
      - Вера, - сказаў Алесь нiзкiм i напружаным тонам, - цi гэта запраўды ты?
      - Я спадзявалася, што ты пра мяне не забыўся, - адказала Вера дрыготкiм голасам. - Можна да цябе?
      - Слухай, - зьвярнуўся Нiк да Алеся, - запрашай нас сесьцi. Што з табой? Хадзi, Вера, давай мне сваё пальто, сядай.
      Нiк узяў у Веры пальто й шапку, палажыў iх на ложак, пасадзiў яе на крэсла. Алесь не крануўся зь месца.
      - Дык ты вярнулася, мая кветка, - сказаў ён голасна, быццам сам да сябе.
      - Дык ты незадаволены, што яна вярнулася? Прызнайся!
      Алесь уважна аглядаў дзяўчыну i быццам ня чуў таго, што сказаў Нiк. Настала маўчаньне. Алесь, як выглядала, нiбыта iснаваў у нейкiм сваiм, аддалёным сьвеце. Уся ўвага ягоных вачэй была сканцэнтраваная на той, якую вось ня так даўно, яму здавалася, незваротна страцiў. А цяпер аглядаў яе тут-жа ў сваiм пакоi, жывую, прыгожую, румяную, i ня верыў сам сабе.
      - Некалi ўдома ў майго бацькi быў сад, - пачаў ён паволi апавядаць. Было некалькi маладых яблыняў папяровак. На гэтых маладых дрэўцах вырасталi вялiкiя жоўтыя, во так вялiчынёй з два кулакi, яблыкi. Я надта любiў яблыкi. У суседаў сад лазiў iх латашыць ну й да сваiх стараўся, як толькi дасьпявалi, першым дабрацца. А яблыкi на папяроўцы былi такiя цяжкiя, што сукi ламалi, дык бацька ладзiў для iх спэцыяльныя падпоры. I вось таго лета, аглядаючы часта адну папяроўку яблыню, я спасьцярог, што ўсе цяжкiя, ужо пападпiраныя яблыкi яшчэ зялёныя, хоць ужо вялiкiя, але адзiн яблык раней пачаў жаўцець. Вось, думаю сам сабе, гэты яблык ёсьць надзвычайны прыгажун i вялiзны маладзец, ён раней за ўсе iншыя чамусьцi сьпее, быццам для таго, каб я яго зьеў. Пакуль бацька дабярэцца, дык я ўжо i ў рот яго! Яно так i сталася. Каб бацька цi матка ня бачылi, я раз шмыгнуў у сад, сарваў той сьпелы яблык папяроўку i як найшырэй разiнуўшы рот, адкусiў вялiзны пахучы кавалак яго. I тут я стануў, як акамянелы, мой рот перастаў жваць. I чаму? А таму, што зь сярэдзiны таго кавалка яблыка, больш як паловы яго, каторы трымаў у сваёй руцэ, пазiраў на мяне сваёй чорнай галавой вялiзны жоўты чарвяк. I сыты-ж паразiт, каб яго пранцы! Ды яшчэ, прыгадваю, выкручваецца, быццам iзь зьдзiўленьнем на мяне глядзiць. Я так узлаваўся, выплюнуў тое з роту, i гэты кавалак, каторы ў руцэ трымаў - пад ногi! Растаптаў!
      - Я, мусiць, пайду, - сказаў Нiк.
      - Га? Ага, як хочаш...
      Нiк зразумеў, што Алесь быў у нейкiм iншым, яму зусiм недаступным сьвеце. Нават не падзякаваў яму за тое, што Веру прывёў. Ён шмыгнуў за дзьверы.
      - Ну й што ты гэтым хочаш сказаць? - спыталася Алеся Вера. Яна ўважна слухала схуднелага, мiзэрнага цяпер у твары, аброслага барадой Алеся. Яна сядзела на крэсьле. Алесь падыйшоў да яе, стануў насупраць, пазiраў у вочы.
      - Як гэта так? Ты нiчога не зразумела? Калi я, некалi, закахаўся ў цябе, адкуль мне было ведаць, што камунiстычны чарвяк-паразiт сыцее ў тваiм нутры? I цяпер проста сьмешна й няверагодна: нават такая думка, баранi Божа, каб мне калi ў галаву цюкнула! Анi-нi! Некаторыя з маiх суродзiчаў намякалi, што такая магчымасьць можа быць, яй-Богу! Што за дурань, асьлеплены каханьнем дурань зь мяне быў!
      Вера схiлiла галаву й ледзь стрымлiвала сьлёзы.
      - Дык чаго-ж маўчыш? - пытаўся ў яе Алесь.
      - Алесь, мiлы мой, мне прыкра, што так сталася. За тое, што я зрабiла, няма прабачэньня. Усё-ж я спадзявалася, што выслухаеш мяне, таму й прыехала...
      Цяпер яна падняла галаву, i Алесь спасьцярог там сьлёзы.
      - Выслухаю што, Вера? Ты мне раскажаш, якiм вялiкiм iдэалiстам ты была, як памагала iм пхаць той увесь сьвет да рэвалюцыi, ды як Мiкiта кукурузьнiк адчынiў табе вочы? Што ты новага можаш мне сказаць, Вера?
      Голас Алесеў войстры, як брытва. У вачох - маланкi. Ледзь стрымлiваўся, каб "кветку" за горла не схапiць. Колькi-ж кiпенi ў сэрцы!
      - Алесь, дарагi мой, я вярнулася па сваёй волi, спадзявалася, што выслухаеш мяне. Я меркавала, што ў цябе на столькi хопiць цярплiвасьцi, калi ўжо не пашаны да мяне...
      - Добра, дзяўчына, окэй, расказвай. Пачынай. Ды даволi мяне зводзiць. Высьцерагайся гэтага. Няхай гэта будзе запраўды нешта важнае, бо...
      - Ал, ты запраўды нiколi не даведаўся адкуль я паходжу, пра маiх бацькоў i маё дзяцiнства нiчога ня ведаеш. Калi раскажу табе, можа зразумееш...
      - Я слухаю.
      - Калi я была яшчэ маленькай дзяўчынкай, тут быў вялiкi эканамiчны крызiс. Ты пра яго чуў. Мой бацька быў бяз працы й ня было за што пражыць. Гэтаксама цярпела маса iншых. Страшная сытуацыя. Беспрацоўныя дэманстравалi, а палiцыя бiла iх, разганяла бiзунамi, цкавала сабакамi... наяжджала на iх коньмi. Я помню адну такую сцэну i я яе не забудуся да канца жыцьця. Было многа людзей, былi жанчыны й дзецi ў мястэчку, палiцыя разганяла дэманстрацыю рабочых. Пачалося ад крыку й кiданьня каменьнямi, а кончылася тым, што коньмi наляцелi на людзей i забiлi тады, у лiку iншых, майго бацьку. Ты зразумей, што я тады была малой дзяўчынкай, мая мацi трымала мяне ў сваiх руках. Калi бацьку забiлi, яна была самлела, а мяне, - пасьля казалi, - людзi выратавалi спад конскiх капытоў. Маю матку ледзь аднялi ад бацькi мёртвага ўжо. Пасьля ўсiх гэтых гадоў я памятаю яго, зьбiтага, што ўмiраў на руках маёй маткi. I маёй матцы нядоўга асталося было жыць, за год i яна адыйшла пад ударам сэрца. Я асталася сама на гэтым сьвеце, маленькая сiрата. Можаш сабе ўявiць якое мяне чакала жыцьцё. Мне памаглi добрыя людзi. Гэтак мне тады здавалася. Мясцовы рабочы клюб, як я пасьля дый запозна гэта зразумела, памагаў мне не таму, што быў натхнёны духам Самарытанiна... Людзi з таго клюбу мне ня толькi мiнiмальна памагалi, але мяне i выкарыстоўвалi для сваiх мэтаў. З палiтычных меркаваньняў яны з майго бацькi зрабiлi вялiкага змагара, проста мучанiка за камунiстычныя iдэалы. I для добрых людзей я быццам напамiнала пра тое зло, якое капiталiстычны ўрад зрабiў бедным i беспрацоўным людзём. Людзi гаварылi мне, часта прыпамiналi мне, што гэта ўрад мяне сiратой зрабiў. Я да гэтага прывыкла. I ведаеш што? Тая рэкляма, якую рабiлi мне, як дачцэ вялiкага змагара за справу працоўных, нават спадабалася мне. Такая, вiдаць, нiкчэмная людзкая натура... Калi я падрасла, працавала ў рабочым клюбе ў Балтаве. Казалi, што я добрая i пiльная работнiца. Прыйшла навука. Я чытала, што мне давалi. Ты ведаеш iхную лiтаратуру, ты павiнен ведаць... Яны мелi школьную праграму па суботах i нядзелях. Я навучылася чытаць i пiсаць парасейску, а ад людзей яшчэ ведала i пабеларуску. Чытала многа савецкай лiтаратуры, пераважна Максiма Горкага. Яны, мусiць, лiчылi мяне добрым матар'ялам бо нават далi магчымасьць у Савецкi Саюз зьезьдзiць.
      Алесь усеўся на крэсьле насупраць Веры i ўважна прыглядаўся ейнаму твару й вачом, калi яна прадаўжала расказваць. Ня было сумлеваў у Алеся. Дзяўчына гаварыла шчыра i, магчыма, хацела цяпер перад iм выспавядацца, цi прынамсi выказацца пра некаторыя свае памылкi ў мiнулым.
      - Ты езьдзiла ў Савецкi Саюз? - перапытаўся ён Веру.
      - Так, езьдзiла ў складзе зарганiзаванай iмi групы. Я табе не казала пра гэта?
      - Не, не казала.
      - Дык вось там яны проста паказвалi нам тыя вядомыя пацёмкiнскiя вёскi. Праўда, многа гаварылi пра гэройства савецкага народу, каторы перамог гiтлераўскi фашызм i так далей. Ты ведаеш iхную прапаганду. Пасьля таго, як Хрушчоў выкрыў Сталiна, у нас зьявiлiся iншыя думкi i пра камунiстычную ўладу i пра iхных правадыроў - тую мафiю, каторая сядзiць на вярхушцы. Нарадзiўся недавер да iх. Але ў сваёй далейшай працы тут у iхным клюбе ў Канадзе мае сумлевы яшчэ не перашкаджалi. Тая зьвязанасьць зь iмi ад маленства, ды тая шыльда для майго забiтага ў абароне працоўных бацькi, гэта не магло прайсьцi бясьсьледна. А скажы, Алесь, што-бы ты рабiў, каб быў на маiм месцы?

  • Страницы:
    1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14